Relaties
alle pijlers
Vriendin, zie ik het verkeerd? Graag meningen.
vrijdag 19 december 2014 09:41
Omdat ik niet goed weet of ik het nou verkeerd zie of doe, zou ik graag jullie meningen willen. Hopelijk werken die wat verhelderend want ik weet even niet hoe ik met deze situatie moet omgaan.
Het gaat over een goede vriendin van me. Ze heeft een goed jaar geleden na een pleegprocedure twee kinderen geadopteerd. Een van deze kinderen is in gedrag erg moeilijk. Vanaf het begin. Hij krijgt medicatie maar die werkt verre van afdoende. Hij is zes en schijnt voor bepaalde testen, waaronder voor bipolaire stoornis, nog niet oud genoeg te zijn.
Vanaf pleegperiode praat ze hierover, dat het niet goed gaat, dat ze er niet tegen kan, dat ze het niet meer weet, dat hij de leukigheid wegneemt uit heel veel dingen. Ik heb haar destijds ook geadviseerd om heel goed na te denken alvorens de adoptieprocedure door te zetten. Voor een "probleemkind" moet je sterk in je schoenen staan. ANders lijkt het me voor jezelf, en nog belangrijker, voor het kind, geen gezonde situatie worden. Mij werd verteld dat ze niet op advies zit te wachten, dat ze vooral haar verhaal wil doen. Dit heeft mij toen best wel gekwetst.
Nog steeds hoor ik dagelijks de verhalen, over hoe moeilijk het allemaal is, over dat ze het niet meer weet, over haar man die haar niet steunt en begrijpt. Er zitten heel veel dingen niet goed, dingen waaraan ze zou moeten werken omdat haar relatie en de relatie met haar kinderen straks compleet uit elkaar gaat knallen ben ik bang. Echter als ik haar een goede tip geef zoals betere communicatie al dan niet met een mediator erbij word ik afgekapt. Het is dan haar relaxtijd en wil ze er niet over praten. Oke prima, maar ze begint er steeds zelf over. De manier waarop dit gezegd word vind ik niet prettig. Het komt over alsof ik gedegradeerd ben tot praatpaal die vooral niets terug mag zeggen. En dan zeg ik niet eens wat ik werkelijk denk. Dat zou voor haar veel te bot zijn want ze is erg gevoelig.
Het is continu haar verhaal, als ik iets vertel over wat ik meegemaakt heb of waar ik mee zit wordt dat veelal in een paar seconden beantwoord om het vervolgens weer over haar te hebben.
Ze geeft aan depressief te zijn, heeft antidepressiva maar slikt deze nog niet zegt ze. Wel neemt ze zeer regelmatig meerdere valium aanverwante tabletjes.
Voor de duidelijkheid, ze is een lieverd maar de laatste tijd is het gewoon niet zo leuk. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Uiteraard wil ik er voor haar zijn en haar helpen maar dat wil ze niet. Ze wil alleen maar haar verhaal kwijt en kennelijk moet ik dan reageren met "waarvan akte" of "meid wat erg, sterkte" ofzo?
Het gaat over een goede vriendin van me. Ze heeft een goed jaar geleden na een pleegprocedure twee kinderen geadopteerd. Een van deze kinderen is in gedrag erg moeilijk. Vanaf het begin. Hij krijgt medicatie maar die werkt verre van afdoende. Hij is zes en schijnt voor bepaalde testen, waaronder voor bipolaire stoornis, nog niet oud genoeg te zijn.
Vanaf pleegperiode praat ze hierover, dat het niet goed gaat, dat ze er niet tegen kan, dat ze het niet meer weet, dat hij de leukigheid wegneemt uit heel veel dingen. Ik heb haar destijds ook geadviseerd om heel goed na te denken alvorens de adoptieprocedure door te zetten. Voor een "probleemkind" moet je sterk in je schoenen staan. ANders lijkt het me voor jezelf, en nog belangrijker, voor het kind, geen gezonde situatie worden. Mij werd verteld dat ze niet op advies zit te wachten, dat ze vooral haar verhaal wil doen. Dit heeft mij toen best wel gekwetst.
Nog steeds hoor ik dagelijks de verhalen, over hoe moeilijk het allemaal is, over dat ze het niet meer weet, over haar man die haar niet steunt en begrijpt. Er zitten heel veel dingen niet goed, dingen waaraan ze zou moeten werken omdat haar relatie en de relatie met haar kinderen straks compleet uit elkaar gaat knallen ben ik bang. Echter als ik haar een goede tip geef zoals betere communicatie al dan niet met een mediator erbij word ik afgekapt. Het is dan haar relaxtijd en wil ze er niet over praten. Oke prima, maar ze begint er steeds zelf over. De manier waarop dit gezegd word vind ik niet prettig. Het komt over alsof ik gedegradeerd ben tot praatpaal die vooral niets terug mag zeggen. En dan zeg ik niet eens wat ik werkelijk denk. Dat zou voor haar veel te bot zijn want ze is erg gevoelig.
Het is continu haar verhaal, als ik iets vertel over wat ik meegemaakt heb of waar ik mee zit wordt dat veelal in een paar seconden beantwoord om het vervolgens weer over haar te hebben.
Ze geeft aan depressief te zijn, heeft antidepressiva maar slikt deze nog niet zegt ze. Wel neemt ze zeer regelmatig meerdere valium aanverwante tabletjes.
Voor de duidelijkheid, ze is een lieverd maar de laatste tijd is het gewoon niet zo leuk. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Uiteraard wil ik er voor haar zijn en haar helpen maar dat wil ze niet. Ze wil alleen maar haar verhaal kwijt en kennelijk moet ik dan reageren met "waarvan akte" of "meid wat erg, sterkte" ofzo?
vrijdag 19 december 2014 19:41
quote:Madelynn schreef op 19 december 2014 @ 18:03:
Oke daar ben ik weer, bedankt voor alle reacties zover.
Ik zeg nooit "je moet het zo of zo doen". Ik gebruik altijd vragende termen als "Zou dit of dat misschien een optie zijn?". Het laatste wat ik wil is mijn mening opdringen, ik hou daar zelf ook niet van. Maar meedenken is toch logisch als iemand steeds haar verhaal komt doen? Ik heb hier oprecht moeite mee. Ik heb met andere vriendinnen geen problemen. Over en weer vertellen we dingen, geven onze mening of opperen mogelijkheden. Geen punt.
Ik wil ook absoluut geen hulpverlener spelen. Maar meedenken is toch vrij normaal als iemand steeds haar verhaal doet? Ik weet dat ik dit al eerder heb gezegd. Ik begrijp het gewoon echt niet.
Ik zit in dubio of ik haar vanavond een mail zal sturen met daarin mijn verhaal met de tips die ik hier gekregen heb. Heel eerlijk gezegd ben ik nu zelf een beetje geneigd om even niets te laten horen en op haar verhalen alleen nog maar te reageren met "Oke". En ja, ik weet dat dat kinderachtig is. Het zit me gewoon echt dwars. Zeker omdat ik niet compleet eerlijk kan zijn.
dit moet je gewoon even doen, ik vind het niet kinderachtig. Je mag doen naar wat het met jou doet omdat je geen hulpverlener bent namelijk. en je mag ook gewoon meedenken en meepraten in een gewoon vriendschappelijk contact, alleen dat wil zij niet en de manier waarop zij nu doet geeft bij jou deze reactie. Als zij daar iets van vindt dan hoor je het wel. hou het simpel. Je bent geen hulpverlener, je hoeft je niet in allerlei bochten te wringen om uit te vinden hoe je goed met haar om kunt gaan. Je mag gewoon even achterover leunen en ok zeggen. veel kans om iets anders te zeggen krijg je nu ook niet.
Als het echt zo'n goede vriendin is dan komt het wel weer en anders maar niet.
Oke daar ben ik weer, bedankt voor alle reacties zover.
Ik zeg nooit "je moet het zo of zo doen". Ik gebruik altijd vragende termen als "Zou dit of dat misschien een optie zijn?". Het laatste wat ik wil is mijn mening opdringen, ik hou daar zelf ook niet van. Maar meedenken is toch logisch als iemand steeds haar verhaal komt doen? Ik heb hier oprecht moeite mee. Ik heb met andere vriendinnen geen problemen. Over en weer vertellen we dingen, geven onze mening of opperen mogelijkheden. Geen punt.
Ik wil ook absoluut geen hulpverlener spelen. Maar meedenken is toch vrij normaal als iemand steeds haar verhaal doet? Ik weet dat ik dit al eerder heb gezegd. Ik begrijp het gewoon echt niet.
Ik zit in dubio of ik haar vanavond een mail zal sturen met daarin mijn verhaal met de tips die ik hier gekregen heb. Heel eerlijk gezegd ben ik nu zelf een beetje geneigd om even niets te laten horen en op haar verhalen alleen nog maar te reageren met "Oke". En ja, ik weet dat dat kinderachtig is. Het zit me gewoon echt dwars. Zeker omdat ik niet compleet eerlijk kan zijn.
dit moet je gewoon even doen, ik vind het niet kinderachtig. Je mag doen naar wat het met jou doet omdat je geen hulpverlener bent namelijk. en je mag ook gewoon meedenken en meepraten in een gewoon vriendschappelijk contact, alleen dat wil zij niet en de manier waarop zij nu doet geeft bij jou deze reactie. Als zij daar iets van vindt dan hoor je het wel. hou het simpel. Je bent geen hulpverlener, je hoeft je niet in allerlei bochten te wringen om uit te vinden hoe je goed met haar om kunt gaan. Je mag gewoon even achterover leunen en ok zeggen. veel kans om iets anders te zeggen krijg je nu ook niet.
Als het echt zo'n goede vriendin is dan komt het wel weer en anders maar niet.
zaterdag 20 december 2014 22:18
Jouw vriendin is een slachtoffer. Ze wil niet dat er iets verandert. Ze wil alleen maar zeiken.
Ik maak daar korte metten mee. Een vriendin mag een aantal keren zelf fouten maken en daarover klagen, maar ik ga niet langer of vaker dan 3 keer naar exact hetzelfde jankverhaal luisteren als ze niets aan de situatie verandert. Ik ben namelijk geen boksbal.
Ik maak daar korte metten mee. Een vriendin mag een aantal keren zelf fouten maken en daarover klagen, maar ik ga niet langer of vaker dan 3 keer naar exact hetzelfde jankverhaal luisteren als ze niets aan de situatie verandert. Ik ben namelijk geen boksbal.
