Kinderen
alle pijlers
Tante ergert zich aan nichtjes
donderdag 18 december 2014 05:11
Met het oog op de feestdagen ben ik op zoek naar adviezen/meningen. We moeten het namelijk nog wat feestdagen zien uit te houden deze maanden..
Mijn zusje ergert zich kapot aan onze kinderen. Ik heb zelf een dochter van drie, mijn broer heeft een dochter van een jaar. Mijn zusje is 24 jaar en is sinds kort gaan samenwonen. Is altijd druk (en vermoeid) en heeft een kort lontje.
Mijn zusje vond de echte babytijd van beide kinderen geweldig, maar sinds ze een eigen persoonlijkheid krijgen kan ze ze wel schieten. Beide kinderen zijn eigenlijk vrij lief en rustig, maar er wordt natuurlijk gespeeld, liedjes gezongen en iets te hard gepraat tijdens familiebezoeken. Er valt er wel eens eentje en natuurlijk wordt er af en toe eentje boos.
Mijn zusje kan er niet tegen. Volgens haar zijn ze luidruchtig en eisen ze alle aandacht op. We proberen haar al te ontzien daarin: ik neem geen kind mee als we naar haar gaan. Mijn ouders willen hun kleinkinderen wel graag zien (zo veel mogelijk), maar deze bezoeken gaan gepaard met veel irritatie van mijn zusje. Ze zucht en steunt van begin tot eind. Tijdens Sinterklaas liep ze zelfs weg en bleef ook uren weg. De sfeer is daarna natuurlijk volledig weg. Ik voel me daar ook zeer ongemakkelijk door omdat mijn kind hiervan mede de oorzaak is.
Wie heeft voor mij de gouden tip? Hoe zorg ik ervoor dat het gezellig blijft? De kinderen zijn eigenlijk heel erg lief; ze spelen. Ik kan niet van ze verwachten dat ze op een volledige middag op een stoel blijven zitten.
Mijn zusje ergert zich kapot aan onze kinderen. Ik heb zelf een dochter van drie, mijn broer heeft een dochter van een jaar. Mijn zusje is 24 jaar en is sinds kort gaan samenwonen. Is altijd druk (en vermoeid) en heeft een kort lontje.
Mijn zusje vond de echte babytijd van beide kinderen geweldig, maar sinds ze een eigen persoonlijkheid krijgen kan ze ze wel schieten. Beide kinderen zijn eigenlijk vrij lief en rustig, maar er wordt natuurlijk gespeeld, liedjes gezongen en iets te hard gepraat tijdens familiebezoeken. Er valt er wel eens eentje en natuurlijk wordt er af en toe eentje boos.
Mijn zusje kan er niet tegen. Volgens haar zijn ze luidruchtig en eisen ze alle aandacht op. We proberen haar al te ontzien daarin: ik neem geen kind mee als we naar haar gaan. Mijn ouders willen hun kleinkinderen wel graag zien (zo veel mogelijk), maar deze bezoeken gaan gepaard met veel irritatie van mijn zusje. Ze zucht en steunt van begin tot eind. Tijdens Sinterklaas liep ze zelfs weg en bleef ook uren weg. De sfeer is daarna natuurlijk volledig weg. Ik voel me daar ook zeer ongemakkelijk door omdat mijn kind hiervan mede de oorzaak is.
Wie heeft voor mij de gouden tip? Hoe zorg ik ervoor dat het gezellig blijft? De kinderen zijn eigenlijk heel erg lief; ze spelen. Ik kan niet van ze verwachten dat ze op een volledige middag op een stoel blijven zitten.
zondag 21 december 2014 02:57
quote:iones schreef op 20 december 2014 @ 17:42:
[...]
Ik denk ook, zoals ik al eerder zei dat het niet alleen aan die kinderen ligt, maar aan het feit dat de aandacht, ook die van de grootouders dus de ouders van zuslief, naar die kinderen uit gaat en praktisch alléén naar die kinderen. Dus geen fatsoenlijk gesprek meer mogelijk.
Helemaal mee eens hoor. Ik zou het zelf heel vervelend vinden als iedereen alleen maar aandacht voor mijn kinderen zou hebben. Ik zou me opgelaten voelen tegenover anderen die misschien ook wel iets te vertellen hebben. Ik zou opa en oma gevraagd hebben hun enthousiasme iets te beperken en zusje gevraagd hebben naar haar belevenissen.
[...]
Ik denk ook, zoals ik al eerder zei dat het niet alleen aan die kinderen ligt, maar aan het feit dat de aandacht, ook die van de grootouders dus de ouders van zuslief, naar die kinderen uit gaat en praktisch alléén naar die kinderen. Dus geen fatsoenlijk gesprek meer mogelijk.
Helemaal mee eens hoor. Ik zou het zelf heel vervelend vinden als iedereen alleen maar aandacht voor mijn kinderen zou hebben. Ik zou me opgelaten voelen tegenover anderen die misschien ook wel iets te vertellen hebben. Ik zou opa en oma gevraagd hebben hun enthousiasme iets te beperken en zusje gevraagd hebben naar haar belevenissen.
zondag 21 december 2014 03:05
quote:lenepeen schreef op 21 december 2014 @ 02:47:
[...]
Ik sta er verder niet teveel bij stil hoor, we zien wel. Maar ik kan me wel voorstellen dat het kind een miniwigje gaat drijven.
Dat is niet echt het kind, maar het leven dat dat doet. Was het geen kind geweest, dan wel een emigratie, een ziekte, een nieuwe partner met vliegangst, die de traditie van luxe vliegreisjes zou doorbreken.
En het hoeft niet perse verbroken te worden he. Misschien is een oppas toch een optie of straks club med ofzo? Maar iets van verandering hoort op den duur bij het leven.
[...]
Ik sta er verder niet teveel bij stil hoor, we zien wel. Maar ik kan me wel voorstellen dat het kind een miniwigje gaat drijven.
Dat is niet echt het kind, maar het leven dat dat doet. Was het geen kind geweest, dan wel een emigratie, een ziekte, een nieuwe partner met vliegangst, die de traditie van luxe vliegreisjes zou doorbreken.
En het hoeft niet perse verbroken te worden he. Misschien is een oppas toch een optie of straks club med ofzo? Maar iets van verandering hoort op den duur bij het leven.
zondag 21 december 2014 10:20
quote:Crimson schreef op 21 december 2014 @ 02:57:
[...]
Helemaal mee eens hoor. Ik zou het zelf heel vervelend vinden als iedereen alleen maar aandacht voor mijn kinderen zou hebben. Ik zou me opgelaten voelen tegenover anderen die misschien ook wel iets te vertellen hebben. Ik zou opa en oma gevraagd hebben hun enthousiasme iets te beperken en zusje gevraagd hebben naar haar belevenissen.
Wat komt dat "gemaakt" over:
Oma, opa jullie zijn superenthousiast maar niet laten merken hoor!!
Toon allemaal heeeeel veel belangstelling voor zusje. Hebben jullie die niet zo? Dan maak je die maar!
eieren, eieren, eieren. Gezellige kerst!
[...]
Helemaal mee eens hoor. Ik zou het zelf heel vervelend vinden als iedereen alleen maar aandacht voor mijn kinderen zou hebben. Ik zou me opgelaten voelen tegenover anderen die misschien ook wel iets te vertellen hebben. Ik zou opa en oma gevraagd hebben hun enthousiasme iets te beperken en zusje gevraagd hebben naar haar belevenissen.
Wat komt dat "gemaakt" over:
Oma, opa jullie zijn superenthousiast maar niet laten merken hoor!!
Toon allemaal heeeeel veel belangstelling voor zusje. Hebben jullie die niet zo? Dan maak je die maar!
eieren, eieren, eieren. Gezellige kerst!
zondag 21 december 2014 10:32
Kinderachtig van je zusje. Overduidelijk jaloezie. Verwacht ze van iedereen dat ze kinderloos blijven om haar te ontzien ofzo? Ik houd ook niet erg van andermans kinderen (wel die van mijn familie overigens) Maar daar kan ik mij prima over heen zetten... Ik zou mij niet langer zo aanpassen als ik jou was...
zondag 21 december 2014 11:03
quote:vikki schreef op 21 december 2014 @ 10:20:
[...]
Wat komt dat "gemaakt" over:
Oma, opa jullie zijn superenthousiast maar niet laten merken hoor!!
Toon allemaal heeeeel veel belangstelling voor zusje. Hebben jullie die niet zo? Dan maak je die maar!
eieren, eieren, eieren. Gezellige kerst!Als je het zo opschrijft misschien. Je kent je eigen familie het best en ik denk dat iedereen best wel de aandacht subtiel wat van de kinderen kan afleiden. En wat is er mis met je zus gewoon eens vragen hoe het met haar werk/studie/ wat dan ook is? En een gezellige kerst was het bij TO sowieso al niet geloof ik.
[...]
Wat komt dat "gemaakt" over:
Oma, opa jullie zijn superenthousiast maar niet laten merken hoor!!
Toon allemaal heeeeel veel belangstelling voor zusje. Hebben jullie die niet zo? Dan maak je die maar!
eieren, eieren, eieren. Gezellige kerst!Als je het zo opschrijft misschien. Je kent je eigen familie het best en ik denk dat iedereen best wel de aandacht subtiel wat van de kinderen kan afleiden. En wat is er mis met je zus gewoon eens vragen hoe het met haar werk/studie/ wat dan ook is? En een gezellige kerst was het bij TO sowieso al niet geloof ik.
zondag 21 december 2014 11:25
quote:bestpittig schreef op 20 december 2014 @ 20:12:
[...]
Maar waarom dan? Ik heb dat gevoel nl. niet en kan gewoon mijn ei kwijt over mijn leven en krijg ook gehoor van de vrienden en familie met kinderen. Ik zou het behoorlijk onbeleefd vinden van mensen als ze over mijn verhalen heenwalsen.
Maak je dat echt mee Korenwolf? Want dat zou imo weinig te maken hebben met kinderen en veel meer met ongeinteresseerde en onbeleefde mensen.Die mensen heb je veel! IK heb het te vaak meegemaakt dat mijn verhaal halverwege gewoon niet meer aangehoord werd vanwege de kinderen. Of dat ouders met hun verhaal moesten afhaken of anderen.
[...]
Maar waarom dan? Ik heb dat gevoel nl. niet en kan gewoon mijn ei kwijt over mijn leven en krijg ook gehoor van de vrienden en familie met kinderen. Ik zou het behoorlijk onbeleefd vinden van mensen als ze over mijn verhalen heenwalsen.
Maak je dat echt mee Korenwolf? Want dat zou imo weinig te maken hebben met kinderen en veel meer met ongeinteresseerde en onbeleefde mensen.Die mensen heb je veel! IK heb het te vaak meegemaakt dat mijn verhaal halverwege gewoon niet meer aangehoord werd vanwege de kinderen. Of dat ouders met hun verhaal moesten afhaken of anderen.
zondag 21 december 2014 11:26
zondag 21 december 2014 11:29
quote:vikki schreef op 21 december 2014 @ 10:20:
[...]
Wat komt dat "gemaakt" over:
Oma, opa jullie zijn superenthousiast maar niet laten merken hoor!!
Toon allemaal heeeeel veel belangstelling voor zusje. Hebben jullie die niet zo? Dan maak je die maar!
eieren, eieren, eieren. Gezellige kerst!
Gemaakt? Ik zie niet in waarom. Feitelijk vraagt ze om een beetje rekening te houden met anderen, dan alleen met de kinderen, en dan vind jij het gemaakt om daar aan te voldoen?
Dus jij vindt het altijd moeilijk als jij op verzoek ergens rekening mee moet houden?
[...]
Wat komt dat "gemaakt" over:
Oma, opa jullie zijn superenthousiast maar niet laten merken hoor!!
Toon allemaal heeeeel veel belangstelling voor zusje. Hebben jullie die niet zo? Dan maak je die maar!
eieren, eieren, eieren. Gezellige kerst!
Gemaakt? Ik zie niet in waarom. Feitelijk vraagt ze om een beetje rekening te houden met anderen, dan alleen met de kinderen, en dan vind jij het gemaakt om daar aan te voldoen?
Dus jij vindt het altijd moeilijk als jij op verzoek ergens rekening mee moet houden?
zondag 21 december 2014 13:04
quote:Crimson schreef op 21 december 2014 @ 11:03:
[...]
Als je het zo opschrijft misschien. Je kent je eigen familie het best en ik denk dat iedereen best wel de aandacht subtiel wat van de kinderen kan afleiden. En wat is er mis met je zus gewoon eens vragen hoe het met haar werk/studie/ wat dan ook is? En een gezellige kerst was het bij TO sowieso al niet geloof ik.Dat doet toch iedereen? Wat een vreemde aanname dat dat niet zou gebeuren!
[...]
Als je het zo opschrijft misschien. Je kent je eigen familie het best en ik denk dat iedereen best wel de aandacht subtiel wat van de kinderen kan afleiden. En wat is er mis met je zus gewoon eens vragen hoe het met haar werk/studie/ wat dan ook is? En een gezellige kerst was het bij TO sowieso al niet geloof ik.Dat doet toch iedereen? Wat een vreemde aanname dat dat niet zou gebeuren!
zondag 21 december 2014 13:05
quote:iones schreef op 21 december 2014 @ 11:29:
[...]
Gemaakt? Ik zie niet in waarom. Feitelijk vraagt ze om een beetje rekening te houden met anderen, dan alleen met de kinderen, en dan vind jij het gemaakt om daar aan te voldoen?
Dus jij vindt het altijd moeilijk als jij op verzoek ergens rekening mee moet houden?Welnee, ik doe dat altijd uit mezelf. Geen instructies afspraken van te voren voor nodig.
[...]
Gemaakt? Ik zie niet in waarom. Feitelijk vraagt ze om een beetje rekening te houden met anderen, dan alleen met de kinderen, en dan vind jij het gemaakt om daar aan te voldoen?
Dus jij vindt het altijd moeilijk als jij op verzoek ergens rekening mee moet houden?Welnee, ik doe dat altijd uit mezelf. Geen instructies afspraken van te voren voor nodig.
zondag 21 december 2014 13:54
quote:vikki schreef op 21 december 2014 @ 13:05:
[...]
Welnee, ik doe dat altijd uit mezelf. Geen instructies afspraken van te voren voor nodig.
Maar uit dit topic blijkt toch dat mensen dat niet doen.
En wij kunnen niet beoordelen vanaf ons scherm of de zus van de ts wel of niet rekening houdt met anderen. Ze zou een kort lontje hebben en niet tegen rumoer kunnen. Als dat waar is dan pleit dat eerste niet voor haar.
Maar misschien heeft ze goede redenen om het niet leuk te vinden dat er kinderen bij aanwezig zijn. Misschien niet.
[...]
Welnee, ik doe dat altijd uit mezelf. Geen instructies afspraken van te voren voor nodig.
Maar uit dit topic blijkt toch dat mensen dat niet doen.
En wij kunnen niet beoordelen vanaf ons scherm of de zus van de ts wel of niet rekening houdt met anderen. Ze zou een kort lontje hebben en niet tegen rumoer kunnen. Als dat waar is dan pleit dat eerste niet voor haar.
Maar misschien heeft ze goede redenen om het niet leuk te vinden dat er kinderen bij aanwezig zijn. Misschien niet.
zondag 21 december 2014 19:34
Feit is (en eigenlijk weet ik niet eens of het een "algemeen feit" is, of dat het alleen voor mijn omgeving geldt) dat ouders van met name jonge kinderen de neiging hebben hun kinderen erg centraal te stellen. Ik vind dat op zich ook nog wel begrijpelijk, het is nieuw voor hen, ze zijn enthousiast over hun kinderen, en veel van wat ze in hun leven meemaken (of wat ze belangrijk vinden) is de ontwikkeling van hun koters. Dus als Martijntje voor het eerst iets zegt, doet, uithaalt, enz. moet dat uitgebreid gedeeld worden. Want is het niet helemaal leuk/grappig/fantastisch wat Martijntje nu weer gedaan of uitgehaald heeft. En dus moet dat uitgebreid verteld en besproken worden tijdens een bezoek een opa of oma, en zeker als er meerdere jonge ouders aanwezig zijn, draait het gesprek dan al gauw vrijwel volledig om het nageslacht en hoe lief/leuk/grappig enz. de kinderen wel niet zijn.
En ja, dan is het vaak moeilijk om het gesprek een andere kant op te krijgen. Want als je na een uurtje even denkt iets anders ter sprake te stellen, weten jonge ouders het onderwerp toch weer terug te brengen op de kinderen. En als er dan ook nog een opa en oma bij zijn die daar geen genoeg van kunnen krijgen, dan is het heel moeilijk om net zo veel aandacht te krijgen voor jóuw belevenissen of opinies of ervaringen, want na twee zinnen gaat het alwéér over de (klein)kinderen.
Ook bij het aandacht vragen gaat het (klein)kind meestal vóór. Heb wel eens tegen mijn moeder gezegd "Maar wij waren toch even aan het praten?" als mijn neefje (haar kleinkind) aan haar stond te trekken om aandacht. Haar antwoord "ja, maar zo'n kleintje snapt dat toch niet?" en vervolgens was alle aandacht weer op kind gericht. Want kind wilde snoepen, drinken, spelen, en oma moest meedoen. Ben heus ook wel eens op familiebezoek geweest in zo'n setting dat ik achteraf dacht "Waarom was ik daar eigenlijk? OK, ik ben geweest, ik heb een kop koffie gehad, mijn ouders hebben me even gezien, allemaal leuk, maar we hebben eigenlijk geen zinnig woord gewisseld, want neefje was het centrum van aandacht". Niet altijd leuk.
En ja, dan is het vaak moeilijk om het gesprek een andere kant op te krijgen. Want als je na een uurtje even denkt iets anders ter sprake te stellen, weten jonge ouders het onderwerp toch weer terug te brengen op de kinderen. En als er dan ook nog een opa en oma bij zijn die daar geen genoeg van kunnen krijgen, dan is het heel moeilijk om net zo veel aandacht te krijgen voor jóuw belevenissen of opinies of ervaringen, want na twee zinnen gaat het alwéér over de (klein)kinderen.
Ook bij het aandacht vragen gaat het (klein)kind meestal vóór. Heb wel eens tegen mijn moeder gezegd "Maar wij waren toch even aan het praten?" als mijn neefje (haar kleinkind) aan haar stond te trekken om aandacht. Haar antwoord "ja, maar zo'n kleintje snapt dat toch niet?" en vervolgens was alle aandacht weer op kind gericht. Want kind wilde snoepen, drinken, spelen, en oma moest meedoen. Ben heus ook wel eens op familiebezoek geweest in zo'n setting dat ik achteraf dacht "Waarom was ik daar eigenlijk? OK, ik ben geweest, ik heb een kop koffie gehad, mijn ouders hebben me even gezien, allemaal leuk, maar we hebben eigenlijk geen zinnig woord gewisseld, want neefje was het centrum van aandacht". Niet altijd leuk.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zondag 21 december 2014 19:51
quote:pejeka schreef op 21 december 2014 @ 19:34:
Feit is (en eigenlijk weet ik niet eens of het een "algemeen feit" is, of dat het alleen voor mijn omgeving geldt) dat ouders van met name jonge kinderen de neiging hebben hun kinderen erg centraal te stellen. Ik vind dat op zich ook nog wel begrijpelijk, het is nieuw voor hen, ze zijn enthousiast over hun kinderen, en veel van wat ze in hun leven meemaken (of wat ze belangrijk vinden) is de ontwikkeling van hun koters. Dus als Martijntje voor het eerst iets zegt, doet, uithaalt, enz. moet dat uitgebreid gedeeld worden. Want is het niet helemaal leuk/grappig/fantastisch wat Martijntje nu weer gedaan of uitgehaald heeft. En dus moet dat uitgebreid verteld en besproken worden tijdens een bezoek een opa of oma, en zeker als er meerdere jonge ouders aanwezig zijn, draait het gesprek dan al gauw vrijwel volledig om het nageslacht en hoe lief/leuk/grappig enz. de kinderen wel niet zijn.
En ja, dan is het vaak moeilijk om het gesprek een andere kant op te krijgen. Want als je na een uurtje even denkt iets anders ter sprake te stellen, weten jonge ouders het onderwerp toch weer terug te brengen op de kinderen. En als er dan ook nog een opa en oma bij zijn die daar geen genoeg van kunnen krijgen, dan is het heel moeilijk om net zo veel aandacht te krijgen voor jóuw belevenissen of opinies of ervaringen, want na twee zinnen gaat het alwéér over de (klein)kinderen.
Ook bij het aandacht vragen gaat het (klein)kind meestal vóór. Heb wel eens tegen mijn moeder gezegd "Maar wij waren toch even aan het praten?" als mijn neefje (haar kleinkind) aan haar stond te trekken om aandacht. Haar antwoord "ja, maar zo'n kleintje snapt dat toch niet?" en vervolgens was alle aandacht weer op kind gericht. Want kind wilde snoepen, drinken, spelen, en oma moest meedoen. Ben heus ook wel eens op familiebezoek geweest in zo'n setting dat ik achteraf dacht "Waarom was ik daar eigenlijk? OK, ik ben geweest, ik heb een kop koffie gehad, mijn ouders hebben me even gezien, allemaal leuk, maar we hebben eigenlijk geen zinnig woord gewisseld, want neefje was het centrum van aandacht". Niet altijd leuk.Ik zou daar echt voor passen. Als de aandacht vol op zo'n kind gericht is, zou ik weer weggaan en zeggen, laat maar weten wanneer je tijd voor me hebt.
Feit is (en eigenlijk weet ik niet eens of het een "algemeen feit" is, of dat het alleen voor mijn omgeving geldt) dat ouders van met name jonge kinderen de neiging hebben hun kinderen erg centraal te stellen. Ik vind dat op zich ook nog wel begrijpelijk, het is nieuw voor hen, ze zijn enthousiast over hun kinderen, en veel van wat ze in hun leven meemaken (of wat ze belangrijk vinden) is de ontwikkeling van hun koters. Dus als Martijntje voor het eerst iets zegt, doet, uithaalt, enz. moet dat uitgebreid gedeeld worden. Want is het niet helemaal leuk/grappig/fantastisch wat Martijntje nu weer gedaan of uitgehaald heeft. En dus moet dat uitgebreid verteld en besproken worden tijdens een bezoek een opa of oma, en zeker als er meerdere jonge ouders aanwezig zijn, draait het gesprek dan al gauw vrijwel volledig om het nageslacht en hoe lief/leuk/grappig enz. de kinderen wel niet zijn.
En ja, dan is het vaak moeilijk om het gesprek een andere kant op te krijgen. Want als je na een uurtje even denkt iets anders ter sprake te stellen, weten jonge ouders het onderwerp toch weer terug te brengen op de kinderen. En als er dan ook nog een opa en oma bij zijn die daar geen genoeg van kunnen krijgen, dan is het heel moeilijk om net zo veel aandacht te krijgen voor jóuw belevenissen of opinies of ervaringen, want na twee zinnen gaat het alwéér over de (klein)kinderen.
Ook bij het aandacht vragen gaat het (klein)kind meestal vóór. Heb wel eens tegen mijn moeder gezegd "Maar wij waren toch even aan het praten?" als mijn neefje (haar kleinkind) aan haar stond te trekken om aandacht. Haar antwoord "ja, maar zo'n kleintje snapt dat toch niet?" en vervolgens was alle aandacht weer op kind gericht. Want kind wilde snoepen, drinken, spelen, en oma moest meedoen. Ben heus ook wel eens op familiebezoek geweest in zo'n setting dat ik achteraf dacht "Waarom was ik daar eigenlijk? OK, ik ben geweest, ik heb een kop koffie gehad, mijn ouders hebben me even gezien, allemaal leuk, maar we hebben eigenlijk geen zinnig woord gewisseld, want neefje was het centrum van aandacht". Niet altijd leuk.Ik zou daar echt voor passen. Als de aandacht vol op zo'n kind gericht is, zou ik weer weggaan en zeggen, laat maar weten wanneer je tijd voor me hebt.
zondag 21 december 2014 20:27
quote:pejeka schreef op 21 december 2014 @ 19:34:
Feit is (en eigenlijk weet ik niet eens of het een "algemeen feit" is, of dat het alleen voor mijn omgeving geldt) dat ouders van met name jonge kinderen de neiging hebben hun kinderen erg centraal te stellen. Ik vind dat op zich ook nog wel begrijpelijk, het is nieuw voor hen, ze zijn enthousiast over hun kinderen, en veel van wat ze in hun leven meemaken (of wat ze belangrijk vinden) is de ontwikkeling van hun koters. Dus als Martijntje voor het eerst iets zegt, doet, uithaalt, enz. moet dat uitgebreid gedeeld worden. Want is het niet helemaal leuk/grappig/fantastisch wat Martijntje nu weer gedaan of uitgehaald heeft. En dus moet dat uitgebreid verteld en besproken worden tijdens een bezoek een opa of oma, en zeker als er meerdere jonge ouders aanwezig zijn, draait het gesprek dan al gauw vrijwel volledig om het nageslacht en hoe lief/leuk/grappig enz. de kinderen wel niet zijn.
En ja, dan is het vaak moeilijk om het gesprek een andere kant op te krijgen. Want als je na een uurtje even denkt iets anders ter sprake te stellen, weten jonge ouders het onderwerp toch weer terug te brengen op de kinderen. En als er dan ook nog een opa en oma bij zijn die daar geen genoeg van kunnen krijgen, dan is het heel moeilijk om net zo veel aandacht te krijgen voor jóuw belevenissen of opinies of ervaringen, want na twee zinnen gaat het alwéér over de (klein)kinderen.
Ook bij het aandacht vragen gaat het (klein)kind meestal vóór. Heb wel eens tegen mijn moeder gezegd "Maar wij waren toch even aan het praten?" als mijn neefje (haar kleinkind) aan haar stond te trekken om aandacht. Haar antwoord "ja, maar zo'n kleintje snapt dat toch niet?" en vervolgens was alle aandacht weer op kind gericht. Want kind wilde snoepen, drinken, spelen, en oma moest meedoen. Ben heus ook wel eens op familiebezoek geweest in zo'n setting dat ik achteraf dacht "Waarom was ik daar eigenlijk? OK, ik ben geweest, ik heb een kop koffie gehad, mijn ouders hebben me even gezien, allemaal leuk, maar we hebben eigenlijk geen zinnig woord gewisseld, want neefje was het centrum van aandacht". Niet altijd leuk.
Nou boehoe.
het is maar een paar jaar, en daarna kunnen we het weer over tuinstoelen, tv series/netflix, ons werk en mislukte dates hebben. Iedere levensfase heeft toch zijn gespreksonderwerpen? Zat laatst op een feestje met merendeel twintigers en A- verstond ik ze niet want alles was faya en kill ofzoiets, en B- het ging alleen maar over wie wanneer dronken was geworden.
Ik ben natuurlijk gelijk woedend weggegaan toen niemand het wilde hebben over wat ik met kerst wilde maken (not).
Je kunt je toch aanpassen en het is toch ook leuk om eens buiten je kringetje te komen?
De mensen waarover je het hebt zijn of te klein om dit te kunnen of zitten tijdelijk op een roze wolk,moet je jezelf waarschijnlijk eens horen als je net verliefd bent, dan zijn de meeste mensen ook onuitstaanbaar. Laat ze even, het duurt maar even en dan zijn ze er weer.
Alsof de normale gesprekken zo diep gaan en voor iedereen in het hele gezelschap zo interessant zijn. Als de kleintjes ouder zijn (mijn dochter is nu 6) is dat echt wel weer anders hoor.
Dan kunnen we weer terug naar het geijkte geneuzel.
Feit is (en eigenlijk weet ik niet eens of het een "algemeen feit" is, of dat het alleen voor mijn omgeving geldt) dat ouders van met name jonge kinderen de neiging hebben hun kinderen erg centraal te stellen. Ik vind dat op zich ook nog wel begrijpelijk, het is nieuw voor hen, ze zijn enthousiast over hun kinderen, en veel van wat ze in hun leven meemaken (of wat ze belangrijk vinden) is de ontwikkeling van hun koters. Dus als Martijntje voor het eerst iets zegt, doet, uithaalt, enz. moet dat uitgebreid gedeeld worden. Want is het niet helemaal leuk/grappig/fantastisch wat Martijntje nu weer gedaan of uitgehaald heeft. En dus moet dat uitgebreid verteld en besproken worden tijdens een bezoek een opa of oma, en zeker als er meerdere jonge ouders aanwezig zijn, draait het gesprek dan al gauw vrijwel volledig om het nageslacht en hoe lief/leuk/grappig enz. de kinderen wel niet zijn.
En ja, dan is het vaak moeilijk om het gesprek een andere kant op te krijgen. Want als je na een uurtje even denkt iets anders ter sprake te stellen, weten jonge ouders het onderwerp toch weer terug te brengen op de kinderen. En als er dan ook nog een opa en oma bij zijn die daar geen genoeg van kunnen krijgen, dan is het heel moeilijk om net zo veel aandacht te krijgen voor jóuw belevenissen of opinies of ervaringen, want na twee zinnen gaat het alwéér over de (klein)kinderen.
Ook bij het aandacht vragen gaat het (klein)kind meestal vóór. Heb wel eens tegen mijn moeder gezegd "Maar wij waren toch even aan het praten?" als mijn neefje (haar kleinkind) aan haar stond te trekken om aandacht. Haar antwoord "ja, maar zo'n kleintje snapt dat toch niet?" en vervolgens was alle aandacht weer op kind gericht. Want kind wilde snoepen, drinken, spelen, en oma moest meedoen. Ben heus ook wel eens op familiebezoek geweest in zo'n setting dat ik achteraf dacht "Waarom was ik daar eigenlijk? OK, ik ben geweest, ik heb een kop koffie gehad, mijn ouders hebben me even gezien, allemaal leuk, maar we hebben eigenlijk geen zinnig woord gewisseld, want neefje was het centrum van aandacht". Niet altijd leuk.
Nou boehoe.
het is maar een paar jaar, en daarna kunnen we het weer over tuinstoelen, tv series/netflix, ons werk en mislukte dates hebben. Iedere levensfase heeft toch zijn gespreksonderwerpen? Zat laatst op een feestje met merendeel twintigers en A- verstond ik ze niet want alles was faya en kill ofzoiets, en B- het ging alleen maar over wie wanneer dronken was geworden.
Ik ben natuurlijk gelijk woedend weggegaan toen niemand het wilde hebben over wat ik met kerst wilde maken (not).
Je kunt je toch aanpassen en het is toch ook leuk om eens buiten je kringetje te komen?
De mensen waarover je het hebt zijn of te klein om dit te kunnen of zitten tijdelijk op een roze wolk,moet je jezelf waarschijnlijk eens horen als je net verliefd bent, dan zijn de meeste mensen ook onuitstaanbaar. Laat ze even, het duurt maar even en dan zijn ze er weer.
Alsof de normale gesprekken zo diep gaan en voor iedereen in het hele gezelschap zo interessant zijn. Als de kleintjes ouder zijn (mijn dochter is nu 6) is dat echt wel weer anders hoor.
Dan kunnen we weer terug naar het geijkte geneuzel.
zondag 21 december 2014 20:42
quote:vikki schreef op 21 december 2014 @ 13:05:
[...]
Welnee, ik doe dat altijd uit mezelf. Geen instructies afspraken van te voren voor nodig.Ik heb niks gezegd over vooraf afspraken maken. Geen spreektijd per persoon ofzo. Maar je kunt er als ouder wel op letten dat het niet overdreven veel alleen over je kinderen gaat en je kunt dan bijvoorbeeld het onderwerp subtiel proberen te veranderen. Iemand een vraag over werk stellen ofzo. Dat is niet gemaakt, maar gewoon het hele gezelschap bij een gesprek betrekken. Als dat niet gebeurt bepaalt de hardste schreeuwer altijd het onderwerp, ongeacht of de rest dat nu interessant vindt.
[...]
Welnee, ik doe dat altijd uit mezelf. Geen instructies afspraken van te voren voor nodig.Ik heb niks gezegd over vooraf afspraken maken. Geen spreektijd per persoon ofzo. Maar je kunt er als ouder wel op letten dat het niet overdreven veel alleen over je kinderen gaat en je kunt dan bijvoorbeeld het onderwerp subtiel proberen te veranderen. Iemand een vraag over werk stellen ofzo. Dat is niet gemaakt, maar gewoon het hele gezelschap bij een gesprek betrekken. Als dat niet gebeurt bepaalt de hardste schreeuwer altijd het onderwerp, ongeacht of de rest dat nu interessant vindt.
zondag 21 december 2014 20:48
quote:pejeka schreef op 21 december 2014 @ 19:34:
Feit is (en eigenlijk weet ik niet eens of het een "algemeen feit" is, of dat het alleen voor mijn omgeving geldt) dat ouders van met name jonge kinderen de neiging hebben hun kinderen erg centraal te stellen. Ik vind dat op zich ook nog wel begrijpelijk, het is nieuw voor hen, ze zijn enthousiast over hun kinderen, en veel van wat ze in hun leven meemaken (of wat ze belangrijk vinden) is de ontwikkeling van hun koters. Dus als Martijntje voor het eerst iets zegt, doet, uithaalt, enz. moet dat uitgebreid gedeeld worden. Want is het niet helemaal leuk/grappig/fantastisch wat Martijntje nu weer gedaan of uitgehaald heeft. En dus moet dat uitgebreid verteld en besproken worden tijdens een bezoek een opa of oma, en zeker als er meerdere jonge ouders aanwezig zijn, draait het gesprek dan al gauw vrijwel volledig om het nageslacht en hoe lief/leuk/grappig enz. de kinderen wel niet zijn.
En ja, dan is het vaak moeilijk om het gesprek een andere kant op te krijgen. Want als je na een uurtje even denkt iets anders ter sprake te stellen, weten jonge ouders het onderwerp toch weer terug te brengen op de kinderen. En als er dan ook nog een opa en oma bij zijn die daar geen genoeg van kunnen krijgen, dan is het heel moeilijk om net zo veel aandacht te krijgen voor jóuw belevenissen of opinies of ervaringen, want na twee zinnen gaat het alwéér over de (klein)kinderen.
Ook bij het aandacht vragen gaat het (klein)kind meestal vóór. Heb wel eens tegen mijn moeder gezegd "Maar wij waren toch even aan het praten?" als mijn neefje (haar kleinkind) aan haar stond te trekken om aandacht. Haar antwoord "ja, maar zo'n kleintje snapt dat toch niet?" en vervolgens was alle aandacht weer op kind gericht. Want kind wilde snoepen, drinken, spelen, en oma moest meedoen. Ben heus ook wel eens op familiebezoek geweest in zo'n setting dat ik achteraf dacht "Waarom was ik daar eigenlijk? OK, ik ben geweest, ik heb een kop koffie gehad, mijn ouders hebben me even gezien, allemaal leuk, maar we hebben eigenlijk geen zinnig woord gewisseld, want neefje was het centrum van aandacht". Niet altijd leuk.Dit is weer een voorbeeld van het ene uiterste. Ouders die de hele dag alleen maar over/met de kinderen bezig zijn. Andere uiterste is mensen die al gaan gillen als ze het woord "kind" horen. Ergens in het midden zul je elkaar moeten treffen als je normaal met elkaar om wilt blijven gaan lijkt me.
Feit is (en eigenlijk weet ik niet eens of het een "algemeen feit" is, of dat het alleen voor mijn omgeving geldt) dat ouders van met name jonge kinderen de neiging hebben hun kinderen erg centraal te stellen. Ik vind dat op zich ook nog wel begrijpelijk, het is nieuw voor hen, ze zijn enthousiast over hun kinderen, en veel van wat ze in hun leven meemaken (of wat ze belangrijk vinden) is de ontwikkeling van hun koters. Dus als Martijntje voor het eerst iets zegt, doet, uithaalt, enz. moet dat uitgebreid gedeeld worden. Want is het niet helemaal leuk/grappig/fantastisch wat Martijntje nu weer gedaan of uitgehaald heeft. En dus moet dat uitgebreid verteld en besproken worden tijdens een bezoek een opa of oma, en zeker als er meerdere jonge ouders aanwezig zijn, draait het gesprek dan al gauw vrijwel volledig om het nageslacht en hoe lief/leuk/grappig enz. de kinderen wel niet zijn.
En ja, dan is het vaak moeilijk om het gesprek een andere kant op te krijgen. Want als je na een uurtje even denkt iets anders ter sprake te stellen, weten jonge ouders het onderwerp toch weer terug te brengen op de kinderen. En als er dan ook nog een opa en oma bij zijn die daar geen genoeg van kunnen krijgen, dan is het heel moeilijk om net zo veel aandacht te krijgen voor jóuw belevenissen of opinies of ervaringen, want na twee zinnen gaat het alwéér over de (klein)kinderen.
Ook bij het aandacht vragen gaat het (klein)kind meestal vóór. Heb wel eens tegen mijn moeder gezegd "Maar wij waren toch even aan het praten?" als mijn neefje (haar kleinkind) aan haar stond te trekken om aandacht. Haar antwoord "ja, maar zo'n kleintje snapt dat toch niet?" en vervolgens was alle aandacht weer op kind gericht. Want kind wilde snoepen, drinken, spelen, en oma moest meedoen. Ben heus ook wel eens op familiebezoek geweest in zo'n setting dat ik achteraf dacht "Waarom was ik daar eigenlijk? OK, ik ben geweest, ik heb een kop koffie gehad, mijn ouders hebben me even gezien, allemaal leuk, maar we hebben eigenlijk geen zinnig woord gewisseld, want neefje was het centrum van aandacht". Niet altijd leuk.Dit is weer een voorbeeld van het ene uiterste. Ouders die de hele dag alleen maar over/met de kinderen bezig zijn. Andere uiterste is mensen die al gaan gillen als ze het woord "kind" horen. Ergens in het midden zul je elkaar moeten treffen als je normaal met elkaar om wilt blijven gaan lijkt me.
zondag 21 december 2014 21:33
quote:elninjoo schreef op 21 december 2014 @ 19:51:
[...]
Ik zou daar echt voor passen. Als de aandacht vol op zo'n kind gericht is, zou ik weer weggaan en zeggen, laat maar weten wanneer je tijd voor me hebt.
Ik ook! Mensen hoeven toch niet te denken dat dit allemaal maar normaal is?
Het is ook echt iets van de laatste paar decennia dat ouders en kleinkinderen de kleintjes boven álles stellen, de prinsjes en de prinsesjes. Waarom moet iedereen dat normaal vinden?
Ik vind het altijd een verademing als ik ontdek dat er ouders zijn die lekker nuchter zijn.
[...]
Ik zou daar echt voor passen. Als de aandacht vol op zo'n kind gericht is, zou ik weer weggaan en zeggen, laat maar weten wanneer je tijd voor me hebt.
Ik ook! Mensen hoeven toch niet te denken dat dit allemaal maar normaal is?
Het is ook echt iets van de laatste paar decennia dat ouders en kleinkinderen de kleintjes boven álles stellen, de prinsjes en de prinsesjes. Waarom moet iedereen dat normaal vinden?
Ik vind het altijd een verademing als ik ontdek dat er ouders zijn die lekker nuchter zijn.
zondag 21 december 2014 21:34
quote:haakje schreef op 21 december 2014 @ 20:27:
[...]
Nou boehoe.
het is maar een paar jaar, en daarna kunnen we het weer over tuinstoelen, tv series/netflix, ons werk en mislukte dates hebben.
Oei, weinig compassie en super oppervlakkig, zo kom je over met deze woorden!
Waarom die veronderstelling dat het om materiele zaken gaat? En waarom zou het niet om een mislukte date mogen gaan als iemand daar nog mee zit?
Wat denk je, dat gespreksonderwerpen met kinderen meer diepgang hebben?
Ik vond dat Pejeka het heel treffend verwoord had.
[...]
Nou boehoe.
het is maar een paar jaar, en daarna kunnen we het weer over tuinstoelen, tv series/netflix, ons werk en mislukte dates hebben.
Oei, weinig compassie en super oppervlakkig, zo kom je over met deze woorden!
Waarom die veronderstelling dat het om materiele zaken gaat? En waarom zou het niet om een mislukte date mogen gaan als iemand daar nog mee zit?
Wat denk je, dat gespreksonderwerpen met kinderen meer diepgang hebben?
Ik vond dat Pejeka het heel treffend verwoord had.
zondag 21 december 2014 22:28
Te zot voor woorden, eerlijk waar. Heb er gewoon geen woorden voor. Wat een zusje zeg... Ken helaas ook iemand die zo is. Wacht maar tot ze zelf kinderen hebben..
Heb trouwens zelf nog geen kinderen. Mijn nichtjes kunnen ook mega druk zijn, waardoor ik soms aan het einde van de avond koppijn heb. Maar komop, het zijn kinderen en als de ouders al hun best doen wat kan je dan nog verwachten? Pff vind het echt te ver gaan. Het idee alleen al dat zij hun kinderen niet moeten meenemen zodat ik ff rustig met m'n ouders kan zitten??
Je zusje moet niet zo zeuren. Als zij er last van heeft komt ze zelf maar op een andere dag. Jij moet je agenda voor haar niet omgooien. Haar probleem, niet van jou. Laat je niet gek maken!
Heb trouwens zelf nog geen kinderen. Mijn nichtjes kunnen ook mega druk zijn, waardoor ik soms aan het einde van de avond koppijn heb. Maar komop, het zijn kinderen en als de ouders al hun best doen wat kan je dan nog verwachten? Pff vind het echt te ver gaan. Het idee alleen al dat zij hun kinderen niet moeten meenemen zodat ik ff rustig met m'n ouders kan zitten??
Je zusje moet niet zo zeuren. Als zij er last van heeft komt ze zelf maar op een andere dag. Jij moet je agenda voor haar niet omgooien. Haar probleem, niet van jou. Laat je niet gek maken!
maandag 22 december 2014 00:01
Mijn vrienden en familieleden kregen allemaal veel eerder kinderen dan ik, dus ik ben zelf jaren lang op feestjes/visite geweest waar kinderen een grote rol speelden. Tot mijn 32e moest ik zelf helemaal niet denken aan kinderen krijgen, ik vond de meesten zelfs ook helemaal niet leuk. Maar ik heb mijn aanwezigheid nooit maar dan ook echt nooit als miskend oid ervaren. Ik heb nooit gedacht "Jeetje kon het nou nergens anders over gaan?". Ik vond het eigenlijk vaak heel leuk als anderen mij over hun kinderen vertelden, dat voelde alsof ze me toch wilden betrekken bij hun leven en dat vond ik leuk.
Toen wij trouwden hebben we er ook bewust gekozen voor een bruiloft met kinderen, terwijl wij ze zelf niet wilden (toen nog, nu hebben we er twee). Wat mij betreft horen kinderen gewoon bij mensen, het hoort gewoon bij het leven. En aangezien je met je familie, vrienden en kennissen meeleeft, hoort het gewoon bij hun en daarom ook bij ons.
Ik vind je ergeren zoals TO beschrijft echt kenmerkend voor door jaloezie en egocentrisme gevoed gedrag. En ook voor gedrag van iemand die zichzelf niet verantwoordelijk voor haar eigen emoties en gedrag voelt. Eigenlijk voor heel kinderlijk gedrag dus. Maar ja, zus is dan met haar 24e ook nog maar net het huis uit. Kennelijk is ze een laatbloeier.
Ze zal wel merken dat er nog wel meer feestjes niet om haar draaien. Als ze wil dat de feestjes om haar draaien moet ze zelf geven. Zo simpel is het.
Ik zou het gedrag op het moment zelf zo veel mogelijk negeren maar wel ruimte blijven bieden om het erover te hebben. Je verwacht van haar, niet geheel onterecht imho, dat zij meebuigt. Maar dan moet jij ook met haar meebuigen, dat betekent dat er dus voor haar gedrag ook ruimte moet zijn (tot een bepaalde grens, het kan te gek ook natuurlijk). Misschien kun je haar subtiel even apart nemen (samen de vaatwasser inruimen ofzo) als ze zit te zuchten en steunen en vraag haar dan wat ze wel wil (besteed geen aandacht aan wat ze niet wil) en vertel haar wat jij wil van haar. Maar waarschijnlijk wil zij gewoon gezien worden, zoals iedereen, maar zijn voor haar de "tekenen" dat dat ook zo is, dusdanig veranderd, dat ze ze zelf niet meer ziet. Daar kun je haar ook bij helpen. Je zou haar bijvoorbeeld ook wel eens openlijk echt gelijk kunnen geven in een discussie. Je zou haar ook hardop een compliment kunnen geven. Je zou ook gewoon kunnen zeggen "Ik vind het fijn dat je er bent". Jij kunt immers alleen je eigen gedrag aanpassen en niet dat van een ander.
Google anders eens op de regels van kritiek geven, dat geeft je wellicht handvatten om een gesprek/praatje aan te gaan.
Toen wij trouwden hebben we er ook bewust gekozen voor een bruiloft met kinderen, terwijl wij ze zelf niet wilden (toen nog, nu hebben we er twee). Wat mij betreft horen kinderen gewoon bij mensen, het hoort gewoon bij het leven. En aangezien je met je familie, vrienden en kennissen meeleeft, hoort het gewoon bij hun en daarom ook bij ons.
Ik vind je ergeren zoals TO beschrijft echt kenmerkend voor door jaloezie en egocentrisme gevoed gedrag. En ook voor gedrag van iemand die zichzelf niet verantwoordelijk voor haar eigen emoties en gedrag voelt. Eigenlijk voor heel kinderlijk gedrag dus. Maar ja, zus is dan met haar 24e ook nog maar net het huis uit. Kennelijk is ze een laatbloeier.
Ze zal wel merken dat er nog wel meer feestjes niet om haar draaien. Als ze wil dat de feestjes om haar draaien moet ze zelf geven. Zo simpel is het.
Ik zou het gedrag op het moment zelf zo veel mogelijk negeren maar wel ruimte blijven bieden om het erover te hebben. Je verwacht van haar, niet geheel onterecht imho, dat zij meebuigt. Maar dan moet jij ook met haar meebuigen, dat betekent dat er dus voor haar gedrag ook ruimte moet zijn (tot een bepaalde grens, het kan te gek ook natuurlijk). Misschien kun je haar subtiel even apart nemen (samen de vaatwasser inruimen ofzo) als ze zit te zuchten en steunen en vraag haar dan wat ze wel wil (besteed geen aandacht aan wat ze niet wil) en vertel haar wat jij wil van haar. Maar waarschijnlijk wil zij gewoon gezien worden, zoals iedereen, maar zijn voor haar de "tekenen" dat dat ook zo is, dusdanig veranderd, dat ze ze zelf niet meer ziet. Daar kun je haar ook bij helpen. Je zou haar bijvoorbeeld ook wel eens openlijk echt gelijk kunnen geven in een discussie. Je zou haar ook hardop een compliment kunnen geven. Je zou ook gewoon kunnen zeggen "Ik vind het fijn dat je er bent". Jij kunt immers alleen je eigen gedrag aanpassen en niet dat van een ander.
Google anders eens op de regels van kritiek geven, dat geeft je wellicht handvatten om een gesprek/praatje aan te gaan.
