Doorgaan of stoppen?

25-05-2014 00:15 2943 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.



Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).



Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.



Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?



Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Alle reacties Link kopieren
Ik ben er vanavond over begonnen. Was van 2 kanten best emotioneel.



Hij wil heel graag kinderen en heeft zichzelf best regelmatig de vraag gesteld of hij die wens achterna moest gaan. Toch kiest hij voor een (onzekere) relatie met mij. Hij vond het (hoe lullig ook) fijn (beetje het verkeerde woord, maar ik begrijp 'm) dat ik ook graag kinderen wil. Als ik geen kinderen gewild had, had je 2 mensen met een verschillende mening. De feitelijke situatie mag dan hetzelfde zijn, de gedachte is anders. Dat begrijp ik wel.



Ik heb mezelf afgevraagd of ik graag kinderen wil of dat ik denk dat ik ze graag wil. Door de gesprekken met psych weet ik dat het een wens is die ik altijd heb weggestopt.



Vriend gaat wel anders met zijn verdriet om. En ik voel me heel erg schuldig. Dat hoef ik niet te zijn, zegt vriend. Maar ja, zo voel ik het wel.....



Vriend is nog aan 't werk, maar komt zo nog langs. Ik denk dat hij (zoals bijna altijd) opgewekt is. Ik moet het ook maar een beetje van me afzetten.
Alle reacties Link kopieren
Misschien zijn andere opties ook bespreekbaar,, Sneeuwklokje. Misschien kunnen jullie het daar eens over hebben, hoe jullie daarin staan?

Ik weet niet hoe oud jullie zijn, schijnt dat jullie opgetelde leeftijd een rol speelt, maar evt kan adoptie ook een mogelijkheid zijn. Al is dat niet hetzelfde misschien.

Met allebei kinderwens kan het fijn zijn iig de mogelijkheden te onderzoeken en samen over dit soort dingen te hebben.



Ook in dit soort opzichten mag het geen gevoel van "falen" zijn, het is verdrietig genoeg, maar met falen of slagen als mens/vrouw/ stel heeft het imo niks mee van doen.

En komen jullie erachter dat dat voor beiden geen optie is, toch blijven praten dan over dit gemis en of dat op eoa andere manier (een beetje) anders ingevuld kan worden om toch samen een vervuld leven tegemoet te gaan? Ook al is het niet hetzelfde, is er iets wat in de buurt komt van dat levensdoel en wat jullie samen tzt in gang kunnen zetten om dit een beetje te ondervangen?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
He klok je bent er weer. Goedzo!

Ik dacht eigenlijk ook aan wat Suzy zegt, er zijn nog meer opties om een gezin te vormen.

Al is dat NU nog niet aan de orde, de toekomst kan wat anders brengen natuurlijk.

Adoptie, pleegouderschap (waar veel mogelijkheden in zijn)



Het is een interessante gedachte.
Alle reacties Link kopieren
Een aantal maanden geleden eens iets gepost. Ik lees dat jullie nu een relatie hebben maar dat je ongeveer twee weken geleden nog moeite had met het bewaken van je vrijheid.

Alles lijkt nu goed te gaan.



Gelukkig heb je nu weer een ander onderwerp gevonden om vriendlief van je " af te stoten" , namelijk jullie kinderwens/ kinderloosheid.

En zo, ben ik bang, zal er altijd iets zijn omdat jij steeds maar weer iets zoekt!



Wanneer ga je nu eens van jezelf houden en jezelf accepteren, met je beperking?

En dan zullen we het maar niet hebben over de combinatie kinderen en gesteld zijn op je vrijheid, altijd met jezelf bezig zijn en jezelf niet geaccepteerd hebben. Ik denk dat je dat zelf wel kunt invullen!
Wat goed van die flyer!! Hopelijk wordt die drempel steeds wat lager.
Alle reacties Link kopieren
Het is goed dat vriend en ik over kinderwens gesproken hebben. Het onderwerp lijkt nu minder beladen. Even realistisch: stel dat ik wel kinderen zou kunnen krijgen, dan was ik nu toch best al oud om moeder te worden (40-something). Of dat dan realistisch was.... (Vriend en ik zijn even ongeveer oud).



Vriend en ik zullen het er echt vaker over moeten hebben. Wellicht zijn er andere mogelijkheden, maar daar is het nu nog veel te vroeg voor: het zou nu ronduit egoïstisch zijn. Een kind moet in een stabiele omgeving terechtkomen. Of misschien moeten we gewoon hele enthousiaste nieuwe toekomstplannen gaan maken en ons daarop gaan focussen!



Voor mijn vrijwilligerswerk heb ik heel veel te maken met jongeren (pubers). Dat is ook iets dat ik enorm leuk vind om te doen. Misschien dat ik dat ook verder kan uitbouwen.



Maar het zijn verschillende dingen: het accepteren van het geen kinderen kunnen krijgen en het denken over de toekomst. En soms, zoals eergisteren neemt het gevoel het over.



Overigens is hetgeen amreg zegt: over de combinatie van enerzijds kinderen en anderzijds gesteld zijn op vrijheid wel begrijpelijk, maar klopt voor mijn gevoel niet: door een kind voel ik mij niet beperkt in mijn vrijheid. Het gaat er niet letterlijk om dat ik kan doen en laten wat ik wil, het is een gevoel. Ik weet (nog) niet zo goed hoe ik dit moet uitleggen.
Alle reacties Link kopieren
quote:coolpack2 schreef op 22 januari 2015 @ 16:46:

Wat goed van die flyer!! Hopelijk wordt die drempel steeds wat lager.Ik ben er ook wel trots op: het werkt! Collega stelde nog wat vragen en die heb ik ook beantwoord!
Alle reacties Link kopieren
Flyer maakt een hoop los. Bij mezelf gedurende het maken ervan en bij degene aan wie ik er 1 gegeven heb: 1 collega, mijn masseur en een vriendin. Vriendin was een soort sprakeloos. Ze heeft nooit geweten dat de impact zo groot was (haar woorden). Er komt op deze manier wel een gesprek op gang. Ik vind dat heel moeilijk, maar ik ga het gesprek wel aan. En gisterenavond waren er dan ook tranen. Ook van vriendin. Hoe moeilijk ik het ook vind: het doet me goed. Ben wel wat emotioneel, maar ik merk dat het goed (en ook nog wat ongemakkelijk) voelt dat vriendin er meer van weet.
Alle reacties Link kopieren
Wat goed van je, Sneeuwklokje!

En onthoud dat emotioneel zijn ook helemaal niet erg is, dat mogen close vriendinnen enz best zien en jij van hun. Juist dat (emotie) is betrokkenheid bij elkaar voelen en tonen!

Het is fijn als dierbare mensen om je heen weten hoe jij eea beleeft, ook dat is delen!



Je bent echt goed bezig!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
quote:Suzy65 schreef op 24 januari 2015 @ 12:07:

Wat goed van je, Sneeuwklokje!

En onthoud dat emotioneel zijn ook helemaal niet erg is, dat mogen close vriendinnen enz best zien en jij van hun. Juist dat (emotie) is betrokkenheid bij elkaar voelen en tonen!

Het is fijn als dierbare mensen om je heen weten hoe jij eea beleeft, ook dat is delen!



Je bent echt goed bezig!



Dank je wel!



Vriend vindt ook dat ik het goed doe. Gaat ook heel goed tussen ons. Ik probeer hem te betrekken in mijn gevoelens enzo. Soms vind ik dat vriend te snel gaat; dat we elkaar te vaak zien. Het liefst woont hij vandaag samen. Ik rem hem dan af. Is niet leuk voor hem (en ik breng het dan vaak ook nog wat onhandig), maar ik wil eerlijk zijn. Ik wil hem niet het gevoel geven dat ik hem afwijs. Dus we praten best veel (voor mijn doen dan).
Alle reacties Link kopieren
Vriend is vandaag meegeweest naar mijn arts. Normaal ga ik altijd alleen. Ik was enorm zenuwachtig dat hij erbij was. Vriend had erom gevraagd. Ik heb wel getwijfeld, maar toch ingestemd.



Ik vond het ongemakkelijk, maar ben wel blij dat ik niet voor de makkelijke weg heb gekozen.
Alle reacties Link kopieren
Goed van je!
Alle reacties Link kopieren
Vriend heeft het heel fijn gevonden. Hij heeft zelf ook nog wat asn de arts gevraagd. Vind het wel leuk om te zien dat vriend mijn lichamelijke beperking ook 'technisch' benaderd op zo'n moment. Ik houd wel van die praktische insteek.



Later in de auto en thuis kwamen de vragen. Ik reageerde een beetje kortaf. Weet dan gewoon niet zo goed hoe te reageren. Vriend vond dat niet erg.



Ik voel me nu heel kwetsbaar, alsof vriend iets weet dat hij niet mag weten. Dat is natuurlijk niet waar, maar het maakt me wel erg onzeker. Vannacht blijft hij slapen. Na deze dag vind ik dat wel heel fijn. Even niet hoeven praten maar gewoon samen zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ik weet het even niet. Hele dag huilerig. Voel me verdrietig. Rationeel gezien zelfmedelijden. Geen idee waarom. Het gaat juist hartstikke goed de laatste tijd. Soms speel ik zelfs stiekem met de gedachte om vriend voor te stellen om te gaan samenwonen. En dan me nu zo voelen. Snap het niet. Ik heb geen enkele reden tot klagen.
Veranderingen raak je misschien van slag van? Gevoelens die je ontdekt. Andere kijk op dingen.
Alle reacties Link kopieren
Misschien heb je gelijk. 't Is ook wel een grote warboel in mijn hoofd. Alsof ik niet ongecompliceerd gelukkig wil zijn ofzo. Alle ingrediënten om samen een gelukkige, ongecompliceerde relatie te hebben, zijn er. Ik wil dit gewoon niet verpesten. Ik heb gemerkt dat ik toch heel graag bij vriend ben (en hij bij mij), speel ook serieus met de gedachten om te gaan samenwonen. Psych vindt dat (volgens mij) nog te vroeg.



Soms twijfel ik ook. Maar twijfel is toch vrij normaal als je misschien gaat samenwonen?
Voor je hem het hoofd op hol brengt door voor te stellen te gaan samenwonen, probeer eerst eens te kijken of je hem vaker dan 2x per week te eten wil hebben. En vaker dan afgesproken bij je wil laten slapen. Probeer eerst eens een week samen te zijn in jouw of zijn huis, zonder dat het je aanvliegt.



Waarom zou je het niet gewoon rustig aan doen?
Ja, of kijk het eerst eens een halfjaartje aan zoals het nu gaat. Als je nu gaat haasten en dan weer op de rem wilt trappen is het maar de vraag of hij daar nog in mee gaat.
Alle reacties Link kopieren
We eten 3 keer per week samen. We slapen ook gemiddeld 3 keer per week bij elkaar. Dat gaat nu best goed. Ik leg hem vanalles uit over lichamelijke beperking en we praten echt wel veel. Voor mijn gevoel speelt er ook veel (af en toe heel erg druk in mijn hoofd).



Een keer een weekje of iets in mijn of zijn huis, werkt denk niet. Dat is net als vakantie: dan benauwt samenzijn mij ook niet.



Psych vind (als ik haar goed begrijp) dat ik eerst aan mijn bindingsangst moet werken. Daarbij hoort ook het accepteren van mijn lichamelijke beperking. Maar ik vind dat ik best al aardig op weg ben!



En daarnaast moet ik ook eerlijk zijn (dit vind ik heel moeilijk om op te schrijven): heel diep in mijn hart ben ik bang dat vriend uiteindelijk niet het geduld heeft veel langer te wachten.
Alle reacties Link kopieren
Nu ik het zo typ: totaal verkeerde reden om te gaan samenwonen. Ik weet het.
Alle reacties Link kopieren
Hele stomme vraag:

Ik wil eerlijk zijn naar vriend toe. Dat betekent dat hetgeen je mee worstelt, aan elkaar vertelt. Maar dan zou ik mijn samenwoon-dilemma toch ook moeten bespreken? Waar trek je de grens met wel/niet vertellen?
Ga gewoon met de dag leven. Je maakt er een obsessie van. Doe kalm. Leef met de dag. Maakt je veel te druk erom. Hij is bij je teruggekomen. Die gaat zomaar niet weg.
Alle reacties Link kopieren
Je zal vast gelijk hebben en maak ik er een obsessie van. Maar leven met de dag, dat deed ik eigenlijk altijd. Dat heeft me tig relatiebreuken verder gebracht, maar meer niet.



Overigens snap ik wel wat je bedoelt hoor: ik moet er wat relax mee omgaan en mij niet zoveel zorgen naken. Ik heb soms het idee niet te kunnen stoppen met denken. Een hoofd vol gedachtes die werkelijk alle kanten opschieten. Het liefst zou ik nu even een wijntje pakken, maar met nieuwe medicijnen is dat echt uit den boze.
Ik begrijp dat het moeilijk voor je is om op te schrijven, maar ik denk dat het niemand hier verbaast dat dat is wat schuilgaat achter de gedachten die je nh al hebt over samenwonen. Inderdaad geen goede reden, om wat ik in mijn vorige post al zei. De angst dat hij niet zal wachten kun je bespreekbaar maken, maar bedenk wel wat je dan van hem Wilt. Hij kan immers niet met bewijzen over de toekomst komen.
Alle reacties Link kopieren
Zal niemand dat verbazen? Het is toch stom van me: vriend geeft nergens aanleiding tot die gedachtes. Ik voel me schuldig dat ik hem blijkbaar niet helemaal vertrouw. Alsof ik niet wil geloven dat hij een relatie met mij wil ofzo.



Ik handel nogal geforceerd omdat ik het zo graag goed wil doen dit keer. Psych komt dan wel eens met de vragen waarom het daadwerkelijk om draait en dan weet ik het antwoord niet. Dan ben ik teveel bezig met 'goed willen doen'. Dan vraagt ze bijvoorbeeld: maar wat wil jij nu? Ben je echt verliefd of op zoek naar bevestiging! (Toen werd ik best wel boos). Wanner wil je seks? (Vond ik hele rare vraag: ze doelde op patroon, zoek ik ook daar bevestiging?). Zulke vragen komen (te) dichtbij. Dan klap ik dicht. Maar de vragen vergeet ik niet. Ik denk er wel over na. Dat is geloof ik ook de bedoeling van psych.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven