Psyche
alle pijlers
Hou ik niet van mezelf?
donderdag 7 augustus 2008 om 16:12
Ik val maar meteen met de deur in huis (geen zin in lange levensverhalen vertellen, neem maar aan dat ik een 'normaal' leven heb): ik denk dat ik niet echt van mezelf hou. Of tot die conclusie moet ik toch komen als ik anderen bezig hoor over zichzelf, en over mij.
Vaak lees je dingen als 'je moet eerst van jezelf houden wil je een ander graag zien', 'je moet jezelf respecteren', 'jijzelf bent belangrijk', enzovoort, maar wat als je dat niet doet? Wat als je jezelf helemààl niet belangrijk vindt? Ik heb een fantastische man, en best een leuke job, maar om één of andere reden voel ik me altijd veel minder dan anderen. Dat was altijd al zo, maar nu duidelijk is geworden dat ik geen kinderen kan krijgen, is dat nog veel erger geworden. Ik voel me een nul, een niks, compleet overbodig en totaal mislukt. Af en toe gaat het wel iets beter, maar meestal verval ik al snel weer in m'n oude gedachtenpatroon.
Laatst ging ik naar de kapper, en ik laat altijd de kapper gewoon z'n zin doen, dus kom altijd met wat anders op m'n hoofd naar huis. Een kennis gaf me 'n complimentje over mijn haar en vroeg hoe ik plots op het idee was gekomen om het zó te doen. Ik zeg dat ik de kapper maar liet doen, en zij was erg verbaasd: "maar wat als het dan niet naar je zin was?". En ik dacht, 'mijn zin? Wat maakt dat nu uit?' Eerlijk gezegd kan ik me niet inbeelden dat iemand anders zich al interesseert voor mijn haar, want zelf doe ik dat ook niet. "Het groeit wel weer, zeker?" zei ik, en ze keek me echt raar aan. Ik denk eigenlijk dat ze vond dat ik lef had, om zomaar iets anders te doen met mijn haar, terwijl het me gewoon niet kan schelen.
Het gaat natuurlijk niet om zulke dingen, maar op dit moment kan ik gewoon geen zinniger voorbeeld bedenken. Ik hoor soms van mensen dat ik nogal hard ben voor mezelf, en dus begon ik me af te vragen of ik mezelf eigenlijk wel graag zie. Nee, dat denk ik dus niet. Maar is dat dan zo erg? Ik bedoel, stoort het anderen? En kan ik er nog iets aan doen? (Ik ben 36, dus geen puber die zichzelf nog moet vinden of zo).
Vaak lees je dingen als 'je moet eerst van jezelf houden wil je een ander graag zien', 'je moet jezelf respecteren', 'jijzelf bent belangrijk', enzovoort, maar wat als je dat niet doet? Wat als je jezelf helemààl niet belangrijk vindt? Ik heb een fantastische man, en best een leuke job, maar om één of andere reden voel ik me altijd veel minder dan anderen. Dat was altijd al zo, maar nu duidelijk is geworden dat ik geen kinderen kan krijgen, is dat nog veel erger geworden. Ik voel me een nul, een niks, compleet overbodig en totaal mislukt. Af en toe gaat het wel iets beter, maar meestal verval ik al snel weer in m'n oude gedachtenpatroon.
Laatst ging ik naar de kapper, en ik laat altijd de kapper gewoon z'n zin doen, dus kom altijd met wat anders op m'n hoofd naar huis. Een kennis gaf me 'n complimentje over mijn haar en vroeg hoe ik plots op het idee was gekomen om het zó te doen. Ik zeg dat ik de kapper maar liet doen, en zij was erg verbaasd: "maar wat als het dan niet naar je zin was?". En ik dacht, 'mijn zin? Wat maakt dat nu uit?' Eerlijk gezegd kan ik me niet inbeelden dat iemand anders zich al interesseert voor mijn haar, want zelf doe ik dat ook niet. "Het groeit wel weer, zeker?" zei ik, en ze keek me echt raar aan. Ik denk eigenlijk dat ze vond dat ik lef had, om zomaar iets anders te doen met mijn haar, terwijl het me gewoon niet kan schelen.
Het gaat natuurlijk niet om zulke dingen, maar op dit moment kan ik gewoon geen zinniger voorbeeld bedenken. Ik hoor soms van mensen dat ik nogal hard ben voor mezelf, en dus begon ik me af te vragen of ik mezelf eigenlijk wel graag zie. Nee, dat denk ik dus niet. Maar is dat dan zo erg? Ik bedoel, stoort het anderen? En kan ik er nog iets aan doen? (Ik ben 36, dus geen puber die zichzelf nog moet vinden of zo).
donderdag 7 augustus 2008 om 17:32
Juist de artikelen waar jij het over hebt, zijn degenen die jij zou moeten lezen. Als je van jezelf houdt, jezelf goed verzorgt en blij bent met jezelf, wordt je leven veel fijner.
Kan me voorstellen dat je een flinke klap te verwerken hebt (dat je geen kinderen kunt krijgen) en dat je hierdoor jezelf (opnieuw) moet vinden. Ik hoop voor je dat het snel lukt!
Sterkte!
Kan me voorstellen dat je een flinke klap te verwerken hebt (dat je geen kinderen kunt krijgen) en dat je hierdoor jezelf (opnieuw) moet vinden. Ik hoop voor je dat het snel lukt!
Sterkte!
donderdag 7 augustus 2008 om 22:19
Misschien heb je van huis uit niet het gevoel meegekregen dat je belangrijk bent?
Het is natuurlijk heel erg vervelend dat je geen kinderen kunt krijgen. Maar het is niet zo dat je daardoor niks waard bent.
Veel sterkte!
Het is natuurlijk heel erg vervelend dat je geen kinderen kunt krijgen. Maar het is niet zo dat je daardoor niks waard bent.
Veel sterkte!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 7 augustus 2008 om 23:30
Alvast bedankt voor jullie reacties, het zet me in elk geval aan het denken, dat is wat ik nodig heb geloof ik, om zelf een beetje een beeld te krijgen van de situatie...
Flowerly7, het verbaasde me dat je meteen mijn onzekerheid eruit pikte, ik dacht niet dat het uit mijn stukje zo duidelijk naar voren zou komen... Maar het is wel zo, ik ben behoorlijk onzeker. Ik denk niet dat ik dat altijd uitstraal, het is meer een gevoel dan een gedrag, om het even raar uit te drukken.
Of er iets is wat me wél nog interesseert... Daar zou ik al heel lang over moeten nadenken. Er zijn natuurlijk wel dingen die ik leuk vind om te doen, maar als die wegvallen, dan 'is dat maar zo', héél erg vind ik het dan toch nooit.
Mogalie en Moonlight, het is ook niet zo dat ik doordat ik geen kinderen kan krijgen me zo voel, ik heb de indruk dat het altijd al zo geweest is, maar dat het nu gewoon extra naar de voorgrond komt, omdat ik nu moet zoeken naar een andere zin in mijn leven, of zoiets. En dan is het een beetje vreemd om te merken dat er eigenlijk niets is, dat ik met alleen maar mezelf te zijn niet bepaald tevreden ben... Een heel sterk gevoel van 'als ik geen moeder kan zijn, wie/wat ben ik dan wél?', ik kan me wel troosten met het idee dat mijn man van me houdt, maar zulke dingen zijn niet onvoorwaardelijk, hoe graag ik dat wel zou geloven. (En op dit moment geloof ik het nog hoor, al vraag ik me soms af hoe hij het in godsnaam uithoudt bij zo'n saaie mus als ik).
Ik weet niet of mijn opvoeding er iets mee te maken heeft dat ik zo'n zelfbeeld heb, ik denk dat ik een heel normale jeugd heb gehad, ben wel enig kind, dus kan niet vergelijken met broers of zussen, mijn ouders hadden wel een houding van 'denk maar niet dat je speciaal bent', ik denk dat ze vooral niet wilden dat mensen zouden denken dat ik thuis verwend werd. Maar het is ook niet zo dat ze me kleineerden of zo, mijn moeder heeft vaak genoeg gezegd dat ik slim genoeg was om alles te worden wat ik maar wilde, en dat ik vooral beter moest terechtkomen dan zijzelf. Dat is me behoorlijk gelukt, en ik denk ook wel dat ze daarom trots op me zijn.
Nu ik erover nadenk, ik heb toen ik een jaar of twaalf was van m'n moeder eens een kaartje gekregen waarop stond 'Laat je niet doen', er stond een muis op die met een tennisracket zijn muizenhol had geblokkeerd of zo, ze vond in elk geval toen al dat ik vaak over me heen liet lopen, en dat is nog steeds zo. Voor mezelf opkomen doe ik zelden of nooit. Maar ik denk dat ik best een aardig mens ben, want het komt ook niet zo gek veel voor dat ik het moet doen... Verder weet ik er op dit moment ook niet méér uit te halen, ik blijf wel benieuwd naar het antwoord op de vraag: hoe leer je van jezelf te houden?
Flowerly7, het verbaasde me dat je meteen mijn onzekerheid eruit pikte, ik dacht niet dat het uit mijn stukje zo duidelijk naar voren zou komen... Maar het is wel zo, ik ben behoorlijk onzeker. Ik denk niet dat ik dat altijd uitstraal, het is meer een gevoel dan een gedrag, om het even raar uit te drukken.
Of er iets is wat me wél nog interesseert... Daar zou ik al heel lang over moeten nadenken. Er zijn natuurlijk wel dingen die ik leuk vind om te doen, maar als die wegvallen, dan 'is dat maar zo', héél erg vind ik het dan toch nooit.
Mogalie en Moonlight, het is ook niet zo dat ik doordat ik geen kinderen kan krijgen me zo voel, ik heb de indruk dat het altijd al zo geweest is, maar dat het nu gewoon extra naar de voorgrond komt, omdat ik nu moet zoeken naar een andere zin in mijn leven, of zoiets. En dan is het een beetje vreemd om te merken dat er eigenlijk niets is, dat ik met alleen maar mezelf te zijn niet bepaald tevreden ben... Een heel sterk gevoel van 'als ik geen moeder kan zijn, wie/wat ben ik dan wél?', ik kan me wel troosten met het idee dat mijn man van me houdt, maar zulke dingen zijn niet onvoorwaardelijk, hoe graag ik dat wel zou geloven. (En op dit moment geloof ik het nog hoor, al vraag ik me soms af hoe hij het in godsnaam uithoudt bij zo'n saaie mus als ik).
Ik weet niet of mijn opvoeding er iets mee te maken heeft dat ik zo'n zelfbeeld heb, ik denk dat ik een heel normale jeugd heb gehad, ben wel enig kind, dus kan niet vergelijken met broers of zussen, mijn ouders hadden wel een houding van 'denk maar niet dat je speciaal bent', ik denk dat ze vooral niet wilden dat mensen zouden denken dat ik thuis verwend werd. Maar het is ook niet zo dat ze me kleineerden of zo, mijn moeder heeft vaak genoeg gezegd dat ik slim genoeg was om alles te worden wat ik maar wilde, en dat ik vooral beter moest terechtkomen dan zijzelf. Dat is me behoorlijk gelukt, en ik denk ook wel dat ze daarom trots op me zijn.
Nu ik erover nadenk, ik heb toen ik een jaar of twaalf was van m'n moeder eens een kaartje gekregen waarop stond 'Laat je niet doen', er stond een muis op die met een tennisracket zijn muizenhol had geblokkeerd of zo, ze vond in elk geval toen al dat ik vaak over me heen liet lopen, en dat is nog steeds zo. Voor mezelf opkomen doe ik zelden of nooit. Maar ik denk dat ik best een aardig mens ben, want het komt ook niet zo gek veel voor dat ik het moet doen... Verder weet ik er op dit moment ook niet méér uit te halen, ik blijf wel benieuwd naar het antwoord op de vraag: hoe leer je van jezelf te houden?
vrijdag 8 augustus 2008 om 15:46
Je hebt gewoon een negatief zelfbeeld en daardoor ook onzeker geraakt in het leven.
De vraag is waarom jij jezelf niet belangrijk vind?
Ben je iemand die emotioneel alles naar zichzelf toetrekt?
Wat is de reden dat je niet voor jezelf opkomt? Vind jezelf minder waard dan de ander?
Door er achter te komen, waarom/waardoor je ze negatief over jezelf denkt, kan je jouw gevoelens over jezelf langzaam veranderen. D.m.v. therapie kan je ook jezelf weer ontdekken...
Ook jij bent bijzonder en mag er zijn in deze wereld.
Het is heel moeilijk om te verwerken dat je zelf géén kinderen zal krijgen. Dat is jouw droom, die uit mekaar spat.
Je hebt het gevoel dat jouw lichaam faalt..... Dit zal je heel langzaam een plaatsje in je leven moeten geven.
Praat je hier wel over?
De vraag is waarom jij jezelf niet belangrijk vind?
Ben je iemand die emotioneel alles naar zichzelf toetrekt?
Wat is de reden dat je niet voor jezelf opkomt? Vind jezelf minder waard dan de ander?
Door er achter te komen, waarom/waardoor je ze negatief over jezelf denkt, kan je jouw gevoelens over jezelf langzaam veranderen. D.m.v. therapie kan je ook jezelf weer ontdekken...
Ook jij bent bijzonder en mag er zijn in deze wereld.
Het is heel moeilijk om te verwerken dat je zelf géén kinderen zal krijgen. Dat is jouw droom, die uit mekaar spat.
Je hebt het gevoel dat jouw lichaam faalt..... Dit zal je heel langzaam een plaatsje in je leven moeten geven.
Praat je hier wel over?
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:21
flowerly7, je hebt (alweer) gelijk, een negatief zelfbeeld heb ik ook wel, maar ik kan me niet iets voorstellen dat dit veroorzaakt heeft, volgens mij ben ik altijd al zo geweest. Kan het niet gewoon een karaktertrek zijn?
Ik vind mezelf minder waard dan een ander, maar ook dat heb ik nooit anders geweten. Ik ben pas tevreden als de mensen rond mij dat ook zijn, en zo probeer ik soms tot vervelens toe het iedereen naar de zin te maken. Het is een hel als ik zelf iets moet beslissen, de vraag 'welke film zullen we kijken' hoef je me niet te stellen, het antwoord is altijd 'kies jij maar, voor mij blijft het gelijk'. Frustrerend soms, niet alleen voor mijzelf... Beetje faalangst zeker? Als ik niet hoef te kiezen, kunnen ze me achteraf ook niet verwijten dat ik verkeerd gekozen heb, zoiets.
Het feit dat er geen kinderen zijn gekomen, heeft me wel nog meer geïsoleerd van de buitenwereld: al onze vrienden/familie hebben kinderen, en dat is aan de ene kant erg pijnlijk om te zien, aan de andere kant kun je nergens meer over meepraten. Ook al doen die mensen erg hun best om het niet alleen over hun kinderen te hebben tegen mij hoor, maar je voelt je zo'n buitenstaander... Of nog méér, in mijn geval. Dit moet ik in elk geval een plaatsje zien te geven, maar op dit moment lukt dat heel moeilijk, erover praten kon ik lange tijd niet, maar onlangs heeft een vriendin me toch over de streep getrokken door te zeggen dat ik niet altijd zo'n vrolijk masker op moet houden, dat ik best mag toegeven dat het niet goed met me gaat. Ik schrok me rot, had niet gedacht dat iemand daar doorheen zou kijken, maar dus toch...
Ik vind mezelf minder waard dan een ander, maar ook dat heb ik nooit anders geweten. Ik ben pas tevreden als de mensen rond mij dat ook zijn, en zo probeer ik soms tot vervelens toe het iedereen naar de zin te maken. Het is een hel als ik zelf iets moet beslissen, de vraag 'welke film zullen we kijken' hoef je me niet te stellen, het antwoord is altijd 'kies jij maar, voor mij blijft het gelijk'. Frustrerend soms, niet alleen voor mijzelf... Beetje faalangst zeker? Als ik niet hoef te kiezen, kunnen ze me achteraf ook niet verwijten dat ik verkeerd gekozen heb, zoiets.
Het feit dat er geen kinderen zijn gekomen, heeft me wel nog meer geïsoleerd van de buitenwereld: al onze vrienden/familie hebben kinderen, en dat is aan de ene kant erg pijnlijk om te zien, aan de andere kant kun je nergens meer over meepraten. Ook al doen die mensen erg hun best om het niet alleen over hun kinderen te hebben tegen mij hoor, maar je voelt je zo'n buitenstaander... Of nog méér, in mijn geval. Dit moet ik in elk geval een plaatsje zien te geven, maar op dit moment lukt dat heel moeilijk, erover praten kon ik lange tijd niet, maar onlangs heeft een vriendin me toch over de streep getrokken door te zeggen dat ik niet altijd zo'n vrolijk masker op moet houden, dat ik best mag toegeven dat het niet goed met me gaat. Ik schrok me rot, had niet gedacht dat iemand daar doorheen zou kijken, maar dus toch...
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:51
Het is niet zo moeilijk voor me dat ik het doorheb wat er aan de hand is.... sommige dingen zijn gewoon herkenbaar vanuit mezelf.
Ik vind het zelf ook moeilijk om mijn emoties te tonen en heb altijd vanuit een overlevings standpunt mijn leven geleid om het zo maar te zeggen. Nergens over praten en doen alsof het allemaal lekker gaat in het leven. Jezelf wegcijferen en er alles voor doen zodat de ander maar lol en plezier heeft.
Uiteindelijk gaat dat ten koste van jezelf.
Mensen met enige mensenkennis zien dat het niet goed met je gaat. Maar niet iedereen durft het aan om dat tegen je te zeggen....
Als je echt gelukkig wil zijn en optimaal wil genieten in het leven, zal je echt aan jezelf moeten werken. Laat het verdriet omtrent het feit dat je geen moeder zal worden, toe in je leven.
Dan pas kan je het echt verwerken en loslaten.......
Waar ben je voornamelijk zo onzeker over?
Ik vind het zelf ook moeilijk om mijn emoties te tonen en heb altijd vanuit een overlevings standpunt mijn leven geleid om het zo maar te zeggen. Nergens over praten en doen alsof het allemaal lekker gaat in het leven. Jezelf wegcijferen en er alles voor doen zodat de ander maar lol en plezier heeft.
Uiteindelijk gaat dat ten koste van jezelf.
Mensen met enige mensenkennis zien dat het niet goed met je gaat. Maar niet iedereen durft het aan om dat tegen je te zeggen....
Als je echt gelukkig wil zijn en optimaal wil genieten in het leven, zal je echt aan jezelf moeten werken. Laat het verdriet omtrent het feit dat je geen moeder zal worden, toe in je leven.
Dan pas kan je het echt verwerken en loslaten.......
Waar ben je voornamelijk zo onzeker over?
vrijdag 8 augustus 2008 om 20:25
Goh flowerly, je spreekt dus uit ervaring... Waaruit ik opmaak dat het dan met jou beter gaat nu? Heb je een manier gevonden om 'aan jezelf te werken' dan? Hoe doe je zoiets?
'Het verdriet toelaten', dat vind ik ontzettend moeilijk. Vrienden van ons hebben twee jaar geleden een kind verloren bij de geboorte (kort nadat ik mijn eerste miskraam kreeg), en het leek toen zo ongepast om verdriet te hebben om mijn 'kleine' tegenslag... En zo is het met alles eigenlijk, ik vind dat ik zelden recht heb om verdriet te hebben, er zijn zoveel mensen die veel ergere dingen meemaken...
En ik denk wel dat er mensen in mijn omgeving zijn die me zouden begrijpen, vooral die vrouw die haar kind verloor (ze heeft ondertussen al wel een tweede kind gekregen) is erg begripvol naar mij toe, anderen kunnen dan weer erg bot zijn (mijn schoonmoeder bijvoorbeeld, overigens een heel lief mens, maar ze zegt nogal vaak dingen als 'jij hebt àlles om gelukkig te zijn, jij hebt het toch goéd, nu moet je wel héél tevreden zijn, enzovoort', en dan gaat het vooral om materiële dingen, zoals de aanschaf van een keuken of zo, terwijl dat soort dingen me echt niet interesseren).
Oh well, ik vind 't al een hele prestatie van mezelf dat ik hier een topic ben begonnen, ik begin te begrijpen dat over je probleem praten, al een deel is van de oplossing, het zo geformuleerd zien werkt best wel verhelderend... Niet dat het al opgelost is natuurlijk
maar het zet wel iets in gang...
Ow ja, je vraag waar ik dan voornamelijk zo onzeker over ben: bijna alles, denk ik. Mijn uiterlijk, mijn waarde als mens, mijn capaciteiten op werkvlak, ik vraag me altijd af of ik 'het wel goed doe', heb constant het gevoel dat ik geen idee heb waar ik mee bezig ben, 'ik doe maar wat en kom er voorlopig mee weg, ooit loop ik eens tegen de lamp'...
'Het verdriet toelaten', dat vind ik ontzettend moeilijk. Vrienden van ons hebben twee jaar geleden een kind verloren bij de geboorte (kort nadat ik mijn eerste miskraam kreeg), en het leek toen zo ongepast om verdriet te hebben om mijn 'kleine' tegenslag... En zo is het met alles eigenlijk, ik vind dat ik zelden recht heb om verdriet te hebben, er zijn zoveel mensen die veel ergere dingen meemaken...
En ik denk wel dat er mensen in mijn omgeving zijn die me zouden begrijpen, vooral die vrouw die haar kind verloor (ze heeft ondertussen al wel een tweede kind gekregen) is erg begripvol naar mij toe, anderen kunnen dan weer erg bot zijn (mijn schoonmoeder bijvoorbeeld, overigens een heel lief mens, maar ze zegt nogal vaak dingen als 'jij hebt àlles om gelukkig te zijn, jij hebt het toch goéd, nu moet je wel héél tevreden zijn, enzovoort', en dan gaat het vooral om materiële dingen, zoals de aanschaf van een keuken of zo, terwijl dat soort dingen me echt niet interesseren).
Oh well, ik vind 't al een hele prestatie van mezelf dat ik hier een topic ben begonnen, ik begin te begrijpen dat over je probleem praten, al een deel is van de oplossing, het zo geformuleerd zien werkt best wel verhelderend... Niet dat het al opgelost is natuurlijk
maar het zet wel iets in gang...Ow ja, je vraag waar ik dan voornamelijk zo onzeker over ben: bijna alles, denk ik. Mijn uiterlijk, mijn waarde als mens, mijn capaciteiten op werkvlak, ik vraag me altijd af of ik 'het wel goed doe', heb constant het gevoel dat ik geen idee heb waar ik mee bezig ben, 'ik doe maar wat en kom er voorlopig mee weg, ooit loop ik eens tegen de lamp'...
vrijdag 8 augustus 2008 om 20:39
Dorotea, ik vind het zo'n triest bericht wat jij geschreven hebt. Het hele bericht vind ik triest. Maar de laatste alinea nog het meest. Net toen ik dacht "maar ze wil er in ieder geval iets aan doen" zeg je "Ik bedoel, stoort het anderen?" Dus je wil het weer niet voor jezelf maar voor anderen.
Als je van jezelf wil houden, moet je wel weten wat je wil en waar je voor staat. En daar heb jij volgens mij geen idee van. Het is ook wel makkelijk natuurlijk om nooit een film te hoeven kiezen of te beslissen waar de vakantie heengaat of te bedenken hoe je je haar wil hebben. Anderen maken die keuze wel voor je. Dan valt het ook nooit tegen want jij hebt tenminste niet gefaald.
Ik begrijp er niet zo veel van. Ik vind mezelf namelijk helemaal geweldig. Zou niet weten hoe ik niet van mezelf zou moeten houden. Ik ben toch ik? What's there not to love? Je hebt dat voor een groot gedeelte toch ook zelf in de hand?
Maar goed, vind je gewoon niks van jezelf of vind je jezelf niet leuk?
Als je van jezelf wil houden, moet je wel weten wat je wil en waar je voor staat. En daar heb jij volgens mij geen idee van. Het is ook wel makkelijk natuurlijk om nooit een film te hoeven kiezen of te beslissen waar de vakantie heengaat of te bedenken hoe je je haar wil hebben. Anderen maken die keuze wel voor je. Dan valt het ook nooit tegen want jij hebt tenminste niet gefaald.
Ik begrijp er niet zo veel van. Ik vind mezelf namelijk helemaal geweldig. Zou niet weten hoe ik niet van mezelf zou moeten houden. Ik ben toch ik? What's there not to love? Je hebt dat voor een groot gedeelte toch ook zelf in de hand?
Maar goed, vind je gewoon niks van jezelf of vind je jezelf niet leuk?
vrijdag 8 augustus 2008 om 21:21
Ik vind het bijna akelig, dat mensen op basis van wat ik schrijf, zo'n rake dingen kunnen zeggen. Ofwel ben ik een open boek, ofwel zijn jullie gewoon goed ;)
Maar alweer: de nagel op zijn kop. Wat wil ik? Waar sta ik voor? Waar moet ik naartoe? Al sla je me dood... Ik heb totaal geen ambitie in het leven, ik ben tevreden als mensen tevreden zijn over mij, of mijn werk, of mijn gedrag. Ik heb het al vaker ervaren, dat mensen niet begrijpen dat ik geen 'eigen wil' schijn te hebben. Ik bedoel, ik heb altijd al gedaan wat ik graag zou willen doen (studies, werk), maar verder houdt het op. Ik dacht dat ik in de wieg gelegd was voor een traditioneel bestaan; huisje, boompje, kindje. Ik begin nu te beseffen dat dat kindje mijn levensdoel zou worden. Ik 'ten dienste van', zoiets. Niet dat ik dacht dat ik er goéd in zou zijn of zo, maar toch. Dat kan iederéén, dus dat zou ik ook wel kunnen. Tja, niet dus.
Ook op mijn werk, merk ik dat ik anders in elkaar zit dan mijn collega's. Ik hoor zo vaak dingen als 'ik kan niet tegen gezag, ik wil niet voor een baas werken, ik ik ik...' en ik zou niet liever willen. Dat iemand me duidelijk instructies geeft, jij doet nu dit en daarna dat. Niet dat ik niet voor mezelf kan denken, ik geef les en dat gaat me behoorlijk af. (Hoor ik van mijn leerlingen, want zelf zou ik zoiets niet durven zeggen). Maar die eeuwige onzekerheid weegt wel door...
Gek, hoe meer ik hier schrijf, hoe meer ik besef dat ik wel een beetje een triest beeld aan het schetsen ben... Ik vraag me af of ik ooit iets gemist heb, het hoofdstuk in mijn opvoeding dat zegt wie ik moet zijn, of hoe ik daarachter moet komen...
Evidenza, jij schrijft: "Ik ben toch ik? What's there not to love? Je hebt dat voor een groot gedeelte toch ook zelf in de hand?
Maar goed, vind je gewoon niks van jezelf of vind je jezelf niet leuk?"
Ik zou er wat voor geven om dat eens te voelen, het lijkt me heel speciaal! Als je een manier kent om dat te bereiken, let me know ;) maar ik veronderstel dat het bij jou ook 'altijd zo geweest is'...
Ik denk dat ik eerder niks van mezelf vind, dan dat ik mezelf niet leuk vind. Ik hou niet bepaald van mezelf, maar ik haat mezelf ook niet. Denk ik.
vrijdag 8 augustus 2008 om 21:53
Ik begin het idee te krijgen dat jij bestaat, ervaart en leeft bij de gratie van anderen. Alsof je finaal een eigen identiteit mist.
Meid, als ik de tip had waardoor jij jezelf geweldig ging vinden, dan gaf ik hem subiet.
Misschien moet je heel klein beginnen? Dit weekend een film uitzoeken? Maar ja, dan moet je eerst weten welke film jíj wil zien. En het liefst ook nog een chickflick, waar je man geen moer aan vindt. En dat jij dan je poot stijf houdt want je móet deze film zien, ongeacht.
Heb je trouwens wel iets waarbij je sterke gevoelens hebt? Het valt me op dat je zelfs iets als ongewenste kinderloosheid bijna terzijde schuift als "het is nu eenmaal zo". Alsof je geen recht hebt op verdriet of zoiets. Of zie je dit ook als iets wat een ander voor je bepaald heeft? En leg je je daarom zo makkelijk er bij neer?
Begrijp me niet verkeerd, ik wil je vooral geen trauma aanpraten. En ik vind het juist prijzenswaardig dat je de situatie hebt geaccepteerd. Maar ik vraag me af of je uberhaupt wel vóelt. Zelf, zeg maar. Niet via anderen.
Nou ja, ik heb eigenlijk alleen maar vragen omdat ik er dus niet zoveel van snap. Ik vraag me ook af of jij daar wel iets aan hebt. Feel free om het anders gewoon te negeren.
Meid, als ik de tip had waardoor jij jezelf geweldig ging vinden, dan gaf ik hem subiet.
Misschien moet je heel klein beginnen? Dit weekend een film uitzoeken? Maar ja, dan moet je eerst weten welke film jíj wil zien. En het liefst ook nog een chickflick, waar je man geen moer aan vindt. En dat jij dan je poot stijf houdt want je móet deze film zien, ongeacht.
Heb je trouwens wel iets waarbij je sterke gevoelens hebt? Het valt me op dat je zelfs iets als ongewenste kinderloosheid bijna terzijde schuift als "het is nu eenmaal zo". Alsof je geen recht hebt op verdriet of zoiets. Of zie je dit ook als iets wat een ander voor je bepaald heeft? En leg je je daarom zo makkelijk er bij neer?
Begrijp me niet verkeerd, ik wil je vooral geen trauma aanpraten. En ik vind het juist prijzenswaardig dat je de situatie hebt geaccepteerd. Maar ik vraag me af of je uberhaupt wel vóelt. Zelf, zeg maar. Niet via anderen.
Nou ja, ik heb eigenlijk alleen maar vragen omdat ik er dus niet zoveel van snap. Ik vraag me ook af of jij daar wel iets aan hebt. Feel free om het anders gewoon te negeren.
vrijdag 8 augustus 2008 om 23:43
Hmm, ja, ik heb natuurlijk een vrij eenzijdig beeld opgehangen in een paar posts... Zó erg is het waarschijnlijk ook weer niet ;)
Maar goed, er zal wel iets van aan zijn, anders was ik hier ook niet terechtgekomen.
Evidenza, ik leg me helemaal niet makkelijk neer bij mijn kinderloosheid hoor, maar ik wou er hier niet teveel de nadruk op leggen, omdat het daar nu niet specifiek over gaat.Het zal nog lang duren eer ik die situatie heb geaccepteerd, en bij momenten ga ik er echt aan kapot, het draagt zeker bij tot mijn algemene gevoel van niet veel waard te zijn, maar het is er niet de oorzaak van, daarvóór was ik ook al zo... Maar ik besefte het toen niet. Door nu geconfronteerd te worden met het zoeken naar een andere zingeving voor mijn leven, valt het ineens op dat er zo weinig overblijft...
Evidenza, dat je veel vragen hebt, is ok. Dat zet me aan om in bepaalde richtingen te denken, waar ikzelf nooit zou opgekomen zijn. Ik denk niet dat ik 'zelf niets voel', eerder dat ik zelf niet durf uit te komen voor die gevoelens, of er ronduit bang voor ben.
Klein beginnen, tja, misschien wel. Ik zal morgen eens een stapje buiten wagen: alleen de stad in, in plaats van hier de hele dag in een kringetje te draaien tot mijn man thuiskomt...
Maar goed, er zal wel iets van aan zijn, anders was ik hier ook niet terechtgekomen.
Evidenza, ik leg me helemaal niet makkelijk neer bij mijn kinderloosheid hoor, maar ik wou er hier niet teveel de nadruk op leggen, omdat het daar nu niet specifiek over gaat.Het zal nog lang duren eer ik die situatie heb geaccepteerd, en bij momenten ga ik er echt aan kapot, het draagt zeker bij tot mijn algemene gevoel van niet veel waard te zijn, maar het is er niet de oorzaak van, daarvóór was ik ook al zo... Maar ik besefte het toen niet. Door nu geconfronteerd te worden met het zoeken naar een andere zingeving voor mijn leven, valt het ineens op dat er zo weinig overblijft...
Evidenza, dat je veel vragen hebt, is ok. Dat zet me aan om in bepaalde richtingen te denken, waar ikzelf nooit zou opgekomen zijn. Ik denk niet dat ik 'zelf niets voel', eerder dat ik zelf niet durf uit te komen voor die gevoelens, of er ronduit bang voor ben.
Klein beginnen, tja, misschien wel. Ik zal morgen eens een stapje buiten wagen: alleen de stad in, in plaats van hier de hele dag in een kringetje te draaien tot mijn man thuiskomt...
zaterdag 9 augustus 2008 om 08:24
Je komt in je postings zo afgestompt over.... gevoelens ver weg gestopt, onzeker en bang zijn om te laten zien wat jij wil..
Volgens mij ben je gewoon bang om jezelf te zijn, bang wat de omgeving dan van jou vind. Waarom wil je zo graag voldoen aan wat de ander van jou vind?
Ieder mens is bijzonder en mooi maar bij sommigen mensen zit het allemaal nog diep van binnen weggestopt, wachtend op het juiste moment om het aan de buitenwereld te laten zien.
Volgens mij ben je gewoon bang om jezelf te zijn, bang wat de omgeving dan van jou vind. Waarom wil je zo graag voldoen aan wat de ander van jou vind?
Ieder mens is bijzonder en mooi maar bij sommigen mensen zit het allemaal nog diep van binnen weggestopt, wachtend op het juiste moment om het aan de buitenwereld te laten zien.
zaterdag 9 augustus 2008 om 08:38
Probeer iets te vinden wat je leuk vind en waar je talenten liggen. Door goed te zijn in sport of iets creatiefs bijv. krijg je vanzelf meer eigenwaarde. Onderneem iets voor jezelf en bouw iets op.
Je eigenwaarde afmeten aan 'ik kan geen kinderen krijgen' is jezelf vergelijken met 'n fokkoe. Een vrouw is veel meer waard dan als broedmachine.
Verder moet je juist op zoek naar vrienden die ook niet in de kinderwereld vertoeven. Je schrijft dat je je geisoleerd voelt doordat je omgeving kids heeft gekregen. Zelf ben ik bewust kinderloos maar heb een vriendenkring verzameld van allemaal mensen die geen kinderen hebben/willen. Als je met gelijkgestemden optrekt voel je je ook veel minder 'n buitenbeentje en krijg je dus ook veel meer zelfrespect.
Je eigenwaarde afmeten aan 'ik kan geen kinderen krijgen' is jezelf vergelijken met 'n fokkoe. Een vrouw is veel meer waard dan als broedmachine.
Verder moet je juist op zoek naar vrienden die ook niet in de kinderwereld vertoeven. Je schrijft dat je je geisoleerd voelt doordat je omgeving kids heeft gekregen. Zelf ben ik bewust kinderloos maar heb een vriendenkring verzameld van allemaal mensen die geen kinderen hebben/willen. Als je met gelijkgestemden optrekt voel je je ook veel minder 'n buitenbeentje en krijg je dus ook veel meer zelfrespect.
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:04
:
Goh flowerly, je spreekt dus uit ervaring... Waaruit ik opmaak dat het dan met jou beter gaat nu? Heb je een manier gevonden om 'aan jezelf te werken' dan? Hoe doe je zoiets?
Ik ben heel veel boeken gaan lezen, geschreven door psychologen en vond daar veel herkenning in. Ook ben ik alles eens gaan opschrijven van wat me nu allemaal dwars zat en bezig hield in het leven. Ik had hulp nodig en heb toen ook de stap genomen om naar een psycholoog te gaan..... Ik ben er nog lang niet maar heb wel al meer rust gevonden in mezelf......
'Het verdriet toelaten', dat vind ik ontzettend moeilijk. Vrienden van ons hebben twee jaar geleden een kind verloren bij de geboorte (kort nadat ik mijn eerste miskraam kreeg), en het leek toen zo ongepast om verdriet te hebben om mijn 'kleine' tegenslag...
Ik heb zelf 1 1/2 jaar geleden ook mijn kindje verloren toen ze nog maar een paar dagen oud was. En heb ook de raarste opmerkingen gekregen. Mensen, die tegen me zeiden dat het niet zo erg was omdat ze nog zo jong was of "je hebt toch nog géén band met haar" of "ik ken iemand die haar kind verloor toen ze twee jaar oud was, dat is veel erger"
Wie bepaald nu wat erger is en wat voor een verdriet je mag hebben?
Het maakt niet uit of dat het een miskraam is of dat je kind net geboren is of je kind al ouder is of net als jij, dat je wens om zelf moeder te worden niet zal uitkomen. Het gaat erom dat iedereen zijn droom is gebroken en daar mag men om rouwen.....
Een stel dat ik kende, wiens vrouw een miskraam had gekregen met 12 weken zei ook tegen mij dat het bij mij erger was. Toen heb ik die woorden gezegd, die ik hierboven geschreven heb.
Ook jij mag verdriet hebben, zo kan je het ook een plaatsje geven in je leven. Jij had een levensdoel moeder worden en dat zal je nu anders in moeten gaan vullen. Dat is niet makkelijk.....
Mijn levensdoel was om mijn kindje in mijn eentje tot een mooie bijzonder meisje op te laten groeien. En ook ik moet mijn leven anders in gaan richten. En gaat echt met vallen en opstaan en elke dag gaat het iets beter....
En zo is het met alles eigenlijk, ik vind dat ik zelden recht heb om verdriet te hebben, er zijn zoveel mensen die veel ergere dingen meemaken...
En ik denk wel dat er mensen in mijn omgeving zijn die me zouden begrijpen, vooral die vrouw die haar kind verloor (ze heeft ondertussen al wel een tweede kind gekregen) is erg begripvol naar mij toe, anderen kunnen dan weer erg bot zijn (mijn schoonmoeder bijvoorbeeld, overigens een heel lief mens, maar ze zegt nogal vaak dingen als 'jij hebt àlles om gelukkig te zijn, jij hebt het toch goéd, nu moet je wel héél tevreden zijn, enzovoort', en dan gaat het vooral om materiële dingen, zoals de aanschaf van een keuken of zo, terwijl dat soort dingen me echt niet interesseren).
Ze zal het vast goed bedoelen. Mensen weten gewoon niet altijd wat ze moeten zeggen. Er zijn inderdaad een hele hoop dingen in het leven waar je heerlijk van kan genieten.
Maar ik heb wel het gevoel bij jou, dat jouw levensdoel een kindje was om voor te zorgen zodat je daar weer alle aandacht en liefde aan kon geven. Om zo jezelf weer naar de achtergrond te zetten.
Dat voorbeeld zou je dan ook aan je kindje gegeven hebben.
Oh well, ik vind 't al een hele prestatie van mezelf dat ik hier een topic ben begonnen, ik begin te begrijpen dat over je probleem praten, al een deel is van de oplossing, het zo geformuleerd zien werkt best wel verhelderend... Niet dat het al opgelost is natuurlijk
Door hier een topic te starten, geef je toe aan jezelf dat je een probleem hebt en dat graag wil veranderen. Dit is de eerste stap.
Ow ja, je vraag waar ik dan voornamelijk zo onzeker over ben: bijna alles, denk ik. Mijn uiterlijk, mijn waarde als mens, mijn capaciteiten op werkvlak, ik vraag me altijd af of ik 'het wel goed doe', heb constant het gevoel dat ik geen idee heb waar ik mee bezig ben, 'ik doe maar wat en kom er voorlopig mee weg, ooit loop ik eens tegen de lamp'...
Krijg je voor jouw gevoel te weinig waardering en complimentjes?
Als je iets niet goed zou doen, dan zou je het echt wel horen. Soms worden de dingen als vanzelfsprekend gezien.... terwijl jij misschien wel verlangd naar bevestiging. Jij bent de enigste die aan kan geven dat jij graag wil horen of dat de dingen "goed" zijn.
zaterdag 9 augustus 2008 om 13:54
Je komt in je postings zo afgestompt over.... gevoelens ver weg gestopt, onzeker en bang zijn om te laten zien wat jij wil..
Volgens mij ben je gewoon bang om jezelf te zijn, bang wat de omgeving dan van jou vind. Waarom wil je zo graag voldoen aan wat de ander van jou vind?
Tja, als ik dat nu zelf eens wist... Het leek me zo logisch, ik dacht eerlijk gezegd dat iedereen zo in elkaar zat, maar da's duidelijk niet zo Als ik daar de oorzaak van moet zoeken, kom ik als eerste bij m'n moeder uit. Een schat van een mens, en... heeft zich al heel d'r leven in dienst gezet van mijn vader en mij. Altijd in de weer om het iedereen naar z'n zin te maken, nooit een eigen uitgesproken mening, en ze is verdomd onzeker. En ik lijk ontzettend op haar, dat zegt iedereen, en ik vind dat zelf ook. Als ik het cru moet stellen: ze heeft geen eigen identiteit. Leeft bij de gratie van mijn vader. Die daar behoorlijk misbruik van maakt eigenlijk, al is hij ook geen slecht mens, maar ze moet haar mond niet opendoen of ze wordt neergesabeld. Verbaal dan. Soms denk ik zelfs 'kom toch es wat meer voor jezelf op mam', maar ik doe precies hetzelfde. Gelukkig is mijn man een schat van een vent, die mij nooit in de grond zou boren, hij zou het denk ik heel leuk vinden moest ik wat meer uit m'n schulp kruipen.
Verder moet je juist op zoek naar vrienden die ook niet in de kinderwereld vertoeven. Je schrijft dat je je geisoleerd voelt doordat je omgeving kids heeft gekregen. Zelf ben ik bewust kinderloos maar heb een vriendenkring verzameld van allemaal mensen die geen kinderen hebben/willen. Als je met gelijkgestemden optrekt voel je je ook veel minder 'n buitenbeentje en krijg je dus ook veel meer zelfrespect.
Ja, da's nog zoiets. Vrienden. We hebben vrienden hoor, maar het zijn allemaal vrienden van mijn man. Zelf heb ik er geen. Terwijl ik genoeg vrienden zou kunnen hebben hoor, maar ik verwaarloos die contacten zodanig dat ze het na een tijdje zelf opgeven. Bijkomend probleem is dat ik niet zo graag met vrouwen omga. (Waarschijnlijk omdat het me al zo vaak is overkomen dat iemand zegt 'niet aan kinderen toe te zijn', of er helemaal niet aan wil beginnen, en vervolgens toch zwanger wordt. Meerdere keren op rij als het moet. Mannen kunnen dat tenminste niet ;). Aan de andere kant maken vrouwen me vreselijk onzeker met hun praatjes over hun uiterlijk, ze zien er stralend uit en mekkeren maar door over hun lijn, dan voel ik me meteen een olifantje...) Maar mijn man zou het niet erg appreciëren moest ik mannelijke vrienden hebben, ik zou het omgekeerd ook niet kunnen verdragen als hij vriendinnen had.
Maar ik heb wel het gevoel bij jou, dat jouw levensdoel een kindje was om voor te zorgen zodat je daar weer alle aandacht en liefde aan kon geven. Om zo jezelf weer naar de achtergrond te zetten.
Dat voorbeeld zou je dan ook aan je kindje gegeven hebben.
Is ook zo. Als ik er zo over nadenk, ik zou de lijn gewoon doorgetrokken hebben. Ook al heb ik me (toen ik nog hoop had zwanger te worden) telkens voorgenomen om een sterker voorbeeld te zijn voor mijn kind, maar geen idee hoe ik iemand anders een positief zelfbeeld zou moeten aanleren, als ik het zelf niet eens heb...
Krijg je voor jouw gevoel te weinig waardering en complimentjes?
Nee hoor, ik krijg best wel complimentjes, maar ik kan er niet zo goed mee omgaan. Meestal stamel ik iets van 'vind je?' of zo, en achteraf vervloek ik mezelf om die onhandige reactie.
Volgens mij ben je gewoon bang om jezelf te zijn, bang wat de omgeving dan van jou vind. Waarom wil je zo graag voldoen aan wat de ander van jou vind?
Tja, als ik dat nu zelf eens wist... Het leek me zo logisch, ik dacht eerlijk gezegd dat iedereen zo in elkaar zat, maar da's duidelijk niet zo
Als ik daar de oorzaak van moet zoeken, kom ik als eerste bij m'n moeder uit. Een schat van een mens, en... heeft zich al heel d'r leven in dienst gezet van mijn vader en mij. Altijd in de weer om het iedereen naar z'n zin te maken, nooit een eigen uitgesproken mening, en ze is verdomd onzeker. En ik lijk ontzettend op haar, dat zegt iedereen, en ik vind dat zelf ook. Als ik het cru moet stellen: ze heeft geen eigen identiteit. Leeft bij de gratie van mijn vader. Die daar behoorlijk misbruik van maakt eigenlijk, al is hij ook geen slecht mens, maar ze moet haar mond niet opendoen of ze wordt neergesabeld. Verbaal dan. Soms denk ik zelfs 'kom toch es wat meer voor jezelf op mam', maar ik doe precies hetzelfde. Gelukkig is mijn man een schat van een vent, die mij nooit in de grond zou boren, hij zou het denk ik heel leuk vinden moest ik wat meer uit m'n schulp kruipen. Verder moet je juist op zoek naar vrienden die ook niet in de kinderwereld vertoeven. Je schrijft dat je je geisoleerd voelt doordat je omgeving kids heeft gekregen. Zelf ben ik bewust kinderloos maar heb een vriendenkring verzameld van allemaal mensen die geen kinderen hebben/willen. Als je met gelijkgestemden optrekt voel je je ook veel minder 'n buitenbeentje en krijg je dus ook veel meer zelfrespect.
Ja, da's nog zoiets. Vrienden. We hebben vrienden hoor, maar het zijn allemaal vrienden van mijn man. Zelf heb ik er geen. Terwijl ik genoeg vrienden zou kunnen hebben hoor, maar ik verwaarloos die contacten zodanig dat ze het na een tijdje zelf opgeven. Bijkomend probleem is dat ik niet zo graag met vrouwen omga. (Waarschijnlijk omdat het me al zo vaak is overkomen dat iemand zegt 'niet aan kinderen toe te zijn', of er helemaal niet aan wil beginnen, en vervolgens toch zwanger wordt. Meerdere keren op rij als het moet. Mannen kunnen dat tenminste niet ;). Aan de andere kant maken vrouwen me vreselijk onzeker met hun praatjes over hun uiterlijk, ze zien er stralend uit en mekkeren maar door over hun lijn, dan voel ik me meteen een olifantje...) Maar mijn man zou het niet erg appreciëren moest ik mannelijke vrienden hebben, ik zou het omgekeerd ook niet kunnen verdragen als hij vriendinnen had.
Maar ik heb wel het gevoel bij jou, dat jouw levensdoel een kindje was om voor te zorgen zodat je daar weer alle aandacht en liefde aan kon geven. Om zo jezelf weer naar de achtergrond te zetten.
Dat voorbeeld zou je dan ook aan je kindje gegeven hebben.
Is ook zo. Als ik er zo over nadenk, ik zou de lijn gewoon doorgetrokken hebben. Ook al heb ik me (toen ik nog hoop had zwanger te worden) telkens voorgenomen om een sterker voorbeeld te zijn voor mijn kind, maar geen idee hoe ik iemand anders een positief zelfbeeld zou moeten aanleren, als ik het zelf niet eens heb...
Krijg je voor jouw gevoel te weinig waardering en complimentjes?
Nee hoor, ik krijg best wel complimentjes, maar ik kan er niet zo goed mee omgaan. Meestal stamel ik iets van 'vind je?' of zo, en achteraf vervloek ik mezelf om die onhandige reactie.
zaterdag 9 augustus 2008 om 14:04
Jeetje, zó erg zal het toch wel niet zijn? Moet er misschien wel even bij vertellen dat ik niet in Nederland woon, hier is het niet zo evident om naar therapiegroepen of psychologen te stappen, ik ken in elk geval niemand die dat ooit heeft gedaan, volgens mij kom je hier pas bij die instanties terecht na tig zelfmoordpogingen of zo... (Pillen, ja, dàt wel, maar ik wil toch liever eerst proberen om hier met een dosis gezond verstand en inzicht uit te komen).
zondag 10 augustus 2008 om 09:04
zondag 10 augustus 2008 om 11:30
elninjoo, ik word binnenkort 37, ik woon in België. Ik ben wel zowat de oudste van de vrouwen in onze vriendenkring, de mannen zijn allemaal ongeveer even oud, maar de meeste vrouwen een stuk jonger dus. Wij reizen ook wel graag, ik denk niet dat we problemen zouden hebben om daar 'n kind bij te hebben (beetje budget-reizen, kamperen en zo), de hele verre reizen hebben we vroeger al gehad, da's zonder kind financieel ook niet meer te doen voor ons, we hebben net een huis gekocht...
Het is nu ook niet zo dat vrienden eerst zeggen geen kinderen te willen en dan hetzelfde jaar nog zwanger zijn hoor, maar we zijn ruim 8 jaar bezig geweest met proberen zwanger te worden, en in die tijd veranderen mensen wel eens van idee he (of van partner). Het is gewoon een beetje een frustratie van mij, 'ik sluit me ergens aan en blijf toch weer als laatste achter', zoiets...
Het is nu ook niet zo dat vrienden eerst zeggen geen kinderen te willen en dan hetzelfde jaar nog zwanger zijn hoor, maar we zijn ruim 8 jaar bezig geweest met proberen zwanger te worden, en in die tijd veranderen mensen wel eens van idee he (of van partner). Het is gewoon een beetje een frustratie van mij, 'ik sluit me ergens aan en blijf toch weer als laatste achter', zoiets...
zondag 10 augustus 2008 om 12:18
Dorotea, is het niet zo, dat op het moment dat je je realiseert dat je nogal onverschillig staat tegenover je eigen ik, dat dan de helft van het probleem al opgelost is?
Ik bedoel, je kan je er toch voor gaan interesseren hoe je haar zit? Laat de kapper niet zomaar zijn gang gaan? 't kan ook gewoon zo zijn dat je heel makkelijk haar hebt en dan ook nog een kapper die goed te vertrouwen is. Zelf moet ik altijd heel goed opletten of ze mijn pony niet te kort knippen want dan zie ik eruit als het monster van Frankenstein of dat ze allerlei dingen gaan doen om mijn haar dikker en voller te laten lijken (is niet nodig, haar moet juist uitgedund op sommige plaatsen).
Ik denk zeer zeker dat je ouders een beetje een onverschillige houding tegenover je hebben aangenomen, en je was enig kind....dan hoef je ook niet te concurreren met broertjes of zusjes (niet dat dat dan heel erg leuk is) maar het had je misschien wel meer bewust gemaakt van jezelf. En je plaats in het leven.
Ik heb zelf een moeder gehad die altijd maar wilde dat ik haar hielp en ze werd boos als ik zat te lezen, iedere dag moest ik het weer horen zo van 'zit jij weer te lezen? jij doet helemaal niks!' Dit heeft nu ook nog de invloed op mij dat ik het erg lui vind van mezelf om zomaar een middag te gaan zitten lezen. Maar ik doe het dus wel, want ik was het niet eens met mijn moeder, toen niet en nu niet, maar soms moet ik mezelf even opkrikken en bedenken dat er niks mis is met een hele middag of avond lezen, als ik daar nou zin in heb.
Wat het geen kinderen betreft, dat vind ik heel verdrietig voor je, ik denk dat je het er moeilijjk mee hebt om dat verdriet toe te laten, als het al omhoog komt, stop jij het snel weer weg....denkend, er zijn ergere dingen.
Dat is helemaal waar, er zijn ergere dingen, maar jij hebt gewoon recht op jouw eigen verdriet, zoals je ook gewoon het recht hebt om hier te zijn en niks bizonders meer hoeft te presteren om dat recht te verdienen, je bent er, net als iedereen, niet meer en niet minder, vooral niet minder!
Meid, knuffel voor jou.
Ik bedoel, je kan je er toch voor gaan interesseren hoe je haar zit? Laat de kapper niet zomaar zijn gang gaan? 't kan ook gewoon zo zijn dat je heel makkelijk haar hebt en dan ook nog een kapper die goed te vertrouwen is. Zelf moet ik altijd heel goed opletten of ze mijn pony niet te kort knippen want dan zie ik eruit als het monster van Frankenstein of dat ze allerlei dingen gaan doen om mijn haar dikker en voller te laten lijken (is niet nodig, haar moet juist uitgedund op sommige plaatsen).
Ik denk zeer zeker dat je ouders een beetje een onverschillige houding tegenover je hebben aangenomen, en je was enig kind....dan hoef je ook niet te concurreren met broertjes of zusjes (niet dat dat dan heel erg leuk is) maar het had je misschien wel meer bewust gemaakt van jezelf. En je plaats in het leven.
Ik heb zelf een moeder gehad die altijd maar wilde dat ik haar hielp en ze werd boos als ik zat te lezen, iedere dag moest ik het weer horen zo van 'zit jij weer te lezen? jij doet helemaal niks!' Dit heeft nu ook nog de invloed op mij dat ik het erg lui vind van mezelf om zomaar een middag te gaan zitten lezen. Maar ik doe het dus wel, want ik was het niet eens met mijn moeder, toen niet en nu niet, maar soms moet ik mezelf even opkrikken en bedenken dat er niks mis is met een hele middag of avond lezen, als ik daar nou zin in heb.
Wat het geen kinderen betreft, dat vind ik heel verdrietig voor je, ik denk dat je het er moeilijjk mee hebt om dat verdriet toe te laten, als het al omhoog komt, stop jij het snel weer weg....denkend, er zijn ergere dingen.
Dat is helemaal waar, er zijn ergere dingen, maar jij hebt gewoon recht op jouw eigen verdriet, zoals je ook gewoon het recht hebt om hier te zijn en niks bizonders meer hoeft te presteren om dat recht te verdienen, je bent er, net als iedereen, niet meer en niet minder, vooral niet minder!
Meid, knuffel voor jou.
maandag 11 augustus 2008 om 08:43
Denk niet dat enig kind zijn daar de schuld aan is. Zelf ben ik ook enig kind en ik herken mij in niets in de TO.
Misschien de houding van haar ouders, maar juist 'n negatieve houding van je omgeving zou veel mensen juist stimuleren om het tegendeel te bewijzen. Zo van zie eens wat ik kan bereiken, lekker puh!
maandag 11 augustus 2008 om 09:34
Ik denk eerlijk gezegd ook dat je het beste naar een psycholoog kunt gaan. Het klinkt nl nogal serieus. Een flinke blokkade. En dat is jammer want jezelf leuk en de moeite waard vinden, dingen doen waar jij warm voor loopt, dat is echt niet teveel gevraagd of onhaalbaar. En daar wordt het leven juist zo fijn van.
Zijn er dingen waar je heel specifiek van geniet (en die je niet voor anderen doet)? Weet je nog wat je als kind heerlijk vond om te doen? Is het misschien een idee om activiteiten met kinderen te gaan doen? Het zou mij niet verbazen als jij een hele lieve begeleider zou zijn maar ook dat je veel van kinderen kunt leren. Iets terugkrijgen van het speelse, opene, spontane.
Zijn er dingen waar je heel specifiek van geniet (en die je niet voor anderen doet)? Weet je nog wat je als kind heerlijk vond om te doen? Is het misschien een idee om activiteiten met kinderen te gaan doen? Het zou mij niet verbazen als jij een hele lieve begeleider zou zijn maar ook dat je veel van kinderen kunt leren. Iets terugkrijgen van het speelse, opene, spontane.
maandag 11 augustus 2008 om 11:38
Hmm, ik denk niet dat mijn ouders een overschillige houding aannamen tegenover mij hoor, of ik moet verkeerd begrijpen wat jullie daarmee bedoelen... (Toetyfroety, ik herken héél goed jouw verhaal, mijn ouders waren ook van het principe 'rust roest', hehe). Mijn moeder heeft me altijd het gevoel gegeven dat als ik maar wil, ik alles kan. Mijn vader was vooral streng (niks was goed genoeg), hij werkte in ploegen dus ik moest vooral stil zijn overdag. Geen probleem voor mij, ik vermaakte me het best in mijn eentje. Stonden de buurtkinderen allemaal in onze tuin te roepen dat ik moest komen spelen, Doortje zat binnen een boekje te lezen. Of te tekenen. Dat deed ik het allerliefst. Lezen en tekenen. Nu nog eigenlijk, al is dat tekenen erbij ingeschoten de laatste jaren.
Over het idee om activiteiten met kinderen te doen: dat doe ik al. Ik geef les, onder andere tekenen en knutselen met kinderen. Is wel leuk hoor, maar ook daar: ze lopen vaak over me heen, leiding geven is niet mijn sterkste kant. Ook al vinden de kinderen het leuk om bij mij in de les te zitten (feest!), voor mij is het vooral vermoeiend om de boel telkens weer bij elkaar te houden, en te zorgen dat het niet uit de hand loopt. Het is wel leuk om dat speelse en spontane mee te maken, maar ik zit méér in mijn hoofd met de verantwoordelijkheid: kinderen zijn nu eenmaal inpulsief, en doen elkaar vaak (al dan niet ongewild) pijn, smeren zichzelf en elkaar vol met verf en dan krijg je boze moeders, enzovoort. Moeilijk om dat los te laten, soms denk ik wel van 'klieder lekker veel, is toch leuk', maar dat kan nu eenmaal niet altijd.
Ik denk ook niet dat het enig kind zijn op zich er iets mee te maken heeft dat ik zo in het leven sta hoor, maar er is wel één ding dat ik absoluut niet ken: competitie, of het plezier daarin. Ergens 'de beste in willen zijn': waarom zou ik? Wat héb je daar nou aan? Dus sport, en spelletjes, is allemaal niet aan mij besteed. Ik doe wel 's een spelletje mee hoor, maar het winnen zegt me niets. Kan me dan ook echt ergeren als er kinderen uitflippen omdat ze verloren hebben met een spelletje.
Nu lees ik al voor de tweede keer het advies 'professionele hulp', maar sorry meiden (ik neem maar aan dat jullie vrouwen zijn he), daar ben ik nog lang niet aan toe hoor. Al heb ik het wel overwogen toen ik er compleet onderdoor zat, ik heb toch het gevoel dat ik er zelf moet zien uit te komen, en dat het nadenken over de juiste vragen me al een eind op weg zal helpen. Als ik er helemaal in vastloop, kan ik alsnog overwegen om iemand op te zoeken.
Ben gisteren trouwens naar een doopfeestje geweest, heb lang getwijfeld of ik wel zou gaan, knoop toch doorgehakt, me lekker opgetut en even op m'n tanden gebeten. Was natuurlijk best pijnlijk, al die kindjes en zwangere buiken daar, maar achteraf was ik trots op mezelf dat ik geweest was. Voilà!
Over het idee om activiteiten met kinderen te doen: dat doe ik al. Ik geef les, onder andere tekenen en knutselen met kinderen. Is wel leuk hoor, maar ook daar: ze lopen vaak over me heen, leiding geven is niet mijn sterkste kant. Ook al vinden de kinderen het leuk om bij mij in de les te zitten (feest!), voor mij is het vooral vermoeiend om de boel telkens weer bij elkaar te houden, en te zorgen dat het niet uit de hand loopt. Het is wel leuk om dat speelse en spontane mee te maken, maar ik zit méér in mijn hoofd met de verantwoordelijkheid: kinderen zijn nu eenmaal inpulsief, en doen elkaar vaak (al dan niet ongewild) pijn, smeren zichzelf en elkaar vol met verf en dan krijg je boze moeders, enzovoort. Moeilijk om dat los te laten, soms denk ik wel van 'klieder lekker veel, is toch leuk', maar dat kan nu eenmaal niet altijd.
Ik denk ook niet dat het enig kind zijn op zich er iets mee te maken heeft dat ik zo in het leven sta hoor, maar er is wel één ding dat ik absoluut niet ken: competitie, of het plezier daarin. Ergens 'de beste in willen zijn': waarom zou ik? Wat héb je daar nou aan? Dus sport, en spelletjes, is allemaal niet aan mij besteed. Ik doe wel 's een spelletje mee hoor, maar het winnen zegt me niets. Kan me dan ook echt ergeren als er kinderen uitflippen omdat ze verloren hebben met een spelletje.
Nu lees ik al voor de tweede keer het advies 'professionele hulp', maar sorry meiden (ik neem maar aan dat jullie vrouwen zijn he), daar ben ik nog lang niet aan toe hoor. Al heb ik het wel overwogen toen ik er compleet onderdoor zat, ik heb toch het gevoel dat ik er zelf moet zien uit te komen, en dat het nadenken over de juiste vragen me al een eind op weg zal helpen. Als ik er helemaal in vastloop, kan ik alsnog overwegen om iemand op te zoeken.
Ben gisteren trouwens naar een doopfeestje geweest, heb lang getwijfeld of ik wel zou gaan, knoop toch doorgehakt, me lekker opgetut en even op m'n tanden gebeten. Was natuurlijk best pijnlijk, al die kindjes en zwangere buiken daar, maar achteraf was ik trots op mezelf dat ik geweest was. Voilà!
