Relaties
alle pijlers
Even mijn hart luchten...
zaterdag 28 februari 2015 12:23
Ik heb ivm herkenning een nieuwe gebruikersnaam aangemaakt.
2 weken geleden is het uitgegaan met mijn nu ex na een relatie van bijna 2,5 jaar.
Eerst even wat meer info over onze relatie: het laatste jaar is het niet zo goed gegaan, we hebben veel ruzie gehad (vaak om kleine dingetjes) we zijn allebei koppig en daardoor werd het alleen maar erger.
Hij woont nog bij zijn ouders en die hebben vaak onze ruzies meegekregen als het daar afspeelde, zij hebben altijd geprobeerd om op dat moment tussen ons in te komen en ervoor te zorgen dat we het uit zouden praten.
Begin Januari heeft hij een huis gekocht, waar ik bij in zou gaan wonen. We hebben toen alles op papier gezet over hoe we samen de kosten gaan verdeling, hoe we de inrichting willen hebben etc, ook al samen in woon winkels gekeken.
Dit ging heel goed en leuk.
Op valentijnsdag heb ik hem nog verrast met een ontbijt en kleine cadeautjes, niks aan de hand. Die avond was hij bij mij thuis en hebben we een leuke avond gehad. Toen bleek dat zijn moeder mij 2x en hem ook 2x geprobeerd had te bellen. Dit hebben we beide niet gehoord. Die nacht ben ik met hem mee gegaan en heb daar geslapen. Zijn moeder was boos de volgende dag en iik zei: niemand die mij belt om dat tijdstip dus ik heb mijn telefoon geluid uit, wat is er zo erg je weet toch dat hij bij mij was.
Vervolgens begon ze een heel drama te maken en ging mijn vriend met haar praten, dit duurde maar liefst 2 uur en ben toen maar naar huis gegaan. Einde vd middag belde ik hem en toen was hij heel kortaf, ik vroeg of hij nog naar me toe kwam: had hij geen zin in hij wou alleen thuis zijn. Het zat me niet lekker en ben toen naar zn huis gegaan omdat ik niet begreep wat er was, daar aangekomen werd hij kwaad en zei hij dat hij niet wou dat ik er was. ik vroeg of ik wat fout had gedaan: volgens hem niet. Toen zei hij dat hij wou nadenken over ons, er is veel gebeurd en zijn ouders zijn ook overal in betrokken geweest, zijn moeder is ziek en kan het er allemaal niet bij hebben. Aangezien hij al eerder is een periode van rust wou hebben zei ik dat ik dat niet weer wou, omdat dit voor mij niet goed voelt, en toen kwam het woord eruit: dan is het uit.
Ik werd zo verdrietig en begreep er niets van, toen ben ik naar huis gegaan. Later is hij naar mij gekomen om zijn telefoonlader op te halen en hij bleef volhouden dat het uit is, dat hij het niet meer aan kan etc. Hij beloofde om vrijdag naar mij toe te komen om te praten.
2 dagen later naar zijn moeder toe gegaan om te praten, ik kom daar aan en ze zegt: je bent hier niet meer welkom. er is teveel gezegd en gebeurd. Uiteindelijk weggegaan zonder iets te zeggen.
Die dagen heb ik hem gebeld en gemaild en heel veel gehuild maar hij was boos en afstandelijk.
Ik hield de hoop dat het die vrijdag goed zou gaan komen, maar helaas, hij was nog steeds van mening dat het uit is, hij heeft teveel aan zn hoofd (ziekte van zn moeder, die heeft al voor de 3e keer een hartinfarct gehad), het huis, auto kapot en dan ook nog ons gedoe erbij. We hebben samen gehuild en hij zei: ik hou van je. Hij beloofde mij niet met een ander te gaan en ik mocht dat ook niet... mijn spullen die nog bij hem lagen zou hij binnekort komen brengen. Hij bleef maar zeggen: als we echt bij elkaar horen vinden we elkaar weer. Ook de ruzie en problemen met zijn ouders hebben ermee te maken dat het uit is gegaan, hij wil niet dat ze die stress mee moeten maken van ons en overal tussenin zitten.
Die zondag erna appte mijn beste vriendin: ik zag hem in de stad, hij had het heel gezellig met een meisje... Dus ik natuurlijk helemaal naar geworden. Ik heb gekeken op zijn facebook (we hebben elkaars wachtwoorden) en toen zag ik dat ze prive berichten aan het sturen waren. Toen werd ik zo kwaad, heb hem opgebeld en hem uitgescholden, ik heb geëist dat hij die avond mijn spullen kwam brengen. Savonds kwam hij aanrijden, de planning was om mijn spullen te pakken en weg te gaan maar hij vroeg mij om in de auto te gaan zitten, hij was heel kalm en aardig. Ik heb hem gevraagd hoe het zit met dat meisje: was een vriendin van een vriend van hem en het was gewoon gezellig maar er was niks gebeurd en hij moest ook niks van haar. Vervolgens zijn we gaan praten en begon hij over wat hij fout had gedaan in de relatie tegenover mij, bijvoorbeeld bot gedragen. Hij gaf aan zich de afgelopen tijd niet meer gelukkig te voelen en dat het in zijn hoofd allemaal teveel is geworden, Ik heb hem ook verteld waar ik spijt van heb en waar ik aan ga werken (heb binnekort een gesprek bij de psycholoog ivm vertrouwensproblemen).
Ik moest huilen en hij knuffelde me, en ja toen begonnen we te zoenen, heel lang.... zo fijn! Daarna was hij nog steeds hetzelfde van mening maar hij vond het moeilijk om me te laten gaan, hij maakte zich zorgen om me. Uiteindelijk naar huis gegaan en de avond wel met een normaal gevoel afgesloten.
Die dinsdag erna belde zijn moeder of ik wou komen praten en om haar excuses aan te bieden. Ik ben erheen gegaan en we hebben een heel goed gesprek gehad en alles uitgepraat. Ze zou hem gaan vertellen dat ik was geweest en verder niet, ze wou hem niet gaan pushen om met mij te gaan praten (logisch...)
Woensdag belde ze me of ik donderdagavond wou komen om te praten met zn 4en, prima.
Donderdagavond daar aangekomen (hij wist niet dat ik kwam) : hij schrok maar zei verder niets, zijn moeder vroeg of hij kwam praten maar hij had er geen zin in. Daarna ben ik naar boven gegaan naar zijn kamer (onze foto lag nog op zijn nachtkastje en de spullen die ik voor valentijn had gegeven stonden ook nog in de tas op de grond, hij zei dat hij dit allemaal had weggegooid.) Hij wou me toen niet zien of spreken, ik vroeg aan hem of we dan voor volgende week iets konden afspreken: nee hij kon hier niets over zeggen. Hij werd kwaad dat ik er was dus toen ben ik naar beneden gegaan en hem geappt dat ik alleen wil weten of hij nog van me houdt en tijd nodig heeft, of dat hij me helemaal zat is en zijn gevoel weg is. Dan zou ik hem namelijk helemaal met rust laten, hem blokkeren en verwijderen van de whatsapp en facebook (dit heeft hij namelijk niet gedaan). Uiteindelijk nog even gepraat met zijn moeder en net toen ik weg wou gaan kwam hij naar beneden, het enige wat ik tegen hem zei: ik ga nu naar huis, vergeet niet dat ik van je hou en het komt goed. Oke zei hij. Zonder antwoorden naar huis gegaan, opeens appte hij me: ik wil goed nadenken over ons, hoe ik net tegen je deed had ik niet moeten doen. Maar ik wil en moet gewoon even rust hebben op dit moment. Dus ik terug gestuurd dat ik het fijn vind dat hij er nu wel over na wil denken (aangezien hij eerst zo definitief was in het uitmaken) en dat ik hem de rust en tijd zou geven. Daarna zei hij nog dat hij niet weet hoelang maar dat het beste is om even zo te laten hoe het nu is. Toen belde hij me en vroeg of ik het begreep,ik heb gezegd dat ik hem die tijd en rust wil geven en op hem zal wachten (natuurlijk geen eeuwen.) maar dat als ik zou horen dat hij met een ander gaat ik het afsluit en hij niet meer welkom is, ook niet als hij spijt krijgt en me gaat missen. Hij beloofde mij dat ik me geen zorgen hoef te maken dat hij met een ander zal gaan omdat hij hier geen behoefte aan heeft en alles rustig op een rijtje wil zetten, toen hebben we elkaar gedag gezegd en opgehangen.
Dit was het laatste contact. Ik ben blij om te horen dat hij bijgedraaid is en erover na wil denken. Vorige week was daar geen denken aan en was hij helemaal zeker van zijn zaak.
Nu ga ik hem dus laten, ik vind het heel moeilijk maar in mijn ogen is het positief dat hij nu ook inziet wat hij fout heeft gedaan en alles op een rijtje wil zetten.
Ik voel me inmiddels wat beter, ik heb weer eetlust (na 4,5 kilo kwijt te zijn in 2 weken) en hoef niet meer zoveel te huilen...
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest echt even mijn hart luchten!
Wat vinden jullie? Hoe lang zal ik 'wachten'? Wat zou jij doen in deze situatie? En andere dames met liefdesverdriet: je mag hier je hart luchten
2 weken geleden is het uitgegaan met mijn nu ex na een relatie van bijna 2,5 jaar.
Eerst even wat meer info over onze relatie: het laatste jaar is het niet zo goed gegaan, we hebben veel ruzie gehad (vaak om kleine dingetjes) we zijn allebei koppig en daardoor werd het alleen maar erger.
Hij woont nog bij zijn ouders en die hebben vaak onze ruzies meegekregen als het daar afspeelde, zij hebben altijd geprobeerd om op dat moment tussen ons in te komen en ervoor te zorgen dat we het uit zouden praten.
Begin Januari heeft hij een huis gekocht, waar ik bij in zou gaan wonen. We hebben toen alles op papier gezet over hoe we samen de kosten gaan verdeling, hoe we de inrichting willen hebben etc, ook al samen in woon winkels gekeken.
Dit ging heel goed en leuk.
Op valentijnsdag heb ik hem nog verrast met een ontbijt en kleine cadeautjes, niks aan de hand. Die avond was hij bij mij thuis en hebben we een leuke avond gehad. Toen bleek dat zijn moeder mij 2x en hem ook 2x geprobeerd had te bellen. Dit hebben we beide niet gehoord. Die nacht ben ik met hem mee gegaan en heb daar geslapen. Zijn moeder was boos de volgende dag en iik zei: niemand die mij belt om dat tijdstip dus ik heb mijn telefoon geluid uit, wat is er zo erg je weet toch dat hij bij mij was.
Vervolgens begon ze een heel drama te maken en ging mijn vriend met haar praten, dit duurde maar liefst 2 uur en ben toen maar naar huis gegaan. Einde vd middag belde ik hem en toen was hij heel kortaf, ik vroeg of hij nog naar me toe kwam: had hij geen zin in hij wou alleen thuis zijn. Het zat me niet lekker en ben toen naar zn huis gegaan omdat ik niet begreep wat er was, daar aangekomen werd hij kwaad en zei hij dat hij niet wou dat ik er was. ik vroeg of ik wat fout had gedaan: volgens hem niet. Toen zei hij dat hij wou nadenken over ons, er is veel gebeurd en zijn ouders zijn ook overal in betrokken geweest, zijn moeder is ziek en kan het er allemaal niet bij hebben. Aangezien hij al eerder is een periode van rust wou hebben zei ik dat ik dat niet weer wou, omdat dit voor mij niet goed voelt, en toen kwam het woord eruit: dan is het uit.
Ik werd zo verdrietig en begreep er niets van, toen ben ik naar huis gegaan. Later is hij naar mij gekomen om zijn telefoonlader op te halen en hij bleef volhouden dat het uit is, dat hij het niet meer aan kan etc. Hij beloofde om vrijdag naar mij toe te komen om te praten.
2 dagen later naar zijn moeder toe gegaan om te praten, ik kom daar aan en ze zegt: je bent hier niet meer welkom. er is teveel gezegd en gebeurd. Uiteindelijk weggegaan zonder iets te zeggen.
Die dagen heb ik hem gebeld en gemaild en heel veel gehuild maar hij was boos en afstandelijk.
Ik hield de hoop dat het die vrijdag goed zou gaan komen, maar helaas, hij was nog steeds van mening dat het uit is, hij heeft teveel aan zn hoofd (ziekte van zn moeder, die heeft al voor de 3e keer een hartinfarct gehad), het huis, auto kapot en dan ook nog ons gedoe erbij. We hebben samen gehuild en hij zei: ik hou van je. Hij beloofde mij niet met een ander te gaan en ik mocht dat ook niet... mijn spullen die nog bij hem lagen zou hij binnekort komen brengen. Hij bleef maar zeggen: als we echt bij elkaar horen vinden we elkaar weer. Ook de ruzie en problemen met zijn ouders hebben ermee te maken dat het uit is gegaan, hij wil niet dat ze die stress mee moeten maken van ons en overal tussenin zitten.
Die zondag erna appte mijn beste vriendin: ik zag hem in de stad, hij had het heel gezellig met een meisje... Dus ik natuurlijk helemaal naar geworden. Ik heb gekeken op zijn facebook (we hebben elkaars wachtwoorden) en toen zag ik dat ze prive berichten aan het sturen waren. Toen werd ik zo kwaad, heb hem opgebeld en hem uitgescholden, ik heb geëist dat hij die avond mijn spullen kwam brengen. Savonds kwam hij aanrijden, de planning was om mijn spullen te pakken en weg te gaan maar hij vroeg mij om in de auto te gaan zitten, hij was heel kalm en aardig. Ik heb hem gevraagd hoe het zit met dat meisje: was een vriendin van een vriend van hem en het was gewoon gezellig maar er was niks gebeurd en hij moest ook niks van haar. Vervolgens zijn we gaan praten en begon hij over wat hij fout had gedaan in de relatie tegenover mij, bijvoorbeeld bot gedragen. Hij gaf aan zich de afgelopen tijd niet meer gelukkig te voelen en dat het in zijn hoofd allemaal teveel is geworden, Ik heb hem ook verteld waar ik spijt van heb en waar ik aan ga werken (heb binnekort een gesprek bij de psycholoog ivm vertrouwensproblemen).
Ik moest huilen en hij knuffelde me, en ja toen begonnen we te zoenen, heel lang.... zo fijn! Daarna was hij nog steeds hetzelfde van mening maar hij vond het moeilijk om me te laten gaan, hij maakte zich zorgen om me. Uiteindelijk naar huis gegaan en de avond wel met een normaal gevoel afgesloten.
Die dinsdag erna belde zijn moeder of ik wou komen praten en om haar excuses aan te bieden. Ik ben erheen gegaan en we hebben een heel goed gesprek gehad en alles uitgepraat. Ze zou hem gaan vertellen dat ik was geweest en verder niet, ze wou hem niet gaan pushen om met mij te gaan praten (logisch...)
Woensdag belde ze me of ik donderdagavond wou komen om te praten met zn 4en, prima.
Donderdagavond daar aangekomen (hij wist niet dat ik kwam) : hij schrok maar zei verder niets, zijn moeder vroeg of hij kwam praten maar hij had er geen zin in. Daarna ben ik naar boven gegaan naar zijn kamer (onze foto lag nog op zijn nachtkastje en de spullen die ik voor valentijn had gegeven stonden ook nog in de tas op de grond, hij zei dat hij dit allemaal had weggegooid.) Hij wou me toen niet zien of spreken, ik vroeg aan hem of we dan voor volgende week iets konden afspreken: nee hij kon hier niets over zeggen. Hij werd kwaad dat ik er was dus toen ben ik naar beneden gegaan en hem geappt dat ik alleen wil weten of hij nog van me houdt en tijd nodig heeft, of dat hij me helemaal zat is en zijn gevoel weg is. Dan zou ik hem namelijk helemaal met rust laten, hem blokkeren en verwijderen van de whatsapp en facebook (dit heeft hij namelijk niet gedaan). Uiteindelijk nog even gepraat met zijn moeder en net toen ik weg wou gaan kwam hij naar beneden, het enige wat ik tegen hem zei: ik ga nu naar huis, vergeet niet dat ik van je hou en het komt goed. Oke zei hij. Zonder antwoorden naar huis gegaan, opeens appte hij me: ik wil goed nadenken over ons, hoe ik net tegen je deed had ik niet moeten doen. Maar ik wil en moet gewoon even rust hebben op dit moment. Dus ik terug gestuurd dat ik het fijn vind dat hij er nu wel over na wil denken (aangezien hij eerst zo definitief was in het uitmaken) en dat ik hem de rust en tijd zou geven. Daarna zei hij nog dat hij niet weet hoelang maar dat het beste is om even zo te laten hoe het nu is. Toen belde hij me en vroeg of ik het begreep,ik heb gezegd dat ik hem die tijd en rust wil geven en op hem zal wachten (natuurlijk geen eeuwen.) maar dat als ik zou horen dat hij met een ander gaat ik het afsluit en hij niet meer welkom is, ook niet als hij spijt krijgt en me gaat missen. Hij beloofde mij dat ik me geen zorgen hoef te maken dat hij met een ander zal gaan omdat hij hier geen behoefte aan heeft en alles rustig op een rijtje wil zetten, toen hebben we elkaar gedag gezegd en opgehangen.
Dit was het laatste contact. Ik ben blij om te horen dat hij bijgedraaid is en erover na wil denken. Vorige week was daar geen denken aan en was hij helemaal zeker van zijn zaak.
Nu ga ik hem dus laten, ik vind het heel moeilijk maar in mijn ogen is het positief dat hij nu ook inziet wat hij fout heeft gedaan en alles op een rijtje wil zetten.
Ik voel me inmiddels wat beter, ik heb weer eetlust (na 4,5 kilo kwijt te zijn in 2 weken) en hoef niet meer zoveel te huilen...
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest echt even mijn hart luchten!
Wat vinden jullie? Hoe lang zal ik 'wachten'? Wat zou jij doen in deze situatie? En andere dames met liefdesverdriet: je mag hier je hart luchten
zaterdag 28 februari 2015 19:52
Je hebt een tijdelijke nick.
Vecht voor jezelf, dat jíj gelukkig word. Ga niet vechten met hem (een meer dan dat/vechten zit er zo te lezen niet in).
Liefdesverdriet doet zeer, is vreselijk, is groot en lijkt onoverkomelijk. Het is eng, want je weet wat je had, niet wat er komen gaat. Liefdesverdriet gaat ook weer over, sneller als je besluit dat je klaar bent met elkaar en dat het niet meer goed komt.
Sterkte.
Vecht voor jezelf, dat jíj gelukkig word. Ga niet vechten met hem (een meer dan dat/vechten zit er zo te lezen niet in).
Liefdesverdriet doet zeer, is vreselijk, is groot en lijkt onoverkomelijk. Het is eng, want je weet wat je had, niet wat er komen gaat. Liefdesverdriet gaat ook weer over, sneller als je besluit dat je klaar bent met elkaar en dat het niet meer goed komt.
Sterkte.
zaterdag 28 februari 2015 21:51
Hij SMEEKT jou gwn om rust ipv steeds op te dagen in zijn huis.. Geef hem dat of je raakt hem kwijt juist door je angst hem kwijt te raken.. Ik zou er echt gek van worden als iemand niet naar me luisterde als k aangeef rust nodig te hebben, heb het daarom al eens direct uitgemaakt en nooit meer teruggekeken
