40ers en midlifecrisis

Ja dat zal gerust, dat het terug te voeren is op. Alleen dat is natuurlijk geen excuus, er zijn mogelijkheden genoeg om ondanks je jeugd het toch anders te doen. Tenzij je daar echt niet toe in staat bent vanwege psychische afwijking oid

Gaat toch niet altijd op. Ik kom uit een grote familie waar scheiding niet voorkwam, mijn ex had ook familie zonder scheidingen. Toch zijn we gescheiden. Stukje midlife, stukje verschil van inzicht mbt tot kinderen opvoeden, stukje verschillende persoonlijkheden. Heeft heel lang wel voor ons gewerkt die verschillen, maar na ruim 20 jaar was het toch wel op.

quote:cwdd schreef op 28 februari 2015 @ 18:55:

Gaat toch niet altijd op. Ik kom uit een grote familie waar scheiding niet voorkwam, mijn ex had ook familie zonder scheidingen. Toch zijn we gescheiden. Stukje midlife, stukje verschil van inzicht mbt tot kinderen opvoeden, stukje verschillende persoonlijkheden. Heeft heel lang wel voor ons gewerkt die verschillen, maar na ruim 20 jaar was het toch wel op.Niets gaat altijd op. Maar het is denk ik wel de grote lijn.

leeg

quote:Thordis007 schreef op 28 februari 2015 @ 18:01:

Jij noemt extremen. En daar heb ik het niet over. Ik gaf drie voorbeeld van scheidingen die gingen over groener gras aan de overkant. In relatief 'korte' huwelijken van een jaar of 5, zonder al teveel investeren.

Geen overlijden, ziekte, enz.



Maar als jij nou degene bent die investeert in de relatie en je man (niet de jouwe maar je snapt wat ik bedoel) is degene met een midlife crisis?



Overigens is het wel wat aanmatigend om dan te stellen dat stellen die wel lang bij elkaar zijn niets hebben meegemaakt?



Nu leg me mij woorden in de mond. Met een kind dat bijna overleed bij de geboorte en daar een blijvende beperking aan over hield, en ook toch een langdurige gelukkige relatie zou het niet in mij opkomen om dat zo te zeggen. (Of valt dat niet onder de noemer "erg genoeg"?)



Wij hebben bijvoorbeeld een vrij heftige situatie meegemaakt rondom een kind. Daar lopen best wat relaties op stuk. Van 6 stellen die hetzelfde hebben gehad zijn er 2 uit elkaar gegaan daarna.

Relatiecrisis en groen gras aan de overkant, ook al meegemaakt. Werkloosheid, financiele problemen, ook allemaal gehad vroeger. Dus 'mazzel' is een beetje kort door de bocht. Daar doorheen komen is ook niet alleen mazzel. Een partner kiezen die er ook zo in staat is ook maar deels mazzel. Ik wist op mijn 16e, toen kwam ik man tegen, al heel goed wat ik wel en niet wilde in een relatie. Uiteraard zijn er situaties die zó heftig zijn dat je gaat scheiden. Logisch. Maar er is zeker weten ook sprake van een soort wegwerpcultuur als het om relaties gaat. Om een 'als je er niet gelukkig van wordt stap je op' en niet zozeer 'wat kan ik doen om mijn partner gelukkig te maken' maar meer 'krijg ik wel genoeg van mijn partner'.



Dat zou ik niet voor een ander durven stellen. Ik denk dat veel mensen het allemaal erg lang laten aanslepen voordat ze daadwerkelijk gaan. De mazzel is dat je samen in staat bent om je problemen het hoofd te bieden en elkaar niet uit het oog te verliezen. Daar heb je er twee voor nodig. En soms is de manier van omgaan met ellende niet verenigbaar. Iedereen heeft daarin een grens van wat hij aan kan, denk ik.



In mijn omgeving zie ik niets bijzonders qua relatieproblemen. Geen zware psychische issues, geen ziekte, geen verslaving, mishandeling of andere ellende. Wel dagelijkse realiteit, hoge verwachtingen, sleur en weinig oog voor elkaar in de relatie. Daardoor gevoelig worden voor aandacht en het idee krijgen dat je een escape aangeboden krijgt. En dan dus opgeven, want 'wat goed voelt moet wel goed zijn'.Voor iedereen (ook voor jou en mij) geldt dat verliefdheid ontoerekeningsvatbaar maakt. Helaas. Hoe verliefder hoe dommer, echt waar. Als beiden vrijgezel zijn is dat niet erg, maar als je in een relatie zit is dat redelijk destructief denk ik. Ik heb makkelijk praten, ik ben nooit vreselijk verliefd geweest op een ander. Dan kom je ook niet in de verleiding om je partner te verlaten als de relatie verder goed is.

Ik ben vreselijk verliefd geweest, bijna vertrokken. Ik wéét hoe ontoerekeningsvatbaar je dan bent. En toch, ergens in mijn achterhoofd wilde ik niet weg. Dus heb ik steeds alles besproken, hoe pijnlijk ook. Seks gehad met die ander ook. Heeft in totaal 1,5 jaar praten, ellende, enz gekost. Ik zie om me heen nu een vergelijkbaar verhaal, toen vertelde ik hoe dat bij ons ging (is alweer een jaar of 5 geleden) en hoe het nu gaat, en ik kreeg als enige reactie 'als dat zolang duurt, waarom zijn jullie dan toch doorgegaan? Daar ga ik echt niet op zitten wachten hoor, dan ben ik weg'. Dat is een verschil in uitgangspunt denk ik. Het enige wat ik op een gegeven moment wilde was wég. Mijn spullen pakken en ergens alleen op een kamertje zitten. En mijn man net zo. Maar dat hebben we niet gedaan. We hebben midden in die ellende afgesoroken dat we hoe dan ook niet uit elkaar gingen, hoe lang het ook ging duren en wat het ook zou kosten. Vandaar ook dat ik er alle vertrouwen in heb dat we niet meer uit elkaar gaan: als je daar samen doorheen bent gekomen en je houdt je beiden aan die afspraak, dan zegt dat iets.

En wat mij betreft is het prima wanneer één van beide partners even niet investeert in de relatie. Je kunt niet altijd samen de kar trekken. En dat kan best een aantal jaren duren ja.

leeg

Niet veel mannen zouden dat zo gedaan hebben denk ik. En de gemiddelde vrouw die op dit forum beweert dat mensen veel te snel uit elkaar gaan zou denk ik je man voor gek versleten hebben en jou adviseren om hem vrij te laten.



Ontzettend leuk dat jullie het samen gered hebben. Ik denk dat lang niet iedereen in staat is om alles wat op zijn pad komt te overwinnen.

quote:ZebraMetEenMening schreef op 28 februari 2015 @ 19:22:

Natuurlijk zegt het iets Thordis en maar goed ook dat je er vertrouwen in hebt. Maar die mensen die zo'n twintig jaar ouder zijn dan jij, en die een soort van tweede pubertijd doormaken gaan misschien wel door processen heen die je je nu nog niet kunt voorstellen (en misschien wel nooit).Oh vast. Maar tegen die tijd zijn we ook weer 20 jaar langer bij elkaar.

leeg

Wat een heerlijk topic om te lezen. Ook al valt een mic sommigen zwaar.. het topic en de reacties hier zijn heerlijk menselijk.

@Nola: off-topic, maar waarom is je avatar precies andersom in vergelijking met je motto: een doel zonder plan is maar een droom. En welke van de 2 is dan waar? Of misschien wel allebei.

quote:ZebraMetEenMening schreef op 28 februari 2015 @ 19:22:

Natuurlijk zegt het iets Thordis en maar goed ook dat je er vertrouwen in hebt. Maar die mensen die zo'n twintig jaar ouder zijn dan jij, en die een soort van tweede pubertijd doormaken gaan misschien wel door processen heen die je je nu nog niet kunt voorstellen (en misschien wel nooit).Twintig jaar ouder, present

Ik kwam opeens weer op dit topic terecht toen ik iets anders zocht. En herlas de posts van het paard (die anonimisering was geen geheim toch en er staan hier ook zat quotes met je oude nick).

Die hier zegt dat de mlc volledig aan hem voorbij is gegaan omdat hij bij de dag leeft. Maar de wilde plannen die je nu hebt, om het roer volledig om te gooien en een ander leven te gaan leiden, is dat niet typisch een mlc actie?

Ik hou het bewust een beetje vaag omdat dit een ander topic is en ik niet weet of je er op dit topic wat over wil zeggen. Het intrigeerde me wel.

Vermoed echt dat mijn man,nu bijna me ex-man een midlifecrisis heeft.eind vorig jaar kwam dat naar buiten.vorig jaar is hij van afdelingshoofd terug gegaan aan het bed werken en heeft toen besloten om de opleiding te gaan doen.hij had plannen maar deed er niks mee,kwam niet verder dan thuis en tv,werk en ipad.ik dacht laat maar,best pittig opleiding en onregelmatig werken,nam alles in handen,verjaardagen af lopen met de kids,met de kids weg.we zijn vorig jaar zomer wel naar Turkije geweest.daarna zat hij continu met zijn telefoon.in de mom van muziek afspelen.ik zat niet lekker in me vel en ging terug naar mijn huisarts.ik kreeg onderzoeken ivm paar jaar geleden Burn out.me man ging mee naar de huisarts controle,ging starten met lage dosis anti depressivia ivm dat ik teveel prikkels binnen krijg ( hsp). Tijdens de opbouw en huisarts bezoek zei meneer ik ben verliefd op een ander.na dagen praten had hij besloten dat hij voor zijn vrouw en 3 kids zou gaan.ik heb hem zelfs naar haar toe laten gaan om te zeggen.in de maand december ging het gewoon door,meneer kon geen keuze maken,kreeg de ene naar de andere harde opmerking naar me hoofd.ik had avond uit eten geregeld,zegt ie dood leuk,ja sorry ik heb al afgesproken met me moeder.toen we weg gingen zat hij alweer met zijn telefoon.niet te denken dat meneer het jaar ervoor nog helemaal geen telefoon had.begin januari deed ik zijn ipad open en zag een aangemaakte email,kado's werden gestuurd naar haar en haar kinderen.kerstkado voor mij en voor zijn vriendin gekocht.flinke telefoon rekeningen,werden wel meer dan 800 sms verstuurd per maand.kreeg ene harde opmerking naar de ander naar me hoofd.ik zou goed passen bij me ex,pardon dat is in me jonge jaren en wel 15 jaar geleden.toen ik hem liet zien van de ipad,werd ie niet blij,ik had argwaan.elke keer de schuld in mijn schoenen schuiven.dag nadat ik het had ontdekt,heb ik hem gedwongen de kids te vertellen,en dag later ging hij gewoon naar zijn werk.ik heb zo zijn spullen gepakt en gezegd uit je werk kan je weg wezen...komt totaal geen actie,in helemaal niks,alleen maar bij haar.offiicieel woont ie bij zijn vader.hij komt hier de kids doen als ik moet werken en daarna stapt hij weer op.geen cent te krijgen van hem.nu zijn vader met vakantie is zal hij ook niet de kids meenemen en daar verblijven.omdat hij die verantwoording niet aan kan.het is net een klein kind,communicatie is ver te zoeken.zegt tegen kids dingen maar doet andere dingen.nu zou hij weekend hier in huis komen om eens alleen te kunnen zijn met de kids.hij heeft zonder overleg kids meegenomen naar zijn vriendin,me dochter van 11 ligt bij 2 jongens van 9 en 12. Mijn jongste dochter slaapt bij hun op de kamer.waar is die man die mega verantwoording en beschermend naar de kids was..we waren 2 handen op 1 buik samen.dit kwam ook als klap binnen.nu dus midden in een vecht gezeik scheiding..eindelijk is me financieen op de rit en ik kan leven met me kinderen,de rest is een klusje voor advocaat.ik probeer hem zoveel mogelijk los te laten,gister avond kwam er nog laat een mail van hem.leugens leugens!! Alle aandacht is geweldig.ook negatief.hij is aan het flippen omdat we nu druk op hem uit oefenen om nu eens te gaan kijken voor eigen woning.roep maar dat ie eerdaags eigen woning heeft,gebeurd niks..ik weet ook wel dat het echt niet gaat gebeuren... Hopelijk is de scheiding snel rond...wacht nu weer op uitnodiging rechtbank.

Dan nog:zoiets bizar de nacht dat me dochter jarig was,droomde ik dat hij huilend hier in huis was.

Me Burn out was zwaar,maar dit is echt een hel.hoe leg je zoiets uit aan de kids.

Sorry Marjan, maar jouw tekst is niet te lezen of te begrijpen.

Lieve marjan het zit je heel hoog maar dan nog is het niet handig om een verhaal te typen onder invloed van drank of weet ik wat.. Je zit nog midden in een verwerkingsperiode plus slechte relatie met ex, heb je vriendinnen die je steunen? Of Hulp van een psycholoog?