Seks
alle pijlers
Niet meer aangetrokken tot vriend na ongeval
zaterdag 21 februari 2015 20:32
Ik vind mezelf best egoïstisch als ik het opschrijf, maar dit is wel hoe ik me voel.
Ik ben een vrouw van bijna dertig en heb een relatie van 11 jaar met mijn vriend. We zijn elkaars eerste relatie. Ik ben echt supergelukkig bij hem, hij is mijn beste maatje en mijn grote liefde. Ik wil met hem oud worden en al onze toekomstplannen uitvoeren.
Ik wil hier zo graag samen uitraken...
Bijna twee jaar geleden raakte mijn vriend verbrand tijdens het koken. Hij heeft hiervoor een lange tijd in het ziekenhuis gelegen en kreeg meerdere operaties. Hij heeft een jaar van heel wat pijn en ellende achter de rug. Nu komt echter mijn probleem, ik kan niet wennen aan zijn 'nieuwe' lichaam. Hij heeft grote littekens op zijn buik en benen. Zijn linker been raakte zo beschadigd dat hij mankt. Sindsdien is ons seksleven een ramp. Hoe erg ik het ook vind om toe te geven, hij windt mij echt niet meer op. Ik word niet graag geconfronteerd met zijn littekens en vind het heel eng om zijn littekens aan te raken. Ik heb hem dan ook gevraagd om een T-shirt aan te houden en een dekentje te leggen op zijn benen in bed. Helaas gaat dat ten koste van de spontaniteit. Hierdoor mis ik zijn dominantere kantje die mij vroeger zo opwond. Ik weet dat de seks mij niet meer bevredigt en daardoor ga ik het zoveel mogelijk uit de weg. Natuurlijk is dit vreselijk voor mijn vriend, maar zijn lichaam is niet datgene waar ik verliefd op geworden ben...
Ik vind het vreselijk dat ik mij zo voel. Ik vind het zo oppervlakkig van mij... Is er iemand die zich hierin herkend? Hoe gingen jullie hier mee om? Weet er iemand tips om hieruit te raken?
Ik ben een vrouw van bijna dertig en heb een relatie van 11 jaar met mijn vriend. We zijn elkaars eerste relatie. Ik ben echt supergelukkig bij hem, hij is mijn beste maatje en mijn grote liefde. Ik wil met hem oud worden en al onze toekomstplannen uitvoeren.
Ik wil hier zo graag samen uitraken...
Bijna twee jaar geleden raakte mijn vriend verbrand tijdens het koken. Hij heeft hiervoor een lange tijd in het ziekenhuis gelegen en kreeg meerdere operaties. Hij heeft een jaar van heel wat pijn en ellende achter de rug. Nu komt echter mijn probleem, ik kan niet wennen aan zijn 'nieuwe' lichaam. Hij heeft grote littekens op zijn buik en benen. Zijn linker been raakte zo beschadigd dat hij mankt. Sindsdien is ons seksleven een ramp. Hoe erg ik het ook vind om toe te geven, hij windt mij echt niet meer op. Ik word niet graag geconfronteerd met zijn littekens en vind het heel eng om zijn littekens aan te raken. Ik heb hem dan ook gevraagd om een T-shirt aan te houden en een dekentje te leggen op zijn benen in bed. Helaas gaat dat ten koste van de spontaniteit. Hierdoor mis ik zijn dominantere kantje die mij vroeger zo opwond. Ik weet dat de seks mij niet meer bevredigt en daardoor ga ik het zoveel mogelijk uit de weg. Natuurlijk is dit vreselijk voor mijn vriend, maar zijn lichaam is niet datgene waar ik verliefd op geworden ben...
Ik vind het vreselijk dat ik mij zo voel. Ik vind het zo oppervlakkig van mij... Is er iemand die zich hierin herkend? Hoe gingen jullie hier mee om? Weet er iemand tips om hieruit te raken?
zondag 1 maart 2015 15:22
quote:-kuuk- schreef op 01 maart 2015 @ 14:01:
[...]
Ons kleine meisje doet het enorm goed! Ze wordt bijna 1 jaar. En ondanks dat het kort na de bevalling een periode echt slecht is gegaan met mijn gezondheid ben ik toch behoorlijk hersteld. Dankjewel! wat fijn om te lezen dat het zo goed gaat met jullie!
Sowwy Pinguutje, voor de offtopic
[...]
Ons kleine meisje doet het enorm goed! Ze wordt bijna 1 jaar. En ondanks dat het kort na de bevalling een periode echt slecht is gegaan met mijn gezondheid ben ik toch behoorlijk hersteld. Dankjewel! wat fijn om te lezen dat het zo goed gaat met jullie!
Sowwy Pinguutje, voor de offtopic
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 1 maart 2015 15:27
quote:dwarsmaarnietlazy schreef op 21 februari 2015 @ 20:40:
Wat ontzettend oppervlakkig zeg! Ik vind het knap dat ze er openlijk voor uitkomt en er wat aan wil doen. Ik kan me best voorstellen dat het moeilijk is om je aangetrokken te voelen tot iemand die verminkt is. Er is in ieder geval geen apart youporn kanaal voor, dus ik denk dat heel veel mensen het niet zo aantrekkelijk vinden.
Je lichamelijk aangetrokken voelen tot iemand is iets heel anders dan geestelijk bij elkaar passen. Het een vloeit niet automatisch voort uit het ander. We hebben tenslotte ook geen seks met onze vrienden?
Ik vind je reactie nogal kort door de bocht. Zeker als iemand aangeeft zoveel moeite met het onderwerp te hebben.
Wat ontzettend oppervlakkig zeg! Ik vind het knap dat ze er openlijk voor uitkomt en er wat aan wil doen. Ik kan me best voorstellen dat het moeilijk is om je aangetrokken te voelen tot iemand die verminkt is. Er is in ieder geval geen apart youporn kanaal voor, dus ik denk dat heel veel mensen het niet zo aantrekkelijk vinden.
Je lichamelijk aangetrokken voelen tot iemand is iets heel anders dan geestelijk bij elkaar passen. Het een vloeit niet automatisch voort uit het ander. We hebben tenslotte ook geen seks met onze vrienden?
Ik vind je reactie nogal kort door de bocht. Zeker als iemand aangeeft zoveel moeite met het onderwerp te hebben.
zondag 1 maart 2015 15:57
Pinguutje, ik heb de eerste bladzijdes en de laatste gelezen.
Ik vind het knap dat je eerlijk bent en stappen wil zetten. Ik begrijp dat de littekens lelijk zijn en staan voor verschrikkelijke herinneringen.
Zelf ben ik namelijk ook verbrand op mijn onderlichaam. Mijn benen en billen. Makkelijke plaats om te bedekken
Na tien jaar bedek ik nog steeds mijn lichaam, hoe heet het ook is in de zomer. Zwemmen haat ik nog steeds. Mede doordat ik weet hoe mijn ex vriend (we liggen nu in scheiding) zich 'schaamde' en baalde van de blikken.
Hopelijk kun je er mee leren omgaan. Ik denk dat hoe verder de tijd verstrijkt het er gewoon bij gaat horen en je het niet meer ziet. Zeker als hij door jullie stappen meer zelfvertrouwen gaat krijgen.
2 jaar is echt kort hoor, zeker omdat hij ook lang bezig is (geweest) met het herstel.
Heel veel succes, het is niet niks.
Ik vind het knap dat je eerlijk bent en stappen wil zetten. Ik begrijp dat de littekens lelijk zijn en staan voor verschrikkelijke herinneringen.
Zelf ben ik namelijk ook verbrand op mijn onderlichaam. Mijn benen en billen. Makkelijke plaats om te bedekken
Na tien jaar bedek ik nog steeds mijn lichaam, hoe heet het ook is in de zomer. Zwemmen haat ik nog steeds. Mede doordat ik weet hoe mijn ex vriend (we liggen nu in scheiding) zich 'schaamde' en baalde van de blikken.
Hopelijk kun je er mee leren omgaan. Ik denk dat hoe verder de tijd verstrijkt het er gewoon bij gaat horen en je het niet meer ziet. Zeker als hij door jullie stappen meer zelfvertrouwen gaat krijgen.
2 jaar is echt kort hoor, zeker omdat hij ook lang bezig is (geweest) met het herstel.
Heel veel succes, het is niet niks.
zondag 1 maart 2015 16:54
quote:pinguutje1212 schreef op 01 maart 2015 @ 14:25:
@ -kuuk-: dat vind ik echt erg om te lezen. Ik wilde met dit topic echt niet al jouw verdriet terug oprakelen. Het spijt mij echt oprecht als heel wat negatieve gevoelens opnieuw naar boven zijn gekomen.
Maar zo de lezen is jouw leven er weer heel wat op vooruit gegaan. Je partner lijkt oprecht een lieve man. Proficiat met jullie kindje!
Pinguutje, je hebt mijn verdriet niet opgerakeld hoor! Echt niet!
Ik bedoelde (maar nu ik het teruglees zie ik dat ik daarin niet echt duidelijk was) dat ik van alleen je openingspost schrok. Mijn eerste gedachte was ook 'ze is net als mijn ex'. Pas toen ik verder ging lezen en jij ook meer schreef zag ik dat het dieper zit bij jou en dat je de littekens eigenlijk ziet als symbool van de ellendige periode die achter jullie ligt.
Dat van mijn ex was echt alleen maar pure oppervlakkigheid van zijn kant. Hij wilde een perfect plaatje: vrouw met eigen bedrijf, altijd perfect gekleed, zelf een gespierd lijf.. Het was alleen buitenkant bij hem.
Hoe het tussen ons gelopen is is goed geweest. Hij dacht dat ik een zielig bang vogeltje zou worden. Helaas voor hem: ik ben sterker en 'zelfstandiger' dan dat ik was met eigen bedrijf met 80 urige werkweek.
En voor jou vriend en jou: dingen gaan niet zomaar vanzelf. Je moet even terug om weer verder te kunnen. Wat deden jullie voor het ongeval? Pak die dingen weer op. Want veel dingen zijn veranderd, incl. jullie houding naar elkaar toe. Ga terug naar de 'gelukkige en onbezorgde' tijd. Plan gewoon voor elk weekend iets leuks.
Wat hebben jullie überhaupt het afgelopen jaar gedaan? Zijn jullie bijvoorbeeld wel op vakantie geweest? Weekendje weg?
Probeer elkaar (weer) eens te verrassen..
(ben trouwens benieuwd naar die ontactische uroloog van jouw vriend. Heeft die arts ervaring met mensen met brandwonden? Ik vind zijn reactie namelijk echt buiten proportie!)
@ -kuuk-: dat vind ik echt erg om te lezen. Ik wilde met dit topic echt niet al jouw verdriet terug oprakelen. Het spijt mij echt oprecht als heel wat negatieve gevoelens opnieuw naar boven zijn gekomen.
Maar zo de lezen is jouw leven er weer heel wat op vooruit gegaan. Je partner lijkt oprecht een lieve man. Proficiat met jullie kindje!
Pinguutje, je hebt mijn verdriet niet opgerakeld hoor! Echt niet!
Ik bedoelde (maar nu ik het teruglees zie ik dat ik daarin niet echt duidelijk was) dat ik van alleen je openingspost schrok. Mijn eerste gedachte was ook 'ze is net als mijn ex'. Pas toen ik verder ging lezen en jij ook meer schreef zag ik dat het dieper zit bij jou en dat je de littekens eigenlijk ziet als symbool van de ellendige periode die achter jullie ligt.
Dat van mijn ex was echt alleen maar pure oppervlakkigheid van zijn kant. Hij wilde een perfect plaatje: vrouw met eigen bedrijf, altijd perfect gekleed, zelf een gespierd lijf.. Het was alleen buitenkant bij hem.
Hoe het tussen ons gelopen is is goed geweest. Hij dacht dat ik een zielig bang vogeltje zou worden. Helaas voor hem: ik ben sterker en 'zelfstandiger' dan dat ik was met eigen bedrijf met 80 urige werkweek.
En voor jou vriend en jou: dingen gaan niet zomaar vanzelf. Je moet even terug om weer verder te kunnen. Wat deden jullie voor het ongeval? Pak die dingen weer op. Want veel dingen zijn veranderd, incl. jullie houding naar elkaar toe. Ga terug naar de 'gelukkige en onbezorgde' tijd. Plan gewoon voor elk weekend iets leuks.
Wat hebben jullie überhaupt het afgelopen jaar gedaan? Zijn jullie bijvoorbeeld wel op vakantie geweest? Weekendje weg?
Probeer elkaar (weer) eens te verrassen..
(ben trouwens benieuwd naar die ontactische uroloog van jouw vriend. Heeft die arts ervaring met mensen met brandwonden? Ik vind zijn reactie namelijk echt buiten proportie!)
zondag 1 maart 2015 18:32
quote:Carra schreef op 01 maart 2015 @ 15:57:
Pinguutje, ik heb de eerste bladzijdes en de laatste gelezen.
Ik vind het knap dat je eerlijk bent en stappen wil zetten. Ik begrijp dat de littekens lelijk zijn en staan voor verschrikkelijke herinneringen.
Zelf ben ik namelijk ook verbrand op mijn onderlichaam. Mijn benen en billen. Makkelijke plaats om te bedekken
Na tien jaar bedek ik nog steeds mijn lichaam, hoe heet het ook is in de zomer. Zwemmen haat ik nog steeds. Mede doordat ik weet hoe mijn ex vriend (we liggen nu in scheiding) zich 'schaamde' en baalde van de blikken.
Hopelijk kun je er mee leren omgaan. Ik denk dat hoe verder de tijd verstrijkt het er gewoon bij gaat horen en je het niet meer ziet. Zeker als hij door jullie stappen meer zelfvertrouwen gaat krijgen.
2 jaar is echt kort hoor, zeker omdat hij ook lang bezig is (geweest) met het herstel.
Heel veel succes, het is niet niks.Ik vind het oprecht verdrietig voor jou dat je je na tien jaar nog steeds schaamt om je littekens en dat je nog steeds het gevoel hebt dat je je moet bedekken. Het is ook niet fijn dat je vriend zich schaamde voor jou. Ook voor jou veel sterkte!
Pinguutje, ik heb de eerste bladzijdes en de laatste gelezen.
Ik vind het knap dat je eerlijk bent en stappen wil zetten. Ik begrijp dat de littekens lelijk zijn en staan voor verschrikkelijke herinneringen.
Zelf ben ik namelijk ook verbrand op mijn onderlichaam. Mijn benen en billen. Makkelijke plaats om te bedekken
Na tien jaar bedek ik nog steeds mijn lichaam, hoe heet het ook is in de zomer. Zwemmen haat ik nog steeds. Mede doordat ik weet hoe mijn ex vriend (we liggen nu in scheiding) zich 'schaamde' en baalde van de blikken.
Hopelijk kun je er mee leren omgaan. Ik denk dat hoe verder de tijd verstrijkt het er gewoon bij gaat horen en je het niet meer ziet. Zeker als hij door jullie stappen meer zelfvertrouwen gaat krijgen.
2 jaar is echt kort hoor, zeker omdat hij ook lang bezig is (geweest) met het herstel.
Heel veel succes, het is niet niks.Ik vind het oprecht verdrietig voor jou dat je je na tien jaar nog steeds schaamt om je littekens en dat je nog steeds het gevoel hebt dat je je moet bedekken. Het is ook niet fijn dat je vriend zich schaamde voor jou. Ook voor jou veel sterkte!
zondag 1 maart 2015 18:48
@ -kuuk-: ik ben blij dat je naar die periode kunt terugkijken en dat het 'goed' is hoe alles is gelopen. Ik wens je echt het allerbeste toe.
Het is inderdaad wel waar dat er de laatste tijd niet echt veel 'leuks' meer gebeurde, de focus lag op overleven en terugkeren naar het normale. Daarom hoop ik dat we door opnieuw met elkaar uit te gaan, we weer dichter naar elkaar gaan groeien. Ik voel mij best wel optimistisch na ons uitje. Het laatste jaar is er eigenlijk best weinig gebeurd om naar uit te kijken. Misschien moeten we ook wel weer eens een vakantie plannen voor deze zomer.
Het is inderdaad wel waar dat er de laatste tijd niet echt veel 'leuks' meer gebeurde, de focus lag op overleven en terugkeren naar het normale. Daarom hoop ik dat we door opnieuw met elkaar uit te gaan, we weer dichter naar elkaar gaan groeien. Ik voel mij best wel optimistisch na ons uitje. Het laatste jaar is er eigenlijk best weinig gebeurd om naar uit te kijken. Misschien moeten we ook wel weer eens een vakantie plannen voor deze zomer.
zondag 1 maart 2015 18:55
doen die vakantie!!! Even lekker samen weg en andere dingen doen dan alleen maar overleven. Jullie hebben allebei logischerwijze vooral gericht op herstellen en leren omgaan met waardoor je de dingen bent vergeten die jullie samen hebben gebracht, die echt van jullie zijn.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 1 maart 2015 19:00
En nogmaals over de professionele begeleiding.
De vervelende opmerkingen kwamen niet van de uroloog, wel van de plastisch chirurg die de huidtransplantaties had verzorgd. Hij is echt één van de beste in zijn vak, maar zijn communicatievaardigheden laten nog wat te wensen over. Hij is de enige die ooit begonnen is over de mogelijke gevolgen op zijn seksualiteit, waardoor mijn vriend dacht dat het wel 'veilig' was om het aan hem te vragen. Blijkbaar was dit verkeerd ingeschat.
Daarnaast wordt mijn man ook begeleid door een uroloog, vooral ov complicaties aan zijn blaas/urinewegen. Ik dacht dat het misschien wel beter is om het ook met hem te bespreken, omdat die toch gestudeerd heeft over geslachtsorganen. Maar mijn vriend wil dit absoluut niet meer ter sprake brengen.
Het is ook zo dat het herstel van mijn vriend nog niet afgelopen is. Hij moet nog wekelijks naar de fysiotherapie oa om zijn gewrichten soepel te houden en om verdere stramheid van zijn been tegen te gaan. Daarnaast blijft hij heel veel last van zijn blaas houden, waarvoor misschien nog een extra operatie noodzakelijk zal zijn. Om nu nog psychologische begeleiding erbij te nemen is misschien wel wat zwaar op dit moment. Gelukkig kan hij goed praten met zijn fysio over zijn onzekerheden ivm zijn been. Ik merk dat dit hem wel veel deugd doet.
De vervelende opmerkingen kwamen niet van de uroloog, wel van de plastisch chirurg die de huidtransplantaties had verzorgd. Hij is echt één van de beste in zijn vak, maar zijn communicatievaardigheden laten nog wat te wensen over. Hij is de enige die ooit begonnen is over de mogelijke gevolgen op zijn seksualiteit, waardoor mijn vriend dacht dat het wel 'veilig' was om het aan hem te vragen. Blijkbaar was dit verkeerd ingeschat.
Daarnaast wordt mijn man ook begeleid door een uroloog, vooral ov complicaties aan zijn blaas/urinewegen. Ik dacht dat het misschien wel beter is om het ook met hem te bespreken, omdat die toch gestudeerd heeft over geslachtsorganen. Maar mijn vriend wil dit absoluut niet meer ter sprake brengen.
Het is ook zo dat het herstel van mijn vriend nog niet afgelopen is. Hij moet nog wekelijks naar de fysiotherapie oa om zijn gewrichten soepel te houden en om verdere stramheid van zijn been tegen te gaan. Daarnaast blijft hij heel veel last van zijn blaas houden, waarvoor misschien nog een extra operatie noodzakelijk zal zijn. Om nu nog psychologische begeleiding erbij te nemen is misschien wel wat zwaar op dit moment. Gelukkig kan hij goed praten met zijn fysio over zijn onzekerheden ivm zijn been. Ik merk dat dit hem wel veel deugd doet.
zondag 1 maart 2015 19:46
quote:pinguutje1212 schreef op 01 maart 2015 @ 18:48:
@ -kuuk-: ik ben blij dat je naar die periode kunt terugkijken en dat het 'goed' is hoe alles is gelopen. Ik wens je echt het allerbeste toe.
Het is inderdaad wel waar dat er de laatste tijd niet echt veel 'leuks' meer gebeurde, de focus lag op overleven en terugkeren naar het normale. Daarom hoop ik dat we door opnieuw met elkaar uit te gaan, we weer dichter naar elkaar gaan groeien. Ik voel mij best wel optimistisch na ons uitje. Het laatste jaar is er eigenlijk best weinig gebeurd om naar uit te kijken. Misschien moeten we ook wel weer eens een vakantie plannen voor deze zomer.
Dit herken ik op bepaalde punten ook wel. Ik ging van diepe dalen naar hoge pieken (man leren kennen en getrouwd) Maar er kwam ook weer een behoorlijk dal toen we in het ivf-traject stapten (ook al wisten we dat al vanaf dag 1 dat we elkaar kenden)
Dat was ook een periode van overleven. We zaten op de bank te wachten totdat er iets gebeurde. En daar kwam voor mij bij dat ik door het ivf gebeuren elke keer geconfronteerd werd door blikken en uitspraken van ivf-artsen die mijn benen zagen. Met kleding aan gokt niemand dat ik 2 nepbenen heb.. Maar ja, zo'n ivf-arts kan niks met je als je je spijkerbroek aanhoudt
Dat was ook een periode van de ene keer verplichte seks en de andere keer geen seks. Weg was alle spontaniteit. En door alle spanning ook weg alle uitjes en leuke dingen..
Toen we zelf ook door kregen dat ons leven gewoon echt stil stond en dat we niks leuks meer deden zijn we meteen uit eten gegaan, dezelfde dag nog. Dat beviel zo goed (we waren stomverbaasd: waarom deden we zoiets simpels niet vaker?) dat we 'verplicht' leuke dingen gingen doen. Gewoon de agenda's trekken en weer in ons normale ritme komen (eens in de paar maanden een weekend weg, elke maand een keer naar de bios, uit eten, dagje dierentuin) Verrassend hoe snel ons dat weer makkelijk af ging.
Dit kunnen jullie. Samen! En als de professionele hulp voor je vriend op dit moment te veel is dan laat je dat voor nu achterwege. Ik denk namelijk dat jullie echt al heel veel samen kunnen bereiken.
Boek gewoon eens 1 hotelovernachting. Andere omgeving, andere sfeer..
@ -kuuk-: ik ben blij dat je naar die periode kunt terugkijken en dat het 'goed' is hoe alles is gelopen. Ik wens je echt het allerbeste toe.
Het is inderdaad wel waar dat er de laatste tijd niet echt veel 'leuks' meer gebeurde, de focus lag op overleven en terugkeren naar het normale. Daarom hoop ik dat we door opnieuw met elkaar uit te gaan, we weer dichter naar elkaar gaan groeien. Ik voel mij best wel optimistisch na ons uitje. Het laatste jaar is er eigenlijk best weinig gebeurd om naar uit te kijken. Misschien moeten we ook wel weer eens een vakantie plannen voor deze zomer.
Dit herken ik op bepaalde punten ook wel. Ik ging van diepe dalen naar hoge pieken (man leren kennen en getrouwd) Maar er kwam ook weer een behoorlijk dal toen we in het ivf-traject stapten (ook al wisten we dat al vanaf dag 1 dat we elkaar kenden)
Dat was ook een periode van overleven. We zaten op de bank te wachten totdat er iets gebeurde. En daar kwam voor mij bij dat ik door het ivf gebeuren elke keer geconfronteerd werd door blikken en uitspraken van ivf-artsen die mijn benen zagen. Met kleding aan gokt niemand dat ik 2 nepbenen heb.. Maar ja, zo'n ivf-arts kan niks met je als je je spijkerbroek aanhoudt
Dat was ook een periode van de ene keer verplichte seks en de andere keer geen seks. Weg was alle spontaniteit. En door alle spanning ook weg alle uitjes en leuke dingen..
Toen we zelf ook door kregen dat ons leven gewoon echt stil stond en dat we niks leuks meer deden zijn we meteen uit eten gegaan, dezelfde dag nog. Dat beviel zo goed (we waren stomverbaasd: waarom deden we zoiets simpels niet vaker?) dat we 'verplicht' leuke dingen gingen doen. Gewoon de agenda's trekken en weer in ons normale ritme komen (eens in de paar maanden een weekend weg, elke maand een keer naar de bios, uit eten, dagje dierentuin) Verrassend hoe snel ons dat weer makkelijk af ging.
Dit kunnen jullie. Samen! En als de professionele hulp voor je vriend op dit moment te veel is dan laat je dat voor nu achterwege. Ik denk namelijk dat jullie echt al heel veel samen kunnen bereiken.
Boek gewoon eens 1 hotelovernachting. Andere omgeving, andere sfeer..
