Overig
alle pijlers
Ik ben mijn mama of papa kwijt
maandag 10 mei 2010 14:26
ik ben mijn mama kwijt deel 1
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd wel een weg omheen
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten
omdat door het verleggen van de steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Aan mij de lastige taak om een nieuw topic te openen. Eigenlijk wil ik niet zo graag dat het andere topic dicht gaat, maar regels zijn regels.
Hierbij dus een vers nieuw topic. Voel je vrij om te lezen, of reageren, hier mag alles en moet niets.
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd wel een weg omheen
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten
omdat door het verleggen van de steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Aan mij de lastige taak om een nieuw topic te openen. Eigenlijk wil ik niet zo graag dat het andere topic dicht gaat, maar regels zijn regels.
Hierbij dus een vers nieuw topic. Voel je vrij om te lezen, of reageren, hier mag alles en moet niets.
maandag 20 oktober 2014 10:11
quote:runningbaleys schreef op 04 september 2014 @ 20:56:
Het is bijna 30 jaar geleden dat mijn vader plotseling overleed. Ik was 9 en zat aan tafel met lego te spelen. Mijn vader zat op de bank, mijn moeder erbij. Hij had last van zijn arm en schouder die avond, hij dacht dat het door het werk kwam. Ik heb zijn vest nog voor hem gehaald omdat hij het koud had. Toen kreeg hij opeens een hartaanval. Mijn moeder greep in paniek naar de telefoon, ik rende naar boven, het was allemaal heel eng.
Een vriendin van mijn moeder kwam me halen en nam me mee naar haar huis. Ik kan me nog herinneren dat ik met haar kinderen uit het raam hing om naar de lichten van de ambulance te kijken.
Uren later kwam mijn moeder binnen en vertelde me dat we geen papa meer hadden. En ik weet nog mijn eerste gedachte, zo stom: nu moeten we op straat gaan leven want papa kan geen geld meer voor ons verdienen.
5 jaar later kreeg mijn moeder kanker. De lange weg van chemo, bestraling, er weer bovenop komen, infecties, toch weer terug vallen, uitzaaiingen, tot ze tenslotte overleed, heeft 6 jaar geduurd.
Het gaat nu goed met mij, maar ik vraag me altijd af hoe ik zou zijn geweest als ze waren blijven leven. Lange tijd was ik depressief en ik heb nu nog last van verschillende dingen waarvan ik niet weet of ik dat ook zou hebben gehad zonder die ervaringen.
Maar het is ok, het is lang geleden en ik heb het een plaatsje gegeven. En ik neem ze met me mee, vraag mijn vader om fysieke kracht als ik het nodig heb en gebruik de kleine nuttige dingen die ik van mijn moeder heb geleerd.
Ik ben nu 39 en vind het een beetje spannend worden. Mijn vader overleed op zijn 42e. Op mijn 43e zal ik ouder zijn dan hij ooit is geworden. Dat vind ik best een vreemd idee. Sowieso het idee dat ik oud zal worden. Ik vind dat totaal niet vanzelfsprekend. Mijn ouders zijn niet eens 50 geworden, ik reken helemaal nergens opwel heftig allemaal
Het is bijna 30 jaar geleden dat mijn vader plotseling overleed. Ik was 9 en zat aan tafel met lego te spelen. Mijn vader zat op de bank, mijn moeder erbij. Hij had last van zijn arm en schouder die avond, hij dacht dat het door het werk kwam. Ik heb zijn vest nog voor hem gehaald omdat hij het koud had. Toen kreeg hij opeens een hartaanval. Mijn moeder greep in paniek naar de telefoon, ik rende naar boven, het was allemaal heel eng.
Een vriendin van mijn moeder kwam me halen en nam me mee naar haar huis. Ik kan me nog herinneren dat ik met haar kinderen uit het raam hing om naar de lichten van de ambulance te kijken.
Uren later kwam mijn moeder binnen en vertelde me dat we geen papa meer hadden. En ik weet nog mijn eerste gedachte, zo stom: nu moeten we op straat gaan leven want papa kan geen geld meer voor ons verdienen.
5 jaar later kreeg mijn moeder kanker. De lange weg van chemo, bestraling, er weer bovenop komen, infecties, toch weer terug vallen, uitzaaiingen, tot ze tenslotte overleed, heeft 6 jaar geduurd.
Het gaat nu goed met mij, maar ik vraag me altijd af hoe ik zou zijn geweest als ze waren blijven leven. Lange tijd was ik depressief en ik heb nu nog last van verschillende dingen waarvan ik niet weet of ik dat ook zou hebben gehad zonder die ervaringen.
Maar het is ok, het is lang geleden en ik heb het een plaatsje gegeven. En ik neem ze met me mee, vraag mijn vader om fysieke kracht als ik het nodig heb en gebruik de kleine nuttige dingen die ik van mijn moeder heb geleerd.
Ik ben nu 39 en vind het een beetje spannend worden. Mijn vader overleed op zijn 42e. Op mijn 43e zal ik ouder zijn dan hij ooit is geworden. Dat vind ik best een vreemd idee. Sowieso het idee dat ik oud zal worden. Ik vind dat totaal niet vanzelfsprekend. Mijn ouders zijn niet eens 50 geworden, ik reken helemaal nergens opwel heftig allemaal
zondag 15 maart 2015 16:05
1 jaar is ook nog erg kort natuurlijk. Was het plotseling of was hij ziek?
Het gemis blijft hier ook af en toe nog terugkomen. Vooral bij speciale gebeurtenissen, zoals toen ik zelf een kind kreeg. Ze hebben hun kleindochter nooit gekend. En ik zal nooit weten hoe de verhouding tussen mijn ouders en mij als volwassene zou zijn geweest.
zondag 15 maart 2015 16:40
quote:runningbaleys schreef op 04 september 2014 @ 20:56:
Het is bijna 30 jaar geleden dat mijn vader plotseling overleed. Ik was 9 en zat aan tafel met lego te spelen. Mijn vader zat op de bank, mijn moeder erbij. Hij had last van zijn arm en schouder die avond, hij dacht dat het door het werk kwam. Ik heb zijn vest nog voor hem gehaald omdat hij het koud had. Toen kreeg hij opeens een hartaanval. Mijn moeder greep in paniek naar de telefoon, ik rende naar boven, het was allemaal heel eng.
Een vriendin van mijn moeder kwam me halen en nam me mee naar haar huis. Ik kan me nog herinneren dat ik met haar kinderen uit het raam hing om naar de lichten van de ambulance te kijken.
Uren later kwam mijn moeder binnen en vertelde me dat we geen papa meer hadden. En ik weet nog mijn eerste gedachte, zo stom: nu moeten we op straat gaan leven want papa kan geen geld meer voor ons verdienen.
5 jaar later kreeg mijn moeder kanker. De lange weg van chemo, bestraling, er weer bovenop komen, infecties, toch weer terug vallen, uitzaaiingen, tot ze tenslotte overleed, heeft 6 jaar geduurd.
Het gaat nu goed met mij, maar ik vraag me altijd af hoe ik zou zijn geweest als ze waren blijven leven. Lange tijd was ik depressief en ik heb nu nog last van verschillende dingen waarvan ik niet weet of ik dat ook zou hebben gehad zonder die ervaringen.
Maar het is ok, het is lang geleden en ik heb het een plaatsje gegeven. En ik neem ze met me mee, vraag mijn vader om fysieke kracht als ik het nodig heb en gebruik de kleine nuttige dingen die ik van mijn moeder heb geleerd.
Ik ben nu 39 en vind het een beetje spannend worden. Mijn vader overleed op zijn 42e. Op mijn 43e zal ik ouder zijn dan hij ooit is geworden. Dat vind ik best een vreemd idee. Sowieso het idee dat ik oud zal worden. Ik vind dat totaal niet vanzelfsprekend. Mijn ouders zijn niet eens 50 geworden, ik reken helemaal nergens op
Jeetje, wat vind ik veel herkenning in jouw verhaal.
Ik was ook 9 toen mijn vader thuis overleed aan een hartinfarct. Ik lag te slapen en schrok wakker van gehuil, paniek en sirenes. Mijn vader was achter mijn slaapkamerdeur in elkaar gestort.
Ook hij is 42 geworden. Acht jaar later overleed mijn moeder. Ze viel van de trap. Op haar achterhoofd.
46 jaar.
Ik vind mezelf ontzettend in wat jij zegt. Dat doet me veel op dit moment.
De vanzelfsprekendheid om oud te worden is weg. Ik zie mezelf als een optimist. Maar dat ik de vijftig niet ga halen, vind ik gek genoeg waarschijnlijk.
Bedankt voor deze post.
Het is bijna 30 jaar geleden dat mijn vader plotseling overleed. Ik was 9 en zat aan tafel met lego te spelen. Mijn vader zat op de bank, mijn moeder erbij. Hij had last van zijn arm en schouder die avond, hij dacht dat het door het werk kwam. Ik heb zijn vest nog voor hem gehaald omdat hij het koud had. Toen kreeg hij opeens een hartaanval. Mijn moeder greep in paniek naar de telefoon, ik rende naar boven, het was allemaal heel eng.
Een vriendin van mijn moeder kwam me halen en nam me mee naar haar huis. Ik kan me nog herinneren dat ik met haar kinderen uit het raam hing om naar de lichten van de ambulance te kijken.
Uren later kwam mijn moeder binnen en vertelde me dat we geen papa meer hadden. En ik weet nog mijn eerste gedachte, zo stom: nu moeten we op straat gaan leven want papa kan geen geld meer voor ons verdienen.
5 jaar later kreeg mijn moeder kanker. De lange weg van chemo, bestraling, er weer bovenop komen, infecties, toch weer terug vallen, uitzaaiingen, tot ze tenslotte overleed, heeft 6 jaar geduurd.
Het gaat nu goed met mij, maar ik vraag me altijd af hoe ik zou zijn geweest als ze waren blijven leven. Lange tijd was ik depressief en ik heb nu nog last van verschillende dingen waarvan ik niet weet of ik dat ook zou hebben gehad zonder die ervaringen.
Maar het is ok, het is lang geleden en ik heb het een plaatsje gegeven. En ik neem ze met me mee, vraag mijn vader om fysieke kracht als ik het nodig heb en gebruik de kleine nuttige dingen die ik van mijn moeder heb geleerd.
Ik ben nu 39 en vind het een beetje spannend worden. Mijn vader overleed op zijn 42e. Op mijn 43e zal ik ouder zijn dan hij ooit is geworden. Dat vind ik best een vreemd idee. Sowieso het idee dat ik oud zal worden. Ik vind dat totaal niet vanzelfsprekend. Mijn ouders zijn niet eens 50 geworden, ik reken helemaal nergens op
Jeetje, wat vind ik veel herkenning in jouw verhaal.
Ik was ook 9 toen mijn vader thuis overleed aan een hartinfarct. Ik lag te slapen en schrok wakker van gehuil, paniek en sirenes. Mijn vader was achter mijn slaapkamerdeur in elkaar gestort.
Ook hij is 42 geworden. Acht jaar later overleed mijn moeder. Ze viel van de trap. Op haar achterhoofd.
46 jaar.
Ik vind mezelf ontzettend in wat jij zegt. Dat doet me veel op dit moment.
De vanzelfsprekendheid om oud te worden is weg. Ik zie mezelf als een optimist. Maar dat ik de vijftig niet ga halen, vind ik gek genoeg waarschijnlijk.
Bedankt voor deze post.
zondag 15 maart 2015 16:47
Hallo D.B. wat bijzonder, iemand met een vergelijkbaar verhaal. Alleen overleed jouw moeder dus ook heel plotseling. Wat verschrikkelijk ook, was je erbij toen ze viel?
En heb jij dan ook de ervaring dat als mensen erachter komen dat je al geen ouders meer hebt, ze enorm schrikken? Terwijl het voor mij al zo normaal is eigenlijk. Ben er de meeste tijd vrij nuchter over nu, het is nou eenmaal niet anders. Maar ik ga er zelf nooit van uit dat iemands ouders er nog zijn. Vraag altijd: heb je nog een vader/moeder?
En heb jij dan ook de ervaring dat als mensen erachter komen dat je al geen ouders meer hebt, ze enorm schrikken? Terwijl het voor mij al zo normaal is eigenlijk. Ben er de meeste tijd vrij nuchter over nu, het is nou eenmaal niet anders. Maar ik ga er zelf nooit van uit dat iemands ouders er nog zijn. Vraag altijd: heb je nog een vader/moeder?
zondag 15 maart 2015 17:12
Baleys, fijn dat je hier nog mee schrijft.
Een zes-jaar-durend kankertraject (onhandig woord). Maar jemig. Wat een onzekere tijd moet dat zijn geweest. Heen en weer geslingerd worden tussen hoop en verlies. Vreselijk. Het verlies van een tweede ouder slaat alle vaste grond onder je voeten vandaan.
Ik was op het werk (bijbaantje) toen ik telefoon kreeg dat mijn moeder van de trap was gevallen. Heel erg, maar ik dacht toen zelfs: ja, jeetje, moet ik daar nu voor naar huis komen? Met tegenzin ben ik vertrokken. Aan komen tuffen op mijn brommer zag ik een mensenmassa, traumahelikopter en ambulance. Dit is mis.
Voor mij is mijn situatie ook normaal. Ik vind het juist gek wanneer mensen verontwaardigd reageren. Dan valt het kwartje pas: o ja, dat is helemaal niet vanzelfsprekend. In principe heeft het voor mij een plekje gekregen. En toch, wanneer ik ergens kwam eten en ik zag zo'n 'happy family', begon het ineens te steken. Voor jou ook herkenbaar?
Een zes-jaar-durend kankertraject (onhandig woord). Maar jemig. Wat een onzekere tijd moet dat zijn geweest. Heen en weer geslingerd worden tussen hoop en verlies. Vreselijk. Het verlies van een tweede ouder slaat alle vaste grond onder je voeten vandaan.
Ik was op het werk (bijbaantje) toen ik telefoon kreeg dat mijn moeder van de trap was gevallen. Heel erg, maar ik dacht toen zelfs: ja, jeetje, moet ik daar nu voor naar huis komen? Met tegenzin ben ik vertrokken. Aan komen tuffen op mijn brommer zag ik een mensenmassa, traumahelikopter en ambulance. Dit is mis.
Voor mij is mijn situatie ook normaal. Ik vind het juist gek wanneer mensen verontwaardigd reageren. Dan valt het kwartje pas: o ja, dat is helemaal niet vanzelfsprekend. In principe heeft het voor mij een plekje gekregen. En toch, wanneer ik ergens kwam eten en ik zag zo'n 'happy family', begon het ineens te steken. Voor jou ook herkenbaar?