Relaties
alle pijlers
ongelukkige stiefmoeder reactie
maandag 26 januari 2015 20:16
Hoi iedereen
Excuses voor de nieuwe topic maar ik vond de huidige niet meer terug... Ik wil dus graag reageren op het onderwerp 'ongelukkige stiefmoeder'
Ik las net over het onderwerp en dat er stiefmoeders zijn die een hekel hebben aan hun stiefkinderen. Nu, ik ben sinds 1,5 j samen met een hele lieve man met een dochtertje van ondertussen bijna 5 j. Ik heb absoluut geen hekel aan mijn 'stiefdochter'. Idd, we hebben mekaar niet gekozen maar zij heeft nog minder dan ik de keuze gehad. Ik heb gekozen voor haar papa en daarmee ook voor haar.
Ik kan ook niet zeggen, zoals sommigen dat wel doen, dat ik gek op haar ben. Maar dat heeft niets met het kind te maken. Dat is eerder de aard van wie ik ben. Ik ben niet direct gek van mensen. Dat heeft zijn tijd nodig. Niettegenstaande kunnen mijn stiefdochter en ik het van bij het begin goed met elkaar vinden. We respecteren elkaar en wanneer ze bij ons is (week om week) doen we gewoon met zijn 3 wat we anders met zijn 2 doen (papa en ik). Af en toe doen we dan ook samen eens iets extra zoals speeltuin, kermis, zoo, ... En de meisjesdingen, ja, die doet ze alleen met mij want daar kent de papa volgens haar niets van haar kleding kies ik want als papa dat doet is het niet goed, nagels lakken doen we samen enz Ergens vind ik het ook wel speciaal (en vreemd) dat ze daarvoor op mij vertrouwt. Wel fijn want ze 'aapt' me ook erg veel na Soms lijkt het net of ik mezelf hoor en dat terwijl het toch niet mijn eigen kind is.
Het lijkt bijna perfect als je het zo leest... En toch is er iets wat mij erg ongelukkig kan maken. En dat is namelijk dat haar papa meerdere malen heeft aangegeven geen kinderen meer te willen. Althans, 'nu' toch niet. Hij heeft veel meegemaakt met de moeder van het meisje en heeft ondertussen een directe afschuw gekregen van bevallingen, baby's en al wat ermee gepaard gaat. Komt nog eens bij dat moeder erg moeilijk kan doen (zij waren wel reeds uit elkaar toen wij elkaar leerden kennen) Ik zeg niet dat ik per se kinderen wil maar ik zou het wel fijn vinden als we er eens open en zonder negativisme over konden praten. Als ik erover begin (en dat is echt niet dikwijls) zegt hij meteen dat ik 'nu' per se een kind van hem wil maar dit is niet zo. Dit was wel zo bij zijn ex. Ik heb het gevoel dat ik opgescheept zit met de rugzak uit zijn verleden en dat ik daarom niet openlijk mag praten over een evt kind van ons twee. En dat wringt, zoveelste langer zoveelste meer. Ik ben op een leeftijd gekomen (35 j) en in relatie waarin ik daar wel over wil nadenken. Ik wil mijn tijd niet onbewust laten passeren. Maar moeten we daar niet met zijn 2 over nadenken? Ik kan dat toch niet alleen doen? Ik zit echt met mijn handen in het haar en vrees dat dit tot een breuk tussen ons zal leiden. Ik lees heel graag jullie meningen, zeker ook van diegenen die net zoals ik geen kinderen hebben.
Alvast bedankt
Excuses voor de nieuwe topic maar ik vond de huidige niet meer terug... Ik wil dus graag reageren op het onderwerp 'ongelukkige stiefmoeder'
Ik las net over het onderwerp en dat er stiefmoeders zijn die een hekel hebben aan hun stiefkinderen. Nu, ik ben sinds 1,5 j samen met een hele lieve man met een dochtertje van ondertussen bijna 5 j. Ik heb absoluut geen hekel aan mijn 'stiefdochter'. Idd, we hebben mekaar niet gekozen maar zij heeft nog minder dan ik de keuze gehad. Ik heb gekozen voor haar papa en daarmee ook voor haar.
Ik kan ook niet zeggen, zoals sommigen dat wel doen, dat ik gek op haar ben. Maar dat heeft niets met het kind te maken. Dat is eerder de aard van wie ik ben. Ik ben niet direct gek van mensen. Dat heeft zijn tijd nodig. Niettegenstaande kunnen mijn stiefdochter en ik het van bij het begin goed met elkaar vinden. We respecteren elkaar en wanneer ze bij ons is (week om week) doen we gewoon met zijn 3 wat we anders met zijn 2 doen (papa en ik). Af en toe doen we dan ook samen eens iets extra zoals speeltuin, kermis, zoo, ... En de meisjesdingen, ja, die doet ze alleen met mij want daar kent de papa volgens haar niets van haar kleding kies ik want als papa dat doet is het niet goed, nagels lakken doen we samen enz Ergens vind ik het ook wel speciaal (en vreemd) dat ze daarvoor op mij vertrouwt. Wel fijn want ze 'aapt' me ook erg veel na Soms lijkt het net of ik mezelf hoor en dat terwijl het toch niet mijn eigen kind is.
Het lijkt bijna perfect als je het zo leest... En toch is er iets wat mij erg ongelukkig kan maken. En dat is namelijk dat haar papa meerdere malen heeft aangegeven geen kinderen meer te willen. Althans, 'nu' toch niet. Hij heeft veel meegemaakt met de moeder van het meisje en heeft ondertussen een directe afschuw gekregen van bevallingen, baby's en al wat ermee gepaard gaat. Komt nog eens bij dat moeder erg moeilijk kan doen (zij waren wel reeds uit elkaar toen wij elkaar leerden kennen) Ik zeg niet dat ik per se kinderen wil maar ik zou het wel fijn vinden als we er eens open en zonder negativisme over konden praten. Als ik erover begin (en dat is echt niet dikwijls) zegt hij meteen dat ik 'nu' per se een kind van hem wil maar dit is niet zo. Dit was wel zo bij zijn ex. Ik heb het gevoel dat ik opgescheept zit met de rugzak uit zijn verleden en dat ik daarom niet openlijk mag praten over een evt kind van ons twee. En dat wringt, zoveelste langer zoveelste meer. Ik ben op een leeftijd gekomen (35 j) en in relatie waarin ik daar wel over wil nadenken. Ik wil mijn tijd niet onbewust laten passeren. Maar moeten we daar niet met zijn 2 over nadenken? Ik kan dat toch niet alleen doen? Ik zit echt met mijn handen in het haar en vrees dat dit tot een breuk tussen ons zal leiden. Ik lees heel graag jullie meningen, zeker ook van diegenen die net zoals ik geen kinderen hebben.
Alvast bedankt
maandag 26 januari 2015 23:44
quote:mater_matuta schreef op 26 januari 2015 @ 23:32:
Omdat ze niet meteen over het krijgen van kinderen begonnen is? Omdat ze dacht/hoopte dat zijn trauma mettertijd wel zou minderen? Ze kan moeilijk bij hem blijven en haar eigen kinderwens opofferen omwille van zijn dochter.Maar daar moet je dus wel meteen over beginnen in zo'n situatie. En duidelijkheid over krijgen, niet hopen dat hij gaat bijdraaien.
Als je een beetje gaat latten is het niet belangrijk, maar wel als je dat kind vaak gaat zien en zal gaan stiefmoederen.
Natuurlijk moet ze haar kinderwens niet opofferen, maar waarom waarom waarom wordt er toch zo makkelijk met kinderen omgesprongen? (Niet alleen door deze TO en haar vriend!) Bezint eer ge begint.
Omdat ze niet meteen over het krijgen van kinderen begonnen is? Omdat ze dacht/hoopte dat zijn trauma mettertijd wel zou minderen? Ze kan moeilijk bij hem blijven en haar eigen kinderwens opofferen omwille van zijn dochter.Maar daar moet je dus wel meteen over beginnen in zo'n situatie. En duidelijkheid over krijgen, niet hopen dat hij gaat bijdraaien.
Als je een beetje gaat latten is het niet belangrijk, maar wel als je dat kind vaak gaat zien en zal gaan stiefmoederen.
Natuurlijk moet ze haar kinderwens niet opofferen, maar waarom waarom waarom wordt er toch zo makkelijk met kinderen omgesprongen? (Niet alleen door deze TO en haar vriend!) Bezint eer ge begint.
dinsdag 27 januari 2015 01:04
Eens met Consuela, in feite weet je nu niks. Hij zit daar met z'n hoofd in het zand te wachten totdat jouw wens verdwijnt, jij wacht (met je hoofd buíten het zand) totdat hij tevoorschijn komt om erover te praten. Trek 'm dat zand uit en zeg hem iets in de trant van: "Ik ben nu 35 en niet voor eeuwig vruchtbaar, ik hoef niet à la minute een kind van je, maar -bijv- na de zomervakantie zou ik willen stoppen met anticonceptie. Je hoeft niet nu direct te reageren, maar laten we op -bijv- 15 februari hier op terugkomen en dan zou ik graag je standpunt willen horen."
dinsdag 27 januari 2015 01:33
Ik zou hem duidelijk maken dat kinderen voor jou wel nog een issue is.
Dan heeft hij de keuze.
Of het is gedaan tussen jullie.
Of hij geeft het toch een kans. Jij bent bovendien zijn ex niet.
Je bent 35, geen 25. Op je 25 kan je misschien nog denken van "het keert misschien nog" of "we zullen wel zien".
Op mijn 35 zou ik toch wel meer zekerheid willen.
Want de kans dat je na hem nog iemand anders tegen komt en dat je met die persoon wel voor kinderen gaat en ook effectief zwanger raakt, wordt elke dag kleiner.
Ik zou het dus aan hem laten, maar er toch echt een stevig gesprek over voeren.
Dan hoeft hij nog niet direct dezelfde dag te beslissen of kunnen jullie nog zeggen van "we beginnen pas te proberen op moment x" ... maar op een bepaald moment moet hij toch echt een duidelijke beslissing nemen.
Dan heeft hij de keuze.
Of het is gedaan tussen jullie.
Of hij geeft het toch een kans. Jij bent bovendien zijn ex niet.
Je bent 35, geen 25. Op je 25 kan je misschien nog denken van "het keert misschien nog" of "we zullen wel zien".
Op mijn 35 zou ik toch wel meer zekerheid willen.
Want de kans dat je na hem nog iemand anders tegen komt en dat je met die persoon wel voor kinderen gaat en ook effectief zwanger raakt, wordt elke dag kleiner.
Ik zou het dus aan hem laten, maar er toch echt een stevig gesprek over voeren.
Dan hoeft hij nog niet direct dezelfde dag te beslissen of kunnen jullie nog zeggen van "we beginnen pas te proberen op moment x" ... maar op een bepaald moment moet hij toch echt een duidelijke beslissing nemen.
dinsdag 27 januari 2015 09:10
dinsdag 27 januari 2015 10:26
Wat zit jij in een vervelende situatie dat hij niet wilt bespreken. Maar als het voor jou belangrijk is dan zal ik dat toch duidelijk maken aan hem. En eerlijk de vraag aan hem stellen of hij echt niet wilt. Dan kan jij je conclusie trekken of jij wel verder wilt. Het is moeilijke beslissing en kan beste goed overnadenken wat jij belangerijker vindt. En wees heel eerlijk naar jezelf.
Ik heb ook een stiefdochter van ongeveer zelfde leeftijd. Ik ken haar niet zo lang, maar het is een lief meisje. Gelukkig kunnen we goed overweg samen.
Ik heb ook een stiefdochter van ongeveer zelfde leeftijd. Ik ken haar niet zo lang, maar het is een lief meisje. Gelukkig kunnen we goed overweg samen.
zondag 29 maart 2015 23:25
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier en wil graag mijn verhaal doen en hoop op tips van andere die wellicht in dezelfde situatie zitten.
Ik ben 24 en ondertussen al weer ruim 3 jaar samen met mijn partner. Hij heeft een zoontje van nu 7 jaar uit een vorige relatie. In het begin van onze relatie heb ik dit nooit als probleem ervaren maar ik merk nu dat het dit wel voor mij wordt. Ik heb een druk leven - ik werk en ben onlangs met de studie rechtsgeleerdheid begonnen - mijn partner heedt co-ouderschap wat ik altijd toegejuicht hebt trouwens, punt is dat hij 50 uur in de week werkt en ik voor zijn zoontje zorg, echter wil ik meer, ik voel weinig liefde van hem uit sn hij doet niets anders dan over zijn moeder praten, vergelijken is het meer. en ik ben - denk ik - jaloers op zijn moeder omdat zij dit wel heeft. Ik wil graag eigen kinderen alhoewel dit wel iets is wat ik graag na mijn studie wil. Ik hoop dat er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten en met mij in contact willen komen om te praten. Ik heb nog veel meer te vertellen.
Groetjes
Ik ben nieuw hier en wil graag mijn verhaal doen en hoop op tips van andere die wellicht in dezelfde situatie zitten.
Ik ben 24 en ondertussen al weer ruim 3 jaar samen met mijn partner. Hij heeft een zoontje van nu 7 jaar uit een vorige relatie. In het begin van onze relatie heb ik dit nooit als probleem ervaren maar ik merk nu dat het dit wel voor mij wordt. Ik heb een druk leven - ik werk en ben onlangs met de studie rechtsgeleerdheid begonnen - mijn partner heedt co-ouderschap wat ik altijd toegejuicht hebt trouwens, punt is dat hij 50 uur in de week werkt en ik voor zijn zoontje zorg, echter wil ik meer, ik voel weinig liefde van hem uit sn hij doet niets anders dan over zijn moeder praten, vergelijken is het meer. en ik ben - denk ik - jaloers op zijn moeder omdat zij dit wel heeft. Ik wil graag eigen kinderen alhoewel dit wel iets is wat ik graag na mijn studie wil. Ik hoop dat er anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten en met mij in contact willen komen om te praten. Ik heb nog veel meer te vertellen.
Groetjes
maandag 30 maart 2015 03:40
@Joepm
Dat kind pikt natuurlijk ook jouw vibe op he en ervaart jou echt niet als gezellig ofzo. Vind het zielig voor zijn zoontje dat hij dan verplicht met jou omgaat. Ik zou als ik jou was kappen met de relatie als het je allemaal zo dwars zit. Snap echter ook wel een beetje dat pa voor zijn kind hoort te zorgen tijdens de co-uren. Lijkt nu meer alsof hij een nanny heeft. Als hij niet met jou samen was had hij dit ook zelf moeten regelen.
Dat kind pikt natuurlijk ook jouw vibe op he en ervaart jou echt niet als gezellig ofzo. Vind het zielig voor zijn zoontje dat hij dan verplicht met jou omgaat. Ik zou als ik jou was kappen met de relatie als het je allemaal zo dwars zit. Snap echter ook wel een beetje dat pa voor zijn kind hoort te zorgen tijdens de co-uren. Lijkt nu meer alsof hij een nanny heeft. Als hij niet met jou samen was had hij dit ook zelf moeten regelen.
De vastheid die je zoekt is even groot als de veranderlijkheid waar jij naar verlangt
