Relaties
alle pijlers
Help
zaterdag 28 maart 2015 08:08
God, ik weet niet waar te beginnen. Eens in de zoveel tijd kom ik hier en leef ik als 'lurker' mee met iedereens verhalen. Nu zit ik zelf midden in de penarie, en is het misschien fijn om van onbekenden advies te krijgen.
Sinds april 2008 zit ik in een (in mijn optiek) fijne relatie met een jongen die gedurende het begin van onze relatie 2009/2010 3 keer een moment heeft gehad waarop hij enorm twijfelde aan onze relatie. Dat waren geen leuke momenten, waarop hij me wegduwde, onvriendelijk was etc. In deze periode had hij ook moeite om zijn baan en studie overeind te houden en het leek alsof hij op alles wilde verwoesten om zich heen, wanneer het leven hem ook maar even tegen zat. Toch bleef ik voor hem kiezen en bleven we een stel. In 2012 hoorde ik (helaas via via) dat hij in 2010 was vreemd gegaan. Ik was ziedend, eigenlijk nog meer over de lange leugen erover dan de gebeurtenis zelf. Ik heb hem voor me laten vechten en uiteindelijk kwamen we er sterker uit. We maakten mooie reizen, beleefden fijne dingen en ook werk/studie technisch kwam zijn (en ons) leven weer op de rit. Sinds 2012 had ik het gevoel dat alles koek en ei was, dat we een enorm hecht en sterk koppel waren en had ik de afgelopen maanden zelfs de verwachting dat we binnen nu en enkele jaren misschien wel zouden trouwen. Ik zag 2012 daarom misschien ook als een nieuwe start, waarbij de eerdere jaren niet helemaal meetelden.
Sinds afgelopen zomer heeft hij een enorm leuke baan als docent en gaat zijn studie goed. Werken in het onderwijs is zwaar, hoor ik van meer mensen die dit pad hebben bewandeld. Dus toen eind januari mijn vriend vaak afstandelijk deed en aangaf moe te zijn door het werk, heb ik dat voor waar aangenomen. Er kwam bovendien een uitwisseling naar het buitenland aan, met allerlei repetities en overleggen in de avond erbij en een hoop stress. Hij zei steeds me geen zorgen te maken, niet zo onzeker te doen over onze relatie. Hij was gewoon moe. Ik verwachtte dat als hij inmiddels op reis was voor de uitwisseling, de stress wel zou wegvallen. Helaas was hij ook via skype toen erg afstandelijk. Maar goed: de verantwoordelijkheid 24/7 voor een hoop leerlingen in het buitenland is zwaar. Het zou vast goed komen wanneer hij terug kwam. Begin maart kwam hij terug en 1.5 week later zouden we met vrienden zelf op vakantie gaan. De moeheid bleef, de afstandelijkheid bleef. Ik bleef vragen wat er mis was, voelde me er inderdaad erg onzeker door. 4 dagen voor vertrek van onze vakantie kwam het hoge woord eruit: hij had twijfels. Helaas moest hij in die week nog 2 dagen overwerken en hadden we goed en wel 1 avond het erover te hebben voordat we zouden gaan. Ik heb hem meerdere keren gevraagd of het wel verstandig was te vertrekken, maar hij vond van wel. We spraken die ene avond alles door en hadden een soort plan van aanpak. We zouden bovendien als stel op vakantie gaan.
Op vakantie aangekomen voelde ik me gedurende de hele reis behandeld als een stuk rottende kaas in je ijskast, wat je liever niet meer aanraakt. Hij deed niet echt onaardig, maar ontweek me en wilde me niet aanraken. Ik liep vervolgens 9 dagen lang op mijn tenen. Tegen het einde van de vakantie had ik een gesprek met de vriendin die mee was. Zij wist van ons verleden en vroeg me "gaat hij niet weer vreemd?". Ik zei: "nee, dat kan echt niet. Hij heeft me gezworen me nooit meer zoveel pijn te doen en bovendien heeft hij het veel te druk met zijn werk en overwerken om daar tijd voor te hebben..."
En ik hoor het mezelf zeggen en het is alsof er niet een, maar tig kwartjes vallen. Ik heb de vraag weggestopt, want ik wilde voor de rest de vakantie niet verwoesten. Bovendien moesten hij en ik bij terugkomst (afgelopen zondagavond) nog naar een concert. Ik wilde dan in de loop van de week wel wat strenger gaan zijn en dit bespreekbaar maken. Bij thuiskomst gingen we naar het concert en hadden een relatief leuke avond. Na het concert vroeg hij me of ik een leuke avond had gehad en stelde zelf dat wel zo te hebben ervaren, evenals de vakantie. Maar: wel als vrienden. Ik werd boos, vond dat hij niet zijn best had gedaan en voor ik het wist flapte ik DE vraag er alsnog uit. Het antwoord was ja: hij gaat al sinds voor kerst met een collega naar bed.
Het was alsof de grond onder mijn voeten verdween en zelfs toen wilde ik nog dat het goed kwam. Hij leek er vooral op aan te sturen dat hij hoopte dat ik het zou uitmaken, maar dat vond ik wel een erg makkelijke oplossing voor hem. Uiteindelijk vroeg ik hem dan ook te stoppen met laf verzinnen van excuses, twijfels aangeven ("maar je hebt geen kans gehad" "we hebben toch 7 jaar gebouwd aan ook mooie dingen" etc), en zelf een knoop door te hakken. Dat kwam, soort van: "ik denk dat het dan maar uit moet zijn denk ik". Daarna volgde een tijdje drentelen door het huis voor spullen en toen vertrok hij, terwijl we nog geen dag terug waren van vakantie en hooguit een uur van het concert.
Daarna volgden dagen van blijven ademen en een hoop vrienden die me hebben opgevangen, gezorgd hebben dat ik at en frisse lucht kreeg en nu ben ik enkele dagen bij mijn ouders. Ik hoor van mensen waar hij verblijft dat hij erg egoïstisch praat en denkt momenteel, over alles in het leven. Er is dus geen normaal gesprek mee te hebben. Hij gaf ergens in het midden van de week aan dat hij voorlopig nog niet na wilde denken over verdelen van spullen en het huis, "pas na een maand ofzo". En ook: "misschien denk ik er over een maand of een half jaar anders over". Ik werd er toen boos van, maar nu heb ik besloten dat een maand misschien wel fijn is voor afstand. Gister is hij weer langs geweest om spullen te halen en heb ik hem gevraagd genoeg kleding etc. voor een maand mee te nemen en dat we daarna wel zullen praten.
Dit omdat ik met mijn hart (en ook omdat hij dit aangeeft) hoop dat hij dan in heeft gezien dat dit een stomme beslissing was. Maar met mijn verstand hoop ik dat de maand mij de rust geeft in te zien dat ik dit niet meer moet willen. Dat de twijfel en het vreemd gaan een terugkerend patroon zijn, wat ik niet verdien. Maar dat is oh zo moeilijk in te zien! Immers: ik voel het ook echt alsof ik geen kans heb gehad. Al die maanden heeft hij niets gezegd en heb ik dus keuzes gemaakt (bv vertrekken op vakantie) op halve informatie. Ik heb nooit aan onze relatie kunnen werken. En buiten dit gedrag om vind ik hem nog altijd de leukste, de liefste en de mooiste. Ik wil hem en ons leven samen helemaal niet kwijt.
Toen hij gister kwam was ik de hele tijd kalm. Helaas heb ik me bij het vertrek toch laten meeslepen in huilend vragen of hij het een kans wilde geven. Waarop hij zei: "waarom wil je een kans? Jij en wij hebben al vijf jaar geen kans"... waarmee hij nu dus eigenlijk zegt dat we al vijf jaar geen goede relatie hebben gehad. Maar dat kan ik niet geloven. Hoe kun je bij iemand blijven als je al zo lang twijfelt? Een prachtig huis samen huren, dure reizen ondernemen, me tot verkort het gevoel geven te willen trouwen en voor altijd samen gelukkig te zijn? Ik vind het zo moeilijk te geloven..
Ik hoop dat het een beetje een samenhangend verhaal was zo, sorry voor de lengte ervan.. Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee wil, advies horen en mijn verhaal kwijt. Misschien lucht het op.
Sinds april 2008 zit ik in een (in mijn optiek) fijne relatie met een jongen die gedurende het begin van onze relatie 2009/2010 3 keer een moment heeft gehad waarop hij enorm twijfelde aan onze relatie. Dat waren geen leuke momenten, waarop hij me wegduwde, onvriendelijk was etc. In deze periode had hij ook moeite om zijn baan en studie overeind te houden en het leek alsof hij op alles wilde verwoesten om zich heen, wanneer het leven hem ook maar even tegen zat. Toch bleef ik voor hem kiezen en bleven we een stel. In 2012 hoorde ik (helaas via via) dat hij in 2010 was vreemd gegaan. Ik was ziedend, eigenlijk nog meer over de lange leugen erover dan de gebeurtenis zelf. Ik heb hem voor me laten vechten en uiteindelijk kwamen we er sterker uit. We maakten mooie reizen, beleefden fijne dingen en ook werk/studie technisch kwam zijn (en ons) leven weer op de rit. Sinds 2012 had ik het gevoel dat alles koek en ei was, dat we een enorm hecht en sterk koppel waren en had ik de afgelopen maanden zelfs de verwachting dat we binnen nu en enkele jaren misschien wel zouden trouwen. Ik zag 2012 daarom misschien ook als een nieuwe start, waarbij de eerdere jaren niet helemaal meetelden.
Sinds afgelopen zomer heeft hij een enorm leuke baan als docent en gaat zijn studie goed. Werken in het onderwijs is zwaar, hoor ik van meer mensen die dit pad hebben bewandeld. Dus toen eind januari mijn vriend vaak afstandelijk deed en aangaf moe te zijn door het werk, heb ik dat voor waar aangenomen. Er kwam bovendien een uitwisseling naar het buitenland aan, met allerlei repetities en overleggen in de avond erbij en een hoop stress. Hij zei steeds me geen zorgen te maken, niet zo onzeker te doen over onze relatie. Hij was gewoon moe. Ik verwachtte dat als hij inmiddels op reis was voor de uitwisseling, de stress wel zou wegvallen. Helaas was hij ook via skype toen erg afstandelijk. Maar goed: de verantwoordelijkheid 24/7 voor een hoop leerlingen in het buitenland is zwaar. Het zou vast goed komen wanneer hij terug kwam. Begin maart kwam hij terug en 1.5 week later zouden we met vrienden zelf op vakantie gaan. De moeheid bleef, de afstandelijkheid bleef. Ik bleef vragen wat er mis was, voelde me er inderdaad erg onzeker door. 4 dagen voor vertrek van onze vakantie kwam het hoge woord eruit: hij had twijfels. Helaas moest hij in die week nog 2 dagen overwerken en hadden we goed en wel 1 avond het erover te hebben voordat we zouden gaan. Ik heb hem meerdere keren gevraagd of het wel verstandig was te vertrekken, maar hij vond van wel. We spraken die ene avond alles door en hadden een soort plan van aanpak. We zouden bovendien als stel op vakantie gaan.
Op vakantie aangekomen voelde ik me gedurende de hele reis behandeld als een stuk rottende kaas in je ijskast, wat je liever niet meer aanraakt. Hij deed niet echt onaardig, maar ontweek me en wilde me niet aanraken. Ik liep vervolgens 9 dagen lang op mijn tenen. Tegen het einde van de vakantie had ik een gesprek met de vriendin die mee was. Zij wist van ons verleden en vroeg me "gaat hij niet weer vreemd?". Ik zei: "nee, dat kan echt niet. Hij heeft me gezworen me nooit meer zoveel pijn te doen en bovendien heeft hij het veel te druk met zijn werk en overwerken om daar tijd voor te hebben..."
En ik hoor het mezelf zeggen en het is alsof er niet een, maar tig kwartjes vallen. Ik heb de vraag weggestopt, want ik wilde voor de rest de vakantie niet verwoesten. Bovendien moesten hij en ik bij terugkomst (afgelopen zondagavond) nog naar een concert. Ik wilde dan in de loop van de week wel wat strenger gaan zijn en dit bespreekbaar maken. Bij thuiskomst gingen we naar het concert en hadden een relatief leuke avond. Na het concert vroeg hij me of ik een leuke avond had gehad en stelde zelf dat wel zo te hebben ervaren, evenals de vakantie. Maar: wel als vrienden. Ik werd boos, vond dat hij niet zijn best had gedaan en voor ik het wist flapte ik DE vraag er alsnog uit. Het antwoord was ja: hij gaat al sinds voor kerst met een collega naar bed.
Het was alsof de grond onder mijn voeten verdween en zelfs toen wilde ik nog dat het goed kwam. Hij leek er vooral op aan te sturen dat hij hoopte dat ik het zou uitmaken, maar dat vond ik wel een erg makkelijke oplossing voor hem. Uiteindelijk vroeg ik hem dan ook te stoppen met laf verzinnen van excuses, twijfels aangeven ("maar je hebt geen kans gehad" "we hebben toch 7 jaar gebouwd aan ook mooie dingen" etc), en zelf een knoop door te hakken. Dat kwam, soort van: "ik denk dat het dan maar uit moet zijn denk ik". Daarna volgde een tijdje drentelen door het huis voor spullen en toen vertrok hij, terwijl we nog geen dag terug waren van vakantie en hooguit een uur van het concert.
Daarna volgden dagen van blijven ademen en een hoop vrienden die me hebben opgevangen, gezorgd hebben dat ik at en frisse lucht kreeg en nu ben ik enkele dagen bij mijn ouders. Ik hoor van mensen waar hij verblijft dat hij erg egoïstisch praat en denkt momenteel, over alles in het leven. Er is dus geen normaal gesprek mee te hebben. Hij gaf ergens in het midden van de week aan dat hij voorlopig nog niet na wilde denken over verdelen van spullen en het huis, "pas na een maand ofzo". En ook: "misschien denk ik er over een maand of een half jaar anders over". Ik werd er toen boos van, maar nu heb ik besloten dat een maand misschien wel fijn is voor afstand. Gister is hij weer langs geweest om spullen te halen en heb ik hem gevraagd genoeg kleding etc. voor een maand mee te nemen en dat we daarna wel zullen praten.
Dit omdat ik met mijn hart (en ook omdat hij dit aangeeft) hoop dat hij dan in heeft gezien dat dit een stomme beslissing was. Maar met mijn verstand hoop ik dat de maand mij de rust geeft in te zien dat ik dit niet meer moet willen. Dat de twijfel en het vreemd gaan een terugkerend patroon zijn, wat ik niet verdien. Maar dat is oh zo moeilijk in te zien! Immers: ik voel het ook echt alsof ik geen kans heb gehad. Al die maanden heeft hij niets gezegd en heb ik dus keuzes gemaakt (bv vertrekken op vakantie) op halve informatie. Ik heb nooit aan onze relatie kunnen werken. En buiten dit gedrag om vind ik hem nog altijd de leukste, de liefste en de mooiste. Ik wil hem en ons leven samen helemaal niet kwijt.
Toen hij gister kwam was ik de hele tijd kalm. Helaas heb ik me bij het vertrek toch laten meeslepen in huilend vragen of hij het een kans wilde geven. Waarop hij zei: "waarom wil je een kans? Jij en wij hebben al vijf jaar geen kans"... waarmee hij nu dus eigenlijk zegt dat we al vijf jaar geen goede relatie hebben gehad. Maar dat kan ik niet geloven. Hoe kun je bij iemand blijven als je al zo lang twijfelt? Een prachtig huis samen huren, dure reizen ondernemen, me tot verkort het gevoel geven te willen trouwen en voor altijd samen gelukkig te zijn? Ik vind het zo moeilijk te geloven..
Ik hoop dat het een beetje een samenhangend verhaal was zo, sorry voor de lengte ervan.. Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee wil, advies horen en mijn verhaal kwijt. Misschien lucht het op.
zaterdag 28 maart 2015 10:33
Wat een eikel, lieve nevar. Ik hoop dat je dat, zelfs al is hij nog steeds de liefste en mooiste, ook kunt zien.
Hij heeft niet voor jou gewerkt, voor jullie relatie, maar alleen voor zijn eigen hachje gezorgd. Hij at van twee, of meer, walletjes en vond het blijkbaar wel handig, zo'n vriendin thuis. En jij maar rennen voor hem.
Echt, je bent zoveel meer waard dan dit, dan hij, en dan deze relatie. Je bent een lieve, loyale, vriendin, maar het moet gewoon afgelopen zijn. Dit kan niet, je moet voor jezelf gaan kiezen. Hij gaat jou nooit gelukkig kunnen maken.
Sterkte
Hij heeft niet voor jou gewerkt, voor jullie relatie, maar alleen voor zijn eigen hachje gezorgd. Hij at van twee, of meer, walletjes en vond het blijkbaar wel handig, zo'n vriendin thuis. En jij maar rennen voor hem.
Echt, je bent zoveel meer waard dan dit, dan hij, en dan deze relatie. Je bent een lieve, loyale, vriendin, maar het moet gewoon afgelopen zijn. Dit kan niet, je moet voor jezelf gaan kiezen. Hij gaat jou nooit gelukkig kunnen maken.
Sterkte
zaterdag 28 maart 2015 12:42
Waarom blijven 9 van de 10 vrouwen (soms denk ik wel eens 10 van de 10) zitten wachten en hopen tot vriend de beslissing neemt over de relatie? De tijd is toch al lang voorbij dat vrouwen zonder relatie gedoemd waren om thuis bij ouders of familie in te trekken omdat ze niet zelfstandig mochten zijn.
Heb je zijn pantoffeltjes al klaar staan voor als hij terugkomt, en al bedacht zijn lievelingseten dan klaar te maken? Want dat hij vreemd ging lag vast aan jou, je hebt iets verkeerd gedaan, dus nu moet je laten zien als hij terugkomt hoe goed jij voor hem bent.
En je vraagt je af hoe hij zo lang kan blijven als hij twijfelt? Simpel toch: niet nadenken, accepteren dat als je thuis komt alles klaar is, je huishoudster niet durft te klagen over al jouw "overwerk" en je de hand boven het hoofd blijft houden.
En als je huishoudster dat dan even niet meer doet laat je haar in de waan dat je gaat nadenken, waarmee je bedoelt: kijken of die ander er voor een tijd intrapt om jou bij haar te laten wonen, en zo niet terug naar de eerste, met een zielig verhaal, en binnen korte tijd is alles weer hetzelfde, Hij gaat zijn gang, jij loopt op je tenen
Heb je zijn pantoffeltjes al klaar staan voor als hij terugkomt, en al bedacht zijn lievelingseten dan klaar te maken? Want dat hij vreemd ging lag vast aan jou, je hebt iets verkeerd gedaan, dus nu moet je laten zien als hij terugkomt hoe goed jij voor hem bent.
En je vraagt je af hoe hij zo lang kan blijven als hij twijfelt? Simpel toch: niet nadenken, accepteren dat als je thuis komt alles klaar is, je huishoudster niet durft te klagen over al jouw "overwerk" en je de hand boven het hoofd blijft houden.
En als je huishoudster dat dan even niet meer doet laat je haar in de waan dat je gaat nadenken, waarmee je bedoelt: kijken of die ander er voor een tijd intrapt om jou bij haar te laten wonen, en zo niet terug naar de eerste, met een zielig verhaal, en binnen korte tijd is alles weer hetzelfde, Hij gaat zijn gang, jij loopt op je tenen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 28 maart 2015 12:53
maandag 30 maart 2015 10:52
Jullie hebben allemaal helemaal gelijk... maar mijn hart voelt zich nog niet zo 
Ik weet echt dat het beter is, en dat ik beter af ben zonder. Maar ondertussen vind ik het zo moeilijk om ons leven (wat eigenlijk een illusie was?) los te laten. Ik voel me ook zelf de mislukking: niet leuk genoeg zijn dat hij het ergens anders gaat zoeken en vrees dat ik de rest van mijn leven niet meer zoiets kan opbouwen.
Zijn hier anderen die ooit in een soortgelijke situatie hebben gezeten? Bedrogen worden, immens liefdesverdriet hebben, hem terug willen en het gevoel dat het anders nooit goed komt.. Ook al weet je diep van binnen dat dit de beste uitkomst is?
Mijn gevoel wisselt ook per uur: van woede naar enorm verdriet, naar kalmte en... pff! Ik weet het niet. Was er maar een terugspoelknop.
Ik weet echt dat het beter is, en dat ik beter af ben zonder. Maar ondertussen vind ik het zo moeilijk om ons leven (wat eigenlijk een illusie was?) los te laten. Ik voel me ook zelf de mislukking: niet leuk genoeg zijn dat hij het ergens anders gaat zoeken en vrees dat ik de rest van mijn leven niet meer zoiets kan opbouwen.Zijn hier anderen die ooit in een soortgelijke situatie hebben gezeten? Bedrogen worden, immens liefdesverdriet hebben, hem terug willen en het gevoel dat het anders nooit goed komt.. Ook al weet je diep van binnen dat dit de beste uitkomst is?
Mijn gevoel wisselt ook per uur: van woede naar enorm verdriet, naar kalmte en... pff! Ik weet het niet. Was er maar een terugspoelknop.
maandag 30 maart 2015 11:13
quote:nevar schreef op 30 maart 2015 @ 10:52:
Jullie hebben allemaal helemaal gelijk... maar mijn hart voelt zich nog niet zo Ik weet echt dat het beter is, en dat ik beter af ben zonder. Maar ondertussen vind ik het zo moeilijk om ons leven (wat eigenlijk een illusie was?) los te laten. Ik voel me ook zelf de mislukking: niet leuk genoeg zijn dat hij het ergens anders gaat zoeken en vrees dat ik de rest van mijn leven niet meer zoiets kan opbouwen.
Zijn hier anderen die ooit in een soortgelijke situatie hebben gezeten? Bedrogen worden, immens liefdesverdriet hebben, hem terug willen en het gevoel dat het anders nooit goed komt.. Ook al weet je diep van binnen dat dit de beste uitkomst is?
Mijn gevoel wisselt ook per uur: van woede naar enorm verdriet, naar kalmte en... pff! Ik weet het niet. Was er maar een terugspoelknop.
Ja helaas wel. Alleen ben ik dan van het andere geslacht, maar wel in een soortgelijke situatie gezeten. Ik heb ondanks advies van vrienden geprobeerd om aan het welbekende dode paard te trekken. Ik bleef haar maar zien met allerlei smoezen (spullen die nog bij mij lagen etc), waardoor de nasleep lang en pijnlijk was. Je hebt dit advies waarschijnlijk al gekregen maar ik zeg het dan ook maar:
1. Zorg ervoor dat je zo snel mogelijk zijn spullen in een doos stopt en luister niet naar zijn praatjes: "Kunnen we later wel doen" etc..
2. Zorg ervoor dat je alle andere zaken, bankzaken e.d., zo snel mogelijk regelt en het liefst met iemand erbij (een goede vriendin).
3. Probeer het contact wat betreft de bovenstaande zaken, via je moeder/vader/zus/broer of een vriendin te laten verlopen.
4. Gooi hem van Facebook af, voer geen ellenlange gesprekken via Whatsapp etc.
Waar het op neer komt: Probeer zo snel mogelijk al het contact te verbreken met hem, hoe zeer het ook doet. Ik heb er een dik jaar over gedaan maar oh wat voel ik me nu vrij en goed zeg! Ja het zal nog een hele tijd zeer doen, maar in mijn ogen is wat hij doet echt enorm vals en probeer niet mee te gaan in zijn spelletje maar zorg ervoor dat je zo snel mogelijk weer een sterke single vrouw wordt!
Succes en sterkte, blijf vooral veel praten, dat helpt echt!
Jullie hebben allemaal helemaal gelijk... maar mijn hart voelt zich nog niet zo
Ik weet echt dat het beter is, en dat ik beter af ben zonder. Maar ondertussen vind ik het zo moeilijk om ons leven (wat eigenlijk een illusie was?) los te laten. Ik voel me ook zelf de mislukking: niet leuk genoeg zijn dat hij het ergens anders gaat zoeken en vrees dat ik de rest van mijn leven niet meer zoiets kan opbouwen.Zijn hier anderen die ooit in een soortgelijke situatie hebben gezeten? Bedrogen worden, immens liefdesverdriet hebben, hem terug willen en het gevoel dat het anders nooit goed komt.. Ook al weet je diep van binnen dat dit de beste uitkomst is?
Mijn gevoel wisselt ook per uur: van woede naar enorm verdriet, naar kalmte en... pff! Ik weet het niet. Was er maar een terugspoelknop.
Ja helaas wel. Alleen ben ik dan van het andere geslacht, maar wel in een soortgelijke situatie gezeten. Ik heb ondanks advies van vrienden geprobeerd om aan het welbekende dode paard te trekken. Ik bleef haar maar zien met allerlei smoezen (spullen die nog bij mij lagen etc), waardoor de nasleep lang en pijnlijk was. Je hebt dit advies waarschijnlijk al gekregen maar ik zeg het dan ook maar:
1. Zorg ervoor dat je zo snel mogelijk zijn spullen in een doos stopt en luister niet naar zijn praatjes: "Kunnen we later wel doen" etc..
2. Zorg ervoor dat je alle andere zaken, bankzaken e.d., zo snel mogelijk regelt en het liefst met iemand erbij (een goede vriendin).
3. Probeer het contact wat betreft de bovenstaande zaken, via je moeder/vader/zus/broer of een vriendin te laten verlopen.
4. Gooi hem van Facebook af, voer geen ellenlange gesprekken via Whatsapp etc.
Waar het op neer komt: Probeer zo snel mogelijk al het contact te verbreken met hem, hoe zeer het ook doet. Ik heb er een dik jaar over gedaan maar oh wat voel ik me nu vrij en goed zeg! Ja het zal nog een hele tijd zeer doen, maar in mijn ogen is wat hij doet echt enorm vals en probeer niet mee te gaan in zijn spelletje maar zorg ervoor dat je zo snel mogelijk weer een sterke single vrouw wordt!
Succes en sterkte, blijf vooral veel praten, dat helpt echt!
I'm not going to shoot my own shadow ;P
maandag 30 maart 2015 11:53
Koop bij de bouwmarkt en nieuwe deurmat voor hem en ga aan je zelfrespect werken!
Hoe kun je in Godesnaam braaf thuis gaan zitten wachten tot die prachtige mooie en lieve vreemdganger weer terug komt?
En ALS hij terugkomt is het omdat zijn nieuwe vlam het nog te vroeg vindt om te gaan samenwonen. Niet omdat hij energie in jullie relatie wil steken want volgens hem is het al 5 jaar slecht.
Je bent in die 5 jaar en hotel geweest en hij zoekt ondertussen op zijn gemak naar een nieuwe gespreid bedje.
Ik kan er echt niet bij dat je deze galbak überhaupt nog een kans wil geven!
Hoe kun je in Godesnaam braaf thuis gaan zitten wachten tot die prachtige mooie en lieve vreemdganger weer terug komt?
En ALS hij terugkomt is het omdat zijn nieuwe vlam het nog te vroeg vindt om te gaan samenwonen. Niet omdat hij energie in jullie relatie wil steken want volgens hem is het al 5 jaar slecht.
Je bent in die 5 jaar en hotel geweest en hij zoekt ondertussen op zijn gemak naar een nieuwe gespreid bedje.
Ik kan er echt niet bij dat je deze galbak überhaupt nog een kans wil geven!
maandag 30 maart 2015 13:09
Ik zit niet thuis te wachten tot hij terug komt? Ik heb zelf gevraagd om een maand rust. Wat de uitkomst ook is, er is nu geen normaal gesprek met hem mogelijk, en ik wil, wanneer we uit elkaar gaan, de dingen wel netjes afhandelen. Die maand heb ik genomen zodat ik zelf ook meer bij mijn gevoel terug kan komen. Misschien omdat de emotionele ik ook hoopt dat het goed komt, maar omdat de verstandige ik juist hoopt dat ik dat na een maand zelf ook niet meer wil. Als het aan hem ligt handelen we morgen alles af, alleen dan wordt het vechten om alle spullen. Daar heb ik, nu in deze staat, echt geen zin in.
Als iemand anders mij dit verhaal zou vertellen zou ik die persoon ook voor gek verklaren. Maar onze relatie was niet 7 jaar lang kut, dat hadden we allebei nooit zo lang volgehouden. Hij mag dan hebben gelogen en bedrogen, er zijn ook hele mooie momenten geweest. Die wegen in mijn hoofd nu helaas eenmaal sterker dan dit gedoe. Ik wéét dat ik beter verdien, maar mijn hart wil die leuke jongen en onze fijne relatie die het eerst was, of leek. Gevoel is niet te rationaliseren.
Lukey: dank je voor je reactie. Je hebt sindsdien ook nooit meer contact met haar gehad? We hebben een huis, vrienden en zelfs werk samen. Onze levens zijn zo verbonden dat het in sommige opzichten lastig lijkt om nooit meer contact te hebben.
Als iemand anders mij dit verhaal zou vertellen zou ik die persoon ook voor gek verklaren. Maar onze relatie was niet 7 jaar lang kut, dat hadden we allebei nooit zo lang volgehouden. Hij mag dan hebben gelogen en bedrogen, er zijn ook hele mooie momenten geweest. Die wegen in mijn hoofd nu helaas eenmaal sterker dan dit gedoe. Ik wéét dat ik beter verdien, maar mijn hart wil die leuke jongen en onze fijne relatie die het eerst was, of leek. Gevoel is niet te rationaliseren.
Lukey: dank je voor je reactie. Je hebt sindsdien ook nooit meer contact met haar gehad? We hebben een huis, vrienden en zelfs werk samen. Onze levens zijn zo verbonden dat het in sommige opzichten lastig lijkt om nooit meer contact te hebben.
maandag 30 maart 2015 14:36
quote:nevar schreef op 30 maart 2015 @ 13:09:
Ik zit niet thuis te wachten tot hij terug komt? Ik heb zelf gevraagd om een maand rust. Wat de uitkomst ook is, er is nu geen normaal gesprek met hem mogelijk, en ik wil, wanneer we uit elkaar gaan, de dingen wel netjes afhandelen. Die maand heb ik genomen zodat ik zelf ook meer bij mijn gevoel terug kan komen. Misschien omdat de emotionele ik ook hoopt dat het goed komt, maar omdat de verstandige ik juist hoopt dat ik dat na een maand zelf ook niet meer wil. Als het aan hem ligt handelen we morgen alles af, alleen dan wordt het vechten om alle spullen. Daar heb ik, nu in deze staat, echt geen zin in.
Als iemand anders mij dit verhaal zou vertellen zou ik die persoon ook voor gek verklaren. Maar onze relatie was niet 7 jaar lang kut, dat hadden we allebei nooit zo lang volgehouden. Hij mag dan hebben gelogen en bedrogen, er zijn ook hele mooie momenten geweest. Die wegen in mijn hoofd nu helaas eenmaal sterker dan dit gedoe. Ik wéét dat ik beter verdien, maar mijn hart wil die leuke jongen en onze fijne relatie die het eerst was, of leek. Gevoel is niet te rationaliseren.
Lukey: dank je voor je reactie. Je hebt sindsdien ook nooit meer contact met haar gehad? We hebben een huis, vrienden en zelfs werk samen. Onze levens zijn zo verbonden dat het in sommige opzichten lastig lijkt om nooit meer contact te hebben.We woonden ook samen, niet een huis gekocht (gelukkig) maar ook vrienden samen. Maar het is verbazingwekkend makkelijk gegaan eigenlijk allemaal wat betreft vrienden en huis.. Alleen ik was zo stom om lang aan te modderen en stille hoop te hebben... Dus ik weet wat je nu voelt, maar nadat ik eindelijk de knoop doorgehakt had en gewoon echt niet meer contact had met haar, werd het snel beter!
Ik zit niet thuis te wachten tot hij terug komt? Ik heb zelf gevraagd om een maand rust. Wat de uitkomst ook is, er is nu geen normaal gesprek met hem mogelijk, en ik wil, wanneer we uit elkaar gaan, de dingen wel netjes afhandelen. Die maand heb ik genomen zodat ik zelf ook meer bij mijn gevoel terug kan komen. Misschien omdat de emotionele ik ook hoopt dat het goed komt, maar omdat de verstandige ik juist hoopt dat ik dat na een maand zelf ook niet meer wil. Als het aan hem ligt handelen we morgen alles af, alleen dan wordt het vechten om alle spullen. Daar heb ik, nu in deze staat, echt geen zin in.
Als iemand anders mij dit verhaal zou vertellen zou ik die persoon ook voor gek verklaren. Maar onze relatie was niet 7 jaar lang kut, dat hadden we allebei nooit zo lang volgehouden. Hij mag dan hebben gelogen en bedrogen, er zijn ook hele mooie momenten geweest. Die wegen in mijn hoofd nu helaas eenmaal sterker dan dit gedoe. Ik wéét dat ik beter verdien, maar mijn hart wil die leuke jongen en onze fijne relatie die het eerst was, of leek. Gevoel is niet te rationaliseren.
Lukey: dank je voor je reactie. Je hebt sindsdien ook nooit meer contact met haar gehad? We hebben een huis, vrienden en zelfs werk samen. Onze levens zijn zo verbonden dat het in sommige opzichten lastig lijkt om nooit meer contact te hebben.We woonden ook samen, niet een huis gekocht (gelukkig) maar ook vrienden samen. Maar het is verbazingwekkend makkelijk gegaan eigenlijk allemaal wat betreft vrienden en huis.. Alleen ik was zo stom om lang aan te modderen en stille hoop te hebben... Dus ik weet wat je nu voelt, maar nadat ik eindelijk de knoop doorgehakt had en gewoon echt niet meer contact had met haar, werd het snel beter!
I'm not going to shoot my own shadow ;P
zondag 26 juli 2015 17:57
quote:nevar schreef op 30 maart 2015 @ 10:52:
Zijn hier anderen die ooit in een soortgelijke situatie hebben gezeten? Bedrogen worden, immens liefdesverdriet hebben, hem terug willen en het gevoel dat het anders nooit goed komt.. Ook al weet je diep van binnen dat dit de beste uitkomst is?
Mijn gevoel wisselt ook per uur: van woede naar enorm verdriet, naar kalmte en... pff! Ik weet het niet. Was er maar een terugspoelknop.
Eerst een hele dikke
! Ja ik ken het gevoel, ben ook een keer besodemieterd en daar heb ik erg om geleden. Eerst heb ik gedacht: deed ik niet mijn best, was ik niet goed genoeg, enz. enz. Het heeft inderdaad even wat afstand en tijd gekost om in te zien dat het gewoon een eikel was. En het heeft ook een tijdje gekost om hem niet terug te willen. Achteraf denk ik: het is maar goed ook dat ik hem ondanks mijn liefdesverdriet eruit heb gebonjourd. Anders had ik nu nog met die sullo samen gezeten ipv het mooie leven en de vrijheid gehad die ik nu heb. Geloof me: jij krijgt jouw wijze ingeving binnenkort ook, en dat doet pijn, maar het zal het beste voor je zijn.
Heel veel liefs en ik weet zeker: je gaat heus wel inzien dat het hem niet zou worden. Het vertrouwen is nu kapot en komt nooit meer terug, dat is geen basis voor een relatie. En er is echt nog wel hoop dat je iemand tegenkomt, want als ik het zo lees lijk je mij gewoon een hartstikke leuk en lief mens.
Zijn hier anderen die ooit in een soortgelijke situatie hebben gezeten? Bedrogen worden, immens liefdesverdriet hebben, hem terug willen en het gevoel dat het anders nooit goed komt.. Ook al weet je diep van binnen dat dit de beste uitkomst is?
Mijn gevoel wisselt ook per uur: van woede naar enorm verdriet, naar kalmte en... pff! Ik weet het niet. Was er maar een terugspoelknop.
Eerst een hele dikke
! Ja ik ken het gevoel, ben ook een keer besodemieterd en daar heb ik erg om geleden. Eerst heb ik gedacht: deed ik niet mijn best, was ik niet goed genoeg, enz. enz. Het heeft inderdaad even wat afstand en tijd gekost om in te zien dat het gewoon een eikel was. En het heeft ook een tijdje gekost om hem niet terug te willen. Achteraf denk ik: het is maar goed ook dat ik hem ondanks mijn liefdesverdriet eruit heb gebonjourd. Anders had ik nu nog met die sullo samen gezeten ipv het mooie leven en de vrijheid gehad die ik nu heb. Geloof me: jij krijgt jouw wijze ingeving binnenkort ook, en dat doet pijn, maar het zal het beste voor je zijn.Heel veel liefs en ik weet zeker: je gaat heus wel inzien dat het hem niet zou worden. Het vertrouwen is nu kapot en komt nooit meer terug, dat is geen basis voor een relatie. En er is echt nog wel hoop dat je iemand tegenkomt, want als ik het zo lees lijk je mij gewoon een hartstikke leuk en lief mens.
zondag 26 juli 2015 19:15
Wat moet je een verdrietige periode achter de rug hebben. Je voelde de afstand, dan als hoogtepunt de vakantie (telkens word je keihard voorgelogen).
Er klopt(e) iets fundamenteels niet in jullie relatie. Misschien zouden gesprekken met anderen (goede vrienden/ ouders/ therapeut) je wat op weg kunnen helpen om alles op een rijtje te zetten. Ik hoop en gun je dat je zelf krachtiger gaat worden.
Er klopt(e) iets fundamenteels niet in jullie relatie. Misschien zouden gesprekken met anderen (goede vrienden/ ouders/ therapeut) je wat op weg kunnen helpen om alles op een rijtje te zetten. Ik hoop en gun je dat je zelf krachtiger gaat worden.
zondag 26 juli 2015 23:27
quote:Desperate_Housewive schreef op 28 maart 2015 @ 08:15:
Ik hoop ook dat die maand je doet inzien dat je beter verdient. Ik snap niet dat je iemand, die je blijkbaar al de hele relatie voor de gek houdt, nog steeds de liefste en leukste kunt vinden.
Sterkte
Knip het nóg een keer uit en plak het op de wc-deur.
Echt, je bent verschrikkelijk genaaid en bedrogen en ik vind het ontzettend rot voor je en heb medelijden met je, maar dat is wel eenmalig.
Als jij besluit hem nog een kans te geven zal ik 2 of 3 maanden later, als je weer terug bent op het forum, alleen maar sarcastisch kunnen zijn, vrees ik...
Ik hoop ook dat die maand je doet inzien dat je beter verdient. Ik snap niet dat je iemand, die je blijkbaar al de hele relatie voor de gek houdt, nog steeds de liefste en leukste kunt vinden.
Sterkte
Knip het nóg een keer uit en plak het op de wc-deur.
Echt, je bent verschrikkelijk genaaid en bedrogen en ik vind het ontzettend rot voor je en heb medelijden met je, maar dat is wel eenmalig.
Als jij besluit hem nog een kans te geven zal ik 2 of 3 maanden later, als je weer terug bent op het forum, alleen maar sarcastisch kunnen zijn, vrees ik...
zondag 26 juli 2015 23:33
Ach meis, lees de topic van RaiderTwix en die waren 20 jaar samen. Je bent nu in paniek en je denkt echt dat je nooit meer gelukkig wordt zonder hem en zo voelt het ook. Daarnaast heeft hij je een enorme opdonder gegeven door je het gevoel te geven niet goed genoeg te zijn en ieders reactie is dan om nog beter je best te doen tot je desnoods je zelf verliest. Je weet dat je niet verder met hem kan maar om dat echt onder ogen te zien en te accepteren is moeilijk.
Dit gevoel gaat echt wel een tijdje duren en het wordt zwaar maar een andere mogelijkheid is er niet. Hij houdt niet van je zoals jij van hem houdt en dan is het geen optie om daar een toekomst op te houden. Zijn gevoelens voor jou gaan niet veranderen omdat hij die niet meer heeft. Hij kwetst je me opzet over die 5 jaren want daar haalt hij zijn eigen meerwaarde uit. Tijd dus om nooit meer me hem te praten.
Dit gevoel gaat echt wel een tijdje duren en het wordt zwaar maar een andere mogelijkheid is er niet. Hij houdt niet van je zoals jij van hem houdt en dan is het geen optie om daar een toekomst op te houden. Zijn gevoelens voor jou gaan niet veranderen omdat hij die niet meer heeft. Hij kwetst je me opzet over die 5 jaren want daar haalt hij zijn eigen meerwaarde uit. Tijd dus om nooit meer me hem te praten.
