Zit mijn ex nog op me te wachten?

Beste allemaal. Ik weet natuurlijk dat ik dit het beste aan hem zelf kan vragen, maar ik zit er gewoon enorm mee in mijn hoofd en wil er graag wat algemene feedback over.



Het zit zo : Ik heb eind 2010 deze relatie verbroken, nadat ik hem eigenlijk al jaren leuk vond (we wonen in dezelfde omgeving). Een jaar eerder had ik de stoute schoenen aangetrokken, en ben ik hem gaan whatsappen/sms'en, en toen bleek dat hij ook nog antwoordde begonnen de kriebels pas echt te komen.



Eigenlijk ging het verder allemaal vrij gemakkelijk ; op een zaterdagavond gevraagd waar hij met zijn vrienden uit ging, ik met mijn vriendinnen naar dezelfde club gegaan, en daar hebben we voor het eerst gezoend (klinkt opeens zo puberaal nu ik 26 ben, maar het is ook al ruim 5 jaar terug, ik word duidelijk ''oud''). Een paar weken later heb ik hem gevraagd of hij een relatie wilde met mij, en dat wilde hij. Ik was helemaal verliefd, ook trots op hem, sleurde hem overal mee naartoe.



Voor hem was het zijn eerste relatie, en achteraf kan ik me voorstellen dat hij het misschien allemaal wat snel vond gaan. Ook zaten we beiden in een hele andere levensfase: ik werkte al fulltime, hij begon net aan een nieuwe studie. Naar mate de maanden vorderde merkte ik toch dat de verhouding in de relatie wat scheef hingen. Hij ging wel erg zijn eigen gang, er waren heel veel ruzietjes om niks, en ik kreeg steeds meer twijfels. Hij zei wel lieve dingen, maar ik kreeg veel minder van hem dan ik wilde hebben op de een of andere manier. Ik liep altijd maar achter hem aan, en hij was eigenlijk ook nooit enthousiast over familie aangelegenheden oid.



Door onder meer deze oorzaken heb ik het na 10 maanden uitgemaakt, waarop hij eigenlijk heel onverwachts reageerde. Ik had gedacht dat het hem niet zo veel zou doen, maar hij vond het verschrikkelijk, en heeft nog maanden geprobeerd om mij terug te krijgen. Mijn beslissing had ik echter genomen na heel lang denken en ook veel over gehad met mijn ouders en met vriendinnen, en bovendien zat ik zelf absoluut niet lekker in mijn vel, en dus heb ik voet bij stuk gehouden.



Het leven ging door, hij dook inderdaad achter zijn vrienden aan het studentenleven in. Ik had een fulltime baan (en heb). Ik heb hem na een paar maanden nog wel eens gevraagd hoe het ging, en ik kreeg daar wel vriendelijk antwoord op, maar verder ook geen wedervragen meer. Sinds ongeveer drie jaar is het totaal stil. Als we elkaar tegenkomen krijg ik een vriendelijke lach en een ''hey'', maar loopt hij ook gauw door. We hebben elkaar als vrienden op Facebook, maar hij ''liked'' nooit mijn posts of iets dergelijks.



Door dit topic mag het wel duidelijk zijn dat ik hem nooit ben vergeten. Sterker nog : vooral sinds hij de afgelopen drie jaar zo van de aardbodem verdwenen lijkt, vind ik hem alleen maar weer interessanter. Afgelopen week zag ik hem weer eens lopen, en het is en blijft een stuk. Ik merk dat hij nu weer heel erg in mijn hoofd zit. Daarnaast denk ik ook dat we nu misschien wel een veel betere match hebben dan vijf jaar terug. Hij is volwassener geworden, volgens mij is hij ook klaar met zijn studie of bijna klaar, en ik hoorde laatst via een vriendin dat hij ook niet meer in zijn studentenstad woont. Ik merk dat ik wel eens fantaseer over hoe het zou zijn om nu met hem om te gaan. Grote kans dat ik het zwaar idealiseer, maar als ik hem nu zie lijkt hij zo....volwassen geworden, rustiger ook.



Maar ik weet natuurlijk ook helemaal niet hoe hij hierover denkt. Ik wil hem eigenlijk eens aanspreken binnenkort, maar ik twijfel of zijn ''afstandelijkheid'' richting mij verlegenheid is, misschien zelfbescherming, of misschien gewoon totale ongeïnteresseerdheid? Ik ben toch wel benieuwd wat jullie hiervan vinden. Klinkt het als iets waar nog een kans in zit, of zit hij niet meer op mij te wachten?

quote:Janneke012345 schreef op 30 maart 2015 @ 14:11:

Ik heb geen glazen bol of een paranormale verbinding met andermans hersenpan. Maar het klinkt wel alsof hij in ieder geval geen enorme behoefte heeft om het contact weer wat aan te halen, want dan had hij het initiatief wel genomen.



Jij hebt het uitgemaakt, hij was verdrietig en heeft nog een lijmpoging gedaan maar jij wilde niet. Ik kan me indenken dat hij toen de knop heeft omgezet.



En dat jullie nu beter bij elkaar zouden passen dan toen, is een moeilijk toetsbare maar niet heel waarschijnlijke aanname. Waarom zou iets wat toen niet werkte, nu ineens wel goed gaan?



Omdat ik wel eens denk dat we nu qua leefstijl veel meer bij elkaar passen. Het is misschien relevant om te melden dat we uit dezelfde omgeving komen, en nog altijd een hoop gemeenschappelijke kennissen hebben. Daardoor hoor ik via via wel eens wat over hem/zijn vriendengroep, die dan weer contacten hebben met vriendinnen/kennissen van mij en dergelijke. En echt elke keer als ik hem ergens in de verte zie/iets via via over alleen al zijn vrienden hoor, dan krijg ik een schok door mijn buik. Doe ik niets aan, gebeurt gewoon spontaan.



Zo is het dus dat ik weet dat hij nu weer hier in de omgeving op zichzelf woont na vier jaar in een studentenstad gefeest en gebeest te hebben (dat weet ik omdat ik regelmatig wel weer van iemand hoorde ''hey ik kwam je ex nog tegen in club x'', vooral in de eerste twee jaar nadat het uit was.



Zelf was ik vrij vroeg al wat ouwelijk, en had ik misschien wel een levensinstelling die niet helemaal paste bij mijn leeftijd, waar hij juist uit wilde gaan en het studentenleven in wilde, ging ik liever op zondag samen naar de dierentuin.. Achteraf begrijp ik sommige dingen van hem waar ik me toen aan ergerde beter, en ik denk wel eens als hij juist andersom misschien wat volwassener is geworden, dan zou het misschien wel weer goed kunnen werken tussen ons.



Want wat ik nog niet heb genoemd is dat ik als persoon wel vreselijk van hem gehouden heb, en me eigenlijk nog nooit bij iemand zo op mijn gemak heb gevoeld. Toen ik het uitmaakte stond ik ook met tranen in mijn ogen. Ik denk inderdaad dat ik wel behoorlijk over romantiseer, maar die gedachten blijven maar door mijn hoofd spelen.

quote:Calm schreef op 30 maart 2015 @ 14:14:

Nee heb je, Ja kun je krijgen. Het ergste wat kan gebeuren is dat je een blauwtje loopt.

Normaliter heb ik altijd de mening dat eenmaal uit elkaar ook uit elkaar moet blijven, het gaat meestal namelijk niet zomaar uit. Maar wanneer ik naar mijn eigen relatie kijk, mijn aanstaande en ik kregen een relatie toen hij net begon met werken. Ik denk dat wanneer hij nog op school had gezeten en ik werkte, dat dat ook niet was goed gegaan. Je (be)leefwereld moet toch overeenkomen om een relatie te kunnen laten duren, er moeten gezamenlijke elementen zijn. En als het destijds enkel vanwege omgevingsfactoren is mis gegaan, zou het nu best goed kunnen gaan. En dat weet je niet wanneer je het er niet op waagt.

Een simpel appje met de vraag om eens wat te gaan drinken is voldoende, dan zie je vanzelf wel waar het schip strandt. (Of je merkt dat je hem geïdealiseerd hebt, en dan ben je ook klaar!)Dat gevaar van idealiseren is er inderdaad wel. Aan de andere kant denk ik dat het voor een groot deel om omgevingsfactoren is misgelopen toen. Als ik alleen al kijk naar mijn eigen vriendinnen die wel zijn gaan studeren, vind ik het zo veel aangenamer om nu met hen om te gaan dan vier jaar geleden toen ze net lid waren geworden van het studentencorps. Ik bedoel niet te zeggen dat het voor iedereen dan maar heeft te gelden, maar als dat leuke van hem van toen er nog is, en hij nu ook meer een toekomst voor zich heeft met huisje, boompje, beestje, dan zitten we misschien wel veel meer op hetzelfde pad dan toen. Maar inderdaad dat romantiseren..

quote:rob_uit_zeist schreef op 30 maart 2015 @ 14:23:

Jij hebt hem aan de kant gezet. Hij was er kapot van en heeft een tijdlang geprobeerd je weer terug te krijgen.



Jij was echter keihard en gaf hem geen enkele kans meer. Tja, dan denk ik dat hij inderdaad na veel verdriet de knop echt heeft omgezet.



En nu wil je misschien weer wat beginnen?

Weet je wat hij denkt? Toen kon ik (plat gezegd) oprotten. En nu ik klaar ben met mijn studie en misschien een 'betere' partij voor haar ben mag ik weer komen opdagen? Dat gaat niet gebeuren.



Je hebt je kans gehad. Hij was knettergek op je. Zelfs na die shop onder zijn kont dat hij kon gaan.... En toch jou proberen terug te krijgen. Jij liet hem toen meedogenloos verzuipen.



Ik zou het maar niet proberen. Je zet jezelf voor joker en hij wijst je toch af. Waarschijnlijk heeft hij inmiddels ook al een andere leuke vrouw gevonden.



Ik ben niet keihard geweest vind ik zelf. Ik heb het uitgemaakt, en had het er erg moeilijk mee. Daarom wilde ik eigenlijk even een tijdje niets met hem te maken hebben, maar toen bleek dat hij (onverwachts) toch zo veel liefdesverdriet bleek te hebben kon ik mijn intentie om hem even een tijdje op de blok te zetten ook niet meer over mijn hart verkrijgen, en heb ik nog regelmatig met hem afgesproken om bij te praten. Wat achteraf voor zowel mij als hem niet goed is geweest.



Voor een groot deel moet ik je gelijk geven, maar het is ook weer niet zo dat hij het arme schaapje was en ik de boosdoener. Ik heb destijds alles gedaan om die relatie überhaupt tot stand te laten komen, en in een groot deel van de relatie moest het allemaal van mij af komen. Ik heb in mijn leven vier serieuze relaties gehad, maar ik heb nog nooit iemand zo achter zijn reet aan moeten lopen als hij.



Ook was ik destijds 21 jaar, woonde nog thuis en luisterde ik nog enorm naar mijn moeder, die mij destijds vriendelijk doch dringend ervan probeerde te overtuigen dat ik het uit moest maken (omdat hij nog niet echt zo van het naar de ''schoonfamilie'' toe gaan was). Door dit zou je juist zeggen : nog een extra reden om er niet aan te beginnen, maar het feit dat mijn moeder hem drie weken geleden tegenkwam in het centrum, ze kennelijk even gezellig hebben staan praten en mijn moeder vervolgens tegen mij zegt ''Die ex van jou is best wel een leuk joch geworden'', helpt ook weer niet mee...

quote:adriane23 schreef op 30 maart 2015 @ 14:28:

[...]





Omdat ik wel eens denk dat we nu qua leefstijl veel meer bij elkaar passen. Het is misschien relevant om te melden dat we uit dezelfde omgeving komen, en nog altijd een hoop gemeenschappelijke kennissen hebben. Daardoor hoor ik via via wel eens wat over hem/zijn vriendengroep, die dan weer contacten hebben met vriendinnen/kennissen van mij en dergelijke. En echt elke keer als ik hem ergens in de verte zie/iets via via over alleen al zijn vrienden hoor, dan krijg ik een schok door mijn buik. Doe ik niets aan, gebeurt gewoon spontaan.



Zo is het dus dat ik weet dat hij nu weer hier in de omgeving op zichzelf woont na vier jaar in een studentenstad gefeest en gebeest te hebben (dat weet ik omdat ik regelmatig wel weer van iemand hoorde ''hey ik kwam je ex nog tegen in club x'', vooral in de eerste twee jaar nadat het uit was.



Zelf was ik vrij vroeg al wat ouwelijk, en had ik misschien wel een levensinstelling die niet helemaal paste bij mijn leeftijd, waar hij juist uit wilde gaan en het studentenleven in wilde, ging ik liever op zondag samen naar de dierentuin.. Achteraf begrijp ik sommige dingen van hem waar ik me toen aan ergerde beter, en ik denk wel eens als hij juist andersom misschien wat volwassener is geworden, dan zou het misschien wel weer goed kunnen werken tussen ons.



Want wat ik nog niet heb genoemd is dat ik als persoon wel vreselijk van hem gehouden heb, en me eigenlijk nog nooit bij iemand zo op mijn gemak heb gevoeld. Toen ik het uitmaakte stond ik ook met tranen in mijn ogen. Ik denk inderdaad dat ik wel behoorlijk over romantiseer, maar die gedachten blijven maar door mijn hoofd spelen.Ja er is inderdaad maar een manier om écht antwoord te krijgen op de vraag inderdaad. Ik vind het wel eng, niet eens alleen zo zeer vanwege zijn reactie, maar ook vanwege het eventueel weer opborrelen van iets wat bijna tot ''vroeger'' behoort na vijf jaar.

quote:sun-shine schreef op 30 maart 2015 @ 15:07:

Destijds heb je weloverwogen besloten het uit te maken. Zelfs toen hij, wat je totaal niet had verwacht, liet zien dat hij jou helemaal niet wilde laten gaan, heb je voet bij stuk gehouden. Je bent dus behoorlijk overtuigd geweest van je zaak. Er is geen enkel moment geweest dat je bent gezwicht. Ik begrijp dat je ontzettend veel van hem hield, maar er is wel een reden dat je het uitmaakte (en dit zo hield).



Wat is er anders nu? Hij is ouder en volwassener geworden, jullie levensstijlen passen nu meer bij elkaar. Maar dat weet je toch helemaal niet? Dat is toch een aanname? Misschien is zijn kijk op de wereld wel volwassener dan jij geworden, om maar iets te noemen. Hoe kun je van iemand die je al 3 jaar niet hebt gesproken, nu ineens denken dat jullie nu ineens wel op 1 lijn zijn gekomen? Voor hetzelfde geld loop je nu weer tegen dezelfde dingen aan als toen.... Of juist weer tegen hele andere dingen.

Maar goed, als je het niet los kunt laten, probeer dan weer (voorzichtig) met hem in contact te komen, om het uit te zoeken. Ik zou hem niet zomaar een bericht sturen om af te spreken, ik denk namelijk niet dat hij daar op in zou gaan gezien jouw afwijzingen een aantal jaren geleden. Je zegt dat hij weer in dezelfde omgeving woont, jullie dezelfde kennissen etc. hebben.... Dan lijkt het me ook niet zo moeilijk om hem weer tegen te komen en eens gewoon gezellig het gesprek aan te gaan. Kun je meteen uitvinden of deze jongen echt wel zo volwassen is geworden als je denk (of hoopt).



Je hebt volledig gelijk. Ik snap mezelf ook niet zo goed eigenlijk. Misschien is dit topic wel meer één grote fantasie dan dat ik daadwerkelijk hem ooit ga/durf te benaderen.



Ik weet wel dat ik destijds WIST dat het absoluut geen zin zou hebben om hem binnen korte tijd weer terug toe te laten in mijn leven. Iemand die gewoon niet is bereid om de relatie zo serieus te nemen als ik toen, dat gaat niet van de één op andere dag/week veranderen. Dat heeft gewoon te maken met verschillende levens ; het leven van een fulltime werkende met een rustig en stabiel leven en het leven van een student die bij een studentenvereniging gaat en in een studentenstad op kamers gaat in een feest huis ; veel verder uit elkaar kan het niet liggen volgens mij.



Weet nog wel dat ik destijds nog wel eens dacht ''misschien, ooit, over een paar jaar, als je wilde haren er af zijn en jij ook achter mij aan wil lopen in plaats van ik alleen maar achter jou''.. Het klinkt ook allemaal niet bijzonder overtuigend en realistisch als ik dit topic nu weer eens even van het begin doorlees, alleen die verdomde schok BLIJFT maar door mijn lijf gaan als ik hem zie. Nu ik hem in korte tijd opeens weer vaak zie, denk ik weer zo veel aan hem.