Psyche
alle pijlers
Verdomd minderwaardigheidscomplex.
maandag 30 maart 2015 20:12
Helaas heb ik nog steeds best wel veel last van een minderwaardigheidscomplex. Mijn hele leven ben ik al vrij onzeker geweest, vooral rondom mensen die ik niet goed ken of mensen waar ik tegen op kijk (en dat is al behoorlijk snel).
Vooral dat tegen mensen op kijken, krijg ik er op de een of andere manier niet uit. Iedereen heeft dit denk ik wel met bepaalde mensen, maar ik denk veel te snel dat ik minder waard ben dan een ander, omdat diegene in mijn ogen meer bereikt heeft dan ik. Dat hoeft objectief niet eens altijd zo te zijn ; ik heb gauw de neiging om mijn eigen prestaties te onderschatten en die van anderen te overschatten. Ook vergelijk ik mijzelf heel veel met andere mensen, waarbij ik alleen maar de positieve punten van andere mensen zie, en de negatieve punten van mijzelf.
Ik ben helaas een langstudeerder. Nu 25 jaar, en eindelijk bijna afgestudeerd, maar mijzelf eigenlijk niet heel erg ontwikkeld tijdens mijn studententijd. Vaak te onzeker geweest om alleen ergens op af te stappen, denken dat ik iets niet kan. Ook voel ik me extreem ongemakkelijk bij mensen waarvan ik denk dat ze ''beter'' zijn dan ik, en vermijd ik dus al gauw nieuwe situaties.
Momenteel werk ik parttime in de administratie en parttime in een restaurant in de bediening. Ik weet opjectief dat ik er best mag zijn : ik kan goed leren, hoor heel vaak dat ik een heel mooi lichaam heb, en om eerlijk te zijn vind ik dat zelf ook wel, heb een prima gezicht, en ik denk dat ik een fijn persoon ben om mee om te gaan.
Maar dat is rationeel. Gevoelsmatig valt alles weer in het water als ik bijvoorbeeld mijn ex zie. Zoals gezegd ben ik nu (pas) bijna klaar met studeren. Ik heb jaren lang veel huur betaald. Veel gewerkt, maar ook veel uitgegeven. Waardoor ik nu maar een paar duizend euro heb, en alles nog moet opbouwen. Mijn ex vriend heeft het allemaal al op een rijtje, een eigen huis, rijdt een mooie auto. Hij werkt dan ook al vanaf zijn 19e fulltime en heeft tot zijn 24e bij zijn ouders gewoond en heeft alles kunnen sparen. Als ik hem tegen kom, voel ik me extreem ongemakkelijk. Ook omdat hij mijn ex is, maar ook en vooral omdat ik mij minderwaardig voel aan hem en het idee heb dat hij op mij neer kijkt. Ik zie totaal niet meer de positieve punten van mijzelf, ik denk totaal niet meer rationeel na dat we gewoon beiden een andere ontwikkeling hebben doorgemaakt en dat ik weer dingen heb die hij niet heeft.
Dit is niet alleen zo met mijn ex, maar bijvoorbeeld ook als ik ergens onverwachts voor word uitgenodigd. Of als een persoon die ik niet goed kent iets leuks/aardigs voor mij doet. Of als ik bijvoorbeeld een nieuw baantje heb of een projectje moest doen met een medestudent die ik niet zo goed ken ; best wel nerveus word ik daarvan, want ik ben heel erg bang om die persoon teleur te stellen. Even bellen, samen aan iets werken, een onverwachte uitnodiging krijgen : Ik vind het wel leuk, maar bovenal voel ik me er enorm ongemakkelijk bij, omdat ik het gevoel heb dat ik mij zo leuk mogelijk voor moet doen voor die persoon, niet mag teleurstellen.
Hoe kom ik hier in vredesnaam vanaf? Het maakt alles zo moeilijk, en het belet me alleen maar van mezelf ontwikkelen. Het houdt deuren voor me gesloten die anders wel open waren gegaan denk ik.
Vooral dat tegen mensen op kijken, krijg ik er op de een of andere manier niet uit. Iedereen heeft dit denk ik wel met bepaalde mensen, maar ik denk veel te snel dat ik minder waard ben dan een ander, omdat diegene in mijn ogen meer bereikt heeft dan ik. Dat hoeft objectief niet eens altijd zo te zijn ; ik heb gauw de neiging om mijn eigen prestaties te onderschatten en die van anderen te overschatten. Ook vergelijk ik mijzelf heel veel met andere mensen, waarbij ik alleen maar de positieve punten van andere mensen zie, en de negatieve punten van mijzelf.
Ik ben helaas een langstudeerder. Nu 25 jaar, en eindelijk bijna afgestudeerd, maar mijzelf eigenlijk niet heel erg ontwikkeld tijdens mijn studententijd. Vaak te onzeker geweest om alleen ergens op af te stappen, denken dat ik iets niet kan. Ook voel ik me extreem ongemakkelijk bij mensen waarvan ik denk dat ze ''beter'' zijn dan ik, en vermijd ik dus al gauw nieuwe situaties.
Momenteel werk ik parttime in de administratie en parttime in een restaurant in de bediening. Ik weet opjectief dat ik er best mag zijn : ik kan goed leren, hoor heel vaak dat ik een heel mooi lichaam heb, en om eerlijk te zijn vind ik dat zelf ook wel, heb een prima gezicht, en ik denk dat ik een fijn persoon ben om mee om te gaan.
Maar dat is rationeel. Gevoelsmatig valt alles weer in het water als ik bijvoorbeeld mijn ex zie. Zoals gezegd ben ik nu (pas) bijna klaar met studeren. Ik heb jaren lang veel huur betaald. Veel gewerkt, maar ook veel uitgegeven. Waardoor ik nu maar een paar duizend euro heb, en alles nog moet opbouwen. Mijn ex vriend heeft het allemaal al op een rijtje, een eigen huis, rijdt een mooie auto. Hij werkt dan ook al vanaf zijn 19e fulltime en heeft tot zijn 24e bij zijn ouders gewoond en heeft alles kunnen sparen. Als ik hem tegen kom, voel ik me extreem ongemakkelijk. Ook omdat hij mijn ex is, maar ook en vooral omdat ik mij minderwaardig voel aan hem en het idee heb dat hij op mij neer kijkt. Ik zie totaal niet meer de positieve punten van mijzelf, ik denk totaal niet meer rationeel na dat we gewoon beiden een andere ontwikkeling hebben doorgemaakt en dat ik weer dingen heb die hij niet heeft.
Dit is niet alleen zo met mijn ex, maar bijvoorbeeld ook als ik ergens onverwachts voor word uitgenodigd. Of als een persoon die ik niet goed kent iets leuks/aardigs voor mij doet. Of als ik bijvoorbeeld een nieuw baantje heb of een projectje moest doen met een medestudent die ik niet zo goed ken ; best wel nerveus word ik daarvan, want ik ben heel erg bang om die persoon teleur te stellen. Even bellen, samen aan iets werken, een onverwachte uitnodiging krijgen : Ik vind het wel leuk, maar bovenal voel ik me er enorm ongemakkelijk bij, omdat ik het gevoel heb dat ik mij zo leuk mogelijk voor moet doen voor die persoon, niet mag teleurstellen.
Hoe kom ik hier in vredesnaam vanaf? Het maakt alles zo moeilijk, en het belet me alleen maar van mezelf ontwikkelen. Het houdt deuren voor me gesloten die anders wel open waren gegaan denk ik.
maandag 30 maart 2015 20:18
maandag 30 maart 2015 20:23
Je ex heeft niet alles, want hij heeft jou niet. Daarbij ken ik niet zo veel studenten met 2 banen en een paar duizend euro op de bank. Focus wat minder op wat je niet hebt en bedenk steeds wat je wel hebt. Misschien ben je een laatbloeier en daar is niets is mee. Verdeel de wereld niet in hoog en laag.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 30 maart 2015 20:43
Ik herken wat jij schrijft wel van hoe ik me voelde toen ik ook ongeveer zou oud was als jij (ik ben nu 38). Ik maakte andermans "oordeel" heel groot in mijn hoofd. Mijn zelfvertrouwen opvijzelen door anderen werkte niet, een compliment van iemand ging het ene oor in, het andere oor uit. Maar kritiek? Nou, daar kon ik weken van wakker liggen.
Mijn gevoel over mijzelf werd pas beter toen ik leerde te relativeren. Om mezelf eigenlijk niet zo verschrikkelijk belangrijk te maken en om wat reëler naar anderen en mezelf te leren kijken.
Bedenk jezelf maar eens hoe jij naar anderen kijkt. Anderen kijken ook zo naar jou. Jij bent voor hen helemaal niet zo belangrijk als voor jezelf. Stoort het jou als een vriendin een bad hair day heeft? Vind je het vervelend dat je zus/broer niet cum laude voor natuurkunde is geslaagd? Vind je hem/haar daardoor minder als persoon? Nee toch? Vind je het erg dat je vriend geen veelgevraagd fotomodel is? Nee toch? Je vind ze toch leuk om wie ze zijn en dat ze jou aandacht geven?
Anderen zien jou ook zo. Jouw eigenschappen worden door hun lang niet zo uitvergroot als door jezelf.
Ga uit van wat je te geven hebt niet van wat jij denkt dat een ander zou willen. Je kunt altijd aandacht geven en vriendelijk zijn.
Mijn gevoel over mijzelf werd pas beter toen ik leerde te relativeren. Om mezelf eigenlijk niet zo verschrikkelijk belangrijk te maken en om wat reëler naar anderen en mezelf te leren kijken.
Bedenk jezelf maar eens hoe jij naar anderen kijkt. Anderen kijken ook zo naar jou. Jij bent voor hen helemaal niet zo belangrijk als voor jezelf. Stoort het jou als een vriendin een bad hair day heeft? Vind je het vervelend dat je zus/broer niet cum laude voor natuurkunde is geslaagd? Vind je hem/haar daardoor minder als persoon? Nee toch? Vind je het erg dat je vriend geen veelgevraagd fotomodel is? Nee toch? Je vind ze toch leuk om wie ze zijn en dat ze jou aandacht geven?
Anderen zien jou ook zo. Jouw eigenschappen worden door hun lang niet zo uitvergroot als door jezelf.
Ga uit van wat je te geven hebt niet van wat jij denkt dat een ander zou willen. Je kunt altijd aandacht geven en vriendelijk zijn.
maandag 30 maart 2015 20:46
Als jij je zelfbeeld ophangt aan wat je "bereikt" hebt, kun je je altijd minderwaardig blijven voelen. Er zijn altijd mensen met een betere baan, grotere auto, etc. Waarom bedenk je je niet dat je wordt uitgenodigd om wie je bent? Je waarde als mens is niet in prestaties of materie uit te drukken.
Speechless
maandag 30 maart 2015 21:04
Wij hadden deze tekst op de wc hangen: http://www.praktijkpsycho ... altimore-gedateerd-1697-1
Dat heb ik daarom zo vaak gelezen dat er wel iets van is geland. Ik vind het nog steeds een prachtige tekst.
Maar de Dirk-Jan scheurkalender die er nu hangt is wel leuker
Dat heb ik daarom zo vaak gelezen dat er wel iets van is geland. Ik vind het nog steeds een prachtige tekst.
Maar de Dirk-Jan scheurkalender die er nu hangt is wel leuker
dinsdag 31 maart 2015 13:49
quote:Ik zie totaal niet meer de positieve punten van mijzelf, ik denk totaal niet meer rationeel na dat we gewoon beiden een andere ontwikkeling hebben doorgemaakt en dat ik weer dingen heb die hij niet heeft.
Het is goed dat je in de gaten hebt dat dit zo is bij jou.
Dit zou je kunnen helpen.
Probeer er eens op te letten wanneer je weer een "negatieve gedachte" hebt over jezelf.
Als je jezelf betrapt op zo'n gedachte, stel jezelf in gedachten dan eens vragen als deze:
- Is het wel waar wat ik denk?
- Heb ik iets aan deze gedachte, help ik mezelf ermee?
En probeer aan de hand daarvan je gedachten "om te buigen" naar iets dat meer realistisch is. Uit wat je hierboven hebt geschreven, begrijp ik dat je dat best kunt!
Je ex is uiteraard niets "beter" (of minder) dan jij. Ook hij heeft, net als jij en ieder ander mens, zijn sterke en zwakke punten.
Bijvoorbeeld doordat hij thuis is blijven wonen tot zijn 24e, heeft hij vast ervaringen gemist die jij wel hebt gehad (misschien kan hij niet eens een ei bakken, bij wijze van spreken).
quote:Ik ben helaas een langstudeerder. Nu 25 jaar, en eindelijk bijna afgestudeerd, maar mijzelf eigenlijk niet heel erg ontwikkeld tijdens mijn studententijd. Vaak te onzeker geweest om alleen ergens op af te stappen, denken dat ik iets niet kan. Ook voel ik me extreem ongemakkelijk bij mensen waarvan ik denk dat ze ''beter'' zijn dan ik, en vermijd ik dus al gauw nieuwe situaties.
Probeer regelmatig om die nieuwe situaties niet meer te vermijden.
Probeer ze wel aan te pakken; daar leer je van.
Begin dan wel met dingen die je niet extreem lastig vindt, dan is de kans van slagen groter.
En als je ervaart dat zoiets je lukt, is dat goed voor je zelfbeeld.
Het is goed dat je in de gaten hebt dat dit zo is bij jou.
Dit zou je kunnen helpen.
Probeer er eens op te letten wanneer je weer een "negatieve gedachte" hebt over jezelf.
Als je jezelf betrapt op zo'n gedachte, stel jezelf in gedachten dan eens vragen als deze:
- Is het wel waar wat ik denk?
- Heb ik iets aan deze gedachte, help ik mezelf ermee?
En probeer aan de hand daarvan je gedachten "om te buigen" naar iets dat meer realistisch is. Uit wat je hierboven hebt geschreven, begrijp ik dat je dat best kunt!
Je ex is uiteraard niets "beter" (of minder) dan jij. Ook hij heeft, net als jij en ieder ander mens, zijn sterke en zwakke punten.
Bijvoorbeeld doordat hij thuis is blijven wonen tot zijn 24e, heeft hij vast ervaringen gemist die jij wel hebt gehad (misschien kan hij niet eens een ei bakken, bij wijze van spreken).
quote:Ik ben helaas een langstudeerder. Nu 25 jaar, en eindelijk bijna afgestudeerd, maar mijzelf eigenlijk niet heel erg ontwikkeld tijdens mijn studententijd. Vaak te onzeker geweest om alleen ergens op af te stappen, denken dat ik iets niet kan. Ook voel ik me extreem ongemakkelijk bij mensen waarvan ik denk dat ze ''beter'' zijn dan ik, en vermijd ik dus al gauw nieuwe situaties.
Probeer regelmatig om die nieuwe situaties niet meer te vermijden.
Probeer ze wel aan te pakken; daar leer je van.
Begin dan wel met dingen die je niet extreem lastig vindt, dan is de kans van slagen groter.
En als je ervaart dat zoiets je lukt, is dat goed voor je zelfbeeld.
dinsdag 31 maart 2015 17:38
Probeer je te focussen op de mooie punten die je wel hebt en probeer niet alleen maar te kijken naar wat je niet hebt!Niemand is
volmaakt.Je noemde in je post al een paar positive punten een mooi lichaam b.v. maar ook dat je een lief en prettig persoon bent om
mee om te gaan.Je zou b.v. een lijst kunnen maken met al je positieve en negatieve punten!Werk aan je negatieve punten en probeer
beetje bij beetje positiever over jezelf te denken al is dit niet makkelijk.Geef jezelf iedere dag een paar complimenten en blijf dit doen!
En vergeet niet dat het niet gaat om een grote auto of een supergoed betaalde baan maar om wie je bent.Verder:Ieder mens is de moeite waard,jij ook!
volmaakt.Je noemde in je post al een paar positive punten een mooi lichaam b.v. maar ook dat je een lief en prettig persoon bent om
mee om te gaan.Je zou b.v. een lijst kunnen maken met al je positieve en negatieve punten!Werk aan je negatieve punten en probeer
beetje bij beetje positiever over jezelf te denken al is dit niet makkelijk.Geef jezelf iedere dag een paar complimenten en blijf dit doen!
En vergeet niet dat het niet gaat om een grote auto of een supergoed betaalde baan maar om wie je bent.Verder:Ieder mens is de moeite waard,jij ook!
dinsdag 31 maart 2015 18:03
Ook ik ben bijna heel mijn leven al onzeker. Dat is erger geworden door pesten in mijn tienertijd. Opkijken tegen anderen heb ik ook altijd gedaan. Bij veel praktische vaardigheden had ik moeite (leren zwemmen, fietsen, knutselen). Later was dat ook zo met mijn rijbewijs halen. Vriendinnen, klasgenoten haalden het binnen het half jaar. Terwijl het bij mij 1,5 jaar duurde. De praktijk was moeilijk voor me. De wil was er zeker, maar het inzicht niet. Ik had gewoon meer tijd nodig. Maar ik voelde me ook minderwaardig. Want dit was nu al het zoveelste wat moeizaam ging. Ook op werkplekken en met sociale contacten liep ik regelmatig vast. Ik heb me vaak afgevraagd wat er toch mis met me was. En waarom lukte het bij anderen wel?
Op mijn 20e kreeg ik de diagnose ASS. Aan de ene kant was ik opgelucht dat er een verklaring voor mijn problemen was. Maar vond het ook wel moeilijk om te weten dat ik niet normaal was. Nu heb ik het beter geaccepteerd. De troost is dat ik niet de enige ben.
Nu kijk ik op tegen mensen die een leuke of goede baan en een jarenlange relatie hebben. Kortom volwassen dingen. Ik heb geen reguliere baan en werk bij de SW door mijn problemen. Ik kan gemiddeld leren, maar het niet uitvoeren (hoge werkdruk en meer dingen tegelijk doen gaat fout bij mij). Een relatie heb ik ook nog nooit gehad. Het enige volwassene wat ik bereikt heb is mijn rijbewijs en dat ik op mezelf woon.
Nu is het wel veel rustiger in mijn hoofd dan vroeger. Lage werkdruk en een paar leuke collega's. En toch blijven opkijken omdat zij wel meekunnen met de maatschappij, wel die hoge werkdruk aankunnen.
Op mijn 20e kreeg ik de diagnose ASS. Aan de ene kant was ik opgelucht dat er een verklaring voor mijn problemen was. Maar vond het ook wel moeilijk om te weten dat ik niet normaal was. Nu heb ik het beter geaccepteerd. De troost is dat ik niet de enige ben.
Nu kijk ik op tegen mensen die een leuke of goede baan en een jarenlange relatie hebben. Kortom volwassen dingen. Ik heb geen reguliere baan en werk bij de SW door mijn problemen. Ik kan gemiddeld leren, maar het niet uitvoeren (hoge werkdruk en meer dingen tegelijk doen gaat fout bij mij). Een relatie heb ik ook nog nooit gehad. Het enige volwassene wat ik bereikt heb is mijn rijbewijs en dat ik op mezelf woon.
Nu is het wel veel rustiger in mijn hoofd dan vroeger. Lage werkdruk en een paar leuke collega's. En toch blijven opkijken omdat zij wel meekunnen met de maatschappij, wel die hoge werkdruk aankunnen.
