Relaties
alle pijlers
Hoeveel stress kan een huwelijk/gezin aan
maandag 30 maart 2015 19:24
Voordat het breekt?
Je hoort van die verhalen: 'jeetje die hebben veel pech'. Nou, zo voelt het met ons huwelijk en gezin. In de 14 jaar dat we bij elkaar zijn is er werkelijk geen jaar bij geweest dat er niets bijzonder stressvol gebeurde. Plotselinge opname in het ziektenhuis, chronische ziekte, familieleden die overlijden, baan kwijtgeraakt, dak van huis stort in door storm, auto gestolen, huis is ingebroken, huisdier wordt overreden, onverwachte financiele tegenslagen tezamen met min of meer geplande leuke dingen die ook (leuke) stress kunnen geven: trouwen, zwangerschap, kindje, huis kopen, huis verkopen, verhuizen, overwerken e.d.
Gewoon veel stress, veel verdriet en ontiegelijk veel vermoeidheid. Ik merk dat het mij nekt en mijn man ook. Er is zo weinig ruimte voor luchtigheid, samen erop uit of op vakantie (financieel krap). Er zijn weinig 'oplaad-momentjes'.
We lachen zo weinig. Ons huis voelt als een gevangenis en eerlijk gezegd zo voelt ons leven ook. Ik voel me knap schuldig naar ons kind, hoeveel we allebei ons best doen om elke week samen leuke dingen te ondernemen als gezin. Al is het maar samen even fietsen als de zon schijnt. Of picknicken in het park.
Samen met zijn tweetjes doen we niet zoveel, geen geld voor oppas en door ellende veel vrienden en familie kwijtgeraakt. Eens per week of zo zitten we samen Netflix te kijken, op de bank.
We doen zo hard ons best, we houden van elkaar, steunen elkaar, werken keihard, maar soms is de koek gewoon op.
Ik heb zin in een lente schoonmaak, vooral van ons leven. Maar weet werkelijk waar niet waar ik moet beginnen. Mijn man is even radeloos als ik. We zijn volgende week 12 jaar getrouwd en we weten beiden niet wat er te vieren valt. Misschien dat we het allemaal uberhaupt overleefd hebben en elkaar nog hebben?
Ik heb het gevoel dat onze relatie een soort 'harnas' heeft moeten kweken, we hadden die nodig om te kunnen vechten, maar we zijn beiden bang om dat even neer te leggen, want wie weet wanneer de volgende oorlog aanbreekt? (sorry voor de doom & gloom)
Kan een huwelijk een burn-out krijgen?
Terwijl we van nature beiden redelijk positief en probleemoplossend zijn ingesteld en er echt voor gaan.
Herkent iemand dit? Tips?
Je hoort van die verhalen: 'jeetje die hebben veel pech'. Nou, zo voelt het met ons huwelijk en gezin. In de 14 jaar dat we bij elkaar zijn is er werkelijk geen jaar bij geweest dat er niets bijzonder stressvol gebeurde. Plotselinge opname in het ziektenhuis, chronische ziekte, familieleden die overlijden, baan kwijtgeraakt, dak van huis stort in door storm, auto gestolen, huis is ingebroken, huisdier wordt overreden, onverwachte financiele tegenslagen tezamen met min of meer geplande leuke dingen die ook (leuke) stress kunnen geven: trouwen, zwangerschap, kindje, huis kopen, huis verkopen, verhuizen, overwerken e.d.
Gewoon veel stress, veel verdriet en ontiegelijk veel vermoeidheid. Ik merk dat het mij nekt en mijn man ook. Er is zo weinig ruimte voor luchtigheid, samen erop uit of op vakantie (financieel krap). Er zijn weinig 'oplaad-momentjes'.
We lachen zo weinig. Ons huis voelt als een gevangenis en eerlijk gezegd zo voelt ons leven ook. Ik voel me knap schuldig naar ons kind, hoeveel we allebei ons best doen om elke week samen leuke dingen te ondernemen als gezin. Al is het maar samen even fietsen als de zon schijnt. Of picknicken in het park.
Samen met zijn tweetjes doen we niet zoveel, geen geld voor oppas en door ellende veel vrienden en familie kwijtgeraakt. Eens per week of zo zitten we samen Netflix te kijken, op de bank.
We doen zo hard ons best, we houden van elkaar, steunen elkaar, werken keihard, maar soms is de koek gewoon op.
Ik heb zin in een lente schoonmaak, vooral van ons leven. Maar weet werkelijk waar niet waar ik moet beginnen. Mijn man is even radeloos als ik. We zijn volgende week 12 jaar getrouwd en we weten beiden niet wat er te vieren valt. Misschien dat we het allemaal uberhaupt overleefd hebben en elkaar nog hebben?
Ik heb het gevoel dat onze relatie een soort 'harnas' heeft moeten kweken, we hadden die nodig om te kunnen vechten, maar we zijn beiden bang om dat even neer te leggen, want wie weet wanneer de volgende oorlog aanbreekt? (sorry voor de doom & gloom)
Kan een huwelijk een burn-out krijgen?
Terwijl we van nature beiden redelijk positief en probleemoplossend zijn ingesteld en er echt voor gaan.
Herkent iemand dit? Tips?
maandag 30 maart 2015 20:41
Hier ook iemand die van heel hoog naar beneden is gedonderd en werkelijk de hel op aarde heeft meegemaakt. Iemand zei laatst nog tegen me: "je hoort bij onze strijdkrachten te zitten".
Ik ben er nog steeds en het was zeker niet makkelijk. Kan ook op niemand terugvallen want die heb ik niet meer. Geluk heb ik in mezelf gevonden en zaken waar ik geen invloed op heb, laat ik van me afglijden. Gezondheid is het belangrijkste bezit en ik wens je sterkte en beterschap.
Ik wil als je in mijn buurt woont niet oppassen maar wel je huis schoonmaken en opruimen zodat je meer tijd hebt voor je gezin.
Ik ben er nog steeds en het was zeker niet makkelijk. Kan ook op niemand terugvallen want die heb ik niet meer. Geluk heb ik in mezelf gevonden en zaken waar ik geen invloed op heb, laat ik van me afglijden. Gezondheid is het belangrijkste bezit en ik wens je sterkte en beterschap.
Ik wil als je in mijn buurt woont niet oppassen maar wel je huis schoonmaken en opruimen zodat je meer tijd hebt voor je gezin.
maandag 30 maart 2015 20:43
Misschien moet je voor jezelf nagaan hoe het komt dat je het op dit moment niet meer trekt. Is er iets gebeurt wat voor jou de spreekwoordelijke druppel was,waardoor je de afgelopen 14 jaar op de grote hoop gooit?
De dingen die jij meegemaakt hebt , heb ik ook meegemaakt, maar omdat ik ze afzonderlijk verwerkt heb en ik goed in mijn vel zit en een fijn huwelijk heb, zie ik de gebeurtenissen (waaronder enkele zeer heftige) als een fase in mijn/ons leven en huwelijk. Het is belangrijk om je man als maatje te zien en te " gebruiken", zodat wat je meemaakt je samen draagt en minder zwaar wordt. Investeer in je relatie. Als je het gevoel hebt dat je thuisfront solide is, zul je zien dat je meer aankunt dan je denkt. Succes.
De dingen die jij meegemaakt hebt , heb ik ook meegemaakt, maar omdat ik ze afzonderlijk verwerkt heb en ik goed in mijn vel zit en een fijn huwelijk heb, zie ik de gebeurtenissen (waaronder enkele zeer heftige) als een fase in mijn/ons leven en huwelijk. Het is belangrijk om je man als maatje te zien en te " gebruiken", zodat wat je meemaakt je samen draagt en minder zwaar wordt. Investeer in je relatie. Als je het gevoel hebt dat je thuisfront solide is, zul je zien dat je meer aankunt dan je denkt. Succes.
maandag 30 maart 2015 20:44
maandag 30 maart 2015 21:01
Klinkt ook zwaar.
Jullie hebben ook verl meegemaakt en san is het ook moeilijk om uit de 'zware' modus te komen.
Niet meer op je hoede zijn maar gewoon even ontspannen.
Domme vraag (helemaal uit mijn mond) maar sporten jullie?
Ik ben zelf zo
Lui als de pest maar wandel bijv in 'zware' tijden graag. Dat kost niks en helpt echt.
Exit: Oh sorry lees nu dat je in een rolstoel zit? Is een avondje tutten, dus maskertje, jezelf verzorgen dan geen idee?
Of eens per week zoals wij noemen een 'grote mensen' diner. Kinderen wat makkelijks, op bed en dan gaan wij gezellig iets eten wat wij lekker vinden.
Ik vind echt niet dat je zeurt en ik snap dat je er doorheen zit. Deze tips zijn nuet bedoeld om je probleem 'makkelijk' neer te zetten (zo van: 14 jaar ellende? Ga een biefstukje eten en het is over, daaag!) maar meer om jullie tweeën weer wat bij elkaar te brengen en wat meer energie in jullie relatie te krijgen.
In ieder geval verl sterkte.
Jullie hebben ook verl meegemaakt en san is het ook moeilijk om uit de 'zware' modus te komen.
Niet meer op je hoede zijn maar gewoon even ontspannen.
Domme vraag (helemaal uit mijn mond) maar sporten jullie?
Ik ben zelf zo
Lui als de pest maar wandel bijv in 'zware' tijden graag. Dat kost niks en helpt echt.
Exit: Oh sorry lees nu dat je in een rolstoel zit? Is een avondje tutten, dus maskertje, jezelf verzorgen dan geen idee?
Of eens per week zoals wij noemen een 'grote mensen' diner. Kinderen wat makkelijks, op bed en dan gaan wij gezellig iets eten wat wij lekker vinden.
Ik vind echt niet dat je zeurt en ik snap dat je er doorheen zit. Deze tips zijn nuet bedoeld om je probleem 'makkelijk' neer te zetten (zo van: 14 jaar ellende? Ga een biefstukje eten en het is over, daaag!) maar meer om jullie tweeën weer wat bij elkaar te brengen en wat meer energie in jullie relatie te krijgen.
In ieder geval verl sterkte.
maandag 30 maart 2015 21:04
Hoewel ik de aanbiedingen voor oppas heel aardig vind, geloof ik niet dat dat echt verschil zal maken. Wij hebben vier kinderen, flinke zorgen èn maken tijd om met zijn allen op pad te gaan. Gewoon, zorgen dat je weet wat er te doen is in de buurt, open dagen, festivalletjes, of simpelweg zodra de zon schijnt even samen in de tuin zitten ... als je wilt kan je prima afleiding vinden en je kosteloos of goedkoop vermaken.
Als de kinderen slapen, kan je best beiden lui achter een beeldscherm gaan hangen, maar af en toe die schermen uitzetten, levert je ook een paar uur samen op - veel makkelijker dan een oppas!
Als de kinderen slapen, kan je best beiden lui achter een beeldscherm gaan hangen, maar af en toe die schermen uitzetten, levert je ook een paar uur samen op - veel makkelijker dan een oppas!
maandag 30 maart 2015 21:32
maandag 30 maart 2015 21:32
maandag 30 maart 2015 21:47
maandag 30 maart 2015 21:47
quote:spinazie-lasagne schreef op 30 maart 2015 @ 21:32:
Ik denk dat je wat minder moet klagen en wat meer moet doen. Als je zo in een hoekje gaat zitten huilen dan wordt je leven inderdaad belabberd. Sorry dat ik het zo bot breng, maar mijn ervaring is dat sommige mensen echt een enorme schop onder hun kont nodig hebben. en mijn ervaring is dat sommige mensen wat missen aan empathie
Ik denk dat je wat minder moet klagen en wat meer moet doen. Als je zo in een hoekje gaat zitten huilen dan wordt je leven inderdaad belabberd. Sorry dat ik het zo bot breng, maar mijn ervaring is dat sommige mensen echt een enorme schop onder hun kont nodig hebben. en mijn ervaring is dat sommige mensen wat missen aan empathie
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 31 maart 2015 07:14
quote:spinazie-lasagne schreef op 30 maart 2015 @ 21:32:
Ik denk dat je wat minder moet klagen en wat meer moet doen. Als je zo in een hoekje gaat zitten huilen dan wordt je leven inderdaad belabberd. Sorry dat ik het zo bot breng, maar mijn ervaring is dat sommige mensen echt een enorme schop onder hun kont nodig hebben.Wat een parel van wijsheid.
Ik denk dat je wat minder moet klagen en wat meer moet doen. Als je zo in een hoekje gaat zitten huilen dan wordt je leven inderdaad belabberd. Sorry dat ik het zo bot breng, maar mijn ervaring is dat sommige mensen echt een enorme schop onder hun kont nodig hebben.Wat een parel van wijsheid.
dinsdag 31 maart 2015 13:24
Klinkt als mijn leven en huwelijk .. Tja .. That's life. Slikken en rug recht en doorrrrrr.
het is niet iedere dag feest .. Simpel .. Ik heb ook wel eens een baal dag .. Morgen weer een dag .. Sippen helpt ook niet
Mijn gezin is gecompliceerd , ben zelf chronisch ziek, veel overlijdens in korte tijd, baanverlies, depressie , drama bevalling, 2 kinderen met ASS en man die ass heeft, man die 90% van zijn tijd in buitenland werkt .. Tja .. Niet altijd even leuk en bij vlagen kut. Maar ik,geniet dubbel van de momentrn dat alles klopt en lekker loopt , dan kan je weer even er tegen ..
het is niet iedere dag feest .. Simpel .. Ik heb ook wel eens een baal dag .. Morgen weer een dag .. Sippen helpt ook niet
Mijn gezin is gecompliceerd , ben zelf chronisch ziek, veel overlijdens in korte tijd, baanverlies, depressie , drama bevalling, 2 kinderen met ASS en man die ass heeft, man die 90% van zijn tijd in buitenland werkt .. Tja .. Niet altijd even leuk en bij vlagen kut. Maar ik,geniet dubbel van de momentrn dat alles klopt en lekker loopt , dan kan je weer even er tegen ..
dinsdag 31 maart 2015 13:27
quote:rosanna08 schreef op 30 maart 2015 @ 21:47:
[...]
er staat nog een hele rij andere dingen boven hoor
Sterfgeval en ziekenhuis opname? En dat gebeurt bij een ander niet zeker.
Kijk heb je het over een aantal dingen in een jaar tijd ja maar het gaat hier over een periode van 14 jaar! Lijkt me vrij logisch dat er dan wel eens een keer wat gebeurt hé. Als er nooit iemand zou doodgaan zou het erg druk worden en weet je hoe vol de ziekenhuizen zijn? Het gebeurt echt iedereen dat overlijden, ontslagen worden, verhuizen. En dan trouwen en zwangerschap er ook bij zetten? Dat zijn toch juist leuke dingen? daar kan je toch niet zo depri van worden lijkt me. TO trekt het wel heul erg naar zich toe en doet alsof zij de enige is die het "zwaar" heeft.
[...]
er staat nog een hele rij andere dingen boven hoor
Sterfgeval en ziekenhuis opname? En dat gebeurt bij een ander niet zeker.
Kijk heb je het over een aantal dingen in een jaar tijd ja maar het gaat hier over een periode van 14 jaar! Lijkt me vrij logisch dat er dan wel eens een keer wat gebeurt hé. Als er nooit iemand zou doodgaan zou het erg druk worden en weet je hoe vol de ziekenhuizen zijn? Het gebeurt echt iedereen dat overlijden, ontslagen worden, verhuizen. En dan trouwen en zwangerschap er ook bij zetten? Dat zijn toch juist leuke dingen? daar kan je toch niet zo depri van worden lijkt me. TO trekt het wel heul erg naar zich toe en doet alsof zij de enige is die het "zwaar" heeft.
dinsdag 31 maart 2015 14:05
Wat heeft TO aan dat geoordeeld? Wie weet over hoeveel drempels ze zich heeft moeten zetten om dit bericht überhaupt te plaatsen?
Ik vind het jammer dat ze niet meer reageert. Ik kan op basis van de OP echt niet inschatten of dit een gevalletje 'schop onder de kont' is hoor. Een groot deel van dat lijstje heb ik de afgelopen 10 jaar ook mee gemaakt maar, echt, het ene sterfgeval is natuurlijk het andere niet en ook qua ziekenhuisopnames, ziektes en financiële zorgen heb je in nogal wat gradaties.
Ik vind het jammer dat ze niet meer reageert. Ik kan op basis van de OP echt niet inschatten of dit een gevalletje 'schop onder de kont' is hoor. Een groot deel van dat lijstje heb ik de afgelopen 10 jaar ook mee gemaakt maar, echt, het ene sterfgeval is natuurlijk het andere niet en ook qua ziekenhuisopnames, ziektes en financiële zorgen heb je in nogal wat gradaties.
dinsdag 31 maart 2015 14:31
Je kunt en mag draagkracht vs draaglast tussen mensen niet zomaar vergelijken. Het heeft ook te maken met wel of niet kunnen relativeren, achterban, externe factoren etc.
De ene persoon gaat er fluitend doorheen en weer een ander ligt in de kreukels voor een jaar.
Mensen oordelen vanuit eigen referentiekader, maar ik vind dat niet juist. De topicstarter heeft het zwaar, dat ervaart zij zo. Ze zoekt steun. Ik wens je veel kracht en een lichtpunt!
De ene persoon gaat er fluitend doorheen en weer een ander ligt in de kreukels voor een jaar.
Mensen oordelen vanuit eigen referentiekader, maar ik vind dat niet juist. De topicstarter heeft het zwaar, dat ervaart zij zo. Ze zoekt steun. Ik wens je veel kracht en een lichtpunt!
Mot met to
dinsdag 31 maart 2015 14:31
quote:blijftgewoondametje schreef op 31 maart 2015 @ 14:05:
Wat heeft TO aan dat geoordeeld? Wie weet over hoeveel drempels ze zich heeft moeten zetten om dit bericht überhaupt te plaatsen?
Ik vind het jammer dat ze niet meer reageert. Ik kan op basis van de OP echt niet inschatten of dit een gevalletje 'schop onder de kont' is hoor. Een groot deel van dat lijstje heb ik de afgelopen 10 jaar ook mee gemaakt maar, echt, het ene sterfgeval is natuurlijk het andere niet en ook qua ziekenhuisopnames, ziektes en financiële zorgen heb je in nogal wat gradaties.Eens
Wat heeft TO aan dat geoordeeld? Wie weet over hoeveel drempels ze zich heeft moeten zetten om dit bericht überhaupt te plaatsen?
Ik vind het jammer dat ze niet meer reageert. Ik kan op basis van de OP echt niet inschatten of dit een gevalletje 'schop onder de kont' is hoor. Een groot deel van dat lijstje heb ik de afgelopen 10 jaar ook mee gemaakt maar, echt, het ene sterfgeval is natuurlijk het andere niet en ook qua ziekenhuisopnames, ziektes en financiële zorgen heb je in nogal wat gradaties.Eens
Mot met to
dinsdag 31 maart 2015 15:03
quote:nina1966 schreef op 31 maart 2015 @ 13:27:
[...]
Sterfgeval en ziekenhuis opname? En dat gebeurt bij een ander niet zeker.
Kijk heb je het over een aantal dingen in een jaar tijd ja maar het gaat hier over een periode van 14 jaar! Lijkt me vrij logisch dat er dan wel eens een keer wat gebeurt hé. Als er nooit iemand zou doodgaan zou het erg druk worden en weet je hoe vol de ziekenhuizen zijn? Het gebeurt echt iedereen dat overlijden, ontslagen worden, verhuizen. En dan trouwen en zwangerschap er ook bij zetten? Dat zijn toch juist leuke dingen? daar kan je toch niet zo depri van worden lijkt me. TO trekt het wel heul erg naar zich toe en doet alsof zij de enige is die het "zwaar" heeft. en chronische ziekte. Bovendien weten we helemaal niet hoe de verdeling is en wat voor een chronische ziekte het is.
Waar het om gaat, is dat bij iedereen de belastbaarheid verschillend is en het dus helemaal geen zin heeft om voor een ander te bepalen wanneer die het zwaar genoeg heeft om te mogen klagen.
TO heeft momenteel het gevoel dat ze er doorheen zitten en dat helpt het echt niet om te gaan schoppen en te roepen dat het allemaal best mee valt.
[...]
Sterfgeval en ziekenhuis opname? En dat gebeurt bij een ander niet zeker.
Kijk heb je het over een aantal dingen in een jaar tijd ja maar het gaat hier over een periode van 14 jaar! Lijkt me vrij logisch dat er dan wel eens een keer wat gebeurt hé. Als er nooit iemand zou doodgaan zou het erg druk worden en weet je hoe vol de ziekenhuizen zijn? Het gebeurt echt iedereen dat overlijden, ontslagen worden, verhuizen. En dan trouwen en zwangerschap er ook bij zetten? Dat zijn toch juist leuke dingen? daar kan je toch niet zo depri van worden lijkt me. TO trekt het wel heul erg naar zich toe en doet alsof zij de enige is die het "zwaar" heeft. en chronische ziekte. Bovendien weten we helemaal niet hoe de verdeling is en wat voor een chronische ziekte het is.
Waar het om gaat, is dat bij iedereen de belastbaarheid verschillend is en het dus helemaal geen zin heeft om voor een ander te bepalen wanneer die het zwaar genoeg heeft om te mogen klagen.
TO heeft momenteel het gevoel dat ze er doorheen zitten en dat helpt het echt niet om te gaan schoppen en te roepen dat het allemaal best mee valt.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 31 maart 2015 16:16
quote:rosanna08 schreef op 31 maart 2015 @ 15:03:
[...]
en chronische ziekte. Bovendien weten we helemaal niet hoe de verdeling is en wat voor een chronische ziekte het is.
Waar het om gaat, is dat bij iedereen de belastbaarheid verschillend is en het dus helemaal geen zin heeft om voor een ander te bepalen wanneer die het zwaar genoeg heeft om te mogen klagen.
TO heeft momenteel het gevoel dat ze er doorheen zitten en dat helpt het echt niet om te gaan schoppen en te roepen dat het allemaal best mee valt. +1
[...]
en chronische ziekte. Bovendien weten we helemaal niet hoe de verdeling is en wat voor een chronische ziekte het is.
Waar het om gaat, is dat bij iedereen de belastbaarheid verschillend is en het dus helemaal geen zin heeft om voor een ander te bepalen wanneer die het zwaar genoeg heeft om te mogen klagen.
TO heeft momenteel het gevoel dat ze er doorheen zitten en dat helpt het echt niet om te gaan schoppen en te roepen dat het allemaal best mee valt. +1
dinsdag 31 maart 2015 16:22
Ik bedoel het echt niet lullig, maar in mijn ogen ís dat gewoon leven/hoort het bij het leven.
Of ik heb ook altijd zoveel pech dat ik dat normaal vind
Je kunt het ook als enorm geluk zien als het een tijdje (al is het een paar weken) rustig is.
Ik snap wel dat jullie er even doorheen zitten, maar probeer het vooral geen 'levensinstelling' te laten worden.
Als je ergens te lang of te diep inzit, dan krijgt het een soort lading waar je niet meer uitkomt, en voelt het alleen nog als negatief/pech/op/gevangenis etc.
Nóg meer de kleine momenten voor jezelf pakken, of samen, en probeer (al is het moeilijk) het leven niet als iets negatiefs/zwaars te zien.(naast gewone baalmomenten)
Of ik heb ook altijd zoveel pech dat ik dat normaal vind
Je kunt het ook als enorm geluk zien als het een tijdje (al is het een paar weken) rustig is.
Ik snap wel dat jullie er even doorheen zitten, maar probeer het vooral geen 'levensinstelling' te laten worden.
Als je ergens te lang of te diep inzit, dan krijgt het een soort lading waar je niet meer uitkomt, en voelt het alleen nog als negatief/pech/op/gevangenis etc.
Nóg meer de kleine momenten voor jezelf pakken, of samen, en probeer (al is het moeilijk) het leven niet als iets negatiefs/zwaars te zien.(naast gewone baalmomenten)
