Relaties
alle pijlers
Zoveel tijd verspild, de focus is verkeerd
vrijdag 15 mei 2015 18:35
Ik kom er steeds meer achter dat ik mijn volwassen leeftijd, dat nu zo'n 15 jaar duurt, en daarvoor, ik me vaak gefocust heb op mensen die simpelweg verkeerd voor me waren (met een paar uitzonderingen). Partners die vanwege allerlei issues geen liefhebbende partner konden zijn en collega's of 'vrienden' die nooit intrinsiek in mij geïnteresseerd waren (behalve de uitzonderingen). Mensen die tegen me logen, die gemeen waren, die me hard dumpten, die verliefd waren op de aandacht die ik hen gaf en niet om wie ik had, vaak erg weinig empathie hadden, soms logen en bedrogen.
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
woensdag 27 mei 2015 16:13
Jeetje Femke.
Jou OP is mijn levensverhaal.
Ik ben ook zo liefdeloos opgevoed, altijd het gevoel gekregen dat ik niets waard was, dat ik inmiddels volwassen jarenlang heb 'gebedeld' om liefde bij mensen die geen knip voor de neus waard zijn. En te veel waarde heb gehecht aan mensen die dat absoluut niet waard waren.
En nog steeds.
Jou OP is mijn levensverhaal.
Ik ben ook zo liefdeloos opgevoed, altijd het gevoel gekregen dat ik niets waard was, dat ik inmiddels volwassen jarenlang heb 'gebedeld' om liefde bij mensen die geen knip voor de neus waard zijn. En te veel waarde heb gehecht aan mensen die dat absoluut niet waard waren.
En nog steeds.
woensdag 27 mei 2015 18:52
Ik deed vanochtend de volgende ontdekking: Ik heb bijna altijd partners gehad met een explosief kantje. Ze accepteerden geen enkele kritiek, ze wilden wegkomen met gemeen gedrag, en je hoefde maar iets te doen en je kreeg een hoop ellende over je heen. Ze blaften heel hard zodat ik gauw weer in mijn hok terugkeerde en het wel uit mijn hoofd haal over mijn eigen gevoelens te beginnen of te zeggen dat ik ontevreden ben. Het gaat over hen. Zij zijn 'entitled' om de relatie te bepalen, om grenzen te stellen, om me te vertellen hoe ik me moet gedragen, en niet andersom. Eigenlijk vind ik het nog steeds eng om ze tegen te komen. Ze waren onvoorspelbaar. Opeens kon de sfeer omslaan.
Ik weet nu inmiddels dat ik emotioneel niet van hen krijg wat ik nodig heb. Ook vind ik het eng dat als ik ze nu op straat zou tegenkomen, terwijl ik allang weer vrijgezel ben, ze opeens iets kwetsends zeggen of nog even iets gemeens doen (gewoon omdat ze het kunnen). Misschien vind ik dat juist eng omdat ik ook conflict vermijd. Ach ik weet het niet. Dat wilde ik gewoon even delen. Nu hopelijk kan ik hiermee in de toekomst andere keuzes maken.
Ik weet nu inmiddels dat ik emotioneel niet van hen krijg wat ik nodig heb. Ook vind ik het eng dat als ik ze nu op straat zou tegenkomen, terwijl ik allang weer vrijgezel ben, ze opeens iets kwetsends zeggen of nog even iets gemeens doen (gewoon omdat ze het kunnen). Misschien vind ik dat juist eng omdat ik ook conflict vermijd. Ach ik weet het niet. Dat wilde ik gewoon even delen. Nu hopelijk kan ik hiermee in de toekomst andere keuzes maken.
donderdag 28 mei 2015 15:59
En dat ik ophoud een zwak te hebben voor juist die mensen die ik eigenlijk helemaal niet in mijn leven wil hebben. Het is mijn leven toch? Waarom geef ik anderen de keuze mij wel of niet in hun leven toe te laten maar zelf is mij deurbeleid ronduit verrot. Nu begint het inderdaad met de signalen te herkennen en daar naar te handelen.
donderdag 28 mei 2015 16:04
Je geeft anderen de keuze omdat het je waarschijnlijk als kind goed uitkwam om de grote mensen niet tegen de schenen te schoppen. Veel van mijn deurmat-houdingen komen uit mijn jeugd en waren toen rete handig. Zo kon ik voor zover ik daar controle over had die 2e klap ontwijken of kon ik door me gedeisd te houden uit de vuurlinie blijven. Die signalen herken ik nu ook; angst zodra ik voor mezelf wil opkomen of wanneer iets in de interactie tussen mij en de ander gebeurt wat niet klopt. Die angst is vanuit een kindperspectief logisch, maar vanuit een volwassen perspectief schadelijk als je er aan toe geeft.
De signalen herkennen lukt me niet alleen; ik volg intensieve therapie omdat het qua gevoelens bij mij echt één grote warboel was. Wat is van mij, wat is van de ander, waar kan ik wat doen en wat ligt buiten mijn macht? Herkennen wat de signalen zijn, is een enorme stap in het genezingsproces. Wat je niet herkent, kun je namelijk ook niet veranderen.
De signalen herkennen lukt me niet alleen; ik volg intensieve therapie omdat het qua gevoelens bij mij echt één grote warboel was. Wat is van mij, wat is van de ander, waar kan ik wat doen en wat ligt buiten mijn macht? Herkennen wat de signalen zijn, is een enorme stap in het genezingsproces. Wat je niet herkent, kun je namelijk ook niet veranderen.
donderdag 28 mei 2015 16:19
Die angst zodra ik voor mezelf wil opkomen. Dat herken ik wel! Het voelt zo ontzettend eng om voor mezelf te kiezen wat betreft relaties. Het voelt enorm of ik tegen anderen kies, alsof ik hen iets aan doen. Wauw, dat moeten echt de manipulators zijn die op me in hebben gepraat. Want weer heb ik dus dubbele standaarden daarin. Ik ga nu een beetje 'fake it until you make it' gedrag vertonen want rationeel gezien weet ik echt wel wat het is om voor jezelf te zorgen. Ik voel het alleen niet goed.
Ik ben blij dat ik dan de signalen inmiddels herken. Ben jij nu vrij van die angsten of lukt het je tenminste om je er niets van aan te trekken?
Ik ben blij dat ik dan de signalen inmiddels herken. Ben jij nu vrij van die angsten of lukt het je tenminste om je er niets van aan te trekken?
donderdag 28 mei 2015 16:30
Dat herken ik ook, angst als ik voor mezelf wil opkomen. Zelfs fysiek kan je dat zien, trillende spieren in mijn benen en zo. Sensy, je uitleg is enorm helder.
Femke, je vroeg eerder hoe mensen er overheen kwamen. Ik ben zelf gaan oefenen met assertiviteit bij vriendinnen waar ik wel vaker mee sprak over emoties en lastige situaties. Later heb ik dat uitgebreid en nu kan ik eigenlijk niet meer anders. Ik heb er gewoonweg geen zin meer in om me continu aan te passen aan de ander (zodat ie me aardig vindt). Als ze me niet aardig vinden, dan interesseert het me niet meer zoveel.
Bij familie is dat wel heel anders. Misschien heb jij dat met (potentiële) relaties. Bij familie verval je vaak makkelijk in de rol die je vroeger speelde en bij mij is dat nog steeds het geval. Daarom heb ik contact met een aantal mensen opgezegd. Ik wil me niet meer zo laten kwetsen. Aan de andere kant is dat de gemakkelijke weg: eigenlijk zou ik met ze moeten oefenen. Ze doen maar en het zou me niet moeten raken. Maar ja, het blijft een valkuil om bij die mensen in de buurt meteen weer te worden wie ik vroeger was.
Ik denk dat het voor jou ook heel moeilijk kan zijn om dat patroon bij relaties te doorbreken, want misschien heb je nooit ervaren hoe relaties met jou om zouden moeten gaan. Maar je hele leven relaties gaan vermijden is natuurlijk ook niet wat je wil.
Femke, je vroeg eerder hoe mensen er overheen kwamen. Ik ben zelf gaan oefenen met assertiviteit bij vriendinnen waar ik wel vaker mee sprak over emoties en lastige situaties. Later heb ik dat uitgebreid en nu kan ik eigenlijk niet meer anders. Ik heb er gewoonweg geen zin meer in om me continu aan te passen aan de ander (zodat ie me aardig vindt). Als ze me niet aardig vinden, dan interesseert het me niet meer zoveel.
Bij familie is dat wel heel anders. Misschien heb jij dat met (potentiële) relaties. Bij familie verval je vaak makkelijk in de rol die je vroeger speelde en bij mij is dat nog steeds het geval. Daarom heb ik contact met een aantal mensen opgezegd. Ik wil me niet meer zo laten kwetsen. Aan de andere kant is dat de gemakkelijke weg: eigenlijk zou ik met ze moeten oefenen. Ze doen maar en het zou me niet moeten raken. Maar ja, het blijft een valkuil om bij die mensen in de buurt meteen weer te worden wie ik vroeger was.
Ik denk dat het voor jou ook heel moeilijk kan zijn om dat patroon bij relaties te doorbreken, want misschien heb je nooit ervaren hoe relaties met jou om zouden moeten gaan. Maar je hele leven relaties gaan vermijden is natuurlijk ook niet wat je wil.
donderdag 28 mei 2015 16:37
Ik ben veel minder angstig en heb beslissingen genomen waar ik een jaar geleden van dacht dat die onmogelijk waren. Ik bepaal wat ik tolereer en wat niet. Opkomen of zeggen wat ik wil gaat makkelijker. Ben selectiever in met wie ik wat deel en heb mijn verwachtingen richting mijn moeder bijvoorbeeld flink naar beneden bijgesteld. Vriendschappen zijn meer volwaardig en vriendschappen die mijn 'ziekte' verergerden heb ik dood laten bloeden. Aan relaties doe ik voorlopig niet; ben nog maar net uit dat donkere dal aan het klimmen en elke stap voorwaarts wil ik met mezelf vieren.
De angst is onterecht omdat het een angst is van toen ik klein was. Het gevoel is misschien echt, maar het weerspiegelt niet de realiteit. Als een man mij verlaat, dan ga ik niet dood. Een kind denkt en voelt zich zo als het gaat om de ouders/verzorgers, maar als volwassene klopt die aanname niet (meer).
De angst is onterecht omdat het een angst is van toen ik klein was. Het gevoel is misschien echt, maar het weerspiegelt niet de realiteit. Als een man mij verlaat, dan ga ik niet dood. Een kind denkt en voelt zich zo als het gaat om de ouders/verzorgers, maar als volwassene klopt die aanname niet (meer).
donderdag 28 mei 2015 16:58
Femke... herkenbaar. Ten minste, ik had het eerder niet herkend, maar nu pas... nu ik eindelijk in een gezonde relatie zit. Mijn eerste relatie (jeugdliefde) was met een man met een binnenwereld. Ik denk dat niemand weet wat er precies in hem omgaat. Geen warme persoonlijkheid ook... beetje afstandelijk en onverschillig, maar daardoor wel intrigerend voor mij. Wat wilde ik die man graag doorgronden en laten ontdooien! Toen dat mis ging, sloeg ik naar de andere kant. Dat ging volgens mij onbewust, maar nu achteraf zie ik dat ik koos voor iemand die het hart op de tong had en me enorm ophemelde... op het ongeloofwaardige af. Dat bleek... want na een paar maanden viel ik van m'n voetstuk en liet-ie niets van me over. Die man was een ster in manipuleren, kleineren, vreselijk... Ik heb hem in mijn hoofd als ik jouw relaas lees! Toch apart dat je steeds in uitersten schiet... terwijl het midden 'gewoon gezond' is. Heb jij dat ook, of komt er in jouw geval steeds hetzelfde type 'fout' langs? Mijn huidige vriend is puur toeval... want ik denk dat ik toch weer voor de bijl was gegaan in de vorm van een foute man als hij niet was langsgekomen. Nu weet ik hoe het ook kan. Liefdevol en stabiel en helemaal geen energieverslindende pieken en dalen waarvan ik dacht dat dat 'houden van' was. Ik was op een gegeven moment bang dat het aan mij lag. Ik moest er toch ook een aandeel in hebben? En ik denk dat dat ook klopt, je bent kwetsbaar. Of je geeft ruimte aan dit soort gedrag. Dus je trekt dit aan. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat wat voor mij een 'foute man' is, voor een ander misschien wel een goede partner is, omdat die dat soort gedrag niet tolereert?
donderdag 28 mei 2015 19:25
quote:ikeaverslaafde schreef op 28 mei 2015 @ 16:30:
Dat herken ik ook, angst als ik voor mezelf wil opkomen. Zelfs fysiek kan je dat zien, trillende spieren in mijn benen en zo. Sensy, je uitleg is enorm helder.
Femke, je vroeg eerder hoe mensen er overheen kwamen. Ik ben zelf gaan oefenen met assertiviteit bij vriendinnen waar ik wel vaker mee sprak over emoties en lastige situaties. Later heb ik dat uitgebreid en nu kan ik eigenlijk niet meer anders. Ik heb er gewoonweg geen zin meer in om me continu aan te passen aan de ander (zodat ie me aardig vindt). Als ze me niet aardig vinden, dan interesseert het me niet meer zoveel.
Bij familie is dat wel heel anders. Misschien heb jij dat met (potentiële) relaties. Bij familie verval je vaak makkelijk in de rol die je vroeger speelde en bij mij is dat nog steeds het geval. Daarom heb ik contact met een aantal mensen opgezegd. Ik wil me niet meer zo laten kwetsen. Aan de andere kant is dat de gemakkelijke weg: eigenlijk zou ik met ze moeten oefenen. Ze doen maar en het zou me niet moeten raken. Maar ja, het blijft een valkuil om bij die mensen in de buurt meteen weer te worden wie ik vroeger was.
Ik denk dat het voor jou ook heel moeilijk kan zijn om dat patroon bij relaties te doorbreken, want misschien heb je nooit ervaren hoe relaties met jou om zouden moeten gaan. Maar je hele leven relaties gaan vermijden is natuurlijk ook niet wat je wil.Ja, ingewikkeld, ik ben nu relaties wel aan het vermijden, maar dat is ook sneu eigenlijk. Ik herken zoveel in wat je hier schrijft. Vooral dat worden hoe je vroeger was. In je eigen familie is er een ingesleten patroon. Onmiddellijk wanneer ik bij familie ben voel ik dat in dat patroon val en begin te pleasen en mezelf weg te cijferen. Herkenbaar dus. Ik moet ophouden die kloof in te vullen die mijn familieleden laten vallen en ze gewoon laten zijn. Als zij fouten maken, of zichzelf zielig vinden, en tegelijk lopen te manipuleren of liegen, dan is dat hun keuzes en moet ik de verantwoordelijkheid en de consequenties daarvan bij hen houden. Ik weet nu ook al dat ik me anders ga verhouden ten opzichte van bepaalde familieleden.
Dat herken ik ook, angst als ik voor mezelf wil opkomen. Zelfs fysiek kan je dat zien, trillende spieren in mijn benen en zo. Sensy, je uitleg is enorm helder.
Femke, je vroeg eerder hoe mensen er overheen kwamen. Ik ben zelf gaan oefenen met assertiviteit bij vriendinnen waar ik wel vaker mee sprak over emoties en lastige situaties. Later heb ik dat uitgebreid en nu kan ik eigenlijk niet meer anders. Ik heb er gewoonweg geen zin meer in om me continu aan te passen aan de ander (zodat ie me aardig vindt). Als ze me niet aardig vinden, dan interesseert het me niet meer zoveel.
Bij familie is dat wel heel anders. Misschien heb jij dat met (potentiële) relaties. Bij familie verval je vaak makkelijk in de rol die je vroeger speelde en bij mij is dat nog steeds het geval. Daarom heb ik contact met een aantal mensen opgezegd. Ik wil me niet meer zo laten kwetsen. Aan de andere kant is dat de gemakkelijke weg: eigenlijk zou ik met ze moeten oefenen. Ze doen maar en het zou me niet moeten raken. Maar ja, het blijft een valkuil om bij die mensen in de buurt meteen weer te worden wie ik vroeger was.
Ik denk dat het voor jou ook heel moeilijk kan zijn om dat patroon bij relaties te doorbreken, want misschien heb je nooit ervaren hoe relaties met jou om zouden moeten gaan. Maar je hele leven relaties gaan vermijden is natuurlijk ook niet wat je wil.Ja, ingewikkeld, ik ben nu relaties wel aan het vermijden, maar dat is ook sneu eigenlijk. Ik herken zoveel in wat je hier schrijft. Vooral dat worden hoe je vroeger was. In je eigen familie is er een ingesleten patroon. Onmiddellijk wanneer ik bij familie ben voel ik dat in dat patroon val en begin te pleasen en mezelf weg te cijferen. Herkenbaar dus. Ik moet ophouden die kloof in te vullen die mijn familieleden laten vallen en ze gewoon laten zijn. Als zij fouten maken, of zichzelf zielig vinden, en tegelijk lopen te manipuleren of liegen, dan is dat hun keuzes en moet ik de verantwoordelijkheid en de consequenties daarvan bij hen houden. Ik weet nu ook al dat ik me anders ga verhouden ten opzichte van bepaalde familieleden.
donderdag 28 mei 2015 19:27
quote:Sensy12 schreef op 28 mei 2015 @ 16:37:
Ik ben veel minder angstig en heb beslissingen genomen waar ik een jaar geleden van dacht dat die onmogelijk waren. Ik bepaal wat ik tolereer en wat niet. Opkomen of zeggen wat ik wil gaat makkelijker. Ben selectiever in met wie ik wat deel en heb mijn verwachtingen richting mijn moeder bijvoorbeeld flink naar beneden bijgesteld. Vriendschappen zijn meer volwaardig en vriendschappen die mijn 'ziekte' verergerden heb ik dood laten bloeden. Aan relaties doe ik voorlopig niet; ben nog maar net uit dat donkere dal aan het klimmen en elke stap voorwaarts wil ik met mezelf vieren.
De angst is onterecht omdat het een angst is van toen ik klein was. Het gevoel is misschien echt, maar het weerspiegelt niet de realiteit. Als een man mij verlaat, dan ga ik niet dood. Een kind denkt en voelt zich zo als het gaat om de ouders/verzorgers, maar als volwassene klopt die aanname niet (meer).
De angst is onterecht net zoals al die boodschappen 'je bent niet goed genoeg, 'je mag niet voor jezelf kiezen', 'als je voor jezelf kiest, kies je tegen anderen', dat zijn allemaal boodschappen die mensen met ongezonde emotionele patronen mij hebben verteld. Die laat ik voortaan: Ik ben wel goed genoeg, als ik voor mezelf kies dan kies ik niet tegen anderen, en ik mag dus gewoon voor mezelf kiezen (en ga dat potverdorie ook doen! )
Jouw verhaal klinkt hoopvol en ik hoop dat je heel gauw ook weer aan relaties kan doen als je dat zou willen en met veel plezier en gezonde eigenwaarde in het leven staat. Je bent op de goede weg!
Ik ben veel minder angstig en heb beslissingen genomen waar ik een jaar geleden van dacht dat die onmogelijk waren. Ik bepaal wat ik tolereer en wat niet. Opkomen of zeggen wat ik wil gaat makkelijker. Ben selectiever in met wie ik wat deel en heb mijn verwachtingen richting mijn moeder bijvoorbeeld flink naar beneden bijgesteld. Vriendschappen zijn meer volwaardig en vriendschappen die mijn 'ziekte' verergerden heb ik dood laten bloeden. Aan relaties doe ik voorlopig niet; ben nog maar net uit dat donkere dal aan het klimmen en elke stap voorwaarts wil ik met mezelf vieren.
De angst is onterecht omdat het een angst is van toen ik klein was. Het gevoel is misschien echt, maar het weerspiegelt niet de realiteit. Als een man mij verlaat, dan ga ik niet dood. Een kind denkt en voelt zich zo als het gaat om de ouders/verzorgers, maar als volwassene klopt die aanname niet (meer).
De angst is onterecht net zoals al die boodschappen 'je bent niet goed genoeg, 'je mag niet voor jezelf kiezen', 'als je voor jezelf kiest, kies je tegen anderen', dat zijn allemaal boodschappen die mensen met ongezonde emotionele patronen mij hebben verteld. Die laat ik voortaan: Ik ben wel goed genoeg, als ik voor mezelf kies dan kies ik niet tegen anderen, en ik mag dus gewoon voor mezelf kiezen (en ga dat potverdorie ook doen! )
Jouw verhaal klinkt hoopvol en ik hoop dat je heel gauw ook weer aan relaties kan doen als je dat zou willen en met veel plezier en gezonde eigenwaarde in het leven staat. Je bent op de goede weg!
donderdag 28 mei 2015 19:59
quote:Zocher schreef op 28 mei 2015 @ 16:58:
Femke... herkenbaar. Ten minste, ik had het eerder niet herkend, maar nu pas... nu ik eindelijk in een gezonde relatie zit. Mijn eerste relatie (jeugdliefde) was met een man met een binnenwereld. Ik denk dat niemand weet wat er precies in hem omgaat. Geen warme persoonlijkheid ook... beetje afstandelijk en onverschillig, maar daardoor wel intrigerend voor mij. Wat wilde ik die man graag doorgronden en laten ontdooien! Toen dat mis ging, sloeg ik naar de andere kant. Dat ging volgens mij onbewust, maar nu achteraf zie ik dat ik koos voor iemand die het hart op de tong had en me enorm ophemelde... op het ongeloofwaardige af. Dat bleek... want na een paar maanden viel ik van m'n voetstuk en liet-ie niets van me over. Die man was een ster in manipuleren, kleineren, vreselijk... Ik heb hem in mijn hoofd als ik jouw relaas lees! Toch apart dat je steeds in uitersten schiet... terwijl het midden 'gewoon gezond' is. Heb jij dat ook, of komt er in jouw geval steeds hetzelfde type 'fout' langs? Mijn huidige vriend is puur toeval... want ik denk dat ik toch weer voor de bijl was gegaan in de vorm van een foute man als hij niet was langsgekomen. Nu weet ik hoe het ook kan. Liefdevol en stabiel en helemaal geen energieverslindende pieken en dalen waarvan ik dacht dat dat 'houden van' was. Ik was op een gegeven moment bang dat het aan mij lag. Ik moest er toch ook een aandeel in hebben? En ik denk dat dat ook klopt, je bent kwetsbaar. Of je geeft ruimte aan dit soort gedrag. Dus je trekt dit aan. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat wat voor mij een 'foute man' is, voor een ander misschien wel een goede partner is, omdat die dat soort gedrag niet tolereert?Welkom in dit topic Zocher. Waarom denk je dat we geneigd zijn te denken dat die pieken en dalen liefde zijn? Je hebt helemaal gelijk, dat pieken en dalen, die extremen dat is geen liefde. We verliezen onszelf er in. Waarom denken we dat het liefde is? Waarom zijn we geneigd dat te denken? Blij om te horen dat je nu een leuke partner hebt gevonden!
Femke... herkenbaar. Ten minste, ik had het eerder niet herkend, maar nu pas... nu ik eindelijk in een gezonde relatie zit. Mijn eerste relatie (jeugdliefde) was met een man met een binnenwereld. Ik denk dat niemand weet wat er precies in hem omgaat. Geen warme persoonlijkheid ook... beetje afstandelijk en onverschillig, maar daardoor wel intrigerend voor mij. Wat wilde ik die man graag doorgronden en laten ontdooien! Toen dat mis ging, sloeg ik naar de andere kant. Dat ging volgens mij onbewust, maar nu achteraf zie ik dat ik koos voor iemand die het hart op de tong had en me enorm ophemelde... op het ongeloofwaardige af. Dat bleek... want na een paar maanden viel ik van m'n voetstuk en liet-ie niets van me over. Die man was een ster in manipuleren, kleineren, vreselijk... Ik heb hem in mijn hoofd als ik jouw relaas lees! Toch apart dat je steeds in uitersten schiet... terwijl het midden 'gewoon gezond' is. Heb jij dat ook, of komt er in jouw geval steeds hetzelfde type 'fout' langs? Mijn huidige vriend is puur toeval... want ik denk dat ik toch weer voor de bijl was gegaan in de vorm van een foute man als hij niet was langsgekomen. Nu weet ik hoe het ook kan. Liefdevol en stabiel en helemaal geen energieverslindende pieken en dalen waarvan ik dacht dat dat 'houden van' was. Ik was op een gegeven moment bang dat het aan mij lag. Ik moest er toch ook een aandeel in hebben? En ik denk dat dat ook klopt, je bent kwetsbaar. Of je geeft ruimte aan dit soort gedrag. Dus je trekt dit aan. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat wat voor mij een 'foute man' is, voor een ander misschien wel een goede partner is, omdat die dat soort gedrag niet tolereert?Welkom in dit topic Zocher. Waarom denk je dat we geneigd zijn te denken dat die pieken en dalen liefde zijn? Je hebt helemaal gelijk, dat pieken en dalen, die extremen dat is geen liefde. We verliezen onszelf er in. Waarom denken we dat het liefde is? Waarom zijn we geneigd dat te denken? Blij om te horen dat je nu een leuke partner hebt gevonden!
donderdag 28 mei 2015 20:25
Omdat velen van ons met het idee gevoed worden dat je liefde moet 'verdienen' en dus ga je als een gek keihard werken terwijl liefde daar helemaal niets mee te maken heeft (met het hard werken dan). Dus zo'n piek lijkt op een beloning voor het harde werk en een dal lijkt bewijs voor niet hard genoeg je best te hebben gedaan. Je wilt de piek dus blijf je tolereren, aanpassen, over je heen lopen etc. Net als van die hamsters op een tredmolen; steeds in beweging maar je eindigt altijd op dezelfde ellendige plek.
Liefde is stoppen met bovenstaande onzin en beseffen dat je liefde waard bent en allereerst liefde van en voor jezelf.
Liefde is stoppen met bovenstaande onzin en beseffen dat je liefde waard bent en allereerst liefde van en voor jezelf.
donderdag 28 mei 2015 21:09
Het is ook een soort verslaving... aan het goedmaken denk ik. Ik weet nog dat het vrijwel elk weekend wel 'n keer bonje was. Vreselijk vermoeiend en ook zo zonde van je weekend... maar dat vond ik bijzaak als het rond dinsdag weer werd goedgemaakt... en ja, dan ging het weer even goed. Daar liep ik dan ook nog vreselijk voor op m'n tenen. Je hebt gelijk, Sensy... het zou geen werken moeten zijn. Zo ervaar ik het ook niet nu... en als ik zeg dat ik het zo fijn vind met hem zegt hij: "O?! Maar ik doe helemaal niks?", ofwel: ik ben gewoon mezelf. Zo hoort het ook. En toch moet je ook weer alert zijn dat het niet doorslaat naar saai, maar dat zie ik dan meer in elkaar voor lief nemen. Ik vind stabiel niet meer saai... dat bedoel je denk ik Femke_dev? Iemand zei toentertijd ook wel iets raaks: 'Je wilt gewoon niet stoppen omdat je daarmee erkent dat het verloren tijd is geweest. Je gaat door omdat je wilt kunnen zeggen dat het uiteindelijk allemaal is goedgekomen en dus de investering waard is geweest".
donderdag 28 mei 2015 23:08
quote:Sensy12 schreef op 28 mei 2015 @ 20:25:
Omdat velen van ons met het idee gevoed worden dat je liefde moet 'verdienen' en dus ga je als een gek keihard werken terwijl liefde daar helemaal niets mee te maken heeft (met het hard werken dan). Dus zo'n piek lijkt op een beloning voor het harde werk en een dal lijkt bewijs voor niet hard genoeg je best te hebben gedaan. Je wilt de piek dus blijf je tolereren, aanpassen, over je heen lopen etc. Net als van die hamsters op een tredmolen; steeds in beweging maar je eindigt altijd op dezelfde ellendige plek.
Liefde is stoppen met bovenstaande onzin en beseffen dat je liefde waard bent en allereerst liefde van en voor jezelf.
Voor mij gaat/ging het zo gemakkelijk: Inderdaad als een gek werken om liefde te krijgen terwijl de ander (bewust of onbewust?) niet wilde zien, of begrijpen, of waarderen, dat je als mens al zoveel liefde in hen pompte. Ik zag het zelf ook niet! Het was een slippery slope. Er moest steeds meer liefde in en het beklijfde niet bij de ander hoeveel liefde ik er al stopte. Het zou nooit goed genoeg zijn.
Waarom is dat inderdaad zo gemakkelijk of verleidelijk, Sensy, om te denken dat liefde betekent dat je steeds maar een stap verder gaat (en hartstikke uitgeput raakt en jezelf kwijtraakt - nooit weer!!)?
Omdat velen van ons met het idee gevoed worden dat je liefde moet 'verdienen' en dus ga je als een gek keihard werken terwijl liefde daar helemaal niets mee te maken heeft (met het hard werken dan). Dus zo'n piek lijkt op een beloning voor het harde werk en een dal lijkt bewijs voor niet hard genoeg je best te hebben gedaan. Je wilt de piek dus blijf je tolereren, aanpassen, over je heen lopen etc. Net als van die hamsters op een tredmolen; steeds in beweging maar je eindigt altijd op dezelfde ellendige plek.
Liefde is stoppen met bovenstaande onzin en beseffen dat je liefde waard bent en allereerst liefde van en voor jezelf.
Voor mij gaat/ging het zo gemakkelijk: Inderdaad als een gek werken om liefde te krijgen terwijl de ander (bewust of onbewust?) niet wilde zien, of begrijpen, of waarderen, dat je als mens al zoveel liefde in hen pompte. Ik zag het zelf ook niet! Het was een slippery slope. Er moest steeds meer liefde in en het beklijfde niet bij de ander hoeveel liefde ik er al stopte. Het zou nooit goed genoeg zijn.
Waarom is dat inderdaad zo gemakkelijk of verleidelijk, Sensy, om te denken dat liefde betekent dat je steeds maar een stap verder gaat (en hartstikke uitgeput raakt en jezelf kwijtraakt - nooit weer!!)?
donderdag 28 mei 2015 23:10
quote:Zocher schreef op 28 mei 2015 @ 21:09:
Het is ook een soort verslaving... aan het goedmaken denk ik. Ik weet nog dat het vrijwel elk weekend wel 'n keer bonje was. Vreselijk vermoeiend en ook zo zonde van je weekend... maar dat vond ik bijzaak als het rond dinsdag weer werd goedgemaakt... en ja, dan ging het weer even goed. Daar liep ik dan ook nog vreselijk voor op m'n tenen. Je hebt gelijk, Sensy... het zou geen werken moeten zijn. Zo ervaar ik het ook niet nu... en als ik zeg dat ik het zo fijn vind met hem zegt hij: "O?! Maar ik doe helemaal niks?", ofwel: ik ben gewoon mezelf. Zo hoort het ook. En toch moet je ook weer alert zijn dat het niet doorslaat naar saai, maar dat zie ik dan meer in elkaar voor lief nemen. Ik vind stabiel niet meer saai... dat bedoel je denk ik Femke_dev? Iemand zei toentertijd ook wel iets raaks: 'Je wilt gewoon niet stoppen omdat je daarmee erkent dat het verloren tijd is geweest. Je gaat door omdat je wilt kunnen zeggen dat het uiteindelijk allemaal is goedgekomen en dus de investering waard is geweest".
Die bonje. Inderdaad die bonje. Maar er was zelfs wat verslavend aan die bonje, dan onmiddellijk voelde ik de prikkel van 'ik ga dit goedmaken' en wat gaf het dan een belonend gevoel als ik het goed kon maken!!! Let op: Dat 'goedmaken' van mij betekende simpelweg lopen pleasen en mezelf wegcijferen. Dan dacht ik 'dat heb ik goed opgeknapt', terwijl ik eigenlijk mezelf gewoonweg aan het wegcijferen was voor iemand die steeds meer wilde, steeds meer ging eisen, en niet bezig was mij in bescherming te nemen noch mijn grenzen serieus nam, en onvoorspelbaar gedrag vertoonde.
Ik vind stabiliteit nog wel wat eng. Het voelt als een soort schijnveiligheid. Een soort stilte voor de storm (volgens mijn therapeut is dat een van de tekenen dat ik uit een relatie kom waarin emotioneel misbruik plaatsvond). Geluk en stabiliteit voelen wat eng. Ik wacht onbewust tot de storm uitbreekt. Ik denk dat dat ook een van de redenen is waarom ik me zo heb geobsedeerd hierover. Als ik maar genoeg ging malen, denken denken, malen, dan zou ik elke situatie het hoofd kunnen bieden. Pure gekkenwerk natuurlijk.
Je hebt gelijk met die laatste zin: verzonken kosten. We gaan maar door en door en je wilt het niet opgeven. Hoe verder je erin komt hoe meer je de neiging hebt om nog harder te werken. Een grote vergissing.
Het is ook een soort verslaving... aan het goedmaken denk ik. Ik weet nog dat het vrijwel elk weekend wel 'n keer bonje was. Vreselijk vermoeiend en ook zo zonde van je weekend... maar dat vond ik bijzaak als het rond dinsdag weer werd goedgemaakt... en ja, dan ging het weer even goed. Daar liep ik dan ook nog vreselijk voor op m'n tenen. Je hebt gelijk, Sensy... het zou geen werken moeten zijn. Zo ervaar ik het ook niet nu... en als ik zeg dat ik het zo fijn vind met hem zegt hij: "O?! Maar ik doe helemaal niks?", ofwel: ik ben gewoon mezelf. Zo hoort het ook. En toch moet je ook weer alert zijn dat het niet doorslaat naar saai, maar dat zie ik dan meer in elkaar voor lief nemen. Ik vind stabiel niet meer saai... dat bedoel je denk ik Femke_dev? Iemand zei toentertijd ook wel iets raaks: 'Je wilt gewoon niet stoppen omdat je daarmee erkent dat het verloren tijd is geweest. Je gaat door omdat je wilt kunnen zeggen dat het uiteindelijk allemaal is goedgekomen en dus de investering waard is geweest".
Die bonje. Inderdaad die bonje. Maar er was zelfs wat verslavend aan die bonje, dan onmiddellijk voelde ik de prikkel van 'ik ga dit goedmaken' en wat gaf het dan een belonend gevoel als ik het goed kon maken!!! Let op: Dat 'goedmaken' van mij betekende simpelweg lopen pleasen en mezelf wegcijferen. Dan dacht ik 'dat heb ik goed opgeknapt', terwijl ik eigenlijk mezelf gewoonweg aan het wegcijferen was voor iemand die steeds meer wilde, steeds meer ging eisen, en niet bezig was mij in bescherming te nemen noch mijn grenzen serieus nam, en onvoorspelbaar gedrag vertoonde.
Ik vind stabiliteit nog wel wat eng. Het voelt als een soort schijnveiligheid. Een soort stilte voor de storm (volgens mijn therapeut is dat een van de tekenen dat ik uit een relatie kom waarin emotioneel misbruik plaatsvond). Geluk en stabiliteit voelen wat eng. Ik wacht onbewust tot de storm uitbreekt. Ik denk dat dat ook een van de redenen is waarom ik me zo heb geobsedeerd hierover. Als ik maar genoeg ging malen, denken denken, malen, dan zou ik elke situatie het hoofd kunnen bieden. Pure gekkenwerk natuurlijk.
Je hebt gelijk met die laatste zin: verzonken kosten. We gaan maar door en door en je wilt het niet opgeven. Hoe verder je erin komt hoe meer je de neiging hebt om nog harder te werken. Een grote vergissing.
donderdag 28 mei 2015 23:15
Het was een verslaving, ja, en aan die verslaving hing een consequentie (wat het verslavend maakte).
Als ik deze relatie, hoe diep de relatie ook gaat, hoe absurd hij ook wordt, als het me lukt die te behouden, de ander gelukkig te maken, als ik alle verantwoordelijkheid neem en mijn beste beentje voor zet, dan mag ik liefde ervaren, dan ben ik goed genoeg, dan mag ik er zijn als mens.
Als deze relatie mislukt, dan ben ik een loser, niet goed genoeg, verdien ik geen geluk.
Pure kul natuurlijk! Zo'n zonde.
Als ik deze relatie, hoe diep de relatie ook gaat, hoe absurd hij ook wordt, als het me lukt die te behouden, de ander gelukkig te maken, als ik alle verantwoordelijkheid neem en mijn beste beentje voor zet, dan mag ik liefde ervaren, dan ben ik goed genoeg, dan mag ik er zijn als mens.
Als deze relatie mislukt, dan ben ik een loser, niet goed genoeg, verdien ik geen geluk.
Pure kul natuurlijk! Zo'n zonde.
vrijdag 29 mei 2015 18:18
quote:Femke_dev schreef op 28 mei 2015 @ 23:08:
[...]
Voor mij gaat/ging het zo gemakkelijk: Inderdaad als een gek werken om liefde te krijgen terwijl de ander (bewust of onbewust?) niet wilde zien, of begrijpen, of waarderen, dat je als mens al zoveel liefde in hen pompte. Ik zag het zelf ook niet! Het was een slippery slope. Er moest steeds meer liefde in en het beklijfde niet bij de ander hoeveel liefde ik er al stopte. Het zou nooit goed genoeg zijn.
Waarom is dat inderdaad zo gemakkelijk of verleidelijk, Sensy, om te denken dat liefde betekent dat je steeds maar een stap verder gaat (en hartstikke uitgeput raakt en jezelf kwijtraakt - nooit weer!!)?
Sorry Femke, maar je pompte er geen liefde in, echt niet Je pompte er jouw neuroses in om van hem te krijgen wat jij desperaat nodig had. Als het werkelijke liefde was dan was je niet zo blind en kapte je dat contact af (want liefde laat zich niet misbruiken) en ging je je eigen vrolijke gang. Het misverstand dat liefde betekent dat je maar geeft en geeft is wat maakt dat mensen niet doorhebben dat ze zichzelf daarmee kapotmaken.
Ik geloof zelf niet zo in liefde geven of liefde krijgen. Je bent wie je bent, je accepteert jezelf en je handelt naar je eigen ware natuur die uit liefde bestaat. En zo kom je mensen tegen die ook zo leven en lijkt het alsof er een geven-nemen interactie ontstaat, maar in feite zijn twee mensen gewoon hun (ware) zelf. En nee, zo'n mens ben ik zelf niet
[...]
Voor mij gaat/ging het zo gemakkelijk: Inderdaad als een gek werken om liefde te krijgen terwijl de ander (bewust of onbewust?) niet wilde zien, of begrijpen, of waarderen, dat je als mens al zoveel liefde in hen pompte. Ik zag het zelf ook niet! Het was een slippery slope. Er moest steeds meer liefde in en het beklijfde niet bij de ander hoeveel liefde ik er al stopte. Het zou nooit goed genoeg zijn.
Waarom is dat inderdaad zo gemakkelijk of verleidelijk, Sensy, om te denken dat liefde betekent dat je steeds maar een stap verder gaat (en hartstikke uitgeput raakt en jezelf kwijtraakt - nooit weer!!)?
Sorry Femke, maar je pompte er geen liefde in, echt niet Je pompte er jouw neuroses in om van hem te krijgen wat jij desperaat nodig had. Als het werkelijke liefde was dan was je niet zo blind en kapte je dat contact af (want liefde laat zich niet misbruiken) en ging je je eigen vrolijke gang. Het misverstand dat liefde betekent dat je maar geeft en geeft is wat maakt dat mensen niet doorhebben dat ze zichzelf daarmee kapotmaken.
Ik geloof zelf niet zo in liefde geven of liefde krijgen. Je bent wie je bent, je accepteert jezelf en je handelt naar je eigen ware natuur die uit liefde bestaat. En zo kom je mensen tegen die ook zo leven en lijkt het alsof er een geven-nemen interactie ontstaat, maar in feite zijn twee mensen gewoon hun (ware) zelf. En nee, zo'n mens ben ik zelf niet
vrijdag 29 mei 2015 18:24
vrijdag 29 mei 2015 18:28
quote:Femke_dev schreef op 29 mei 2015 @ 18:24:
Ik begrijp dat niet helemaal. Waarom was dat geen liefde? Ik hield toch wel oprecht van hen? Ja, ik verloor mezelf in hen maar ik wilde ook zo graag hen in laten zien dat ik oprecht van ze hield (in de hoop dat ze gelukkig zouden worden). Ik snap het geloof ik niet helemaal....
Als je oprecht van iemand houdt dan laat je je niet zo misbruiken joh. Dan houd je van iemand onvoorwaardelijk van een veilige afstand en heb je genoeg liefde voor jezelf om die keuze bewust te maken (afstand houden). Wat jij omschrijft is geen houden van, maar meer vastklampen en ondertussen werd je als vuil behandeld. Nog een mooie van liefde; die laat zich niet bewijzen of als ruilhandel inzetten.
En liefde is geen gevoel, dat was voor een mij een belangrijke om te beseffen. Het is manier van meer zien en begrijpen (van jezelf en van anderen). Het is een staat van zijn.
Ik begrijp dat niet helemaal. Waarom was dat geen liefde? Ik hield toch wel oprecht van hen? Ja, ik verloor mezelf in hen maar ik wilde ook zo graag hen in laten zien dat ik oprecht van ze hield (in de hoop dat ze gelukkig zouden worden). Ik snap het geloof ik niet helemaal....
Als je oprecht van iemand houdt dan laat je je niet zo misbruiken joh. Dan houd je van iemand onvoorwaardelijk van een veilige afstand en heb je genoeg liefde voor jezelf om die keuze bewust te maken (afstand houden). Wat jij omschrijft is geen houden van, maar meer vastklampen en ondertussen werd je als vuil behandeld. Nog een mooie van liefde; die laat zich niet bewijzen of als ruilhandel inzetten.
En liefde is geen gevoel, dat was voor een mij een belangrijke om te beseffen. Het is manier van meer zien en begrijpen (van jezelf en van anderen). Het is een staat van zijn.
vrijdag 29 mei 2015 19:44
Ja, ik denk wel dat het klopt dat liefde geen gevoel is. Ook is het zo dat ik uit een neurose handelde. Daarom werd het ook zo ongezond. Inderdaad klampte ik me vast en werd ik behandeld alsof ik geen recht had op mijn gevoelens, grenzen, doelen en welzijn. Het was inderdaad een gevoel, een neurose, eentje die ik uit mijn jeugd gewend was, en geen liefde.
zaterdag 30 mei 2015 14:23
Een ander iets: Ik bemerk bij mezelf dat mijn psyche/brein (hoe noemen ze dat?) allerlei excuses veroorzaakt om ANDEREN geen verantwoordelijkheid te laten nemen voor hun gedrag. Om er mee weg te komen. Dat is me al een tijd opgevallen. Toen anderen mijn kwetsten, en nog steeds eigenlijk als ik aan die momenten denken, kreeg ik gedachten van 'ach, die persoon weet niet beter', 'ach, iedereen maakt weleens fouten', of zelfs hele ingenieuze gedachten zoals 'ach, wat in de wereld is niet veroorzaakt door iets anders, hoe verantwoordelijk zijn zij nou echt?'. Het lijkt erop alsof mijn brein alles op alles zet om het conflict te vermijden met anderen, om gewoon te zeggen 'Wat was dat een rotstreek van de ander, die heeft me erg gekwetst, ik laat de verantwoordelijkheid daarvoor bij die persoon'. Herkennen jullie dat? Ik moet daaraan toevoegen dat vroeger ik niet toegelaten werd nare dingen te denken over anderen. Dus anderen kwamen er in die zin altijd mee weg. Hebben jullie hiermee geworsteld? Hoe kan ik een gezondere gedachtengang ontwikkelen?
