Wel of geen tweede?

29-05-2015 08:58 222 berichten
dat ik dit topic ooit nog eens zou openen



De twijfel slaat toe nu dochter ouder is. Man wil graag een tweede, ik laat me vooral tegenhouden door angst. Ben na de bevalling van dochter best depressief geweest, gedurende het eerste jaar. Ook de combi met slecht slapen deed dat geen goed, ik ging angstig naar bed en zag er eigenlijk de lol niet van in met een baby. Was haar liever kwijt dan rijk om eerlijk te zijn en ik was altijd heel stellig dat er geen meer bij zou komen.

Maar nu...het kriebelt niet. Maar dat had ik bij dochter ook niet. Maar om ons heen worden nu baby's geboren en als ik zie hoe dochter daarop reageerd is dat prachtig om te zien! Zo zorgzaam, zo lief en flesjes geven vind ze het einde. Ze zegt ook regelmatig dat ze niet alleen wil spelen en betrekt het liefst mij of man bij alles wat ze doet. Ze geniet ontzettend van aandacht en ik denk dat ze met een broertje of zusje ook goed overweg zou kunnen. In het begin qua verzorgen en later om mee te spelen. Denk dat dochter dat toch wel heel fijn zou vinden.

Maar alleen voor dochter moet ik het niet doen en dat is ook altijd mijn argument...en nu, nu weet ik het dus niet echt meer. De angsten zijn niet echt gegrond. Met een tweede kan het heel anders lopen. Maar wat als dat niet zo is en het hetzelfde gaat? Maar ontneem ik onze dochter niet toch een beetje plezier, geluk, lol en iemand waar ze haar leven gedeeltelijk mee kan delen, door mijn angsten die misschien niet reëel zijn?

Voor mij hoeft het niet perce, maar dat was dus bij dochter ook niet zo en dat is gegroeid tot wat het nu is. Ongelooflijk veel liefde voor mijn meisje dat zal bij een tweede waarschijnlijk net zo gaan. En als ik dus zie hoe dochter op andere kindjes reageerd en er plezier aan beleeft als ze baby's en andere kinderen om zich heen heeft, krijg ik daar wel een warm gevoel bij, bij die interactie tussen haar en anderen. Maar is dat genoeg om toch ervoor te gaan?



Zijn er hier misschien mensen die dit ook hebben gehad? Geen echte kriebel, maar toch wel ervoor gegaan?



Ik moet zo werken, dus reageer later weer alvast bedankt!
Alle reacties Link kopieren
Wat Sorende zegt, helemaal mee eens dan maar een zweefteef



Als je twijfelt door de aangesteld voor een nieuwe PND, wat ik me heel goed voor kan stellen, dan zou ik eerst proberen er achter te komen of die angsten verminderd kunnen worden.

Bij een tweede bevalling weet je beter d valkuilen en kunnen meer mensen je in de gaten houden.



Als je er echt van overtuigd bent dat je alles liever laat zoals 't nu is. En voor jou is 't zo gewoon goed. Dan is dat voor jou de juiste keuze.
Misschien klopt het niet allemaal, maar het is wel waar
Ik denk dat ik die periode inmiddels wel een plekje heb gegeven. Maar ik zou het echt niet nog eens willen meemaken. Heb destijds ook geen medicatie of gesprekken gehad ofzo erover. Ben er zelf uitgekomen gelukkig.

Weet gewoon niet of ik het geluk dat ik nu heb met dochter en man op het spel wil zetten voor nog een kindje. Omdat ik geen idee heb hoe dat zal zijn met 2 kinderen en of ik dat ook wel echt zo leuk vind. Ik vind het nu leuk, heb het naar mijn zin, voel me gelukkig en zit lekker in mijn vel. Het gaat prima zo en heb genoeg vrijheid, maar ook het plezier van een kindje. Wil ik dat veranderen of niet? Dat is de vraag eigenlijk.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb dus wel twee kinderen gekregen. Na de eerste een kanjer van een pnd gehad.

Ik durfde het ook eigenlijk niet meer aan. Maar toch na een poos wel weer en dat ging ook echt prima. Heb enorm genoten van de kraamtijd en babytijd in tegenstelling tot de eerste keer.

Als je heel erg hecht aan leuke reizen maken , lekker even weg kunnen , dan breng je er 1 makkelijker weg dan 2.

Dat is mijn ervaring , wij gaan praktisch nooit een dag weg omdat opa's en oma's geen zin hebben in oppas.

Onze kids schelen best veel in leeftijd 4 jaar en maken heel veel ruzie. Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar.

1 had ik echt makkelijker gevonden. Maar natuurlijk ben ik met allebei blij begrijp me goed.

Ik snap nu wel dat mensen bewust voor 1 kind kiezen.
Alle reacties Link kopieren
quote:Sorende schreef op 30 mei 2015 @ 08:07:

Maar denk je dat de moeilijke periode het eerste jaar ermee te maken heeft? Of weet je zeker dat je dat zoveel als kan een plekje hebt gegeven? Misschien is dat een brutale vraag, zo bedoel ik het niet. Maar het zou zonde zijn als er misschien nog angsten zijn e.d. die je weerhouden, terwijl je dat zelf misschien niet doorhebt. Omdat je ergens schreef "ik denk dat ik een PND of iets heb gehad". Voor mij was een soort erkenning van m'n problemen/angsten toch een hele opluchting ofzo. Ik weet niet hoe ik het goed uit moet leggen, ben er ook nog mee bezig ;) Soms kunnen er wel dingen in de weg staan om diep in je hart te kijken (zweefteef-opmerking, sorry). Maar dat is alleen een opmerking/vraag uit m'n eigen referentiekader.Bij DH, zoals ik het begrijp, was de wens voor één kind er eigenlijk al niet. Ik begrijp je opmerking over een PPD en ik denk dat angsten zeker ook in de weg kunnen staan, maar bij DH lijkt die drang naar een tweede er gewoon niet zo te zijn. Incidenteel kom ik vrouwen tegen met (een verleden van) PDD, en angst voor herhaling speelt een grote rol. Maar ondanks de angst hadden deze vrouwen wel een hele diep gewortelde wens voor een tweede. En was het in sommige gevallen dus ook heel pijnlijk als er besloten werd dat die tweede er niet kwam.
Ik kies zeer bewust voor 1 kind, echter ik begrijp sinds kind er is wel pas waarom mensen voor grote gezinnen kiezen, zeg 3 of 4 kinderen.



Klinkt heel tegenstrijdig. Daar waar ik voor het moederschap dacht dat ouders met grote gezinnen knettergek moesten zijn denk ik nu dat dat alles behalve het geval is.

Die gezelligheid en verbondenheid kan ik me in een groot gezin goed voorstellen.



Toch heb ikzelf nooit broer(s) en / of zus(sen) gemist en zal ons kind eveneens geen broer of zus krijgen zoals wij er instaan.



Ach DH, kan me voorstellen dat je misschien wat tuureluurs wordt van alle goedbedoelde adviezen. Neem de tijd en luister naar je hart.
Alle reacties Link kopieren
Wat ik merk is dat je heel erg op gedachtes zit. Wat als... hoe doe ik dit... ik ben bang voor...

Dat snap ik. Heel logisch. Iedereen denkt continue de hele dag. Maar er zit ook veel afval bij. De wat als... gedachtes bijvoorbeeld.



Wil je wel of niet een tweede. Is een vraag die jij jezelf stelt. Wat wil jij los van gedachtes die je erover hebt, of twijfels of angsten. Filter wat jij wilt.

Daarbij heb je natuurlijke en ppd gehad wat je echt niet nog een keer wilt. Ik heb hem ook gehad. Ik voel me nu de laatste 2 maanden weer mezelf worden, eindelijk. Daar heb je, naar ik lees, veel angst voor. Dat wil je niet nog een keer.



De gedachtes die je hebt, het proberen plannen om controle te krijgen is wat je in je greep kan houden. Je kan wat ondervangen, en dingen proberen te plannen. Maar het leven loopt zoals het loopt.

Ik heb in mijn therapie geleerd om minder uit te gaan van gedachtes maar meer van gevoel.

Wat is je gevoel? Wat vindt jij belangrijk in je leven? Ik heb geleerd om meer in het hier en nu te leven.

Daarbij heb ik geleerd in mijn therapie dat je in een auto rijdt en altijd medepassagiers hebt. Monsters. Die vanalles roepen. Ga je daar naar luisteren of blijf jij de persoon aan het stuur? Ga je voor wat je echt wilt in je leven? Of laat jij je tegenhouden door angsten en onzekerheden?



Ik ben ook bang voor een ppd. Klinkt misschien heel gek maar het werkt voor mij erg goed. Want ik ben ook nog steeds bang. Dat gaat ook niet weg. Maar ik ben tot de kern gekomen; wat wil ik. Zonder me te laten vertroebelen door de gedachtes. En nu ben ik pilloos om voor een tweede kindje te gaan.



Probeer goed na te gaan wat je wilt. Los van al je angstige, onzekere gedachts. Echt tot je gevoel te komen. Wat wil je? Daar gaat het om.
Ik begrijp je wel, samosa. Het zal ook bij iedereen anders zijn. Hoe graag iemand het wil kun je alleen, vind ik, nooit zo goed met elkaar vergelijken. Er kan ook bij de eerste niet zo'n enorme drang zijn en bij de tweede wel.

Ik bedoelde het zoals mabelle het hierboven beter verwoordt. Het gaat om wat ze nu écht wil, wat ze echt zou voelen als ze angsten/onzekerheden goed kon scheiden van wat ze wel/niet wil.



Zelf had ik eerst allemaal redenen om het bij één te laten en de enige drang die ik voelde was de drang om mijn keuze te verdedigen. Ik geloofde echt in mijn redenen en het zijn nog steeds goede argumenten. Alleen nu ik andere dingen nog een plekje aan het geven ben, denk ik er ineens anders over. Ook al had ik zelf niet door dat het zo'n grote rol speelde in mijn "beslissing". Je zou eigenlijk argumenten moeten hebben en er dan een gevoel bij moeten krijgen. Maar als dingen onverwerkt zijn kun je soms (onbewust) argumenten zoeken die bij je gevoel passen.



Ze schrijft echter inderdaad dat ze denkt het zelf verwekt te hebben voor zover dat kan (en dat is natuurlijk nog fijner om te lezen).
Dat de wens voor 1 kind er niet was is niet waar hoor. Ik wilde het wel echt, maar die rammelende eierstokken enzo had ik niet echt. Niet dat oergrvoel van "jaaaaa!!! Het moet NU!". Dat had ik niet. Ik zag het gewoon als logische vegende stap na het trouwen en had er ook wel zin in verder hoor
Alle reacties Link kopieren
Rammelende eierstokken heb ik ook nooit gehad hoor.
Alle reacties Link kopieren
Ik hoor je ook zeggen dat een tweede het gezin van nu overhoop gooit. Maar hoe? En dat je reizen wil maken met dochter. Is reizen met 1 kind zo anders dan met 2? En wat is er dan precies anders?



Je bent denk ik erg bang je vrijheid te verliezen. En natuurlijk is het niet leuk om je vrijheid op te offeren. Ik krijg het idee dat de angst dat je je huidige leven kwijtraakt die nu goed loopt kwijtraakt een hele grote factor is waarom je geen tweede wilt.



Heb ik hierin gelijk?
Volgens mij maak je het echt ingewikkelder dan het is. Je blijft hetzelfde gezin en jij dezelfde persoon.... er komt gewoon een persoontje bij.



Het eerste jaar gaan veel dingen van jezelf 'on hold' en kom je even op het tweede plan en richting het jaar ga je langzamerhand weer terrein heroveren. Die achtbanen, reisjes en andere ditjes en datjes blijven heus wel wachten.
Alle reacties Link kopieren
Snel even ergens heen vind ik echt veel makkelijker met een kind dan met twee. Ook uiteten ofzo.

Ergens laten slapen is vaak met een kind makkelijker dan met twee.



Vakantie's en dagjes ergens naartoe vind ik juist weer makkelijker met twee. Ze zijn meer met elkaar bezig en hebben ons minder nodig.
Misschien klopt het niet allemaal, maar het is wel waar
quote:BrienneOfTarth schreef op 30 mei 2015 @ 14:19:

Volgens mij maak je het echt ingewikkelder dan het is. Je blijft hetzelfde gezin en jij dezelfde persoon.... er komt gewoon een persoontje bij.



Het eerste jaar gaan veel dingen van jezelf 'on hold' en kom je even op het tweede plan en richting het jaar ga je langzamerhand weer terrein heroveren. Die achtbanen, reisjes en andere ditjes en datjes blijven heus wel wachten.



Hier ben ik toch niet helemaal mee eens. Bij een wat groter leeftijdsverschil doe je allereerst weer een stap terug: je bent gewend aan de relatieve vrijheid en zelfstandigheid van een wat ouder kind. Ook later houdt je een verschil in beleving en interesse: leuke dingen die je met de oudste kan doen zijn voor de jongste nog ongeschikt of oninteressant. Datgene wat de jongste leuk vindt, vindt de oudste weer stom, saai of voor baby's.

Het heeft ook absoluut voordelen, een wat groter leeftijdsverschil, maar het is zeker niet zo dat je leven gewoon doorgaat, zoals het was (wat ik zelf bij een kleiner leeftijdsverschil veel meer vond).
Alle reacties Link kopieren
Ik dacht min of meer hetzelfde als Miffy: als je nog niet wil beginnen vanwege achtbanen denk ik dat je niet wil. Dat is overigens prima hoor!



Hier wel een tweede met bijna zes jaar leeftijdsverschil en ik vind het heerlijk!
Het is zoals het is
quote:moonlight schreef op 30 mei 2015 @ 13:55:

Ik hoor je ook zeggen dat een tweede het gezin van nu overhoop gooit. Maar hoe? En dat je reizen wil maken met dochter. Is reizen met 1 kind zo anders dan met 2? En wat is er dan precies anders?



Je bent denk ik erg bang je vrijheid te verliezen. En natuurlijk is het niet leuk om je vrijheid op te offeren. Ik krijg het idee dat de angst dat je je huidige leven kwijtraakt die nu goed loopt kwijtraakt een hele grote factor is waarom je geen tweede wilt.



Heb ik hierin gelijk?Dat zou idd wel kunnen. Ik kan nu nog dagjes shoppen met vriendinnen, efteling-abonnement, aantal keren op vakantie, uitjes en heb dus voor mezelf soms ook gewoon een dag zonder kind. Qua financiën gaat dat veranderen en ook qua vrije tijd zal dat toch enigszins veranderen. Qua reizen zal dat met 4 een stuk duurder zijn met 3 en komt dat op de nog langere baan. Het is niet anders met 4, maar het zal wel nog langer duren voor we het kunnen doen. En ik vraag me af of ik dat wel wil opgeven voor een tweede. Ik twijfel nu gewoon nog teveel om ervoor te gaan sowieso.
quote:BrienneOfTarth schreef op 30 mei 2015 @ 14:19:

Volgens mij maak je het echt ingewikkelder dan het is. Je blijft hetzelfde gezin en jij dezelfde persoon.... er komt gewoon een persoontje bij.



Het eerste jaar gaan veel dingen van jezelf 'on hold' en kom je even op het tweede plan en richting het jaar ga je langzamerhand weer terrein heroveren. Die achtbanen, reisjes en andere ditjes en datjes blijven heus wel wachten.Dat laatste weet je natuurlijk nooit, want je weet niet hoe lang je nog hebt
quote:anky schreef op 30 mei 2015 @ 16:31:

[...]





Hier ben ik toch niet helemaal mee eens. Bij een wat groter leeftijdsverschil doe je allereerst weer een stap terug: je bent gewend aan de relatieve vrijheid en zelfstandigheid van een wat ouder kind. Ook later houdt je een verschil in beleving en interesse: leuke dingen die je met de oudste kan doen zijn voor de jongste nog ongeschikt of oninteressant. Datgene wat de jongste leuk vindt, vindt de oudste weer stom, saai of voor baby's.

Het heeft ook absoluut voordelen, een wat groter leeftijdsverschil, maar het is zeker niet zo dat je leven gewoon doorgaat, zoals het was (wat ik zelf bij een kleiner leeftijdsverschil veel meer vond).Hier sluit ik me wel bij aan. Al merk ik wel dat ik voor mijzelf steeds op het voorbeeld "vakantie/reizen" uitkom. Iets uitzoeken voor twee kinderen met een klein leeftijdsverschil lijkt me idealer. Aan de andere kant: dat gaat om een of enkele keren per jaar. In de 49 overige weken in het jaar heeft zowel een klein als groter leeftijdsverschil denk ik evenveel voor- en nadelen.
quote:Desperate_Housewive schreef op 30 mei 2015 @ 07:06:

[...]

ik vind dit een beetje een rare opmerking. Er zijn zoveel mensen die het krijgen van een kind "plannen" in die zin dat ze pas beginnen met proberen na bv de aankoop van een huis, afronden van een studie of het maken van een mooie reis. Dat heeft mi weinig met prioriteiten te maken maar gewoon met logisch nadenken en plannen. Soms is zwanger zijn gewoon niet handig en als je dan kan kiezen wanneer je niet zwanger wil zijn zie ik dat niet zoals jij het ziet.

Wij hebben met de eerste ook bewust gewacht tot na de bruiloft en huwelijksreis. Gewoon omdat het niet handig was en uitkwam op dat moment. Dan zou je dus alleen maar per ongeluk zwanger mogen worden, anders liggen je prioriteiten verkeerd?



Ik ben er nog echt niet uit verder. Wil ik alles weer omgooien? Wil ik weer opnieuw beginnen met het hele babygebeuren? Ik twijfel nu nog teveel om echt ja of nee te zeggen. Misschien toch maar een datum afspreken en dan kijken of ik minder twijfel heb en dan kiezen. Of ervoor gaan, of beide berusten in een gezin met z'n 3en.Ik heb het niet over verkeerde prioriteiten (en al helemaal niet over slecht ouderschap). Een kind komt nooit echt goed uit, daar zul je altijd dingen voor moeten laten. Zolang je relatief makkelijk uit te stellen dingen als een pretpark over een half jaar nog ziet als een reden om er nog niet aan te beginnen, wil je het volgens mij echt niet voldoende graag. Rammelende eierstokken zijn niet nodig, maar je begint wel opnieuw aan de tropenjaren, ook als het hopelijk niet zo heftig zou zijn als de vorige keer. En dat is wel een stuk makkelijker als je het ziet zitten sommige dingen die je leuk vindt een tijd uit te stellen.
Maar dingen die al geboekt en gepland zijn, kan je niet zomaar afzeggen hiervoor. En dan is het toch gewoon stom van jezelf om nu zwanger te raken als je weet dat dit al gepland is. Ik ben sowieso niet echt een heel ongeduldig persoon en vind het dan geen enkel probleem om nog een paar maanden te wachten. Ook al zou nu de beslissing om er wel voor te gaan gemaakt worden. Ik zie niet in waarom je meteen zou moeten beginnen, zodra er een besluit is genomen. En ik snap ook niet zo goed wat dat te maken heeft met of je het echt wil of niet.

We wilde de eerste ook echt. Heb zitten janken toen schoonzus zwanger bleek (en het voor ons praktisch gezien nog niet uitkwam), omdat ik dat ook wilde. En toch hebben we toen gewoon gewacht tot na de bruiloft en huwelijksreis het jaar daarna. Maar dat had niks te maken met echt willen of niet, maar gewoon met logisch nadenken want een kind of zwangerschap op die huwelijksreis was gewoon echt niet handig. Je kan het tegenwoordig redelijk plannen met anticonceptie enz, dus waarom zou je dat niet doen en voor een erg onpraktisch moment kiezen? Die 5 maanden maken dan ook niet meer uit, je wil dan ook nog wel voor een tweede gaan. Het komt toch niet op een maand meer of minder aan, als die beslissing om ervoor te gaan eenmaal gemaakt is.



En slecht ouderschap noem ik nergens verder.
Snap ook dat je sowieso nog wil wachten om dat gevoel beter te gaan begrijpen. Wij waren ook vrij stellig: één is ideaal. En toen we oktober/november vorig jaar ongeveer tegelijkertijd toch iets hadden van: "twee zou toch wel heel leuk zijn zeg" toen spraken we af: we kijken even een half jaar verder of dat gevoel wel aanhoudt. Maar hier begon het dus wel met "babykriebels".
Alle reacties Link kopieren
Geen kinderen: Goh, lukt het niet?

Eén kind: Zielig zo één alleen

Twee kinderen: Gezin is 'af' als je j/m hebt, twee 'dezelfde' is wel een beetje jammer

Drie kinderen: onhandig. Of: waarom nog een derde, twee is toch mooi? Of: jullie willen zeker nog door voor eentje van het andere geslacht (als je j/j of m/m hebt)

Vier kinderen: In deze tijd zoveel kids, dat is toch niet verantwoord

Vijf en meer: Zielig voor de andere kinderen



Dus: voor de buitenwereld is het nooit goed, tenzij je een jongen en een meisje hebt.
Dat sowieso idd. Dit is geen beslissing die je nu meteen maakt. Daar gaat tijd overheen.

Maar ik heb nu gewoon die dingen al gepland staan, ook met anderen. Zou heel stom zijn om dan nu aan te komen met een zwangerschap. Dan valt het uitje best wel wat in het water namelijk, als je speciaal voor de achtbanen gaat daarna plan je die dingen dan gewoon niet meer, maar plannen die al gemaakt zijn hoef ik er niet zonodig voor opzij te schuiven, want ik zit niet echt op de schopstoel (qua leeftijd bv).
quote:lizzy75 schreef op 30 mei 2015 @ 20:43:

Geen kinderen: Goh, lukt het niet?

Eén kind: Zielig zo één alleen

Twee kinderen: Gezin is 'af' als je j/m hebt, twee 'dezelfde' is wel een beetje jammer

Drie kinderen: onhandig. Of: waarom nog een derde, twee is toch mooi? Of: jullie willen zeker nog door voor eentje van het andere geslacht (als je j/j of m/m hebt)

Vier kinderen: In deze tijd zoveel kids, dat is toch niet verantwoord

Vijf en meer: Zielig voor de andere kinderen



Dus: voor de buitenwereld is het nooit goed, tenzij je een jongen en een meisje hebt. Terwijl twee jongens mij dan dus weer veel praktischer lijkt.
quote:lizzy75 schreef op 30 mei 2015 @ 20:43:

Geen kinderen: Goh, lukt het niet?

Eén kind: Zielig zo één alleen

Twee kinderen: Gezin is 'af' als je j/m hebt, twee 'dezelfde' is wel een beetje jammer

Drie kinderen: onhandig. Of: waarom nog een derde, twee is toch mooi? Of: jullie willen zeker nog door voor eentje van het andere geslacht (als je j/j of m/m hebt)

Vier kinderen: In deze tijd zoveel kids, dat is toch niet verantwoord

Vijf en meer: Zielig voor de andere kinderen



Dus: voor de buitenwereld is het nooit goed, tenzij je een jongen en een meisje hebt.



Ik vind dochter helemaal niet zielig hoor, die redt het ook wel in haar eentje. Maar je krijgt het idd wel te horen. En dat steekt soms toch. Is ook iets waardoor ik er wel over na ben gaan denken uiteindelijk.



Heb trouwens mijn man laten lezen, maar nog geen tijd gehad om het erover te hebben. Ik vind een periode afspreken wel een erg goed idee. Dat we dan echt beslissen en als het dan hierbij blijft ook de box enz weg te doen. Heb nu alles bewaard, je weet nooit immers.
Alle reacties Link kopieren
quote:Gatti schreef op 30 mei 2015 @ 15:26:

Snel even ergens heen vind ik echt veel makkelijker met een kind dan met twee. Ook uiteten ofzo.

Ergens laten slapen is vaak met een kind makkelijker dan met twee.



Vakantie's en dagjes ergens naartoe vind ik juist weer makkelijker met twee. Ze zijn meer met elkaar bezig en hebben ons minder nodig.



Precies dit. Drie kinderen uit logeren is niet handig. Maar als één van mijn oudste twee er niet is word ik tureluurs van de ander. Ze kleppen allebei nogal veel en ook veel tegen elkaar. Als er één niet is ben ik de praatpaal 😉.



Maar goed, zoals hier ook gezegd: aan alles zitten voor en nadelen. Één of twee kinderen, weinig leeftijdsverschil of veel leeftijdsverschil. Het is maar net wat je zelf zwaarder weegt en dát heeft veelal te maken met je gevoel. Ik zou zeggen, praat er met je man over (waarbij je duidelijk aangeeft dat het óók een 'nee' kan worden) en geef het lekker die vijf maanden om te bezinken en tot een beslissing te komen. Het mooie voor jou is dat je uiteindelijk geen foute keus kan maken. Als het bij alleen je dochter blijft is het goed, als het er toch twee worden is het ook goed 😃.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven