Relaties
alle pijlers
Leven met een partner met een beperking
maandag 11 mei 2015 12:41
Mijn man is geen gemakkelijk mens om mee samen te leven. Ik ook niet, dus dat treft Maar we hadden onze modus gevonden en het ging goed, harmonieus, fijn, gelukkig.
In 2008 kreeg hij een TIA CVA met verschillende beperkingen als gevolg. Een jaar eerder kwam ik in de kreukels te liggen door een ongeluk. Onze relatie moest opnieuw vorm gegeven worden en ook dat lukte.
Nu ben ik nagenoeg hersteld en zoekend naar werk. Hij is uitgerevalideerd en zal waarschijnlijk nooit meer werken. De verschillen tussen ons worden weer groter en groter en duidelijker en moeilijker. Hij is inmiddels ook de jongste niet meer en sommige vooruitgang die hij heeft geboekt met revalidatie begint weer te verdwijnen vanwege het ouder worden. Met hard werken houden we onze relatie goed, en daar zijn we allebei trots op.
Maar ik vind het wel moeilijk soms, samenleven met iemand met de beperkingen die hij heeft. Moeilijk voor hem, moeilijk om te zien maar niets te kunnen doen, moeilijk in praktische zin. Je ziet niets aan hem, hij loopt, hij kletst je de oren van je kop, klust in huis, kookt. Maar wat buitenstaanders niet meekrijgen is dat hij kookt wat ik bedenk, want zelf kan hij dat niet. Een klus waar een ander 'n half dagje over zou doen is hier een project van twee weken. Discussies over maatschappelijke/politieke onderwerpen kap ik af want de ene dag is hij zo links als wat en de andere dag rechts en überconservatief. Hij wil graag de administratie doen maar dat heb ik weer overgenomen omdat er weer een puinhoop dreigde te ontstaan. Bij een plaatje dat ik bij mijn moeder op Facebook plaatste i.v.m. moederdag had ik wat jeugdherinneringen van mij aangehaald, hij las dat en kwam toen huilend tot de ontdekking dat zijn jeugdherinneringen grotendeels verdwenen zijn. Een weekendje weg met een vereniging is voor hem een project waar hij maanden naartoe leeft. Gedurende dat weekend moest ik met iemand anders naar de spoedhulp van het ziekenhuis en bleef uren weg. Hij wist waar ik was en waarom en stond daar ook achter, maar ik hou dan bewust contact met iemand anders (die ook daar is en weet van zijn beperkingen) omdat ik niet kan inschatten hoe mijn berichten binnen komen bij hem.
We hebben een kind, een puber, en dat gaat goed. Kost heel veel moeite en inspanning, er zijn ook geregeld professionals bij betrokken (op ons eigen initiatief) om te zorgen dat dat zo goed blijft gaan.
Al met al kan ik geregeld niet zitten vanwege de vele veren die ik van de professionals in m'n achterwerk gestoken krijg, en dat is fijn en goed en leuk. Maar dat maakt het allemaal niet makkelijker. Er zijn dagen dat ik twee kinderen heb i.p.v. één. Er zijn dagen dat de puber verstandiger en rationeler is dan zijn vader. En er zijn dagen dat het gewoon super gaat en ik een gelijkwaardige partner naast me heb. Maar het is zo ontzettend slopend, die wisselingen steeds, het onvoorspelbare. En ook de aftakeling...
Ik hoop zo af en toe van gedachten te kunnen wisselen hier met mensen die in hetzelfde schuitje zitten, er op een andere manier ervaring mee hebben, tips/adviezen hebben of gewoon een meelezend hart onder de riem.
In 2008 kreeg hij een TIA CVA met verschillende beperkingen als gevolg. Een jaar eerder kwam ik in de kreukels te liggen door een ongeluk. Onze relatie moest opnieuw vorm gegeven worden en ook dat lukte.
Nu ben ik nagenoeg hersteld en zoekend naar werk. Hij is uitgerevalideerd en zal waarschijnlijk nooit meer werken. De verschillen tussen ons worden weer groter en groter en duidelijker en moeilijker. Hij is inmiddels ook de jongste niet meer en sommige vooruitgang die hij heeft geboekt met revalidatie begint weer te verdwijnen vanwege het ouder worden. Met hard werken houden we onze relatie goed, en daar zijn we allebei trots op.
Maar ik vind het wel moeilijk soms, samenleven met iemand met de beperkingen die hij heeft. Moeilijk voor hem, moeilijk om te zien maar niets te kunnen doen, moeilijk in praktische zin. Je ziet niets aan hem, hij loopt, hij kletst je de oren van je kop, klust in huis, kookt. Maar wat buitenstaanders niet meekrijgen is dat hij kookt wat ik bedenk, want zelf kan hij dat niet. Een klus waar een ander 'n half dagje over zou doen is hier een project van twee weken. Discussies over maatschappelijke/politieke onderwerpen kap ik af want de ene dag is hij zo links als wat en de andere dag rechts en überconservatief. Hij wil graag de administratie doen maar dat heb ik weer overgenomen omdat er weer een puinhoop dreigde te ontstaan. Bij een plaatje dat ik bij mijn moeder op Facebook plaatste i.v.m. moederdag had ik wat jeugdherinneringen van mij aangehaald, hij las dat en kwam toen huilend tot de ontdekking dat zijn jeugdherinneringen grotendeels verdwenen zijn. Een weekendje weg met een vereniging is voor hem een project waar hij maanden naartoe leeft. Gedurende dat weekend moest ik met iemand anders naar de spoedhulp van het ziekenhuis en bleef uren weg. Hij wist waar ik was en waarom en stond daar ook achter, maar ik hou dan bewust contact met iemand anders (die ook daar is en weet van zijn beperkingen) omdat ik niet kan inschatten hoe mijn berichten binnen komen bij hem.
We hebben een kind, een puber, en dat gaat goed. Kost heel veel moeite en inspanning, er zijn ook geregeld professionals bij betrokken (op ons eigen initiatief) om te zorgen dat dat zo goed blijft gaan.
Al met al kan ik geregeld niet zitten vanwege de vele veren die ik van de professionals in m'n achterwerk gestoken krijg, en dat is fijn en goed en leuk. Maar dat maakt het allemaal niet makkelijker. Er zijn dagen dat ik twee kinderen heb i.p.v. één. Er zijn dagen dat de puber verstandiger en rationeler is dan zijn vader. En er zijn dagen dat het gewoon super gaat en ik een gelijkwaardige partner naast me heb. Maar het is zo ontzettend slopend, die wisselingen steeds, het onvoorspelbare. En ook de aftakeling...
Ik hoop zo af en toe van gedachten te kunnen wisselen hier met mensen die in hetzelfde schuitje zitten, er op een andere manier ervaring mee hebben, tips/adviezen hebben of gewoon een meelezend hart onder de riem.
zaterdag 30 mei 2015 13:55
Niet helemaal dezelfde situatie maar m'n vader heeft waarschijnlijk een soortgelijke 'beperking', hoewel dat nooit officieel is vastgesteld. Volgens de familie was hij 'zo' doordat hij als kind hersenvliesontsteking heeft gehad.
Hoewel hij nu hij ouder is milder is geworden, was hij vroeger dominant, nerveus, driftig en ongeduldig. Alles moest op zijn manier en hij schreeuwde vaak als hij z'n geduld verloor, wat heel vaak was.
Op sociaal vlak is hij heel onhandig, raar oogcontact maken enzo.
Hij kan zich niet emotioneel inleven in anderen en is op een bepaalde manier bijna kinderlijk.
Vooral vanaf dat ik begon te puberen heb ik hem altijd een nare man gevonden. Ik haatte z'n geschreeuw en z'n gebrek aan interesse. Tot het punt dat ik eigenlijk het liefst geen contact meer met hem zou willen, maar daar nog niet toe in staat ben omdat ik blijf hopen op aandacht en interesse van zijn kant.
Hoewel hij nu hij ouder is milder is geworden, was hij vroeger dominant, nerveus, driftig en ongeduldig. Alles moest op zijn manier en hij schreeuwde vaak als hij z'n geduld verloor, wat heel vaak was.
Op sociaal vlak is hij heel onhandig, raar oogcontact maken enzo.
Hij kan zich niet emotioneel inleven in anderen en is op een bepaalde manier bijna kinderlijk.
Vooral vanaf dat ik begon te puberen heb ik hem altijd een nare man gevonden. Ik haatte z'n geschreeuw en z'n gebrek aan interesse. Tot het punt dat ik eigenlijk het liefst geen contact meer met hem zou willen, maar daar nog niet toe in staat ben omdat ik blijf hopen op aandacht en interesse van zijn kant.
Everyone has a plan until they get punched in the face
dinsdag 23 juni 2015 08:41
Even van me af tikken:
Ik heb ook gezondheidsproblemen, en de laatste weken spelen die weer op. Mijn epilepsie was stabiel en goed onder controle met medicijnen. Maar er was een "hik" en dat zorgde voor gedoe, artsenbezoek, aanpassingen in medicatie en daar aan wennen, aanpassingen in het dagelijks ritme. En stress. Waar man in de eerste dagen actief mij steunde en keer op keer me aanmoedigde vooral een beroep op hem te doen, is dat nu weer het tegenovergestelde. Hij kaapt mijn situatie: het is voor hem erg, het is voor hem beangstigend, hij ligt er van wakker, hij heeft zo'n behoefte aan rust en regelmaat. Aaaargh!!!!
Ik wiebel momenteel door het leven en heb zijn hulp even hard nodig, vooral op praktisch vlak want autorijden is er even niet bij nu. Plannen is ook even niet mijn sterkste kant. Maar ieder gesprek, iedere vraag draait uit op een verhandeling over hoe rot het hem uitkomt, hoeveel stress het hem oplevert, en wordt afgesloten met de vermaning dat ik het vooral moet zeggen/vragen als er iets is. Ja, daar heb ik nogal zin in op zo'n manier...
Natuurlijk doet het hem ook wat als zijn vrouw door een aanval ineens in een gangpad van de super met een lege blik in haar ogen staat te huilen, of door een knipperende lamp in het restaurant van de vaderdagbrunch onderuit dreigt te gaan. Maar naast mijn eigen emoties daarover moet ik dus ook heel actief met de zijne aan de gang en de boel ook nog eens dusdanig zien te kanaliseren dat de huispuber niet ook nog eens van de leg raakt midden in de toetsweek... Allemaal terwijl ik ook probeer om te gaan met de (gelukkig tijdelijke) bijwerkingen van de medicijnen, die vooral ingrijpen op de psyche.
Mijn klachten, mijn aandoening, en hij kaapt ze. Ik weet dat hij dat niet zo wil, dat hij daar tegen vecht op momenten dat hij zich er bewust van is. Hij kan even niet anders. En toch ben ik boos. Terecht vind ik zelf. Maar waar ga je heen met die boosheid als degene waar je boos op bent er ook niets aan kan doen en het ook erg vind? Nja, het forum dus. Of zo.
Ik heb ook gezondheidsproblemen, en de laatste weken spelen die weer op. Mijn epilepsie was stabiel en goed onder controle met medicijnen. Maar er was een "hik" en dat zorgde voor gedoe, artsenbezoek, aanpassingen in medicatie en daar aan wennen, aanpassingen in het dagelijks ritme. En stress. Waar man in de eerste dagen actief mij steunde en keer op keer me aanmoedigde vooral een beroep op hem te doen, is dat nu weer het tegenovergestelde. Hij kaapt mijn situatie: het is voor hem erg, het is voor hem beangstigend, hij ligt er van wakker, hij heeft zo'n behoefte aan rust en regelmaat. Aaaargh!!!!
Ik wiebel momenteel door het leven en heb zijn hulp even hard nodig, vooral op praktisch vlak want autorijden is er even niet bij nu. Plannen is ook even niet mijn sterkste kant. Maar ieder gesprek, iedere vraag draait uit op een verhandeling over hoe rot het hem uitkomt, hoeveel stress het hem oplevert, en wordt afgesloten met de vermaning dat ik het vooral moet zeggen/vragen als er iets is. Ja, daar heb ik nogal zin in op zo'n manier...
Natuurlijk doet het hem ook wat als zijn vrouw door een aanval ineens in een gangpad van de super met een lege blik in haar ogen staat te huilen, of door een knipperende lamp in het restaurant van de vaderdagbrunch onderuit dreigt te gaan. Maar naast mijn eigen emoties daarover moet ik dus ook heel actief met de zijne aan de gang en de boel ook nog eens dusdanig zien te kanaliseren dat de huispuber niet ook nog eens van de leg raakt midden in de toetsweek... Allemaal terwijl ik ook probeer om te gaan met de (gelukkig tijdelijke) bijwerkingen van de medicijnen, die vooral ingrijpen op de psyche.
Mijn klachten, mijn aandoening, en hij kaapt ze. Ik weet dat hij dat niet zo wil, dat hij daar tegen vecht op momenten dat hij zich er bewust van is. Hij kan even niet anders. En toch ben ik boos. Terecht vind ik zelf. Maar waar ga je heen met die boosheid als degene waar je boos op bent er ook niets aan kan doen en het ook erg vind? Nja, het forum dus. Of zo.
dinsdag 23 juni 2015 22:10
Oh Bijzonder dat is gewoon kut. Bespreek je dat wel met hem. Merk het hier ook wel hoor. Viel laatst met hartritme stoornissen van de stoel en het eerste wat ik roep is dat alles goed met me is want wil hem niet extra ongerust maken. Dat is dus iets wat ik zelf doe hem tegen dat soort extra emoties proberen te beschermen. Komt natuurlijk omdat ik merk dat hij er moeilijk mee om kan gaan en idd snachts gaat piekeren. Alleen zal die van mij het nooit zo zeggen dat scheelt wel denk ik. Merk dat ik harder ben geworden en soms echt denk pech hoor dit gaat even over mijzelf. Ik benoem dat wel dan. Blijft moeilijk.
woensdag 24 juni 2015 10:13
quote:Bij_Zonder schreef op 23 juni 2015 @ 08:41:
Even van me af tikken:
Ik heb ook gezondheidsproblemen, en de laatste weken spelen die weer op. Mijn epilepsie was stabiel en goed onder controle met medicijnen. Maar er was een "hik" en dat zorgde voor gedoe, artsenbezoek, aanpassingen in medicatie en daar aan wennen, aanpassingen in het dagelijks ritme. En stress. Waar man in de eerste dagen actief mij steunde en keer op keer me aanmoedigde vooral een beroep op hem te doen, is dat nu weer het tegenovergestelde. Hij kaapt mijn situatie: het is voor hem erg, het is voor hem beangstigend, hij ligt er van wakker, hij heeft zo'n behoefte aan rust en regelmaat. Aaaargh!!!!
Ik wiebel momenteel door het leven en heb zijn hulp even hard nodig, vooral op praktisch vlak want autorijden is er even niet bij nu. Plannen is ook even niet mijn sterkste kant. Maar ieder gesprek, iedere vraag draait uit op een verhandeling over hoe rot het hem uitkomt, hoeveel stress het hem oplevert, en wordt afgesloten met de vermaning dat ik het vooral moet zeggen/vragen als er iets is. Ja, daar heb ik nogal zin in op zo'n manier...
Natuurlijk doet het hem ook wat als zijn vrouw door een aanval ineens in een gangpad van de super met een lege blik in haar ogen staat te huilen, of door een knipperende lamp in het restaurant van de vaderdagbrunch onderuit dreigt te gaan. Maar naast mijn eigen emoties daarover moet ik dus ook heel actief met de zijne aan de gang en de boel ook nog eens dusdanig zien te kanaliseren dat de huispuber niet ook nog eens van de leg raakt midden in de toetsweek... Allemaal terwijl ik ook probeer om te gaan met de (gelukkig tijdelijke) bijwerkingen van de medicijnen, die vooral ingrijpen op de psyche.
Mijn klachten, mijn aandoening, en hij kaapt ze. Ik weet dat hij dat niet zo wil, dat hij daar tegen vecht op momenten dat hij zich er bewust van is. Hij kan even niet anders. En toch ben ik boos. Terecht vind ik zelf. Maar waar ga je heen met die boosheid als degene waar je boos op bent er ook niets aan kan doen en het ook erg vind? Nja, het forum dus. Of zo.
Ik kan mij jouw situatie nu heel goed voorstellen.
Elke dag ben je er voor je man met zijn beperking. Hij kan dingen utivoeren doordat jij ze plant voor hem en hem helpt hierbij.
Maar nu heb je ook wat en nu is hij er niet. Kan hij weinig aan doen misschien. Maar mij zo het een gevoel van eenzaamheid geven.
Als ik iemand nodig heeft in dit geval je partner. Dan draait de situatie eigenlijk nog om hem.
Ik zou er boos om zijn met gevoel ook al zo ik weten dat hij er niks aan kan doen.
Ik zou als ik jouw was to, wat hulp voor jezelf gaan zoeken. Zodat het eens om jouw gaat.
Mantelzorger is prachtig maar heeft ook zijn schaduwkanten. En ik vind ook dat de mantelzorger in dit geval jij wat aandacht mag krijgen.
En dat je partner best eens mag weten hoe het is.
Even van me af tikken:
Ik heb ook gezondheidsproblemen, en de laatste weken spelen die weer op. Mijn epilepsie was stabiel en goed onder controle met medicijnen. Maar er was een "hik" en dat zorgde voor gedoe, artsenbezoek, aanpassingen in medicatie en daar aan wennen, aanpassingen in het dagelijks ritme. En stress. Waar man in de eerste dagen actief mij steunde en keer op keer me aanmoedigde vooral een beroep op hem te doen, is dat nu weer het tegenovergestelde. Hij kaapt mijn situatie: het is voor hem erg, het is voor hem beangstigend, hij ligt er van wakker, hij heeft zo'n behoefte aan rust en regelmaat. Aaaargh!!!!
Ik wiebel momenteel door het leven en heb zijn hulp even hard nodig, vooral op praktisch vlak want autorijden is er even niet bij nu. Plannen is ook even niet mijn sterkste kant. Maar ieder gesprek, iedere vraag draait uit op een verhandeling over hoe rot het hem uitkomt, hoeveel stress het hem oplevert, en wordt afgesloten met de vermaning dat ik het vooral moet zeggen/vragen als er iets is. Ja, daar heb ik nogal zin in op zo'n manier...
Natuurlijk doet het hem ook wat als zijn vrouw door een aanval ineens in een gangpad van de super met een lege blik in haar ogen staat te huilen, of door een knipperende lamp in het restaurant van de vaderdagbrunch onderuit dreigt te gaan. Maar naast mijn eigen emoties daarover moet ik dus ook heel actief met de zijne aan de gang en de boel ook nog eens dusdanig zien te kanaliseren dat de huispuber niet ook nog eens van de leg raakt midden in de toetsweek... Allemaal terwijl ik ook probeer om te gaan met de (gelukkig tijdelijke) bijwerkingen van de medicijnen, die vooral ingrijpen op de psyche.
Mijn klachten, mijn aandoening, en hij kaapt ze. Ik weet dat hij dat niet zo wil, dat hij daar tegen vecht op momenten dat hij zich er bewust van is. Hij kan even niet anders. En toch ben ik boos. Terecht vind ik zelf. Maar waar ga je heen met die boosheid als degene waar je boos op bent er ook niets aan kan doen en het ook erg vind? Nja, het forum dus. Of zo.
Ik kan mij jouw situatie nu heel goed voorstellen.
Elke dag ben je er voor je man met zijn beperking. Hij kan dingen utivoeren doordat jij ze plant voor hem en hem helpt hierbij.
Maar nu heb je ook wat en nu is hij er niet. Kan hij weinig aan doen misschien. Maar mij zo het een gevoel van eenzaamheid geven.
Als ik iemand nodig heeft in dit geval je partner. Dan draait de situatie eigenlijk nog om hem.
Ik zou er boos om zijn met gevoel ook al zo ik weten dat hij er niks aan kan doen.
Ik zou als ik jouw was to, wat hulp voor jezelf gaan zoeken. Zodat het eens om jouw gaat.
Mantelzorger is prachtig maar heeft ook zijn schaduwkanten. En ik vind ook dat de mantelzorger in dit geval jij wat aandacht mag krijgen.
En dat je partner best eens mag weten hoe het is.
woensdag 24 juni 2015 14:11
Meisje toch, wat een situatie!
Dat kapen, dat vind ik zo herkenbaar, als ik even de moed dreigde te verliezen kreeg ex het voor elkaar nog een stapje lager te zakken waardoor ik onmiddellijk mijn opblaasschouders weer van het zolderkeldertje haalde, ik kon niet anders, the show must go on.
Ze doen het niet expres, dat weten we en toch is het kut.
Hij haalt zijn veiligheid bij jou vandaan en trekt het niet als jij door ziek en zeer onveilig bent. Dus komt het grote kind in hem boven die schreeuwt om zijn moeder.
Waar houdt de liefde op en begint de last....
Dat kapen, dat vind ik zo herkenbaar, als ik even de moed dreigde te verliezen kreeg ex het voor elkaar nog een stapje lager te zakken waardoor ik onmiddellijk mijn opblaasschouders weer van het zolderkeldertje haalde, ik kon niet anders, the show must go on.
Ze doen het niet expres, dat weten we en toch is het kut.
Hij haalt zijn veiligheid bij jou vandaan en trekt het niet als jij door ziek en zeer onveilig bent. Dus komt het grote kind in hem boven die schreeuwt om zijn moeder.
Waar houdt de liefde op en begint de last....
...
