Relaties
alle pijlers
Ik ben verdrietig. Moeder flirt met mijn vriend.
dinsdag 9 juni 2015 23:18
Ik zit met een probleem, waarover ik graag jullie ongezouten raad zou willen.
Om met de deur in huis te vallen: in mijn ogen maakt mijn moeder advances naar mijn vriend. Mijn moeder maakt er geen geheim van dat ze mijn vriend een aantrekkelijke man vindt. Een paar weken geleden zei ze tegen mij dat ze een bepaalde voetballer een héle knappe man vond en dat mijn vriend er als twee druppels water op leek. Dat heeft ze tot twee keer toe herhaald tijdens het gesprek. Een paar dagen geleden waren mijn ouders op bezoek en mijn vriend maakte een grapje. Daar reageerde mijn moeder op door mijn vriend in zijn zij te kietelen. Afgelopen nacht kreeg mijn vriend om een uur 's nachts een berichtje van mijn moeder. Het was op zich een lief berichtje dat gericht was naar ons beiden en met de inhoud was niets mis, maar ík ben haar dochter. Waarom stuurt ze mij niet dat berichtje? Ook het tijdstip vind ik vreemd. Ze schreef ook erin dat hij de groetjes moest doen aan mij. Vandaag had ik haar tot twee keer toe aan de telefoon, maar ze heeft met geen woord gerept over het berichtje wat ze mijn vriend heeft gestuurd.
Het is een optelsom van een aantal dingen en gebeurtenissen die mij een heel rot gevoel geven. Het is overigens niet de eerste keer dat ik dit gevoel oppik en ik ben ook niet de enige. Ook mijn vader is opgevallen hoe mijn moeder zich opstelt en gedraagt naar mijn vriend en hij heeft het al eens eerder aangekaart bij haar. Toen was ze emotioneel, want 'dat is haar hartelijkheid en haar warme persoonlijkheid en ze bedoelde er niets mee', zei ze. Dat was een aantal maanden geleden.
En nu herhaalt de geschiedenis zich weer. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat mijn moeder mijn vriend zo in haar hart heeft gesloten en hem accepteert, maar wel binnen afgebakende grenzen. Mijn vriend weet zich geen houding te geven. Hij voelt zich ook rot en ongemakkelijk bij en weet ook dat ik er heel erg mee zit. Hij probeert wat extra afstand te houden, maar hij kan er natuurlijk verder ook niets aan doen. Ik heb er vaak zelfs nachtmerries over dat mijn moeder vreemdgaat met mijn vriend en dan word ik huilend wakker. Het is echt heel eng en ik wil dat het stopt.
Ik hoop dat jullie mij advies kunnen geven. Ook als jullie vinden dat ik me aanstel, hoor ik dat graag. Ik heb objectieve meningen nodig en ik hoop die hier te vinden.
Om met de deur in huis te vallen: in mijn ogen maakt mijn moeder advances naar mijn vriend. Mijn moeder maakt er geen geheim van dat ze mijn vriend een aantrekkelijke man vindt. Een paar weken geleden zei ze tegen mij dat ze een bepaalde voetballer een héle knappe man vond en dat mijn vriend er als twee druppels water op leek. Dat heeft ze tot twee keer toe herhaald tijdens het gesprek. Een paar dagen geleden waren mijn ouders op bezoek en mijn vriend maakte een grapje. Daar reageerde mijn moeder op door mijn vriend in zijn zij te kietelen. Afgelopen nacht kreeg mijn vriend om een uur 's nachts een berichtje van mijn moeder. Het was op zich een lief berichtje dat gericht was naar ons beiden en met de inhoud was niets mis, maar ík ben haar dochter. Waarom stuurt ze mij niet dat berichtje? Ook het tijdstip vind ik vreemd. Ze schreef ook erin dat hij de groetjes moest doen aan mij. Vandaag had ik haar tot twee keer toe aan de telefoon, maar ze heeft met geen woord gerept over het berichtje wat ze mijn vriend heeft gestuurd.
Het is een optelsom van een aantal dingen en gebeurtenissen die mij een heel rot gevoel geven. Het is overigens niet de eerste keer dat ik dit gevoel oppik en ik ben ook niet de enige. Ook mijn vader is opgevallen hoe mijn moeder zich opstelt en gedraagt naar mijn vriend en hij heeft het al eens eerder aangekaart bij haar. Toen was ze emotioneel, want 'dat is haar hartelijkheid en haar warme persoonlijkheid en ze bedoelde er niets mee', zei ze. Dat was een aantal maanden geleden.
En nu herhaalt de geschiedenis zich weer. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat mijn moeder mijn vriend zo in haar hart heeft gesloten en hem accepteert, maar wel binnen afgebakende grenzen. Mijn vriend weet zich geen houding te geven. Hij voelt zich ook rot en ongemakkelijk bij en weet ook dat ik er heel erg mee zit. Hij probeert wat extra afstand te houden, maar hij kan er natuurlijk verder ook niets aan doen. Ik heb er vaak zelfs nachtmerries over dat mijn moeder vreemdgaat met mijn vriend en dan word ik huilend wakker. Het is echt heel eng en ik wil dat het stopt.
Ik hoop dat jullie mij advies kunnen geven. Ook als jullie vinden dat ik me aanstel, hoor ik dat graag. Ik heb objectieve meningen nodig en ik hoop die hier te vinden.
dinsdag 30 juni 2015 19:13
quote:Defietsboer schreef op 29 juni 2015 @ 21:54:
[...]
Breken met haar, met hem. Dat is de enige oplossing.Nee hoor, je kan er ook voor kiezen om er anders in te gaan staan. Om je verwachtingen anders te stellen. Er bestaat niet een juiste manier om hier mee om te gaan, iedereen moet zijn of haar beste manier vinden.
[...]
Breken met haar, met hem. Dat is de enige oplossing.Nee hoor, je kan er ook voor kiezen om er anders in te gaan staan. Om je verwachtingen anders te stellen. Er bestaat niet een juiste manier om hier mee om te gaan, iedereen moet zijn of haar beste manier vinden.
dinsdag 30 juni 2015 20:32
quote:polydox schreef op 30 juni 2015 @ 19:13:
[...]
Nee hoor, je kan er ook voor kiezen om er anders in te gaan staan. Om je verwachtingen anders te stellen. Er bestaat niet een juiste manier om hier mee om te gaan, iedereen moet zijn of haar beste manier vinden.De moeder van TO doet er alles aan om TO te kwetsen en verantwoordelijk te maken voor haar eigen ontevredenheid. Daar helpt verwachtingen bijstellen niet bij.
[...]
Nee hoor, je kan er ook voor kiezen om er anders in te gaan staan. Om je verwachtingen anders te stellen. Er bestaat niet een juiste manier om hier mee om te gaan, iedereen moet zijn of haar beste manier vinden.De moeder van TO doet er alles aan om TO te kwetsen en verantwoordelijk te maken voor haar eigen ontevredenheid. Daar helpt verwachtingen bijstellen niet bij.
dinsdag 30 juni 2015 20:48
Bedankt voor jullie reacties.
Het voelt erg fijn om hier een luisterend oor te vinden en om mijn gevoelens te delen.
Ik ben een aantal dagen bijna constant geweest met het analyseren en beredeneren van haar gedrag, maar ik wil geen energie meer in haar stoppen. Ik ben klaar met het voeden en sussen van haar gedrag en mezelf altijd maar geven wat ik van haar hoopte te ontvangen. Al is dat laatste wellicht wel precies datgene wat ik nu zal moeten gaan doen.
Toen ik met Vaderdag 's avonds belde, kreeg ik mijn moeder aan de telefoon. Ik mocht van haar mijn vader niet spreken; hij was televisie aan het kijken. Ik ben heel kalm gebleven en heb vijf keer gezegd dat ik niet voor haar belde, maar voor mijn vader en dat ik hem graag even wilde spreken. Haar level van frustratie bloeide na elke keer vragen op. Ze bleef zeggen dat ik hem niet kreeg te spreken. Daarna verbrak ze de verbinding. Mijn vader heeft nooit teruggebeld.
Gelukkig heb ik een fantastische vriend die me enorm steunt en met me meedenkt en meevoelt. Hij luistert naar me, hoort me, troost me en knuffelt mij op verdrietige momenten. Ik vind liefde en kracht in zijn woorden en hij staat naast mij in de keuzes die ik maak en heb gemaakt. Hij is enorm trots op me dat ik me zo staande weet te houden in haar 'woordenbombardementen'.
Het voelt erg fijn om hier een luisterend oor te vinden en om mijn gevoelens te delen.
Ik ben een aantal dagen bijna constant geweest met het analyseren en beredeneren van haar gedrag, maar ik wil geen energie meer in haar stoppen. Ik ben klaar met het voeden en sussen van haar gedrag en mezelf altijd maar geven wat ik van haar hoopte te ontvangen. Al is dat laatste wellicht wel precies datgene wat ik nu zal moeten gaan doen.
Toen ik met Vaderdag 's avonds belde, kreeg ik mijn moeder aan de telefoon. Ik mocht van haar mijn vader niet spreken; hij was televisie aan het kijken. Ik ben heel kalm gebleven en heb vijf keer gezegd dat ik niet voor haar belde, maar voor mijn vader en dat ik hem graag even wilde spreken. Haar level van frustratie bloeide na elke keer vragen op. Ze bleef zeggen dat ik hem niet kreeg te spreken. Daarna verbrak ze de verbinding. Mijn vader heeft nooit teruggebeld.
Gelukkig heb ik een fantastische vriend die me enorm steunt en met me meedenkt en meevoelt. Hij luistert naar me, hoort me, troost me en knuffelt mij op verdrietige momenten. Ik vind liefde en kracht in zijn woorden en hij staat naast mij in de keuzes die ik maak en heb gemaakt. Hij is enorm trots op me dat ik me zo staande weet te houden in haar 'woordenbombardementen'.
dinsdag 30 juni 2015 20:56
quote:zimi schreef op 30 juni 2015 @ 20:32:
[...]
De moeder van TO doet er alles aan om TO te kwetsen en verantwoordelijk te maken voor haar eigen ontevredenheid. Daar helpt verwachtingen bijstellen niet bij.
Eens.
Goed dat je het tracht los te laten QOM.
Blijkbaar is het voor iedereen nu beter om de stilte te laten zijn.
Sterkte.
[...]
De moeder van TO doet er alles aan om TO te kwetsen en verantwoordelijk te maken voor haar eigen ontevredenheid. Daar helpt verwachtingen bijstellen niet bij.
Eens.
Goed dat je het tracht los te laten QOM.
Blijkbaar is het voor iedereen nu beter om de stilte te laten zijn.
Sterkte.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 30 juni 2015 21:03
Niet meer voeden!
Het gaat je moeder om aandacht! Als het geen positieve aandacht is, dan maar negatieve aandacht. Ze klinkt (ik haat het om deze term te gebruiken want ik ben geen psycholoog, het is volksgebruik dus) narcistisch. Het gaat allemaal om haar ego. Bah, nare eigenschap hoor. De enige manier waarop je dit wint (lees: doorstaat) is door boven haar te staan. Niet haar tactieken gebruiken, niet voeden, besef dat ze manipulerend is en dat toenaderingen van haar al tricky zijn (en dus niet per se betekenen dat ze het licht heeft gezien of zich eindelijk gaat gedragen). Veel sterkte!
Overigens, dat een moeder dingen zegt zoals 'je bent mijn dochter niet meer' is echt afschuwelijk en walgelijk. Elke moeder die zoiets zegt heeft heel wat steekjes los. Dat wil niet zeggen dat een moeder afstand mag nemen van een kind dat, bijvoorbeeld, moordt, steelt en onbetrouwbaar is. Maar zelfs zo'n moeder (niet als ze echt van haar kind houdt) zou ooit zeggen 'je bent mijn dochter/zoon' niet meer'. Echt een kinderachtige en laffe opmerking. Het is een opmerking om je pijn te doen en geen enkel weldenkend/redelijk/fatsoenlijk mens (of echte moeder) maakt zo'n opmerking.
Het gaat je moeder om aandacht! Als het geen positieve aandacht is, dan maar negatieve aandacht. Ze klinkt (ik haat het om deze term te gebruiken want ik ben geen psycholoog, het is volksgebruik dus) narcistisch. Het gaat allemaal om haar ego. Bah, nare eigenschap hoor. De enige manier waarop je dit wint (lees: doorstaat) is door boven haar te staan. Niet haar tactieken gebruiken, niet voeden, besef dat ze manipulerend is en dat toenaderingen van haar al tricky zijn (en dus niet per se betekenen dat ze het licht heeft gezien of zich eindelijk gaat gedragen). Veel sterkte!
Overigens, dat een moeder dingen zegt zoals 'je bent mijn dochter niet meer' is echt afschuwelijk en walgelijk. Elke moeder die zoiets zegt heeft heel wat steekjes los. Dat wil niet zeggen dat een moeder afstand mag nemen van een kind dat, bijvoorbeeld, moordt, steelt en onbetrouwbaar is. Maar zelfs zo'n moeder (niet als ze echt van haar kind houdt) zou ooit zeggen 'je bent mijn dochter/zoon' niet meer'. Echt een kinderachtige en laffe opmerking. Het is een opmerking om je pijn te doen en geen enkel weldenkend/redelijk/fatsoenlijk mens (of echte moeder) maakt zo'n opmerking.
dinsdag 30 juni 2015 21:07
quote:zimi schreef op 30 juni 2015 @ 20:32:
[...]
De moeder van TO doet er alles aan om TO te kwetsen en verantwoordelijk te maken voor haar eigen ontevredenheid. Daar helpt verwachtingen bijstellen niet bij.Dat is zoals jij er over denkt, mijn ervaring is anders. Zoals ik het lees is de relatie tussen haar en haar moeder niet alleen maar slecht. Moeder haalt enorm uit bij enige vorm van kritiek. De leuke momenten nemen en grenzen stellen bij ongewenst gedrag en een dikke laag boter op je rug kweken, kunnen ook werken. Als kind weet je heus wel hoe je moeder is, je moet je alleen realiseren dat het helemaal niet over je gaat. Dan gaat de angel er ook uit. Wil niet zeggen dat ze je nooit meer raakt, maar dat gebeurt dan lang niet meer zo vaak. Voor mij heeft dat prima gewerkt indertijd. Maar ieder moet hier zijn weg in vinden, dat is voor iedereen weer anders. Ik kan me niet zo vinden in het verhaal dat iemand geen contact meer met ouders moet nemen, vaak liggen de dingen toch wat gecompliceerder. Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander.
[...]
De moeder van TO doet er alles aan om TO te kwetsen en verantwoordelijk te maken voor haar eigen ontevredenheid. Daar helpt verwachtingen bijstellen niet bij.Dat is zoals jij er over denkt, mijn ervaring is anders. Zoals ik het lees is de relatie tussen haar en haar moeder niet alleen maar slecht. Moeder haalt enorm uit bij enige vorm van kritiek. De leuke momenten nemen en grenzen stellen bij ongewenst gedrag en een dikke laag boter op je rug kweken, kunnen ook werken. Als kind weet je heus wel hoe je moeder is, je moet je alleen realiseren dat het helemaal niet over je gaat. Dan gaat de angel er ook uit. Wil niet zeggen dat ze je nooit meer raakt, maar dat gebeurt dan lang niet meer zo vaak. Voor mij heeft dat prima gewerkt indertijd. Maar ieder moet hier zijn weg in vinden, dat is voor iedereen weer anders. Ik kan me niet zo vinden in het verhaal dat iemand geen contact meer met ouders moet nemen, vaak liggen de dingen toch wat gecompliceerder. Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander.
dinsdag 30 juni 2015 23:23
quote:polydox schreef op 30 juni 2015 @ 19:13:
[...]
Nee hoor, je kan er ook voor kiezen om er anders in te gaan staan. Om je verwachtingen anders te stellen. Er bestaat niet een juiste manier om hier mee om te gaan, iedereen moet zijn of haar beste manier vinden.
Wellicht heb ik ook te hoge verwachtingen van mijn moeder. Wat ik verwacht, kan zij mij niet geven. En zij kan mij niet geven wat ze zelf niet voelt, beleefd, ervaart of heeft geleerd. Mijn moeder is mentaal beschadigd, al relatief vroeg in haar leven. En vaak weet ik rationeel dat ze voor een groot deel ook gevormd is door haar bagage en beschadigingen. Dat haar uitspraken en haar houding naar mij toe een projectie zijn van een innerlijk stuk dat bij haar zelf ligt. Maar dat maakt het niet makkelijker om mee om te gaan.
Nu ik er dieper over nadenk, is het pijnlijkste wat ik mis een stuk erkenning bij haar zelf. Want dát is een deel wat je wel kan zoeken en vinden in jezelf. Haar woorden doen pijn, absoluut. Maar dat is iets dat ik redelijk kan loskoppelen met momenten. Het komt uit een dieper stuk van haar zelf en staat los van mij. Rationeel weet ik dat.
Maar ik moet mijn eigen weg in het leven bewandelen, mijn eigen route uitstippelen en mijn eigen geluk bewaken. De uitspattingen van mijn moeder beïnvloeden dat voor een groot stuk en dat wil ik niet meer langer toestaan. Er is een grens.
[...]
Nee hoor, je kan er ook voor kiezen om er anders in te gaan staan. Om je verwachtingen anders te stellen. Er bestaat niet een juiste manier om hier mee om te gaan, iedereen moet zijn of haar beste manier vinden.
Wellicht heb ik ook te hoge verwachtingen van mijn moeder. Wat ik verwacht, kan zij mij niet geven. En zij kan mij niet geven wat ze zelf niet voelt, beleefd, ervaart of heeft geleerd. Mijn moeder is mentaal beschadigd, al relatief vroeg in haar leven. En vaak weet ik rationeel dat ze voor een groot deel ook gevormd is door haar bagage en beschadigingen. Dat haar uitspraken en haar houding naar mij toe een projectie zijn van een innerlijk stuk dat bij haar zelf ligt. Maar dat maakt het niet makkelijker om mee om te gaan.
Nu ik er dieper over nadenk, is het pijnlijkste wat ik mis een stuk erkenning bij haar zelf. Want dát is een deel wat je wel kan zoeken en vinden in jezelf. Haar woorden doen pijn, absoluut. Maar dat is iets dat ik redelijk kan loskoppelen met momenten. Het komt uit een dieper stuk van haar zelf en staat los van mij. Rationeel weet ik dat.
Maar ik moet mijn eigen weg in het leven bewandelen, mijn eigen route uitstippelen en mijn eigen geluk bewaken. De uitspattingen van mijn moeder beïnvloeden dat voor een groot stuk en dat wil ik niet meer langer toestaan. Er is een grens.
dinsdag 30 juni 2015 23:35
Ik kan me voorstellen dat je je ook gewoon ontzettend onbegrepen voelt. Zou je niet liever wat begrip van je moeder willen en respect? Dat ze van meet af aan zich niet op je vriendje had gefocust. Dat zelfs als ze zichzelf even liet gaan met je vriend.... dat ze dan in ieder geval begrip naar jou toonde dat dit rot voor jou is en dat ze dan direct op haar schreden terugtrekt.
dinsdag 30 juni 2015 23:52
quote:Femke_dev schreef op 30 juni 2015 @ 23:35:
Ik kan me voorstellen dat je je ook gewoon ontzettend onbegrepen voelt. Zou je niet liever wat begrip van je moeder willen en respect? Dat ze van meet af aan zich niet op je vriendje had gefocust. Dat zelfs als ze zichzelf even liet gaan met je vriend.... dat ze dan in ieder geval begrip naar jou toonde dat dit rot voor jou is en dat ze dan direct op haar schreden terugtrekt.
Ook dat. Maar dat begint ook bij een stuk erkenning van mijn gevoel.
Mijn vriend heeft de afgelopen week eens gezegd dat haar heftige reacties en buien op deze hele situatie wellicht ook wel wat zegt over wat er misschien wel waar is van mijn gevoel wat betreft haar advances. Mijn vriend heeft het gevoel dat ze 'betrapt' is geworden door mij en dat ik misschien wel te veel heb gewroet in haar gevoelens. Ach, wie zal het zeggen. Het voegt verder ook niets toe.
Ik kan me voorstellen dat je je ook gewoon ontzettend onbegrepen voelt. Zou je niet liever wat begrip van je moeder willen en respect? Dat ze van meet af aan zich niet op je vriendje had gefocust. Dat zelfs als ze zichzelf even liet gaan met je vriend.... dat ze dan in ieder geval begrip naar jou toonde dat dit rot voor jou is en dat ze dan direct op haar schreden terugtrekt.
Ook dat. Maar dat begint ook bij een stuk erkenning van mijn gevoel.
Mijn vriend heeft de afgelopen week eens gezegd dat haar heftige reacties en buien op deze hele situatie wellicht ook wel wat zegt over wat er misschien wel waar is van mijn gevoel wat betreft haar advances. Mijn vriend heeft het gevoel dat ze 'betrapt' is geworden door mij en dat ik misschien wel te veel heb gewroet in haar gevoelens. Ach, wie zal het zeggen. Het voegt verder ook niets toe.
woensdag 1 juli 2015 00:59
Het lijkt er inderdaad wel op dat ze zich betrapt voelt en daarom zo buiten proporties reageert. Het is als de dief die TE hard ontkent dat hij onschuldig is: ze weten gewoon dat ze hartstikke verkeerd zitten. Ik zou, als ik jou was, echter niet verwachten dat je moeder dit volmondig gaat toegeven. Zo te lezen beschikt ze niet over erg veel reflectie of waarachtigheid.
