Man en zoon in het buitenland. Het is zwaarder dan gedacht.

Situatie in het kort:

Heb altijd met m'n Amerikaanse man in de VS gewoons. Hebben 3 zoons gekregen waarvan de oudste 16 is. Andere zoons zijn 10 en 8. Man heeft in de VS een ongeluk op zijn werk gehad. Kwam in de ziektewet en is uiteindelijk ontslagen. Werkloos gebleven daarna. 2 jaar geleden besloten we dat we naar Nederland te verhuizen. Ik had werk, duurt niet lang meer dan loopt mijn conctract af en word niet verleng. Man heeft ondanks het vele solliciteren noout werk gevonden in Nederland. We zaten finanieel totaal aan de grond.

Via zijn netwerk kreeg hij werk in de VS aangeboden. Iets waar hij toen ook op gesolicteerd had en graag wou. Hij heeft op vrijwel alles gesollitereerd, ook werk wat hem niet leuk leek. Maar in zijn ogen is maakte het niet uit zolang hij maar werk vondt. Uiteindelijk dus wel iets geworden wat hij heel graag wou. Onverwachts zijn we zwanger geworden. Wat voor hem de extra drijfveer was om het werk aam tw nemen. Ook hij vindt het niet leuk om zoverweg van zijn gezin te zijn. Er moet gedaan worden wat er gedaan moet worden vind hij.



Oudste zoon is net klaar met het VMBO en zou maar het MBO. Maar hij wou niet aan een studie beginnem en dan halverwege verhuizen. Ook wou hij niet dat het gezin verhuisde en dat hij dan nog 4 jaar bleef voor de studie. Man had aangegevwn niet meer heen en weer te willen. Ook niet als plan B ergens in het achterhoofd over 5,10 of 15 jaar gaan we weer naar Nederland. Hij wil zorgen dat hij vast werk krijgt. Sparen en later een stuk grond kopen en samen met zijn zoons een huis bouwen.

Aangezien man bij een vriend in woont blijft zoon eerst bij mijn amerikaanse adoptie ouders. ( heb als 16 jarige uitwisselingsstudent bij hun gewoond, zomers daarna bij hun geweest. Ben altijd van harte welkom bij hun geweest en ze voelen ook echt als ouders voor mij. Zijn ook grootouders voor de kinderen.) Zoon zit in Florida, man in Nebraska. Zoon kan volgemd jaar of halvewege het jaar makkelijk van school wisselen. Is zo'n school die vrijwel door de hele VS zit die dezelfde opleidimg aanbied.

Wij konden niet mee omdat het te duur is. We hebben daar niets.



Snap nu echt niet waarom ik als 16 jarige naar de VS mocht van mijn ouders. Man en zoon zijn nu een week weg. Vind het verschrikkelijk. Zoon is 'maar 16' natuurlijk al een hele vent. Maar toch.. Weet dat hij een goede plek heeft bij m'n ouders. Ze zullen alles doen om goed voor hem te zorgen, zoals ze destijds ook bij mij hebben gedaan.

Het voelt zo onnatuurlijk om de zorg voor je kind uit handen te geven.

Zijn bed ligt er nog precies zo bij als hoe hij het achter gelaten heeft. Heb meerdere keren mezelf voorgenomen het bed op te maken en op marktplaats/facebook te zetten. Maar ik kan het gewoon niet. Voelt raar om eraan te denken zijn bed weg te doen.



Met man mis ik vooral het praten. We hebben zolang lief en leed gedeelt. En nu voelt het alsof ik het alleen moet doen.

De 10 jarige zoon is boos, puur uit onmacht denk ik. Voor de kinderen ook raar papa uit te zwaaien terwijl we niet antwoord op de vraag kunnen geven waneer ze weer komen.

Het is zo frustreren om een boos kind te hebben als je weinig slaapt en het zelf ook moeilijk hebt. Lijkt net of hij maae niet tevreden te stellen is. Hoe hard je je best ook doet.

Sinds 3 dagen weigerd hij Nederlands te peaten. Papa en broer hoeven dat ook niet dus ik ook niet.



Slaap de laatste week slecht. Heb last van spierpijn in mijn rechterbeen, kwaaltje wat ik vaker door stres heb gehad. Er is niemand om dan even mee te praten.

Nu ook heb de behoefte om gewoon even te bellen. Kan niet, waarschijnlijk slapen ze nog.



Pffff zwaarder dan gedacht.