Ik ga kapot

Alvast sorry. Ik weet nu al dat het een lang verhaal gaat worden.



Ik heb dinsdagochtend de relatie met mijn vriend verbroken. Niet omdat ik dit wilde maar omdat ik wel moest omdat hij te schijterig was om het zelf te doen. Volgende week zondag zouden we 6 jaar samen zijn... We zijn beide 25 en wonen al bijna onze hele relatie samen.

Zijn gevoelens voor mij zijn niet meer sterk genoeg. Wat resulteerde in bot/chagrijnig gedrag naar mij toe en geen rekening meer met mij houden. Ik merkte het al langer, en hij had al langer aangegeven dat zijn gevoels voor mij minder werden. Het ging al bijna 2 jaar niet helemaal lekker meer. Maar dan hadden we er een goed gesprek over en dan eindigde hij altijd met ‘Het komt wel weer goed’. En dan ging het ook weer een tijdje goed. Maar de laatste tijd niet meer, na dit soort gesprekken werd het niet meer goedgemaakt en sudderde het een beetje door. En ik had nog hoop, want ik ben nog steeds zo verliefd op hem. Niet op de persoon die bot en soms zelfs gemeen tegen me was, maar de persoon die daar onder zit. De persoon die er op de goede en leuke momenten nog was, die we wel echt gewoon tot het einde gehad hebben. Ik had nog hoop dat hij uit zijn “dip” zou komen. Zelfs nu hoop ik nog dat hij tegen me zal zeggen dat hij me nog terug wil terwijl echt letterlijk alles er naar wijst dat hij helemaal klaar is met me.



Het begon allemaal op zondag, ik kwam er achter dat hij tegen me gelogen had. Hij had 2 weken terug op een vrijdag gedaan alsof hij naar zijn werk ging terwijl dat helemaal niet zo was. Ik vond op tafel bij het opruimen een verlofaanvraag briefje waarop 17 juli goedgekeurd was. Ik confronteerde hem ermee maar hij zei dat hij toch naar werk was gegaan. Ik las ons whatsappgesprek terug waarin stond dat hij later thuiskwam omdat hij overgewerkt had. Ik vertrouwde het niet helemaal maar hij was zo geloofwaardig. Toen bedacht ik me om naar zijn loonstroken te kijken en ja: vrijdag heeft hij niet gewerkt. Ik was er kapot van want hoe kan je zo erg tegen me liegen? En die leugen nog zo lang proberen vol te houden? Ik was zo boos dat ik het bamboegordijn van de deurpost getrokken heb. Hij zei dat ik overdreef. Dat ik de baas over hem probeerde te spelen. Ik dacht dat ik gek werd... was dit de omgekeerde wereld?!

Weer een heel gesprek gehad. Hij gaf wel toe dat hij fout zat maar het leek hem niet veel te doen. Ik zei nog dat als hij niet meer verder wilde hij het gewoon moest zeggen en duidelijk moest zijn. Maar hij vroeg waarom het allemaal van hem af hing. Hij leek niet te snappen dat het voor mij anders is omdat mijn gevoelens er nog wél zijn. Ik wil wél voor ons vechten. Het gesprek is niet op veel uitgelopen.

Maandag is hij naar zijn werk gegaan. Hij kwam al chagrijnig terug. Hij had op kleine dingen commentaar op me. Hij is gaan sporten en toen hij weer terug kwam ging het door. Hij zei bijna niks tegen me, maar de zinnen die hij zei gingen allemaal over commentaar; ik had de sambal niet terug in de koelkast gezet. De lamp deed het niet omdat ik bezig was met een nieuwe fitting. Ik had het bamboegordijn nog niet opgeruimd, mompelde hij chargijnig toen we in bed gingen liggen. Ik zei dat ik het expres had laten liggen zodat hij er aan herrinerd werd wat hij had gedaan. ‘Leuk.’ Zei hij chagrijnig. Ik zei dat hij nu moest ophouden anders werd ik echt boos. Hij zuchtte. Hij wilde zijn mobiel aan de oplader leggen maar zag toen dat die van mij er al aan lag. Weer zo’n botte opmerking. Ik ben na 10 minuten opgestaan en op de bank gaan liggen. Naar 5 minuten kwam hij de woonkamer in lopen, om zijn mobiel te pakken! Omdat de oplader nu vrij was! Mijn hoofd ontplofte en ik moest huilen. Ik heb niks meer gezegt maar ik weet zeker dat hij me hoorde huilen. Ik kon het niet meer handelen dat iemand zo gemeen tegen me was terwijl hij degene was die tegen me had gelogen.



De volgende ochtend zei ik dat het hem gelukt was. Dat ik hem niet meer wilde. Dat als hij zo tegen me deed nadat hij de dag ervoor erop betrapt had zo’n kutstreek met me uitgehaald te hebben dat er dan nooit iets zou veranderen. Hij vroeg of ik goed geslapen had, ik zei nee.



Sindsdien hebben we niet veel meer tegen elkaar gezegt, maar om de een of andere reden deed hij liever tegen me. Vroeg hoe het met me ging. Hoe mijn dag was. Verder deed hij net alsof er niets gebeurt was, ookal sliepen we nog wel apart. Ik vroeg gisteravond waarom het leek alsof het hem niets deed. Hij zei dat het vervelend was maar als 2 mensen niet gelukkig met elkaar worden dan moet het maar zo. En dat het met ons beiden goed zal komen. Hij vroeg of hij op de bank moest of dat ik op de bank bleef liggen. Ik kon niets zeggen want de tranen stroomden uit mijn ogen. Hij is in bed gaan liggen. Het voelde alsof ik helemaal gek werd. Mijn hele toekomst was weg. We waren zelfs sinds april bezig om zwanger proberen te worden. Hij wilde al minstens 4 jaar kinderen en ik was er eindelijk ook klaar voor. Alles is weg. Mijn leven is weg. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo slecht gevoeld. Al mijn hoop is weg. Ik hou nog zo veel van hem. Ik wil nog steeds mijn leven met hem doorbrengen. Maar hij wil me niet meer. Hij lijkt wel opgelucht.

Ik ben na een kwartiertje naar de slaapkamer gegaan en vroeg of ik bij hem mocht liggen. Hij vroeg of hij op de bank moest gaan liggen maar ik zei nee. Ik ben naast hem gaan liggen, weliswaar onder een andere deken, en ik werd weer wat rustiger.



Ik weet niet meer wat ik moet doen. Hij is ondanks alles mijn grote liefde. We zouden samen een gezin worden. We zouden samen oud worden. Hij heeft zo vaak tegen me zegt dat het wel goed zou komen met ons. Maar zelfs het idee dat hij misschien binnenkort vader zou kunnen worden, zijn droom al sinds hij 20 is, houdt hem niet bij me.

Hij wil me echt niet meer...



Wat ik hiermee wil, geen idee. Het van me afschrijven denk ik.