Psyche
alle pijlers
Zie het niet meer zitten
zondag 23 augustus 2015 02:36
Hallo allemaal,
lees al lang mee, maar schrijf minder.
ik voel me depressief en vooral heel alleen.
De context waaruit dit gevoel voortkomt vind ik lastig te benoemen. Waar ik nu de laatste weken het meeste over nadenk is de situatie met mijn familie. Ben halverwege de 30 en heb nauwelijks of eigenlijk GEEN contact meer met mijn familie. Dit doet me enorm verdriet.
Natuurlijk gaan we ieder ons weegs, allen volwassen. Maar er is GEEN contact, heel erg weinig. Ook ruzie geweest. Zus wilde geen contact meer, met moeder ups & downs maar ook met haar is het nu helemaal over. Ik mis het zo. En blijf me maar afvragen waarom mijn zus mij al jaren kan missen. Was ik echt zo naar?
Heb vooral verdriet, omdat ik me zoveel shit herinner van vroeger ineens, soms komt het met golven over me heen. Ik heb wel hulp van een therapeut, maar die mailt bv ook niet terug als ik een afspraak wil maken. Heel laks, en ik vraag me af waarom. Ben nu via de huisarts voor een second opinion naar een psychiater geweest. Die zegt dat ik in een soort rouw/verwerking zit en dat een en ander helemaal is vastgelopen daarin. Ik vroeg m ook: komt dat nou door mij?? Hoe kan het anders dat ZOVEEL mensen weg gaan? Hoe kan het dat ik geen enkele vriendin/vriend over heb?
Dat MOET toch met mezelf te maken hebben?
Maar hij gaf aan dat dit wel zo is, maar dat ik die andere kant niet moet vergeten! Hoe zij deden vond hij ook enorm naar (noemde wat voorbeelden). Zijn ogen werden groot als schoteltjes.
Dat doet me goed want voor mij is t normaal geweest. Dan denk ik, in wat voor toestand ben ik eigenlijk opgegroeid?
Zo komt het boven.
En doordat ik de afgelopen jaren erg ben veranderd zijn er ook meer mensen uit mijn leven verdwenen. Die vriendschappen waren een soort gebakken lucht, in sommige gevallen. Andere vriendinnen mis ik ELKE F*cking DAG! Ik mis mijn beste vriend vooral, die aan de telefoon de vriendschap naar 7 jaar beindigde (ik denk dat ik hier nog graag verder op inga, maar nu niet).
Hoe kan die psych dan zeggen: zij missen nu iets?
Als ik een secreet ben en t niet eens waar ben om me af te spreken om te vriendschap te beëindigen?
Was ik al die jaren ZO ellendig??
Hoe kan ik zoveel mensen zijn kwtij geraakt? Dat MOET toch komen omdat ik zoń naar persoon ben?
Ik ben helemaal in de war sinds psych een heel andere kant op redeneerde. Of ik er wel eens aan gedacht had dat ZIJ problemen hebben en niet een gezonde manier hebben van relaties aangaan.
Of ik de mogelijkheid had bedacht dat zij onvermogend zijn en dat dit niets met mijn waarde als persoon te maken kan hebben?
Het sijpelt echt nauwelijks tot me door...
Mensen kiezen er toch voor om contacten af te breken als hen die niets meer geven, als de persoon een energievreter is of egocentrisch, kortom: als die persoon hen een slecht gevoel geeft.
Ik heb altijd gedacht dat IK dus vreselijk naar moet zijn, dat er zoveel mensen bij me weg gaan.
Wat mijn vreselijkste gevoel hierbij is is dat mensen me dus makkelijk kunnen missen. Goede vriend zegt gewoon aan de telefoon gedag. Zus heeft geen behoefte om dingen te delen, anders zou ze t vast doen. Een andere vriendin gewoon nooit meer iets van gehoord. Een andere, zeer goede vriendin, is het ook mee verwaterd. En nee, ik heb echt geinvesteerd. Dus, dacht ik, ik geef hen een naar gevoel.
Dat hoeft dus blijkbaar niet zo te zijn.
Ik krijg t mijn hersenpan (nog) niet in. Maar ik merk wel dta door alle mensen die weg gingen ik ben gaan denken dat ik een secreet moet zijn met wie niet valt om te gaan.
(zo laag is mijn zelfbeeld gezakt)
T probleem tot nu toe was dat blijmoedige kers zich niet laat kennen, ik ging altijd maar door en t l;even was mooi en de dingen die ik wilde doen deed ik- en nu zak ik in en huil ik allene nog maar.
Nu voelt het alsof die beerput is open gegaan. Ik ben aan het einde van mijn Latijn en heb helemaal niemand meer over.
Als ik nu kuik naar foto's van mijn bverjaardagsfeeste van vijf jaar geleden, daar zijn allemaal mensen op te zien waarvan ik NIEMAND meer zie of spreek. T lijkt wel een ander leven.
Bovenstaande is erg summier, sorry, het dwarrelt allemaal door elkaar nu (door het tijdstip ook) - ben helemaal op en denk alleen maar: was ik toen leuk, en nu niet meer?
Waarom gaan mensen weg en kunnen mensen me zo makkelijk missen?
Ik moet maar een beetje meer denken aan die woorden van de psych, maar die zijn zo anders dan ik er normaal naar kijk dat het me heel bizar voorkomt. Zou t niet aan mij kunnen liggen?
Oondertussen ben ik misselijk van verdriet. Ik heb zoveel mensen verloren, ik ben alleen nog maar aan t malen...
Psychiater gaat me advies geven binnenkort over wat voor soort hulp hij me aanraad (huidige therapuet reageert niet eens op mails, dus dat werkt niet), dat voelt ook doodeng.
Wat moet je met vastgelopen zijn in verdriet? Wortd je dan opgenomen? Vind het zo eng, straks zegt ie (zoals mijn familie) dat ik niet sppor en dat er naast verdriet nog allerlei stoornissen zijn (wat dus weer zu verklaren waarom mensen bij me weg gaan)....kortom, ik ren in cirkels en raak van deze gedachten echt in paniekl
lees al lang mee, maar schrijf minder.
ik voel me depressief en vooral heel alleen.
De context waaruit dit gevoel voortkomt vind ik lastig te benoemen. Waar ik nu de laatste weken het meeste over nadenk is de situatie met mijn familie. Ben halverwege de 30 en heb nauwelijks of eigenlijk GEEN contact meer met mijn familie. Dit doet me enorm verdriet.
Natuurlijk gaan we ieder ons weegs, allen volwassen. Maar er is GEEN contact, heel erg weinig. Ook ruzie geweest. Zus wilde geen contact meer, met moeder ups & downs maar ook met haar is het nu helemaal over. Ik mis het zo. En blijf me maar afvragen waarom mijn zus mij al jaren kan missen. Was ik echt zo naar?
Heb vooral verdriet, omdat ik me zoveel shit herinner van vroeger ineens, soms komt het met golven over me heen. Ik heb wel hulp van een therapeut, maar die mailt bv ook niet terug als ik een afspraak wil maken. Heel laks, en ik vraag me af waarom. Ben nu via de huisarts voor een second opinion naar een psychiater geweest. Die zegt dat ik in een soort rouw/verwerking zit en dat een en ander helemaal is vastgelopen daarin. Ik vroeg m ook: komt dat nou door mij?? Hoe kan het anders dat ZOVEEL mensen weg gaan? Hoe kan het dat ik geen enkele vriendin/vriend over heb?
Dat MOET toch met mezelf te maken hebben?
Maar hij gaf aan dat dit wel zo is, maar dat ik die andere kant niet moet vergeten! Hoe zij deden vond hij ook enorm naar (noemde wat voorbeelden). Zijn ogen werden groot als schoteltjes.
Dat doet me goed want voor mij is t normaal geweest. Dan denk ik, in wat voor toestand ben ik eigenlijk opgegroeid?
Zo komt het boven.
En doordat ik de afgelopen jaren erg ben veranderd zijn er ook meer mensen uit mijn leven verdwenen. Die vriendschappen waren een soort gebakken lucht, in sommige gevallen. Andere vriendinnen mis ik ELKE F*cking DAG! Ik mis mijn beste vriend vooral, die aan de telefoon de vriendschap naar 7 jaar beindigde (ik denk dat ik hier nog graag verder op inga, maar nu niet).
Hoe kan die psych dan zeggen: zij missen nu iets?
Als ik een secreet ben en t niet eens waar ben om me af te spreken om te vriendschap te beëindigen?
Was ik al die jaren ZO ellendig??
Hoe kan ik zoveel mensen zijn kwtij geraakt? Dat MOET toch komen omdat ik zoń naar persoon ben?
Ik ben helemaal in de war sinds psych een heel andere kant op redeneerde. Of ik er wel eens aan gedacht had dat ZIJ problemen hebben en niet een gezonde manier hebben van relaties aangaan.
Of ik de mogelijkheid had bedacht dat zij onvermogend zijn en dat dit niets met mijn waarde als persoon te maken kan hebben?
Het sijpelt echt nauwelijks tot me door...
Mensen kiezen er toch voor om contacten af te breken als hen die niets meer geven, als de persoon een energievreter is of egocentrisch, kortom: als die persoon hen een slecht gevoel geeft.
Ik heb altijd gedacht dat IK dus vreselijk naar moet zijn, dat er zoveel mensen bij me weg gaan.
Wat mijn vreselijkste gevoel hierbij is is dat mensen me dus makkelijk kunnen missen. Goede vriend zegt gewoon aan de telefoon gedag. Zus heeft geen behoefte om dingen te delen, anders zou ze t vast doen. Een andere vriendin gewoon nooit meer iets van gehoord. Een andere, zeer goede vriendin, is het ook mee verwaterd. En nee, ik heb echt geinvesteerd. Dus, dacht ik, ik geef hen een naar gevoel.
Dat hoeft dus blijkbaar niet zo te zijn.
Ik krijg t mijn hersenpan (nog) niet in. Maar ik merk wel dta door alle mensen die weg gingen ik ben gaan denken dat ik een secreet moet zijn met wie niet valt om te gaan.
(zo laag is mijn zelfbeeld gezakt)
T probleem tot nu toe was dat blijmoedige kers zich niet laat kennen, ik ging altijd maar door en t l;even was mooi en de dingen die ik wilde doen deed ik- en nu zak ik in en huil ik allene nog maar.
Nu voelt het alsof die beerput is open gegaan. Ik ben aan het einde van mijn Latijn en heb helemaal niemand meer over.
Als ik nu kuik naar foto's van mijn bverjaardagsfeeste van vijf jaar geleden, daar zijn allemaal mensen op te zien waarvan ik NIEMAND meer zie of spreek. T lijkt wel een ander leven.
Bovenstaande is erg summier, sorry, het dwarrelt allemaal door elkaar nu (door het tijdstip ook) - ben helemaal op en denk alleen maar: was ik toen leuk, en nu niet meer?
Waarom gaan mensen weg en kunnen mensen me zo makkelijk missen?
Ik moet maar een beetje meer denken aan die woorden van de psych, maar die zijn zo anders dan ik er normaal naar kijk dat het me heel bizar voorkomt. Zou t niet aan mij kunnen liggen?
Oondertussen ben ik misselijk van verdriet. Ik heb zoveel mensen verloren, ik ben alleen nog maar aan t malen...
Psychiater gaat me advies geven binnenkort over wat voor soort hulp hij me aanraad (huidige therapuet reageert niet eens op mails, dus dat werkt niet), dat voelt ook doodeng.
Wat moet je met vastgelopen zijn in verdriet? Wortd je dan opgenomen? Vind het zo eng, straks zegt ie (zoals mijn familie) dat ik niet sppor en dat er naast verdriet nog allerlei stoornissen zijn (wat dus weer zu verklaren waarom mensen bij me weg gaan)....kortom, ik ren in cirkels en raak van deze gedachten echt in paniekl
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 28 augustus 2015 22:34
Ik hoop wel dat je gewoon lief voor jezelf bent geweest en met dat kopje thee in de zon gezeten hebt en even de ellende opzij hebt kunnen zetten, je moet dat soort momenten absoluut pakken hoor, ook genieten wanneer je kunt.
En mensen vinden jou wijs omdat je hardstikke wijs bent, je komt ook heel wijs en als een doorzetter over, je hebt volgens mij hardstikke veel levenservaring en dat je nu in deze verwerking zit doet daar niets aan af, het voelt ook wiebelig en alsof je op groene zeep staat maar je bent nog wel jij en je bent al heel ver alleen je moet weer een hobbel overwinnen en dat zijn die verliezen waar je nu mee moet dealen, en die vriend?! Wat is dat voor vriend als je alles gedeeld hebt en hij laat je zo vallen, en je probeert ook nog eens heel dapper niet in je oude patronen te vervallen, wat eigenlijk een veilige uitweg was dus alles staat even op zijn kop.
Heb je eigenlijk een leuke tante of vader waar je gezellig bij langs kan gaan, of gezellige buren?
En mensen vinden jou wijs omdat je hardstikke wijs bent, je komt ook heel wijs en als een doorzetter over, je hebt volgens mij hardstikke veel levenservaring en dat je nu in deze verwerking zit doet daar niets aan af, het voelt ook wiebelig en alsof je op groene zeep staat maar je bent nog wel jij en je bent al heel ver alleen je moet weer een hobbel overwinnen en dat zijn die verliezen waar je nu mee moet dealen, en die vriend?! Wat is dat voor vriend als je alles gedeeld hebt en hij laat je zo vallen, en je probeert ook nog eens heel dapper niet in je oude patronen te vervallen, wat eigenlijk een veilige uitweg was dus alles staat even op zijn kop.
Heb je eigenlijk een leuke tante of vader waar je gezellig bij langs kan gaan, of gezellige buren?
zaterdag 29 augustus 2015 13:36
Hoi Kers,
Heel de topic gelezen en wil ff zeggen dat alles wel goed gaat komen.
En dat zeg ik dan tegen mezelf ook maar.
Ik heb zelf een hele nare ervaring gehad met een psychiater en men huidige psycholoog heeft me een brief laten schrijven naar hem die ik daarna verbrand heb. Heb dit dan ook naar men ouders gedaan. Miss dat dit jou ook helpt. Was wel ff heftig maar daarna was ik wel oplucht en nu helemaal klaar met dat gepieker over wat er gebeurt is.
Succes meid.
Enneuh ivm medicatie zo lang je zonder kan niet aan beginnen. T zijn geen smarties.
Heel de topic gelezen en wil ff zeggen dat alles wel goed gaat komen.
En dat zeg ik dan tegen mezelf ook maar.
Ik heb zelf een hele nare ervaring gehad met een psychiater en men huidige psycholoog heeft me een brief laten schrijven naar hem die ik daarna verbrand heb. Heb dit dan ook naar men ouders gedaan. Miss dat dit jou ook helpt. Was wel ff heftig maar daarna was ik wel oplucht en nu helemaal klaar met dat gepieker over wat er gebeurt is.
Succes meid.
Enneuh ivm medicatie zo lang je zonder kan niet aan beginnen. T zijn geen smarties.
zaterdag 5 september 2015 22:19
Hey, sorry voor mijn late reactie.
T was een superheftige week waarin ik veel mensen duidelijk heb gemaakt waar ik sta. Het was niet makkelijk, zacht uitgedrukt en het roept enorm veel emoties op. Maar ben vooral trots op mezelf. Op de een of andere manier groei ik, ik voel het. Klinkt wazig, maar t is echt net zo'n gevoel als van plant die groeit (denk ik).
T voelt alsof ik opsta. Als ik over straat loop voelt het vaak alsof ik kilo's lichter ben.
Puur door mij te uiten.
De waarheid zoals ik die zie niet langer te verzwijgen.
Die duidelijkheid die ik mensen gaf heeft mijn gevoel als het ware 'gezuiverd'. Ik heb me altijd de schuldige gevoeld, dat werd ik ook gemaakt (niet zielig bedoelt): de schuldige. Van relaties die mis- of aflopen enzovoorts. Het is klaar daarmee. Rising!
Dat is geen rechte weg. Ik voel me tussendoor zwaar klote. Heb spijt van bv een etentje met mensen die ik al heel erg duidelijk had gemaakt dat ik t zo niet langer trek. Ga ik toch weer uit eten met ze. Dan denk ik: KERS, dom wicht! NU haal je je statement dat je maakte weer onderuit!!
En dan verval ik weer in afgrijselijk zelfverwijt.
Maar op de een of andere manier is het sneller te stoppen.
Wat heel vreemd is en misschien is het lastig je dat voor te stellen als buitenstaander is dat ik me de vraag stel: en wat nu?
Ik dacht altijd, als ik dat eenmaal doe: voor mezelf de grenzen bepalen en duidelijk maken aan anderen, mezelf zijn, de waarheid zeggen zoals ik m zie, dan zal ik vanzelf weten wat ik moet doen.
T is echter heel anders nu het zo ver is (en komt): ik houd zeeën van tijd over, als het ware, een soort enorme schone lei, wat nu daarmee te doen?
Ik kan er echt van in paniek raken. Nu heb ik (begin ik) energie over te hebben soms, maar wat ermee te doen?
Dat ik dat niet weet heeft er niet mee te maken dat er niets aan mijn leven te verbeteren valt. Integendeel. Maar dat ik met die heuvel die ik begin te beklimmen en deels heb beklommen nu als het ware weer enorme vergezichten krijg. Ik kan van alles doen, maar wat? Wat past bij me?
Ik voel dit als zoiets groots dat ik echt in paniek kan raken ervan.
Maar onder dat gevoel zit een soort verlichting. Ik heb iets van me afgegooid, dat jaren op me drukte. Nee, soms is het er weer, t is geen rechte lijn, maar het is net alsof ik dus de mist zie optrekken. Hoewel ik er veel pittige dingen voor heb moeten durven....en enorme angsten heb uitgehouden. Ik heb me niet in de luren laten leggen door die angst. Het is er echt klaar mee. Ik ga niet meer terug naar zwijgen. Niet naar pleasen en ik ga mezelf niet langer meer aanpassen uit angst om anders afgewezen te worden.
Ik ben mezelf nooit geweest, en dat wordt verdomme eens tijd.
Dat is een belofte die ik mezelf heb gedaan.
En dat betekent niet dat die patronen niet soms HEEL ERG hard terug komen...dan voel ik golven paniek en denk ik: dit gaat me niet lukken.
Of: wat heb ik gedaan?? Dan geef ik mezelf er weer ellendig van langs -zo streng ben ik voor mezelf!!
Het gaat nog steeds op en neer in mijn gevoel, vooral door dat rouwproces. Maar ik heb echt t gevoel dat er een last van me af is gevallen en t me steeds beter lukt om mijzelf te accepteren en waarderen. Als sommige anderen dat niet doen is dat niet meer mijn probleem.
T was een superheftige week waarin ik veel mensen duidelijk heb gemaakt waar ik sta. Het was niet makkelijk, zacht uitgedrukt en het roept enorm veel emoties op. Maar ben vooral trots op mezelf. Op de een of andere manier groei ik, ik voel het. Klinkt wazig, maar t is echt net zo'n gevoel als van plant die groeit (denk ik).
T voelt alsof ik opsta. Als ik over straat loop voelt het vaak alsof ik kilo's lichter ben.
Puur door mij te uiten.
De waarheid zoals ik die zie niet langer te verzwijgen.
Die duidelijkheid die ik mensen gaf heeft mijn gevoel als het ware 'gezuiverd'. Ik heb me altijd de schuldige gevoeld, dat werd ik ook gemaakt (niet zielig bedoelt): de schuldige. Van relaties die mis- of aflopen enzovoorts. Het is klaar daarmee. Rising!
Dat is geen rechte weg. Ik voel me tussendoor zwaar klote. Heb spijt van bv een etentje met mensen die ik al heel erg duidelijk had gemaakt dat ik t zo niet langer trek. Ga ik toch weer uit eten met ze. Dan denk ik: KERS, dom wicht! NU haal je je statement dat je maakte weer onderuit!!
En dan verval ik weer in afgrijselijk zelfverwijt.
Maar op de een of andere manier is het sneller te stoppen.
Wat heel vreemd is en misschien is het lastig je dat voor te stellen als buitenstaander is dat ik me de vraag stel: en wat nu?
Ik dacht altijd, als ik dat eenmaal doe: voor mezelf de grenzen bepalen en duidelijk maken aan anderen, mezelf zijn, de waarheid zeggen zoals ik m zie, dan zal ik vanzelf weten wat ik moet doen.
T is echter heel anders nu het zo ver is (en komt): ik houd zeeën van tijd over, als het ware, een soort enorme schone lei, wat nu daarmee te doen?
Ik kan er echt van in paniek raken. Nu heb ik (begin ik) energie over te hebben soms, maar wat ermee te doen?
Dat ik dat niet weet heeft er niet mee te maken dat er niets aan mijn leven te verbeteren valt. Integendeel. Maar dat ik met die heuvel die ik begin te beklimmen en deels heb beklommen nu als het ware weer enorme vergezichten krijg. Ik kan van alles doen, maar wat? Wat past bij me?
Ik voel dit als zoiets groots dat ik echt in paniek kan raken ervan.
Maar onder dat gevoel zit een soort verlichting. Ik heb iets van me afgegooid, dat jaren op me drukte. Nee, soms is het er weer, t is geen rechte lijn, maar het is net alsof ik dus de mist zie optrekken. Hoewel ik er veel pittige dingen voor heb moeten durven....en enorme angsten heb uitgehouden. Ik heb me niet in de luren laten leggen door die angst. Het is er echt klaar mee. Ik ga niet meer terug naar zwijgen. Niet naar pleasen en ik ga mezelf niet langer meer aanpassen uit angst om anders afgewezen te worden.
Ik ben mezelf nooit geweest, en dat wordt verdomme eens tijd.
Dat is een belofte die ik mezelf heb gedaan.
En dat betekent niet dat die patronen niet soms HEEL ERG hard terug komen...dan voel ik golven paniek en denk ik: dit gaat me niet lukken.
Of: wat heb ik gedaan?? Dan geef ik mezelf er weer ellendig van langs -zo streng ben ik voor mezelf!!
Het gaat nog steeds op en neer in mijn gevoel, vooral door dat rouwproces. Maar ik heb echt t gevoel dat er een last van me af is gevallen en t me steeds beter lukt om mijzelf te accepteren en waarderen. Als sommige anderen dat niet doen is dat niet meer mijn probleem.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 6 september 2015 02:46
Heel je verhaal gelezen en inderdaad rot dat je je zo ellendig voelt en je het zo moeilijk hebt in het leven (herkenbaar helaas) uit je geschreven verhaal kom je heel vaak terug op het wel of niet (meer) hebben van vriendschappen, kennelijk zit met name dit je dus vooral dwars, zit met name daar de blokkade? Een soort afhankelijkheid van externe liefde of vriendschap buiten jezelf dus (aangezien je schreef dat je zelfbeeld in elkaar is gezakt toen bepaalde vriendschappen wegvielen) of wel is het dan een oplossing om volledig oke te staan in het leven zonder iemand nodig te hebben of wel kan het een alternatief/idee zijn om misschien nieuwe vrienden te maken?
Zelf leef ik al jarenlang als kluizenaar, en ervaar alleen zijn juist vaak als fijn. Maar dat ligt bij iedereen anders uiteraard.
Sterkte en het komt heus wel weer goed!
Zelf leef ik al jarenlang als kluizenaar, en ervaar alleen zijn juist vaak als fijn. Maar dat ligt bij iedereen anders uiteraard.
Sterkte en het komt heus wel weer goed!
zondag 6 september 2015 10:22
thanks c'est la vie....ik denk dat je gelijk hebt, die verloren vriendschappen en verstoorde familiebanden hebben me echt t meest dwars gezeten.
Maar (ik denk) niet om de reden dat ik me afhankelijk voel van externe liefde, ik ben altijd zeer zelfstandig geweest en voel me nu ook niet afhankelijk van bv goedkeuring of liefde. Het is meer (denk ik, again: het is altijd moeilijk om over jezelf iets te zeggen omdat je er zelf zo midden in zit ) dat ik daaruit de conclusie trok dat ik een ellendig stuk vreten moet zijn, als al die mensen bij me weggaan. Dat KON niet anders. Hoe lang *jaren!!- het geduurd heeft voor ik nu heeeeeeeeel langzaam begin te beseffen dat niet alles mijn schuld is. Dat de afwijzingen niets zeggen over mijn waarde, of mijn kwaliteiten die ik in een vriendschap heb. Ik denk dat daar t meer mis in ging dan dat ik me ineens verstoken voelde van waardering en liefde. Ik kan prima op eigen benen staan. Maar die conclusies die ik over mezelf heb getrokken hebben mijn leven vergald, dat is niet te ontkennen.
Lastig om die diepe groeven in de plaat weer anders te doen lopen, maar ik voel dat ik op de goede weg ben. T is helaas geen rechte lijn, maar elke dag denk ik, vanuit een soort terechte boosheid: who TF are they? dat ik me daar jaren van mijn leven door laat ontnemen?
Ik heb er maar 1, dus t is genoeg: ik wil me niet langer slecht voelen over hoe ik ben. Als anderen niet willen wat ik ze kan bieden is dit niet langer mijn probleem (dit is mijn mantra geloof ik, en t is zo fijn eindelijk iets meer zo te kunnen denken! Een bevrijding!).
Als ik er zo over nadenk: ik ben juist geen kluizenaar. Wil ook zo niet (meer) leven...
Ik begrijp wel dat het bij je past en kan passen, maar it's not for me.
Ik ben juist heel graag onder de mensen.
Maar ben me gaan terugtrekken, uit zelfbescherming.
Angst is daarin wel begrijpelijk maar brengt me dus niet wat ik wil.
Ik wil weer (voorzichtig) om het hoekje kijken. Delen wie ik ben. Me uiten en niet meer bang zijn dat anderen me zullen afwijzen. Als ze dat willen doen, dan moeten ze dat zelf weten. Dat is waar ik naartoe wil. Moet mezelf daarbij wel iets minder hard aanpakken, want het bevrijdingsproces (zo noem ik het) gaat echt 1 stap vooruit 2 terug....
Dank voor je sterktewensen en hart onder de riem!
Maar (ik denk) niet om de reden dat ik me afhankelijk voel van externe liefde, ik ben altijd zeer zelfstandig geweest en voel me nu ook niet afhankelijk van bv goedkeuring of liefde. Het is meer (denk ik, again: het is altijd moeilijk om over jezelf iets te zeggen omdat je er zelf zo midden in zit ) dat ik daaruit de conclusie trok dat ik een ellendig stuk vreten moet zijn, als al die mensen bij me weggaan. Dat KON niet anders. Hoe lang *jaren!!- het geduurd heeft voor ik nu heeeeeeeeel langzaam begin te beseffen dat niet alles mijn schuld is. Dat de afwijzingen niets zeggen over mijn waarde, of mijn kwaliteiten die ik in een vriendschap heb. Ik denk dat daar t meer mis in ging dan dat ik me ineens verstoken voelde van waardering en liefde. Ik kan prima op eigen benen staan. Maar die conclusies die ik over mezelf heb getrokken hebben mijn leven vergald, dat is niet te ontkennen.
Lastig om die diepe groeven in de plaat weer anders te doen lopen, maar ik voel dat ik op de goede weg ben. T is helaas geen rechte lijn, maar elke dag denk ik, vanuit een soort terechte boosheid: who TF are they? dat ik me daar jaren van mijn leven door laat ontnemen?
Ik heb er maar 1, dus t is genoeg: ik wil me niet langer slecht voelen over hoe ik ben. Als anderen niet willen wat ik ze kan bieden is dit niet langer mijn probleem (dit is mijn mantra geloof ik, en t is zo fijn eindelijk iets meer zo te kunnen denken! Een bevrijding!).
Als ik er zo over nadenk: ik ben juist geen kluizenaar. Wil ook zo niet (meer) leven...
Ik begrijp wel dat het bij je past en kan passen, maar it's not for me.
Ik ben juist heel graag onder de mensen.
Maar ben me gaan terugtrekken, uit zelfbescherming.
Angst is daarin wel begrijpelijk maar brengt me dus niet wat ik wil.
Ik wil weer (voorzichtig) om het hoekje kijken. Delen wie ik ben. Me uiten en niet meer bang zijn dat anderen me zullen afwijzen. Als ze dat willen doen, dan moeten ze dat zelf weten. Dat is waar ik naartoe wil. Moet mezelf daarbij wel iets minder hard aanpakken, want het bevrijdingsproces (zo noem ik het) gaat echt 1 stap vooruit 2 terug....
Dank voor je sterktewensen en hart onder de riem!
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 6 september 2015 21:14
Snoopy dank je, doet me goed. Zo voel ik me ook nog steeds wel, een strijder...nu maar hopen dat het echt stukken lichter wordt
Zonder gekheid, thanks....
Vanavond helaas weer zo'n gevoel van 'verstopping'- ik blijf moeite houden met het uiten van gevoelens.
Ik houd gewoon mijn mond en ben eenzaam. Niks komt uit mijn handen. Ik wil zeg maar t roer omgooien, echt doen wat ik wil in mijn leven (qua werk, qua reizen qua alles!!) en er gebeurt eigenlijk niks (zo voelt het, al is dat niet zo maar soms baal ik zo dat t niet sneller verandert, want zo ben ik helemaal niet!!)
SOms heb ik echt t gevoel alsof het bij strijden gaat blijven, en er dus niet echt een blijvend en fijn nieuw 'begin' zal ontstaan.
Vandaag gesport, ging weer goed.
Morgenochtend weer. Kan alweer een gewicht erbij hebben.
Dat zijn wel de kleine successen.
Zonder gekheid, thanks....
Vanavond helaas weer zo'n gevoel van 'verstopping'- ik blijf moeite houden met het uiten van gevoelens.
Ik houd gewoon mijn mond en ben eenzaam. Niks komt uit mijn handen. Ik wil zeg maar t roer omgooien, echt doen wat ik wil in mijn leven (qua werk, qua reizen qua alles!!) en er gebeurt eigenlijk niks (zo voelt het, al is dat niet zo maar soms baal ik zo dat t niet sneller verandert, want zo ben ik helemaal niet!!)
SOms heb ik echt t gevoel alsof het bij strijden gaat blijven, en er dus niet echt een blijvend en fijn nieuw 'begin' zal ontstaan.
Vandaag gesport, ging weer goed.
Morgenochtend weer. Kan alweer een gewicht erbij hebben.
Dat zijn wel de kleine successen.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
maandag 7 september 2015 14:40
Wauw you go girl! Heftig weekje!
Knap hoor waar je mee bezig bent en wat gaat zo'n ontwikkeling snel hè als je op jezelf geworpen bent, je maakt wel een snelle transformatie door en je hebt helemaal gelijk dat het niet aan jou ligt,
soms ben je omringt door de verkeerde mensen en als dat toevallig en je vrienden en je familie is dan is dat zo moeilijk voor te stellen dat het niet aan jou ligt en dat ze je steeds naar beneden halen om? Waarom eigenlijk? Verkeerde golflengte, gewoonte?
Goed dat je nu zo duidelijk van je laat horen.
Dat gevoel van:is dit het nou? Ik ben veranderd waar blijft her nieuwe leven, de avonturen, de inspiratie met bijbehorende energie is zoooooooo herkenbaar!
Ik kreeg er daarna alleen iets anders voor terug in een andere vorm, gewoon een hele diepe tevredenheid om van hele kleine dingen te genieten, ook te genieten dat mijn gepieker afnam en daar kwam een soort rust voor terug en vanuit die rust kwam betere duidelijkere communicatie met andere mensen, ik werd assertiever en dat was even genoeg om alles vanuit die rust te bekijken, dat deed me heel goed en later vanuit mijn nieuwe vertrouwen in de mensen en in de wereld en in mezelf groeiden vanzelf mooie kansen, nieuwe vriendschappen, makkelijk een fijne baan vinden.
Het is helaas geen instant geluk wat je vindt maar dat jij dat zo voelt had ik dat precies hetzelfde! Maar het komt, heb vertrouwen in het proces en jezelf.
Knap hoor waar je mee bezig bent en wat gaat zo'n ontwikkeling snel hè als je op jezelf geworpen bent, je maakt wel een snelle transformatie door en je hebt helemaal gelijk dat het niet aan jou ligt,
soms ben je omringt door de verkeerde mensen en als dat toevallig en je vrienden en je familie is dan is dat zo moeilijk voor te stellen dat het niet aan jou ligt en dat ze je steeds naar beneden halen om? Waarom eigenlijk? Verkeerde golflengte, gewoonte?
Goed dat je nu zo duidelijk van je laat horen.
Dat gevoel van:is dit het nou? Ik ben veranderd waar blijft her nieuwe leven, de avonturen, de inspiratie met bijbehorende energie is zoooooooo herkenbaar!
Ik kreeg er daarna alleen iets anders voor terug in een andere vorm, gewoon een hele diepe tevredenheid om van hele kleine dingen te genieten, ook te genieten dat mijn gepieker afnam en daar kwam een soort rust voor terug en vanuit die rust kwam betere duidelijkere communicatie met andere mensen, ik werd assertiever en dat was even genoeg om alles vanuit die rust te bekijken, dat deed me heel goed en later vanuit mijn nieuwe vertrouwen in de mensen en in de wereld en in mezelf groeiden vanzelf mooie kansen, nieuwe vriendschappen, makkelijk een fijne baan vinden.
Het is helaas geen instant geluk wat je vindt maar dat jij dat zo voelt had ik dat precies hetzelfde! Maar het komt, heb vertrouwen in het proces en jezelf.
maandag 7 september 2015 22:38
lieve alinea, superbedankt. Je weet niet hoe goed je berichten me doen. Dat je het herkent. Ik heb nog nooit iemand gesproken die weet hoe t is. Dit ongrijpbare proces dat het midden houdt tussen heel erg bevrijdend en doodeng. Maar ik voel dat je weet hoe t is. En ben ook blij voor je hoe het allemaal is uitgepakt.
Ik ben blij met en trots op de stappen die ik zet, ik voel dat ik op de juiste weg zit. Ik voel me als het ware opstaan. Maar betwijfel ze even sterk.
T voelt alsof ik op drijfzand probeer te lopen naar een doel dat ik niet eens herken, door de onvormigheid en/of de afstand.
Waar streef ik eigenlijk naar??
Wat is dit voor proces? En waarom is het zo zwaar en herkennen weinig mensen het?
Ik denk daardoor soms dat ik gek ben/wordt.
Daarom ben ik heel blij dat je het herkent, en ook voel ik me blij dat je vinct dat ik grote stappen zet. Ik lees het vanavond een paar keer (zit in een diep dal) en dan weet ik weer dat deze stappen de goede zijn, hoe zwaar ook.
Ik ga proberen dit proces te vertrouwen, ja, ik heb er ook vertrouwen in. Maar de dalen zijn diep
Vooral voel ik me zo alleen, als een roepende in de woestijn en als iemand om wie anderen niet echt diep geven.
Dat dat misschien niet waar is, kan ik rationeel wel bedenken. Maar zo voelt het wel.
Wat je schrijft is zo waar: soms ben je omringd door mensen die je naar beneden halen, en dat vaak jaren lang en ongemerkt. Als je dat wilt opgeven, uit je leven wilt, zou je verwachten dat je je blij voelt. Opgelucht.
Maar ik voel me verdrietig, in de rouw. Om de mensen. Maar ook verdriet om een verloren jeugd, om de jaren eigenlijk tot voor kort, waarin ik heb geloofd dat ik die afwijzingen verdiende, omdat er iets vreselijk mis met me is (dit geloof ik nog steeds helaas). Om hoe ik mezelf eigenlijk heb laten vormen door een paar mensen die helemaal niet zo aardig waren als ze leken. En om hoe ik mezelf jaar in jaar uit heb voorgehouden dat, als ik maar wat anders zou zijn, beter met anderen om zou kunnen gaan, ik geen narigheid en afwijzingen zou hoeven ondergaan. Dus ik heb het ook mezelf aangedaan, zo denk/voel ik het dan. Ook onzin, maar het is verdriet op zoveel lagen.
En tegelijkertijd is het een soort ontwaken, opstaan. Een gevoel alsof de mist optrek. Strijdlustigheid. Het gevoel mezelf goed te willen behandelen, vanaf nu. En die belofte heb ik mezelf ook gedaan. Het is soms 1 stap vooruit 2 terug. Maar het verdriet gaat dus als het ware evenredig gepaard aan een positieve innerlijke kracht, die eindelijk (beetje bij beetje) los komt.
Een dubbel iets.
En omdat ik er zelden anderen over hoor denk ik: is dit wel normaal? Hoe kan ik me zo slecht voelen als dit een positief proces zou zijn?
En dan begint die spiraal van zelftwijfel weer.
Maar ik heb geen spijt van de gesprekken.
Ik ben blij met en trots op de stappen die ik zet, ik voel dat ik op de juiste weg zit. Ik voel me als het ware opstaan. Maar betwijfel ze even sterk.
T voelt alsof ik op drijfzand probeer te lopen naar een doel dat ik niet eens herken, door de onvormigheid en/of de afstand.
Waar streef ik eigenlijk naar??
Wat is dit voor proces? En waarom is het zo zwaar en herkennen weinig mensen het?
Ik denk daardoor soms dat ik gek ben/wordt.
Daarom ben ik heel blij dat je het herkent, en ook voel ik me blij dat je vinct dat ik grote stappen zet. Ik lees het vanavond een paar keer (zit in een diep dal) en dan weet ik weer dat deze stappen de goede zijn, hoe zwaar ook.
Ik ga proberen dit proces te vertrouwen, ja, ik heb er ook vertrouwen in. Maar de dalen zijn diep
Vooral voel ik me zo alleen, als een roepende in de woestijn en als iemand om wie anderen niet echt diep geven.
Dat dat misschien niet waar is, kan ik rationeel wel bedenken. Maar zo voelt het wel.
Wat je schrijft is zo waar: soms ben je omringd door mensen die je naar beneden halen, en dat vaak jaren lang en ongemerkt. Als je dat wilt opgeven, uit je leven wilt, zou je verwachten dat je je blij voelt. Opgelucht.
Maar ik voel me verdrietig, in de rouw. Om de mensen. Maar ook verdriet om een verloren jeugd, om de jaren eigenlijk tot voor kort, waarin ik heb geloofd dat ik die afwijzingen verdiende, omdat er iets vreselijk mis met me is (dit geloof ik nog steeds helaas). Om hoe ik mezelf eigenlijk heb laten vormen door een paar mensen die helemaal niet zo aardig waren als ze leken. En om hoe ik mezelf jaar in jaar uit heb voorgehouden dat, als ik maar wat anders zou zijn, beter met anderen om zou kunnen gaan, ik geen narigheid en afwijzingen zou hoeven ondergaan. Dus ik heb het ook mezelf aangedaan, zo denk/voel ik het dan. Ook onzin, maar het is verdriet op zoveel lagen.
En tegelijkertijd is het een soort ontwaken, opstaan. Een gevoel alsof de mist optrek. Strijdlustigheid. Het gevoel mezelf goed te willen behandelen, vanaf nu. En die belofte heb ik mezelf ook gedaan. Het is soms 1 stap vooruit 2 terug. Maar het verdriet gaat dus als het ware evenredig gepaard aan een positieve innerlijke kracht, die eindelijk (beetje bij beetje) los komt.
Een dubbel iets.
En omdat ik er zelden anderen over hoor denk ik: is dit wel normaal? Hoe kan ik me zo slecht voelen als dit een positief proces zou zijn?
En dan begint die spiraal van zelftwijfel weer.
Maar ik heb geen spijt van de gesprekken.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
maandag 7 september 2015 23:33
Heftig hè.. Wat kun je het griezelig goed beschrijven zeg die eenzame plek, kijk uit dat je er niet te diep ingezogen wordt hoor, de pijn en de rouw verlamd ook echt, het is ook niet te beschrijven. Zo dapper dat je mensen hebt geconfronteerd, het schijnt goed te werken als ze het een soort van toegeven, ontkennen en de boel omdraaien zou je nog een vervelender gevoel kunnen geven, dus voorzichtig met jezelf je bent nu al kwetsbaar.
Vroeger wist ik eigenlijk ook wel dat mijn familie niet lief was en ik dacht dan wel eens bij mezelf wat is het alternatief en dan dacht gauw neuhhh toch? Ik kan ze toch niet allemaal uit mijn leven zetten, ik weet nog hoe onwerkelijk het voelde die waarheid en daar zat ik zo mee in de knoop..
Ik dacht maar jeetje als dit mijn mensen zijn wat is de wereld dan verschrikkelijk,
zoals jij zegt: de mensen die jouw vormden waardoor je altijd zult zijn wie je bent maar wel gebroken, zij hebben jou gebroken en je dacht ze gaan me wel lief vinden en je blijft pleasen maar dat gaat nooit gebeuren, en ineens was het bij mij genoeg, dat schrikbeeld dat ik vroeger had en wat een te grote schok zou zijn leek ineens vorig jaar toen ik zo diep zat helemaal niet gek meer, ik dacht ze zijn er toch niet waarom vast blijven zitten, letterlijk en figuurlijk en nu ik het contact heb verbroken valt het me helemaal niet zwaar, vanaf die dag ging ik me lichter voelen en die paar mensen die wel lief zijn maken alles goed en ik heb besloten alleen nog maar met fijne mensen om te gaan en dat geeft zoveel rust en gezelligheid in mijn leven, alle nare scheve verhoudingen die energie kosten zijn weg en wat hou je dan over?
Een schone lei, rust, ze zullen boos zijn, nare dingen zeggen maar hey dat deden ze toch wel.
En mijn grenzen zijn nu ook veel beter afgesteld, het lijkt wel of mensen het voelen, en er zijn altijd mensen die erover willen gaan maar nu is een simpele uitleg of even assertief nee zeggen genoeg.
Maar pas op dat je niet te lang achter elkaar piekert, op een gegeven moment lijkt het zelfs of je huis je stemming overneemt ofzo dat vond ik niet fijn, ik piekerde voornamelijk op de bank bij de tv en dat werd dan echt een nare plek om te zitten.
Heb je binnenkort weer een gesprek met die psycholoog?
Ook al behandelt hij mensen als een nummer het is wel belangrijk om met zo iemand je gedachten te ordenen, het doorbreekt toch vaak weer dingen waar je even in bleef hangen.
Vroeger wist ik eigenlijk ook wel dat mijn familie niet lief was en ik dacht dan wel eens bij mezelf wat is het alternatief en dan dacht gauw neuhhh toch? Ik kan ze toch niet allemaal uit mijn leven zetten, ik weet nog hoe onwerkelijk het voelde die waarheid en daar zat ik zo mee in de knoop..
Ik dacht maar jeetje als dit mijn mensen zijn wat is de wereld dan verschrikkelijk,
zoals jij zegt: de mensen die jouw vormden waardoor je altijd zult zijn wie je bent maar wel gebroken, zij hebben jou gebroken en je dacht ze gaan me wel lief vinden en je blijft pleasen maar dat gaat nooit gebeuren, en ineens was het bij mij genoeg, dat schrikbeeld dat ik vroeger had en wat een te grote schok zou zijn leek ineens vorig jaar toen ik zo diep zat helemaal niet gek meer, ik dacht ze zijn er toch niet waarom vast blijven zitten, letterlijk en figuurlijk en nu ik het contact heb verbroken valt het me helemaal niet zwaar, vanaf die dag ging ik me lichter voelen en die paar mensen die wel lief zijn maken alles goed en ik heb besloten alleen nog maar met fijne mensen om te gaan en dat geeft zoveel rust en gezelligheid in mijn leven, alle nare scheve verhoudingen die energie kosten zijn weg en wat hou je dan over?
Een schone lei, rust, ze zullen boos zijn, nare dingen zeggen maar hey dat deden ze toch wel.
En mijn grenzen zijn nu ook veel beter afgesteld, het lijkt wel of mensen het voelen, en er zijn altijd mensen die erover willen gaan maar nu is een simpele uitleg of even assertief nee zeggen genoeg.
Maar pas op dat je niet te lang achter elkaar piekert, op een gegeven moment lijkt het zelfs of je huis je stemming overneemt ofzo dat vond ik niet fijn, ik piekerde voornamelijk op de bank bij de tv en dat werd dan echt een nare plek om te zitten.
Heb je binnenkort weer een gesprek met die psycholoog?
Ook al behandelt hij mensen als een nummer het is wel belangrijk om met zo iemand je gedachten te ordenen, het doorbreekt toch vaak weer dingen waar je even in bleef hangen.
vrijdag 11 september 2015 08:57
hey alinea, dank je wel....
wederom enorm veel herkenning..."je bent maar wel gebroken, zij hebben jou gebroken en je dacht ze gaan me wel lief vinden en je blijft pleasen maar dat gaat nooit gebeuren, en ineens was het bij mij genoeg"
Dit punt heb ik ook bereikt. Vooral wat je schrjft over het letterlijk en figuurlijk vast blijven zitten. Ik heb ook tegen die mensen gezegd 2 weken geleden: ik bleef maar 'wachten' en dat lukt me niet meer en wil ik niet meer. Het is zo dat al jaren velen van hen heel erg zoekend zijn van hoe ze met me om zouden kunnen gaan. Nul spontaniteit, nul vanuit een gevoel van HEY leuk, ik wil Kers om me heen! Dus wat je beschrijft, bij mij is t nu een brug te ver als het ware. Dat heeft voordelen, maar ook nadelen merk ik. Die opluchting die ik eerst had heeft helaas niet stand gehouden. Ik weet nog steeds dat dit goed is, maar waar jij over schrijft, dat het leven lichter is geworden: daar merk ik nu nog niet zo veel van. t voelt eerder rauw.
Weet je wat wel een verschil is, denk ik: de mensen die ik confronteer worden niet boos en zeggen geen nare dingen. T laat ze onverschillig. En dat is voor mij duidelijk: ze vinden het wel best zo. En dat is wellicht nog erger dan boosheid.
“The opposite of love is not hate, it's indifference. The opposite of art is not ugliness, it's indifference. The opposite of faith is not heresy, it's indifference. And the opposite of life is not death, it's indifference.”
― Elie Wiesel
Maar wat ze ook vinden en voelen erbij: ik kan het niet meer opbrengen, wat je schrijft: door te gaan met pleasen, kijken wat iedereen nodig heeft om met mij te kunnen omgaan.
En wanneer.
Alsof ik het grootste secreet op aarde ben.
DAN NIET.
Ik heb echt zoiets van: het hoeft niet!! En ik wil ook mensen om m heen die blij worden van en met mij!! Die gewoon zoiets hebben van: Kers is fijn.
Weet je, ik ga nu voor mijzelf croissants maken. En het is een zonnige dag. Papa (die is overleden toen ik puber was) zorgt altijd voor mooi weer op de momenten dat ik dat het meest kan gebruiken, dat gevoel heb ik altijd- en vandaag doet ie dat speciaal voor mijn verjaardag. Ik ben niet alleen, ook al voelt dat soms zo.
wederom enorm veel herkenning..."je bent maar wel gebroken, zij hebben jou gebroken en je dacht ze gaan me wel lief vinden en je blijft pleasen maar dat gaat nooit gebeuren, en ineens was het bij mij genoeg"
Dit punt heb ik ook bereikt. Vooral wat je schrjft over het letterlijk en figuurlijk vast blijven zitten. Ik heb ook tegen die mensen gezegd 2 weken geleden: ik bleef maar 'wachten' en dat lukt me niet meer en wil ik niet meer. Het is zo dat al jaren velen van hen heel erg zoekend zijn van hoe ze met me om zouden kunnen gaan. Nul spontaniteit, nul vanuit een gevoel van HEY leuk, ik wil Kers om me heen! Dus wat je beschrijft, bij mij is t nu een brug te ver als het ware. Dat heeft voordelen, maar ook nadelen merk ik. Die opluchting die ik eerst had heeft helaas niet stand gehouden. Ik weet nog steeds dat dit goed is, maar waar jij over schrijft, dat het leven lichter is geworden: daar merk ik nu nog niet zo veel van. t voelt eerder rauw.
Weet je wat wel een verschil is, denk ik: de mensen die ik confronteer worden niet boos en zeggen geen nare dingen. T laat ze onverschillig. En dat is voor mij duidelijk: ze vinden het wel best zo. En dat is wellicht nog erger dan boosheid.
“The opposite of love is not hate, it's indifference. The opposite of art is not ugliness, it's indifference. The opposite of faith is not heresy, it's indifference. And the opposite of life is not death, it's indifference.”
― Elie Wiesel
Maar wat ze ook vinden en voelen erbij: ik kan het niet meer opbrengen, wat je schrijft: door te gaan met pleasen, kijken wat iedereen nodig heeft om met mij te kunnen omgaan.
En wanneer.
Alsof ik het grootste secreet op aarde ben.
DAN NIET.
Ik heb echt zoiets van: het hoeft niet!! En ik wil ook mensen om m heen die blij worden van en met mij!! Die gewoon zoiets hebben van: Kers is fijn.
Weet je, ik ga nu voor mijzelf croissants maken. En het is een zonnige dag. Papa (die is overleden toen ik puber was) zorgt altijd voor mooi weer op de momenten dat ik dat het meest kan gebruiken, dat gevoel heb ik altijd- en vandaag doet ie dat speciaal voor mijn verjaardag. Ik ben niet alleen, ook al voelt dat soms zo.
anoniem_70169 wijzigde dit bericht op 11-09-2015 23:59
Reden: herkenbaarheid
Reden: herkenbaarheid
% gewijzigd
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 11 september 2015 09:42
Ok ivm herkenning zeg ik dan, fijne dag!
Fijn dat ie goed weer stuurt, geniet daar van!!
Ja feestdagen zijn altijd extra heftig omdat ze het bij een ander wel altijd uitbundig kunnen vieren en bij jou gaat er nooit iets van harte en dat doet extra pijn op die dagen, ook december is altijd zo zwaar terwijl ik echt van dit soort gezellige kneuterige familie dagen hou, ik ben net als wat jij ook schreef echt graag onder de mensen en ik hou van gezelligheid.
Ik denk dat het komende jaren steeds duidelijker wordt wat je zelf wil en je bent een bepaalde weg ingeslagen dus dat werkt gewoon door in het dagelijkse leven en krijgt steeds meer vorm dat gebeurt vanzelf, zo knap dat je voor jezelf kiest, dat betekent dat je afscheid hebt genomen van het oude maar dat houdt niet in dat je gelijk gelukkig bent, besef en verandering is doodeng het onbekende voelt ook niet prettig in het begin, maar je voelt dat zelfs dat beter is dan je maar zo te laten blijven behandelen en je minderwaardig te voelen en weet je hoeveel moed daarvoor nodig is?! Je bent een moedige vrouw!
En ik weet niet of het iets helpt maar die rouwperiode over het verlies van mijn familie was voor mij ook echt heel heel erg zwaar, de pijn was vreselijk en heeft een flinke tijd geduurd echt rauwe pijn en zwaar verdriet en ook boosheid, ik denk dat je daar echt doorheen moet.
Het wordt beter en daarna heb je rust.
En wat ik zo leuk vind is dat ik nooit meer dat soort rare dingen meemaak, mensen willen me geen rotgevoel geven mijn lieve vriendinnen, en die paar familie leden waar ik wel hecht mee ben die geven liefde en energie en dat is zo'n fijne wisselwerking,
het kost geen energie meer geen afwijzing meer..
En dat is me alles waard, het verandert mij ook als mens stukje bij beetje en niemand probeert dat nog af te nemen.
Binnenkort ben ik jarig en dat blijft een lastige dag hoor, ik hoop altijd dat ie snel voorbij gaat, jammer eigenlijk, lijkt me heerlijk mijn verjaardag een keer groots vieren, misschien in de toekomst, ben ook nog in de opbouwfase
Fijn dat ie goed weer stuurt, geniet daar van!!
Ja feestdagen zijn altijd extra heftig omdat ze het bij een ander wel altijd uitbundig kunnen vieren en bij jou gaat er nooit iets van harte en dat doet extra pijn op die dagen, ook december is altijd zo zwaar terwijl ik echt van dit soort gezellige kneuterige familie dagen hou, ik ben net als wat jij ook schreef echt graag onder de mensen en ik hou van gezelligheid.
Ik denk dat het komende jaren steeds duidelijker wordt wat je zelf wil en je bent een bepaalde weg ingeslagen dus dat werkt gewoon door in het dagelijkse leven en krijgt steeds meer vorm dat gebeurt vanzelf, zo knap dat je voor jezelf kiest, dat betekent dat je afscheid hebt genomen van het oude maar dat houdt niet in dat je gelijk gelukkig bent, besef en verandering is doodeng het onbekende voelt ook niet prettig in het begin, maar je voelt dat zelfs dat beter is dan je maar zo te laten blijven behandelen en je minderwaardig te voelen en weet je hoeveel moed daarvoor nodig is?! Je bent een moedige vrouw!
En ik weet niet of het iets helpt maar die rouwperiode over het verlies van mijn familie was voor mij ook echt heel heel erg zwaar, de pijn was vreselijk en heeft een flinke tijd geduurd echt rauwe pijn en zwaar verdriet en ook boosheid, ik denk dat je daar echt doorheen moet.
Het wordt beter en daarna heb je rust.
En wat ik zo leuk vind is dat ik nooit meer dat soort rare dingen meemaak, mensen willen me geen rotgevoel geven mijn lieve vriendinnen, en die paar familie leden waar ik wel hecht mee ben die geven liefde en energie en dat is zo'n fijne wisselwerking,
het kost geen energie meer geen afwijzing meer..
En dat is me alles waard, het verandert mij ook als mens stukje bij beetje en niemand probeert dat nog af te nemen.
Binnenkort ben ik jarig en dat blijft een lastige dag hoor, ik hoop altijd dat ie snel voorbij gaat, jammer eigenlijk, lijkt me heerlijk mijn verjaardag een keer groots vieren, misschien in de toekomst, ben ook nog in de opbouwfase
vrijdag 11 september 2015 11:24
Superbedankt, Waranka....t doet me goed wat je schrijft!
Ik wil alles behalve als een zeur over komen, en t voelt ook echt alsof ik de kracht uit mijzelf haal.
Vanmorgen toch weer aantal uur zitten huilen (ja, vandaag zelfs en ondanks het mooie weer).
Zoals je het beschrijft, alinea: het zal zeker blijven schrijnen de komende jaren.
Ik denk dat ik ga inversteren in mensen die me echt goed doen, van wie ik niet terug krijg dat ik maar een nare, lastige of anderszins wat ingewikkelde figuur ben.
Dat ben ik ZO gaan geloven.
Te zeer, waardoor ik zelfs hier me nog groter voordoe soms dan ik me van binnen voel. Uit angst in een kwetsbare staat nog een keer een 'trap' te krijgen (haha, hopelijk snappen jullie dat dat helemaal los van jullie liefheid en oprechtheid staat, want ik heb hier niks dan een goed gevoel en goodwill ervaren)...het is alsof ik me tot de tanden toe aan het beschermen ben.
Maar ik laat mezelf zien. Net ook weer tegen iemand. Ik ga er niet meer om heen draaien. Het is echt aan het kenteren.
Die pleasende kers is eigenlijk WEG!! Uit het raam gewaaid!!
Wat ook wel heel grappig is. Het is een goede graadmeter, op een of andere manier, wie er wel of niet denkt aan je b-day. Ik krijg berichten en zelfs een telefoontje van iemand van wie ik het helemaal niet had verwacht.
Een oud collega stuurde een berichtje dat ze me graag weer eens wilde zien/bijkletsen. Zulke dingen had ik niet verwacht, en daarin moet ik ook goed opletten dat ik dat ook echt "binnen' laat komen. Ik denk dat ik zo vast zit in verdriet/gemis dat ik die dingen niet echt bewust voel ofzo. Daar wil ik wat meer op gaan letten. Piekergedachten krijgen namelijk maar al te makkelijk de eerste rijen in de zaal. En dat is zonde
Ik wil alles behalve als een zeur over komen, en t voelt ook echt alsof ik de kracht uit mijzelf haal.
Vanmorgen toch weer aantal uur zitten huilen (ja, vandaag zelfs en ondanks het mooie weer).
Zoals je het beschrijft, alinea: het zal zeker blijven schrijnen de komende jaren.
Ik denk dat ik ga inversteren in mensen die me echt goed doen, van wie ik niet terug krijg dat ik maar een nare, lastige of anderszins wat ingewikkelde figuur ben.
Dat ben ik ZO gaan geloven.
Te zeer, waardoor ik zelfs hier me nog groter voordoe soms dan ik me van binnen voel. Uit angst in een kwetsbare staat nog een keer een 'trap' te krijgen (haha, hopelijk snappen jullie dat dat helemaal los van jullie liefheid en oprechtheid staat, want ik heb hier niks dan een goed gevoel en goodwill ervaren)...het is alsof ik me tot de tanden toe aan het beschermen ben.
Maar ik laat mezelf zien. Net ook weer tegen iemand. Ik ga er niet meer om heen draaien. Het is echt aan het kenteren.
Die pleasende kers is eigenlijk WEG!! Uit het raam gewaaid!!
Wat ook wel heel grappig is. Het is een goede graadmeter, op een of andere manier, wie er wel of niet denkt aan je b-day. Ik krijg berichten en zelfs een telefoontje van iemand van wie ik het helemaal niet had verwacht.
Een oud collega stuurde een berichtje dat ze me graag weer eens wilde zien/bijkletsen. Zulke dingen had ik niet verwacht, en daarin moet ik ook goed opletten dat ik dat ook echt "binnen' laat komen. Ik denk dat ik zo vast zit in verdriet/gemis dat ik die dingen niet echt bewust voel ofzo. Daar wil ik wat meer op gaan letten. Piekergedachten krijgen namelijk maar al te makkelijk de eerste rijen in de zaal. En dat is zonde
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 11 september 2015 11:56
tis ook echt niet makkelijk en ondanks dat je je zo klein voelt en je ziel op de grond ligt toch boven jezelf uit willen stijgen met de nieuwe kers dat is powerfull hoor!
Ik wilde ook ondanks dat rotgevoel bij mijn echte ik blijven, ik moest altijd een beetje stoer doen om erbij te horen ofzo bij mijn familie, allemaal van die 'trotse' types met grote mond alles beter weten en nu kan ik eindelijk, (klinkt stom) lief zijn, heb ook echt voorbeeld gehad hoe dat moet van iemand die nu een hele goede vriendin is maar daar begon de verandering al mee, dat ze hardop uitsprak dat een jongen had gezegd tegen haar,ik vind je lelijk of een leraar ik vind je ongeschikt voor zus of zo en dat vond ik zo stoer van haar, de dapperheid dat ze gewoon vertelde hoe iemand haar gekwetst had en zich niet groot hield en ik vond het zo groots dat ik ook vanaf toen ben gaan oefenen mijn kwetsbaarheid te tonen, want dat kon vroeger thuis echt niet, dat was zwak, klinkt gek maar zo ontdek je langzaamaan wie je zelf bent door stukjes bij elkaar te zetten en de nieuwe jij te creëren zoals je jezelf wil voelen en hoe het goed voelt om te zijn.
En jij hebt dat juist door mondiger te worden en jezelf uit te spreken, kijk het een beetje af bij mensen die jij leuk vindt en die het makkelijk af gaat.
Probeer niet teveel te piekeren vandaag, je lijkt me echt een super leuk iemand, en inderdaad hardstikke wijs en een zoektocht is altijd intens maar al die gevoelens die ermee gepaard gaan.. kon ik bij jou maar even op de fast forward knop drukken! Het wordt beter.
Ik wilde ook ondanks dat rotgevoel bij mijn echte ik blijven, ik moest altijd een beetje stoer doen om erbij te horen ofzo bij mijn familie, allemaal van die 'trotse' types met grote mond alles beter weten en nu kan ik eindelijk, (klinkt stom) lief zijn, heb ook echt voorbeeld gehad hoe dat moet van iemand die nu een hele goede vriendin is maar daar begon de verandering al mee, dat ze hardop uitsprak dat een jongen had gezegd tegen haar,ik vind je lelijk of een leraar ik vind je ongeschikt voor zus of zo en dat vond ik zo stoer van haar, de dapperheid dat ze gewoon vertelde hoe iemand haar gekwetst had en zich niet groot hield en ik vond het zo groots dat ik ook vanaf toen ben gaan oefenen mijn kwetsbaarheid te tonen, want dat kon vroeger thuis echt niet, dat was zwak, klinkt gek maar zo ontdek je langzaamaan wie je zelf bent door stukjes bij elkaar te zetten en de nieuwe jij te creëren zoals je jezelf wil voelen en hoe het goed voelt om te zijn.
En jij hebt dat juist door mondiger te worden en jezelf uit te spreken, kijk het een beetje af bij mensen die jij leuk vindt en die het makkelijk af gaat.
Probeer niet teveel te piekeren vandaag, je lijkt me echt een super leuk iemand, en inderdaad hardstikke wijs en een zoektocht is altijd intens maar al die gevoelens die ermee gepaard gaan.. kon ik bij jou maar even op de fast forward knop drukken! Het wordt beter.
vrijdag 11 september 2015 23:54
Hey alinea! Dank je
Ja,het was n fijne dag! Begon erg vreselijk, maar ben middag en avond met een kennis op pad geweest en heb in mijn huis geklust! De tijd vloog voorbij....en eerlijk gezegd ben ik trots op mezelf . Haha, waarop,na zo'n dag...maar op het feit dat ik me gewoon vermaakt heb, ongeacht wie er om me heen is of niet. Het voelde weer als een bevrijding. Ik werp gewoon steeds meer last van me af. En geniet veel meer (bij vlagen, dit is nog zeker een zeer wankel begin).
Ik neem veel minder een blad voor de mond.
Want weet je, als ik zo kijk naar mijn jeugd was het echt n ware nachtmerrie. Dit klinkt extreem en er zijn zoveel situaties te bedenken die tienduizend keer erger zijn, maar ik ben altijd in wie ik wezenlijk was bekritiseerd.
Terwijl ik uitgesproken ben. Haantje de voorste, een sociaal dier...werd ik dominant en overheersend genoemd. Eigenlijk was er niks echt fijn aan mij. Althans daar kreeg ik van mijn directe omgeving geen positieve feedback over. Dus ben ik mijn mond gaan houden. Terwijl ik totaal niet zo ben. Ik voelde me als het ware op max 65% van wie ik van binnen ben door het leven 'robben'. Keurslijf. Dat gevoel.
Het was ook een wankel evenwicht, of mensen niet plots het contact zouden verbreken als ik wel eens heel onomwonden en direct was. Ik moest altijd aftasten hoe de wind waaide, en me daaraan aanpassen.
Dat soort mechanismen hadden een functie, sure. Als kind wil je dat het zo rustig mogelijk gaat en je zo min mogelijk angst hoeft te doorstaan, en als dat betekent je ware zelf geweld aan te doen (dat zelf dat nog zo kneedbaar is) lijkt dat op dat moment (je hebt er geen besef van uiteraard) een klein offer.
Maar uiteindelijk is het een groot offer geweest, veel te groot. Wat ik voor die lieve vrede niet allemaal heb gelaten........
T voelt goed om na te denken over wie ik daadwerkelijk ben. Een proces waar je eigenlijk op veel jongere leeftijd, begeleid door volwassenen aan zou moeten/kunnen beginnen. Maar waar ik nu pas aan toe kom.
T is zoals het is. En die enorme pijn, is zoiets vreemds. Een mengeling van oude pijn (VEEL daarvaan, waar ik nooit iets mee heb gedaan), nieuwe pijn, maar ook puur rouw om het gemis van een veilige jeugd. Gemis van bescherming. Ik heb soms, en dit is een goede vorm van zelfmedelijden, zulke deernis (haha, een ouderwets woord dat toch goed past) met dat meisje van toen.
Ze was zo outgoing, eigenlijk, zo'n wildebras van binnen. Zo'n echte levensgenietster. Die meid is nu volwassen en onder die ellendige pijn zit datzelfde meisje. Met glinsterogen (ja, die heb ik nog!!). Weet je, ik ben gewoon veel meer uitgesproken dan iedereen ooit heeft gezien. Ik voel een soort 'ik' weer naar voren komen die er heel erg lang niet was. Zoals gezegd, het is fijn om wat meer woorden te geven aan 'mij". Wie ben ik eigenlijk?
De psycholoog omschreef me als dapper, een hartelijk persoon, met gevoel voor humor en een vrouw die niet tegen onrecht kan en haar mond niet zal houden bij dat onrecht. Ik schrijf bewust wat positieve dingen neer die een ander zei, zodat ik ze echt voel binnen komen...heeft ie gelijk, herken ik me erin?
Zo merk ik, krijgt wie ik ben toch steeds meer vorm.
(het is een fabeltje dat dat zelfbeeld alleen van binnen uit komt).
Ik probeer hier bewust bij stil te staan, ook omdat die piekerdingen zoals ik al schreef de neiging hebben alle hersenspace in te nemen. Er zijn ook positieve geluiden en ik kan er voor kiezen hier meer op te letten. Waarom niet?
Daarmee wil ik het verdriet niet bagatelliseren. Dat is er ook, en soms ben ik er helemaal zat van en heb het gevoel dat dit nooit zal veranderen. Vanmorgen nog drie uur aan 1 stuk gejankt. Nee, dat is er OOK. En mag er ook zijn.Ik heb het al geschreven in het begin....het wordt tijd dat ik iets minder optimistisch de schouders eronder zet en eens stil blijf staan bij de shit. Maar daarnaast merk ik dat ik ook echt bewust plek 'vrij' moet maken in mezelf voor die andere geluiden. Een oud-collega die me graag weer eens wil zien. Een nieuwe kennis die een weekend met me weg wil. Een andere nieuwe kennis die graag een dagtripje wil maken. De woorden over mijn persoon van de psycholoog. Als ik niet oplet zijn die als het ware niet meer in beeld, dan draaien mijn hersenen kringetjes om: hoezo zijn al die mensen weg gegaan? Wat is er mis met me? Hoe kan ik wat gebeurt is weer ongedaan maken etc? Tot zelfs: hoezo wil niemand bij me blijven?
Nope. Dit is een doodlopende weg. Er zijn namelijk en klaarblijkelijk ook andere geluiden.
Ik heb heel veel weer aan je post, alinea. Je hebt zo'n heldere kijk op je familie en hoe je je hebt gevoeld, en dat je beschrijft hoe je gewoon je eigen ik niet wilde opgeven, vind ik zo sterk. Dat is ook het gevoel dat bij mij vaak overheerst. Ik zou veel te veel moeten veranderen om happy te zijn met sommige mensen
Je post getuigt ook van een soort zelfbespiegeling die ik wijsheid noem...je praat met mededogen over jezelf en de situatie, en met dus die heldere blik, realiteitszin.
Je hebt heel wat doorgemaakt en ik vind je zo sterk hoe je er nu in staat. Ook dat je schrijft dat je het ook nog soms moeilijk hebt ermee. Weet je, dat is pas ECHT een teken van kracht, als je ook die pijn en gekwetstheid (die je bij je vriendin als voorbeeld zag) er kunt laten zijn.
Je bent n powerbabe, alinea , ik ben zo blij voor je dat je nu je kringetje liefhebbende mensen om je heen hebt, voor wie jij even liefhebbend bent....
Volgens mij ben je een mooi mens met enorm veel hm, ik weet niet precies wat het is......een mengeling van onopgesmukt (zelf)inzicht en daarbij ook relativeringsvermogen!!
Ja,het was n fijne dag! Begon erg vreselijk, maar ben middag en avond met een kennis op pad geweest en heb in mijn huis geklust! De tijd vloog voorbij....en eerlijk gezegd ben ik trots op mezelf . Haha, waarop,na zo'n dag...maar op het feit dat ik me gewoon vermaakt heb, ongeacht wie er om me heen is of niet. Het voelde weer als een bevrijding. Ik werp gewoon steeds meer last van me af. En geniet veel meer (bij vlagen, dit is nog zeker een zeer wankel begin).
Ik neem veel minder een blad voor de mond.
Want weet je, als ik zo kijk naar mijn jeugd was het echt n ware nachtmerrie. Dit klinkt extreem en er zijn zoveel situaties te bedenken die tienduizend keer erger zijn, maar ik ben altijd in wie ik wezenlijk was bekritiseerd.
Terwijl ik uitgesproken ben. Haantje de voorste, een sociaal dier...werd ik dominant en overheersend genoemd. Eigenlijk was er niks echt fijn aan mij. Althans daar kreeg ik van mijn directe omgeving geen positieve feedback over. Dus ben ik mijn mond gaan houden. Terwijl ik totaal niet zo ben. Ik voelde me als het ware op max 65% van wie ik van binnen ben door het leven 'robben'. Keurslijf. Dat gevoel.
Het was ook een wankel evenwicht, of mensen niet plots het contact zouden verbreken als ik wel eens heel onomwonden en direct was. Ik moest altijd aftasten hoe de wind waaide, en me daaraan aanpassen.
Dat soort mechanismen hadden een functie, sure. Als kind wil je dat het zo rustig mogelijk gaat en je zo min mogelijk angst hoeft te doorstaan, en als dat betekent je ware zelf geweld aan te doen (dat zelf dat nog zo kneedbaar is) lijkt dat op dat moment (je hebt er geen besef van uiteraard) een klein offer.
Maar uiteindelijk is het een groot offer geweest, veel te groot. Wat ik voor die lieve vrede niet allemaal heb gelaten........
T voelt goed om na te denken over wie ik daadwerkelijk ben. Een proces waar je eigenlijk op veel jongere leeftijd, begeleid door volwassenen aan zou moeten/kunnen beginnen. Maar waar ik nu pas aan toe kom.
T is zoals het is. En die enorme pijn, is zoiets vreemds. Een mengeling van oude pijn (VEEL daarvaan, waar ik nooit iets mee heb gedaan), nieuwe pijn, maar ook puur rouw om het gemis van een veilige jeugd. Gemis van bescherming. Ik heb soms, en dit is een goede vorm van zelfmedelijden, zulke deernis (haha, een ouderwets woord dat toch goed past) met dat meisje van toen.
Ze was zo outgoing, eigenlijk, zo'n wildebras van binnen. Zo'n echte levensgenietster. Die meid is nu volwassen en onder die ellendige pijn zit datzelfde meisje. Met glinsterogen (ja, die heb ik nog!!). Weet je, ik ben gewoon veel meer uitgesproken dan iedereen ooit heeft gezien. Ik voel een soort 'ik' weer naar voren komen die er heel erg lang niet was. Zoals gezegd, het is fijn om wat meer woorden te geven aan 'mij". Wie ben ik eigenlijk?
De psycholoog omschreef me als dapper, een hartelijk persoon, met gevoel voor humor en een vrouw die niet tegen onrecht kan en haar mond niet zal houden bij dat onrecht. Ik schrijf bewust wat positieve dingen neer die een ander zei, zodat ik ze echt voel binnen komen...heeft ie gelijk, herken ik me erin?
Zo merk ik, krijgt wie ik ben toch steeds meer vorm.
(het is een fabeltje dat dat zelfbeeld alleen van binnen uit komt).
Ik probeer hier bewust bij stil te staan, ook omdat die piekerdingen zoals ik al schreef de neiging hebben alle hersenspace in te nemen. Er zijn ook positieve geluiden en ik kan er voor kiezen hier meer op te letten. Waarom niet?
Daarmee wil ik het verdriet niet bagatelliseren. Dat is er ook, en soms ben ik er helemaal zat van en heb het gevoel dat dit nooit zal veranderen. Vanmorgen nog drie uur aan 1 stuk gejankt. Nee, dat is er OOK. En mag er ook zijn.Ik heb het al geschreven in het begin....het wordt tijd dat ik iets minder optimistisch de schouders eronder zet en eens stil blijf staan bij de shit. Maar daarnaast merk ik dat ik ook echt bewust plek 'vrij' moet maken in mezelf voor die andere geluiden. Een oud-collega die me graag weer eens wil zien. Een nieuwe kennis die een weekend met me weg wil. Een andere nieuwe kennis die graag een dagtripje wil maken. De woorden over mijn persoon van de psycholoog. Als ik niet oplet zijn die als het ware niet meer in beeld, dan draaien mijn hersenen kringetjes om: hoezo zijn al die mensen weg gegaan? Wat is er mis met me? Hoe kan ik wat gebeurt is weer ongedaan maken etc? Tot zelfs: hoezo wil niemand bij me blijven?
Nope. Dit is een doodlopende weg. Er zijn namelijk en klaarblijkelijk ook andere geluiden.
Ik heb heel veel weer aan je post, alinea. Je hebt zo'n heldere kijk op je familie en hoe je je hebt gevoeld, en dat je beschrijft hoe je gewoon je eigen ik niet wilde opgeven, vind ik zo sterk. Dat is ook het gevoel dat bij mij vaak overheerst. Ik zou veel te veel moeten veranderen om happy te zijn met sommige mensen
Je post getuigt ook van een soort zelfbespiegeling die ik wijsheid noem...je praat met mededogen over jezelf en de situatie, en met dus die heldere blik, realiteitszin.
Je hebt heel wat doorgemaakt en ik vind je zo sterk hoe je er nu in staat. Ook dat je schrijft dat je het ook nog soms moeilijk hebt ermee. Weet je, dat is pas ECHT een teken van kracht, als je ook die pijn en gekwetstheid (die je bij je vriendin als voorbeeld zag) er kunt laten zijn.
Je bent n powerbabe, alinea , ik ben zo blij voor je dat je nu je kringetje liefhebbende mensen om je heen hebt, voor wie jij even liefhebbend bent....
Volgens mij ben je een mooi mens met enorm veel hm, ik weet niet precies wat het is......een mengeling van onopgesmukt (zelf)inzicht en daarbij ook relativeringsvermogen!!
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 12 september 2015 00:30
de psych noemde me ook 'gewoon een tikkie anders' dan mijn familie.
t schijnt dat je dan al gauw tegen dat zere been van andere aankomt, waardoor ze weer tegen JOU ingaan...etc....soms denk ik dat ik in een ander soort gezin (meer outgoing en uitgesproken) nulkommanul last had gehad van gevoelens dat ik 'gek' ben.
Ik herinner me dat ik me altijd enorm goed voelde bij wat broers van mijn vader (mjn vader was ook zo, maar die is dus jong overleden)
Allemaal erg uitgesproken types, opvallend zonder het te willen en niet bang om tegen de stroom in te zwemmen. Eigenzinnige types (niet ten koste van anderen, hoor, maar 'aanwezig'). Als ik dan bv een 'conflict' (in de ogen van velen) had met een docent omdat ik eigenwijs was , dan kreeg ik zo vaak te horen: Kers, doe toch niet zo moeilijk, houd je een beetje in. Terwijl die ooms zoiets hadden, met noncha blik: en, Kers, heb je die vent nog nodig?
Ik zo: ja, hij moet me nog een cijfer geven.
Ooms: oké dus dan weet je dat, en als je dat hebt dan ga je gewoon weer verder met je leven .
Geen woord over hoe ik me anders zou moeten opstellen (liefst onderdanig) omdat zij precies zo zijn/waren (tamelijk veel ooms zijn helaas ook jong overleden). Bij mijn vader had ik dat ook heel erg, hij vond me gewoon goed zoals ik was. Hij zag die pittige kant maar ook die heel gevoelige kant, en alles mocht en kon. Ik was die mix die ik ook ben. Bij hem en door hem, heb ik ook het gevoel dat ik hierdoor heen ga komen: hij heeft die basis van zelfwaardering wel heel erg bij me gelegd namelijk.
En bij zijn kant van de familie zijn was een bevrijding! Het voelde letterlijk alsof ik weer heel diep kon doorademen. Het doet me echt goed om te merken hoe goed ik me voelde als ik met hen praatte en gewoon bij hen was. Helaas hebben andere dingen mijn zelfbeeld erg geschaad, maar toch, ik merk gewoon steeds meer hoe ik lijk op die kant van de familie en dat voelt als een heel sterke kracht. Ik ben niet gek, ik ben eigenwijs
En stel dat ik wel gek ben, ben ik nog steeds eigenwijs.
t schijnt dat je dan al gauw tegen dat zere been van andere aankomt, waardoor ze weer tegen JOU ingaan...etc....soms denk ik dat ik in een ander soort gezin (meer outgoing en uitgesproken) nulkommanul last had gehad van gevoelens dat ik 'gek' ben.
Ik herinner me dat ik me altijd enorm goed voelde bij wat broers van mijn vader (mjn vader was ook zo, maar die is dus jong overleden)
Allemaal erg uitgesproken types, opvallend zonder het te willen en niet bang om tegen de stroom in te zwemmen. Eigenzinnige types (niet ten koste van anderen, hoor, maar 'aanwezig'). Als ik dan bv een 'conflict' (in de ogen van velen) had met een docent omdat ik eigenwijs was , dan kreeg ik zo vaak te horen: Kers, doe toch niet zo moeilijk, houd je een beetje in. Terwijl die ooms zoiets hadden, met noncha blik: en, Kers, heb je die vent nog nodig?
Ik zo: ja, hij moet me nog een cijfer geven.
Ooms: oké dus dan weet je dat, en als je dat hebt dan ga je gewoon weer verder met je leven .
Geen woord over hoe ik me anders zou moeten opstellen (liefst onderdanig) omdat zij precies zo zijn/waren (tamelijk veel ooms zijn helaas ook jong overleden). Bij mijn vader had ik dat ook heel erg, hij vond me gewoon goed zoals ik was. Hij zag die pittige kant maar ook die heel gevoelige kant, en alles mocht en kon. Ik was die mix die ik ook ben. Bij hem en door hem, heb ik ook het gevoel dat ik hierdoor heen ga komen: hij heeft die basis van zelfwaardering wel heel erg bij me gelegd namelijk.
En bij zijn kant van de familie zijn was een bevrijding! Het voelde letterlijk alsof ik weer heel diep kon doorademen. Het doet me echt goed om te merken hoe goed ik me voelde als ik met hen praatte en gewoon bij hen was. Helaas hebben andere dingen mijn zelfbeeld erg geschaad, maar toch, ik merk gewoon steeds meer hoe ik lijk op die kant van de familie en dat voelt als een heel sterke kracht. Ik ben niet gek, ik ben eigenwijs
En stel dat ik wel gek ben, ben ik nog steeds eigenwijs.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 12 september 2015 08:13
Dat is gewoon kindermishandeling
Het is zo bijzonder om mee te lezen bij jouw proces, het gaat namelijk precies als het mijne maar dan een jaartje later, zo apart, nu dat pleasen gestopt is kun je verder denken hè en zie je wat ze je aangedaan hebben als kind..
Ik kan ook boeken volschrijven heb ik het idee, zo onderdrukken en je laten voelen dat je niks bent, anders en dus verkeerd bent, ik ben nu achteraf ook zo boos op mijn moeder en daarom kan het nooit meer goedkomen, ze noemde me atijd vervelende etter of vervelende heks soort standaard koosnaampje was het en zelfs toen ik volwassen was en op mezelf woonde hoorde ik dat steeds in gedachten als er bijvoorbeeld iets misging, nu besef ik ook dat mijn vrolijkheid onderdrukt werd, als ik jarig was en ik was te vrolijk zat ik rustig voor straf de hele middag op mijn kamer tot de visite kwam en dan ineens met alle visite erbij kreeg ik een aai over mijn bol ik dacht dan altijd (heel naief) ach ze houdt toch van me maar nu achteraf was dat allemaal voor de show, of we zaten in de auto en hadden een dagje uit wat heel zelden voorkwam en als ik dan iets te vrolijk was achterin de auto draaide ze rustig om en zei: zo alinea heeft deze dag ook verpest we gaan weer naar huis, zo hield ze me 'eronder' de pijn in je hart die je als kind dan meemaakt is zo vernietigend.. en al haar scheidingen dat ze ons nooit steunden maar meestal mij er de schuld van gaf of met depressies en zelfmoordpogingen dat ik haar die avonden gered heb, nooit sorry of dankjewel gehoord en dat heeft zoveel littekens achtergelaten.
Nu na die lange verwerking en kiezen voor mezelf is er ook een enorme boosheid, ik wil ze niet eens meer in mijn leven dat recht hebben ze verspeeld, ze had mijn vader plus een hele familie op afstand gehouden waardoor ik met hen geen band kon vormen ook daarover ben ik woest dat heeft ze me allemaal ontnomen, gelukkig nu contact met hem en het is zo fijn om echte liefde te voelen van mijn vader en zijn vrouw maar dat is pas de afgelopen tien jaar en moest dus helemaal opgebouwd worden, en ik vind het ook een fijne gedachten om zoveel herkenning te vinden in die familie en ik ben nu trots op dat ik op hen lijk! En daarom baalde mijn moeder waarschijnlijk zo van mij.. Ik leek op hem, ik was een vreemde eend in de bijt thuis, mijn kleine zusje kon nog wel als kleintje in nieuwe stieffamilies aansluiten maar ik was te groot en hoorde nergens bij, bah al die afwijzing een kind zou niet zo op mogen groeien en elke keer weer als je net gehecht was aan je nieuwe stieffamilie dan was er wel weer een break up en was je je hele familie weer kwijt, dus ik weet ook niet beter dan dat iedereen op een bepaald moment weer vertrekt.
Zo mooi om te lezen dat jij die houvast ook hebt dat je wel die basis hebt, je lijkt op je vader en je ooms, je weet wel waar je identiteit een beetje ligt, dat maakt ook sterker, jouw kracht begint ook alweer terug te komen, en dan ook al die positieve geluiden dat die leuke kennissen de wildste plannen hebben haha weekendje weg, uitjes, zo mooi om te lezen, het gaat al hardstikke de goeie kant op en je moet de gedachten aan je familie loskoppelen en los zien van de rest van je leven, je moet dat in een apart hokje stoppen, dat is een zere plek maar heeft niets te maken met wie jij echt bent en jouw leven nu.
En powerbabes worden geboren uit nood! wij moesten wel maar kijk ons overleven ipv omvallen! En ja we zijn best stoere bikkels, jij bent ook echt een en al kracht hoor, kijk naar hoe diep je eerst zat en nu alweer een stuk verder bent, nog wijzer, nog weer wat meer zelfvertrouwen, leuke dingen in het verschiet zo geweldig om te lezen!
Het is zo bijzonder om mee te lezen bij jouw proces, het gaat namelijk precies als het mijne maar dan een jaartje later, zo apart, nu dat pleasen gestopt is kun je verder denken hè en zie je wat ze je aangedaan hebben als kind..
Ik kan ook boeken volschrijven heb ik het idee, zo onderdrukken en je laten voelen dat je niks bent, anders en dus verkeerd bent, ik ben nu achteraf ook zo boos op mijn moeder en daarom kan het nooit meer goedkomen, ze noemde me atijd vervelende etter of vervelende heks soort standaard koosnaampje was het en zelfs toen ik volwassen was en op mezelf woonde hoorde ik dat steeds in gedachten als er bijvoorbeeld iets misging, nu besef ik ook dat mijn vrolijkheid onderdrukt werd, als ik jarig was en ik was te vrolijk zat ik rustig voor straf de hele middag op mijn kamer tot de visite kwam en dan ineens met alle visite erbij kreeg ik een aai over mijn bol ik dacht dan altijd (heel naief) ach ze houdt toch van me maar nu achteraf was dat allemaal voor de show, of we zaten in de auto en hadden een dagje uit wat heel zelden voorkwam en als ik dan iets te vrolijk was achterin de auto draaide ze rustig om en zei: zo alinea heeft deze dag ook verpest we gaan weer naar huis, zo hield ze me 'eronder' de pijn in je hart die je als kind dan meemaakt is zo vernietigend.. en al haar scheidingen dat ze ons nooit steunden maar meestal mij er de schuld van gaf of met depressies en zelfmoordpogingen dat ik haar die avonden gered heb, nooit sorry of dankjewel gehoord en dat heeft zoveel littekens achtergelaten.
Nu na die lange verwerking en kiezen voor mezelf is er ook een enorme boosheid, ik wil ze niet eens meer in mijn leven dat recht hebben ze verspeeld, ze had mijn vader plus een hele familie op afstand gehouden waardoor ik met hen geen band kon vormen ook daarover ben ik woest dat heeft ze me allemaal ontnomen, gelukkig nu contact met hem en het is zo fijn om echte liefde te voelen van mijn vader en zijn vrouw maar dat is pas de afgelopen tien jaar en moest dus helemaal opgebouwd worden, en ik vind het ook een fijne gedachten om zoveel herkenning te vinden in die familie en ik ben nu trots op dat ik op hen lijk! En daarom baalde mijn moeder waarschijnlijk zo van mij.. Ik leek op hem, ik was een vreemde eend in de bijt thuis, mijn kleine zusje kon nog wel als kleintje in nieuwe stieffamilies aansluiten maar ik was te groot en hoorde nergens bij, bah al die afwijzing een kind zou niet zo op mogen groeien en elke keer weer als je net gehecht was aan je nieuwe stieffamilie dan was er wel weer een break up en was je je hele familie weer kwijt, dus ik weet ook niet beter dan dat iedereen op een bepaald moment weer vertrekt.
Zo mooi om te lezen dat jij die houvast ook hebt dat je wel die basis hebt, je lijkt op je vader en je ooms, je weet wel waar je identiteit een beetje ligt, dat maakt ook sterker, jouw kracht begint ook alweer terug te komen, en dan ook al die positieve geluiden dat die leuke kennissen de wildste plannen hebben haha weekendje weg, uitjes, zo mooi om te lezen, het gaat al hardstikke de goeie kant op en je moet de gedachten aan je familie loskoppelen en los zien van de rest van je leven, je moet dat in een apart hokje stoppen, dat is een zere plek maar heeft niets te maken met wie jij echt bent en jouw leven nu.
En powerbabes worden geboren uit nood! wij moesten wel maar kijk ons overleven ipv omvallen! En ja we zijn best stoere bikkels, jij bent ook echt een en al kracht hoor, kijk naar hoe diep je eerst zat en nu alweer een stuk verder bent, nog wijzer, nog weer wat meer zelfvertrouwen, leuke dingen in het verschiet zo geweldig om te lezen!
zaterdag 12 september 2015 08:46
Zodra je merkt dat je stevig in je schoenen begint te staan en dat jij ok bent zoals je bent en je zelf de richting van je leven bepaalt, zal je die verbroken vriendschappen ook veel minder gaan missen. Die mensen gaven je goedkeuring in je leven: je voelde dat er iemand om je gaf en jij om hen. En natuurlijk mis je dat. Maar mis je ook echt de mensen die je zonder pardon aan de kant hebben geschoven omdat je veranderd bent? Nee toch?
Ik heb bijna 2 jaar terug hetzelfde gehad. Gescheiden, daardoor veranderd in voor mezelf een beter persoon en bepaalde vriendschappen pasten daar niet meer bij. En die ben ik kwijt. Maar ik mis ze niet, want ik was toen niet wie ik echt was. Bang en onzeker mens dat de goedkeuring van een ander nodig had. Nu heb ik dat niet meer en het boeit me ook vele malen minder wat mensen van mij vinden. En juist daardoor trek ik de mensen aan waar ik me fijn bij voel
.
Komt wel goed Kers. Over een jaar voel je je heel anders. Dit proces heb je nodig om te beseffen wie je echt bent. Ja dat is kut en zwaar, maar uiteindelijk wordt jij veel sterker en voel je je vele malen beter in het leven staan.
Ik heb bijna 2 jaar terug hetzelfde gehad. Gescheiden, daardoor veranderd in voor mezelf een beter persoon en bepaalde vriendschappen pasten daar niet meer bij. En die ben ik kwijt. Maar ik mis ze niet, want ik was toen niet wie ik echt was. Bang en onzeker mens dat de goedkeuring van een ander nodig had. Nu heb ik dat niet meer en het boeit me ook vele malen minder wat mensen van mij vinden. En juist daardoor trek ik de mensen aan waar ik me fijn bij voel
.Komt wel goed Kers. Over een jaar voel je je heel anders. Dit proces heb je nodig om te beseffen wie je echt bent. Ja dat is kut en zwaar, maar uiteindelijk wordt jij veel sterker en voel je je vele malen beter in het leven staan.
zaterdag 12 september 2015 21:27
Hey malube, dank je, zo is het ook bij mij.....dat ik zelf veranderde, en daardoor (misschien?) mensen zijn afgehaakt....ik weet het niet zeker. Maar ben wel veranderd. Heb ook vaak zelf de stekker eruit getrokken, want dan realiseerde ik me dat ik eigenlijk heel gek behandeld werd door die vrienden. Bedankt voor je bemoedigende woorden.
Ik heb er heel veel over gepiekerd: wat kan de reden zijn? Voor zoveel verliezen. En ik kwam bij mijzelf uit.
Hoe heb je het van je af kunnen houden? Voelde je je ook waardeloos erdoor, of kon je die afscheiden uiteindelijk goed linken aan je veranderde situatie en persoon?
Ik heb bij mij het gevoel alsof het me heel erg in mijn wezen heeft aangetast, die verlatingen/afscheiden.....-hoe was dat voor jou?
Vandaag middag met mijn moeder en haar vriend op pad geweest. We hadden een tijd lang beter contact, ongeveer 2 jaar, tot er in het voorjaar weer iets voorviel. en nu zit ik hier en mis dat close gevoel dat we een tijd lang hadden. Nu merk ik in mezelf hoe ik innerlijk afstand houd. Ik ben zo niet en wil zo niet zijn. Maar t is net alsof ik me inhoud. Ik merk dat ik niet meer helemaal open ben, en ik voel me daar ellendig bij. Het was iets in het voorjaar dat ik haar maar moeilijk kan vergeven, en daardoor heb ik denk ik een soort muurtje ook naar haar (weer) opgetrokken. Ik voel me zo bibberig. Het was een heftige middag. Heel gezellig ook, maar ik miste dat echte close gevoel, dat gevoel dat ik echt dingen met haar kon delen.
Met dit topic als achtergrond is dat misschien ook niet de weg, maar toch mis ik dat gevoel wat ik had. Zit hier nu met echt n moe, doods gevoel. Ik wil dit niet, en toch is het er: afstand, innerlijke afstand. T voelt echt heel naar. Ik zou me zo graag vertrouwd en veilig voelen, gewoon mezelf.
Heb in het boek van Claudia Black gelezen dat tijdens je 'recovery proces' (zie boek Changing course) het heel lastig kan zijn om met je familie om te gaan...om dan dat gevoel vast te houden van de richting die je uit aan het gaan bent. Nu denk ik alleen: ik mis mama. Ik wil dat het goed is tussen ons. En ik miste haar altijd...het gaat in golven over me heen.
Jaar ouder en nog zo behoeftig, soms, dan zou ik me het liefst aan haar vastklampen en zo maanden meegedragen worden- .............gaat dit ooit goed komen? Zal ik ooit echt weer intimiteit met iemand kunnen hebben, op vriendschapsniveau en relatie? (Ik ben soms bang dat ik het verleer/verleerd ben: echt een band met iemand aan te gaan, zonder reserves....hoewel ik weet dat dit ws alleen maar angst is, ik vind het dus echt doodeng: stel dat ik nooit meer helemaal die muur kwijt raak? Terwijl ik niets liever zou willen dan dat? Dan blijf ik dus gewoon altijd in wezen alleen?)
pff, dit zijn weer die rotgedachten.
Dan denk ik: daar ga ik weer.
Ik ga nu even thee drinken en iets anders doen.
Ik heb er heel veel over gepiekerd: wat kan de reden zijn? Voor zoveel verliezen. En ik kwam bij mijzelf uit.
Hoe heb je het van je af kunnen houden? Voelde je je ook waardeloos erdoor, of kon je die afscheiden uiteindelijk goed linken aan je veranderde situatie en persoon?
Ik heb bij mij het gevoel alsof het me heel erg in mijn wezen heeft aangetast, die verlatingen/afscheiden.....-hoe was dat voor jou?
Vandaag middag met mijn moeder en haar vriend op pad geweest. We hadden een tijd lang beter contact, ongeveer 2 jaar, tot er in het voorjaar weer iets voorviel. en nu zit ik hier en mis dat close gevoel dat we een tijd lang hadden. Nu merk ik in mezelf hoe ik innerlijk afstand houd. Ik ben zo niet en wil zo niet zijn. Maar t is net alsof ik me inhoud. Ik merk dat ik niet meer helemaal open ben, en ik voel me daar ellendig bij. Het was iets in het voorjaar dat ik haar maar moeilijk kan vergeven, en daardoor heb ik denk ik een soort muurtje ook naar haar (weer) opgetrokken. Ik voel me zo bibberig. Het was een heftige middag. Heel gezellig ook, maar ik miste dat echte close gevoel, dat gevoel dat ik echt dingen met haar kon delen.
Met dit topic als achtergrond is dat misschien ook niet de weg, maar toch mis ik dat gevoel wat ik had. Zit hier nu met echt n moe, doods gevoel. Ik wil dit niet, en toch is het er: afstand, innerlijke afstand. T voelt echt heel naar. Ik zou me zo graag vertrouwd en veilig voelen, gewoon mezelf.
Heb in het boek van Claudia Black gelezen dat tijdens je 'recovery proces' (zie boek Changing course) het heel lastig kan zijn om met je familie om te gaan...om dan dat gevoel vast te houden van de richting die je uit aan het gaan bent. Nu denk ik alleen: ik mis mama. Ik wil dat het goed is tussen ons. En ik miste haar altijd...het gaat in golven over me heen.
Jaar ouder en nog zo behoeftig, soms, dan zou ik me het liefst aan haar vastklampen en zo maanden meegedragen worden- .............gaat dit ooit goed komen? Zal ik ooit echt weer intimiteit met iemand kunnen hebben, op vriendschapsniveau en relatie? (Ik ben soms bang dat ik het verleer/verleerd ben: echt een band met iemand aan te gaan, zonder reserves....hoewel ik weet dat dit ws alleen maar angst is, ik vind het dus echt doodeng: stel dat ik nooit meer helemaal die muur kwijt raak? Terwijl ik niets liever zou willen dan dat? Dan blijf ik dus gewoon altijd in wezen alleen?)
pff, dit zijn weer die rotgedachten.
Dan denk ik: daar ga ik weer.
Ik ga nu even thee drinken en iets anders doen.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 12 september 2015 21:28
alinea, wederom dank voor je post, ben even niet zo helder om erop in te gaan: moe en murw. Maar ik vind het heel schokkend om te lezen hoe het vroeger bij jou thuis eraan toe ging. Herkenbaar ook, en ik waardeer dat je het met me deelt. Ik heb echt t gevoel dat dit hetzelfde proces is dat we doormaken (doorgemaakt hebben in jou geval)!
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zondag 13 september 2015 07:54
Ach lieverd
Ik kan alleen voor mezelf spreken maar toen ik eenmaal bezig was met mijn 'verwerking' heb ik ook af en toe contact gehad met mijn moeder maar ik kon niet meer in haar buurt zijn, werd er geel nerveus van en voelde toen echt dat ik geen contact meer kon hebben.
Dat gevoel dat ik haar nodig had was eerder al weg denk ik maar ook dat wat jij schrijft voelt zo bekend..
Je moet bij jezelf nagaan of je echt haar mist of gewoon geborgenheid van een moeder, omdat je die warmte en liefde nodig hebt, soms wil je het zo graag maar kan die ander dat niet geven en omdat jij steeds die verwachtingen blijft houden kun je keer op keer gekwetst worden en zul je weer teleurgesteld worden.
Ik heb vaker het contact met mijn moeder verbroken maar had haar dan ook weer zo nodig, dat ik na een paar jaar dan weer contact zocht en dan werd ik nooit weer van harte in de armen gesloten, nee ik moest voelen wat ik haar had aangedaan en door het stof en daarna werd het redelijk normaal maar nooit die warmte die moederliefde die een kind nodig heeft en daarom was het de laatste keer makkelijker om afscheid te nemen, ik zou echt het boek: breken met je ouders lezen, het gaat over familiebanden en was zo'n eye opener voor me.
Je moet jezelf de liefde leren geven die je mist, die emdr heeft me zo gesterkt om in mijn eigen kracht te komen dat ik nu gelukkig ook dat verlangen naar die onbereikbare liefde van familie kwijt ben, maar wat doet dat zeer hè..
Ik kan alleen voor mezelf spreken maar toen ik eenmaal bezig was met mijn 'verwerking' heb ik ook af en toe contact gehad met mijn moeder maar ik kon niet meer in haar buurt zijn, werd er geel nerveus van en voelde toen echt dat ik geen contact meer kon hebben.
Dat gevoel dat ik haar nodig had was eerder al weg denk ik maar ook dat wat jij schrijft voelt zo bekend..
Je moet bij jezelf nagaan of je echt haar mist of gewoon geborgenheid van een moeder, omdat je die warmte en liefde nodig hebt, soms wil je het zo graag maar kan die ander dat niet geven en omdat jij steeds die verwachtingen blijft houden kun je keer op keer gekwetst worden en zul je weer teleurgesteld worden.
Ik heb vaker het contact met mijn moeder verbroken maar had haar dan ook weer zo nodig, dat ik na een paar jaar dan weer contact zocht en dan werd ik nooit weer van harte in de armen gesloten, nee ik moest voelen wat ik haar had aangedaan en door het stof en daarna werd het redelijk normaal maar nooit die warmte die moederliefde die een kind nodig heeft en daarom was het de laatste keer makkelijker om afscheid te nemen, ik zou echt het boek: breken met je ouders lezen, het gaat over familiebanden en was zo'n eye opener voor me.
Je moet jezelf de liefde leren geven die je mist, die emdr heeft me zo gesterkt om in mijn eigen kracht te komen dat ik nu gelukkig ook dat verlangen naar die onbereikbare liefde van familie kwijt ben, maar wat doet dat zeer hè..
