Paniekerige reactie op eten (3-jarige)

quote:Honeymoonquiz schreef op 28 augustus 2015 @ 22:47:

[...]



Ja en dat doen alle ouders anders. Niet iedereen staat er hetzelfde in als jij. Verhelderend he?Gezien je pissige toon zou ik je eigen boodschap nog eens ter harte nemen.

quote:Luxaflex schreef op 28 augustus 2015 @ 23:46:

[...]





Gezien je pissige toon zou ik je eigen boodschap nog eens ter harte nemen.Tuurlijk schat

Ik voel me wel streng. Dochter is vier en lust ook niet heel veel. Of nou ja lust t misschien wel maar is erg sloom en eet niet echt met plezier. Dus we moeten altijd zeggen: begin jij nu ook?

Maar wij vinden wel dat ze een bepaalde hoeveelheid moet eten en dat ze gewoon moet eten wat de pot schaft. En dat gebeurt dus ook altijd. Ze is geen super slechte eter op zich. Eet haar bordje (half) leeg. Maar als ze zelf zou mogen kiezen zou ze misschien ook haar groente laten liggen of kale macaroni eten. Nee hoor, ook jij eet gewoon wat groente of saus.

quote:Luxaflex schreef op 28 augustus 2015 @ 23:42:

Grappig hoe de ene keer een topic extreem linksaf gaat en de andere keer rechtsaf qua algemene topic-mening :p



Ik zie soms kinderen in mijn omgeving die alleen boterhammen met chocopasta, kale pasta van alleen dat en dat soort en patat lusten. Ik pas daarvoor.



Dus mijn kind krijgt wat de pot schaft, en als hij het niet eet ook geen drama dan eet je niet. Drama's worden gecreëerd omdat kinderen teveel keuzemogelijkheden en macht buiten hun kunnen/overzicht krijgen. *schuilt nu onder tafel*

Dus je hebt liever dat je kind niets eet dan dat het kale pasta eet?

Hier ook nooit drama's. Ze hoefden niet te eten wat ze niet wilden en mochten kiezen uit alles op tafel. Pasta, vlees, saus (met groente), geraspte kaas en plakjes komkommer. In de praktijk aten ze dan bijna alles behalve de saus, maar als groente hadden ze dan de komkommer.

Ja. Namelijk het feit dat iets ongeproefd het predikaat nee krijgt vind ik niet acceptabel.



Ik vind dat je kinderen moet laten opgroeien met een palet aan eten. En niet alleen het eten wat er van nature goed ingaat (suiker, vet). En nee ik stamp heus de witlof niet naar binnen.

Bij mijn kinderen had ik de groente er alleen met geweld in gekregen. Ze eten eerder niets dan dat ik ze kan dwingen te eten wat ze niet willen. Uiteindelijk zijn ze vanzelf dingen gaan proeven.

Maar goed, als de twee hapjes truc werkt zonder dat het een drama compleet met driftbuien en braken wordt, dus met alleen een beetje aandringen, lijkt me dat ook geen probleem.

quote:Luxaflex schreef op 28 augustus 2015 @ 20:47:

Bij mij is saus verplicht. Daar zit namelijk de groente in. No way dat kale pasta een optie is. Maar ik zal wel ontaard zijn. Als je geen honger hebt dan eet je maar niet.



Overigens is het opvallend dat als blijkt dat het geen er geen keuze opties zijn het wel wordt opgegeten en het daarna ook nog lekker bleek te zijn.

Ben ik toch benieuwd hoe jij dat doet. Er heeft er hier een van vier al verschillende keren aan tafel zitten huilen dat hij juist zo'n trek had maar dat hij dit echt niet lustte. Niet zo moeilijk, want hij lust zoveel niet. Maar ondanks zijn honger at hij het niet, hoor. (En nee, dan krijgt hij ook geen alternatief. En dat weet hij, hij vraagt er niet eens om. Laatst probeerde hij wel een extra bakje vla te regelen, maar ook daar gaan we niet aan beginnen.)

Ik heb dan - ook voor de sfeer aan tafel - liever dat ze kale pasta eten dan dat pasta met afgedwongen saus uiteindelijk toch blijft staan. Wij zetten er tegenwoordig een bakje rauwe paprika naast, dat gaat redelijk.

Die van mij zou ik echt fysiek moeten gaan dwingen (neus dichtknijpen of zo) om er eten in te krijgen dat ze niet lusten. Dat geldt ook voor 'een hapje proeven'. En dat doe ik niet.



Nogal eens met Minke, dus.

quote:s1981 schreef op 28 augustus 2015 @ 22:31:

Je hoeft niet te dwingen alles op te eten.



Ze krijgen gewoon van alles wat opgeschept omdat alles erbij hoort.

Je gaat toch ook niet de groente achterwege laten. Vind ik echt heel raar.



Kinderen krijgen echt niks van een beetje 'dwang'. Jij bent toch de volwassene en bepaalt de regels.De volgende dag eten we broccoli en dat gaat dan weer wel op. Dus die ene dag kale pasta maakt me niet uit nee. En ze krijgt standaard multivitamine hier, ivm vitamine D die sowieso tot 4 jaar "moet" en de rest dus om een tekort aan te vullen. Ik ga niet dwingen, dat doe je bij je partner toch ook niet als die iets niet lust? En ja, ik ben de volwassenen maar dat betekend niet dat ik boven mijn kind sta ofzo. We zijn gelijk en ik stuur waar nodig is en breng dingen bij en geef inzichten. Zonder dwang, met respect voor elkaar.

quote:Luxaflex schreef op 28 augustus 2015 @ 23:42:

Grappig hoe de ene keer een topic extreem linksaf gaat en de andere keer rechtsaf qua algemene topic-mening :p



Ik zie soms kinderen in mijn omgeving die alleen boterhammen met chocopasta, kale pasta van alleen dat en dat soort en patat lusten. Ik pas daarvoor.



Dus mijn kind krijgt wat de pot schaft, en als hij het niet eet ook geen drama dan eet je niet. Drama's worden gecreëerd omdat kinderen teveel keuzemogelijkheden en macht buiten hun kunnen/overzicht krijgen. *schuilt nu onder tafel*en wat is hier anders aan dan hoe wij het doen? Ze krijgt hier ook wat er op tafel komt. Alleen schep ik geen saus op, want dat eet ze toch niet. Komt toch op hetzelfde neer?

Ik moet opeens denken aan de poster die schreef daar haar derde kind haar liet inzien dat haar GSO (geniaal geslaagde opvoeding) niet altijd werkte.

Kind krijgt hier ruim voldoende rauwkost, fruit. Maar eet een likje saus omdat proeven hoort. En spuugt het in een servetje als hij het niet lust. Proeven is drie tellen in je mond. Op lastige dagen is het vragen om drama, dan vergeet ik dat. Dan heeft hij tijdens wachten op eten al alle rauwkost op.

Iets drie tellen in je mond moeten houden en daarna eventueel uit mogen spugen in een servetje levert bij echt moeilijke eters dus al op dat er wordt overgegeven aan tafel.

Dat eten in je mond moet is bij sommige kinderen net zo'n probleem als het slikken op zich.



En ik weet dat dit vaak wordt gezien als aanstelleritis. Maar ik herinner me alle drama's vanuit de kant van een kind dat eten écht iets naars vond.



Na al die drama's heb ik me 1 ding heilig voorgenomen: ik eet nooit meer iets uit dwang. Ook niet omdat het beleefd is om op te eten wat je wordt aangeboden, bijvoorbeeld. En mijn kind hoeft dat straks ook niet. We bedenken wel alternatieven.

quote:Luxaflex schreef op 29 augustus 2015 @ 00:33:

Ja. Namelijk het feit dat iets ongeproefd het predikaat nee krijgt vind ik niet acceptabel.



Ik vind dat je kinderen moet laten opgroeien met een palet aan eten. En niet alleen het eten wat er van nature goed ingaat (suiker, vet). En nee ik stamp heus de witlof niet naar binnen.Mee eens !!!

Ik zou de ouders vragen hoe ze hiermee omgaan. Ik denk dat elk kind anders is. Hier ook een kind dat half hysterisch werd van dingen als saus, echt huilen en met zijn handen fladderen bij het idee alleen al. Nou ja dan maar niet dan at hij wat komkommer en tomaat bij zijn kale pasta. Later wilde hij wel van het bord van iemand anders proeven maar het duurde even voor hij het ook op zijn bord wilde dus deden we het op een schoteltje. Het idee dat het zijn eten zou raken en hij niet zelf kon bepalen hoeveel saus er op zat kreeg hij serieus rillingen van. Hij at heel lang niets dat door elkaar zat eigenlijk, het liefst verschillende soorten eten ook niet tegen elkaar op het bord maar dat ging me te ver. Maar het is helemaal goedgekomen, inmiddels eet hij bijna alles ook saus op de pasta. Grappig om te lezen dat meer kinderen dat hebben.



Ik denk dat je moet doen wat voor jezelf en jouw kind werkt. Als van alles een of twee hapjes proeven werkt of 3 seconde in je mond houden, zonder krijsen en kokhalzen is dat toch prima.

quote:s1981 schreef op 29 augustus 2015 @ 07:56:

[...]

Mee eens !!!

Die drie uitroeptekens ook.



Natuurlijk ben ik het daar ook mee eens. Zou ook graag willen dat ze lekker alles mee aten. Zou zelf namelijk ook wel eens iets spannenders willen eten dan een varatie op AGV of pasta met saus. Maar dat geeft alleen nog maar meer gedoe.



Dus herhaal ik mijn vraag: Hoe laat ik ze volgens jullie dan wel een hapje proeven of zelfs hun halve bord leegeten zonder geweld te gebruiken?

Als je eenmaal oma bent zet je alleen maar de dingen op tafel waarvan je zeker weet dat je kleinkinderen ze lusten, oma's mogen dat.

Groot gelijk, Marianne!

Mijn kind is een goede eter en houdt meer van groenten dan patat, maar er zijn momenten waarop hij het avondeten echt niet wil eten. Prima. Wij hebben de regel dat je dan een boterham kan eten. Ik heb liever dat mijn kind wel iets eet en naar zijn lijf leert luisteren. Het bord hoeft hier ook echt niet op. Als je vol zit, zit je vol.



Mijn hele familie bestond uit vreselijk slechte eters. Eenmaal volwassen is het helemaal goed gekomen en wordt alles gegeten en met nieuwe smaken geëxperimenteerd.



Lang verhaal kort, ik geloof niet dat dwang ook maar iets toevoegt. Sterker nog, het kan zorgen voor een negatieve associatie met eten en dat wil ik koste wat kost voorkomen.

O en OT, ik zou met de ouders gaan praten TO. Kijk hoe zij hier thuis mee omgaan en kijk hoeverre je dit ook met het kindje kan doen.

Ik heb een kind (6 jaar) met een hele sterke wil. Een stuk karakter maar misschien ook omdat ik hem al van jongs af aan zo autonoom mogelijk heb laten zijn (binnen grenzen). Als ik hem een halve vinger geef dan neemt hij mijn benen erbij. Daarom is het voor mij geen optie 'dan eet je maar kale pasta' toe te laten want hij zou er compleet mee aan de haal gaan.



Hoe? Door hem te vertellen wat ik van hem verwacht. Ook toen hij drie was. Ik heb heus ook scènes aan tafel meegemaakt waar goede tijden mee in het niet viel (keuze met saus of helemaal niet viel dan niet in goede aarde). Overigens laat ik zon scene ook maar beperkt toe.



Maar nu proeft hij vaak zonder morren.

quote:Luxaflex schreef op 29 augustus 2015 @ 08:57:

Ik heb een kind (6 jaar) met een hele sterke wil. Een stuk karakter maar misschien ook omdat ik hem al van jongs af aan zo autonoom mogelijk heb laten zijn (binnen grenzen). Als ik hem een halve vinger geef dan neemt hij mijn benen erbij. Daarom is het voor mij geen optie 'dan eet je maar kale pasta' toe te laten want hij zou er compleet mee aan de haal gaan.



Hoe? Door hem te vertellen wat ik van hem verwacht. Ook toen hij drie was. Ik heb heus ook scènes aan tafel meegemaakt waar goede tijden mee in het niet viel (keuze met saus of helemaal niet viel dan niet in goede aarde). Overigens laat ik zon scene ook maar beperkt toe.



Maar nu proeft hij vaak zonder morren.Mijn dochter is ook zo, maar hoe doe je dat dan? Ze is 2,5 en is dus echt niet met woorden te overtuigen. Straffen rondom eten lijkt me geen gezonde situatie. Dus wat bedoel je met 'scenes laat ik beperkt toe' ?

quote:Lariba schreef op 29 augustus 2015 @ 08:04:

[...]



Die drie uitroeptekens ook.



Natuurlijk ben ik het daar ook mee eens. Zou ook graag willen dat ze lekker alles mee aten. Zou zelf namelijk ook wel eens iets spannenders willen eten dan een varatie op AGV of pasta met saus. Maar dat geeft alleen nog maar meer gedoe.



Dus herhaal ik mijn vraag: Hoe laat ik ze volgens jullie dan wel een hapje proeven of zelfs hun halve bord leegeten zonder geweld te gebruiken?Ik heb dezelfde vraag.

quote:DeKenau schreef op 29 augustus 2015 @ 09:06:

[...]





Mijn dochter is ook zo, maar hoe doe je dat dan? Ze is 2,5 en is dus echt niet met woorden te overtuigen. Straffen rondom eten lijkt me geen gezonde situatie. Dus wat bedoel je met 'scenes laat ik beperkt toe' ?



Door, in het pasta voorbeeld te blijven, de keuze helemaal niet te geven. Er wordt een bordje opgeschept met saus en pasta. Als ze het niet wil (wil alleen pasta!) dan vertel je dat dat helaas niet kan. Maar dat het wel heel lekker is, proef maar! Als ze niet wil dan eet ze niet, verder ook geen aandacht aan besteden. Als het uitloopt in een woede uitbarsting van haar kant niet accepteren maar rustig uitleggen dat het haar eigen keuze is. Eventueel uit situatie verwijderen (uiterste middel)



Eigenlijk is pasta ideaal want dat is moeilijk te scheiden/kiezen. In het geval van GAV altijd gestimuleerd door het zelf met smaak te eten ( hoeveel ouders eten zelf eigenlijk ook met lange tanden hun groenten of helemaal niet?), er eenthousiast over te doen en in uiterste geval geen toetje te geven. Ik vind het nl onzin dat als een kind niets van de avondmaaltijd eet wel een bak vla of een ijsje zou moeten krijgen.



Maar ja dat is de volgende discussie ben ik bang.



ik ken een gezin waarvan de jongste met 7 amper iets eet omdat hij 'het niet lust / wil' maar zich smiddags wel volstampt met snoep en koek. Ze willen hem geen toetje weigeren (eten is geen beloning) DUS eet het hele gezin inclusief broer van 9 maar helemaal geen toetje. Ik vind het eet terrorisme :p

Hier hebben de kinderen niet de keuze tussen pasta met of zonder saus, ík heb de keuze tussen pasta zonder saus of helemaal niets. Ze krijgen hier wél een toetje, maar dit is zeker geen 'bak vla', het gaat hier om maximaal 3-4 grotemensenlepels.

Ik eet mijn groente met smaak op, eet zelfs vaak - met een grapje - de groente op die op de kleuterborden is blijven liggen.

Ze krijgen hier 's middags geen koek of snoep, alleen fruit om half vier zodat ze in ieder geval iets gezonds binnen hebben. Na vier uur sowieso niets meer, in principe ook geen drinken maar daar ben ik niet heel erg strict in. Op de BSO (2x/week) krijgen ze rond vijf uur nog wel een cracker maar op de thuisdagen eten ze echt niet beter.

quote:Lariba schreef op 29 augustus 2015 @ 08:04:

[...]



Die drie uitroeptekens ook.



Natuurlijk ben ik het daar ook mee eens. Zou ook graag willen dat ze lekker alles mee aten. Zou zelf namelijk ook wel eens iets spannenders willen eten dan een varatie op AGV of pasta met saus. Maar dat geeft alleen nog maar meer gedoe.



Dus herhaal ik mijn vraag: Hoe laat ik ze volgens jullie dan wel een hapje proeven of zelfs hun halve bord leegeten zonder geweld te gebruiken?



Caat lustte als klein kind ook haast niks, behalve soep. Dus dat was al gemakkelijk, er ging een pannetje met wat bouillon op het gas, met daarin een aardappel die in blokjes gesneden was, een wortel die in blokjes gesneden was, en een stukje vlees, ook weer in stukjes. Beetje vermicelli erbij, hmmmmmmmmmmm, lekker soep. Dat was tussen 1 en 2 jaar.



Tussen ongeveer 3 en 5 at ze heel slecht, lustte bijna niks. Tot we op een dag in een restaurant zaten. Man en ik bestelden een wildschotel, Caatje kreeg een pannekoek. Wat moet je anders bestellen voor een kleuter die toch niks lust?

Ze keek naar de schaal. Wat is dat?? Dat is hertegoulash, hier, proef maar. Dat bleek erg lekker te zijn. Evenals de ganzebout, de aardappelpuree, de hazepeper en ze at ook een stuk wild zwijn. De pannekoek ging onaangeroerd terug naar de keuken.



Kortom; onze dochter bleek een fijnproever. Simpele worteltjes op haar bord? Blegh. Een beetje kaneel erover? Mjammie. Droge aardappelen zijn yuk, maar maak ik er puree van, of hebben we een keer een lekkere jus, dan eet ze haar vingers erbij op. Hoe meer tijd het kost om het eten te maken, hoe beter zij eet.



Maar de beste methode om haar te laten eten; ze mocht, toen ze zes was, met familie een weekje naar een camping. Maar ja, die vrouw had natuurlijk zelf ook vakantie, dus ik had Caat al gezegd dat ze daar wel zou moeten eten wat de pot schaft, want ze kon niet verwachten dat er speciaal voor haar apart gekookt werd. Dat snapte ze helemaal. Ze at er zelfs rode kool (dat was de eerste en de laatste keer, dat dan weer wel). Vreemde ogen dwingen.



Methode van mijn zus;

Kind wilde niet eten. De tekst ´lust ik niet´ was heel slim al vervangen door ´ik heb geen honger´. Bij zus eten ze maar zelden toetjes. Zus zegt; oke, als je klaar bent met eten mag je van tafel. Kind er snel vandoor. De rest van het gezin eet rustig af, daarna pakt zus toetjes uit de koelkast. Kind als de hazewind terug. Ohnee, jij had geen honger, jij bent klaar met eten.

Die heeft daarna nooit weer gezeurd.

Bij zus geldt wel dezelfde regel als bij ons; zij bepaalt wat er op tafel komt, kinderen bepalen wat en hoeveel ze opscheppen. Er is in principe dus altijd wel iets dat je lekker vindt of op z´n minst lust.



En ik denk dat bijna elke moeder de moeite neemt om af te wisselen. De ene dag zet je iets op tafel dat je kind lekker vindt, de andere keer iets dat je zelf lekker vindt en weer een dag later doe je je man een plezier.



En Caat mocht met 8 een lijstje maken. Twee lijstjes. Op het ene lijstje mocht ze de dingen zetten die ze echt niet lust en op het andere lijstje dan de alternatieven. De lijstjes moesten wel even lang zijn. Dus er stond spruitjes - mais (spruitjes niet, mais als alternatief). Uiteindelijk kwam ze maar tot een stuk of vijf dingen die ze écht niet wilde eten. Maar goed, toen was ze wel al op een leeftijd dat ze ook wel snapte dat afwisselend eten nou eenmaal gezond is.

En 'uit de situatie verwijderen' is toch gewoon op de gang zetten of naar hun kamer sturen? Dat is toch gewoon straffen dan?

Dat doe ik wel eens als er een echt overstuur is of even moet afkoelen. Maar dat soort situaties hebben we hier niet aan tafel. Zíj maken zich niet druk namelijk. Ze eten alleen niet. (Nou ja, selectief dus.)