Partner met ADHD - soms best pittig!

03-09-2015 12:15 47 berichten
Alle reacties Link kopieren
Mijn man heeft ADHD. Naast dat het vooral voor hem erg lastig is om er dagelijks mee te moeten stoeien is het voor mij, als partner zijnde, soms ook erg moeilijk en eenzaam. Ik geloof dat ik op zoek ben naar herkenning en tips van jullie met ook een partner met ADHD



Mijn man heeft dus ADHD en dit uit zich voornamelijk bij hem in innerlijke onrust en chaos in zijn hoofd. De introverte variant.

Wat het soms voor mij moeilijk maakt is om mijn man vaker wel dan niet futloos te zien. Hij is ontzettend vaak moe, zo'n beetje de hele dag door. Hij heeft ook veel slaap nodig. Ook het regelen van zaken wordt niet aan begonnen maar daar vervolgens dan wel over ergeren (dan denk ik kom op, doe er dan wat aan).



Het vervelendste wat bij mijn man kan gebeuren is dat hij heel snel en soms ook onverklaarbaar in een dal kan zitten. Dit kan soms zelfs een week duren. Een week zonder normale communicatie, een drukkende en negatieve sfeer in huis en ik op mijn tenen lopen. Dat zijn eenzame dagen en doen mij veel verdriet. Natuurlijk begrijp ik dat zijn chaos in zijn hoofd en emotie ontzettend vervelend zijn! Laten we dat voorop stellen. Maar voor mij als partner ook ontzettend pijnlijk. Mijn man is dan iemand anders. Soms wil ik niet de sterkste te hoeven zijn. Het gehele huishouden en zorg voor onze zoon naast mijn werk op mij te nemen - dit doe ik al grotendeels maar met zo'n sfeer in huis vergt dat heel veel van mij. Het voelt eenzaam soms. En ik merk dat ik het moeilijk vind om na zo'n week weer heel liefdevol te zijn.



Momenteel gebruikt hij medicatie maar hij is nog in zijn proeffase. Hij test nu 1 medicijn in verschillende doseringen maar nog geen goed resultaat zoals manlief zegt.



Ik snap heel goed dat dit te maken heeft met ADHD en het stofje Dopamine, ik begrijp ook hoe het in zijn hoofd gaat en als zijn vrouw zou ik niets liever willen om hem dit gevoel weg te nemen. Maar ik kan het niet. Ik mis de momenten waarin hij oprecht helemaal zichzelf is - happy de peppy - vol energie en de mogelijkheid affectie te geven. Maar die momenten zijn er momenteel niet vaak meer. Dit is trouwens verergerd sinds de komst van onze zoon. Hij is een ontzettend leuke en liefdevolle vader, daar mag ik echt mee in mijn handjes klappen! Maar het kost hem ook veel energie.



Herkent iemand zich in bovenstaande? Ik zou graag wat herkenbare verhalen willen lezen en horen hoe jullie hier mee omgaan.



liefs!
Alle reacties Link kopieren
quote:birdz schreef op 03 september 2015 @ 13:37:

Minnimouse en Geordie: wat fijn dat Concerta helpt! Welke verschillen merken jullie voornamelijk?

Succes met de diagnose Star! Hopelijk komt er voor jullie zo ook meer duidelijkheid!



Mijn man heeft al sinds de puberteit medicijnen. Eerst Ritalin, later nog een andere, nu al een paar jaar Concerta. Ik kende hem niet voordat hij medicijnen gebruikte, maar ik hoor wel van hem zelf en familie en vrienden dat het een heel verschil is.



Hij is dus vooral onrustig in zijn hoofd, daar is het een chaos. Hij neemt het ook voor de concentratie op zijn werk. Hij neemt weleens in het weekend geen medicijnen en dan merk ik dat hij een korter lontje heeft en minder goed tegen herrie enz. kan. Met medicijnen is hij een stuk rustiger (in zijn hoofd) maar ook in zijn praten.



Maar goed, ik heb eigenlijk nooit echt problemen gehad met hem of zijn ADHD. Hij is een normale vent in de omgang en we hebben heus weleens een aanvaring gehad als hij wat kribbig reageerde maar goed, dat doe ik (zonder ADHD) ook weleens. Voor hem zelf vind ik het vervelend, maar ik heb geen last van hem en zijn ADHD. Ik zou deze man voor geen goud op de wereld willen missen.
quote:Monatala schreef op 03 september 2015 @ 12:19:

Dit vind ik niet echt als ADHD klinken, maar meer als een depressie ofzo



Jij hebt écht geen idee waar je het over hebt. Als het je interesseert lees dan eens over adhd, én add. En dan bij de volwassene. Het laatste heeft de man van TO. De prikkels slaan alsware naar binnen, waardoor iemand heel erg moe (overprikkeld) raakt, en dus weinig puf heeft en de emoties uit balans raken snel.



Ik heb zelf afhd, gecombineerd type ik herken je man dus erg in mezelf. Mijn vriend vindt het soms ook lastig, maar ja het hoort bij me.



Hopelijk kan hij het het voor hem juisye medicijn vinden. Dat is nog een hele speurtocht.
quote:elle5460 schreef op 03 september 2015 @ 12:24:

Werkt deze mijnheer hier wel?

Of ook niet?Doe effe normaal joh. Het is niet overal puntjesfeest he.
quote:bloemetje77 schreef op 03 september 2015 @ 13:09:

Overigens vind ik ook dat een week niet communiceren geen bal met adhd te maken heeft.Ik herken het in ieder geval niet. En ik heb toch intussen behoorlijk wat ervaring met ADHD.
quote:Draakje25 schreef op 03 september 2015 @ 14:10:

Vaak is het niet alleen de ADHD maar ook gewoon een moeilijk karakter hoor! Mijn man is gezegd met beide (jippie!)



Ja logisch. Iedereen heeft een temperament, een karakter en sommigen van ons hebben dan ook nig een stoornis. Maar dat betekent dan natuurlijk niet dat alle minder plezierig gedrag dan ineens onder de stoornis vallen.



Beetje kortzichtig van diegenen die dat denken.



En er zit in de uiting groot verschil in adhd en add.



Ik gebruik overigens Dexamfetamine, maar zal binnenkort Strattera proberen om te kijken wat ik prettiger vind en het beste bij me past. Concerta had ik geen baat bij.
Alle reacties Link kopieren
Bij ons ben ik degene met adhd, en ik herken veel van wat je zegt, maar dan inderdaad vanuit het standpunt van mijn vriend. Adhd gaat vaak gepaard met een depressie, vanwege het niet op de rit kunnen krijgen van je leven, onder je niveau werken omdat je 'simpele' dingen met veel moeite kan, maar wel de hersens hebt. Ik heb een aantal jaren intensieve therapie gehad en het heeft zeker 2 jaar geduurd voor de medicatie goed was ingesteld, geef dat dus vooral tijd. Ik gebruik zelf concerta en medikinet en ik ben een stuk rustiger, geordender, maar ik kan ook periodes van dagen of weken hebben dat ik het allemaal niet meer zie zitten, daarnaast ook stemmingswisselingen. Deze zijn door de meds wel een stuk gecontroleerder, maar af en toe schiet ik nog wel eens door.



Mijn vriend wist zich daar ook geen raad mee en hij heeft toen zelf aangeboden een keer mee te gaan naar therapie, zodat hij van mijn psych kon horen wat er op die momenten precies gebeurt. Ze heeft het aan de hand van een model uitgelegd, ik ben de naam even kwijt helaas, ik kan het navragen als je het wil weten, maar het komt neer op het niet kunnen reguleren van emoties. Het zijn verschillende modi, een kind-modus, een gezond volwassen-modus, een (naam kwijt)-modus en 3 emoties. De (naam kwijt)-modus is zeg maar het stemmetje wat in bepaalde situaties dingen 'zegt' als 'zie je wel, alles mislukt' of ' heel de wereld is tegen me, ik doe het allemaal verkeerd'. Je zit dan in een soort (al dan niet verkeerde) verdedigingsstand. Op het moment dat die in beeld komt schiet 1 van de 3 emoties in het rood, meestal de negatieve, waardoor je dus controle verliest en ineens een moodswing kan hebben. De controle komt (bij mij) voort uit het (wanhopig) zoeken naar een houvast in de drukte die al in mijn hoofd zit. Dit kunnen dus hele kleine dingen zijn, en als die ineens veranderen gaat het mis. Ik had het een keer toen mijn vriend zou blijven eten en uiteindelijk besloot om toch eerder naar huis te gaan. Ik trok dat echt niet, terwijl het nergens op slaat, maar het voelt als een stabiliteit die wegvalt en dat is heel moeilijk. Na een kwartiertje of halfuurtje zakt dat ook vanzelf weer weg en dan is het weer heel tegenstrijdig, zo van, ik wil dat je weggaat en ik wil dat je me knuffelt. Ik heb nu geleerd deze momenten een beetje aan te voelen en ik trek me dan terug met de mededeling dat mijn hoofd vol zit. Als ik nu buien heb van hevige vrolijkheid of zware somberheid vind ik het ook altijd verdacht, omdat daarna meestal een stemming komt die het tegenovergestelde is. Het heeft me wel jaren gekost om dit te leren herkennen, maar het is op zich een leuk leerproces.



Ik kan me goed voorstellen hoeveel moeite je hiermee kan hebben, misschien is het voor jou ook een idee om een keer mee te gaan naar zijn therapie? Mijn vriend zegt dat het hem een stuk meer begrip heeft opgeleverd, daar gelaten dat ik het echt ontzettend waardeer dat hij dit initieerde, ik voelde me erg serieus genomen in een struggle waarvan ik soms het idee heb er alleen voor te staan.



Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Klinkt allemaal erg herkenbaar! Mijn man heeft ADHD in de zwaarste vorm en een aantal jaren terug een depressie gehad. Mede door een 'verwaarloosde' ADHD. Sinds man medicatie heeft is hij veel rustiger en kan ik veel beter met hem praten. Hiervoor kon hij nogal opvliegend zijn en vooral alles op zichzelf betrekken. Bij de depressie speelden meer dingen die ervoor hebben gezorgd dat hij er in belandde.

Mijn zoontje heeft overigens ook ADHD (gecombineerde type), maar dan een milde vorm.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd...
Alle reacties Link kopieren
Ikzelfheb ADD (dus geen ADHD) en herken mezelf helemaal in hoe je je man omschrijft.

Kan me heel goed voorstellen hoe dit voor jou moet voelen... Ik vraag mezelf ook vaak af hoelang gaat mijn partner dit nog volhouden.

Zit ook aan de medicatie maar kan je vertellen dat dit niet levens veranderend is.

Verder geen tips of iets maar weer dat het leven een soort van gevecht is met zichzelf dagelijks en dat dit iets is dat niet te genezen is!

Sterkte!
Save the earth, it's the only planet with chocolate
Alle reacties Link kopieren
Birdz, ik wil graag met jou mailen. Ben nog niet zolang lid maar ik ga kijken of ik je een pb kan sturen
Alle reacties Link kopieren
Up!

Ik zou graag positieve verhalen lezen over het leven met een adhd-er. Ik vind het soms best lastig, maar wil er wel voor gaan! Tips zijn welkom! Positieve ervaringen ook!
Mijn vriend heeft ADHD en ik heb ADD. Samen zijn we dus een leuk stel Omdat ik veel herken, erger ik me er niet aan. Vriend heeft dan ook een heel prettig en zorgzaam karakter.



Maar de ene ADHD'er is de andere niet en ik kan me goed voorstellen dat het soms pittig is.
Ik moet wel zeggen dat wij al bijna 20 jaar samen zijn, dus op een gegeven moment ken je elkaar en weet je wat de lastige dingen zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb Adhd. De komst van een kindje maakt het leven chaotischer en minder voorspelbaar wat zeker op zijn humeur kan werken. Meer chaos betekent meer prikkels en geloof me, daar kun je knettergek van worden!!! Zodra je man is ingeregeld met medicatie zal het wel beter gaan, en hij zal zichzelf regelmatig even rust (alleen zijn) moeten gunnen. Mijn klachten werden ook erger toen mijn dochter werd geboren maar het is goedgekomen
Ik vind wat je schrijft herkenbaar, ik weet niet of ik je kan helpen want ik heb de relatie beëindigd vanwege veel dat je schrijft.

Mijn exvriend was erg sociaal, kon makkelijk vrienden maken en was ontzettend goed in zijn werk.

Alleen als het ging om omgaan met zichzelf en voor zichzelf zorgen dan had hij veel problemen, hij kon zijn huis niet onderhouden, maakte zijn post niet open, had geen overzicht over zijn financiën en kon niet plannen, maakte bijvoorbeeld vaak dubbele afspraken.

Zijn problemen pakte hij niet aan, maar zijn frustratie erover liet hij wel duidelijk merken, ik werd daar vaak doodmoe van, ik vond hem dan net een klein kind, wel zuren maar er verder niets aan doen.

Later werd hij ook vrij depressief, dan had hij om de kleinste dingen ineens woede aanvallen, dan zei hij niets, maar ging onrustig door het huis lopen en gooide dan alles om wat hij tegenkwam.

Zat vaak in zichzelf gekeerd en wilde niet praten, omdat hij zeker wist dat ik het toch niet snapte, praten zichzelf naar beneden en ik mocht daar dan niets over zeggen.



Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, we hadden een latrelatie en zag er geen toekomst in om met hem later samen te gaan wonen en kinderen te krijgen.

Wat je er aan kunt doen? Ik weet het zelf niet, mijn exvriend kon ik niet helpen, hij wilde niets van mijn hulp en lieve woorden weten en tevens tolereerde hij ook geen schop onder zijn kont.

Maar iedereen is anders natuurlijk, ik hoop dat je iets hebt aan mijn herkenning.
Ik wil trouwens niet zeggen dat ADHD allemaal nadelen heeft

Mijn exvriend was verder wel een hele lieve man, die veel hielt van knuffelen en mij vaak wilde masseren en kriebelen en het in bed ook vooral mij naar de zin wilde maken.
Alle reacties Link kopieren
quote:Anoniem8903 schreef op 15 april 2016 @ 05:21:

Ik vind wat je schrijft herkenbaar, ik weet niet of ik je kan helpen want ik heb de relatie beëindigd vanwege veel dat je schrijft.

Mijn exvriend was erg sociaal, kon makkelijk vrienden maken en was ontzettend goed in zijn werk.

Alleen als het ging om omgaan met zichzelf en voor zichzelf zorgen dan had hij veel problemen, hij kon zijn huis niet onderhouden, maakte zijn post niet open, had geen overzicht over zijn financiën en kon niet plannen, maakte bijvoorbeeld vaak dubbele afspraken.

Zijn problemen pakte hij niet aan, maar zijn frustratie erover liet hij wel duidelijk merken, ik werd daar vaak doodmoe van, ik vond hem dan net een klein kind, wel zuren maar er verder niets aan doen.

Later werd hij ook vrij depressief, dan had hij om de kleinste dingen ineens woede aanvallen, dan zei hij niets, maar ging onrustig door het huis lopen en gooide dan alles om wat hij tegenkwam.

Zat vaak in zichzelf gekeerd en wilde niet praten, omdat hij zeker wist dat ik het toch niet snapte, praten zichzelf naar beneden en ik mocht daar dan niets over zeggen.



Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, we hadden een latrelatie en zag er geen toekomst in om met hem later samen te gaan wonen en kinderen te krijgen.

Wat je er aan kunt doen? Ik weet het zelf niet, mijn exvriend kon ik niet helpen, hij wilde niets van mijn hulp en lieve woorden weten en tevens tolereerde hij ook geen schop onder zijn kont.

Maar iedereen is anders natuurlijk, ik hoop dat je iets hebt aan mijn herkenning.Dit zijn idd herkenbare dingen, heel typerend voor iemand met Adhd die hulp nodig heeft dn die niet krijgt of nooit heeft gekregen. Gelukkig is die hulp laagdrempelig en overal beschikbaar maar als je partner daar niet voor openstaat is gewoon stom. Dan snap ik dat dat zwaar is voor jou! Niet erkende of onbehandelde adhd is k*t, maar met hulp is er meer dan prima mee te leven. En er zijn idd ook positieve kanten, Adhd-ers hebben doorgaans een groot rechtvaardigheidsgevoel en zijn creatief.
Wat voor hulp dan? Ik heb ooit een coach gehad, maar dat sloeg nergens op. Echt goede begeleiding heb ik nooit kunnen vinden en de ggz richt zich vooral op kinderen.
Mijn partner (lat) heeft ADD. Hij is daar op getest, maar ik heb vaak het idee dat hij het zelf niet erkent. Het duurde ook een tijdje voor hij het mij vertelde (misschien ook wel logisch). Ik ben heel veel over dit onderwerp gaan lezen, waardoor ik hem een stuk beter begrijp. Het chaotische, dingen vergeten, rommelig in huis, ergens enthousiast aan willen beginnen maar dat nooit doen of afmaken... zo herkenbaar. Ik probeer het bespreekbaar te maken, toon begrip, maar hij omzeilt het onderwerp meestal. Hulp (medicijnen, tips) wuift hij meestal weg.

Het heeft zijn charmes, een man met ADD... "never a dull moment". Maar ik vind het jammer dat hij zich er zelf niet in verdiept. Volgens mij zou hij zichzelf (en zijn kind met dezelfde diagnose) dan ook iets beter begrijpen.
Alle reacties Link kopieren
ik heb drie jaar een partner gehad met adhd, ik herken dit totaal niet
Lorem Ipsum
quote:Sofief schreef op 15 april 2016 @ 07:13:

[...]





Dit zijn idd herkenbare dingen, heel typerend voor iemand met Adhd die hulp nodig heeft dn die niet krijgt of nooit heeft gekregen. Gelukkig is die hulp laagdrempelig en overal beschikbaar maar als je partner daar niet voor openstaat is gewoon stom. Dan snap ik dat dat zwaar is voor jou! Niet erkende of onbehandelde adhd is k*t, maar met hulp is er meer dan prima mee te leven. En er zijn idd ook positieve kanten, Adhd-ers hebben doorgaans een groot rechtvaardigheidsgevoel en zijn creatief.



Dat kan wel kloppen wat je zegt, hij is er pas op latere leeftijd achtergekomen dat hij ADHD heeft. Wat ik lastig vond is dat hij niks probeerde om iets wel te kunnen.

Ik ergerde mij daaraan, omdat ik zelf een lichte autistische stoornis heb en mijn problemen ook aanpakte door een manier te verzinnen hoe iets me wel kan lukken.

Ik probeerde hem ook op die manier te helpen om mee te denken hoe hij iets op een manier kan doen dat het wel lukt. Maar daar wilde hij niet zoveel van weten, ik denk omdat het voor hem confronterend was en hij zich daarom verzetten. Een gevoel wat ik ook uit eigen ervaring goed kan begrijpen.

Maar omdat ik vrij vroeg gediagnosticeerd ben heb ik denk ik simpelweg langer de tijd gehad om er mee om te leren gaan
Alle reacties Link kopieren
quote:JulienClerc schreef op 15 april 2016 @ 08:04:

Wat voor hulp dan? Ik heb ooit een coach gehad, maar dat sloeg nergens op. Echt goede begeleiding heb ik nooit kunnen vinden en de ggz richt zich vooral op kinderen.Ik word begeleid bij praktische zaken, want anders lukken dingen als administratie en huishouden bijna niet.. Zo idioot. En ik leer mijn impulsen beter te controleren en met verslavingsdrang om te gaan. Ben er zooooooo blij mee!! Ik zit bij psyq trouwens.
Alle reacties Link kopieren
quote:Anoniem8903 schreef op 17 april 2016 @ 17:21:

[...]





Dat kan wel kloppen wat je zegt, hij is er pas op latere leeftijd achtergekomen dat hij ADHD heeft. Wat ik lastig vond is dat hij niks probeerde om iets wel te kunnen.

Ik ergerde mij daaraan, omdat ik zelf een lichte autistische stoornis heb en mijn problemen ook aanpakte door een manier te verzinnen hoe iets me wel kan lukken.

Ik probeerde hem ook op die manier te helpen om mee te denken hoe hij iets op een manier kan doen dat het wel lukt. Maar daar wilde hij niet zoveel van weten, ik denk omdat het voor hem confronterend was en hij zich daarom verzetten. Een gevoel wat ik ook uit eigen ervaring goed kan begrijpen.

Maar omdat ik vrij vroeg gediagnosticeerd ben heb ik denk ik simpelweg langer de tijd gehad om er mee om te leren gaan



Dat helpt wel, hoewel mijn diagnose ook laat kwam. Belangrijkste is de bereidheid aan je zwakke kanten te werken maar dat geldt voor iedereen eigenlijk. Ik weet dat ik sommige dingen echt vermijd maar niet moet vermijden en de hulp om het toch te kunnen doen is heel prettig.

Maar een partner die niet erkent dat er problemen zijn en ze niet oppakt lijkt me heel zwaar en zou ik best pissig om worden.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven