Is dit kinderachtige jaloersie of...?

03-09-2015 18:25 107 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik lees al een tijd mee op dit forum en heb nu zelf even wat inzicht nodig ;)



Sinds afgelopen werk ik, voor het eerst na mijn afstuderen. 4 dagen in de week, 32 uur. Mijn vriend is sinds vorige week begonnen aan een nieuwe opleiding, en aangezien hij een zorg opleiding doet bestaat zijn klas dus voor het grootste gedeelte uit meiden. Vorig jaar was dit ook het geval en ben ik het hele jaar jaloers geweest en hem ook gecontroleerd. Daar heb ik spijt van! Afgelopen zaterdag hebben we daar een goed gesprek over gehad, waarin ik hem heb belooft niet meer te controleren. Dit ga ik ook echt niet meer doen. Hij heeft me belooft dingen niet meer voor me te verzwijgen, want hij gaf zaterdag toe niet altijd even eerlijk te zijn geweest vorig jaar (niks heftigs, maar wordt anders een nog langer verhaal dan het al is)



Waar ik dus mee zit, is dat ik me ontzettend kinderachtig voel dat ik dit jaloerse gedrag wel hou.

Zo voel ik me er niet prettig bij dat mijn vriend gevraagd is door een meisje uit z'n klas om samen te reizen. 'Het kind' is 15 én lesbisch en mijn vriend 26. Ik zie dus geen enkel 'vreemdgaan' gevaar. En toch voel ik me er niet prettig bij.. En daar voel ik me kinderachtig over. Ik snap bij mezelf niet waar dit gevoel vandaan komt.

Vandaag eet ik na een lange dag op het werk alleen, omdat vriendlief met z'n klas uit eten gaat en wat gaat drinken. En hier hetzelfde verhaal. Ik vind dit niet leuk! Terwijl ik het wel leuk wil vinden voor hem. Ik gun het hem zo dat hij vrienden maakt op school en het er naar z'n zin heeft.. Vorig jaar lag hij ook nooit dwars als ik wat ging doen met mijn mede studenten en daarom heeft hij goed recht dat hij nu ook iets leuks gaat doen.

Doordat ik me verward voel over deze situatie (waarom vind ik dit niet leuk, terwijl ik het hem wel gun), kan ik nooit enthousiast reageren als hij met verhalen komt. Dit vind ik niet leuk voor hem en ik wil ook gewoon enthousiaster kunnen reageren.. Ik zeg ook vaak tegen hem dat ik het hem wel gun,maar dat komt niet echt over op deze manier.



Stel ik me aan? Is dit kinderachtig? Maar.. Wat moet ik eraan doen om dit 'jaloerse' (zo noemt mijn vriend het, maar is dit jaloersie?) gedrag niet meer te vertonen? Claim ik mijn vriend teveel op deze manier? Ik heb behoorlijk behoefte aan nabijheid op dit moment, doordat ik gespannen en moe ben van het inwerken, maar mag ik dit van hem vragen? Ik zou graag jullie advies/inzicht willen hebben, want zelf weet ik het even niet meer..

Liefs,
Klopt, maar alle beetjes helpen toch?
En iets minder in haar gevoel zitten kan zeker geen kwaad
Ik vind sommige reacties hier echt lullig. ik ben het er totaal mee eens dat het geem gezond gedrag is.. maar zoals ik het uit het verhaal opmaak is tTS haarzelf daar ook heel goed bewust van.. maar goed het rotgevoel wat ze soms heeft veranderd daardoor niet meteen..
Alle reacties Link kopieren
Ik begrijp je wel! En ik heb vele vriendinnen die ook gewoon zo zijn. Maar weet je, uiteindelijk duw je hem van je af met dit gedrag. Hoe moeilijk het ook is, probeer je erover heen te zetten.



Het is niet de bedoeling dat hij dingen gaat verzwijgen omdat hij weet hoe jij erop zal reageren. Wanneer hij iets doet met z'n klas, kun jij misschien afleiding zoeken. Ik vind niet dat je dingen verbied, je hebt er moeite mee. En dat geeft niets, want je weet het ook van jezelf.



Zelf ben ik ook wel zo geweest! Tot ik inzag dat het geen nut heeft.. En vaak wanneer m'n vriend dan eindelijk thuis kwam, schaamde ik me diep. Ik gedroeg me belachelijk! Dus kun je beter denken: oké ga maar, ik zie je wel weer terug! Heb je angst dat hij je verlaat? Dingen kun je nooit van te voren weten en al helemaal niet tegen houden. Probeer er lichter over te denken. 😊
Alle reacties Link kopieren
Ik heb zelf nogal last gehad van jaloers gevoel in relaties (in een iets andere context, maar alsnog onredelijk) en wat mij heeft geholpen is en een open gesprek waarin je alle vragen stelt die je wilt stellen en zegt wat je op je hart hebt, maar daarna geen nieuwe gesprekken meer over de situatie. En tegelijk hielp het om me veel meer in te zetten voor de dingen die ik in mijn leven wil bereiken. Dus niet meer zo veel bezig zijn met vriend, maar met mijn eigen leven.



Overigens had ik het nodig om de relatie te verbreken om tot dit inzicht te komen (gelukkig is het allemaal goed gekomen) en dat deed pijn, dus ik hoop voor jou dat zoiets niet nodig is. Je moet jezelf een schop onder je kont geven en je richten op je geluk onafhankelijk van hem.
Ik krijg echt de kriebels van jaloerse mensen in familie. vriendschap of relatie ik zou je uit de weggaan ik ben meer van de gun factor naar ander toe maar ja dat ben ik...



Maar anderzijds ga bij je zelf na waarom je deze gevoelens hebt is er misschien iets vervelends gebeurd waarom je je zo voelt jaloezie komt niet zomaar?
Alle reacties Link kopieren
quote:zonnetje20 schreef op 03 september 2015 @ 23:54:

Soms denk ik wel eens leefde ik maar 59 jaar geleden , geen mobiele telefoons , geen internet , geen dating sites , lijkt me dat al die mensen toen veel minder stress en jaloezie hadden Dan heb jij de brieven van mijn opa niet gelezen, die bijna 80 jaar geleden super jaloers was op mannen die in de buurt van mijn oma kwamen 😉

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven