Thuis
alle pijlers
Meer dan 2 (bijna) volwassen gezinsleden in 1 huis
zaterdag 3 oktober 2015 15:27
Ik heb een vraag aan de mensen met (bijna) volwassen kinderen: Hoe vaak denk je (al dan niet stiekem) bij jezelf: Eigenlijk is deze gezinswoning helemaal niet zo geschikt voor een huishouden met meer dan twee volwassenen.
Ik kan me niet voorstellen dat iedereen op het forum in kasten van huizen woont aangezien het merendeel van de woningen in Nederland uit eensgezinswoningen (vrijstaand, twee onder een kap, tussenwoningen etc) met een vloeroppervlakte van gemiddeld 120 a 150 m2. Prima te doen voor twee volwassenen met een of twee jonge kinderen, die nog niet helemaal zelf hun ritme kunnen of mogen bepalen. Voor wie je als ouder tot op zekere leeftijd ook bepaalt hoe laat ze aan tafel worden verwacht, een bad kunnen of mogen nemen en hoe laat ze 's avonds binnen moeten zijn etc etc.
Maar vanaf een bepaalde leeftijd verandert dat. In de puberteit natuurlijk al, maar als ze zelfs die fase al ontgroeid zijn, studeren of misschien al werken, jij geen idee hebt of iemand die middag of avond plannen heeft, wel of niet mee eet, hoe laat er iemand midden in de nacht een deur opent of filevorming bij de wc of badkamer etc. (want laten we wel wezen, er zijn vast huishoudens met evenveel badkamers als slaapkamers, maar voor het grootste deel van de huishoudens gaat dat gewoon niet op.) en juist voor degenen die dat niet hebben, heb ik toch wel een vraag waar ik benieuwd naar ben: werkt dat af en toe niet heel erg op je zenuwen?
Zijn gewone gezinswoningen eigenlijk wel zo geschikt voor een gezin met oudere kinderen? Of hebben veel mensen in het algemeen een vrij gemakkelijk irritatielevel?
Ik kan me niet voorstellen dat iedereen op het forum in kasten van huizen woont aangezien het merendeel van de woningen in Nederland uit eensgezinswoningen (vrijstaand, twee onder een kap, tussenwoningen etc) met een vloeroppervlakte van gemiddeld 120 a 150 m2. Prima te doen voor twee volwassenen met een of twee jonge kinderen, die nog niet helemaal zelf hun ritme kunnen of mogen bepalen. Voor wie je als ouder tot op zekere leeftijd ook bepaalt hoe laat ze aan tafel worden verwacht, een bad kunnen of mogen nemen en hoe laat ze 's avonds binnen moeten zijn etc etc.
Maar vanaf een bepaalde leeftijd verandert dat. In de puberteit natuurlijk al, maar als ze zelfs die fase al ontgroeid zijn, studeren of misschien al werken, jij geen idee hebt of iemand die middag of avond plannen heeft, wel of niet mee eet, hoe laat er iemand midden in de nacht een deur opent of filevorming bij de wc of badkamer etc. (want laten we wel wezen, er zijn vast huishoudens met evenveel badkamers als slaapkamers, maar voor het grootste deel van de huishoudens gaat dat gewoon niet op.) en juist voor degenen die dat niet hebben, heb ik toch wel een vraag waar ik benieuwd naar ben: werkt dat af en toe niet heel erg op je zenuwen?
Zijn gewone gezinswoningen eigenlijk wel zo geschikt voor een gezin met oudere kinderen? Of hebben veel mensen in het algemeen een vrij gemakkelijk irritatielevel?
zaterdag 3 oktober 2015 23:46
Met het oog op (veel) later hebben we een huis met twee badkamers gekocht. De tweede badkamer is op zolder waar ook twee slaapkamers zijn. Lijkt me ideaal als mijn zoons wat ouder zijn dat ze daar hun puberdingen doen en wij op de eerste verdieping onze eigen badkamer hebben. Vooralsnog gebruiken mijn vriend en zoons de badkamer op de eerste verdieping en gebruik ik de badkamer op zolder omdat ik de douche in de zolder badkamer fijner vind.
We hebben een kamer en suite, dus zo kunnen we beneden ook wat ruimte creeeren voor iedereen en hun hobby's/ activiteiten alhoewel ik vroeger liever op mijn kamer hing dan bij mijn ouders beneden op de bank.
We hebben een kamer en suite, dus zo kunnen we beneden ook wat ruimte creeeren voor iedereen en hun hobby's/ activiteiten alhoewel ik vroeger liever op mijn kamer hing dan bij mijn ouders beneden op de bank.
zondag 4 oktober 2015 02:19
quote:tanteslankie schreef op 03 oktober 2015 @ 23:40:
Irritatie is goed. Dan gaa ze sneller het huis uit. Hoe comfortabel, hoe langer ze blijven hangen...
Zo heeft de natuur het denk ik wel een beetje bedacht , dat je kinderen het huis uitgroeien.
Ik hou veel van mijn kids, maar zou het toch niet zo gezond vinden als ze geen behoefte gaan hebben aan op eigen benen staan en zich tot ver In de volwassen leeftijd zich in hotel mama/ papa wentelen.
Ik heb een dochter van 25 die woont inmiddels 6 jaar op zichzelf.
En het gegeven van kinderen die uit huis gaan is dat er , na je even door de onwennige tijd van loskoppelen en gemis moet worstelen , weer een leuke nieuwe fase aanbreekt met je kind.
Ik heb de band juist als hechter ervaren. Ik groeide ( en nog) van trots op wat die dame op eigen benen allemaal flikte.
Ik genoot van de wastips die ik nu van haar kreeg. Van het bijkletsen van alle avonturen waar je nu niet meer met je neus bovenop zit ( of van het niet meer allemaal weten en je zorgen maken )
Van de culinaire hoogstandjes die ze niet uit mijn keuken heeft, maar zelf gevonden en deelt.
En dat alles zonder stoorzenders als lang bezette badkamers,de lege deobus in de kast vinden, uitgebreid tosti's bakken in je net schoongepoetste keuken waar je de zweetdruppel nog van je voorhoofd veegt of zinloze discussies omdat we beiden van hetzelfde laken het pak zijn.
En hoewel ik haar met tijd en wijlen nog kan missen in huis, omdat wij als nachtvlinders uren konden kletsen,of dubbel lagen van het lachen, of als ik naar een feestje moet, en zij met alle tijd en geduld mijn wanhoop voor de kledingkast in een passend advies kon vangen en ik het nu alleen moet zien te besluiten,hebben we er samen een nog hechtere band voor terug gekregen.
Of hechter is misschien niet het goede woord,maar anders leuk.
Irritatie is goed. Dan gaa ze sneller het huis uit. Hoe comfortabel, hoe langer ze blijven hangen...
Zo heeft de natuur het denk ik wel een beetje bedacht , dat je kinderen het huis uitgroeien.
Ik hou veel van mijn kids, maar zou het toch niet zo gezond vinden als ze geen behoefte gaan hebben aan op eigen benen staan en zich tot ver In de volwassen leeftijd zich in hotel mama/ papa wentelen.
Ik heb een dochter van 25 die woont inmiddels 6 jaar op zichzelf.
En het gegeven van kinderen die uit huis gaan is dat er , na je even door de onwennige tijd van loskoppelen en gemis moet worstelen , weer een leuke nieuwe fase aanbreekt met je kind.
Ik heb de band juist als hechter ervaren. Ik groeide ( en nog) van trots op wat die dame op eigen benen allemaal flikte.
Ik genoot van de wastips die ik nu van haar kreeg. Van het bijkletsen van alle avonturen waar je nu niet meer met je neus bovenop zit ( of van het niet meer allemaal weten en je zorgen maken )
Van de culinaire hoogstandjes die ze niet uit mijn keuken heeft, maar zelf gevonden en deelt.
En dat alles zonder stoorzenders als lang bezette badkamers,de lege deobus in de kast vinden, uitgebreid tosti's bakken in je net schoongepoetste keuken waar je de zweetdruppel nog van je voorhoofd veegt of zinloze discussies omdat we beiden van hetzelfde laken het pak zijn.
En hoewel ik haar met tijd en wijlen nog kan missen in huis, omdat wij als nachtvlinders uren konden kletsen,of dubbel lagen van het lachen, of als ik naar een feestje moet, en zij met alle tijd en geduld mijn wanhoop voor de kledingkast in een passend advies kon vangen en ik het nu alleen moet zien te besluiten,hebben we er samen een nog hechtere band voor terug gekregen.
Of hechter is misschien niet het goede woord,maar anders leuk.
zondag 4 oktober 2015 02:31
Verder groei je er in mee idd.
Afhankelijk van hoe hoog of laag je irtitantiegrens is, verwisseld mogelijke irritatie van rondslingerende auto' of kilo's zand door je kamer als ze hun schoenen uitrekken , naar struikelen over hun tassen en een aanrecht vol broodkruimels en melkpakken met drie druppels melk er in.
Baal je eerst dat ze veel te vroeg wakker zijn, dan baal je dat ze het bed niet uit te branden zijn, dan wel s'avonds je wakker houden door laat thuis komen.
Ik denk dat irritatie op zijn tijd onvermijdelijk is met meerder mensen onder 1 dak, niet zozeer leeftijd gebonden.
Alleen de behoefte aan wat privacy en eigen koers kunnen varen zal ( als het goed is) bij zowel kind als ouder gaan toenemen naarmate ze volwassen worden/ zijn.
En dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling die de weg richting zelfstandigheid en uitvliegen wijst.
Afhankelijk van hoe hoog of laag je irtitantiegrens is, verwisseld mogelijke irritatie van rondslingerende auto' of kilo's zand door je kamer als ze hun schoenen uitrekken , naar struikelen over hun tassen en een aanrecht vol broodkruimels en melkpakken met drie druppels melk er in.
Baal je eerst dat ze veel te vroeg wakker zijn, dan baal je dat ze het bed niet uit te branden zijn, dan wel s'avonds je wakker houden door laat thuis komen.
Ik denk dat irritatie op zijn tijd onvermijdelijk is met meerder mensen onder 1 dak, niet zozeer leeftijd gebonden.
Alleen de behoefte aan wat privacy en eigen koers kunnen varen zal ( als het goed is) bij zowel kind als ouder gaan toenemen naarmate ze volwassen worden/ zijn.
En dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling die de weg richting zelfstandigheid en uitvliegen wijst.
zondag 4 oktober 2015 03:01
Heey!
Mn broer en ik waren allebei volop volwassen toen we nog thuis woonden en op onszelf gingen wonen.
Tijdens mijn verdere studies ben ik nooit 'op kot' (op kamers bij jullie) geweest en reed ik braafjes met de bus na elke schooldag terug naar huis. Het scheelde natuurlijk wel dat toendertijd geen enkele van mn klasgenoten een studentenkot had, slechts eentje, maar die woonde al jong samen met haar vriend wegens problemen thuis en zeer zelfstandig. Ikzelf had een twijfelperiode gehad, mede door broer, om het toch eens te proberen op kamers, maar ik was veel liever bij pa en ma thuis, wellicht Financieel zou het wel hebben gekund, maar toch...
Mijn oudere broer heeft nochtans 4 jaar op kot gezeten, tot zn 22e. 3 jaar tijdens de hogeschool, 1 jaar nog op de universiteit. Tijdens vakanties/weekends/vrije dagen, bleef ook hij regelmatig slapen bij ons thuis. Voor bij te slapen oa, beter eten en zijn was. Toch studeerden wij in dezelfde stad. Groot verschil dus eigenlijk.
Hoewel, daarna heeft mijn broer nog tot zijn 31,5 thuis gewoond. Het laatste jaar woont hij pas alleen op een koopappartement. Regelmatig blijft hij nog bij pa en ma overnachten, vooral tijdens het weekend en feestdagen oid.
Ikzelf ben tot mijn 25 thuis blijven wonen, mijn vriend tot zn 31e. Mijn beste vriendin, nu 31, gaat nu pas op zichzelf wonen voor de eerste keer. Tja, de aard van het beestje zeker, en zij is niet minder zelfstandig of wereldvreemd, lijkt mij...
Toch ken ik genoeg mensen die al vrij vroeg op zichzelf of kamers zijn gaan wonen, terwijl wij zeker niet overbeschermd werden. Ik kom gewoon uit een warme omgeving oa. Misschien heeft dat er iets mee te maken?
Maar je ziet, ergernissen groot of klein zijn er altijd met meerdere mensen onder één dak, natuurlijk, zo ook hier te lezen en ik kan er zeker van meespreken.
Waar er mensen zijn word nu eenmaal gemenst en geleefd, é!
Mn broer en ik waren allebei volop volwassen toen we nog thuis woonden en op onszelf gingen wonen.
Tijdens mijn verdere studies ben ik nooit 'op kot' (op kamers bij jullie) geweest en reed ik braafjes met de bus na elke schooldag terug naar huis. Het scheelde natuurlijk wel dat toendertijd geen enkele van mn klasgenoten een studentenkot had, slechts eentje, maar die woonde al jong samen met haar vriend wegens problemen thuis en zeer zelfstandig. Ikzelf had een twijfelperiode gehad, mede door broer, om het toch eens te proberen op kamers, maar ik was veel liever bij pa en ma thuis, wellicht Financieel zou het wel hebben gekund, maar toch...
Mijn oudere broer heeft nochtans 4 jaar op kot gezeten, tot zn 22e. 3 jaar tijdens de hogeschool, 1 jaar nog op de universiteit. Tijdens vakanties/weekends/vrije dagen, bleef ook hij regelmatig slapen bij ons thuis. Voor bij te slapen oa, beter eten en zijn was. Toch studeerden wij in dezelfde stad. Groot verschil dus eigenlijk.
Hoewel, daarna heeft mijn broer nog tot zijn 31,5 thuis gewoond. Het laatste jaar woont hij pas alleen op een koopappartement. Regelmatig blijft hij nog bij pa en ma overnachten, vooral tijdens het weekend en feestdagen oid.
Ikzelf ben tot mijn 25 thuis blijven wonen, mijn vriend tot zn 31e. Mijn beste vriendin, nu 31, gaat nu pas op zichzelf wonen voor de eerste keer. Tja, de aard van het beestje zeker, en zij is niet minder zelfstandig of wereldvreemd, lijkt mij...
Toch ken ik genoeg mensen die al vrij vroeg op zichzelf of kamers zijn gaan wonen, terwijl wij zeker niet overbeschermd werden. Ik kom gewoon uit een warme omgeving oa. Misschien heeft dat er iets mee te maken?
Maar je ziet, ergernissen groot of klein zijn er altijd met meerdere mensen onder één dak, natuurlijk, zo ook hier te lezen en ik kan er zeker van meespreken.
Waar er mensen zijn word nu eenmaal gemenst en geleefd, é!
zondag 4 oktober 2015 03:08
quote: Zo heeft de natuur het denk ik wel een beetje bedacht , dat je kinderen het huis uitgroeien.
Ik hou veel van mijn kids, maar zou het toch niet zo gezond vinden als ze geen behoefte gaan hebben aan op eigen benen staan en zich tot ver In de volwassen leeftijd zich in hotel mama/ papa wentelen.
Ik heb een dochter van 25 die woont inmiddels 6 jaar op zichzelf.
En het gegeven van kinderen die uit huis gaan is dat er , na je even door de onwennige tijd van loskoppelen en gemis moet worstelen , weer een leuke nieuwe fase aanbreekt met je kind.
Ik heb de band juist als hechter ervaren. Ik groeide ( en nog) van trots op wat die dame op eigen benen allemaal flikte.
Ik genoot van de wastips die ik nu van haar kreeg. Van het bijkletsen van alle avonturen waar je nu niet meer met je neus bovenop zit ( of van het niet meer allemaal weten en je zorgen maken )
Van de culinaire hoogstandjes die ze niet uit mijn keuken heeft, maar zelf gevonden en deelt.
En dat alles zonder stoorzenders als lang bezette badkamers,de lege deobus in de kast vinden, uitgebreid tosti's bakken in je net schoongepoetste keuken waar je de zweetdruppel nog van je voorhoofd veegt of zinloze discussies omdat we beiden van hetzelfde laken het pak zijn.
En hoewel ik haar met tijd en wijlen nog kan missen in huis, omdat wij als nachtvlinders uren konden kletsen,of dubbel lagen van het lachen, of als ik naar een feestje moet, en zij met alle tijd en geduld mijn wanhoop voor de kledingkast in een passend advies kon vangen en ik het nu alleen moet zien te besluiten,hebben we er samen een nog hechtere band voor terug gekregen.
Of hechter is misschien niet het goede woord,maar anders leuk.Behalve de leeftijd van je dochter en hoelang zij al alleen woont, kon dit best wel eens het verhaal van mijn mama wezen... Mooi gezegd!
Ik hou veel van mijn kids, maar zou het toch niet zo gezond vinden als ze geen behoefte gaan hebben aan op eigen benen staan en zich tot ver In de volwassen leeftijd zich in hotel mama/ papa wentelen.
Ik heb een dochter van 25 die woont inmiddels 6 jaar op zichzelf.
En het gegeven van kinderen die uit huis gaan is dat er , na je even door de onwennige tijd van loskoppelen en gemis moet worstelen , weer een leuke nieuwe fase aanbreekt met je kind.
Ik heb de band juist als hechter ervaren. Ik groeide ( en nog) van trots op wat die dame op eigen benen allemaal flikte.
Ik genoot van de wastips die ik nu van haar kreeg. Van het bijkletsen van alle avonturen waar je nu niet meer met je neus bovenop zit ( of van het niet meer allemaal weten en je zorgen maken )
Van de culinaire hoogstandjes die ze niet uit mijn keuken heeft, maar zelf gevonden en deelt.
En dat alles zonder stoorzenders als lang bezette badkamers,de lege deobus in de kast vinden, uitgebreid tosti's bakken in je net schoongepoetste keuken waar je de zweetdruppel nog van je voorhoofd veegt of zinloze discussies omdat we beiden van hetzelfde laken het pak zijn.
En hoewel ik haar met tijd en wijlen nog kan missen in huis, omdat wij als nachtvlinders uren konden kletsen,of dubbel lagen van het lachen, of als ik naar een feestje moet, en zij met alle tijd en geduld mijn wanhoop voor de kledingkast in een passend advies kon vangen en ik het nu alleen moet zien te besluiten,hebben we er samen een nog hechtere band voor terug gekregen.
Of hechter is misschien niet het goede woord,maar anders leuk.Behalve de leeftijd van je dochter en hoelang zij al alleen woont, kon dit best wel eens het verhaal van mijn mama wezen... Mooi gezegd!
zondag 4 oktober 2015 08:42
quote:modus_ schreef op 03 oktober 2015 @ 23:46:
Met het oog op (veel) later hebben we een huis met twee badkamers gekocht. De tweede badkamer is op zolder waar ook twee slaapkamers zijn. Lijkt me ideaal als mijn zoons wat ouder zijn dat ze daar hun puberdingen doen en wij op de eerste verdieping onze eigen badkamer hebben. Vooralsnog gebruiken mijn vriend en zoons de badkamer op de eerste verdieping en gebruik ik de badkamer op zolder omdat ik de douche in de zolder badkamer fijner vind.
We hebben een kamer en suite, dus zo kunnen we beneden ook wat ruimte creeeren voor iedereen en hun hobby's/ activiteiten alhoewel ik vroeger liever op mijn kamer hing dan bij mijn ouders beneden op de bank.Klinkt wel heerlijk, modus! En fijn dat jullie nu al in de mogelijkheid waren om voor een huis met zoveel ruimte te kiezen. Niet dat ik mij nu ergens zorgen om moet maken, maar 't idee kwam door de logé wel in me op. Hoewel geloof ik iedereen het erover eens is dat het met je eigen kinderen niet te vergelijken is. Ik kan me alleen echt nog zo weinig voorstellen bij puber- of volwassen zonen met eigen levens en ritmes. Nou ja, het is gelukkig nog heeeeel ver weg.
Met het oog op (veel) later hebben we een huis met twee badkamers gekocht. De tweede badkamer is op zolder waar ook twee slaapkamers zijn. Lijkt me ideaal als mijn zoons wat ouder zijn dat ze daar hun puberdingen doen en wij op de eerste verdieping onze eigen badkamer hebben. Vooralsnog gebruiken mijn vriend en zoons de badkamer op de eerste verdieping en gebruik ik de badkamer op zolder omdat ik de douche in de zolder badkamer fijner vind.
We hebben een kamer en suite, dus zo kunnen we beneden ook wat ruimte creeeren voor iedereen en hun hobby's/ activiteiten alhoewel ik vroeger liever op mijn kamer hing dan bij mijn ouders beneden op de bank.Klinkt wel heerlijk, modus! En fijn dat jullie nu al in de mogelijkheid waren om voor een huis met zoveel ruimte te kiezen. Niet dat ik mij nu ergens zorgen om moet maken, maar 't idee kwam door de logé wel in me op. Hoewel geloof ik iedereen het erover eens is dat het met je eigen kinderen niet te vergelijken is. Ik kan me alleen echt nog zo weinig voorstellen bij puber- of volwassen zonen met eigen levens en ritmes. Nou ja, het is gelukkig nog heeeeel ver weg.
zondag 4 oktober 2015 13:01
Mijn 2 nu volwassen kinderen zijn me nooit teveel geweest!
We liepen en lopen elkaar nooit in de weg, de kinderen hadden en hebben een grote vrijheid hier en zelf altijd een gezonde dosis eigen verantwoordelijkheid aan de dag gelegd. Ook als pubers zijnde.
Daar kwamen niet eens regels aan te pas, het ging relaxt en als vanzelf.
Ik ben ervan overtuigd dat als je een goede band hebt met je kinderen het dan in de pubertijd en jongvolwassenheid ook wel losloopt.
Dat investeren in die (vertrouwens)band doe je imo van jongs af aan en wij hebben als ouders ook altijd "gewoon" vertrouwen in de kinderen gehad en getoond, ze altijd serieus genomen, rekening houdend met hun leeftijd.
Sinds begin september is ook de jongste uitgevlogen en ze mogen van mij elk moment hier weer intrekken!
1 badkamer, maar mijn huis beschikt wel over een extra tuinkamer met keukenblokje die de kinderen als eigen woonkamer konden gebruiken om hun vrienden te ontvangen, eigen muziek te draaien, tv te kijken enz.
De vrienden kwamen hier graag over de vloer, konden altijd mee-eten of blijven slapen.
Zoon hield die ruimte + eigen slaapkamer zelf schoon, waste afgelopen jaren zijn eigen kleren en beddengoed, kan zelf koken, was al soort van op kamers hier.
Je merkt dat op een gegeven leeftijd je allebei de nodige privacy op prijs stelt en rekening met elkaar houdt over en weer.
Zo heb ik afgelopen jaar een stacaravan aangeschaft waar ik in de weekenden (of andere mooie dagen) heb doorgebracht.
Dan had hij het huis voor zich alleen en ik denk dat het zo voor allebei een fijne overgang was naar echt zelfstandig en uit huis gaan.
Hoewel ik me prima in mijn eentje kan vermaken, is een empty nest met alle privacy en hele huis voor jezelf ook weer wennen, na zoveel jaren!
Dochter komt dan weer graag met haar vriend naar het park en dan lever ik mijn 2-persoonskamer in en ga zelf in het 1-persoonsbed.
Nog altijd kunnen we probleemloos in 1 ruimte wonen/verblijven, we brengen nog steeds gezamenlijke vakanties door.
Dochter moet binnenkort haar huurhuis uit en als ze dan nog niks anders heeft, mogen zij + vriend hier zo weer tijdelijk intrekken.
Zoon komt soms in het weekend naar huis en soms ben ik er dan niet. We stemmen dat wel af en houden dus gewoon rekening met elkaar.
Je groeit "gewoon" met elkaar mee.
We liepen en lopen elkaar nooit in de weg, de kinderen hadden en hebben een grote vrijheid hier en zelf altijd een gezonde dosis eigen verantwoordelijkheid aan de dag gelegd. Ook als pubers zijnde.
Daar kwamen niet eens regels aan te pas, het ging relaxt en als vanzelf.
Ik ben ervan overtuigd dat als je een goede band hebt met je kinderen het dan in de pubertijd en jongvolwassenheid ook wel losloopt.
Dat investeren in die (vertrouwens)band doe je imo van jongs af aan en wij hebben als ouders ook altijd "gewoon" vertrouwen in de kinderen gehad en getoond, ze altijd serieus genomen, rekening houdend met hun leeftijd.
Sinds begin september is ook de jongste uitgevlogen en ze mogen van mij elk moment hier weer intrekken!
1 badkamer, maar mijn huis beschikt wel over een extra tuinkamer met keukenblokje die de kinderen als eigen woonkamer konden gebruiken om hun vrienden te ontvangen, eigen muziek te draaien, tv te kijken enz.
De vrienden kwamen hier graag over de vloer, konden altijd mee-eten of blijven slapen.
Zoon hield die ruimte + eigen slaapkamer zelf schoon, waste afgelopen jaren zijn eigen kleren en beddengoed, kan zelf koken, was al soort van op kamers hier.
Je merkt dat op een gegeven leeftijd je allebei de nodige privacy op prijs stelt en rekening met elkaar houdt over en weer.
Zo heb ik afgelopen jaar een stacaravan aangeschaft waar ik in de weekenden (of andere mooie dagen) heb doorgebracht.
Dan had hij het huis voor zich alleen en ik denk dat het zo voor allebei een fijne overgang was naar echt zelfstandig en uit huis gaan.
Hoewel ik me prima in mijn eentje kan vermaken, is een empty nest met alle privacy en hele huis voor jezelf ook weer wennen, na zoveel jaren!
Dochter komt dan weer graag met haar vriend naar het park en dan lever ik mijn 2-persoonskamer in en ga zelf in het 1-persoonsbed.
Nog altijd kunnen we probleemloos in 1 ruimte wonen/verblijven, we brengen nog steeds gezamenlijke vakanties door.
Dochter moet binnenkort haar huurhuis uit en als ze dan nog niks anders heeft, mogen zij + vriend hier zo weer tijdelijk intrekken.
Zoon komt soms in het weekend naar huis en soms ben ik er dan niet. We stemmen dat wel af en houden dus gewoon rekening met elkaar.
Je groeit "gewoon" met elkaar mee.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
