Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~9000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste drie delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV



Eind 2014 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.



Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

quote:Amy_123 schreef op 04 oktober 2015 @ 20:59:

Sanshiny: Ja dat is een beetje dubbel. Ik vind het jammer omdat ik eigenlijk het gevoel heb dat het zo hoort, een relatie hebben. Dat komt ook door reacties uit mijn omgeving.



Maar ik ben nooit zo lang alleen geweest en kom er nu achter dat ik het eigenlijk wel prettig vind ook. Alsof ik mezelf nu beter leert kennen nu ik me niet hoef aan te passen aan een ander.

Ik investeer in mijzelf, zonder dat iemand daar kritiek op heeft.

Ik doe wat ik wil, wanneer ik wil, zonder dat ik iemand verantwoording schuldig ben.

En ik vind het heerlijk! Er is een groot verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn leer ik nu.



Ik kan nu echt met een intens tevreden gevoel aan het eind van de dag bij de brandende haard zitten. Ik pak regelmatig klusjes in en om het huis op en geniet van het resultaat. Ik spreek af en toe af met vriendinnen/kennissen en dat is gezellig dan, maar ook weer fijn om thuis te komen.

Ik ben veel op pad met de hond en vooral 's avonds na het werk gaan we naar prachtige plekjes, zoals op mijn nieuwe avatar. En dat zijn echt momenten dat ik dicht bij mezelf kom, mezelf weer oplaadt na een werkdag en een vredig gevoel van krijg.



Ideaal gezien zou het misschien best fijn zijn, een relatie. Maar ik heb de lat nu zo veel hoger liggen, ik wil mezelf kunnen zijn en blijven in een relatie. Logisch dat beiden zich misschien wat moeten aanpassen hier en daar, maar in ieder geval niet meer alleen ik.

Ik voel dat ik 'groei' in zelfvertrouwen, dat ik goed ben zoals ik ben. Daar bedoel ik niet mee dat ik zo perfect ben, maar dat ik mag zijn wie ik ben en mijn eigen weg volgen.



Ik merk alleen dat als je bij veel mannen aangeeft alleen vriendschappelijk geïnteresseerd te zijn het dan helemaal niet meer hoeft. Dat vind ik jammer.

Ik heb al vrienden heb ik wel gehoord. Dat is iets wat ik ook vaak zelf gedacht heb, ook bij vrouwen, dat ze vast geen interesse in vriendschap hebben omdat ze al vrienden hebben.

Tot ik bij mezelf ten rade ging en dacht hoe ik er zelf tegen over stond. Dat ik bevriend met wat mensen ben wil niet zeggen dat ik niet geïnteresseerd ben om met meer mensen bevriend te raken. Juist wel, met de 1 kan je weer andere dingen delen/doen dan met de ander. Dus ik ga er vanuit nu dat dat vast voor anderen ook geldt.

Ik heb nog niet echt uitgevonden hoe ik nieuwe mensen ga leren kennen. En ik heb de druk daar ook een beetje vanaf gehaald, omdat ik het gevoel kreeg dat het niet goed was voordat ik dat voor elkaar had...dat hoeft niet op stel en sprong, dat kan in kleine stapjes (zoals naar zo'n openluchtconcert)



Mooi gezegd van je: dat het geluk vanuit jezelf komt en niet vanuit de buitenwereld. Dat begin ik ook te ervaren



Tja.. ik heb nu ook zoiets als dat dikgedrukte (1e zin).

Man die vandaag jarig was ben ik al vanaf dag 1 bevriend mee.

Ik mag hem heel graag, (en nog een paar daar met wie ik affectieve vriendschap voel, ook paar vrouwen, sommigen amicaler dan met anderen daar die ik ook mag), we hebben altijd lol, er zijn altijd mensen waar je naar toe trekt in gezelschap, maar voor mij wel duidelijk friendzone en dat wil ik ook zo houden.



Vandaag toespelingen uit de groep in de zin van: "ja, haal jij even een stoel voor je vriendin" (waarbij je vriendin op mij sloeg) en dergelijke.

Hij was ook duidelijk blij dat ik gekomen was, speciaal voor zijn verjaardag, dacht dat ik het vergeten was en het weekend niet kwam (omdat ik er gisteren niet al was). Me tegemoet lopen, omhelzen, blij.

Omdat ik het goed met hem kan vinden maken anderen daar iets anders van? Of denkt hij dat ik verliefd ben?

Geef ik dubbele signalen misschien? (we noemen elkaar weleens gekscherend schat, maar dat zeg ik ook tegen anderen).



Ik had zelf eten meegenomen (om in hutje te maken en op te eten voor ik terug zou rijden), maar hij stond erop dat ik meeging in het restaurant eten en heeft (alleen) mij getrakteerd, de rest was al weg en we zaten met andere bekenden. Of ik aan een tafeltje wilde zitten? (nee, dus, lekker aan de bar eten met de anderen erbij).

En anderen schoven er al "romantische' kaarsjes bij.

En dan wordt het een beetje awkward, gaat het op een gegeven moment iha over verliefdheid en dan laat ik maar weer eens vallen dat ik op niemand verliefd ben, en hoe fijn ik dat vind.

Misschien zou dat groepje het gewoon leuk vinden (2 singles die bij elkaar komen) en mogen we elkaar dus zichtbaar graag, zien ze ons veel samen als ik daar ben, en denken ze dan automatisch dat er iets opbloeit?



Hij maakt niet echt avances (gelukkig, geen directe pogingen ook als we 1 op 1 zijn, ik bedoel hij probeert dan niks), maar wel af en toe een toespeling zoals "oh, ik dacht dat je op míj verliefd was?" of zegt dan vanavond als hij naar huis gaat wel dat ie over mij gaat dromen.

Ik hoop gewoon niet dat hij mij meer dan leuk vindt, want stel dat je dan moet gaan afwijzen, kan dat ook de vriendschap beinvloeden. En die vriendschap is me dierbaar.



Ik denk niet dat het bij alle mannen alles of niks is, Amy, hooguit als ze jou anders al dan platonisch in gedachten hebben. Dan is vrienden willen worden voor die man die met jou appt wel een domper.

Platonische vrienden kan zeker wel met mannen, maar dan volgens mij met diegenen met wie je over en weer geen (seksuele) aantrekking hebt en ook geen verliefde gevoelens.

Ik ken zat mannen die ik graag mag, maar toch niks bij voel, geen lust iig.



Ik weet onderhand wel aardig wie mij "lusten" (daar zijn mannen vaak ook niet zo subtiel in ) en met wie dat gewoon niet speelt.

Ook in stamkroeg afgelopen vrijdag een feestje met artiesten enzo, en er waren mensen die daar zelden komen, maar ik toch ken van elders en ik was vrijdag soort van "populair" (veel gezoen en omhelzingen van m/v), het verbaast me elke keer hoeveel affectiever het is geworden de laatste tijd daar?!



Wie al langer meeleest: toen ik nog buiten de deur werkte, had ik mijn oog laten vallen op iemand daar in die omgeving, die bleek later dus hier te wonen (en vrouw en kind) en die was er vrijdag ook. Met een vriend van hem die ik ook ken en dan heb je ineens leuke gesprekjes, wat destijds niet mogelijk was, haha, omdat ik toen nog op hem "viel". Nu ik dat zelf niet meer heb, kan dat pas, blijkbaar, ben ik zelf ook veel losser natuurlijk.

Jammer genoeg was de man die ik laatst interessant vond er niet.



Ik kan nog niet verklaren wat nou het verschil maakt tov eerder, dat het nu zoveel closer en gemakkelijker is met allerlei mensen m/v?!

Ik zit niet lekkerder in mijn vel dan daarvoor, oid.

Misschien wel onbewust relaxter qua vriendschappen/ kennissen maken (jaren "gezaaid" en geinvesteerd in 1-op-1- gesprekjes, ik drong me niet op in groepjes bijv, en hebben mensen gewoon tijd nodig, dat je er op een gegeven moment gewoon bij hoort of zo?

En vanuit die "zekerheid" makkelijker tov nieuwe mensen leren kennen, omdat je niks van ze hoéft, geen vriendschappen verwacht, niet eager bent om ergens bij te horen? (dat was ik al nooit, ben nooit zo'n groepsmens geweest ook, ook niet toen ik jonger was, maar blijkbaar hebben mensen vaak tijd nodig om jou als "eigen"/vertrouwd te beschouwen).



Is op die camping trouwens wel stukken sneller gegaan dan hier in eigen dorp, lijkt net alsof ik sommigen al járen ken.

Ook omdat daar altijd nieuwe mensen welkom zijn, ook al zijn het daar ook kliekjes die elkaar al jaren kennen.

Of misschien gedráág ik mezelf wel als heel vertrouwd alsof ik ze al jaren ken en vindt die ander dat dan ook, hahaha?



Btw: ik moedig mannen niet bepaald aan en ben wel gezellig, maar tegen iedereen m/v dus die ik mag, en eerder afstandelijk tov mannen als ik die "lust" niet beantwoord.

Ik ben zeker geen flirt en doe niet anders tegen mannen dan tegen vrouwen.

Ik reken, ook als single, een aantal mannen zeker wel tot mijn kennissen/vrienden, zonder problemen, maar dat is dus als wederzijds duidelijk is dat we niks van elkaar hoeven en willen. Ook mannen van stellen, dan ben ik meestal ook close met de vrouwelijke helft van het stel.

Social: het lijkt mij zeker wel een beetje lastig: een relatie zou weer heel andere dingen aan de orde brengen idd.

Lijkt het al niet makkelijk om in je eentje gelukkig te zijn, een relatie doet een beroep op weer andere vaardigheden en heeft weer andere uitdagingen dan als single, dat is zonder meer waar.

Dat test sommige dingen uit, waar je met jezelf niet mee geconfronteerd wordt.



In een relatie betekent ook dat je door andermans ogen gaat kijken naar jezelf, van buitenaf.

Dingen die je zelf okay vindt en de ander misschien niet zal vinden en andersom: dingen die je van jezelf bekritiseert en anderen juist geen punt vinden.

Maar ook in hoeverre idd je je aanpast, of juist gaat trekken aan iemand, de scheidslijn tussen liefde voor jezelf en liefde voor de ander, verwachtingen, verschillen in normaalwaardes, in wat je gewend bent, normaal vindt, in behoeften, en ook onzekerheden waar je in je eentje geen last van hebt.



Iha vind ik het niet belangrijk wat anderen van mij denken of vinden, maar wel van de close mensen in mijn bestaan.

Dus ja, bij een nieuwe geliefde zou ik dat wel belangrijk vinden, terwijl je daar als single geen last van hebt.

Je gaat dan met andere ogen naar jezelf kijken (en dat kan ook positief zijn, he), kan ook verfrissend zijn (je hebt vaak toch je eigen blinde vlekken).

En btw: ongeacht dat ik me de laatste tijd geliefd voel hier en daar, (niet qua liefde in de zin van mannen, maar iha door veel meer mensen) heb ik toch dagelijks met mezelf te maken.

En dat is toch wat telt: wat je van jezelf vindt, wat je zelf voelt, hoe je zelf leeft, hoe tevreden en blij je zelf bent.

Verbonden voelen met aardig wat mensen is superfijn, maar blijft dat de connectie met jezelf het belangrijkste is.

Ik meet mezelf aan mezelf, in hoe ik ervoor sta met mezelf.



Het is heel fijn als anderen je waarderen enzo, maar ik blijf erbij dat het allerbelangrijkste is hoe je over jezelf denkt

Bevestiging houdt al in dat je dat zelf ook moet zien en voelen, pas dan bevestigt het.

Je kunt dat niet halen bij anderen, als je jezelf niet zou waarderen op de 1e plaats (het komt niet in plaats van, zeg maar).

Je kunt alleen maar putten uit waar je zelf blij van wordt, of trots op bent van jezelf, wat je zelf tot stand brengt, doet, bereikt in wie/wat je zelf wilt zijn.



Amy: fantastisch, die avatar van jou en dat je dat zo in eigen omgeving hebt!!



Sanshiny: wat fijn om te lezen dat je zo lekker in je vel zit!

Houd dat vast, hoor!

Storm: ja, hoor, was ff gezellig.

Jij weet wel over wie ik het heb, en hoewel een klein hartje ken je zo'n beetje de situatie en snap jij dat dat behalve vriendschap niet mijn type is.

+ ik wil daar gewoon met iedereen blijven omgaan en nog meer mensen spreken, en ook andere dingen doen daar, niet eoa vast groepje vormen.



Ook daarin blijf ik dol op mijn vrijheid en wil ik waken voor vanzelfsprekendheid.

Ik heb dat al in eigen stamkroeg gezien, hoe mensen er haast op gaan rekenen dat het een patroontje wordt dat je er bent (op bepaalde dag(en)) en gaan vragen waarom je er niet was, bijv.

Dat heb ik daar inmiddels onderbroken doordat ik de hele zomer op het park zat in de weekenden, en valt het nu op als ik er wél ben, haha, misschien is dát het: juist dat het niet vanzelfsprekend is zorgt ervoor dat ze het des te leuker vinden om je weer eens te zien.



Principe van schaarste versus vanzelfsprekend.

Iemand schreef eens: als je afwezigheid gevoeld/gemist wordt, dan doe je ertoe (of zoiets).

Ik geloof dat ik sinds mijn relatie met ex zelfs soort van allergisch ben geworden voor vanzelfsprekendheid (elkaar voor lief nemen).



Ik denk dat ik toen (en velen met mij) de vergissing maakte om te denken dat "er zijn voor elkaar" betekende er altijd willen/moeten zijn voor een ander. Zo ook voor bepaalde familieleden.

Maar "er voor elkaar zijn" (qua gezonde hechting) betekent volgens mij niet (meer) op dagelijkse basis, maar in nood, als het écht nodig is, als het erop aankomt, op wie je dan kunt rekenen.



Op de relatiepijler en topics over daten lees ik altijd van dat dagelijkse appen enzo.

En hoewel ik er ook wat van kan qua dagelijkse dingen (en diepere gedachtenspinsels) delen (zie dit forum alleen al) en je mensen alleen maar beter leert kennen door contact, is het voor mij niet vanzelfsprekend of dat je daar zelf (of die ander) eoa recht aan gaat ontlenen (wat vaak gebeurt: zie de topics waarom dat soort aandacht vermindert, of dat nu na een paar weken of maanden is), dat het dan opeens gek is, is er soms iets? Dan gaan mensen zich afvragen waarom dat veranderd is, wat er aan de hand is enz.



Voor je het weet wordt iets wat je herhaalt ook voor anderen een patroon en dus vanzelfsprekend, gaan mensen daarop rekenen en conclusies aan verbinden als je dat wil normaliseren.

Ik denk dat dat zeker geldt voor mensen die in het begin erg hun best doen om te pleasen niet beseffen dat ze een gewoonte vestigen, wat later tegen zich kan werken, als het zo blijft en ze dat niet meer vol kunnen houden of andere dingen ook weer hun aandacht opeisen na het 1e enthousiasme.

Of ze verwachten dat dat zich ééns terug zal betalen, terwijl de ander zich daar tevreden in wentelt en al die moeite normaal voor is geworden: dit is hoe ze met elkaar omgaan, en dat is wel zo prettig voor degene die veel geeft en er altijd wil zijn en weinig vraagt.



En als dan (na soms jaren) de "emotionele bankrekening" hoog is opgelopen door eenzijdige stortingen en de partner zich nergens van bewust vanzelfsprekend al jaren voornamelijk "saldo" opneemt en wordt aangesproken, dat hij/zij ook weleens iets mag storten, dat al die "investeringen" in de ander zich weleens mogen terugbetalen, dan blijkt vaak dat dat nooit gaat gebeuren.

Daar heeft de gever/pleaser in feite zelf aan meegewerkt, zelf dat patroon mede gecreeerd heeft, onder het mom van "wie goed doet, goed ontmoet", de verwachting eronder lag dat de ander dat voorbeeld tzt wel zal beantwoorden, dat plezier terug zal doen en dat moment komt maar niet.

Los daarvan weet die ander vaak niet eens dat het een "investering" was, dat de partner dat als "moeite doen" zag, dat daar een bedoeling achter zat, die denkt in het begin misschien nog: "wat fijn, iemand die zoveel voor me doet, wat een lief en zorgzaam karakter", maar neemt het (later) als een gegeven en komt het uit het niets als de ander dat niet meer volhoudt en diezelfde zorgzaamheid omgekeerd eens op regelmatige basis terug wil zien, gaan klagen over egocentrisme, terwijl ze dat zelf als gewoonte hebben laten ontstaan en voortgezet.



Ik denk dat mn vrouwen in hun enthousiasme van de eerste aantrekking/verliefdheid juist door dat vele appcontact in hun eigen valkuil lopen, het begint dan al met dat ze hem zelf doorlopend laten weten dat ze (net zo doorlopend) aan hem denken (terwijl er dan nog maar weinig is behalve een paar dates en "een gevoel" (verwachting/ scenario's?) om aanleiding/reden te zijn, maar nog weinig samen meegemaakt bedoel ik, vaak niet meer dan ergens een drankje doen, niet voor elkaar gekookt oid, dus geen idee van die verhoudingen nog, en dan het appen de graadmeter wordt voor "moeite doen" (wegen of die "moeite" wel een beetje gelijk op gaat, de moeite bestaat dan uit aandacht krijgen/vragen/geven.



Het "geven" van die aandacht (met dat appen oa) wordt maar al te vaak gezien als investering, terwijl het intussen een verkapt "vragen om aandacht" is en aan afgemeten wordt of die beoogde lover net zo enthousiast is als de "gever" zelf al (vooruitgelopen?) is.

Wat de een als "geven" beschouwt kan de ander juist als "vragen" ervaren: "die wil iets van me, nl aandacht terug, verwacht antwoord terug".



Ik denk dat ik daarom bijv het gisteren oncomfortabel voelde dat hij mijn eten betaalde: ten 1e was ik niet van plan in het restaurant te eten (en neem ik vaak zelf eten mee, ik kan me niet veroorloven om steeds buiten de deur te eten en de (buiten)bar als meeting point hebben sommigen al afgeschaft (en meeten dus elders, nemen zelf iets mee), want hoe gezellig ook, dat kost geld.

En dan wil ik dat dat ongeveer gelijk loopt, ik neem geen rondjes aan als ik in een groep van 10 ben en zelf geen 10 drankjes ga drinken. Ik wil ook liever dat iedereen eigen eten betaalt, zodat je bij niemand in het krijt staat en anderen ook niet het gevoel hebben om bij jou in het krijt te staan.



Nou wil ik ook niet voor de ander denken en hem in zijn waarde laten, dat ie vanwege verjaardag mij dan trakteert a la.

Ik zorg er in de regel wel voor dat het zo'n beetje gelijk op gaat, zeker als ik weet dat de ander het ook niet breed heeft.

Ik wil iig niet dat er verwachtingen uit ontstaan, het is wel iemand die spontaan voor een hele groep eten gaat maken oid, in die zin wel sociaal is tov vrienden en bekenden.



Misschien maak ik er een te big deal van, hoor, in dat licht bezien wil hij gewoon iets eten maar gaat niet in zijn eentje uit eten, en was ik immers speciaal voor die verjaardag daarheen gekomen, al zei ik (en wou ik ook) dat ik liever zelf wou betalen.

Is afhankelijk van de bedoeling daarachter: gewoon vrijblijvend ff iets eten of "mee uit eten genomen worden, 1 op 1 aan een tafeltje" (dat heeft voor mij een andere lading (al vroeg hij dat misschien uit beleefdheid, maar we eten daar doorgaans aan de bar als ik daar al eet) en dan ben je niet "samen", maar klets je ook met anderen.

Maar goed, hij heeft ook zo zijn trots, dus ik moet ook iets kunnen aannemen zonder dat dat verplichtingen schept.



Ik wil niet dat iemand anders eenzijdig in mij gaat investeren als ik al weet dat ik zoiets niet beantwoord.

En het hoeft heus niet altijd helemaal gelijk op te gaan, ik heb vrienden die het makkelijk(er) kunnen betalen en ligt die rondjes verhouding iets meer naar rato, ook omdat die met zijn 2en zijn.

En bij anderen doe ik dat andersom ook of geef ik degene die mij in een rondje betrok iets terug oid.



Maar goed, het was een combi van factoren waardoor ik er ineens een andere lading bij kreeg (oa door de insinuaties van anderen idd, of die nu zelf iets zien wat ze willen zien, of dat ze ook wel zien dat hij mij leuk vindt en ik ook vaak gezellig gezien word met hem, stoel naast hem wordt aangeschoven en ze het hem/ons gunnen, oid.



Dan is mijn reactie wel dat ik een tandje terug ga, wat meer afstand neem juist.

Ik merk wel na al die jaren vrijheid dat ik me niet snel meer ergens of aan mensen verbind, dat ik geen verwachtingen wil scheppen, ook niet aan vriendinnen, qua vastigheid en bijv gaan rekenen op (patronen van) elke week verwachten om af te spreken, ik ben zo gewend om mijn eigen agenda in te kunnen vullen.

In die zin bezie ik ook een evt relatie in welke vorm dan ook met een man: het moet niet vanzelfsprekend worden van "wat gaan we het weekend doen", ik vind het fijn spontaan/impulsief lastminute te kunnen beslissen óf ik iets onderneem en zo ja, wat dan (in vrije tijd).

Aan de andere kant vind ik het met minnaars altijd juist wel prettig "op afspraak", omdat ik de rest van de tijd dan mijn eigen gangetje kan gaan (en diegene ook), al weet je natuurlijk nooit of je stemming precies op dat moment ernaar is (maar als er geen bijzondere dingen zijn kan ik daar dan juist lekker naartoe leven ).



Ik ben dus niet zo relatiegeschikt, momenteel, ik vind het veel te fijn om mijn aandacht te verdelen over veel meer mensen en dingen.

Aan de andere kant, als ik nou heel erg verliefd zou worden op iemand maak ik vanzelf wel plaats daarvoor, denk ik.



Er zijn schrijvers/schrijfsters die dat juist omdraaien: zolang je geen ruimte maakt daarvoor (eerst ruimte maken dus), komt het iig niet. Figuurlijk door ouwe zooi te verwerken, maar ook door niet je hele agenda vol te plannen, of bijv dan maar je te storten op je werk, sport en andere dingen, omdát je single bent en zolang je single bent).

Die boeken gaan soms zo ver dat je (ook) letterlijk bijv in je kasten alvast ruimte moet maken, lege planken, en op je bed 2 kussens en 2 dekbedden moet leggen, ook al gebruik je er 1 niet van. Ruimte in de badkamer, in je huis, in je leven.

Daar zit misschien wel iets in, hahaha, het uitgangspunt is dan dat ruimte altijd ingevuld wordt (door het universum?) en dat je dus eerst die ruimte moet máken voor iemand in je leven.



Dus niet pas als je iemand gevonden hebt voor wie je dan pas ruimte gaat inruimen.

Misschien ook daarom wel (Sanshiny die dat schreef?) dat je na een beeindigde relatie zo graag spullen gaat weggooien en schoonmaken, het huis gaat opruimen, haha.

Het wordt door velen gezien als letterlijk en figuurlijk (weer) ruimte maken voor iets anders/ anderen.



Amy, Storm, Sanshiny, Nonaaa ea: ik geloof wel dat het vaak zinvoller is om iid te focussen op een bredere kring opbouwen dan bijv te daten en je (weer) maar op 1 persoon te richten. Het is (vind ik) veel fijner als je iig zeker weet dat je niet al snel iemand leuk vindt om het alleenzijn/evt eenzaamheid te verdrijven, dat je meer mensen van betekenis hebt en voor wie je zelf van betekenis bent, dan hangt het niet zo op 1 persoon en of/hoeveel tijd en aandacht die aan jou wil besteden.

Aan de andere kant ook niet jezelf zo volbouwen dat er eigenlijk geen ruimte is voor "nieuw" zonder dat je daar (zoals veel vrouwen) dan vriendschappen of bezigheden voor gaat opgeven/ verwaarlozen.

Die boeken bedoelen natuurlijk dat je je onbewust kunt vastleggen in vaste patronen elke maandag overwerken, dinsdags sporten, woensdags naar vriendin, donderdags naar je moeder, vrijdags met je vrienden, zaterdags op de voetbalclub, zondags naar familie, enz enz.



Toen beide kinderen nog thuis woonden, had ik als ik eerlijk ben gewoon helemaal geen tijd/ruimte voor een partner. Dat ene "vrije weekend" bestond uit 1 avond en die liet ik me niet afpakken, haha, die besteedde ik ofwel met mijzelf (alle stekkers eruit en ff voor niemand klaarstaan behalve voor mezelf) ofwel door uit te gaan en meer mensen in 1 klap te ontmoeten. Of met 1 goede vriendin af te spreken. Ik had destijds constant het idee dat ik al zoveel mensen tekort deed (tantes/moeder bezoeken, vriendinnen, zussen verder weg, allerlei mensen die mijn aandacht wel konden gebruiken, die me nodig hadden, ik had toen veel meer het idee dat allerlei mensen aan me trokken en ik het "niet goed kon doen", mezelf altijd aan het opdelen was.

En dan had ik me ook nog verbonden aan buurtcommissies enzo, waar ook verwachtingen aan hingen dat ik me ervoor zou inzetten.



Ik heb hard mijn best gedaan dat mensen mij niet "hard nodig" hadden..

Het zijn namelijk vaak wel dezelfden op wie een beroep gedaan wordt, of dat nu helpen op school was of in de buurt of als het aankomt op familie helpen. Voor mijn moeder doe ik dat nog, dat vind ik vanzelfsprekend, en voor mijn kinderen, maar verder leg ik me als het niet hoeft zo min mogelijk vast, qua verplichtingen waar mensen echt op gaan rekenen of die een soort verwachtingspatroon creeren. Ik ken het gelukkig niet dat ik bang ben dat ik iets mis als ik er niet bij was, of die anderen allang weten via bijv Fb en ik weer eens niet. Of ik hoor het later wel.



Zo was ik dus vrijdag bij die optredens en kwam er op een gegeven moment buiten 2x een politie met sirenes voorbij en later een ambulance, richting een buurt waar veel bekenden wonen. Ik zei nog: "he getver, is er net een bekende weggegaan vanuit hier naar huis? Straks is het iemand die we kennen". En dan blijkt later idd een bekende te zijn die op weg naar huis (buiten het dorp) aangereden is. Dat soort nieuwtjes en andere dingen hoor ik altijd later, ben ik niet van op de hoogte (en hoef ik ook niet te zijn), evenals op de camping hoor ik later wel de ontwikkelingen en laatste nieuwtjes.

Daarom ben ik nog niet minder betrokken, ik hoef alleen niet overal bij te zijn (geweest) of iedereen te volgen.

Ben al blij dat ik verjaardagen enzo onthoud, probeer daarin iig attent te zijn al kan ik dat ook niet van iedereen bijhouden.

Dat is weer het nadeel als je veel kennissen hebt: ik leef wel mee, maar kan er onmogelijk echt zijn als het erop aan komt, dat is niet te verwarren met echte vriendschappen (en ik reken zelf ook niet op kennissen).

Toch zijn er ook daaronder intussen mensen van wie ik weet dat ze klaarstaan als dat echt nodig is en voor diegenen zal ik dat ook doen (in nood).



Wel maf dat ik op zich zeeen van tijd heb buiten werk om, om zelf in te kunnen richten.

En toch zo hecht aan een soort vrijblijvendheid (haha, die 2 termen in 1 zin lijken tegengesteld).

Misschien is dat ook een zoeken naar een gezond soort betrokkenheid, zonder al te zeer te hechten/ rekenen op maar een paar close mensen, omdat ik andersom weet hoe dat aan je kan trekken en (eerder) heeft gevergd van mijn energie. (ook buiten momenten dat je daadwerkelijk hielp of aandacht gaf, gewoon het idee dat iemand meer verwachtte dan ik ruimte/energie voor had, omdat ik die aan nog meer mensen "uitgaf").



Nu voel ik me veel vrijer en waak ik ervoor om niet opnieuw me (erg) vast te leggen.

Het is denk ik ook juist wel goed (qua vriendschappen maar ook in relaties) om elkaar te missen, of naar uit te kijken om elkaar te zien, dat het geen vanzelfsprekend of verplicht nummer wordt of verantwoording gaan vragen waarom je er eens niét bent: dat veroorzaak je allemaal zelf als je vaste patronen creeert in de omgang.



Afgelopen weekend ook echt een bewuste keuze voor zoon boven kennissen, ff 1 op 1 aandacht, dat is al anders dan toen hij nog thuis woonde, want dan kon je dat op doordeweekse dagen ook en dan hoef je niet te kiezen, dan kun je delen.

quote:nonaaa schreef op 05 oktober 2015 @ 12:38:

Wat is er weer een hoop geschreven. Prachtige reacties van Suzy en Tove op mijn laatste bericht.

Ik ben zo blij met alle hulp die ik krijg op deze topic. Vooral het lezen van ontwikkelingsverhalen inspireren me..

Nee, op deze topic voel ik me zeker niet alleen. Ik voel me echt gesteund hier.

Social, dat was even schrikken. Hoe gaat het nu met je? Mooie avatar inderdaad Amy, het doet me verlangen naar vakantie.

Nicci, Sanshiny, Jeroen hoe is het met jullie? Storm, van wandelen knap je inderdaad lekker op. Het blijft als het goed is droog vandaag.



Er werd weer wat opgerakeld, ik kreeg bepaalde dingen te horen die ik niet wil horen. Bepaalde punten doen zoveel pijn, dat ik het liefst mezelf uit zou willen zetten. De pijn wordt dan zo onverdragelijk dat ik het uit mezelf wil slaan. Op zulke momenten bereik ik echt mijn dieptepunt, dan ben ik mezelf aan het slaan. Het liefst wil ik zolang blijven slaan totdat ik helemaal zwart wordt. Naar mijn ouders kan ik dan niet, omdat zij hebben gezorgd voor de trigger. Mijn coach is weer de hele maand weer op vakantie en laat me al lange tijd aan mijn lot over.

totaal radeloos en niemand die er voor je is. Het zou me niet verbazen als ik ook wat borderline eigenschappen heb.





Wellicht was die trigger ook wel weer een knapmoment. Mijn stress was weer aardig opgelopen, van binnen voel je gewoon dat je aan overlopen bent. I

Compleet radeloos en in de war. Nee, op zulke momenten realiseer ik mij dat ik er nog lang niet ben. Dat er nog steeds een snelle kans is dat ik uit evenwicht kan raken. Dan is balen, dat je het in je eentje moet doen.



Ik had besloten om me eerst te richten op mezelf. Eerst een vriendschap met mezelf en dan met anderen. Ik raakte met mensen in gesprek, Ik hield afstand, eerst aan mezelf werken.





Maarja, dan ben je bij je ouders.

Maarja, toen gooide mijn ouders nog wat zout in mijn wond en zeiden dat ik helemaal niet zeker weet of hij daadwerkelijk gestopt is met daten, wat hij toen tegen mij zei. Dat ik er niet raar van op moest kijken als ik hem toch met iemand zou zien lopen. Toen sloeg bij mij alles op tilt.

Net als die opmerking die toen voor verwijdering van mijn ouders heeft gezorgd. Doordat ze zeiden dat mijn ex-date genoeg andere vrouwen kon krijgen. Omdat hij er zo goed uitzag noem maar op. Dat terwijl ik mijn ex-date later tegenkwam en dat hij mij toen vertelde dat hij na mijn geen dates heeft gehad en gaat stoppen met daten. Het is wellicht goed bedoeld, maar mijn ouders jagen mij ontzettend op de kast door deze dingen te zeggen. Ze zijn dingen aan het invullen terwijl ze het helemaal niet zeker weten.





intens gevoelig punt bij mij aanraken. Omdat ik door mijn ervaring met mijn ex-date waar het zo goed mee klikte dacht dat het goed zat. Dit bleek een inschattingsfout te zijn.

Het bleek wel goed te zitten maar het was net niet genoeg voor een relatie.

Ik greep er weer naast,dat terwijl het zo voorbestemd leek en dat hij mijn droomman was. k heb veel ervaringen gehad met mannen dat ik wel leuk was maar dat er geen sprake was van verliefd of ik heb ervaringen met mannen gehad die me slecht behandeld hebben. Verder dan de troostprijs kwam ik niet. Het idee dat mijn ex-date toch tegen mij gelogen heeft of terug is gekomen op zijn beslissing. Met andere vrouwen aan het daten is en opeens wel iemand vind, dat is voor mij op dit moment te pijnlijk voor woorden. Ik weet het een realistische gedachte is maar ik kan daar op dit moment gewoon niet mee dealen.



Zeker ook als ik terugdenk aan mijn verleden, ik was vaak niet goed genoeg voor mannen. Ze behandelde me dan niet goed. Dit terwijl ik verliefd was. Terwijl ze zich op mij hadden uitgeleefd, trouwde ze later met een "geschiktere vrouw". Ze kregen kinderen en leken het ideale leven te leiden. Ik was dan weer terug naar af, geen partner, mijn wonden aan het likken en totaal van de kaart. Ik heb dat altijd moeilijk gevonden. Dat ik hoe hard ik ook mijn best de deed, hoe mooi ik er ook uit zag toch niet goed genoeg was. Ik ben het nooit helemaal voor iemand geweest, laat staan voor mezelf.



Dat is de situatie nu dus ook, ik kan het nu zeker niet verkroppen, omdat ik mij niet kan voorstellen dat er nog een betere man kan bestaan. I

Ik had de focus op dit moment op mezelf gelegd, omdat ik van mening ben dat ik nu geen leuke partner zou zijn. Eerst aan mezelf werken zodat ik van binnen- en buiten ga stralen.. Ik weet niet hoe ik hier uit kom.



Lieve Nonaaa, het is teveel om in 1 keer op te reageren, maar het vetgedrukte zegt al zoveel over hoe beinvloedbaar jij bent voor positieve danwel negatieve prikkels van buitenaf.

Voor wat andere mensen vinden, jij bent puur reactief op andere mensen, wat zij zeggen of vinden.

Of jij goed genoeg bent voor de mannen in jouw leven tot nu toe.



Álles draait om buitenaf.

Die pijnpunten zitten idd in jou. Dat uitgerekend jouw ouders die lekker indrukken is idd een behoorlijke trigger.

Waarom neem je ze opnieuw in vertrouwen als je onderhand al wéét dat zij niet okay reageren en eea inwrijven, en oa juist diegenen zijn die jou opgevoed hebben zoals ze deden en jij totaal niet hebt geleerd om te "copen" (dealen) met tegenslag en je zo'n laag gevoel van eigenwaarde hebt verworven door de jaren heen.



Waarom blijf je de reactie van mensen als jouw ouders opzoeken, die totaal niet empathisch reageren, dat al jaren bewezen hebben aan jou, integendeel zelfs eea nog verder inwrijven?

Waarom neem je hun nog in vertrouwen over voor jou gevoelige onderwerpen als liefde en afwijzing, die op zichzelf al pijnlijk genoeg zijn om mee te dealen?

Je gaat hier géén troost en geruststelling vinden, niet bij deze mensen, die zelf behoorlijk tekortschieten in hun begrip en empathische vermogens.

Als je niet tegen hun (al te voorspellen, zie eerder) reacties kunt, heb het dan niet over dit soort onderwerpen met hun, houd zelf afstand, houd het oppervlakkig als je ze toch weer opzoekt.

Negatieve aandacht IS niet beter dan helemaal geen aandacht, niet in dit geval!



Met deze ouders ga jij nooit close worden, in alle veiligheid.

Die empathie hébben ze bewezen dus niet, het wordt tijd dat jij je verwachtingen over je ouders gaat bijstellen, dit is de realiteit en jij dient jezelf te beschermen door zelf geen vertrouwelijke pijnpunten met hun te bespreken en als zij over dat soort dingen beginnen, dat zelf af te kappen.



Daarnaast is jouw idee over dat ex-date jouw droomman was evengoed onrealistisch en gebaseerd op jouw gevoel en omdat hij zo begripvol en respectvol naar jou toe was toen hij ermee stopte. Dat ben jij niet gewend in je vorige ervaringen, maar dat betekent nog niet dat je je niet kunt voorstellen dat daar meer mannen van bestaan, dat hij de enige op de hele wereld is die bij jou zou passen en fatsoen in zijn donder heeft en ook nog empathisch vermogen toont.



Nogmaals (het wil er niet in geloof ik, je hebt zulke hardnekkige denkbeelden over "nooit goed genoeg zijn") of iemand verliefd op jou wordt of niet daar kun je niet je best voor doen, ligt niet aan hoe mooi en verzorgd en leuk je eruit ziet of wat je doet en nalaat tov iemand, het ligt aan zoveel factoren en is zoooo bijzonder als dat wél gebeurt, op zijn plek valt, dat je zoiets niet kunt leren of oefenen of onder de knie krijgt als je maar lang/vaak genoeg probeert. Ook niet als je iemand op zijn wenken bedient, probeert zijn ideaalbeeld te worden, want mensen weten zelf niet eens waarom ze op iemand vielen en verliefd werden, als je het aan koppels vraagt.

Daar kún je dus niet op inspelen, het ís geen gevalletje succes of falen, of eerst het perfecte te bieden moeten hebben, de ideale vrouw zijn, het is óók heel veel geluk hebben en dat het samenvalt ook nog dat jij precies gek wordt op degene die ook gek op jou is.

Na een paar dates kan je onmogelijk zeggen dat iemand je droomman is, je hebt zoveel kanten van elkaar dan nog niet gezien, nog geen schaduwkanten van elkaar meegemaakt, het is en blijft een overtuiging van jou obv dat beetje wat je wel van hem kent.



En net zo onrealistisch is de blik van je ouders, lekker dan dat ze zo'n beetje impliceren dat hij zoveel (beters?) kan krijgen, dat je blij had mogen zijn, of eerder zoiets uit proeft van "verbeeld je maar niks, hoor, dat zo iemand op jou zou vallen".

Want dat is het he?

Dat ze die boodschap (weer eens) aan jou meegeven: dát is het echte pijnpunt hier, dat zelfs je eigen ouders zo over jou denken of zich uiten naar jou: "denk maar niet dat jij iets voorstelt, dat jij zo iemand waard bent, of uberhaubt liefde waard bent. Doe eens normaal, wat denk je zelf?"



Waarom vertrouwelijk blijven bij mensen die jou zeker weten omlaag halen, je zelfvertrouwen alleen maar ondermijnen, en blijven bevestigen dat jij de moeite niet waard bent, je niet steunen, geen benul hebben van wat ze aanrichten/ aangericht hebben, hoe psychologie werkt, niet eens expres zo zijn of zo doen tegen jou, maar uit ontwetendheid (en niet bereid zijn om eea wél te weten, zich te laten informeren, in te verdiepen, te lezen, te verruimen of bij te stellen).



Die invloed van juist die mensen moet zwaar omlaag, en jij je van losmaken, anders blijft het dweilen met de kraan open.

Met deze mensen kún jij niet de diepte in, dat zal nooit goed gaan, zolang zij hardnekkig blijven (reageren) zoals zij zijn/ kennen/ het altijd gedaan hebben.

JIJ moet dat doorbreken, die gezonde afstand bewaren, zowel in frequentie van hun bezoeken als de onderwerpen die wel en niet "veilig" met hun kunt bespreken. Die dus niet gevoelig liggen bij jou of bij hun en waarin jij bestand bent en hun mening naast je neer kunt leggen.



Verder klinkt het mij nogal verongelijkt in de oren, oa over de coach. Alsof je recht hebt op haar tijd omdat je nu eenmaal bij haar een traject gestart hebt. Ik vind een maand onbereikbaar ook geen goede zet voor een coach, zorg dan voor een vervanger oid voor in noodgevallen, zoals elke hulpverlener.

Maar dat jij zegt: die laat me gewoon vallen: dat zegt mij dat jij eoa recht ervaart op door anderen overeind gehouden worden en verongelijkt als anderen dat niet oppakken, ook niet professionelen waar je tenslotte voor betaalt.

Net als een arts is het niet zo dat de patient bepaalt dat die bereikbaar/ beschikbaar is, tenzij acute gevallen (bijv een hartaanval of ongeluk dan mag je verwachten dat er toch hopelijk een ambulance is en medische hulp).



Ik denk dat je coach een inschattingsfout heeft gemaakt en al veel eerder had moeten erkennen dat zij niet zwaar genoeg is opgeleid voor jouw problematiek, dus niet de geschikte hulp voor jou kon bieden, ze had jou veel eerder moeten doorverwijzen.

Dat zou na een paar sessies al duidelijk hebben moeten zijn, coachingtrajecten nemen doorgaans max 10 sessies in beslag, niet een jaar of langer.



Dan nog ligt de focus niet op jezelf, als je zo op buitenaf leunt en reageert en zo wanhopig van slag raakt zónder hulp van buitenaf.

Ik heb een hoop meegemaakt, maar kan me niet herinneren dat ik ooit echt zó radeloos ben geweest als jij beschrijft of misschien een zeldzame keer, een momentopname, maar nooit dat ik dacht dat ik dat niet zelf kon handellen.

Dat wil niet zeggen dat jij dat ook zou moeten kunnen, maar wel dat je veel harder aandringt (weer bij huisarts) dat er spoed komt op jouw hulpvraag en dat dat niet langer uitgesteld kan.

Het is erg genoeg dat je zelf aan de bel moet (blijven) trekken om voorrang op zo'n wachtlijst, maar als zij de ernst ervan niet meekrijgen, heeft iedereen op die lijst evenveel/weinig recht op voorrang.



Ik kan er niet over oordelen of mannen jou gebruikten of losgingen op jou om jou vervolgens te dumpen voor iemand die wel "geschikt" of de moeite waard was om een serieuze liefde en toekomst mee op te bouwen.

Iemand die zich láát gebruiken en als voetveeg behandelen en toch blijft, krijgt nog minder respect van degene die je al zo behandelde.

Je kunt 1x verrast worden, uit het niks, dat is uit onwetendheid en overkomt je en dat dwingt je tot een reactie daarop.

Jezelf respecteren is welke keuze je maakt daarná: met wat je wél weet inmiddels.



Net als bij je ouders is het tegen beter weten in jezelf kwetsbaar blijven maken, als het zelf geven van munitie aan degene die toch al op jou aan het schieten is.



Zowel in het negatieve als in het positieve ben je wel erg afhankelijk van buitenaf en vertrouw/reken je liever op anderen dan op jezelf, ook als die anderen allang blijk geven dat die er niet voor je zijn, niet okay reageren, jou zelfs beschadigen, keer op keer zelfs.

In plaats van per sé te willen blijven rekenen op zo iemand, of tenminste dan ooit dat begrip enz wél te krijgen van types die dat niet kunnen of willen, en niet gaat gebeuren, zul jij zelf op zoek moeten naar mensen die wel okay zijn voor jou.

Zelf om een vervangende coach vragen als je voorlopig niet terecht kan bij de ggz.

Of zelf naar een ander op zoek gaan, al is het een vrijgevestigde particuliere psych om te overbruggen.



Begrijp je wat ik bedoel met reactief op anderen?

Alles wat zoveel invloed op jou heeft komt voort uit hoe anderen tegen jou doen, jou behandelen, jou wel/niet opvangen, steunen, onderuit halen, beweren en vinden, (on)beschikbaar zijn, (on)bereikbaar zijn, jou laten vallen of in de steek laten, met jou omgaan, tijd en aandacht hebben voor jou, enz.

Ook waar jij over nadenkt is in reactie op wat anderen hebben gedaan, gezegd, ergens van vinden en (werk) wat zij (onterecht) van jou verwachtten of veranderden aan functie-inhoud, en van jou.

En of jij daar wel of niet aan kan voldoen.



Niet of jij daaraan wel wilt voldoen of dat die baan, coach, ouders enz aan jouw wensen, voorwaarden en verwachtingen voldoet.

En jij daar aktie op onderneemt, je conclusies uit trekt, zelf verandering zoekt wat beter past, waar je wel iets aan hebt, zelf ten positieve kunt veranderen, alternatieven zoekt.

Dat bedrijf/ bedrijfsarts gaat niet veranderen voor jou, die coach ook niet, de ggz niet, je ouders ook niet.

Het is aan jou om met dat gegeven iets te doen, daar je conclusies uit te trekken, zelf initiatief te nemen ipv afwachten wat anderen gaan doen en wanneer.



Als je zúlke dieptepunten kent dat je jezelf nauwelijks/niet vertrouwt in je eentje, en jezelf zó ophangt aan (hulp nodig hebben van) anderen om je eigen emoties te reguleren, bén je idd geen geschikt "relatiemateriaal".

Dat is iets anders dan niet de moeite waard zijn om van te houden: ook jij bent het waard om van te houden.

Maar zolang jij dat niet kúnt voelen en zelf niet kent, kán een ander onmogelijk zo wél naar jou kijken, dat is gewoon een feit.



Zolang jij anderen gelooft ipv op eigen gevoel af te gaan (zoals met die ex-date, dat dat best heel goed had kunnen werken, als jullie beiden niet al geplaagd werden door eigen issues), geloof je ook allerlei negatieve dingen van anderen over jou.

En heb je een hoop positieve ervaringen van anderen nodig qua bevestiging en goedkeuring en leuks daartegenover, en dat blijft dan uit, waardoor de balans enorm scheef is geworden: die weegschaal slaat al veel langer uit naar 1 kant.



De clou is en blijft dat dat komt doordat je zo gericht bent op je zelfbeeld: niet wie jij bent, maar hoe je overkomt, wat anderen vinden, hoe anderen dat doen in vergelijking met jou, waarom exen andere vrouwen wél geschikt vonden, enz.

Geen moment jouw onderliggende zelf die aan het woord is, het is totaal je zelfbeeld van waaruit jij leeft, denkt, doet.



De clou is idd hoe jij met jezelf omgaat en over jezelf denkt.

Als dat slecht is, kun je mensen zoeken die het beter met jou voorhebben dan jij het met jezelf voor hebt, maar dat gaat niet werken op den duur, omdat je je daarmee dus afhankelijk blijft maken van anderen en nog steeds niet zelf leert/voelt dat jij diegene zelf moet zijn op wie je kunt rekenen, die jou onvoorwaardelijke liefde en steun te bieden heeft, die zelf naar oplossingen zoekt (ipv herhaling bij dezelfde mensen, zelfde bedrijf, zelfde omstandigheden of blijven malen over "misgelopen" dingen die niet gelukt zijn (in de liefde) en waarom, en dat het aan jou ligt, dat jij dus niet goed genoeg was/bent.



Blijft dat je denkt dat je dat aan jezelf te danken hebt, blijkbaar niet beter verdiende dan dat, de fout bij jezelf zoekt, ipv te zoeken naar mensen, werk enz dat veel beter bij jou past en jou doet groeien en ontwikkelen en positieve ervaringen brengt.

Dat dat positieve zullen zijn weet je idd niet vooraf, maar die kans pakken op wat je niet weet en wie je nog niet kent is vele malen beter (en slimmer) dan blijven hangen bij mensen en werk enz waar je al wél weet dat het niet positief uitpakt of ze niet het beste met jou voor hebben.

Ipv dat dat bedrijf, die specifieke man, die ouders gewoon niet het beste voor jou waren, niet bij jóu passen, jóu niet het beste gaven, of zelf niet de beste partners waren (of op dat moment niet, in hun ontwikkeling).



Het is heel goed dat je de beslissing hebt genomen om op jezelf te focussen!

Want dat is het: een besluit, een keuze, prioriteit.

Dan ook daarnaar handelen en niet langer blijven zoeken/hangen aan mensen als jouw ouders of andere vrouwen die niet zonder man kunnen hoe zij dat aanpakken of waar jouw bedrijf mee komt zometeen als jij weer wat beter gaat, of dat je wel/niet moet reageren op mails van nu plots wél geinteresseerde mannen, enz.



Laat je niet langer (af)leiden door anderen, ga intussen zelf op onderzoek uit, iets zoeken wat wél helpt, wat jouw zelfvertrouwen aanwakkert, kleine succesjes, dingen zelf in eigen handen nemen, zelf beslissen wat je voortaan nog wel en niet deelt aan vertrouwelijkheden en aan wie (waar je je veilig voelt, zoals hier bijv).

Neem jezelf voor dat je je alleen nog kwetsbaar maakt bij mensen die zeker weten empathisch zijn, tijd voor je hebben/maken, die je niet tot last bent. Niet alleen niet kwetsbaar maken naar van wie je dat nog zo net niet weet (te kort voor kent of zomaar iemand met wie je praat), maar al zeker niet degenen van wie je al wéét dat ze je niet begrijpen en zelfs (in onwetendheid of bij gebrek aan geweten) je onderuit halen.



Je op jezelf richten betekent dus ook inschatten wat jij wel en niet aankan en zelf over begint aan pijnpunten en met wie.

Leren jezelf te beschermen is oa leren tot waar en hoe diep en bij wie je zo ver kunt gaan (en of die ander dat wel aankan, wil weten van jou, mee om kan gaan, laat staan daarin steunen of echt raad kunnen geven).



Op radeloos zijn is maar 1 antwoord imo: bij jezelf te rade gaan, jezelf om hulp vragen, jezelf weer kunnen kalmeren (en dat is je ook gelukt: vandaag ben je nog rusteloos, maar je bent niet blijven hangen in die bui van vannacht, dus dat is al goed nieuws).

En verder dus blijven hameren op spoed om professionele hulp om die tools te leren hoe je dat dus kunt aanleren zonder jezelf te verdoven, te slaan, nog verder naar de bodem te helpen.



Ga svp weer aan de bel hangen bij de huisarts, zeg dat het zo niet langer kan.

dat je nergens terecht kan: het is geen recht wat iedereen zou hebben op bij anderen terecht kunnen, (net als die leuze: Niemand mag met kerst alleen zijn enzo>>> dat wakkert het idee alleen maar aan dat je eoa recht kunt ontlenen en dus verongelijkt mag zijn als je dat niet hébt, je slachtoffer voelt daarvan (maar niet precies weet van wie je dan slachtoffer bent, van wie je dat mag verwachten, dus meer een algemeen gevoel is zonder dat je iemand daarop kunt aanspreken).



Hulp van andere is en blijft een gunst, ontzettend fijn en waardevol, maar niet iets wat je kunt afdwingen (tenzij dus de voorzieningen die de staat treft en die niet toereikend zijn): er is geen recht op begripvolle, steunende ouders, op verliefdheid van een ander op jou, enz, dat zijn geen dingen die je kunt verdienen of afdwingen, of over kunt denken: waarom anderen wel en ik niet?

Enige wat je kunt doen is zelf mensen "verzamelen" met wat empathie in hun donder, en stoppen als je merkt dat dat er niet in zit.

Ook voor andere mensen is het altijd maar afwachten hoe nieuwe mensen zijn, dat moet je merken, dat kan je pas merken als je wat langer met iemand omgaat, en je steeds meer van diegene mee krijgt.

Laat ik zo zeggen: zolang je mensen en hoe ze op jou reageren als maatstaf neemt om te concluderen of jij de moeite waard bent en niet vrij objectief of dat iets gewoon misschien wel eens bij de ander kan liggen, of in de wisselwerking (niet past/ niet het moment is, niet de tijd is, niet de persoon is), kun je niet goed beoordelen/inschatten wie goed voor je (zullen) zijn.



Nu kan ik en anderen dat ook niet, blijft dat we allemaal bij elke nieuwe persoon (potentiele nieuwe kennis, vriendschap, collega, werkgever, enz), weer opnieuw moeten mérken of dat past (en dus niet of jij dat passend moet maken, je aan moet passen).

Dat kost tijd, om mensen in uiteenlopende situaties te leren kennen, daarmee ook hun (in)stabiliteit mee te maken, hoe ze reageren op wat ze overkomt, wat ze zelf beinvloeden of van een ander verwachten enz enz.



Misschien had ex-date best een droomman kunnen zijn, maar feit is dat hij dat niet ís, alleen al om de eenvoudige reden dat een enkele verkeerd gevallen opmerking iemand niet wegjaagt en ook omdat ie erachter kwam dat ie gewoon nog vol eigen shit zat en nog niet aan daten toe was.

(en dat is wellicht maar goed ook geweest, zie weeeeer zo'n soort topic op relaties, een reboundliefde die stukloopt op allerlei onzekerheden en moeilijkheden, wantrouwen, gedoe met exen, enz).



Het is geen kwestie van "net niet goed genoeg zijn" of een geschikter iemand zoeken.

Maar wees nou eerlijk: een relatie ís er gewoon niet om vanaf het begin al steun aan elkaar te moeten leveren.

Het is imo de bedoeling om allebéi (vol) te kunnen stralen en dat je samen bent om allerlei fijne gevoelens en die samen te vermenigvuldigen en er dan (later) moeilijkheden zijn om samen door te komen, elkaar te steunen vanwege dat je een diepe band hebt opgebouwd, waarin zoveel fijns dat je dan pas kunt weten dat het de moeite waard is om als het zwaar wordt daar óók energie aan te wijden, in de ander te supporten, zodat je samen eea aan kan, dat is toch een veel betere basis?



Een relatie is imo niet bedoeld om elkaars tekorten bij de ander te halen, eenzaamheid op te lossen, elkaar zwaar nodig te hebben omdat "samen" het leven "minder zwaar" maakt.

Minder zwaar is imo geen argument (genoeg) om bij iemand te zijn.

Je moet uit volle overtuiging bij iemand zijn, en uit volle vermogens (dus niet uit "genoegen nemen met" of "beter iéts dan niets").



Hemel ex-date niet op, want dat wéét je niet, je hebt wat fijne kanten gezien in die korte tijd, maar neem net zo serieus dat die man geconfronteerd werd met zichzelf en zijn eigen niet reele verwachtingen zo snel al na een vorige relatie.

Het heeft weinig zin om te speculeren of het anders was geweest als dat niet het geval was geweest en wat zich dan evt wel of niet ontwikkeld had.

Jij mag dat positieve scenario best voor ogen houden dat dat gepast had kunnen hebben onder andere omstandigheden en jouw ouders leggen alles negatief uit, dat kun je naast je neerleggen: zo zijn zíj blijkbaar.

Niemand heeft hier gelijk in, en wat zij schetsen is ook geen reeel scenario.



Je hoeft daar niet over te ontploffen als jij bij jezelf blijft, wat JIJ reeel vindt en voelt, en hun daar (voortaan) buiten houdt (en hun invloed op jou daarbij).

Laat bij hun wat bij hun hoort!

Haha, Amy, verschil in onze situaties is dat ik me niet aangetrokken voel tot die vriend, ik mag hem graag maar weet nu al dat ik niet meer ga voelen dan dat, en jij je wel aangetrokken voelt tot hem, maar bang bent om de vriendschap te verpesten.

(dat die aantrekking een keer over gaat, als jullie een paar keer seks hebben gehad).



Er was recent een topic over net zoiets: iets met beste vriend reageert vreemt oid.

Volgens mij is dat heel erg leuk gelopen: bleken allebei verliefd

Misschien kun je dat terugvinden, was volgens mij vorige week ergens.



ALs je bang bent dat je weleens wat meer voor die vriend zou kunnen gaan voelen, als jullie zouden gaan toegeven aan iig die aantrekking, dan zit er al iets te broeien.

Waar je dus bang voor bent is dat het hem dan bijv om seks en wat gezelligheid gaat (een FwB) en jij verliefd wordt en dan tzt wel een relatie zou willen, en het dan op niks uitloopt en eindigt en je dan de vriendschap kwijt bent (terwijl jij (en hij ook!) zo stellig bent dat je/jullie allebei niet toe zijn aan een relatie met wie dan ook).



Dus dat lust tijdelijk zal zijn en wat dan daarna? Is dan ook de vriendschap weg?

En dat weerhoudt idd weleens, maar de zaadjes zijn al geplant denk ik zomaar



Tja, ik was zelf ooit met ex (en zijn vrienden) eerst vrienden, half jaar, en herken dit dus wel.

En allebei spraken we dat niet uit, dachten dat niemand dat merkte en die ander dus ook niet, haha.

Bij jullie is al duidelijk dat jullie er allebei niet afkerig tegenover staan en ook nog eens al goed met elkaar door de bocht kunnen.



Als je even het idee loslaat dat verliefd/ "meer gevoelens" automatisch gekoppeld hoort aan "een liefdesrelatie/ toekomst", dient zich een mogelijkheid aan dat je het ook mét gevoelens gewoon fijn kunt hebben samen, zonder allerlei verwachtingen en ingewikkelde stappen.



Dan nog zul je dat moeten bespreken, hoe je dat dan wél voor je ziet (voordat je met elkaar de koffer in duikt iig), of gewoon iha bespreken dat jullie allebei niet toe zijn aan vastigheid en voorlopig misschien wel de benefits.

Zodat je niet meegaat in een mood van "dat kan ik wel, vrijblijvender, zonder verwachtingen, ook met gevoelens, als je nu al weet van niet".



Toch denk ik persoonlijk tegenwoordig in kansen en als jullie er nou eens hetzelfde in blijken te staan laat je wel iets lopen, uit angst voor evt teleurstelling.

Als je hem al die jaren kent weet je wel wat voor iemand hij is, ik vind het helemaal geen gek idee eigenlijk



Je weet dat relaties die ontstaan uit eerst vriendschap, de beste overlevingskansen hebben op de lange duur?!

quote:sanshiny schreef op 05 oktober 2015 @ 18:59:

Ik heb me pas kort gelden gerealiseerd dat niemand op deze wereld ooit...

Zo goed voor mij kan zorgen zoals ik dat kan,

Zo lief voor mij kan zijn als ik dat kan,

Zo goed mij kan begrijpen zoals ik dat kan,

Mij zo goed kent zoals ik mezelf ken,

Er altijd voor mij kan zijn, 24/7, zoals ik dat kan..

Ik ben er als ik wakker wordt en als ik ga slapen, van het begin tot het eind...

Ik heb mezelf altijd bij me en kan altijd 100% op mezelf vertrouwen.

En dus ben ik nooit alleen en altijd veilig.





Mooi idd, Sanshiny!

Zo waar ook..

je neemt jezelf 24/7 met je mee, dan is het wel zo fijn als je goed met jezelf overweg kan.

Toch zijn er facetten die je niet leert kennen van jezelf als je je daar niet aan blootstelt.

Soms moet je eea zelf ondervinden om jezelf steeds beter te leren kennen en te begrijpen.

Het loont wel om die moeite in jezelf te steken (vaak zijn we geneigd anderen te willen begrijpen en daar meer tijd in te steken dan in jezelf begrijpen).