Depressie, alweer

03-10-2015 22:30 33 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik kamp al sinds ik jong volwassene was met depressies/depressieve gevoelens. Officiële diagnose is een dysthyme stoornis oftewel chronisch licht depressief afgewisselend met zwaardere klinische depressies. Mijn laatste depressie startte ongeveer twee jaar geleden en het heeft dik een jaar geduurd voordat ik me beter ging voelen en alles weer een beetje op de rit had (weer zelfstandig wonen, therapie afgerond, nieuwe baan). Ik was een aantal maanden stabiel, maar helaas... de afgelopen tijd merk ik dat ik me weer steeds slechter ga voelen. En het gaat hard achteruit.



Ik heb verschillende therapieën gevolgd (schematherapie en cognitieve gedragstherapie) en heb daar zeker van geleerd. Ook heb ik verschillende antidepressiva gebruikt, waar ik veel bijwerkingen van had. Ik voelde me psychisch wel beter, maar de lichamelijke klachten en extreme vermoeidheid stonden me steeds meer tegen. Afgelopen voorjaar ben ik met de AD gestopt om te kijken of ik me lichamelijk ook beter zou voelen en het ging dus best goed. Maar nu ben ik heel hard aan het afglijden en voel me zo rot en verdrietig. En voor het eerst echt moedeloos. Ik heb geen zin meer om weer te vechten, ik ben er zo klaar mee.



Vrienden, familie en mijn huisarts vinden allemaal dat ik 'gewoon' weer aan de medicatie moet en in therapie moet gaan. Maar mijn weerstand is groot. Ik heb dit allemaal al gedaan en het heeft me niet geholpen. Ik heb er geen vertrouwen in dat het me op de lange termijn gaat helpen. Ik wil geen medicijnen meer slikken die iets in mijn hoofd doen en waar ik lichamelijke klachten van heb. Ook heb ik erg veel moeite met de benadering in therapie. Mijn gedrag en gedachten zijn 'fout' en dus moet ik anders gaan doen en denken. Alsof ik er zelf voor kies om me zo te voelen, het mijn eigen schuld is. En dat als ik verander, ik me vanzelf beter ga voelen. Voor mijn gevoel is dat te simpel gedacht en worden het intense verdriet dat ik voel en de complexiteit van wat er in mijn hoofd omgaat erg onderschat. Ik voel me vooral heel eenzaam en onbegrepen.



Op dit moment voelt het alsof ik vast zit. De mensen in mijn omgeving raken gefrustreerd en ik merk dat zij mij koppig en lastig vinden, omdat ik geen hulp zoek. Ik ben boos, op alles en iedereen. En voel me zo alleen en niets waard.



Ik merk dat ik me terugtrek, contact met familie en vrienden vermijd en niet meer naar de huisarts wil omdat ik me daar niet meer gehoord voel. Meerdere keren per dag kan ik alleen maar kan huilen en ik weet dat ik dit niet lang ga volhouden. Ik slaap slecht, heb geen eetlust en voel me een soort van afgesloten van de wereld. Ik werk nog wel, maar ook daar begint het op te vallen dat het niet goed met me gaat. Het lukt me bijna niet meer om de energie te vinden om te gaan werken en het zuigt me zo leeg dat ik ernaast bijna niets meer onderneem. Ik lig hele dagen in bed als ik vrij ben, kan het niet eens opbrengen om te douchen. Omdat ik alleen woon en geen relatie heb, kan ik goed verhullen hoe slecht het eigenlijk gaat.



Kan iemand met me meedenken over andere soorten hulp/behandelingen, want ik zie het niet meer. Ik weet ook niet goed of er wel een oplossing is of dat ik het meer moet zoeken in accepteren dat ik zo ben.
Alle reacties Link kopieren
Freemind, ik ben 34. Hoezo?



Dankjewel Hiltje voor je uitgebreide post. Geeft mij weer iets meer inzicht in verschillende mogelijkheden.
@TO

Ik heb een aantal opties genoemd, maar je gaat er gewoon niet op in, vind ik best jammer.

Ik heb het idee dat je vooral aan het schoppen en afzetten bent, je wil je niet laten helpen, het moet op jouw manier.

Ik denk dat je die houding los moet laten. Het is zoals het is, accepteer het. En laat je helpen!
Alle reacties Link kopieren
@Springding. Ik heb misschien niet apart naar jou toe gereageerd, maar wel in het algemeen iedereen bedankt voor het delen van hun ervaringen.

Jammer dat je je berichten hebt verwijderd, want nu kan ik er helemaal niet meer op reageren of kijken of je specifiek iets hebt gevraagd waar ik geen antwoord op heb gegeven. Als dat zo is, was dat niet mijn intentie.
Ik denk ook dat het belangrijk is dat je open staat voor de suggesties van anderen en in staat bent iets voor waar aan te nemen. Mensen die niets van een ander willen aannemen (zeg niet dat dat voor jou geldt) boeken daardoor ook nauwelijks resultaat in therapie.



Wat volgens mij vaak een trigger voor depressie is zijn ongunstige omstandigheden die niet als zodanig herkend worden of waaraan op dat moment moeilijk iets te doen is. Dat kan met werk, vriendschappen, liefde, gezondheid, woonsituatie, sociale omgeving enz. te maken hebben. Mogelijk meer dan met eventuele erfelijke aanleg voor depressie. Kan best zijn dat als je verhuist of van baan verandert en aardt op je nieuwe plek, je vrijwel klachtenvrij wordt. Sommigen hebben dat ook als ze een partner vinden die bij hun past. Heb je je ooit voor langere tijd relatief gelukkig gevoeld?
Alle reacties Link kopieren
quote:Antoon69 schreef op 06 oktober 2015 @ 01:27:

Ik denk ook dat het belangrijk is dat je open staat voor de suggesties van anderen en in staat bent iets voor waar aan te nemen. Mensen die niets van een ander willen aannemen (zeg niet dat dat voor jou geldt) boeken daardoor ook nauwelijks resultaat in therapie.



Wat volgens mij vaak een trigger voor depressie is zijn ongunstige omstandigheden die niet als zodanig herkend worden of waaraan op dat moment moeilijk iets te doen is. Dat kan met werk, vriendschappen, liefde, gezondheid, woonsituatie, sociale omgeving enz. te maken hebben. Mogelijk meer dan met eventuele erfelijke aanleg voor depressie. Kan best zijn dat als je verhuist of van baan verandert en aardt op je nieuwe plek, je vrijwel klachtenvrij wordt. Sommigen hebben dat ook als ze een partner vinden die bij hun past. Heb je je ooit voor langere tijd relatief gelukkig gevoeld?



Dat dus.

Eenzaamheid en min of meer milde depressie kunnen veel op elkaar lijken. Maar vreemd genoeg is eenzaamheid nog een taboe in hulpverleningsland. Of misschien is een pilletje en jarenlange therapie gewoon makkelijker en winstgevender.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020

Alle reacties Link kopieren
Helaas kan ik geen periode bedenken waarin ik me langer dan 2-3 maanden ok heb gevoeld. Hoort ook wel bij een dysthyme stoornis.



En ja, ik ben eenzaam. Maar ook een aantal keer echt zwaar depressief geweest. In mijn geval voel ik die eenzaamheid redelijk constant en tijdens een depressie speelt er veel meer. Eenzaamheid is voor mij niet alleen het niet hebben van een relatie, maar ook in het me anders voelen en niet altijd aansluiting kunnen vinden. Soms heb ik echt het idee dat ik anders denk dan de meeste mensen.
quote:belle_epoque schreef op 06 oktober 2015 @ 06:35:

Helaas kan ik geen periode bedenken waarin ik me langer dan 2-3 maanden ok heb gevoeld. Hoort ook wel bij een dysthyme stoornis.



Ik heb wel eens begrepen dat juist mensen die veel aangeboren depressieve gevoelens hebben relatief meer baat bij medicijnen hebben dan mensen bij wie het bijvoorbeeld door een gebeurtenis (zoals overlijden van een naaste) veroorzaakt wordt. Dus ik denk wel dat daar flink wat te winnen voor jou zou kunnen zijn. Problemen bij het wennen aan nieuwe medicijnen kun je ook weer tijdelijk met andere ondervangen.



En ja, ik ben eenzaam. Maar ook een aantal keer echt zwaar depressief geweest. In mijn geval voel ik die eenzaamheid redelijk constant en tijdens een depressie speelt er veel meer. Eenzaamheid is voor mij niet alleen het niet hebben van een relatie, maar ook in het me anders voelen en niet altijd aansluiting kunnen vinden. Soms heb ik echt het idee dat ik anders denk dan de meeste mensen.Heb je ooit vrienden van vroeger ergens achter moeten laten bij een verhuizing? Of is er een andere reden dat je mensen kwijt bent geraakt? Heb je goed contact met mensen in je directe woonomgeving (buren/huisgenoten)? Voel je verder goed aan hoe je zelf op mensen overkomt? Mensen die daar moeite mee hebben raken volgens mij ook vaak vrienden kwijt zonder dat ze goed begrijpen waarom.
quote:belle_epoque schreef op 06 oktober 2015 @ 06:35:

Helaas kan ik geen periode bedenken waarin ik me langer dan 2-3 maanden ok heb gevoeld. Hoort ook wel bij een dysthyme stoornis.



En ja, ik ben eenzaam. Maar ook een aantal keer echt zwaar depressief geweest. In mijn geval voel ik die eenzaamheid redelijk constant en tijdens een depressie speelt er veel meer. Eenzaamheid is voor mij niet alleen het niet hebben van een relatie, maar ook in het me anders voelen en niet altijd aansluiting kunnen vinden. Soms heb ik echt het idee dat ik anders denk dan de meeste mensen....

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven