Actueel
alle pijlers
Langer thuiswonen bejaarden veroorzaakt dit
zaterdag 3 oktober 2015 22:33
Alarm geslagen: meer ouderen lopen ernstige brandwonden op
3 dagen geleden door Elselien van Dieren
Het aantal ouderen met derdegraadsbrandwonden is de afgelopen 8 jaar met maar liefst 50% toegenomen. Brandwondencentra denken dat dit komt doordat ouderen steeds langer thuis moeten wonen.
Dit is erg voor die bejaarden, maar wat gebeurt er al zo'n oudje per ongeluk een hele flat in de fik steekt? De regering heeft door dit beleid een hoop mensen in gevaar gebracht, en niet alleen de ouderen.
3 dagen geleden door Elselien van Dieren
Het aantal ouderen met derdegraadsbrandwonden is de afgelopen 8 jaar met maar liefst 50% toegenomen. Brandwondencentra denken dat dit komt doordat ouderen steeds langer thuis moeten wonen.
Dit is erg voor die bejaarden, maar wat gebeurt er al zo'n oudje per ongeluk een hele flat in de fik steekt? De regering heeft door dit beleid een hoop mensen in gevaar gebracht, en niet alleen de ouderen.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
zondag 4 oktober 2015 21:34
Ik kan me zowel vinden in de visie van Troelalalaaa als van missie_m. Troela omschrijft het wat meer cru dan ik het zou doen, maar het lijkt me echt zo erg om onze kinderen het idee te geven dat ze min of meer letterlijk dag en nacht voor ons klaar moeten staan, dat dat belangrijker is dan de hulp die ze hun eigen kinderen eventueel moeten geven etc, dat ze nooit meer op vakantie gaan omdat ze dan denken ons in de steek te zullen laten etc. En geen idee hoe groot de rol die ik/wij daar zelf in hebben is, hoe zoiets ontstaat. Want echt, ik zie dit veel gebeuren bij mensen die een (hele) oude ouder hebben. Hoewel ik ook wel weer snap dat je een oude ouder niet laat stikken. Maar soms denk ik wel eens dat ouderen steeds minder flexibel worden als het gaat om de zorg die ze van anderen krijgen.
zondag 4 oktober 2015 21:40
Heb het inderdaad cru omschreven NYC. Bewust, om duidelijk te maken hoe menens mij dit onderwerp is. Die kliko.... is natuurlijk een no go, want die kleur staat me niet.
Maar ik spring eerlijk waar nog liever zelf van een brug dan mijn kind te belasten met haar hulpbehoevende bejaarde moeder.
Ik heb het niet over eenmaal per kwartaal de ramen lappen of eens een ritje naar een huisarts he.
Maar ik spring eerlijk waar nog liever zelf van een brug dan mijn kind te belasten met haar hulpbehoevende bejaarde moeder.
Ik heb het niet over eenmaal per kwartaal de ramen lappen of eens een ritje naar een huisarts he.
zondag 4 oktober 2015 21:53
Nee dat begreep ik inderdaad, is ook niet waar ik het over heb. Dat soort dingen vind ik eigenlijk ook nog wel vrij normal/vanzelfsprekend. Maar hier in de omgeving letterlijk voorbeelden van kinderen en kleinkinderen zelfs (!) die moeten komen voor eten, drinken, medicijnen, aan- en uitkleden en soms zelfs echt persoonlijke verzorging (wassen e.d.!) terwijl ik mij niet kan voorstellen dat je dan als hoogbejaarde niet zelf zegt: "Kind, daar kan de thuiszorg toch voor komen. Ik laat een jongeman van 20 toch niet opdraven als ie ook naar de sportschool kan."
Of als je eigen kind ergens naartoe moet en niet om stipt 16.00 bij je op de thee kan komen, dat je dan zegt: "Ik snap dat je zaterdagmiddag wel eens andere plannen hebt... Je kunt ook best een keer overslaan. Of kom die dag anders in de avond." etc. etc.
Dan vraag ik me af hoe sommige mensen zo stipt/veeleisend (en precise) kunnen worden. En vooral ook: hoe je dat kunt voorkomen!
Of als je eigen kind ergens naartoe moet en niet om stipt 16.00 bij je op de thee kan komen, dat je dan zegt: "Ik snap dat je zaterdagmiddag wel eens andere plannen hebt... Je kunt ook best een keer overslaan. Of kom die dag anders in de avond." etc. etc.
Dan vraag ik me af hoe sommige mensen zo stipt/veeleisend (en precise) kunnen worden. En vooral ook: hoe je dat kunt voorkomen!
zondag 4 oktober 2015 22:25
quote:NYC schreef op 04 oktober 2015 @ 21:53:
Nee dat begreep ik inderdaad, is ook niet waar ik het over heb. Dat soort dingen vind ik eigenlijk ook nog wel vrij normal/vanzelfsprekend. Maar hier in de omgeving letterlijk voorbeelden van kinderen en kleinkinderen zelfs (!) die moeten komen voor eten, drinken, medicijnen, aan- en uitkleden en soms zelfs echt persoonlijke verzorging (wassen e.d.!) terwijl ik mij niet kan voorstellen dat je dan als hoogbejaarde niet zelf zegt: "Kind, daar kan de thuiszorg toch voor komen. Ik laat een jongeman van 20 toch niet opdraven als ie ook naar de sportschool kan."
Of als je eigen kind ergens naartoe moet en niet om stipt 16.00 bij je op de thee kan komen, dat je dan zegt: "Ik snap dat je zaterdagmiddag wel eens andere plannen hebt... Je kunt ook best een keer overslaan. Of kom die dag anders in de avond." etc. etc.
Dan vraag ik me af hoe sommige mensen zo stipt/veeleisend (en precise) kunnen worden. En vooral ook: hoe je dat kunt voorkomen!
Ja, zulke voorbeelden ken ik ook. Ouders die ontzettend claimend zijn. Maar ik vraag me af of ze zo geworden zijn, of dat ze altijd al zo waren? Ik kan me van vroeger een vriendin herinneren waar we altijd bij haar afspraken, want anders was het zo ongezellig voor haar moeder. Binnen een gezin valt dat misschien niet zo op (of alleen als je buitenstaander bent), maar bij het ouder worden wordt dat natuurlijk sterker.
Mijn ouders zijn absoluut niet claimend of eisend, ze hebben en accepteren thuiszorg. Vroeger hebben ze ook altijd geroepen dat ze nooit afhankelijk van ons wilden worden. Maar toch, je groeit er langzaam in. Zij zowel als wij. Buiten de thuiszorg is er nog zoveel te doen, en het wordt steeds meer. En nu zijn ze nog niet eens echt hulpbehoevend. Ik doe het met liefde, echt, maar ik maak me toch wel eens zorgen over de toekomst. En dan toch vooral over hun welzijn.
Nee dat begreep ik inderdaad, is ook niet waar ik het over heb. Dat soort dingen vind ik eigenlijk ook nog wel vrij normal/vanzelfsprekend. Maar hier in de omgeving letterlijk voorbeelden van kinderen en kleinkinderen zelfs (!) die moeten komen voor eten, drinken, medicijnen, aan- en uitkleden en soms zelfs echt persoonlijke verzorging (wassen e.d.!) terwijl ik mij niet kan voorstellen dat je dan als hoogbejaarde niet zelf zegt: "Kind, daar kan de thuiszorg toch voor komen. Ik laat een jongeman van 20 toch niet opdraven als ie ook naar de sportschool kan."
Of als je eigen kind ergens naartoe moet en niet om stipt 16.00 bij je op de thee kan komen, dat je dan zegt: "Ik snap dat je zaterdagmiddag wel eens andere plannen hebt... Je kunt ook best een keer overslaan. Of kom die dag anders in de avond." etc. etc.
Dan vraag ik me af hoe sommige mensen zo stipt/veeleisend (en precise) kunnen worden. En vooral ook: hoe je dat kunt voorkomen!
Ja, zulke voorbeelden ken ik ook. Ouders die ontzettend claimend zijn. Maar ik vraag me af of ze zo geworden zijn, of dat ze altijd al zo waren? Ik kan me van vroeger een vriendin herinneren waar we altijd bij haar afspraken, want anders was het zo ongezellig voor haar moeder. Binnen een gezin valt dat misschien niet zo op (of alleen als je buitenstaander bent), maar bij het ouder worden wordt dat natuurlijk sterker.
Mijn ouders zijn absoluut niet claimend of eisend, ze hebben en accepteren thuiszorg. Vroeger hebben ze ook altijd geroepen dat ze nooit afhankelijk van ons wilden worden. Maar toch, je groeit er langzaam in. Zij zowel als wij. Buiten de thuiszorg is er nog zoveel te doen, en het wordt steeds meer. En nu zijn ze nog niet eens echt hulpbehoevend. Ik doe het met liefde, echt, maar ik maak me toch wel eens zorgen over de toekomst. En dan toch vooral over hun welzijn.
zondag 4 oktober 2015 23:00
@ Meivogel: Of mensen zo worden of altijd zo waren is als buitenstaander natuurlijk moeilijk te zeggen. Maar wat betreft dat voorbeeld van die vriendin en haar moeder. Dat ze bij haar thuis wil afspreken omdat het anders zo zielig is voor haar moeder die anders alleen zit. In dat geval kan de moeder toch ook degene zijn die dan zegt: "Gaan jullie ajb gewoon lekker je eigen (jonge mensen) dingen doen! Ik red mij prima een paar uur alleen hoor!"
Of zouden er ook al veel (relatief) jonge mensen zijn die het idee hebben dat als ze een dag of week geen andere mensen om hen heen hebben gehad dat ze zich dan geen raad weten en dat bepaalde bezoekjes of aanwezigheid van mensen dan een soort houvast geeft?
En ik vraag me af, zou dat gevoel persoonsgebonden blijven of enorm kunnen veranderen met de ouderdom. Dat is zo mijn angst... een enorme claimerd te worden die haast in paniek raakt als zoon zou zeggen: "Morgen kom ik niet, maar overmorgen. Of: ik kom om 17.00 ipv om 15.00"
Of zouden er ook al veel (relatief) jonge mensen zijn die het idee hebben dat als ze een dag of week geen andere mensen om hen heen hebben gehad dat ze zich dan geen raad weten en dat bepaalde bezoekjes of aanwezigheid van mensen dan een soort houvast geeft?
En ik vraag me af, zou dat gevoel persoonsgebonden blijven of enorm kunnen veranderen met de ouderdom. Dat is zo mijn angst... een enorme claimerd te worden die haast in paniek raakt als zoon zou zeggen: "Morgen kom ik niet, maar overmorgen. Of: ik kom om 17.00 ipv om 15.00"
zondag 4 oktober 2015 23:14
quote:missie_m schreef op 04 oktober 2015 @ 07:32:
[...]
Van de zotte. Per gezin? Dus je beslist dan wat je broers en zussen naast hun vaste lasten moeten bijdragen aan de zotte-hoge-huur voor een rijtjeshuis en maandlasten van hun moeder? Als ze zo'n bedrag aan moeder kunnen betalen, kunnen ze niet achterblijven als schoonmoeder in de zelfde situatie zit. Misschien heeft schoonmoeder maar één kind waardoor de kosten niet gedeeld worden met broers/zussen. Betalen ze 100 euro voor moeder en 200 voor schoonmoeder? En de studieschuld van kind-lief er ook maar bij want als je voor moeder kan betalen dan al helemaal voor kind-lief.
Of als moeders één dochter heeft, wat een alleenstaande moeder is die de eindjes aan elkaar knoopt.
Ik heb het gevoel dat de prijzen dan zot hoog zullen blijven als ze van de kinderen kunnen plukken. Niet iedereen bevind zich in een luxe situatie dat ze roepen "dan betalen wij wel".Zou best voor mijn schoonmoeder mee willen betalen, maar met werkloze echtgenoot en twee puberkinderen die na hun middelbare school nog verder willen leren, waar onlangs de studiefinanciering is afgeschaft zit er voor mij financieel helpen niet meer in.
[...]
Van de zotte. Per gezin? Dus je beslist dan wat je broers en zussen naast hun vaste lasten moeten bijdragen aan de zotte-hoge-huur voor een rijtjeshuis en maandlasten van hun moeder? Als ze zo'n bedrag aan moeder kunnen betalen, kunnen ze niet achterblijven als schoonmoeder in de zelfde situatie zit. Misschien heeft schoonmoeder maar één kind waardoor de kosten niet gedeeld worden met broers/zussen. Betalen ze 100 euro voor moeder en 200 voor schoonmoeder? En de studieschuld van kind-lief er ook maar bij want als je voor moeder kan betalen dan al helemaal voor kind-lief.
Of als moeders één dochter heeft, wat een alleenstaande moeder is die de eindjes aan elkaar knoopt.
Ik heb het gevoel dat de prijzen dan zot hoog zullen blijven als ze van de kinderen kunnen plukken. Niet iedereen bevind zich in een luxe situatie dat ze roepen "dan betalen wij wel".Zou best voor mijn schoonmoeder mee willen betalen, maar met werkloze echtgenoot en twee puberkinderen die na hun middelbare school nog verder willen leren, waar onlangs de studiefinanciering is afgeschaft zit er voor mij financieel helpen niet meer in.
zondag 4 oktober 2015 23:28
quote:Troelalaaaa schreef op 04 oktober 2015 @ 21:26:
Missie, dat kan voor jou zo zijn. Mijn bericht omschrijft mijn mening.
Overigens ben ik ook totaal geen fan van ouderen. Dus wij verschillen nogal van persoon(lijkheid).Ik heb respect voor ouderen, dat is wat anders dan fan zijn van ouderen.
Dat heeft niets te maken met persoonlijkheid denk ik. Zoals ik het nu kan zeggen wil ik nooit een blok aan het been zijn van mijn kinderen. Toen ik op school zat vond ik ouderen misschien te traag, wou liever met kinderen werken. Die mening is veranderd.
Ik heb het idee dat jij een stuk jonger bent en dat iemand van 50 al stokoud voor je is, maar als je straks zelf 50 bent besef je dat je helemaal niet stokoud bent. Maar iemand van 50 of 55 kan een TIA of CVA krijgen, halfzijdig verlamd raken of al vroeg dementeren, en iemand van 90 kan nog redelijk helder zijn. Heeft die goed geleefd of gewoon vet-veel-geluk gehad?
Missie, dat kan voor jou zo zijn. Mijn bericht omschrijft mijn mening.
Overigens ben ik ook totaal geen fan van ouderen. Dus wij verschillen nogal van persoon(lijkheid).Ik heb respect voor ouderen, dat is wat anders dan fan zijn van ouderen.
Dat heeft niets te maken met persoonlijkheid denk ik. Zoals ik het nu kan zeggen wil ik nooit een blok aan het been zijn van mijn kinderen. Toen ik op school zat vond ik ouderen misschien te traag, wou liever met kinderen werken. Die mening is veranderd.
Ik heb het idee dat jij een stuk jonger bent en dat iemand van 50 al stokoud voor je is, maar als je straks zelf 50 bent besef je dat je helemaal niet stokoud bent. Maar iemand van 50 of 55 kan een TIA of CVA krijgen, halfzijdig verlamd raken of al vroeg dementeren, en iemand van 90 kan nog redelijk helder zijn. Heeft die goed geleefd of gewoon vet-veel-geluk gehad?
LOEP ME MAAR aub.
zondag 4 oktober 2015 23:35
quote:Christiana schreef op 04 oktober 2015 @ 23:14:
[...]
Zou best voor mijn schoonmoeder mee willen betalen, maar met werkloze echtgenoot en twee puberkinderen die na hun middelbare school nog verder willen leren, waar onlangs de studiefinanciering is afgeschaft zit er voor mij financieel helpen niet meer in.1:Mee willen betalen
2: Mee moeten betalen of
3: Mee kunnen betalen.
Een woordje verschil, maar wel een wereld-van-verschil.
Als je kinderen willen en kunnen studeren kost dat veel geld, je moeder financ.steun nodig heeft, en je schoonmoeder ook, dan kun je wel Sinterklaas willen spelen maar dan vraag ik me af "hoe ga je dat doen?"
[...]
Zou best voor mijn schoonmoeder mee willen betalen, maar met werkloze echtgenoot en twee puberkinderen die na hun middelbare school nog verder willen leren, waar onlangs de studiefinanciering is afgeschaft zit er voor mij financieel helpen niet meer in.1:Mee willen betalen
2: Mee moeten betalen of
3: Mee kunnen betalen.
Een woordje verschil, maar wel een wereld-van-verschil.
Als je kinderen willen en kunnen studeren kost dat veel geld, je moeder financ.steun nodig heeft, en je schoonmoeder ook, dan kun je wel Sinterklaas willen spelen maar dan vraag ik me af "hoe ga je dat doen?"
LOEP ME MAAR aub.
zondag 4 oktober 2015 23:48
quote:meivogel schreef op 04 oktober 2015 @ 22:25:
[...]
Ja, zulke voorbeelden ken ik ook. Ouders die ontzettend claimend zijn. Maar ik vraag me af of ze zo geworden zijn, of dat ze altijd al zo waren? Ik kan me van vroeger een vriendin herinneren waar we altijd bij haar afspraken, want anders was het zo ongezellig voor haar moeder. Binnen een gezin valt dat misschien niet zo op (of alleen als je buitenstaander bent), maar bij het ouder worden wordt dat natuurlijk sterker.
Mijn ouders zijn absoluut niet claimend of eisend, ze hebben en accepteren thuiszorg. Vroeger hebben ze ook altijd geroepen dat ze nooit afhankelijk van ons wilden worden. Maar toch, je groeit er langzaam in. Zij zowel als wij. Buiten de thuiszorg is er nog zoveel te doen, en het wordt steeds meer. En nu zijn ze nog niet eens echt hulpbehoevend. Ik doe het met liefde, echt, maar ik maak me toch wel eens zorgen over de toekomst. En dan toch vooral over hun welzijn.Oudere mensen die zich zelf lichamelijk slechter kunnen behelpen kunnen claimend, mopperig of veel eisend worden is mijn mening. Is dat onvrede? Balen ze als ze merken dat de oude dag hen zwaar valt? Zijn het de hormonen? Een soort puberfase voor ouderen? Angst of verdriet? Missen ze hun overleden partner of familie-leden? Ik weet het niet, maar het is me wel vaker opgevallen.
Zorgen over de toekomst heb ik ook, vanaf de zorgtehuizen de deuren sluiten, en zorg voor hulpbehoevenden geen prioriteit meer schijnt te zijn.
[...]
Ja, zulke voorbeelden ken ik ook. Ouders die ontzettend claimend zijn. Maar ik vraag me af of ze zo geworden zijn, of dat ze altijd al zo waren? Ik kan me van vroeger een vriendin herinneren waar we altijd bij haar afspraken, want anders was het zo ongezellig voor haar moeder. Binnen een gezin valt dat misschien niet zo op (of alleen als je buitenstaander bent), maar bij het ouder worden wordt dat natuurlijk sterker.
Mijn ouders zijn absoluut niet claimend of eisend, ze hebben en accepteren thuiszorg. Vroeger hebben ze ook altijd geroepen dat ze nooit afhankelijk van ons wilden worden. Maar toch, je groeit er langzaam in. Zij zowel als wij. Buiten de thuiszorg is er nog zoveel te doen, en het wordt steeds meer. En nu zijn ze nog niet eens echt hulpbehoevend. Ik doe het met liefde, echt, maar ik maak me toch wel eens zorgen over de toekomst. En dan toch vooral over hun welzijn.Oudere mensen die zich zelf lichamelijk slechter kunnen behelpen kunnen claimend, mopperig of veel eisend worden is mijn mening. Is dat onvrede? Balen ze als ze merken dat de oude dag hen zwaar valt? Zijn het de hormonen? Een soort puberfase voor ouderen? Angst of verdriet? Missen ze hun overleden partner of familie-leden? Ik weet het niet, maar het is me wel vaker opgevallen.
Zorgen over de toekomst heb ik ook, vanaf de zorgtehuizen de deuren sluiten, en zorg voor hulpbehoevenden geen prioriteit meer schijnt te zijn.
LOEP ME MAAR aub.
maandag 5 oktober 2015 00:36
Och mijn oma wilde 50 jaar geleden al niet naar het "gesticht" het bejaardenhuis dus, maar voor haar was het nog steeds een gesticht, en daar was mijn moeder niet blij mee, want ze maakte zich zorgen om oma die alleen woonde.
Toen ma zelf ouder werd zei ze echt wel naar het bejaardenhuis te gaan als het nodig was. Ze werd dement en vond het nog steeds niet nodig. En de kinderen van de buurvrouw die altijd zei: Als ik even erg wordt als oma moeten jullie het zeggen, hadden de moed niet om te zegen dat ze even erg als oma was geworden, dus dat duurde ook nog een paar jaar voor ze echt in een bejaardenhuis terecht kwam.
Arme nichten en neven, wat zullen ze met mij te stellen krijgen, want kinderen heb ik niet. Hoop dat ik op tijd alles geregeld kan krijgen, maar misschien (eigenlijk wel redelijk zeker) ben ik ook het type van : nu is het nog niet nodig
Toen ma zelf ouder werd zei ze echt wel naar het bejaardenhuis te gaan als het nodig was. Ze werd dement en vond het nog steeds niet nodig. En de kinderen van de buurvrouw die altijd zei: Als ik even erg wordt als oma moeten jullie het zeggen, hadden de moed niet om te zegen dat ze even erg als oma was geworden, dus dat duurde ook nog een paar jaar voor ze echt in een bejaardenhuis terecht kwam.
Arme nichten en neven, wat zullen ze met mij te stellen krijgen, want kinderen heb ik niet. Hoop dat ik op tijd alles geregeld kan krijgen, maar misschien (eigenlijk wel redelijk zeker) ben ik ook het type van : nu is het nog niet nodig
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 5 oktober 2015 06:22
Missie_m: het woord fan is een understatement. Ik heb eerlijk waar geen enkel gevoel met/ voor ouderen. Ik doel op bejaarden. Niet op de 50-plusser in zijn algemeenheid. Ik vind hef een verschrikkelijke "doelgroep".
Jij praat over respect voor de ouderen. Ik heb minimaal net zo veel respect voor de jeugd. Waarom plaatsen sommige mensen ouderen zo op een voetstuk?
Ik ben mij ervan bewust dat niemand kiest voor ziekte, pech en/ of ongeluk!
nlies: jij omschrijft hetgeen missie_m in een eerder bericht beschrijft, vasthouden aan het leven.
Daarom wil ik dingen vastleggen voordat ikzelf niet meer in staat zal zijn de keuzes te maken waar ik eigenlijk achter sta. Nogmaals: weet alleen niet of dat kan en hoe dat aan te pakken. Mocht iemand daar ervaring mee hebben of daar tips over hebben. Ik ben een en al oor!
Jij praat over respect voor de ouderen. Ik heb minimaal net zo veel respect voor de jeugd. Waarom plaatsen sommige mensen ouderen zo op een voetstuk?
Ik ben mij ervan bewust dat niemand kiest voor ziekte, pech en/ of ongeluk!
nlies: jij omschrijft hetgeen missie_m in een eerder bericht beschrijft, vasthouden aan het leven.
Daarom wil ik dingen vastleggen voordat ikzelf niet meer in staat zal zijn de keuzes te maken waar ik eigenlijk achter sta. Nogmaals: weet alleen niet of dat kan en hoe dat aan te pakken. Mocht iemand daar ervaring mee hebben of daar tips over hebben. Ik ben een en al oor!
maandag 5 oktober 2015 07:46
Oudere mensen die zeuren, klagen, veeleisend zijn of verbitterd, zijn meestal hun hele leven al zo geweest. En als ze ouder worden, wordt dat soms nog een graadje erger.
Ik ken ook mensen van eind 70 die hun hele leven vrolijk en opgewekt waren en dat nu nog steeds zijn.
Wel is het zo dat ouderen hun onafhankelijkheid steeds een beetje meer moeten inleveren en dat kost moeite. Bij alles wat hun overkomt, moeten ze een stapje terug doen en dat herstelt zich niet meer.
Ik ken ook mensen van eind 70 die hun hele leven vrolijk en opgewekt waren en dat nu nog steeds zijn.
Wel is het zo dat ouderen hun onafhankelijkheid steeds een beetje meer moeten inleveren en dat kost moeite. Bij alles wat hun overkomt, moeten ze een stapje terug doen en dat herstelt zich niet meer.
maandag 5 oktober 2015 11:00
quote:NYC schreef op 04 oktober 2015 @ 23:00:
@ Meivogel: Of mensen zo worden of altijd zo waren is als buitenstaander natuurlijk moeilijk te zeggen. Maar wat betreft dat voorbeeld van die vriendin en haar moeder. Dat ze bij haar thuis wil afspreken omdat het anders zo zielig is voor haar moeder die anders alleen zit. In dat geval kan de moeder toch ook degene zijn die dan zegt: "Gaan jullie ajb gewoon lekker je eigen (jonge mensen) dingen doen! Ik red mij prima een paar uur alleen hoor!"
Of zouden er ook al veel (relatief) jonge mensen zijn die het idee hebben dat als ze een dag of week geen andere mensen om hen heen hebben gehad dat ze zich dan geen raad weten en dat bepaalde bezoekjes of aanwezigheid van mensen dan een soort houvast geeft?
En ik vraag me af, zou dat gevoel persoonsgebonden blijven of enorm kunnen veranderen met de ouderdom. Dat is zo mijn angst... een enorme claimerd te worden die haast in paniek raakt als zoon zou zeggen: "Morgen kom ik niet, maar overmorgen. Of: ik kom om 17.00 ipv om 15.00"
In dit geval ging het van de moeder uit; die was dus al claimerig toen de kinderen nog jong waren.
Ik denk dat als het op oudere leeftijd ontstaat, het vooral uit angst is. Ik kan me voorstellen dat het leven best bedreigend kan zijn als je bijna niets meer kan en altijd alleen in huis zit. Dan klamp je je vast aan het moment dat er iemand komt, en als dat dan niet doorgaat, komt dat natuurlijk veel harder aan dan wanneer je nog gewoon midden in het leven staat.
@ Meivogel: Of mensen zo worden of altijd zo waren is als buitenstaander natuurlijk moeilijk te zeggen. Maar wat betreft dat voorbeeld van die vriendin en haar moeder. Dat ze bij haar thuis wil afspreken omdat het anders zo zielig is voor haar moeder die anders alleen zit. In dat geval kan de moeder toch ook degene zijn die dan zegt: "Gaan jullie ajb gewoon lekker je eigen (jonge mensen) dingen doen! Ik red mij prima een paar uur alleen hoor!"
Of zouden er ook al veel (relatief) jonge mensen zijn die het idee hebben dat als ze een dag of week geen andere mensen om hen heen hebben gehad dat ze zich dan geen raad weten en dat bepaalde bezoekjes of aanwezigheid van mensen dan een soort houvast geeft?
En ik vraag me af, zou dat gevoel persoonsgebonden blijven of enorm kunnen veranderen met de ouderdom. Dat is zo mijn angst... een enorme claimerd te worden die haast in paniek raakt als zoon zou zeggen: "Morgen kom ik niet, maar overmorgen. Of: ik kom om 17.00 ipv om 15.00"
In dit geval ging het van de moeder uit; die was dus al claimerig toen de kinderen nog jong waren.
Ik denk dat als het op oudere leeftijd ontstaat, het vooral uit angst is. Ik kan me voorstellen dat het leven best bedreigend kan zijn als je bijna niets meer kan en altijd alleen in huis zit. Dan klamp je je vast aan het moment dat er iemand komt, en als dat dan niet doorgaat, komt dat natuurlijk veel harder aan dan wanneer je nog gewoon midden in het leven staat.
maandag 5 oktober 2015 11:08
quote:nlies schreef op 05 oktober 2015 @ 00:36:
Och mijn oma wilde 50 jaar geleden al niet naar het "gesticht" het bejaardenhuis dus, maar voor haar was het nog steeds een gesticht, en daar was mijn moeder niet blij mee, want ze maakte zich zorgen om oma die alleen woonde.
Toen ma zelf ouder werd zei ze echt wel naar het bejaardenhuis te gaan als het nodig was. Ze werd dement en vond het nog steeds niet nodig. En de kinderen van de buurvrouw die altijd zei: Als ik even erg wordt als oma moeten jullie het zeggen, hadden de moed niet om te zegen dat ze even erg als oma was geworden, dus dat duurde ook nog een paar jaar voor ze echt in een bejaardenhuis terecht kwam.
Arme nichten en neven, wat zullen ze met mij te stellen krijgen, want kinderen heb ik niet. Hoop dat ik op tijd alles geregeld kan krijgen, maar misschien (eigenlijk wel redelijk zeker) ben ik ook het type van : nu is het nog niet nodig
In de jaren '70 maakte mijn oma zich veel zorgen om haar dementerende zus, die ook onder géén beding in een tehuis wilde. Daar ontstonden gevaarlijke toestanden, als ze bijvoorbeeld weer eens het gas had laten branden. De onderburen hingen om de haverklap bij mijn oma aan de telefoon, maar gedwongen opnemen kon gewoon niet.
Maar naar mijn idee is er wel een groot verschil tussen zelf niet willen, of de mogelijkheid niet hebben als je het zelf wel wilt/voelt dat je eraan toe bent. Dat is het verschil tussen nu en vroeger.
Och mijn oma wilde 50 jaar geleden al niet naar het "gesticht" het bejaardenhuis dus, maar voor haar was het nog steeds een gesticht, en daar was mijn moeder niet blij mee, want ze maakte zich zorgen om oma die alleen woonde.
Toen ma zelf ouder werd zei ze echt wel naar het bejaardenhuis te gaan als het nodig was. Ze werd dement en vond het nog steeds niet nodig. En de kinderen van de buurvrouw die altijd zei: Als ik even erg wordt als oma moeten jullie het zeggen, hadden de moed niet om te zegen dat ze even erg als oma was geworden, dus dat duurde ook nog een paar jaar voor ze echt in een bejaardenhuis terecht kwam.
Arme nichten en neven, wat zullen ze met mij te stellen krijgen, want kinderen heb ik niet. Hoop dat ik op tijd alles geregeld kan krijgen, maar misschien (eigenlijk wel redelijk zeker) ben ik ook het type van : nu is het nog niet nodig
In de jaren '70 maakte mijn oma zich veel zorgen om haar dementerende zus, die ook onder géén beding in een tehuis wilde. Daar ontstonden gevaarlijke toestanden, als ze bijvoorbeeld weer eens het gas had laten branden. De onderburen hingen om de haverklap bij mijn oma aan de telefoon, maar gedwongen opnemen kon gewoon niet.
Maar naar mijn idee is er wel een groot verschil tussen zelf niet willen, of de mogelijkheid niet hebben als je het zelf wel wilt/voelt dat je eraan toe bent. Dat is het verschil tussen nu en vroeger.
maandag 5 oktober 2015 12:35
Zou de reden dat een jong persoon (bijv. een veertiger met tienerkinderen) claimerig dan misschien ook een bepaalde vorm van angst kunnen zijn?
Ik beschouw mezelf niet als claimerig of angstig. Wel ben ik bang dat je met dementie echt compleet de controle over jezelf en je eigen gedrag kwijtraakt. Dat je dus verandert van iemand die nooit claimerig en angstig was, iemand die altijd het belang van haar kind(eren) voor haar eigen wensen zette in iemand die briesend en stampvoetend snuift naar haar kinderen: "Twaalf uur is twaalf uur! En als je andere plannen had dan verzet je die maar!!!" Maar dat je dus geen idee hebt dat dat je "nieuwe ik" is geworden...
Ik beschouw mezelf niet als claimerig of angstig. Wel ben ik bang dat je met dementie echt compleet de controle over jezelf en je eigen gedrag kwijtraakt. Dat je dus verandert van iemand die nooit claimerig en angstig was, iemand die altijd het belang van haar kind(eren) voor haar eigen wensen zette in iemand die briesend en stampvoetend snuift naar haar kinderen: "Twaalf uur is twaalf uur! En als je andere plannen had dan verzet je die maar!!!" Maar dat je dus geen idee hebt dat dat je "nieuwe ik" is geworden...
maandag 5 oktober 2015 12:40
maandag 5 oktober 2015 12:42
quote:cookiedevil schreef op 03 oktober 2015 @ 22:42:
De overheid wilt dat ouderen langer thuis blijven maar ouderen willen zelf ook niet meer naar verzorgingshuizen waar ze weg mogen rotten. Het wordt tijd dat de kinderen gewoon weer hun ouders in huis nemen en voor hun zorgen.Moet ik dan maar mijn baan opzeggen en een groter huis kopen/huren? Dat ik vervolgens niet kan betalen, want ik heb mijn baan opgezegd ?
De overheid wilt dat ouderen langer thuis blijven maar ouderen willen zelf ook niet meer naar verzorgingshuizen waar ze weg mogen rotten. Het wordt tijd dat de kinderen gewoon weer hun ouders in huis nemen en voor hun zorgen.Moet ik dan maar mijn baan opzeggen en een groter huis kopen/huren? Dat ik vervolgens niet kan betalen, want ik heb mijn baan opgezegd ?
maandag 5 oktober 2015 12:44
quote:Dreamer schreef op 03 oktober 2015 @ 23:35:
[...]
Gewoon een goed tehuis zoeken, waar ze niet wegrotten.
Mijn schoonmoeder bloeide helemaal op in haar bejaardentehuis en zou echt nooit bij haar kinderen in huis hebben gewild. Ze had gewoon haar eigen kamers, elke dag waren er activiteiten. Toen ze niet meer kon lopen, werd ze opgehaald voor de koffie, elke dag.Welke bejaardentehuizen? Er zijn alleen nog maar verpleeghuizen.
[...]
Gewoon een goed tehuis zoeken, waar ze niet wegrotten.
Mijn schoonmoeder bloeide helemaal op in haar bejaardentehuis en zou echt nooit bij haar kinderen in huis hebben gewild. Ze had gewoon haar eigen kamers, elke dag waren er activiteiten. Toen ze niet meer kon lopen, werd ze opgehaald voor de koffie, elke dag.Welke bejaardentehuizen? Er zijn alleen nog maar verpleeghuizen.
maandag 5 oktober 2015 12:45
quote:NYC schreef op 05 oktober 2015 @ 12:35:
Zou de reden dat een jong persoon (bijv. een veertiger met tienerkinderen) claimerig dan misschien ook een bepaalde vorm van angst kunnen zijn?
Ik beschouw mezelf niet als claimerig of angstig. Wel ben ik bang dat je met dementie echt compleet de controle over jezelf en je eigen gedrag kwijtraakt. Dat je dus verandert van iemand die nooit claimerig en angstig was, iemand die altijd het belang van haar kind(eren) voor haar eigen wensen zette in iemand die briesend en stampvoetend snuift naar haar kinderen: "Twaalf uur is twaalf uur! En als je andere plannen had dan verzet je die maar!!!" Maar dat je dus geen idee hebt dat dat je "nieuwe ik" is geworden... Ik denk dat claimerig gedrag bij iemand van 40 niet op angst gebaseerd is, maar gewoon graag willen dat iedereen naar jouw pijpen danst. Is eigenlijk heel egoïstisch gedrag en weinig aanpassingsvermogen hebben.
Zou de reden dat een jong persoon (bijv. een veertiger met tienerkinderen) claimerig dan misschien ook een bepaalde vorm van angst kunnen zijn?
Ik beschouw mezelf niet als claimerig of angstig. Wel ben ik bang dat je met dementie echt compleet de controle over jezelf en je eigen gedrag kwijtraakt. Dat je dus verandert van iemand die nooit claimerig en angstig was, iemand die altijd het belang van haar kind(eren) voor haar eigen wensen zette in iemand die briesend en stampvoetend snuift naar haar kinderen: "Twaalf uur is twaalf uur! En als je andere plannen had dan verzet je die maar!!!" Maar dat je dus geen idee hebt dat dat je "nieuwe ik" is geworden... Ik denk dat claimerig gedrag bij iemand van 40 niet op angst gebaseerd is, maar gewoon graag willen dat iedereen naar jouw pijpen danst. Is eigenlijk heel egoïstisch gedrag en weinig aanpassingsvermogen hebben.
maandag 5 oktober 2015 12:51
quote:missie_m schreef op 04 oktober 2015 @ 23:48:
[...]
Oudere mensen die zich zelf lichamelijk slechter kunnen behelpen kunnen claimend, mopperig of veel eisend worden is mijn mening. Is dat onvrede? Balen ze als ze merken dat de oude dag hen zwaar valt? Zijn het de hormonen? Een soort puberfase voor ouderen? Angst of verdriet? Missen ze hun overleden partner of familie-leden? Ik weet het niet, maar het is me wel vaker opgevallen.
Zorgen over de toekomst heb ik ook, vanaf de zorgtehuizen de deuren sluiten, en zorg voor hulpbehoevenden geen prioriteit meer schijnt te zijn.
Ik denk dat het onvrede is omdat ze niet meer uit de voeten kunnen en hulp nodig hebben.
Ik merk het aan mijn ouders. Inmiddels 79 en 81 en tot een jaar of 3 geleden waren ze nog zo fit als een hoentje. Ze waren nooit thuis. Altijd naar een tentoonstelling, een beurs, museum, een uitje met een of andere club.
Nu hebben ze allerlei kwalen waardoor ze aan huis gebonden zijn. Dat verlies van zelfstandigheid is te vergelijken met een rouwproces.
Claimerig en veeleisend zijn mijn ouders niet, maar wel verdrietig, somber en bang voor de toekomst.
[...]
Oudere mensen die zich zelf lichamelijk slechter kunnen behelpen kunnen claimend, mopperig of veel eisend worden is mijn mening. Is dat onvrede? Balen ze als ze merken dat de oude dag hen zwaar valt? Zijn het de hormonen? Een soort puberfase voor ouderen? Angst of verdriet? Missen ze hun overleden partner of familie-leden? Ik weet het niet, maar het is me wel vaker opgevallen.
Zorgen over de toekomst heb ik ook, vanaf de zorgtehuizen de deuren sluiten, en zorg voor hulpbehoevenden geen prioriteit meer schijnt te zijn.
Ik denk dat het onvrede is omdat ze niet meer uit de voeten kunnen en hulp nodig hebben.
Ik merk het aan mijn ouders. Inmiddels 79 en 81 en tot een jaar of 3 geleden waren ze nog zo fit als een hoentje. Ze waren nooit thuis. Altijd naar een tentoonstelling, een beurs, museum, een uitje met een of andere club.
Nu hebben ze allerlei kwalen waardoor ze aan huis gebonden zijn. Dat verlies van zelfstandigheid is te vergelijken met een rouwproces.
Claimerig en veeleisend zijn mijn ouders niet, maar wel verdrietig, somber en bang voor de toekomst.
maandag 5 oktober 2015 13:14
Voor mensen die door hun beperkingen/lichamelijke kwalen etc hun zelfstandigheid verloren zien gaan en daardoor verdrietig zijn heb ik wel veel begrip. Dat vind ik oprecht naar voor hen en ook heel begrijpelijk dat het moeilijk is om daarmee om te gaan.
Claimerig zijn in persoonlijkheid (ongeacht iemands leeftijd) en dus letterlijk willen/eisen dat mensen naar je pijpen dansen vind ik echt onbegrijpelijk en keur ik ook heel sterk af. Misschien dat het ook gedrag is dat bij een bepaalde generatie hoort? Dat mensen zoiets hebben: ik heb vroeger en snee boterham in je mond geduwd en daardoor leef jij nu. Zorg nu maar voor mij en doe wat ik zeg.'
Misschien dat iemand die altijd heel autoritair was als persoon, dat ook nog is als hij/zij hoogbejaard is?
Claimerig zijn in persoonlijkheid (ongeacht iemands leeftijd) en dus letterlijk willen/eisen dat mensen naar je pijpen dansen vind ik echt onbegrijpelijk en keur ik ook heel sterk af. Misschien dat het ook gedrag is dat bij een bepaalde generatie hoort? Dat mensen zoiets hebben: ik heb vroeger en snee boterham in je mond geduwd en daardoor leef jij nu. Zorg nu maar voor mij en doe wat ik zeg.'
Misschien dat iemand die altijd heel autoritair was als persoon, dat ook nog is als hij/zij hoogbejaard is?
maandag 5 oktober 2015 13:22
quote:Troelalaaaa schreef op 04 oktober 2015 @ 11:11:
Mijn ouders zullen nu, en ook om 1 minuut voor 12, niet nadenken over dit soort zaken. Te confronterend, te emotioneel, te simpel......redenen genoeg waarom ze zo in elkaar zitten.
Die twee of een van die twee in eigen huis onderbrengen zou voor mijn relatie letterlijk het einde betekenen en voor mijn eigen (geestelijke) gezondheid de doodssteek.
Klinkt cru, echter is de realiteit.
Als enigst kind hou ik letterlijk en figuurlijk mijn hart vast!Mijn ouders hebben een paar maanden geleden twee weken gelogeerd omdat ze brand hadden gehad en dat heeft veel spanningen tussen mijn echtgenoot en mijzelf opgeleverd. Het zou mij mn huwelijk kosten als ze bij mij zouden komen wonen.
Mijn ouders zullen nu, en ook om 1 minuut voor 12, niet nadenken over dit soort zaken. Te confronterend, te emotioneel, te simpel......redenen genoeg waarom ze zo in elkaar zitten.
Die twee of een van die twee in eigen huis onderbrengen zou voor mijn relatie letterlijk het einde betekenen en voor mijn eigen (geestelijke) gezondheid de doodssteek.
Klinkt cru, echter is de realiteit.
Als enigst kind hou ik letterlijk en figuurlijk mijn hart vast!Mijn ouders hebben een paar maanden geleden twee weken gelogeerd omdat ze brand hadden gehad en dat heeft veel spanningen tussen mijn echtgenoot en mijzelf opgeleverd. Het zou mij mn huwelijk kosten als ze bij mij zouden komen wonen.
maandag 5 oktober 2015 13:25
Ik merk wel dat de diverse termen nogal door elkaar gehaald worden. Een huis met lichte medische zorg is wat anders dan een verpleegtehuis. In de laatste hebben ze echt geen eigen kamers met keuken ed. Mensen zijn daar ook niet lang. Een bejaarden of verzorgingstehuis heeft niet direct medische zorg. Ja voor af en toe maar chronisch of bedlegerig en je komt daar echt niet in. Je moet nog enigszins zelfstandig zijn wil je daar voor in aanmerking komen.
De bejaarden/verzorgings tehuizen zijn helaas aan het verdwijnen. De oudere die wel nog redelijk goed is maar gewoon niet meer zo goed voor zichzelf kan zorgen die beginnen dus nu tussen wal en schip te vallen.
Ze moesten thuis blijven , zo lang mogelijk. En daar zou zorg voor zijn. Medicatie zorg, wassen, licht hh werk... Helaas zitten een hoop ouderen nu idd thuis maar de zorg die ze dus echt wel nodig hebben word steeds minder.
Ben blij dat mijn oma nog een fix aantal jaren in relatief goede gezondheid in een fijn huis heeft kunnen wonen. Helaas ook dit huis neemt geen nieuwe bewoners meer aan en gaat zodra de laatste dood of ergens ondergebracht is dicht.
De bejaarden/verzorgings tehuizen zijn helaas aan het verdwijnen. De oudere die wel nog redelijk goed is maar gewoon niet meer zo goed voor zichzelf kan zorgen die beginnen dus nu tussen wal en schip te vallen.
Ze moesten thuis blijven , zo lang mogelijk. En daar zou zorg voor zijn. Medicatie zorg, wassen, licht hh werk... Helaas zitten een hoop ouderen nu idd thuis maar de zorg die ze dus echt wel nodig hebben word steeds minder.
Ben blij dat mijn oma nog een fix aantal jaren in relatief goede gezondheid in een fijn huis heeft kunnen wonen. Helaas ook dit huis neemt geen nieuwe bewoners meer aan en gaat zodra de laatste dood of ergens ondergebracht is dicht.
