Ik sta tussen 2 partijen in..

Loyaliteit van kinderen richting hun ouders gaat heel ver, ook al is er niks wat ouders in positieve zin hebben bijgedragen aan het welbevinden van hun kind.

Ouders kunnen alles maken onder het mom van: ik ben toch je moeder/vader?

Ja dus? Gedraag je er dan ook naar en anders heb je je krediet verspeeld.

To, heb je hoop dat je ouders nog gaan veranderen? Dat ze beter worden voor jou?

quote:daphne152 schreef op 06 oktober 2015 @ 01:39:

[quote]Hoezitdit schreef op 05 oktober 2015 @ 21:45:

Zodra iemand een grote mond heeft naar jou krimp jij waarschijnlijk in elkaar, dat kunnen anderen zich niet voorstellen die zo niet zijn grootgebracht.



Hier herken ik mijzelf in. Maar nooit gedacht dat dit hele gedoe de oorzaak er van zou zijn. Dacht echt dat dit mijn karakter is. Ik vindt het ook ontzettend moeilijk om mezelf te uitten zónder in tranen uit te barsten, hoe graag ik dit ook niet wil. Het huilen is nu wel iets minder hoor maar ik moet eraan werken. Ik vindt het ook erg moeilijk om voor mezelf op te komen en mijn eigen stem te geven.



Sociale contacten maken vindt ik ook ontzettend moeilijk terwijl ik toen ik 15/16 was heel veel vrienden had. Nu niet. Ik vindt het lastig.



Dat van stiekeme dingen doen heb je gelijk in Suzy. Doordat ik bijna niks mocht (in mijn ouders hun ogen mocht ik en kreeg ik alles-zolang zij het goed vonden), heb ik dingen gedaan die nooit meer recht gezet kunnen worden of uit mn geheugen kunnen. Ik ben er niet trots op en heb hier dan ook therapie voor gehad. Heeft destijds veel geholpen.

Maar wanneer er ruzies tussen mijn man en ouders zijn brengen hun dat er weer in 'ja, toen deed je al nare dingen en alsof dat niet genoeg was voor ons doe je dat nu ook'.



Iemand schreef dat ik niet loyaal ben tegenover mijn man. Ik ben dat wel maar soms als hij dan iets slechts zegt over hun denk ik, het zijn mn ouders.. daar moet ik het toch ook voor opnemen? Ik besef nu dat ik dit niet moet doen.



Het zijn toch je ouders, maar ze zijn nog steeds slecht voor je. Wat doet je vader eigenlijk om het voor je op te nemen?

En de opmerking: ja, toen deed je al nare dingen, is erg gemeen van hun. Het is puur bedoeld om je naar beneden te trekken, om je weer in het gareel te krijgen.



TO, er is je veel onrecht aangedaan. Het is niet gek dat je dan in je jeugd dingen hebt gedaan waar je niet aan terug wilt denken. Die dingen zitten niet in je karakter, die dingen deed je door je opvoeding. Je hebt voor die dingen therapie gehad, schrijf je. Is het hele verleden toen ook aan bod gekomen? Want ik denk dat jij behoorlijk nog wat te verstouwen hebt en dat een nieuwe therapie een goed idee zou zijn. Als je daar aan toe bent.

Ik begrijp het wel, zelf heb ik ook geen contact meer met mijn ouders. Het voordeel is dat het erg rustig is, en het besef naar verloop van tijd dat je niet meer de sneren, de macht spelletjes,het gemanipuleer hoeft te ondergaan. En dat ik in mijn omgeving vrienden heb die meer voor mij gedaan hebben dan mijn ouders.



TO rust een pauze in tussen je ouders en ga opnieuw bekijken wat je wilt. Schrijf het desnoods op. En zoals hier gezegd; ga opnieuw in therapie om handvaten aan te krijgen.. Helaas is het wel zo dat jouw ouders, manipuleren en dat ze in een meester in het spel zijn. Ja, je bent een kind van je ouders, en ja de plicht en de loyaliteit naar hun toe is verstikkend. Maar laat dat los, want je hebt je zoontje en die mag je onder geen beding het zelfde spelletje te laten ondergaan. Niet voor niets noemen ze zulke relaties: fruit from the poisonous tree. Dat is ook zo.



Als jij je 'ouders' niet toelaat in je leven, dan is er rust, liefde en zelfacceptatie. Succes.

De ellende van schuld- en schaamtegevoelens is dát je dat liever voor jezelf houdt, in jezelf besloten houdt, stiekem (moeten) doen is de pest voor hoe je over jezelf denkt!

Ook al vind je eea gerechtvaardigd of is het in reactie op rigide opgedrongen regels.

De angst dat het uitkomt is vaak groter dan als het werkelijk uitkomt.

Dat die dingen bij TO nog eens extra ingewreven worden, en zij zich dat aantrekt (dat zij zo'n "slechte dochter" was en is om die en die reden), komt voort uit dat ze (nog steeds) niet achter die dingen staat, zelf als "fout" beschouwt en dat je je terecht slecht moet voelen over je fouten en verkeerde keuzes (in de ogen van haar ouders foute/verkeerde dingen).



Zodra je van jezelf mag leren van je keuzes en "verkeerde" beslissingen, ben je al een stuk verder en opgeluchter.

Je hoeft niet (in de ogen van anderen en wat je zelf hebt overgenomen uit je opvoeding als zijnde "perfect" en "foutloos") perfect te zijn om een okay mens te zijn.

Het hoort bij kinderen (heel normaal dus) om "ondeugend" te zijn, uit te proberen, je af te zetten tegen de (vaak kortzichtige) ideeen van ouders of een hele generatie, om dingen anders te doen dan je ouders deden, zeker als je niet bevalt hoe zij leven, er zelf een potje van maken, zelf helemaal niet gelukkig van zijn geworden, of levenslang verbitterd zijn geraakt, in een machtsstrijd leven, alles op het oog goed voor elkaar hebben (en jij weet hoe het ervoor staat onder die oppervlakte naar buiten toe).



Als je van nabij meemaakt wat zo'n levenswijze oplevert, en toch van jou verwacht wordt, levert dat een innerlijke strijd op tussen wat jij zelf (voor jezelf) "juist" acht en wat is aangeleerd als "het juiste/goede".

Ook als je de "goede bedoelingen" erachter kunt zien wil dat nog niet zeggen dat jij naar hun voorbeeld en opvoeding moet leven, of dat je rol als dochter belangrijker blijft dan als partner/echtgenote, moeder, volwassen vrouw.



Je blijft dan wel hun kind, maar intussen ook de volwassene die haar eigen leven te leven heeft, zelf mág beslissen wat je (positief) meeneemt van je opvoeding, en wat je daarvan anders doet/ afwijst voor jezelf. Ook kritisch over je ouders en waar zij in geloven, naar leven onder de loep neemt, in een reeler daglicht mag plaatsen wat zij gedaan en nagelaten hebben nu je meer info hebt over wat "normaal" en liefhebbend is, wat niet okay is (geweest en nog), en nu (je niet meer afhankelijk bent van die ouders) je wél de eigen macht en middelen hebt om daartegenin te gaan, het anders te doen, je eigen leven te bepalen.



Dingen die met de paplepel zijn ingegoten voélen als normaalwaarde, ook al wéét je nu dat die niet okay zijn, alleen maar omdat je dat zo gewend bent.

Het is lastig om voor jezelf uit te maken in hoeverre je echt weet hoe je zelf diep van binnen ergens over denkt, en wat de invloed is op "jezelf" en die "eigen innerlijke normen en waarden" van wat van buitenaf is aangeleerd (waaronder ook je omgeving, partner, (social) media), als je gewend bent dat het er niet toe deed wat je daar zelf van dacht/vond.



Nee, je hoeft je ouders niet te ontzien en voor altijd de gehoorzame dochter te zijn/spelen!

Met wat je nu weet en kent, mag je je ouders ook kritisch onder de loep nemen, het is niet zo dat zij dat wel mogen en jij (nu volwassen) niet!

Waarom proberen te voldoen aan hun "ideale dochter" als zij niet de "ideale ouders" zijn?

Ook ouders oogsten wat ze zaaien: er zitten consequenties aan hoe zij met jou zijn omgegaan en nog steeds doen, ook zij moeten/mogen leren van hun fouten, ook ouders zijn niet perfect, en mag je aanspreken op dingen die niet okay waren (in jouw ogen of zelfs van wat nu "normaal" is en wat niet) en ermee geconfronteerd worden dat er meer visies mogelijk zijn dan alleen die van hun!



Waarom zou jij je laten beperken door wat 2 mensen van jou of jouw leefwijze vinden, als je vrij bent om jouw blik te verruimen, andere visies te onderzoeken, je kennis en info te vergroten, omdat zij dat niet doen en hun leefwijze als enige "juiste" beschouwen + dat alle andere mensen daarnaar zouden moeten leven, incl hun kinderen?



Wat heb je te verliezen als je je bevrijdt van hun denkbeelden, hun idealen (voor hun kinderen), waar ze zelf vaak niet eens naar leven maar wel van jou verwachten/ opleggen?

Wat zou het je opleveren als je het als een bevrijding zou kunnen zien, ipv als een "gemis" om hun bemoeienis naast je neer te leggen?

Wat zou je daadwerkelijk missen als je een zeer beperkt of oppervlakkig contact had en de dingen (ondanks commentaar en hun oordeel) gaat doen zoals jij ze doet en juist acht?

Wat kunnen zij je nog doen, behalve met woorden afkeuren, wegblijven, afwijzen?

En is dat zo erg, als dat werkelijk gebeurt, of meer in jouw gedachtengang/ gedachtenpatroon hoe erg dat is?

Is innerlijke rust en zekerheid (maar met gemis van commentaar) zoveel slechter dan het "gedoe" van herhaling en ondermijning van je andere rollen/ eigen levenswijze waar jij (en man) in geloven en prettig vinden?



Is commentaar van je ouders het enige waaraan jij hun betrokkenheid ontleent? Hun manier is om te tonen dat ze iig met jou bezig zijn, je er genoeg toe doet om iig een oordeel over te vormen, iig betekent dat je hun aandacht hebt en krijgt, en negatieve aandacht altijd nog beter is dan 0 betrokkenheid en niet langer verbonden zijn?



Heb je in die vorige therapie ook de kans gehad om boos te zijn over (terechte) missers van jouw ouders, die grote gevolgen hebben gehad op jouw mechanismen en karaktervorming?

Of ben je alleen maar in therapie geweest om je eigen "missers" en eigen zgn "tekortkomingen"?

Heb je daar niet de openheid gehad of tools gekregen om erachter te komen wat jij zelf vindt van eea, en daarvoor uit/ op te komen, of mee om te gaan tegenover diezelfde personen als voor wie jij je schaamde of schuldig voelde?

Zijn die dingen die jij (uit protest) hebt gedaan wérkelijk zo vreselijk geweest, objectief gezien, ook door de ogen van deze tijd en van andere mensen (dan jouw ouders)? En door jouw eigen ogen, die van je man, van je vrienden, van je kind (later), dus van andere mensen met wie je close bent en belangrijk van vindt?



Misschien zijn boeken van Brene Brown wel een goed idee: "Gelukkig ben ik niet de enige" bijv.

En "De kracht van imperfectie".

Waarom kun jij je ouders wel beschouwen als "ach, dat is menselijk, ouders maken ook fouten, zijn ook niet perfect, ik moet ze nemen zoals ze zijn" en gaat dat voor jou, als dochter, niet op?

Was jij toevallig ook de oudste Daphne?

Zoals jij je moeder beschrijft, het had echt de mijne kunnen zijn.

Als ik ook maar iets te laat kwam had ik ook vast met allerlei jongens wat uit lopen spoken....

En ik moest ook alles thuis doen, en broertje en zusje hoefde dat niet.

Ook mijn vader stak zijn kop in het zand.



Ik zit momenteel weer in therapie om dit alles te verwerken. Misschien ook iets voor jou, om alles op een rijtje te krijgen?

En wat iemand hierboven schreef, een time-out inlassen met je ouders voordat je de echte beslissing neemt?

Ik heb mijn man wel alles verteld over wat er gebeurd is, zo kan hij mij het beste steunen heb ik ervaren.

Hij heeft nu aan 1 woord we genoeg als ik evn zijn schouder nodig heb en dat is fijn.

Lieve Daphne, het is meer dan verschrikkelijk om zo op te groeien.

Het ergste is dat je ook nog echt gelooft dat jij stiekem heel verkeerde dingen hebt gedaan en zelfs beschuldigd werd als je helemaal niks verkeerds deed.

Ik durf te wedden dat wat jij wel "uitgespookt" heb helemaal niet zulke verkeerde dingen waren ook nog eens, waarschijnlijk heel normale dingen voor een kind/ puber.

Hoe oud was je toen dat met die pinpas gebeurde?

Woonde je nog thuis?



En dat jíj je schuldig voelt en schaamt?!

Laten je ouders zich kapotschamen!

Het lijkt erop dat jij die ontbrekende schuld-en schaamtegevoelens van je ouders op jouw nek hebt genomen!

Soort hersenspoeling hebt meegekregen in je jeugd zodat jij je voelt alsof jij niet deugde?



Goed dat je daar toen hulp voor gezocht hebt, maar ik neem toch aan niet omdat er wat aan jou mankeerde?, maar om de schade die zo'n opvoeding bij jou heeft teweeggebracht!



Ik snap eigenlijk niet goed hoe je je kunt schamen voor het gedrag van een manipulerende moeder, jij kunt je eigenlijk niet schamen voor een ander, dus dat heb je dan geprojecteerd op jezelf.

Want eigenlijk schaam je je voor hoe jij behandeld werd en geloof je ook nog eens dat jij "slechte" dingen deed, terwijl je ouders niet spoorden, dwz als ik het zo lees je moeder iig niet en je vader niet tegen haar op durft/kan, omdat hij dan de pispaal wordt.



Ik weet niet wat die therapie toen inhield, maar zo te lezen zit er nog een hele beerput binnenin jou aan overwerkte zaken uit jouw jeugd. Die je niet eens aan jouw man kunt/ durft te vertellen.

De enige manier om af te rekenen met schaamte- en schuldgevoelens is door er juist wél open en eerlijk over te worden.

Wat is de reden dat je je man niet in vertrouwen neemt?

Dat hij dan helemáál woest wordt op je ouders (en terecht!) en dan helemaal geen contact meer wil tussen je gezin en hun?



Ga svp opnieuw in therapie, en dan als cadeautje aan jezelf, om je te bevrijden van je verknipte jeugd en ouders, om in te zien

wat hun invloed is geweest en om jezelf te leren kennen zonder die oude angst, schaamte en schuldgevoelens.

Je hoéft zoiets niet levenslang met je mee te dragen, je kunt in therapie eea rechtzetten, je oude zeer uiten en daardoor op zijn plek zetten, leren voelen dat je wel de moeite waard bent, dat er niks aan jóu mankeert maar aan je ouders!

En ook leren hoe daar in je verdere leven mee om te gaan, als je eenmaal dat oude zeer kwijt bent en werkelijk jezelf kunt zijn en mag zijn, zonder al die rotzooi die jij hebt ingenomen van je jeugd.



Als je je man niet in vertrouwen durft te nemen, neem dan een psych in vertrouwen, zoek er eentje bij wie je je op je gemak voelt, vrijuit kunt uiten.

Leer om nooit meer zo gemanipuleerd te worden, hoe je manipulatie herkent bij anderen, hoe je je daartegen kunt wapenen, en hoe je daar gezonde afstand van bewaart.

Ik denk dat je man groot gelijk heeft om jouw ouders uit jullie leven en zeker dat van jullie kind te weren!

Bescherm jezelf, nu je volwassen bent, en bescherm jouw kind voor zulke praktijken!

Ga inzien dat je moeder/ouders echt schadelijk is/zijn en stel jezelf, je man en kind daar niet langer aan bloot.

Je zult moeten accepteren dat jij geen liefdevolle ouders hebt, en ook dat je uit zelfbehoud en eigen mentale en fysieke gezondheid je voor zo'n keuze kunt komen te staan dat het niet samengaat, maar of-of is: soms is de keuze tussen liefde voor jezelf (en man en kind) tegenover liefde voor/van je ouders.



Dat laatste ga je niet krijgen, dat is geen liefde.

Dat is een vorm van emotionele afhankelijkheid en een zwaar ongezonde vorm ook nog eens, die jou gelukkig niet kapot heeft gekregen. Dus kies voluit voor jezelf, en ga svp herstellen, zorg dat die jeugd ophoudt en tot het verleden gaat behoren.

Daar heb jij nu de macht voor, jij woont niet meer bij hun, je bent geen klein kind meer die alles moet pikken en geen keuze heeft, ze hebben geen macht meer over jou als jij dat zelf niet langer toelaat!



Je kunt er nu zélf voor zorgen dat je dat niet langer binnen hoeft te houden, met je meedraagt, tolereert!

Je kunt er nu zelf voor zorgen dat het ophoudt, dat dit jouw verleden wordt (en dat is al erg genoeg).

En vervolgens die jeugd gaan afsluiten.

Dat kan niet als je je ouders blijft toelaten, dan gaat de manipulatie gewoon verder.

Dan láát je dat gebeuren, je blijft beinvloedbaar en bovendien blijf jij dan overtuigd dat jij slechte dingen hebt gedaan, die je verborgen moet houden, ook voor je man.



Besef svp dat jij het récht hebt om je ontdoen van mensen en situaties die schadelijk voor je zijn.

Dat is uit zelfbescherming en zelfbehoud en dat ben je aan jezelf (en man en kind) verplicht/verschuldigd uit eigenliefde en liefde voor je man en kind.



Alleen jij kunt dit verknipte patroon doorbreken!

JIj hoeft dit niet voort te zetten met je eigen gezin, en dat doe je in feite wel als je je ouders in jullie leven toelaat en jij de "geslagen hond" blijft.

Als je niet wil dat jouw man en kind je gaan zien zoals jij je vader ziet (angstig, onderdanig, meegaand in moeders waandenkbeelden en grillen/ stoornis, niet voor zichzelf durven opstaan en met de vuist op tafel slaan, haar niet de mond snoeren) dan is het zaak dat jij jouw kracht en eigenwaarde en eigenliefde gaat leren kennen!



Daarvoor is echt afstand houden nodig, want alleen dan stop je dat zij er eventuele nieuwe frustraties en commentaar/kritiek in kan gooien (in jou). Het is dan alsof je bij de dokter loopt voor genezing van een vergiftiging terwijl je dat gif alsmaar blijft innemen en je dan maar afvragen waarom je niet geneest.



Zolang jij je moeder niet zelf van repliek kan dienen, met je vuist op tafel durft te slaan dat het afgelopen is, jouw kracht laat zien aan je ouders, zal contact met hun effect op jou hebben. En daarmee op wat voor echtgenote en moeder jij bent.

Dat verdriet dat je had toen je een tijd geen contact had, dat is niet het missen van je ouders, maar het loslaten van de hoop en verwachting tegen beter weten in dat je nog eens ooit een normaal en liefdevol contact zal krijgen.

In therapie kun je leren aanvaarden dat dat nooit gaat gebeuren, tenzij jouw moeder (die hoogstwaarschijnlijk zelf eoa stoornis heeft) zelf in therapie gaat en nog verandert en die kans is vrijwel 0,0.



Wat jij of je man ook zeggen of doen, zij gaat niet veranderen en jouw vader ook niet, die loopt blind en laf achter haar aan, zelf waarschijnlijk als de dood dat hij het moet ontgelden als ze zich niet langer kan uitleven op jou en anderen.

Hij is evengoed een soort slaafje van haar, als ik het zo lees op afstand, en hij heeft zich daarbij neergelegd.

Dat is zijn vrijwillige keuze, hij is volwassen en hij zal zijn redenen hebben waarom hij zich laat domineren (of koeieneren), sommige mensen vinden het fijn als de ander alles bepaalt.



Maar jij hoeft je daar niét bij neer te leggen!

Jij hebt hier niet voor gekozen, jij kon niet anders zolang je daar woonde en je het met deze mensen en opvoeding te stellen had.

Nu ben jij ook volwassen en zelfs moeder, en los van het ouderlijk huis, en hebben ze geen macht meer over jou, tenzij jij ze zelf toelaat, de telefoon aanneemt, ze in jouw huis laat of vrijwillig opzoekt.

Jij kunt nu zelf kiezen of je je veilig voelt, de moeite waard gaat voelen, geliefd (door man en kind, je eigen gezin) of dat je je nog langer laat kleineren en beinvloeden.



Besef dat je slecht over jezelf voelen alsmaar blijft gevoed, zolang je met haar omgaat. En jezelf de kans ontneemt om je goed te voelen als je dit niet uitwerkt en verwerkt in therapie.

Blijf daar niet in je eentje mee rondlopen!

Dat duurt zoveel langer (of lukt vrijwel niemand op eigen houtje) en dat is nergens voor nodig, zelfs zonde van je leven en van je tijd.



Hoe zou je je voelen als je je bevrijdt van je verleden (maar dan echt, niet door dat te onderdrukken ergens diep van binnen)?

Kun je je een leven in volle vrijheid voorstellen met jouw man en kind, waarin je jezelf kunt zijn, een vrij zelf die je nu nog niet eens kent, zonder die ketenen aan je enkel, en jezelf kunnen gaan ontdekken, je wereld groter maken, jezelf groter maken en uitstrekken, jezelf en je persoonlijkheid verder ontwikkelen?



Je hoéft niet levenslang gebukt te gaan onder je jeugd, er zijn genoeg mensen die daarboven uit gegroeid zijn, dat lukt jou ook!

Hoe zou het zijn als je je niet langer hoeft te schamen of je schuldig te voelen, omdat je ontdekt dat wat jij zgn stiekem aan "slechte" dingen deed, helemaal niet slecht waren?

Al had je dat weekend wél het hele weekend bij een man in bed gelegen, en elk weekend (op die leeftijd nog wel, heel normaal hoor!), dat zelfs dat niks was geweest om je voor te schamen?



Ik hoop echt dat je gaat beseffen dat je soort van gehersenspoeld bent geweest door rare ideeen van mn je moeder, en die half-half bent gaan geloven (over jezelf), maar dat dat in therapie grotendeels teruggedraaid kan worden en jij je gezonde eigenwaarde gaat inzien en voelen.

Zelfs de impact/emotionele lading van traumatische ervaringen kunnen tegenwoordig (mbv bijv EMDR) zodanig verminderd worden dat je daarmee een normaal (gevoels)leven kunt krijgen.



Gun jezelf svp dat je hun verknipte invloed minimaliseert, dat je ontdekt wie je werkelijk bent als jij wel toegang krijgt tot jouw kracht en eigenliefde, als jij merkt dat je heel wat waard bent, mondig(er) bent, weet wat jij wil in het leven, en voor jullie en jullie kind.

Als je dit (familie?)patroon doorbreekt en die rugzak leger en leger raakt, zul je zoveel "lichter" leven: je zeult dat verleden niet langer mee en daarmee wordt alles gemakkelijker, opgewekter, innerlijk rustiger en kun je zonder die schaduw mee te zeulen je niet alleen zelf veel beter in je vel voelen, maar ook een krachtiger en beslister vrouw en moeder zijn, die weet wat ze wil en ook doet wat ze wil in haar eigen leven.



Een fijne jeugd was jou dan wel niet gegund, maar een beter volwassen leven is wat je jezelf kunt gunnen!

Je kunt schaamte omzetten naar trots op jezelf zijn en als je dat niet voor jezelf zou doen, dan iig voor je kind, zodat hij een heel ander voorbeeld meekrijgt dan jij, een betere start in het leven, en meekrijgt hoe een gezond, respect- en liefdevol gezinsleven er wél uitziet.





Ga ervoor, Daphne: het is alleszins de moeite waard.

Het is nu aan jou om de macht over je eigen leven in eigen handen te nemen.

Ik haal 'm maar eens naar boven voor TO.

http://www.ratgevallen.nl/Ratmoeder1.pdf



Goed lezen TO, je zal er veel aan hebben. Dan zie je ook dat het een doodlopende weg is voor jou dat alleen maar ellende brengt. Stop er mee, ga in therapie en breek de ketens.

Wow! Ik geef je man groot gelijk en ik krijg werkelijk waar kokhalsneigingen bij de uitspraak 'het blijven toch je ouders, nietwaar?'



Ik denk dat het voor jou eens de hoogste tijd wordt om prioriteiten te stellen, met jou op de eerste plaats, gevolgd door je man en kind. Ben je nu helemaal gek geworden dat je deze negativiteit in je leven, in je gezin toelaat?



Wee maar blij met zo`n man, wat een fijne kerel moet dat zijn die voor jou opkomt en grenzen stelt. Genoeg is gewoon genoeg, en nu is het jouw beurt, om voor jouw gezin te zorgen. Laat je ouders dat ook niet verpesten.

ik ben ook voor team echtgenoot



sterkte met het afstand nemen van deze on(w)aardige mensen

quote:daphne152 schreef op 12 oktober 2015 @ 00:35:





Wat ik wel ontzettend jammer vindt en wat ik zo erg haat aan mijzelf is dat ik steeds meer en meer de karakter eigenschappen van mijn moeder begin te tonen tegenover mij eigen gezin. Ik heb hier heel erg van bewust en dit móet veranderen! Als voorbeeld, ik merk dat wanneer mn man iets niet goed doe ik hem gelijk de wind van voren geef en dan ook echt heel boos wordt, dit heel lang in mn hoofd blijft en dat ik het gewoon niet los kan laten. Zo ook met mn zoontje, als hij per ongeluk aan mn haar trekt wordt ik al boos en snauw ik.. zo ben ik helemaal niet! I.

Zo ben je wel.

Wel mooi dat je je bewust bent van je gedrag en dat met behulp van therapie wil aanpakken.

Je zet ofwel het patroon en eigenschappen voort waar je je zo aan ergert, of je doorbreekt ze (in jouw eigen gezin).



Gelukkig ben je je ervan bewust, dat je bepaalde mechanismen van huis uit hebt meegekregen en die je per sé niet zelf wilt voortzetten, dus doe daar idd iets mee, ook al zit het blijkbaar in jouw systeem bij stress..

Waar je je aan ergert bij anderen zijn vaak eigenschappen die je afwijst voor jezelf, maar die toch in je systeem zitten.



En soms kun je de goede kant van diezelfde eigenschap inzetten voor jezelf, bijv opkomen voor jezelf.

Dat hoeft niet op een lullige of boze manier, daar kun je en assertieve vorm voor kiezen, of aanleren (idd mbv therapie bijv).

Als je boos wordt heb je het vaak al een station te ver laten komen en had redelijk praten daarvoor nog effect gehad.



Dat jij dat als voorbeeld niet geleerd hebt thuis zegt niet dat dat niet anders kan dan wat jij hebt meegekregen.

Probeer iig met je man op 1 lijn te zitten zowel qua opvoeding als tegenover je ouders, en samen een team te vormen.

Ga niet je kinderen ook nog uitspelen tegenover je man, wees bondgenoten van elkaar tegenover de buitenwereld en ook tov jullie kinderen!

Lieve TO,



Wat zit je in een nare positie. Ik herken je strijd en het gevoel tussen twee partijen in te zitten. En ik weet ook dat ik gelukkiger ben met mijn man en gezin dan ik thuis bij m'n ouders ooit geweest ben. Maar het misplaatste loyaliteitsgevoel (het zijn toch je ouders) zit zo diep...

Ik heb geen concreet advies voor je, maar wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke situatie. Ik hoop dat je je weg hierin vindt.

quote:duistercontinent schreef op 07 oktober 2015 @ 15:15:

Ik haal 'm maar eens naar boven voor TO.

http://www.ratgevallen.nl/Ratmoeder1.pdf



Goed lezen TO, je zal er veel aan hebben. Dan zie je ook dat het een doodlopende weg is voor jou dat alleen maar ellende brengt. Stop er mee, ga in therapie en breek de ketens.Oeps. Mijn moeder is een rat. Ik herken bijna elk woord. Ai.

Hee Daphne. Leuk om weer eens wat te horen van je en wat fijn dat je het besluit had gemaakt om je los te maken van je ouders.

Minder fijn is dan natuurlijk wel weer dat ze naar de politie zijn gegaan om zo iets. Kan me er ook niet in vinden namelijk. Kennelijk heeft de politie het ook niet echt serieus genomen want je had dan vast wel iets gehoord óf ze hadden je even gesproken toen je zelf langs ging (wel goed dat je dat deed trouwens!)

Misschien een stomme vraag maar klopt dat van het slaan? Of zijn ze gewoon allerlei dingen aan het verzinnen, als dat zo is zou ik me niet fijn vinden om steeds weer te bedenken wat ze nú toch weer gaan doen.

Jeetje mina, die mensen hebben echt een plaat voor een kop....

Goed van je dat je de kracht hebt gevonden geen contact meer met ze te hebben.

Deze mensen zorgen toch alleen maar voor heel veel boosheid en verdriet helaas.



Kun je ze andersom niet aangeven voor laster en smaad? De naam van je man wordt wel even flink ten grabbel gegooid.

quote:moekie2 schreef op 03 november 2015 @ 10:03:

Kun je ze andersom niet aangeven voor laster en smaad? De naam van je man wordt wel even flink ten grabbel gegooid.Daar zou ik even mee wachten tot het politie onderzoek is afgerond, dan sta je een stuk steviger.

Wat een grapjassen zijn jouw ouders.

Wow en nog eens wowww. TO je hebt een wijze beslissing genomen door ze uit je leven te bannen. Ik heb alles gelezen en vind het zo erg voor jou dat je zo een nare jeugd hebt gehad. En dat ze door blijven gaan om jou en jouw gezin te terroriseren.

Ik denk dat gesprekken met een psycholoog jou heel goed zou kunnen doen. Je hebt zoveel meegemaakt met die "ouders" van je.

Ik wil je hierbij een enorme knuffel geven.