Heb ik recht om alles te weten?

Goeie post, Eleonora.

quote:kers schreef op 06 oktober 2015 @ 20:10:

"Je mag het helemaal doen zoals je zelf wil en met het doel wat jij wil bereiken."



Daar is iedereen t mee eens denk ik.

Maar ja, wat is je uitgangspositie: een man die zijn vreemdgaan gooit op de midlifecrisis, wat dat ook mag zijn, behalve altijd een goed excuus.



Zij liever dan ik.



Zei ik ook.

Tot het me gebeurde.

Iedereen liever dan ik. Vanzelfsprekend.

Ik dacht dat ik onmiddellijk weg zou wezen als het me overkwam.

Míjn praktijk leerde me dat ik dat nog heel moeilijk vond, weggaan.

Het gebeurde uiteindelijk wel maar pas na een hele tijd. In eerste instantie wilde ik niets liever dan dat het weer 'goed kwam'. Ten koste van mezelf als het moest.

Alleen zijn leek me nóg enger dan doorgaan met iemand die me zo besodemieterd had.

Grappig hoe jullie niets zeggen over de uitgangspositie van TO. Nee, nu is de tijd daar om rustig te kijken wat ze wil.

Er is alle tijd.

TO heeft al besloten: dit huwelijk is te redden en ze wil hem niet kwijt.

Dan moet ze dit gewoon accepteren, want idd: hij lijkt het gewoon niet te willen zeggen.

Dat is dan dat.

Wat valt er nog te doen? Moet TO gaan zitten trekken/afwachten/kneden, tot manlief misschien van gedachten verandert?



En als ze dat niet wil (erg begrijpelijk) dan zal ze haar eigen gevoelens naast zich neer moeten leggen en gewoon doorgaan, want hij zal niet gauw, nu ineens, denken: ow, jee, ik moet nu toch meer tegen mijn vrouw gaan zeggen. Dat gaat niet gebeuren, wedden?

Hij kan zijn ongemak uit de weg gaan en zijn ongelukkige vrouw negeren....waarom zou hij nu ineens het licht zien en haar tegemoet komen?



Dat zal zeker niet gebeuren door de houding van TO, jullie doen alsof zij daar enorme invloed op zal hebben. Maar hoe TO zich ook op zal stellen: man vind het zo goed.



Alles moet tijd kosten, maar wanneer stopt het met de uitgangspositie (bv excuses als midlifecrisis, verzwijgen van vreemdgaan, vreemdgaan op zich) te accepteren en is de grens bereikt?

Je kunt er niet van uitgaan dat man verandert, dat zal hij moeten laten zien in acties- dus blijft er niks anders over dan - als je niet weg wilt gaan bij hem- te gaan afwachten, je plooien en misschien een beetje dreigen, zeuren.... of je negeert gewoon al je gevoelens, dan hoef je ook niet meer te wachten en je te plooien naar wat hij bereidt is de geven aan je.

Dat laatste raad ik je dan maar aan: want je kunt een ander niet veranderen. Hoop daar dan ook niet op, dat hij ineens die ruimte voor je zal maken en aan jouw wensen en gevoelens tegemoet komt.





Denk dat vooral HIJ nu zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Het klinkt me niet zo alsof hij jou nu echt geeft wat je nodig hebt, jullie praten er amper over. Het is voor hem - lijkt het- over and done with. En jij vindt dit in die zin goed, dat scheiding uit den boze is. Wat zijn dan de consequenties?

Dus dat is dan dat, of mis ik iets?



Daar zal verandering in moeten komen: in zijn houding naar jou. Anders heeft eraan werken geen zin.

En jij zal kunnen nadenken over het feit dat je midlifecrisis en t feit dat jij 'niet zo heel goed tegen m was' accepteert als redenen voor hem om vreemd te gaan? Waar is zijn verantwoordelijkheid naar jou?



Het gaat dus in mijn ogen om die uitgangspositie: gaat hij er wel echt voor? Komt hij je uberhaupt tegemoet?

Ik lees daar weinig van. Het vergeven lijkt je bijna zonder gesprek met hem, te zijn gelukt. Dat is mooi, maar waar je man nu aan je heeft laten zien dat hij door heeft wat zijn acties van vreemdgaan voor je betekenden: ik lees het niet echt, en hoop dat dat er wel is!!



Als het er is: go for it.



Zo niet: stop trying en gun jezelf iets beters of leg je gewoon voor altijd neer erbij dat je man zich zo kan gedragen, als hij zich bv in een midlifecrisis bevindt.

(Hoe kan het trouwens, denk je, dat zoveel mannen die zich ook in een midlifecrisis (als dat al bestaat) bevinden NIET vreemdgaan? Dat jouw man dat wel deed, maakt toch dat het zijn vrije keuze was, of niet?)

Dat beslissen gaat dus niet van stel op sprong. Inderdaad is er tijd nodig om te kijken welke kant het opgaat.

Logisch.



En hij neemt zijn verantwoordelijkheid niet. Hij heeft spijt, wil door met zijn vrouw en klaar.

Daarom heeft Carmen tijd nodig te bepalen wat zíj wil.



Pas als zij krachtiger is en niet meer zo bang om hem te verliezen gaat hij zich misschien en hopelijk op zijn kop krabben en beseffen dat hij beter werkelijk iets aan de situatie doet.



Maar nu even beslissen of ze wel of niet doorgaat en zo wel dat ze het dan 'gewoon' maar moet accepteren, zo werkt het niet. Zou makkelijk zijn, maar helaas. Op dit moment is dat niet aan de orde.



En ik vind het uitgangspunt ook ruk. Maar het is het uitgangspunt waar Carmen kennelijk mee zal moeten dealen. En zo te lezen wil ze dat ook.

Veel sterkte! Heeft je man niet gewoon spijt omdat hij betrapt is en niet van het vreemdgaan zelf??

Ik zou ook alles willen weten, en ik zou niet rusten tot ik ook echt alles weet.

Voor die tijd zijn tweede kansen niet mogelijk voor mij, en vergeving zit er al helemaal niet in.

Pas als ik alles weet kan ik echt eerlijk naar mezelf en mijn relatie kijken.

Midlifecrisis en weinig sex zijn absoluut geen redenen om dan maar meteen een verhouding met een andere vrouw aan te gaan.

Carmen, ik wilde ook alles weten! Ik had dat nodig, en hij heeft het mij toen gegeven. Ze was ons huwelijk al binnengedrongen, dus ik wilde niet dat er nog meer geheimpjes waren waar ik niets van wist. Was het leuk? Nee, dat niet. Heeft het mij geholpen? Ja, dat zeker. Waarom weet ik niet precies, maar het gaf mij rust. Alles was nu open. En juist die openheid van zaken vond ik op dat moment zo belangrijk.

Deze mijnheer heeft een muur opgetrokken.

Zeer en heel bewust.

Kwetsend?..natuurlijk.

.

Ik hoop dat hij zich verslikt in het etentje wat jij met hem zult hebben.

En dan?....

Jaja, je raad het al!..het kanaal er maar mee in.

quote:Carmen1967 schreef op 07 oktober 2015 @ 04:30:

Lieve Leo, bedankt voor je uitvoerige posts... Heb ik echt veel aan. Ik wil ook de andere dames bedanken voor hun eerlijke reacties. Ik ga er nog goed over nadenken wat (voor mij) het beste is... Ik weet nu al dat er niet mee kan leven als mijn man niet alles vertelt over zijn vreemdgaan.. Ik zal van het weekend ergens een hapje met hem gaan eten en proberen het eruit te krijgen...Thuis lucky dat niet zo goed omdat hier nog 3 kinderen rondlopen. Ik houd jullie op de hoogte wat ik uiteindelijk heb besloten. Nogmaals veel dank voor jullie reacties!



Carmen, veel sterkte meid.

Ik hoop dat je man je serieus neemt. Dat verdien je. Hopelijk vind je dat zelf ook.



Dertig jaar, drie kinderen, het is niet niks. Maar niet ten koste van alles.

Spijt hebben betekent ook consequenties aanvaarden van wat je gedaan hebt.



Fijn als je komt vertellen hoe het ging.

quote:elle5460 schreef op 07 oktober 2015 @ 10:34:

Deze mijnheer heeft een muur opgetrokken.

Ik denk dat het gros van de mannen zo in elkaar steekt. Het andere deel zal zich het slachtoffer vinden van de hele situatie en de schuld buiten zichzelf plaatsen. TO mag echter wel meer dan een makkelijke uitweg verwachten van haar partner.

Het gebeurde uiteindelijk wel maar pas na een hele tijd. In eerste instantie wilde ik niets liever dan dat het weer 'goed kwam'. Ten koste van mezelf als het moest.

Alleen zijn leek me nóg enger dan doorgaan met iemand die me zo besodemieterd had.[/quote]



Zo erg is alleen zijn niet hoor....heb je gewoon geen lef naar mijn mening. Alleen zijn is de slechtste reden bij iemand te blijven

Ja, geen lef, dát is het.

Goed van jou hoor Rabarber.

ik vind dat je recht heb om t te weten..

Ik ga hier op antwoorden als iemand die met dezelfde vragen worstelt/heeft geworsteld. Ik weet dat ik door veel van de vrouwen hier als een 'zwakke' vrouw zal worden beschouwd, maar dat kan me nu even worst wezen. Oordelen over een ander is makkelijker dan zelf met een situatie om te proberen gaan.



Mijn (ex-)vriend - dingen zijn niet helemaal duidelijk - heeft mij bedrogen. Hij heeft opgebiecht nadat zijn minnares (we waren toen op afstand) gedreigd heeft dingen aan mij te vertellen. Ik heb haar daarna gecontacteerd. Ik heb daar spijt van. Ik had bepaalde dingen liever niet geweten. Ik heb hem in eerste instantie keihard buitengegooid. Echt keihard. Maar...daarna zijn we weer beginnen praten. Hij heeft spijt getoond. Oprechte spijt. Hij heeft ook op geen enkel moment mij het gevoel gegeven dat ik het probleem was, of excuses gezocht. Hij was een eikel. Punt. En dat zegt hij. En dat vind ik ook. Ik vind nog steeds dat hij een ongelofelijke eikel is geweest. We praten nog steeds. Dingen zijn NIET duidelijk. Maar na een aantal maanden alsmaar details willen weten, zoeken, graven, ben ik er mee gestopt. Het helpt ons niet, en het helpt mij nog minder. Er zijn dingen die ik wel wil weten, zoals hoe dit te vermijden in de toekomst, maar ik hoef niet alles te weten. Ik denk dat als je nog door wilt, niet alles weten ook een vorm van zelfbescherming kan zijn.



Met mij gaat alles nu wat beter. Na een periode waarin ik mijn bed niet uitkwam, me niet kon concentreren heb ik me op mezelf gericht. Ik ben nu lief voor mezelf, vooral. Ik probeer zelf sterker te staan, om beter om te kunnen met de situatie. Ik heb nog steeds geen beslissing genomen. Ik vind dat ik dat nu ook niet hoef te doen. Maar ik vind dat voor beide beslissingen - weggaan of blijven - wel degelijk iets te zeggen valt, al weet ik niet welke kant ik opmoet. Maar dat zoek ik nu uit.

Ik kan goed alleen zijn. Ik heb mijn vorige twee lange relaties zelf verbroken - de laatste (mijn huwelijk van 8 jaar) nadat ik zelf was vreemdgegaan en besefte dat het voor mij het einde was. Misschien dat dat me iets milder maakt. Ik ben toen ook een vreselijke trut geweest, en ik heb daarvan geleerd Vooral dat ik dat nooit meer iemand wil aandoen. Misschien dat ik daardoor wat begrip voller ben voor de andere kant nu.



Ja, het zou van respect getuigen als je man je alles zou vertellen enerzijds. Maar anderzijds, it's adding insult to injury. Heb je het echt nodig? Waarom wil je alles weten? Voor mij was het een vorm van controle. Ik dacht dat als ik alles zou weten ik makkelijker een beslissing zou kunnen maken. Maar dat is niet zo. Ik denk dat dat jezelf iets voorliegen is. Ik denk dat accepteren dat je nooit alles zult weten en begrijpen een deel van het proces is.



Als ik 1 tip mag geven: wees lief voor jezelf. Probeer leuke dingen voor jezelf te doen. Maak van hetgeen je man doet, maak van de kwestie of je door wilt of niet, niet hetgeen waar je leven om draait. Ik weet dat het makkelijk klinkt, en zeker na al die tijd samen. Maar als je sterker in jezelf staat, dan zul je ook makkelijker met die vreselijke situatie nu omkunnen. Dan zul je zien dat het niet meer iedere minuut van je denken bepaalt.



Ik vind je een sterke vrouw. Ik vind het nonsens dat vrouwen of mannen die blijven bij iemand die is vreemdgegaan altijd als zwak of deurmatten worden afgedaan. Alles is makkelijker vanaf de zijlijn. Leren leven met iemand's mindere kanten, oprecht kunnen vergeven, accepteren dat niemand perfect is, en dat sommigen het echt wel heel bont kunnen maken, is voor mij ook een vorm van mentale sterkte.



*edit: ik praat ook met een therapeute, wat me ook erg veel helpt



Ik wens je heel veel wijsheid en moed.

Lieve Voorzichtig, je hebt gelijk, oordelen, een ander zwak of slap noemen, zo makkelijk van achter je veilige computertje.

Al jaren rondhangend hier is me één ding duidelijk geworden, zelfs zij die precies wisten te vertellen hoe ze zouden reageren in het geval van bedrog stonden van zichzelf te kijken toen het zo ver was.



Láng niet iedereen kan direct een beslissing nemen en zoals jij ook beschrijft, er zijn legio forummers geweest in een soortgelijk topic die eerst de relatie verbraken om het daarna toch weer te gaan proberen.



Ook vaak gelezen dat zo'n doorstart na verloop van tijd tóch niet bleek te werken en dat er alsnog uit elkaar gegaan werd.



Veruit in de minderheid zijn de verhalen van bedrogen mensen die hun geliefde direct op straat knikkerden. Vaak tot hun eigen verbazing werd er getwijfeld, zelfs na stellig beweerd te hebben nooit bij een vreemdganger te zullen blijven.



Het is nou eenmaal niet altijd zwart/wit. Er zitten wel 80 tinten grijs in het kleuren spectrum blijkt dan ineens.



Mensen willen meestal liever niet alleen zijn. En scheiden of uit elkaar gaan is minder eenvoudig dan je denkt. Als er na verloop van tijd dan toch gescheiden wordt, gebeurt dat op basis van een weloverwogen beslissing. En dan kán alleen zijn béter bevallen dan samen blijven.



Ik was in mijn eentje heel happy toen ik (uiteindelijk) bij mijn vreemdgaande (eerste) ex weg ging. Heerlijk vond ik het. Maar dat was pas toen ik werkelijk alles geprobeerd had om mijn relatie te redden en toen ik over mijn liefdesverdriet heen was.



Ook jij wil er alles aan gedaan hebben om je relatie te behouden en ik hoop voor je dat dat ook lukt. Zou ik fijn voor je vinden.



Zelf wilde ik ook geen details weten. Wát ik had gehoord was ellendig genoeg. Data, plaatsen, frequentie, ik werd al misselijk als ik er aan dacht. Hij ging vreemd, vaak, voor mij was weten met wie verder genoeg. Kan me ook goed voorstellen dat Carmen dat wil weten. In ieder geval met wie dus.



Goed dat jij een andere kant van een verhaal als dit deelt.

Dank je Eleonora. Ik lees al lang mee, en ik lees altijd met heel veel respect jouw posts. Ik denk dat jij een erg mooie en wijze vrouw bent.



En ik denk dat het idd dat is. Zeker weten dat je alles hebt gedaan. Ik heb dat in mijn huwelijk niet gedaan, en ik wil dat nu wel doen.



Als ik besluit om weg te gaan, dan wil ik er helemaal zeker van zijn, en helemaal klaar mee zijn. Ik weet natuurlijk wel met wie hij vreemdging. Misschien dat dat een verschil maakt.



Ik wens iedereen in deze situatie nog een keer heel veel wijsheid en moed toe, en vooral Carmen die dit topic startte.

Niemand is hier 'zwak' genoemd, niet nodig om daar nu mee te beginnen. En iedereen met ook maar n beetje levenservaring zal het hier: "Er zitten wel 80 tinten grijs in het kleuren spectrum blijkt dan ineens" mee eens zijn.



Super, alle openheid & kracht hier, hopelijk heeft TO er iets aan...

Sterkte meis! Het is niet makkelijk. Zorg goed voor jezelf.

Jij geeft niet het slechte voorbeeld, je man/haar vader deed dat. JIJ hebt niks om je voor te schamen. Dat je blijft, is geen schande! Als ze 23 is zal ze je beweegredenen begrijpen.

Iemand (de moeder van zijn kinderen/echtgenote van 30 jaar) bedriegen zoals je man deed, is iets om je voor te schamen.

@ Kers, helaas werd er dus wel geoordeeld. Er werd bijvoorbeeld gerept van weinig lef bij niet alleen willen zijn. Zonde inderdaad. Het is al rot genoeg.



@ Voorzichtig



Carmen, wat voor reactie kreeg je van je man toen je zei dat je je dom voelt?



Ik herken je gevoel zo meid...

Je voelt je een konijn, een oen, je wordt buiten zaken gehouden die je wel degelijk aan gaan en je krijgt je vinger er maar niet achter.



Echt boos worden, kwaad, razend, ik kon het niet eens in eerste instantie. Daar voelde ik me te klein voor.

Mijn verhaal kon ik voor mijn gevoel nergens kwijt. Want iedereen die ook maar een béétje van je houdt roept meteen dat je weg moet wezen. In mijn geval is dat uiteindelijk ook gebeurt, alleen niet meteen maar in mijn eigen tempo.



Niet dat dat bij jullie, Carmen en Voorzichtig ook het vooruitzicht moet zijn, ik heb het even puur over hoe het bij mij ging.



Bottom line, je bént niet dom, je wordt dom gehouden. Maar lieverd, realiseer je dat je dat toestaat. Er zit geen consequentie voor je man aan het niet delen van zijn verhaal met jou. Hoeveel spijt hij ook zegt te hebben.



Ben je ergens ook bang voor wat hij dan gaat zeggen?

Angst dat hij vreemdging met een bekende of iets dergelijks? Dat je daarom misschien niet al te erg aandringt?

t is natuurlijk ook een kwestie van lef. Om voor jezelf te kiezen...daar is altijd moed voor nodig. Zeker als je zo lang bij iemand was, en nog meer als je beslissing misschien tegen de heersende opinie ingaat (en die is: "je hoort vreemdgaan niet te pikken"). Alleen denk ik dat je op moet passen dat je je keuzes niet laat bepalen door angst (voor het onbekende), en ik denk dat dat bij TO, naast de schok, op dit moment een grote rol speelt.





Heb het gevoel dat je nooit echt voor jezelf bent opgekomen in je huwelijk, Carmen..is je man nogal dominant?



Klopt dat beeld?



NB: is geen oordeel, maar speelt misschien een rol in je houding?

Nog wat nadere uitleg: vind dat je de schuld echt nogal bij hem weghoudt en op je neemt (je had niet genoeg seks met hem) en de omstandigheden als excuus aanhaalt (midlifecrisis).



Waarom (NB ook dit is een open-ended vraag) houdt je hem de hand zo boven het hoofd, en zet je jezelf in de beklaagdenbank?

quote:Carmen1967 schreef op 07 oktober 2015 @ 20:42:

@kers: IK was juist de dominante... Em dat is het hem juist... Hij vertelde mij dat hij het gevoel had dat hij de baas tijdens zijn vreemdgaan... Misschien "begrijp" ik het daarom en heb ik het hem (Zo snel) "vergeven"...het was wraak? omdat hij niet tegen je opgewassen is? wat is dat voor man?