Actueel
alle pijlers
Langer thuiswonen bejaarden veroorzaakt dit
zaterdag 3 oktober 2015 22:33
Alarm geslagen: meer ouderen lopen ernstige brandwonden op
3 dagen geleden door Elselien van Dieren
Het aantal ouderen met derdegraadsbrandwonden is de afgelopen 8 jaar met maar liefst 50% toegenomen. Brandwondencentra denken dat dit komt doordat ouderen steeds langer thuis moeten wonen.
Dit is erg voor die bejaarden, maar wat gebeurt er al zo'n oudje per ongeluk een hele flat in de fik steekt? De regering heeft door dit beleid een hoop mensen in gevaar gebracht, en niet alleen de ouderen.
3 dagen geleden door Elselien van Dieren
Het aantal ouderen met derdegraadsbrandwonden is de afgelopen 8 jaar met maar liefst 50% toegenomen. Brandwondencentra denken dat dit komt doordat ouderen steeds langer thuis moeten wonen.
Dit is erg voor die bejaarden, maar wat gebeurt er al zo'n oudje per ongeluk een hele flat in de fik steekt? De regering heeft door dit beleid een hoop mensen in gevaar gebracht, en niet alleen de ouderen.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
dinsdag 6 oktober 2015 19:14
quote:mienietjefietje schreef op 06 oktober 2015 @ 17:10:
[...]
nOu niet zo erg als nu, ze gaat steeds meer met de hakken in het zand, en we doen echt al alles voor haar, maar ik ga niet voor haar koken en een prakkie brengen terwijl zij een pensioen heeft waarvan ze iedere dag van kan gaan eten in een restaurant.Nee, dat snap ik. Er zit een grens aan wat je van je kinderen verlangen mag.
[...]
nOu niet zo erg als nu, ze gaat steeds meer met de hakken in het zand, en we doen echt al alles voor haar, maar ik ga niet voor haar koken en een prakkie brengen terwijl zij een pensioen heeft waarvan ze iedere dag van kan gaan eten in een restaurant.Nee, dat snap ik. Er zit een grens aan wat je van je kinderen verlangen mag.
dinsdag 6 oktober 2015 19:20
quote:mienietjefietje schreef op 06 oktober 2015 @ 17:10:
[...]
nOu niet zo erg als nu, ze gaat steeds meer met de hakken in het zand, en we doen echt al alles voor haar, maar ik ga niet voor haar koken en een prakkie brengen terwijl zij een pensioen heeft waarvan ze iedere dag van kan gaan eten in een restaurant.
Dat kan mijn moeder ook maar het dichtstbijzijnde restaurant haalt ze niet.
Omdat ze van een beetje exotisch eten houdt maak ik zo nu en dan het één en ander, Thais, Indisch, Turks, dat vries ik dan in, een andere keer maak ik bij haar thuis even een snelle hap of ik haal iets bij de Chinees, dat is dan genoeg voor drie keer.
[...]
nOu niet zo erg als nu, ze gaat steeds meer met de hakken in het zand, en we doen echt al alles voor haar, maar ik ga niet voor haar koken en een prakkie brengen terwijl zij een pensioen heeft waarvan ze iedere dag van kan gaan eten in een restaurant.
Dat kan mijn moeder ook maar het dichtstbijzijnde restaurant haalt ze niet.
Omdat ze van een beetje exotisch eten houdt maak ik zo nu en dan het één en ander, Thais, Indisch, Turks, dat vries ik dan in, een andere keer maak ik bij haar thuis even een snelle hap of ik haal iets bij de Chinees, dat is dan genoeg voor drie keer.
verba volant, scripta manent.
dinsdag 6 oktober 2015 19:32
quote:NYC schreef op 06 oktober 2015 @ 13:15:
[...]
In het dorp, bij schoonfamilie, op familiegelegenheden etc. Of ik hoor zestigers over hun ouders praten en wat zoal de belevingswereld is. Met welke dingen ze wel/niet bezig zijn, waar ze blij van worden, ook al worden de familieleden horendol van het eindeloos herhalen herhalen herhalen. Dat er nog maar 1 cd of 1 dvd is die je wil horen, non stop achter elkaar. Dat er nog maar 1 stad is die je wil bezoeken, maar wel iedere week, op dezelfde tijd en met het bezoek van de winkels in dezelfde volgorde. En ook met steeds dezelfde koffietent waar steeds dezelfde bestelling wordt gedaan op altijd precies hetzelfde moment.
Ook al denkt je dochter of schoondochter die jou al vijftien jaar mee op sleeptouw neemt: Goh, koffietent X in plaats Y zou ik ook wel eens leuk vinden om op de vrijdagmorgen te bezoeken. Maar nee, oma wil het zo en dus doen we het zo. Of dat je oma bij je laat eten maar dan echt iedere keer hetzelfde voorschotelt omdat een onbekend gerecht angstig maakt ofzo.
Zo worden lijkt me echt een hel. Voor mijzelf ook (ook al besef je het waarschijnlijk niet meer op het moment dat je zo stug, star en vasthoudend wordt) maar ook voor degenen die zich 'opofferen' omdat 'oma het zo wil'. En zeker als dat proces zich ongemerkt al met een jaar of zestig, zeventig begint te vormen. Lijkt me lang hoor, voor mijn kinderen!!!
Stel dat je 98 wordt en je bent met 68 jaar al een stugge geworden... Dan zitten je kinderen dus dertig jaar al dan niet achter je rug om te zuchten en te steunen dat ze steeds een zelfde riedeltje met je aan het afwerken zijn. Omdat 'oma het zo wil'. Eigen gezin dat ze half in de steek gaan laten, vrienden die verwaarloosd woden, geen enkele andere stad of uitstapje meer dat even een keer tussendoor gemaakt kan worden, want oma is van de klok hoor!!!
Lijkt jullie dat niet verschrikkelijk dan?
Ik denk dat je daarin je eigen grenzen moet (en kunt) stellen. Waar iemand eist, is ook iemand die toegeeft. Het is toch wel een soort emotionele chantage (oma wordt ongelukkig als je haar zin niet doet). Laat haar dan maar een middagje ongelukkig zijn, en de volgende keer mag ze kiezen of ze echt niet mee wil naar koffietent X. Het zou haar wereld weer een beetje kunnen vergroten.
Tenzij er dementie of een ander mentaal probleem in het spel is, ga ik ervan uit dat een bejaarde een volwaardig mens is, en dus ook als zodanig behandelt moet/kan worden. En natuurlijk wil je best het lievelingskostje van oma koken. Maar niet uit schuldgevoel. Dat vertroebelt de verhoudingen, en dat moet je jezelf én haar niet willen aandoen.
Als je dus zelf niet zo wilt eindigen, leer dan je kind om zijn/haar eigen grenzen te stellen, en geef het goede voorbeeld door zelf ook je grenzen te bewaken.
[...]
In het dorp, bij schoonfamilie, op familiegelegenheden etc. Of ik hoor zestigers over hun ouders praten en wat zoal de belevingswereld is. Met welke dingen ze wel/niet bezig zijn, waar ze blij van worden, ook al worden de familieleden horendol van het eindeloos herhalen herhalen herhalen. Dat er nog maar 1 cd of 1 dvd is die je wil horen, non stop achter elkaar. Dat er nog maar 1 stad is die je wil bezoeken, maar wel iedere week, op dezelfde tijd en met het bezoek van de winkels in dezelfde volgorde. En ook met steeds dezelfde koffietent waar steeds dezelfde bestelling wordt gedaan op altijd precies hetzelfde moment.
Ook al denkt je dochter of schoondochter die jou al vijftien jaar mee op sleeptouw neemt: Goh, koffietent X in plaats Y zou ik ook wel eens leuk vinden om op de vrijdagmorgen te bezoeken. Maar nee, oma wil het zo en dus doen we het zo. Of dat je oma bij je laat eten maar dan echt iedere keer hetzelfde voorschotelt omdat een onbekend gerecht angstig maakt ofzo.
Zo worden lijkt me echt een hel. Voor mijzelf ook (ook al besef je het waarschijnlijk niet meer op het moment dat je zo stug, star en vasthoudend wordt) maar ook voor degenen die zich 'opofferen' omdat 'oma het zo wil'. En zeker als dat proces zich ongemerkt al met een jaar of zestig, zeventig begint te vormen. Lijkt me lang hoor, voor mijn kinderen!!!
Stel dat je 98 wordt en je bent met 68 jaar al een stugge geworden... Dan zitten je kinderen dus dertig jaar al dan niet achter je rug om te zuchten en te steunen dat ze steeds een zelfde riedeltje met je aan het afwerken zijn. Omdat 'oma het zo wil'. Eigen gezin dat ze half in de steek gaan laten, vrienden die verwaarloosd woden, geen enkele andere stad of uitstapje meer dat even een keer tussendoor gemaakt kan worden, want oma is van de klok hoor!!!
Lijkt jullie dat niet verschrikkelijk dan?
Ik denk dat je daarin je eigen grenzen moet (en kunt) stellen. Waar iemand eist, is ook iemand die toegeeft. Het is toch wel een soort emotionele chantage (oma wordt ongelukkig als je haar zin niet doet). Laat haar dan maar een middagje ongelukkig zijn, en de volgende keer mag ze kiezen of ze echt niet mee wil naar koffietent X. Het zou haar wereld weer een beetje kunnen vergroten.
Tenzij er dementie of een ander mentaal probleem in het spel is, ga ik ervan uit dat een bejaarde een volwaardig mens is, en dus ook als zodanig behandelt moet/kan worden. En natuurlijk wil je best het lievelingskostje van oma koken. Maar niet uit schuldgevoel. Dat vertroebelt de verhoudingen, en dat moet je jezelf én haar niet willen aandoen.
Als je dus zelf niet zo wilt eindigen, leer dan je kind om zijn/haar eigen grenzen te stellen, en geef het goede voorbeeld door zelf ook je grenzen te bewaken.
dinsdag 6 oktober 2015 20:32
Dat vind ik wel een hele goede tip, meivogel!
Maar zijn jullie voor jezelf dan nooit bang? Waar het omslagpunt ligt van iemand die de wereld ooit omarmde, die belezen en bereisd is, geïnteresseerd is kunst, cultuur, literatuur, geschiedenis, het nieuws, theater, van culinair genieten houdt etc naar iemand die alleen nog maar geïnteresseerd is in het wekelijks 1 bezoek van de koffietent, 1 maaltijd die je nog maar lust en het je alleen nog maar boeit wat er in de Story staat en wat er bij Hart van Nederland op tv is en wie er vandaag allemaal bij de supermarkt naar binnen zijn gegaan...
Maar zijn jullie voor jezelf dan nooit bang? Waar het omslagpunt ligt van iemand die de wereld ooit omarmde, die belezen en bereisd is, geïnteresseerd is kunst, cultuur, literatuur, geschiedenis, het nieuws, theater, van culinair genieten houdt etc naar iemand die alleen nog maar geïnteresseerd is in het wekelijks 1 bezoek van de koffietent, 1 maaltijd die je nog maar lust en het je alleen nog maar boeit wat er in de Story staat en wat er bij Hart van Nederland op tv is en wie er vandaag allemaal bij de supermarkt naar binnen zijn gegaan...
dinsdag 6 oktober 2015 21:02
Ook al is die bejaarde nog zo hoog opgeleid, belezen, kosmopoliet, bohemièn, als het geheugen het begeeft houdt het op. Dan is de Chinese muur niet meer interessant, een ritje naar Scheveningen misschien nog wel. Een broodje met oude kaas of een kroket is een traktatie, een diner in een sterrenrestaurant is een uren durende marteling.
verba volant, scripta manent.
dinsdag 6 oktober 2015 21:02
quote:NYC schreef op 06 oktober 2015 @ 20:32:
Dat vind ik wel een hele goede tip, meivogel!
Maar zijn jullie voor jezelf dan nooit bang? Waar het omslagpunt ligt van iemand die de wereld ooit omarmde, die belezen en bereisd is, geïnteresseerd is kunst, cultuur, literatuur, geschiedenis, het nieuws, theater, van culinair genieten houdt etc naar iemand die alleen nog maar geïnteresseerd is in het wekelijks 1 bezoek van de koffietent, 1 maaltijd die je nog maar lust en het je alleen nog maar boeit wat er in de Story staat en wat er bij Hart van Nederland op tv is en wie er vandaag allemaal bij de supermarkt naar binnen zijn gegaan...Je hoeft je nu toch nog geen zorgen te gaan maken hoe je wereld er uit zal zien over pakweg 30/40 jaar? Ik vind het zonde om je dagen te verdoen met als, als, als. Er is niemand die weet hoe zijn toekomst er uit ziet, gelukkig niet.
Dat vind ik wel een hele goede tip, meivogel!
Maar zijn jullie voor jezelf dan nooit bang? Waar het omslagpunt ligt van iemand die de wereld ooit omarmde, die belezen en bereisd is, geïnteresseerd is kunst, cultuur, literatuur, geschiedenis, het nieuws, theater, van culinair genieten houdt etc naar iemand die alleen nog maar geïnteresseerd is in het wekelijks 1 bezoek van de koffietent, 1 maaltijd die je nog maar lust en het je alleen nog maar boeit wat er in de Story staat en wat er bij Hart van Nederland op tv is en wie er vandaag allemaal bij de supermarkt naar binnen zijn gegaan...Je hoeft je nu toch nog geen zorgen te gaan maken hoe je wereld er uit zal zien over pakweg 30/40 jaar? Ik vind het zonde om je dagen te verdoen met als, als, als. Er is niemand die weet hoe zijn toekomst er uit ziet, gelukkig niet.
dinsdag 6 oktober 2015 21:05
quote:NYC schreef op 06 oktober 2015 @ 20:32:
Dat vind ik wel een hele goede tip, meivogel!
Maar zijn jullie voor jezelf dan nooit bang? Waar het omslagpunt ligt van iemand die de wereld ooit omarmde, die belezen en bereisd is, geïnteresseerd is kunst, cultuur, literatuur, geschiedenis, het nieuws, theater, van culinair genieten houdt etc naar iemand die alleen nog maar geïnteresseerd is in het wekelijks 1 bezoek van de koffietent, 1 maaltijd die je nog maar lust en het je alleen nog maar boeit wat er in de Story staat en wat er bij Hart van Nederland op tv is en wie er vandaag allemaal bij de supermarkt naar binnen zijn gegaan...
Ik denk dat als je zo in het leven hebt gestaan, dat niet zo extreem zal veranderen. Eerder wat ik bij mijn ouders zie: dat ze er moeite mee hebben dat hun wereld steeds kleiner wordt. Hoe iemand daar mee omgaat, is natuurlijk wel afhankelijk van persoon/karakter.
Voor mezelf ben ik niet bang om zo te worden als jij beschrijft. Ik heb daar eigenlijk zelfs nooit over nagedacht. Ik ken wel mensen die zo zijn, maar voor mijn gevoel staat het ver van me af. Tenzij er mentaal iets aan de hand is, denk ik niet dat je karakter erg zal veranderen, hooguit dat bepaalde karaktertrekken sterker naar voren komen. En als er wel sprake is van bijvoorbeeld dementie, dan kun je daar van te voren toch niet op anticiperen. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk en zwaar het is voor de naaste familie, maar je kunt het de patiënt eigenlijk niet kwalijk nemen.
Dat vind ik wel een hele goede tip, meivogel!
Maar zijn jullie voor jezelf dan nooit bang? Waar het omslagpunt ligt van iemand die de wereld ooit omarmde, die belezen en bereisd is, geïnteresseerd is kunst, cultuur, literatuur, geschiedenis, het nieuws, theater, van culinair genieten houdt etc naar iemand die alleen nog maar geïnteresseerd is in het wekelijks 1 bezoek van de koffietent, 1 maaltijd die je nog maar lust en het je alleen nog maar boeit wat er in de Story staat en wat er bij Hart van Nederland op tv is en wie er vandaag allemaal bij de supermarkt naar binnen zijn gegaan...
Ik denk dat als je zo in het leven hebt gestaan, dat niet zo extreem zal veranderen. Eerder wat ik bij mijn ouders zie: dat ze er moeite mee hebben dat hun wereld steeds kleiner wordt. Hoe iemand daar mee omgaat, is natuurlijk wel afhankelijk van persoon/karakter.
Voor mezelf ben ik niet bang om zo te worden als jij beschrijft. Ik heb daar eigenlijk zelfs nooit over nagedacht. Ik ken wel mensen die zo zijn, maar voor mijn gevoel staat het ver van me af. Tenzij er mentaal iets aan de hand is, denk ik niet dat je karakter erg zal veranderen, hooguit dat bepaalde karaktertrekken sterker naar voren komen. En als er wel sprake is van bijvoorbeeld dementie, dan kun je daar van te voren toch niet op anticiperen. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk en zwaar het is voor de naaste familie, maar je kunt het de patiënt eigenlijk niet kwalijk nemen.
dinsdag 6 oktober 2015 22:55
Het is inderdaad totaal onnodig om je daar nu al druk over te gaan lopen maken maar voelde me beetje genoodzaakt om uit te leggen wat ik bedoelde en waar mijn angst/ergernis/negativiteit vandaan kwam.
Wat ik misschien ook nog dacht: er zijn waarschijnlijk ook wel veel mensen die heel erg opgevoed zijn met het idee dat "je plicht doen" gehoorzaam en onderdanig zijn en jezelf wegcijferen voor anderen het beste is wat je in het leven kunt doen. Geen idee in hoeverre de rol van een ouder daarin sturend of bepalend is of dat dat iemands karakter is.
Wat ik misschien ook nog dacht: er zijn waarschijnlijk ook wel veel mensen die heel erg opgevoed zijn met het idee dat "je plicht doen" gehoorzaam en onderdanig zijn en jezelf wegcijferen voor anderen het beste is wat je in het leven kunt doen. Geen idee in hoeverre de rol van een ouder daarin sturend of bepalend is of dat dat iemands karakter is.
dinsdag 6 oktober 2015 22:59
quote:MarianneDavids schreef op 06 oktober 2015 @ 21:02:
Ook al is die bejaarde nog zo hoog opgeleid, belezen, kosmopoliet, bohemièn, als het geheugen het begeeft houdt het op. Dan is de Chinese muur niet meer interessant, een ritje naar Scheveningen misschien nog wel. Een broodje met oude kaas of een kroket is een traktatie, een diner in een sterrenrestaurant is een uren durende marteling.Dit klopt niet helemaal. Bij hoogopgeleide dementerende zie je wel de cognitieve achteruitgang en de geheugenproblemen maar treden later op omdat zij een dusdanig iq hebben dat zij heel goed in staat zijn truukjes te verzinnen om toch mee te kunnen draaien in de maatschappij. Daarnaast merk je dat hun interesses nog steeds veel verder gaan dan dat de snackbar op de hoek een uitje is. Zo een dementerende meenemen naar een klassiek concert of dinner dansant is het juiste uitje. Het werkt juist de dementie verder in de hand door ze onder hun niveau te benaderen en dat is pas mensonwaardig. Er bestaan juist verpleeghuizen voor deze doelgroep.
Ook al is die bejaarde nog zo hoog opgeleid, belezen, kosmopoliet, bohemièn, als het geheugen het begeeft houdt het op. Dan is de Chinese muur niet meer interessant, een ritje naar Scheveningen misschien nog wel. Een broodje met oude kaas of een kroket is een traktatie, een diner in een sterrenrestaurant is een uren durende marteling.Dit klopt niet helemaal. Bij hoogopgeleide dementerende zie je wel de cognitieve achteruitgang en de geheugenproblemen maar treden later op omdat zij een dusdanig iq hebben dat zij heel goed in staat zijn truukjes te verzinnen om toch mee te kunnen draaien in de maatschappij. Daarnaast merk je dat hun interesses nog steeds veel verder gaan dan dat de snackbar op de hoek een uitje is. Zo een dementerende meenemen naar een klassiek concert of dinner dansant is het juiste uitje. Het werkt juist de dementie verder in de hand door ze onder hun niveau te benaderen en dat is pas mensonwaardig. Er bestaan juist verpleeghuizen voor deze doelgroep.
woensdag 7 oktober 2015 09:10
quote:somana schreef op 06 oktober 2015 @ 22:59:
[...]
Dit klopt niet helemaal. Bij hoogopgeleide dementerende zie je wel de cognitieve achteruitgang en de geheugenproblemen maar treden later op omdat zij een dusdanig iq hebben dat zij heel goed in staat zijn truukjes te verzinnen om toch mee te kunnen draaien in de maatschappij. Daarnaast merk je dat hun interesses nog steeds veel verder gaan dan dat de snackbar op de hoek een uitje is. Zo een dementerende meenemen naar een klassiek concert of dinner dansant is het juiste uitje. Het werkt juist de dementie verder in de hand door ze onder hun niveau te benaderen en dat is pas mensonwaardig. Er bestaan juist verpleeghuizen voor deze doelgroep.Dat ligt er toch maar helemaal aan in welk stadium van dementie die persoon zich bevind. Al heel gauw kunnen ze zich niet aan afspraken houden, je wil ze meenemen naar iets, verjaardag, toneel, musical of zoiets, en ze vinden het leuk en gaan er voor, en als je ze dan komt ophalen zitten ze in hun ouwe kloffie voor de tv (ach vergeten!). Dan ben je echt nog wel effe bezig om ze klaar te stomen voor je uitje en als dat een paar keer gebeurd is, dan denk je al gauw....laat maar.
[...]
Dit klopt niet helemaal. Bij hoogopgeleide dementerende zie je wel de cognitieve achteruitgang en de geheugenproblemen maar treden later op omdat zij een dusdanig iq hebben dat zij heel goed in staat zijn truukjes te verzinnen om toch mee te kunnen draaien in de maatschappij. Daarnaast merk je dat hun interesses nog steeds veel verder gaan dan dat de snackbar op de hoek een uitje is. Zo een dementerende meenemen naar een klassiek concert of dinner dansant is het juiste uitje. Het werkt juist de dementie verder in de hand door ze onder hun niveau te benaderen en dat is pas mensonwaardig. Er bestaan juist verpleeghuizen voor deze doelgroep.Dat ligt er toch maar helemaal aan in welk stadium van dementie die persoon zich bevind. Al heel gauw kunnen ze zich niet aan afspraken houden, je wil ze meenemen naar iets, verjaardag, toneel, musical of zoiets, en ze vinden het leuk en gaan er voor, en als je ze dan komt ophalen zitten ze in hun ouwe kloffie voor de tv (ach vergeten!). Dan ben je echt nog wel effe bezig om ze klaar te stomen voor je uitje en als dat een paar keer gebeurd is, dan denk je al gauw....laat maar.
If you say one more time that islam is NOT a believe of peace..I will kill you!
woensdag 7 oktober 2015 10:45
Patienten met (beginnende) Alzheimer verleggen hun grenzen. Iemand die bijv. vroeger heel netjes, keurig en schoon op zichzelf was, kan iemand worden die helemaal niet meer om persoonlijk hygiene geeft.
Een nette kuise vrouw kan de meest gore moppen gaan vertellen.
Zelfs de seksuele remmingen kunnen uit het oog worden verloren.
Dat kan de oorzaak zijn van die verandering van chique naar plat vermaak.
Een nette kuise vrouw kan de meest gore moppen gaan vertellen.
Zelfs de seksuele remmingen kunnen uit het oog worden verloren.
Dat kan de oorzaak zijn van die verandering van chique naar plat vermaak.
woensdag 7 oktober 2015 14:01
quote:NYC schreef op 07 oktober 2015 @ 13:31:
Heftig hoor... Het zou maar al vroeg beginnen (voor 65 jaar) en je wordt dan ook nog 110... en hebt dan dus 45 jaar lang geen enkel idee meer wie je ooit was en hoe je in het leven stond. Zwaar.Mensen met Alzheimer worden in het algemeen geen 110, vaak overlijden ze aan indirecte gevolgen van deze ziekte.
Heftig hoor... Het zou maar al vroeg beginnen (voor 65 jaar) en je wordt dan ook nog 110... en hebt dan dus 45 jaar lang geen enkel idee meer wie je ooit was en hoe je in het leven stond. Zwaar.Mensen met Alzheimer worden in het algemeen geen 110, vaak overlijden ze aan indirecte gevolgen van deze ziekte.
woensdag 7 oktober 2015 14:11
Nou ja, in dat geval een gezonde persoon (althans zonder Alzheimer). Of zou je dan veel minder last hebben van ingrijpende veranderingen op dat gebied? (Ineens van Hazes gaan houden in plaats van van klassiek, jazz en popmuziek. Ineens flutromannetjes willen lezen ipv de tips die in de literatuurbijlage van de krant staan.)
woensdag 7 oktober 2015 14:47
quote:NYC schreef op 05 oktober 2015 @ 13:31:
Maar een hoogbejaarde persoon die niet dement is, geen intensieve (24uurs) medische zorg nodig heeft etc. kan toch nog wel een beroep doen op thuiszorg? Als ze bijvoorbeeld wel zelf naar het toilet kan gaan maar wel 1 keer per dag ondersteuning nodig heeft tijdens het douchen bijv? Of zijn de eisen voor hulp met bijv. douchen en de strijk (ik noem maar wat) ook zeer streng geworden?
Heel streng. Wassen en in pyjama helpen hebben ze 10 minuten tot een kwartier voor! En medicijn controle (als er bv eens niemand thuis is) dat kan niet. Dan gaat het over naar.... ? zorg en dan willen ze schoonma toch in zo'n tehuis hebben En daar is het het mens niet voor, die is dan echt met drie maanden weg.
De uren die ze ooit had zijn helemaal terug gedraaid.
Maar een hoogbejaarde persoon die niet dement is, geen intensieve (24uurs) medische zorg nodig heeft etc. kan toch nog wel een beroep doen op thuiszorg? Als ze bijvoorbeeld wel zelf naar het toilet kan gaan maar wel 1 keer per dag ondersteuning nodig heeft tijdens het douchen bijv? Of zijn de eisen voor hulp met bijv. douchen en de strijk (ik noem maar wat) ook zeer streng geworden?
Heel streng. Wassen en in pyjama helpen hebben ze 10 minuten tot een kwartier voor! En medicijn controle (als er bv eens niemand thuis is) dat kan niet. Dan gaat het over naar.... ? zorg en dan willen ze schoonma toch in zo'n tehuis hebben En daar is het het mens niet voor, die is dan echt met drie maanden weg.
De uren die ze ooit had zijn helemaal terug gedraaid.
woensdag 7 oktober 2015 14:49
woensdag 7 oktober 2015 14:50
quote:NYC schreef op 07 oktober 2015 @ 09:46:
En zelfs muziek-, televisie-, literatuursmaak etc veranderen mee? Dat iemand ineens dubbel kan liggen om dingen die zij/hij eigenlijk altijd beschouwde als plat volksvermaak? En er dan ook van kan gaan genieten door dat eindeloos te gaan herhalen? Jaar in, jaar uit?
Mijn vader en schoonvader bleven van dezelfde muziek en boeken houden, en hielden ook dezelfde humor, mijn schoonvader had wel last van verlies van decorum, zich in het ziekenhuis niet meer bewust zijn om het gordijn rondom het bed dicht te doen bij het omkleden, zich niet bewust zijn dat hij in een eetzaal met zijn stoel te ver naar achter zat en er zo niemand meer door kon, zich niet meer bewust zijn om rekening te houden met een ander, maar met alzheimer en herseninfarcten is dat niet vreemd.
Er is geen standaard alzheimer patiënt, en er wordt lacherig over gedaan, maar voor patiënt en omgeving is het hel, en wens je het niemand toe (behalve je ergste vijand). Patiënten worden niet serieus genomen, worden vernederend behandeld, en vaak genoeg misbruik van gemaakt, zijn mensen die zelf niet meer kunnen waarnemen dat ze hulp nodig hebben, kunnen niet meer met computers, geldautomaten, ov-poortjes e.d. omgaan, is het laatste bijgeleerd zijn ze als eerste kwijt, en kunnen het snelle tempo van de wereld niet meer volgen, veranderde regelgeving, telkens een andere thuishulp of verzorgende maakt hun wereld alleen maar onbegrijpelijker. En dan de familie en vrienden die telkens testen wat diegene nog wel weet of niet meer weet, dat zag ik vaak bij mijn vader en ergerde mij daar enorm aan.
En mijn vader zou eigenlijk liever niet meer leven, maar zijn euthanasie verklaring die hij destijds als kankerpatiënt had op laten stellen is helaas niet meer geldig, omdat hij nu handelingsonbekwaam is met diagnose alzheimer, als die wet versoepeld zou worden zal dat veel leed voor hem (patiënt en omgeving) besparen, menswaardig mogen sterven, i.p.v. eindigen met een pamper in foetus houding, niet meer wetend wie je bent en wie de mensen om je heen zijn, behalve vaag vertrouwd. Ik hoop dat mijn vader voortijdig sterft voor die laatste vreselijke fase, dit gezien hebbend bij mijn schoonvader.
En zelfs muziek-, televisie-, literatuursmaak etc veranderen mee? Dat iemand ineens dubbel kan liggen om dingen die zij/hij eigenlijk altijd beschouwde als plat volksvermaak? En er dan ook van kan gaan genieten door dat eindeloos te gaan herhalen? Jaar in, jaar uit?
Mijn vader en schoonvader bleven van dezelfde muziek en boeken houden, en hielden ook dezelfde humor, mijn schoonvader had wel last van verlies van decorum, zich in het ziekenhuis niet meer bewust zijn om het gordijn rondom het bed dicht te doen bij het omkleden, zich niet bewust zijn dat hij in een eetzaal met zijn stoel te ver naar achter zat en er zo niemand meer door kon, zich niet meer bewust zijn om rekening te houden met een ander, maar met alzheimer en herseninfarcten is dat niet vreemd.
Er is geen standaard alzheimer patiënt, en er wordt lacherig over gedaan, maar voor patiënt en omgeving is het hel, en wens je het niemand toe (behalve je ergste vijand). Patiënten worden niet serieus genomen, worden vernederend behandeld, en vaak genoeg misbruik van gemaakt, zijn mensen die zelf niet meer kunnen waarnemen dat ze hulp nodig hebben, kunnen niet meer met computers, geldautomaten, ov-poortjes e.d. omgaan, is het laatste bijgeleerd zijn ze als eerste kwijt, en kunnen het snelle tempo van de wereld niet meer volgen, veranderde regelgeving, telkens een andere thuishulp of verzorgende maakt hun wereld alleen maar onbegrijpelijker. En dan de familie en vrienden die telkens testen wat diegene nog wel weet of niet meer weet, dat zag ik vaak bij mijn vader en ergerde mij daar enorm aan.
En mijn vader zou eigenlijk liever niet meer leven, maar zijn euthanasie verklaring die hij destijds als kankerpatiënt had op laten stellen is helaas niet meer geldig, omdat hij nu handelingsonbekwaam is met diagnose alzheimer, als die wet versoepeld zou worden zal dat veel leed voor hem (patiënt en omgeving) besparen, menswaardig mogen sterven, i.p.v. eindigen met een pamper in foetus houding, niet meer wetend wie je bent en wie de mensen om je heen zijn, behalve vaag vertrouwd. Ik hoop dat mijn vader voortijdig sterft voor die laatste vreselijke fase, dit gezien hebbend bij mijn schoonvader.
woensdag 7 oktober 2015 14:51
quote:Christiana schreef op 07 oktober 2015 @ 14:32:
Iemand met Alzheimer heeft maximaal 10 jaar nog, en overlijdt vaak aan complicaties. Dus iemand van 60 jaar met diagnose alzheimer zal maximaal 70 jaar worden.Misschien dat de wens om dertig jaar lang als hetzelfde leven dag in dag uit, week in, week uit, jaar in jaar uit te leven dan mogelijk ook andere oorzaken kan hebben dan Alzheimer...
Iemand met Alzheimer heeft maximaal 10 jaar nog, en overlijdt vaak aan complicaties. Dus iemand van 60 jaar met diagnose alzheimer zal maximaal 70 jaar worden.Misschien dat de wens om dertig jaar lang als hetzelfde leven dag in dag uit, week in, week uit, jaar in jaar uit te leven dan mogelijk ook andere oorzaken kan hebben dan Alzheimer...
woensdag 7 oktober 2015 14:51
quote:NYC schreef op 05 oktober 2015 @ 13:42:
Echt niet normaal...
Intussen groeit nu dus een hele generatie vijftigers en zestigers op (want dat is denk ik de doelgroep die het zwaarst wordt belast met de mantelzorg) die niet meer hun eigen sociale privéleven kunnen leiden.
Theater op zaterdagavond? Kan niet, wie doet opa onder de douche?
Vakantie? Al in geen tien jaar geweest, wie zorgt voor oma en opa?
Zondagochtend eens met de kleinkinderen naar een pretpark? Nee kan niet, oma moet om stipt 12 uur lunch en van dat pretpark zijn we nooit voor 13 uur thuis.
Dat is wat er denk ik gaat gebeuren als er geen beroep meer gedaan kan worden op zaken als de thuiszorg en tafeltje-dekje, activiteitenbegeleiding etc.Klopt wel. Vriend en ik kunnen heel moeizaam 2 nachtjes weg. Langer kost 350 per dag. Kaatsjing.
Echt niet normaal...
Intussen groeit nu dus een hele generatie vijftigers en zestigers op (want dat is denk ik de doelgroep die het zwaarst wordt belast met de mantelzorg) die niet meer hun eigen sociale privéleven kunnen leiden.
Theater op zaterdagavond? Kan niet, wie doet opa onder de douche?
Vakantie? Al in geen tien jaar geweest, wie zorgt voor oma en opa?
Zondagochtend eens met de kleinkinderen naar een pretpark? Nee kan niet, oma moet om stipt 12 uur lunch en van dat pretpark zijn we nooit voor 13 uur thuis.
Dat is wat er denk ik gaat gebeuren als er geen beroep meer gedaan kan worden op zaken als de thuiszorg en tafeltje-dekje, activiteitenbegeleiding etc.Klopt wel. Vriend en ik kunnen heel moeizaam 2 nachtjes weg. Langer kost 350 per dag. Kaatsjing.
woensdag 7 oktober 2015 14:53
woensdag 7 oktober 2015 15:03
quote:NYC schreef op 07 oktober 2015 @ 14:51:
[...]
Misschien dat de wens om dertig jaar lang als hetzelfde leven dag in dag uit, week in, week uit, jaar in jaar uit te leven dan mogelijk ook andere oorzaken kan hebben dan Alzheimer...
Dat denk ik wel, heb het bij mijn vader nooit gezien dat hij dat wilde
was altijd wel in voor een uitje of een impulsieve actie.
Zelf ben ik 44 en helaas al heel vroeg belast met mantelzorg, naast een fulltime baan en pubers, mijn schoonvader is onlangs overleden, en mijn vader en moeder moeten ook geholpen worden, bij mijn schoonvader was dat van alles, meegaan naar artsen, de administratie, de zorg regelen, hem zoeken toen hij nog redelijk kon lopen maar verdwaalde (woonde gelukkig op een dorp, dus werd regelmatig terug gebracht), en vooral drammen voor hulp, voorzieningen en opname, dit laatste is niet meer gelukt de wachtlijst zorgde er voor dat hij daar niet meer terechtkwam, maar geeft wel aan hoe zwaar het voor mijn schoonmoeder was.
[...]
Misschien dat de wens om dertig jaar lang als hetzelfde leven dag in dag uit, week in, week uit, jaar in jaar uit te leven dan mogelijk ook andere oorzaken kan hebben dan Alzheimer...
Dat denk ik wel, heb het bij mijn vader nooit gezien dat hij dat wilde
was altijd wel in voor een uitje of een impulsieve actie.Zelf ben ik 44 en helaas al heel vroeg belast met mantelzorg, naast een fulltime baan en pubers, mijn schoonvader is onlangs overleden, en mijn vader en moeder moeten ook geholpen worden, bij mijn schoonvader was dat van alles, meegaan naar artsen, de administratie, de zorg regelen, hem zoeken toen hij nog redelijk kon lopen maar verdwaalde (woonde gelukkig op een dorp, dus werd regelmatig terug gebracht), en vooral drammen voor hulp, voorzieningen en opname, dit laatste is niet meer gelukt de wachtlijst zorgde er voor dat hij daar niet meer terechtkwam, maar geeft wel aan hoe zwaar het voor mijn schoonmoeder was.
woensdag 7 oktober 2015 15:05
quote:NYC schreef op 07 oktober 2015 @ 14:53:
Ik vind het echt schrijnend, Christina. Maar je kunt het denk ik nauwelijks voorkomen (bij jezelf) want op het moment dat het gaande is, ben je mogelijk al te ver heen.. Ik hoop het echt niet mee te hoeven maken bij mijn naasten en hoop ook dat onze kinderen het niet mee hoeven te maken met ons...Dat hoop ik ook, zeg dus ook dan maar wat minder oud worden als ik dan maar wel gezond blijf, en heb tegen mijn zoon al gezegd, dat als ik zo moet eindigen hij een kussen op mijn hoofd mag drukken.. Dit ziekbed wil je niet.
Ik vind het echt schrijnend, Christina. Maar je kunt het denk ik nauwelijks voorkomen (bij jezelf) want op het moment dat het gaande is, ben je mogelijk al te ver heen.. Ik hoop het echt niet mee te hoeven maken bij mijn naasten en hoop ook dat onze kinderen het niet mee hoeven te maken met ons...Dat hoop ik ook, zeg dus ook dan maar wat minder oud worden als ik dan maar wel gezond blijf, en heb tegen mijn zoon al gezegd, dat als ik zo moet eindigen hij een kussen op mijn hoofd mag drukken.. Dit ziekbed wil je niet.
