"Mijn kind doet zulke dingen niet"

Hallo allemaal,



Mijn kind doet sinds enig tijd een sport die je met z'n tweeën moet doen. Mijn kind is hiervoor gevraagd door een van de docenten. De ouders van het andere kind hadden de docent gevraagd voor hun kind iemand te zoeken en tevens hen les te geven. En aangezien de docent wist dat wij t.z.t. de sport wilden beoefenen (en mijn kind al een keer gezien had), zijn wij gevraagd. De ouders van het andere kind waren elders weggegaan omdat het ze niet beviel.



De docent neemt niet iedereen aan en geeft op het hoogste niveau les.



Dat lessen gingen eigenlijk prima. De kinderen zijn zeven, dus ze zullen niet altijd in opperste concentratie zijn. Sinds kort is er een nieuwe, jonge, maar super enthousiaste docent. Afgesproken is dat de oudere docent zal blijven meekijken, etc. Ik was en ben zeer tevreden over deze jongen, die allicht nog niet zoveel didactische ervaring heeft als de oudere, maar hij had een enorm steile groeicurve en wil zichzelf ook heel graag verbeteren.



De voorlaatste les en eigenlijk ook al eerder merkten wij dat het andere kind achterblijft bij mijn kind. Ik heb ook al van meet af aan het idee dat de moeder van het andere kind vooral wil dat het kind kampioen wordt, maar vraag mij af of het kind het zelf wel leuk vindt. De moeder begon paniekerig extra lessen in te plannen. Duidelijk was in die les dat het andere kind de meest eenvoudige dingen niet deed, geen interesse had en mogelijk daarom de simpele dingen veel verteld moesten worden. Wij vinden dat helemaal niet erg. Het is zoals het is en laat ze eerst maar eens kijken of ze de basis goed gaan leren. Wij maken ons er niet zo druk over, terwijl we wel het verschil tussen de kinderen zien.



De laatste les gedroegen de kids zich als draken. Ook de jonge docent had een wat mindere dag. Vooral mijn kind gaat veelal de discussie aan. Heeft veel weerwoord. Is ook erg slim en luistert dan slecht. Dat is iets waar we veel mee bezig zijn en op letten, ook met de school. De school denkt aan hoogbegaafdheid en wil dit gaan testen. Nu ben ik de laatste die wil roepen 'mijn kind is geweldig, hoogbegaafd' (liever niet zelfs!) en 'doet zulke dingen niet,' want het is wel degelijk lastig. Maar dit zijn nu wel even de feiten zoals ze liggen.



De moeder van andere kind deed haar beklag aan het einde van de laatste les. Dit was niet de bedoeling, de kids letten niet goed op, etc. Haar kind deed zulke dingen niet, het kwam door mijn kind, etc. De jonge docent wilde meteen zichzelf verbeteren en het de volgende les weer proberen en ook met oudere docent overleggen. Ik ben ervan overtuigd dat hij dat heel serieus doet. Eerder beklaagde de moeder zich al dat de jonge docent minder gezag heeft. Ik heb toen al gezegd: 'laat hem daar even in groeien zeg, hij doet het super!' Dit weten de docenten niet. Ook was er nooit een leuke reactie als docent een wedstrijd had gewonnen en een keer niet kon. Geen felicitaties, niets. Alleen maar eisen stellen en zelf geen realistische verwachtingen hebben.



Eergisteren appte de moeder mij. Ze had twijfels om door te zetten in de combinatie van de twee kinderen. Ik heb aangegeven wat ik dacht: andere kind wil mogelijk zelf niet? Moeder pusht terwijl hij eigenlijk niet zo heel veel aanleg heeft? Wij kunnen met ons lekenverstand althans wel zien dat mijn kind talent heeft (wat de oudere docent ook aangegeven heeft) terwijl wij dat (als leken) bij andere kind niet zien. De vader van mijn kind heeft er wel verstand van. Hij zegt erover dat sommige dingen mogelijk nog wel te leren zijn, maar dat hij ziet dat andere kind eigenlijk niet wil.



Ik heb behoorlijk de hand in eigen boezem gestoken en uitgelegd dat mijn kind behoorlijk pittig is. Veel weerwoord heeft, etc. zoals boven omgeschreven. Ook dat ik niet in een keer een ander kind voor haar kan toveren. Dat wij wel druk ermee bezig zijn, etc. Ze had ook problemen met de vakanties: wij zijn in de schoolvakanties vaak weg. Dat was volgens haar niet de bedoeling want als de kids wedstrijden gaan doen, is het vroeg genoeg het schema daarop aan te passen lijkt mij. Ik heb daarop aangegeven dat als een kind er niet is, het andere kind voorlopig ook alleen kan trainen lijkt mij.



Ik gaf moeder in overweging dat ze drie keuzes heeft: gewoon doorgaan en elkaar slechtere punten accepteren, nu stoppen of het nog even aanzien en dat ik wat mij betreft nog steeds dat tweede wil doen (al begon ik het al wel behoorlijk zat te worden). Eind van de avond appte zij mij dat ze toch willen stoppen. Dit had ze al aan de docenten doorgegeven. Ze gingen een ander kind voor hun kind zoeken. Moeders vonden mijn kind aardig, maar er moest orde in de les zijn.



Feitelijk legt ze dus de 'schuld' bij mijn kind, terwijl de docenten niet vonden dat er een probleem was (anders hadden ze dat wel gezegd neem ik aan). De nieuwe docent mist nog een stuk didactische ervaring, maar groeit daarin zo snel dat ik geen probleem zie. Verder hoeft mijn kind niet perse kampioen te worden en vind ik het ook vreemd dat moeders de docent eigenlijk passeert door niet de volgende les af te wachten.



Het zijn niet de minste docenten. Ik vind het eigenlijk een enorme eer dat ze mijn kind iets willen leren. Ik ben heel blij met ze. Ik heb ze daarop beiden een mail gestuurd waarin ik heb uitgelegd hoe het m.i. gegaan was, hoe ik erover dacht en dat ik hoopte dat mijn kind wel bij hen kan blijven (ze hebben niet alle tijd van de wereld en nemen niet iedereen aan).



Ik kreeg vandaag van de oudere docent een app-je: hij had mijn mail gelezen en begreep mij heel goed. Maar ik heb nog geen antwoord of mijn kind wel of niet door kan gaan. Ze moesten nog overleggen met elkaar. Er moeten dan nu immers eerst twee andere kinderen gezocht worden en ik weet niet of ze tijd voor beiden hebben. Maar dat is de conclusie die ik trek. Ik weet gewoon nog te weinig (behalve dat ik weet dat oudere docent het begrijpt, hetgeen in ook uit eerder gedrag al gemerkt heb). Ik heb tot nu toe mijn mond gehouden over de onvrede/kritiek die andere moeder ook (indirect) over de jongere docent geuit heeft.



Ik voel me nu toch kut. Hoe langer is erover nadenk, hoe vervelender ik het vind. Ik steek echt de hand in eigen boezem, ben de laatste die zegt: 'mijn kind doet zulke dingen niet' maar alle anderen die het zagen, zeggen dat het niet aan mij/mijn kind ligt, maar moeders gewoon niet spoort. Dat ze een zondebok zoekt omdat ze vindt dat haar kind niet snel genoeg gaat. Terwijl het kind misschien liever zou voetballen...



Ik vind het ook sneu voor mijn kind. Die kan dus blijkbaar ook geen afscheid nemen van het andere kind? Ze waren net aan elkaar gewend en het was een supergrappig kind. Ergens doet het toch pijn. Ik krijg nu steeds meer de neiging er nog een mailtje achteraan te sturen. Ik weet niet precies met wat. Maar ik heb de neiging om iets te 'doen'. Of kan ik beter afwachten?



Oh ja, ik heb de andere moeder slechts veel geluk in de toekomst gewenst en mij verder niet uitgelaten over wat ik vond van de gang van zaken.

Na paar dagen afwezigheid vanwege griepje, nog een reactie. Meermaals wordt geopperd dat ik arrogant zou zijn. Dat kan zo overkomen, dat begrijp ik inmiddels. Dat is echter niet de bedoeling. M.i. ben ik ook niet arrogant. Ook niet volgens anderen die de situatie live hebben meegemaakt. Integendeel. Men vond mij eerder te voorzichtig. Kan echter natuurlijk wel zo over zijn gekomen in mij OP. Ja, ik schreef deze omslachtig nu ik het nalees. Ik vind het ook best lastig om goed weer te geven wat er speelt als het mijzelf betreft. Zoals iemand al zei: haal de emotie eruit.



Het ging mij vooral om de verbazing die ik soms heb over bepaald gedrag: 'Het ligt niet aan mijn kind. Mijn kind is geweldig. Het ligt dus aan de trainer of aan een ander.' een en ander leek mij vooral de ambitie van de moeder. Ik ben daar echter zeer voorzichtig mee omgegaan en heb veel om mij heen geverifieerd: Klopt dat wel? Ligt het alleen aan het weerwoord van ons kind, of is er ook aan de andere kant iets? Mensen hebben mij meer bevestigd dan ik zelf durfde aan te nemen. Dus ik ben denk ik eerder de onzekere dan de arrogante, voor zover ik moet kiezen tussen de twee interpretaties die hier inmiddels van mij zijn neergezet.



Nergens heb ik beweerd dat ik er zo insta als 'mijn kind doet zulke dingen niet'. Integendeel. De eventuele hoogbegaafdheid heb ik alleen genoemd om aan te geven dat mijn kind soms behoorlijk bijdehand kan zijn, weerwoord kan hebben. En uiteraard heeft dat zijn weerslag in de trainingen. Het is niet alleen daar, maar ook op ander fronten en we werken er hard aan. Beetje jammer dat sommigen daar allerlei conclusies in de richting van arrogantie uit trekken. M.b.t. kreten als 'leercurves' enzo: sorry, die worden gewoon zo gehanteerd.



Tot slot: Ja natuurlijk wil ik graag dat mijn kind daar in training blijft! In die zin streef ik ook uiteraard diens belang na. Ik ben tenslotte de moeder. Ik zie dat het echt wat leert en iets kan met waar het goed in is. Wat is daar mis mee? En wat is er arrogant aan zeggen dat een kind talent heeft? Het is een feit. Ik kan het niet anders maken. Degenen die dat arrogant noemen moeten dat maar doen, als ze tenminste dat bedoeld hebben.



Een andere discussie is of het kind er in zo'n geval iets mee wil doen, of het uiteindelijk verder gaat en/of zal uitblinken. Wat mij betreft mag het ook vuilnisman worden, maar ik wil wel aanbieden dat het op een leuke manier op een goed niveau les kan krijgen in waar het goed in is. Ik ga niet ordinair staan duwen en pushen langs de kant. En nee, ik doe dat ook niet zogenaamd netjes en beheerst met conventies 'maar intussen'. Althans, niet voor zover ik weet. Ik heb de trainers gewoon gezegd hoe ik erover dacht. Als reactie 'op'. Ik volg wat de trainers zeggen. De laatste bevindingen waren trouwens dat het heel leuk liep. Er is nu waarschijnlijk een betere situatie omdat beide kids met iemand trainen die beter bij ze past en elk kind op het eigen niveau leert (die van mij verveelt zich niet meer nu en de ander is waarschijnlijk ook beter af). Ook gaan ze nu groepen vormen waar meerdere kids van die leeftijd in mogen meedoen, zodat ze ook klasgenootjes e.d. mogen meenemen. De kinderen blijven daarnaast apart trainen.



Wat ik nogmaals aangeef is dat beide kinderen tegelijk begonnen. En ook dat niet alleen mijn 'hoogbegaafde kwalletje' de les verstoorde met de 'hoogbegaafdheid', maar het andere kind niet mee bleek te komen en daardoor eerdere lessen 'verstoorde' met weer ander gedrag.



Het gaat niet om of ene kind 'beter' is dan het andere. Het gaat om dat de kinderen lol hebben. Mij ging het hier om een zinnige, uitgebalanceerde discussie, en niet om wat ik op dit forum veelal noem sensatiezoeken, popcorn eten en ander (dommig) vermaak vanachter een (uiteraard) anonieme PC. Gelukkig en heel verstandig heeft de plaatser van een zeker plaatje in dit topic dit snel verwijderd. Wie schets mijn verbazing als weer een ander de woorden gebruikt die ik gebruikte bij het plaatje: 'ik schrik ervan.' Als je zo dom bent, vind ik het een eer dat je mij arrogant noemt.



Bedankt voor alle bruikbare reacties. Ik heb me hier inderdaad erg druk over gemaakt, dat klopt! Beetje de aard van het beestje, dus dank voor de relativerende reacties. Nu is de uitkomst mogelijk beter dan het eerst was en dat wel te danken aan andere de moeder. Zo had ik het nog niet bekeken omdat ik het zelf nooit zo gedurfd/gedaan zou hebben.



Tot slot blijft de discussie over sport op het hogere niveau interessant: wat is nu wijsheid als ouder en wat niet. Ik las daarover heel zinnige bijdrages en ik denk dat je als ouder er wel altijd voor moet waken, terwijl je ook niet moet verzanden in 'alles moet alleen maar leuk zijn'. Ik moest vroeger gewoon rijtjes leren en daar heb ik niets van gekregen. ik ben er achteraf zelfs blij mee. De ideale balans dus van de lol erin houden, maar ook leren dat je soms ergens iets voor moet doen.



In elk geval is mijn kind nu blij met de trainingen en vindt het leuk. En zo lang dat blijft, gaan we ermee door.