Psyche
alle pijlers
Mijn "held"....
maandag 6 oktober 2008 om 08:59
Het was iets van 6 uur in de ochtend, mijn vriendin was al naar huis en ik ontdek dat mijn portemonnee gejat is. Nergens te bekennen natuurlijk....
Ik kon niemand bereiken en had dus geen taxigeld meer, waarop ik besloot om naar huis te lopen (lang verhaal kort). Onderweg begon ik steeds meer overstuur te raken, het regende, ik had erg hoge hakken aan, was niet bepaald nuchter en het was doodstil op straat. Met uitzondering van een hele enge man die een paar keer voorbij was gefietst, was er helemaal niemand. Ik had al bijna een half uur gelopen en moest nog minstens een uur voordat ik thuis was. Alles wat ik wou was naar huis en wel nu!
En daar was ie ineens....een jonge knul op de fiets. Ouder dan 20 zal hij niet geweest zijn. Hij fietste bijna voorij en zag toen mijn betraande gezicht, tranen van frustratie, en stopte. Of alles goed met mij was. Nou nee! Dus ik alles uitleggen. Gaandeweg het verhaal raakte ik steeds meer overstuur en ik begon op een gegeven moment echt te snikken. Dus hij zegt dat ie in een studentenhuis dichtbij woont en dat ik daar wel ff mocht wachten of een taxi mocht bellen of iets. Ik had dus geen geld meer dus ik zou dan wachten op de eerste bus, die niet lang daarna zou rijden.
Daar aangekomen gaf hij me wat water en ik kalmeerde een beetje, maar was nog wel verdrietig. Ik dacht nog wat apart het was dat zo'n jonge knul die moeite deed. Zag hem echt als een puppy zeg maar, realiseerde me niet dat een jongen van 19 a 20 ook gewoon een volwassen man is...
Op een gegeven moment sloeg hij "troostend" zijn arm om me heen en voordat ik het wist begon hij ineens aan me te zitten. Ik was compleet perplex, de alcohol hielp ook niet want mijn hersenen leken wel in slow motion te werken. Aangemoedigd door mijn gebrek aan reactie, denk ik, ging hij verder en uiteindelijk...nou ja....alles dus. Het ging erg snel, ik had een rok aan dus geen belemmeringen van dien, en ik was compleet verbaasd. Hij trok me daarna onder de deken en hield me vast. Ik moest maar lekker gaan slapen vond ie en dan zou hij me straks naar huis brengen. Ik heb nog eventjes als versteend gelegen en ben niet lang nadat hij sliep, hij was ook niet nuchter, weggeglipt.
Onderweg naar huis heb ik allerlei mensen proberen te bellen, maar ik kon niemand bereiken. Uiteindelijk was mijn beltegoed ook op en kon ik alleen nog smsen (ik heb apart sms tegoed). Ten einde raad heb ik Rosanna, ook van dit forum, gesmst en die heeft me meteen teruggebeld. Aan de telefoon kon ik bijna alleen maar huilen, was compleet onverstaanbaar volgens mij, en Roos besloot mij op te halen onderweg. Gelukkig! De lieverd
Thuis natuurlijk eerst gedouched en daarna meerdere bakken koffie naar binnen gegooid. De kinderen waren niet thuis op dat moment wat me behoorlijk goed uitkwam.
En nou weet ik niet wat ik voel.... Voel ik mij verkracht? Nee, dat niet helemaal. Ik heb geen nee gezegd, ik heb niks gezegd. Ik voel me wel erg ongemakkelijk met mijn lijf, anders kan ik het niet beschrijven. Was ik gisteren nog doordrenkt met alcohol, vanochtend dringt het helemaal door. Ik snap niet dat ik daar intrapte! Ik! Ik die altijd wantrouwend is tegenover werkelijk iedereen! En terecht blijkt nu....
Of hij zich van kwaad bewust is weet ik niet. Misschien dacht hij dat hij me overgehaald had of zo...geen idee. Maar wat zijn intenties ook waren, dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie staat voor mij buiten kijf. Ik heb ook de hele tijd daar zitten snikken dat ik zo graag naar huis wilde...dat was hem volkomen duidelijk. Zal nooit meer zo stom zijn...in wat voor situatie ik me ook bevind. Niemand vertrouwen, dat is wel duidelijk.
En nou weet ik dus niet helemaal wat ik voel....
Ga maar eens werken geloof ik.
Ik kon niemand bereiken en had dus geen taxigeld meer, waarop ik besloot om naar huis te lopen (lang verhaal kort). Onderweg begon ik steeds meer overstuur te raken, het regende, ik had erg hoge hakken aan, was niet bepaald nuchter en het was doodstil op straat. Met uitzondering van een hele enge man die een paar keer voorbij was gefietst, was er helemaal niemand. Ik had al bijna een half uur gelopen en moest nog minstens een uur voordat ik thuis was. Alles wat ik wou was naar huis en wel nu!
En daar was ie ineens....een jonge knul op de fiets. Ouder dan 20 zal hij niet geweest zijn. Hij fietste bijna voorij en zag toen mijn betraande gezicht, tranen van frustratie, en stopte. Of alles goed met mij was. Nou nee! Dus ik alles uitleggen. Gaandeweg het verhaal raakte ik steeds meer overstuur en ik begon op een gegeven moment echt te snikken. Dus hij zegt dat ie in een studentenhuis dichtbij woont en dat ik daar wel ff mocht wachten of een taxi mocht bellen of iets. Ik had dus geen geld meer dus ik zou dan wachten op de eerste bus, die niet lang daarna zou rijden.
Daar aangekomen gaf hij me wat water en ik kalmeerde een beetje, maar was nog wel verdrietig. Ik dacht nog wat apart het was dat zo'n jonge knul die moeite deed. Zag hem echt als een puppy zeg maar, realiseerde me niet dat een jongen van 19 a 20 ook gewoon een volwassen man is...
Op een gegeven moment sloeg hij "troostend" zijn arm om me heen en voordat ik het wist begon hij ineens aan me te zitten. Ik was compleet perplex, de alcohol hielp ook niet want mijn hersenen leken wel in slow motion te werken. Aangemoedigd door mijn gebrek aan reactie, denk ik, ging hij verder en uiteindelijk...nou ja....alles dus. Het ging erg snel, ik had een rok aan dus geen belemmeringen van dien, en ik was compleet verbaasd. Hij trok me daarna onder de deken en hield me vast. Ik moest maar lekker gaan slapen vond ie en dan zou hij me straks naar huis brengen. Ik heb nog eventjes als versteend gelegen en ben niet lang nadat hij sliep, hij was ook niet nuchter, weggeglipt.
Onderweg naar huis heb ik allerlei mensen proberen te bellen, maar ik kon niemand bereiken. Uiteindelijk was mijn beltegoed ook op en kon ik alleen nog smsen (ik heb apart sms tegoed). Ten einde raad heb ik Rosanna, ook van dit forum, gesmst en die heeft me meteen teruggebeld. Aan de telefoon kon ik bijna alleen maar huilen, was compleet onverstaanbaar volgens mij, en Roos besloot mij op te halen onderweg. Gelukkig! De lieverd
Thuis natuurlijk eerst gedouched en daarna meerdere bakken koffie naar binnen gegooid. De kinderen waren niet thuis op dat moment wat me behoorlijk goed uitkwam.
En nou weet ik niet wat ik voel.... Voel ik mij verkracht? Nee, dat niet helemaal. Ik heb geen nee gezegd, ik heb niks gezegd. Ik voel me wel erg ongemakkelijk met mijn lijf, anders kan ik het niet beschrijven. Was ik gisteren nog doordrenkt met alcohol, vanochtend dringt het helemaal door. Ik snap niet dat ik daar intrapte! Ik! Ik die altijd wantrouwend is tegenover werkelijk iedereen! En terecht blijkt nu....
Of hij zich van kwaad bewust is weet ik niet. Misschien dacht hij dat hij me overgehaald had of zo...geen idee. Maar wat zijn intenties ook waren, dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie staat voor mij buiten kijf. Ik heb ook de hele tijd daar zitten snikken dat ik zo graag naar huis wilde...dat was hem volkomen duidelijk. Zal nooit meer zo stom zijn...in wat voor situatie ik me ook bevind. Niemand vertrouwen, dat is wel duidelijk.
En nou weet ik dus niet helemaal wat ik voel....
Ga maar eens werken geloof ik.
woensdag 8 oktober 2008 om 10:08
Hoe ik een en ander ervaar is mijn eigen zaak.
Ik herken niet zozeer de omstandigheden als wel het 'gevoel' wat je na afloop van zoiets hebt.
Verschil met Minny: Ik huilde niet, ik zei niet dat ik naar huis wilde, ik wist me gewoon geen raad maar was zeker niet verdrietig of in paniek, ik dacht alleen maar wat onbeschoft, dit kán toch niet en meer van dat soort dingen.
Als een vrouw huilt als je er bovenop wil klimmen vind ik dat eigenlijk ook een soort van nee zeggen. Als ze zegt dat ze naar huis wil vind ik dat ook een duidelijke hint om niet door te gaan. Maar goed, nogmaals het gaat me om de verwarde gevoelens die je achteraf hebt in geval van (laten we het zo even noemen) ongewenste seks met iemand.
Ik herken niet zozeer de omstandigheden als wel het 'gevoel' wat je na afloop van zoiets hebt.
Verschil met Minny: Ik huilde niet, ik zei niet dat ik naar huis wilde, ik wist me gewoon geen raad maar was zeker niet verdrietig of in paniek, ik dacht alleen maar wat onbeschoft, dit kán toch niet en meer van dat soort dingen.
Als een vrouw huilt als je er bovenop wil klimmen vind ik dat eigenlijk ook een soort van nee zeggen. Als ze zegt dat ze naar huis wil vind ik dat ook een duidelijke hint om niet door te gaan. Maar goed, nogmaals het gaat me om de verwarde gevoelens die je achteraf hebt in geval van (laten we het zo even noemen) ongewenste seks met iemand.
woensdag 8 oktober 2008 om 10:09
Minny zelf vind ik het juist nog wel kunnen relativeren, het zijn juist de dramaqueens die in dit topic haar 'n verkrachting blijven aanpraten die me storen. Het voorbeeld van Eleonora geeft wat mij betreft duidelijk aan wanneer iets wel verkrachting is. Doet verder niets af aan 't feit dat je je kut voelt na zo'n ervaring als Minny, maar daar was iedereen 't al lang over eens.
woensdag 8 oktober 2008 om 10:09
Nou, niet dus.
Dit verhaal wordt op een openbaar forum geschreven en uiteraard kan men dan ook reacties verwachten van mensen die de situatie van een andere kant komen belichten.
Ik ben juist blij dat er ook nog andere mensen zijn, mensen die niet meegaan in alle sensatiezoekerij die veel op een forum als deze plaatsvindt.
De situatie van Minny is gewoon kut voor haar, vervelend gelopen, achteraf een rotgevoel. Snap ik allemaal (want ik ken het), maar wat er dan hier gebeurt is dan mensen dingen zó gigantisch gaan opblazen. En ja, dan ga ik me haast zorgen maken om de schuld die zo'n gozer dan in zijn schoenen geschoven krijgt en wat hem eventueel te wachten staat.
woensdag 8 oktober 2008 om 10:13
Ik bood niet echt weerstand hoor, niet dat ik me kan herinneren in ieder geval.
Dat was dus ook mijn boodschap eigenlijk. De herkenning die ik voel met Min, omdat mijn hersens wel van elastiek en mijn ledematen van papier maché leken. Ik kan me dus zo goed voorstellen dat het allemaal over was voor ze er erg in had en zich daar rot over voelt. Dat was eigenlijk het enige waarmee ik haar een hart onder de riem wilde steken.
Maar ik zie dat ik dat beter niet had kunnen doen omdat de situaties blijkbaar niet genoeg op elkaar lijken en er allerlei oordelen geveld worden en conclusies die ik zelf niet wilde trekken met dit verhaal, ik wilde - nogmaals - alleen Minny vertellen dat ik haar gevoel begrijp.
woensdag 8 oktober 2008 om 10:13
Geen van die dramaqueens heeft ook maar iets gezegd over het verhaal van Leo of het aangegrepen om Minny nogmaals duidelijk te maken dat.... etc. De enigen die erop reageerden zijn jullie drie met je even uitgekauwde en talloze malen herhaalde verhaal. Wie zijn hier dan de aasgieren?
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
woensdag 8 oktober 2008 om 10:16
De snelheid ook waarmee jullie er direct bovenop sprongen. Echt, het spreekt boekdelen. Maar goed, ik wist dat het hopeloos is om te proberen jullie iets in te laten zien. The joke is on me.
Ik hou erover op. Jullie leven in je eigen wereld en mijn God wat ben ik blij dat ik in mijn schoenen sta en niet in die van jullie. In die zin is the joke dan weer niet on me.
Ik hou erover op. Jullie leven in je eigen wereld en mijn God wat ben ik blij dat ik in mijn schoenen sta en niet in die van jullie. In die zin is the joke dan weer niet on me.
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
woensdag 8 oktober 2008 om 10:18
Er waren er wel meer, maar die worden gewoonweg genegeerd. Natuurlijk krijgen de mensen die zich laten horen en een 'afwijkende' visie hebben een bak bagger over zich heen. En dat snap ik ook. Maar nog steeds blijf ik bij mijn standpunt (en die van een aantal anderen), omdat ik weet wie ik ben en weet waar ik voor sta.
woensdag 8 oktober 2008 om 10:19
Ik denk dat Min hier wel iets aan heeft, te lezen dat iemand je gevoelens begrijpt en iets dergelijks heeft meegemaakt. En dan doet het niet terzake dat de situatie niet geheel gelijk is. Verbijsterd en je gevoelens een plekje geven. Zeker zo kort na een gebeuren moet je toch eerst alles laten bezinken voor je weer verder kan gaan.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 8 oktober 2008 om 10:25
Leo, laat je postings staan, je hebt het voor Minny geschreven en zij is de enige die kan bepalen of ze er iets aan heeft. Jij kunt er niets aan doen dat het door anderen als een middel wordt gebruikt om aan te tonen dat het toch heeeeeel iets anders is dan wat er met Minny is gebeurd. Het is geen kwestie van opbieden wie het ergste heeft meegemaakt.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 8 oktober 2008 om 10:28
Minny, ik hoop dat je een beetje geslapen hebt vannacht.
Dat je niet teveel blijft malen in je kop van: Was ik maar, had ik maar, kon ik maar, want dat helpt niet. Het is gebeurd en je moet nu weer verder.
Ik ken je wijffie, en weet dat je dat kunt ook!
Alle bankpasjes bende en zo al geblokkeerd? Afspraak gemaakt bij de huisarts? Gewoon om te vertellen wat er gebeurd is? Niet om het een naam te geven... Maar gewoon om je ei kwijt te kunnen tegen iemand die er proffesioneel tegenaan kijkt. Al iemand in vertrouwen genomen?
Kalm aan he, het is je overkomen. Je hebt hier geen schuld aan en ik hoop dat je het zelf ook zo kunt zien.
Is er trouwens nog een kans dat je die jongen nog tegen gaat komen in het dagelijkse leven? Wat zou je dan tegen hem willen zeggen? Denk daar eens over na als je daar de ruimte voor hebt, zodat je niet naderhand weer het gevoel eraan overhoud dat je het zo graag anders had gewild of dat je hem iets had willen zeggen over die nacht.
Ik denk aan je, kan het maar moeilijk los laten dat dit je is overkomen. Het had mij ook kunnen gebeuren..... Een heel naar idee waar ik het koud van krijg. Sterkte meid 
Dat je niet teveel blijft malen in je kop van: Was ik maar, had ik maar, kon ik maar, want dat helpt niet. Het is gebeurd en je moet nu weer verder.
Ik ken je wijffie, en weet dat je dat kunt ook!
Alle bankpasjes bende en zo al geblokkeerd? Afspraak gemaakt bij de huisarts? Gewoon om te vertellen wat er gebeurd is? Niet om het een naam te geven... Maar gewoon om je ei kwijt te kunnen tegen iemand die er proffesioneel tegenaan kijkt. Al iemand in vertrouwen genomen?
Kalm aan he, het is je overkomen. Je hebt hier geen schuld aan en ik hoop dat je het zelf ook zo kunt zien.
Is er trouwens nog een kans dat je die jongen nog tegen gaat komen in het dagelijkse leven? Wat zou je dan tegen hem willen zeggen? Denk daar eens over na als je daar de ruimte voor hebt, zodat je niet naderhand weer het gevoel eraan overhoud dat je het zo graag anders had gewild of dat je hem iets had willen zeggen over die nacht.
Ik denk aan je, kan het maar moeilijk los laten dat dit je is overkomen. Het had mij ook kunnen gebeuren..... Een heel naar idee waar ik het koud van krijg. Sterkte meid
anoniem_27346 wijzigde dit bericht op 08-10-2008 10:37
Reden: Posting gekleurd in de hoop dat hij voor Minny een beetje opvalt tussen de nare discussies door....
Reden: Posting gekleurd in de hoop dat hij voor Minny een beetje opvalt tussen de nare discussies door....
% gewijzigd
woensdag 8 oktober 2008 om 10:28
Is zo en ik wil best met Minny doorpraten als zij dat wil, over dat unheimische gevoel en zo als ze dat wil en dat doen we dan wel via de Vivamail. Maar juist omdat het geen wedstrijd is en ik dus wél overeenkomsten zie, in ieder geval (dat benadruk ik nog maar even) op het gebied van gevoelens, lijkt het me niet zinnig om er een discussie binnen een discussie over te beginnen, snap je?
