Werk & Studie
alle pijlers
Ik heb geen ambitie (meer)
woensdag 25 november 2015 14:24
Het rommelt een beetje op mijn werk. Er wordt gereorganiseerd, mensen worden verplaatst en hogerhand kijkt naar manieren om geld te besparen. Een van die manieren is om per afdeling nog maar een verantwoordelijke neer te zetten in plaats van nu twee.
Een paar jaar geleden zou mijn reactie zijn geweest: 'Dan heb ik minder kans om die verantwoordlijke functie te vervullen.'
Nu haalde ik bijna letterlijk mijn schouders erover op en plots daagde het me: ik heb geen ambitie meer.
Waar ik vroeger opleiding zus en cursus zo wilde doen en zoveel mogelijk uren wilde maken en allerlei taken naar me toe trok heb ik nou zoiets van: als ik genoeg kan werken om een beetje prettig rond te komen vind ik het wel best.
Extra taken? Liever niet en als het toch moet de minst tijdrovende.
Ontwikkelingen op de werkvloer? Laten me behoorlijk koud.
Het is niet dat ik uitgeblust ben en mijn werk niet meer leuk vind, dat is helemaal niet het geval, ik ga nog elke dag met plezier heen en doe mijn werk goed. Ik ben ook niet op zoek naar iets totaal anders.
Het is meer het sfeertje op de werkvloer en de spelletjes van leidinggevenden die me steeds meer tegenstaan en die me de lust ontnemen me extra in te zetten.
Zoals met dat weghalen van een verantwoordelijke...de taken die blijven liggen, moeten dus door ons worden ingevuld, maar zonder het hogere salaris dat erbij hoort en zonder de extra tijd die je er eigenlijk voor nodig hebt.
Het gebrek aan waardering speelt ook mee. Ik heb een tijdelijk contract en ook al hoor ik collega's positief over me praten, een vaste aanstelling zit er niet in. En het is niet zo dat er geen vacatures zijn.
Vroeger had ik altijd een beetje een hekel aan collega's die precies hun werktijd volmaakten met precies de taken die ze volgens hun werkomschrijving moesten doen en dan naar huis gingen, maar ik ben hard op weg er eentje te worden.
Herkenbaar? Tips en trucs?
Is dit het begin van de midlifecrisis? (liever niet, ik ben pas 38).
Komt het door het heen en weer gespeeld worden vanwege de crisis (ik ben werkloos geworden en had al snel weer een baan, maar mijn ontslag is heel vuil gegaan en ik heb het idee dat ze me nu ook makkelijk gaan dumpen als mijn contract afloopt, ondanks positieve functioneringsgesprekken. Ik vind het op zich niet erg om van werkgever te wisselen, maar beloof dan bij aanvang geen vaste aanstellingen als je het toch niet waar gaat maken.
Ik ben aan het rondkijken naar vacatures, maar het maakt me allemaal niet enthousiast, niet zoals voorheen. Ik heb ook veel moeite om mezelf te verkopen als ik feitelijk niet in de vacatures geloof.
Een paar jaar geleden zou mijn reactie zijn geweest: 'Dan heb ik minder kans om die verantwoordlijke functie te vervullen.'
Nu haalde ik bijna letterlijk mijn schouders erover op en plots daagde het me: ik heb geen ambitie meer.
Waar ik vroeger opleiding zus en cursus zo wilde doen en zoveel mogelijk uren wilde maken en allerlei taken naar me toe trok heb ik nou zoiets van: als ik genoeg kan werken om een beetje prettig rond te komen vind ik het wel best.
Extra taken? Liever niet en als het toch moet de minst tijdrovende.
Ontwikkelingen op de werkvloer? Laten me behoorlijk koud.
Het is niet dat ik uitgeblust ben en mijn werk niet meer leuk vind, dat is helemaal niet het geval, ik ga nog elke dag met plezier heen en doe mijn werk goed. Ik ben ook niet op zoek naar iets totaal anders.
Het is meer het sfeertje op de werkvloer en de spelletjes van leidinggevenden die me steeds meer tegenstaan en die me de lust ontnemen me extra in te zetten.
Zoals met dat weghalen van een verantwoordelijke...de taken die blijven liggen, moeten dus door ons worden ingevuld, maar zonder het hogere salaris dat erbij hoort en zonder de extra tijd die je er eigenlijk voor nodig hebt.
Het gebrek aan waardering speelt ook mee. Ik heb een tijdelijk contract en ook al hoor ik collega's positief over me praten, een vaste aanstelling zit er niet in. En het is niet zo dat er geen vacatures zijn.
Vroeger had ik altijd een beetje een hekel aan collega's die precies hun werktijd volmaakten met precies de taken die ze volgens hun werkomschrijving moesten doen en dan naar huis gingen, maar ik ben hard op weg er eentje te worden.
Herkenbaar? Tips en trucs?
Is dit het begin van de midlifecrisis? (liever niet, ik ben pas 38).
Komt het door het heen en weer gespeeld worden vanwege de crisis (ik ben werkloos geworden en had al snel weer een baan, maar mijn ontslag is heel vuil gegaan en ik heb het idee dat ze me nu ook makkelijk gaan dumpen als mijn contract afloopt, ondanks positieve functioneringsgesprekken. Ik vind het op zich niet erg om van werkgever te wisselen, maar beloof dan bij aanvang geen vaste aanstellingen als je het toch niet waar gaat maken.
Ik ben aan het rondkijken naar vacatures, maar het maakt me allemaal niet enthousiast, niet zoals voorheen. Ik heb ook veel moeite om mezelf te verkopen als ik feitelijk niet in de vacatures geloof.
vrijdag 27 november 2015 18:20
Dank voor het dooie paard en de mier!
Ik heb wel ambitie en hou het wel vol (maar heb dus veel vrijheid en snap dat mensen op de werkvloer in de zorg het heel wat minder trekken). Ik werk in een organisatie van zo'n 5000 medewerkers, met enorm veel managementlagen en (on)behulpzame nevenafdelingen. Gaan managen op een andere manier helpt dus niet zoveel. Ik heb overgens een directe linemanager die heel wat ellende tegenhoudt en dat doet ze niet verkeerd, maar de stroom onzin is gewoon enorm. Dus ermee om leren gaan is voor mij de enige manier. Ik ben wel voor coordinerende/mangement- achtige taken gevraagd, maar als ik dan het papierwerk doorlees en eens bij een MT vergadering zit word ik zo ongelooflijk naar van wat ik lees/hoor, dat wil ik mezelf niet aandoen. Wie weet ben ik er ooit zen genoeg voor, vooralsnog wil ik vooral zo goed mogelijk mijn inhoudelijke werk doen. Ik kwam een tijdje geleden zo iemand tegen, en begaan en betrokken, en veel inhoudelijke kennis, en een politiek gevoelige grote afdeling runnen. petje af
Weet je, ik snap dat in een (semi-)overheids functie je te maken hebt met politiek/electoraat dat wat in de melk te brokkelen wil hebben mbt hoe jij je werk doet en hoe dingen geregeld zijn, dat er zo af en toe wat verandert, maar er is dus een cultuur ontstaan en een enorme industrie rondom controle en veranderen die nogal los staat van de werkelijkheid en helemaal niet doet wat ie belooft ( maar wel een leuke babbel en een flinke vinger in de pap heeft).
Ik heb wel ambitie en hou het wel vol (maar heb dus veel vrijheid en snap dat mensen op de werkvloer in de zorg het heel wat minder trekken). Ik werk in een organisatie van zo'n 5000 medewerkers, met enorm veel managementlagen en (on)behulpzame nevenafdelingen. Gaan managen op een andere manier helpt dus niet zoveel. Ik heb overgens een directe linemanager die heel wat ellende tegenhoudt en dat doet ze niet verkeerd, maar de stroom onzin is gewoon enorm. Dus ermee om leren gaan is voor mij de enige manier. Ik ben wel voor coordinerende/mangement- achtige taken gevraagd, maar als ik dan het papierwerk doorlees en eens bij een MT vergadering zit word ik zo ongelooflijk naar van wat ik lees/hoor, dat wil ik mezelf niet aandoen. Wie weet ben ik er ooit zen genoeg voor, vooralsnog wil ik vooral zo goed mogelijk mijn inhoudelijke werk doen. Ik kwam een tijdje geleden zo iemand tegen, en begaan en betrokken, en veel inhoudelijke kennis, en een politiek gevoelige grote afdeling runnen. petje af
Weet je, ik snap dat in een (semi-)overheids functie je te maken hebt met politiek/electoraat dat wat in de melk te brokkelen wil hebben mbt hoe jij je werk doet en hoe dingen geregeld zijn, dat er zo af en toe wat verandert, maar er is dus een cultuur ontstaan en een enorme industrie rondom controle en veranderen die nogal los staat van de werkelijkheid en helemaal niet doet wat ie belooft ( maar wel een leuke babbel en een flinke vinger in de pap heeft).
vrijdag 27 november 2015 20:37
quote:Mlle_j schreef op 27 november 2015 @ 14:07:
Ik heb er zelf voor gekozen om elke paar jaar van baan te wisselen, zodat ik een beetje flexibel blijf en steeds het gevoel houdt dat mijn werk voor mij nieuw en spannend is. Zijn hier mensen met bezig met een plan B., of blijf je dan liever zonder ambitie en met groeiende irritatie zitten waar je zit? Hoe vast zit je in het leven?
Ik ben zeker bezig met plan B, de bedoeling is op termijn te switchen naar een baan die bij mijn studie en opleidingsniveau past. Alleen moet er momenteel brood op de plank, en dus ploeter ik door. Het is zeker niet alleen een lijdensweg maar ik merk wel dat ik voornamelijk gemotiveerd word door mijn loonstrookje. Niet door het werk zelf.
Ik heb overigens al werkervaring in mijn eigen vakgebied, en ik weet dat ik ook daar te maken zal krijgen met vermoeiende managers, top-down regelingen, en de "vrijheid" om elke paar jaar van baan te "mogen" wisselen (oftewel: een vast contract zal ik zeker de eerste tien jaar wel kunnen vergeten). Volgens mij is vrijwel geen enkele branche daar tegenwoordig van gevrijwaard, tenzij je een carriere als professioneel kluizenaar ambieert. Maar het werk zelf is waar mijn hart ligt, dus alle onzin eromheen neem ik dan maar voor lief.
Ik heb er zelf voor gekozen om elke paar jaar van baan te wisselen, zodat ik een beetje flexibel blijf en steeds het gevoel houdt dat mijn werk voor mij nieuw en spannend is. Zijn hier mensen met bezig met een plan B., of blijf je dan liever zonder ambitie en met groeiende irritatie zitten waar je zit? Hoe vast zit je in het leven?
Ik ben zeker bezig met plan B, de bedoeling is op termijn te switchen naar een baan die bij mijn studie en opleidingsniveau past. Alleen moet er momenteel brood op de plank, en dus ploeter ik door. Het is zeker niet alleen een lijdensweg maar ik merk wel dat ik voornamelijk gemotiveerd word door mijn loonstrookje. Niet door het werk zelf.
Ik heb overigens al werkervaring in mijn eigen vakgebied, en ik weet dat ik ook daar te maken zal krijgen met vermoeiende managers, top-down regelingen, en de "vrijheid" om elke paar jaar van baan te "mogen" wisselen (oftewel: een vast contract zal ik zeker de eerste tien jaar wel kunnen vergeten). Volgens mij is vrijwel geen enkele branche daar tegenwoordig van gevrijwaard, tenzij je een carriere als professioneel kluizenaar ambieert. Maar het werk zelf is waar mijn hart ligt, dus alle onzin eromheen neem ik dan maar voor lief.
vrijdag 27 november 2015 21:53
Dat gewauwel in personeelsadvertenties is ook echt verschrikkelijk. Zelfstandig, initiatiefrijk, hands-on, stand-alone teamplayer en meer van dat soort kretologie. Tot je aangenomen bent. Dan blijkt ineens dat zelfstandig betekent dat je zelfstandig alles moet overleggen met je manager. Potverdorie, mensen kopen een huis, mensen voeden kinderen op en mensen organiseren hun ingewikkelde leven, maar als ze op het werk een pen uit de kast pakken of hun werk in een andere volgorde willen doen dan is er toestemming van de baas in drievoud nodig.
Daar word ik ook zo moe van. Dat werkelijk iedereen zich overal mee bemoeit. Ook mensen die geen verstand hebben van mijn werk. Tegenwoordig vraag ik altijd eerst wie het allemaal met wie eens moet zijn, dan kan ik vrij goed inschatten hoe lang het nog gaat duren voordat iets af is. Meestal vrij lang.
Daar word ik ook zo moe van. Dat werkelijk iedereen zich overal mee bemoeit. Ook mensen die geen verstand hebben van mijn werk. Tegenwoordig vraag ik altijd eerst wie het allemaal met wie eens moet zijn, dan kan ik vrij goed inschatten hoe lang het nog gaat duren voordat iets af is. Meestal vrij lang.
vrijdag 27 november 2015 22:05
Overigens heb ik geen plan b. Ik zit tamelijk vast en ik vind het best erg om dat te moeten constateren. Als ik switch, wat nu nog net zou kunnen qua leeftijd, ga ik er qua salaris en arbeidsvoorwaarden op achteruit en zit ik in een andere omgeving met dezelfde problematiek. Een managementfunctie zit er niet in, daar ben ik ongeschikt voor. Ik kan het strategische niveau ook niet aan.
Een vast contract kan ik bij een nieuwe werkgever tot mijn pensioen helemaal wel vergeten. En ik kan ook niet blijven switchen, want binnenkort ben ik gewoon al best oud voor de arbeidsmarkt. Ik heb wel mijn steentje bij te dragen aan het (financiele) welzijn van mijn gezin, waaronder de hypotheekbetalingen.
Ik doe af en toe wat freelance werk, waar ik ooit veel plezier aan beleefde maar ik vind dat de opdrachtgever tegenwoordig ook wel hoge eisen heeft voor wat er tegenover staat. Ik houd er weinig aan over, zeker niet als ik het in bestede uren ga uitrekenen.
Een vast contract kan ik bij een nieuwe werkgever tot mijn pensioen helemaal wel vergeten. En ik kan ook niet blijven switchen, want binnenkort ben ik gewoon al best oud voor de arbeidsmarkt. Ik heb wel mijn steentje bij te dragen aan het (financiele) welzijn van mijn gezin, waaronder de hypotheekbetalingen.
Ik doe af en toe wat freelance werk, waar ik ooit veel plezier aan beleefde maar ik vind dat de opdrachtgever tegenwoordig ook wel hoge eisen heeft voor wat er tegenover staat. Ik houd er weinig aan over, zeker niet als ik het in bestede uren ga uitrekenen.
zaterdag 28 november 2015 10:25
Ik werk voor het eerst in een bedrjif waarbij ik de werksfeer niet fijn vind, maar waar ik wel uitgedaagd word door de directie om het beste mezelf te halen. En ik niet alleen, zo werkt de organisatie. Je mag je ontwikkelen zoals je wilt, je krijgt allerlei mogelijkheden tot opleiding, je mag projecten doen. Echt van alles is mogelijk.
En toch ik dit mijn eerste baan waarbij ik continu op zoek ben naar een nooduitgang. De arbeidsmarkt is niet zo gunstig in mijn vakgebied en dus blijf ik zitten waar ik zit. Ik krijg regelmatig bonussen, waardering in woorden, enz. Ik ben nu aan deze werkgever gebonden omdat ik een studie doe, nu nog 3/4 jaar.
En toch ik dit mijn eerste baan waarbij ik continu op zoek ben naar een nooduitgang. De arbeidsmarkt is niet zo gunstig in mijn vakgebied en dus blijf ik zitten waar ik zit. Ik krijg regelmatig bonussen, waardering in woorden, enz. Ik ben nu aan deze werkgever gebonden omdat ik een studie doe, nu nog 3/4 jaar.
zaterdag 28 november 2015 10:28
Starshine, ik denk dat je reactie helemaal niet zo gek is. Als je je keihard hebt ingezet, jarenlang en je wordt eruitgezet bij een bedrijf vanwege reorganisatie (en niet vanwege kwaliteiten), dan geeft dat zo'n deuk in je werkzelfvertrouwen. Wie zegt dat de volgende werkgever dat ook niet doet? Waarom zou je je kwaliteiten laten zien en iets extra's geven als daar uiteindelijk niet naar gekeken wordt.
zaterdag 28 november 2015 17:32
quote:missfitz schreef op 27 november 2015 @ 14:12:
[...]
Volgens mij weet ook niemand wat het nou eigenlijk betekent of wat er mee bedoeld wordt. Ik had laatst een cursus met iemand die dat woord te pas en te onpas bezigde en ik had werkelijk geen idee waar ze het over had. Net als de functie die zij dan had, "lean coach". Na 8 uur had ik nog steeds geen flauw benul waar ze haar dagen dan mee vulde, behalve dan met "mensen in hun kracht zetten"
Wij hadden ook een soortgelijke bijeenkomst. Ook al het 'in je kracht gaan zitten/staan/weetikveel' en 'werken volgens de bedoeling'. Man oh man... een hele ochtend en middag wazig gewauwel.
Omdat niet eerste de moeite is genomen om uit te zoeken of dergelijke projecten wel nodig zijn, zitten we onze tijd te verdoen. Of dat dan 'de bedoeling' is?
En een lean coach?
Hoe verzinnen ze het!
[...]
Volgens mij weet ook niemand wat het nou eigenlijk betekent of wat er mee bedoeld wordt. Ik had laatst een cursus met iemand die dat woord te pas en te onpas bezigde en ik had werkelijk geen idee waar ze het over had. Net als de functie die zij dan had, "lean coach". Na 8 uur had ik nog steeds geen flauw benul waar ze haar dagen dan mee vulde, behalve dan met "mensen in hun kracht zetten"
Wij hadden ook een soortgelijke bijeenkomst. Ook al het 'in je kracht gaan zitten/staan/weetikveel' en 'werken volgens de bedoeling'. Man oh man... een hele ochtend en middag wazig gewauwel.
Omdat niet eerste de moeite is genomen om uit te zoeken of dergelijke projecten wel nodig zijn, zitten we onze tijd te verdoen. Of dat dan 'de bedoeling' is?
En een lean coach?
Hoe verzinnen ze het!
zaterdag 28 november 2015 21:41
Oh ja, zelfstandig moeten zijn maar dat gaat zo snel niet, want dan moeten er allerlei procedures gevolgd worden.. zucht. Mijn buurman was op zijn werk heel zelfstandig totdat hij een micromanagende leidinggevende kreeg. Die vroeg of ze de ladenkastjes wel goed zouden afsluiten, en dan ELKE AVOND bij een stel heren die er al 20 jaar werkten. Kwam zelfs terug bij functioneringsgesprekken en toen buurman er niet zo leuk op reageerde was de sfeer verziekt, kon hij niet meer blijven en moest hij dus weg, want hij accepteerde geen vrouwelijke manager. Als je iets zoekt, vind je altijd wel wat. Ik heb het leuk op mijn werk, maar het kan zo veranderen door iemands zienwijze, jaloezie of wat dan ook.
Reorganisatie is gewoon rot. Wie kan er het makkelijkst weg, strepen van kosten, maar ondertussen.
Reorganisatie is gewoon rot. Wie kan er het makkelijkst weg, strepen van kosten, maar ondertussen.
zondag 29 november 2015 06:10
Oh wat herkenbaar , helaas , maar het geeft wel het gevoel " niet alleen te staan ".
Heb echt een tijdje gedacht dat het aan mij lag , onzin alleen duurde het even voor ik het patroon zag.
Nu valt het meteen op , je wordt aangenomen komt op een nieuwe werkvloer , jij met nog een aantal terwijl in jouw proeftijd eenzelfde aantal mensen die tegen een vast contract aanzitten eruit gegooid worden.
Rare gewaarwording en voor mij als "nieuwe " bepaald niet motiverend , wat ik inmiddels dus ook niet meer ben.
Je wordt door de mensen die al wel langer in dienst zijn met argus ogen bekeken , niet leuk , maar wel begrijpelijk , zij zien immers al jaren de verschuivingen.
Met de flex wet is het helemaal handig , en nog meer voorspelbaar.
7 8 8 en dan lig je er uit.
Eerst 7 maanden incl 1 mnd proeftijd en dan als je " mazzel "hebt krijg je nog 2x 8 maanden verlenging voor je weer kan wieberen.
Dan heb je 23 maanden gewerkt voor een bedrijf dan val je binnen de 24 maanden en kunnen ze je er zonder teveel gedoe uitgooien.
Heb terwijl ik ergens in mijn proeftijd zat 6 mensen zo zien weggaan , leuke gedreven mensen , mensen die dachten dat ze een vast contract zouden krijgen.
Ze deden immers al bijna twee jaar hun werk naar tevredenheid.
De laatste jaren werk ik ook alleen maar op contractbasis , heel frustrerend en demotiverend heb ook geen illusies meer een vast contract te krijgen , geen ambitie meer om meer te doen dan waar ik voor ben aangenomen , ben immers binnen 23 maanden ( als je die al vol kan maken ) weer vervangbaar.
Wat is dat toch? Waarom kiezen bedrijven er tegenwoordig voor om geen vaste contracten meer te geven , maar om telkens nieuwe mensen aan te nemen?
Het zou een programma format kunnen zijn " Jouw baan , mijn baan "
Vol goede moed begin ik per 1 dec weer aan een nieuwe baan , bij een relatief jong bedrijf , als in we zijn allemaal onlangs pas aangenomen en zijn ( nog ) geen onderdeel van het " draaideur systeem "
Als ik mijn proeftijd doorkom ben ik iig van het komende half jaar verzekerd van inkomen , triest maar ik blijf de vacaturesites in de gaten houden , gooi er zelfs al tegen einde contract sollicitaties uit , want ja er moet nou eenmaal inkomen zijn , maar wat verlang ik naar rust in mijn werkzame leven.
Heb echt een tijdje gedacht dat het aan mij lag , onzin alleen duurde het even voor ik het patroon zag.
Nu valt het meteen op , je wordt aangenomen komt op een nieuwe werkvloer , jij met nog een aantal terwijl in jouw proeftijd eenzelfde aantal mensen die tegen een vast contract aanzitten eruit gegooid worden.
Rare gewaarwording en voor mij als "nieuwe " bepaald niet motiverend , wat ik inmiddels dus ook niet meer ben.
Je wordt door de mensen die al wel langer in dienst zijn met argus ogen bekeken , niet leuk , maar wel begrijpelijk , zij zien immers al jaren de verschuivingen.
Met de flex wet is het helemaal handig , en nog meer voorspelbaar.
7 8 8 en dan lig je er uit.
Eerst 7 maanden incl 1 mnd proeftijd en dan als je " mazzel "hebt krijg je nog 2x 8 maanden verlenging voor je weer kan wieberen.
Dan heb je 23 maanden gewerkt voor een bedrijf dan val je binnen de 24 maanden en kunnen ze je er zonder teveel gedoe uitgooien.
Heb terwijl ik ergens in mijn proeftijd zat 6 mensen zo zien weggaan , leuke gedreven mensen , mensen die dachten dat ze een vast contract zouden krijgen.
Ze deden immers al bijna twee jaar hun werk naar tevredenheid.
De laatste jaren werk ik ook alleen maar op contractbasis , heel frustrerend en demotiverend heb ook geen illusies meer een vast contract te krijgen , geen ambitie meer om meer te doen dan waar ik voor ben aangenomen , ben immers binnen 23 maanden ( als je die al vol kan maken ) weer vervangbaar.
Wat is dat toch? Waarom kiezen bedrijven er tegenwoordig voor om geen vaste contracten meer te geven , maar om telkens nieuwe mensen aan te nemen?
Het zou een programma format kunnen zijn " Jouw baan , mijn baan "
Vol goede moed begin ik per 1 dec weer aan een nieuwe baan , bij een relatief jong bedrijf , als in we zijn allemaal onlangs pas aangenomen en zijn ( nog ) geen onderdeel van het " draaideur systeem "
Als ik mijn proeftijd doorkom ben ik iig van het komende half jaar verzekerd van inkomen , triest maar ik blijf de vacaturesites in de gaten houden , gooi er zelfs al tegen einde contract sollicitaties uit , want ja er moet nou eenmaal inkomen zijn , maar wat verlang ik naar rust in mijn werkzame leven.
zondag 29 november 2015 06:20
Ze gevn geen vaste contracten omdat het dan gedoe is om je te ontslaan. Dan moet ze het via de rechter doen en met geld over de brug komen. Einde contract is gewoon einde contract.
Leuk hoor die flexwet, maar als je solliciteert en ze zien dat je elke twee jaar van baan wisselt, vinden ze je ook dat je een ontrouwbare jobhopper bent, terwijl ze dit zelf creëren.
En steeds nieuwen inwerken? Ach daar heeft hogerhand toch geen last van.
Leuk hoor die flexwet, maar als je solliciteert en ze zien dat je elke twee jaar van baan wisselt, vinden ze je ook dat je een ontrouwbare jobhopper bent, terwijl ze dit zelf creëren.
En steeds nieuwen inwerken? Ach daar heeft hogerhand toch geen last van.
zondag 29 november 2015 06:24
Mijn man heeft ook al jaren hetzelfde. Gaat werken, krijgt complimenten dat hij het zo goed doet en 'dat er na dit contract wel een vaste baan inzit'.
Contract loopt af en dan is er een smoes waarom het toch weer een halfjaar contract wordt, 'maar de volgende keer.....'.
Uiteindelijk ligt hij er elke keer gewoon weer uit.
We zeggen ook altijd 'eerst zien dan geloven '. Maar als je dat tegen de baas zegt kun je natuurlijk meteen vertrekken.
Contract loopt af en dan is er een smoes waarom het toch weer een halfjaar contract wordt, 'maar de volgende keer.....'.
Uiteindelijk ligt hij er elke keer gewoon weer uit.
We zeggen ook altijd 'eerst zien dan geloven '. Maar als je dat tegen de baas zegt kun je natuurlijk meteen vertrekken.
zondag 29 november 2015 07:59
Hoi Starshine,
Misschien mosterd, ik lees het topic later wel bij.
Jouw hele OP is voor mij herkenbaar. Ik zat precies zo in mijn werk (onderwijs). Eigenlijk al een paar jaar.
Sinds een maand heb ik een nieuwe baan, heel wat anders. Ik merk nu al dat ik op werkgebied mijn oude ik weer heb gevonden, ben gedreven, haal plezier uit mijn werk, ga er graag weer naar toe. En een maand is misschien te kort om te kunnen zeggen of dit de juiste stap was, maar het voelt in ieder geval goed. Ik heb mijn oude werk nog geen moment gemist!
Misschien mosterd, ik lees het topic later wel bij.
Jouw hele OP is voor mij herkenbaar. Ik zat precies zo in mijn werk (onderwijs). Eigenlijk al een paar jaar.
Sinds een maand heb ik een nieuwe baan, heel wat anders. Ik merk nu al dat ik op werkgebied mijn oude ik weer heb gevonden, ben gedreven, haal plezier uit mijn werk, ga er graag weer naar toe. En een maand is misschien te kort om te kunnen zeggen of dit de juiste stap was, maar het voelt in ieder geval goed. Ik heb mijn oude werk nog geen moment gemist!
verdwaald op het nieuwe forum
zondag 29 november 2015 08:57
Oh ja de jobhopper , zo ben ik ook weleens genoemd , dat ik bij elke baan kon onderbouwen waarom ik weg ben gegaan hetzij een aflopend contract hetzij een projectbasis contract.
Ook zo een , contract op basis van een project is in feite nog beroerder dan een half jaar erbij.
Als de opdrachtgever het project stopt/intrekt ben jij ook je baan per direct kwijt.
Daar werken ook veel bedrijven mee , waar je eerst vogelvrij was verklaard bij een uitzendburo ben je dat nu ook bij een gewoon bedrijf.
En daar waar ik eerst dacht dat grotere bedrijven zelfs multinationals een stabielere keuze was om te gaan werken is dit ook een wassen neus gebleken.
Daar waar ik eerst nog het idee had dat ik gewoon pech heb gehad , weet ik nu dat het gewoon is ik accepteer het maar dat ik de komende 30 jaar nog heel wat bedrijven van binnen ga zien het stemt me nu nog rot , maar denk dat het me op den duur je zo murw maakt dat ik echt alleen maar denkt zolang ik mijn lasten maar kan betalen.
En stiekem hoop ik dat werkgevers gewoon weer wakker worden en mensen voor langere tijd willen die berokken zijn meedenken en ambitieus zijn.
Wegwerp maatschappij zelfs in banenland.
Ook zo een , contract op basis van een project is in feite nog beroerder dan een half jaar erbij.
Als de opdrachtgever het project stopt/intrekt ben jij ook je baan per direct kwijt.
Daar werken ook veel bedrijven mee , waar je eerst vogelvrij was verklaard bij een uitzendburo ben je dat nu ook bij een gewoon bedrijf.
En daar waar ik eerst dacht dat grotere bedrijven zelfs multinationals een stabielere keuze was om te gaan werken is dit ook een wassen neus gebleken.
Daar waar ik eerst nog het idee had dat ik gewoon pech heb gehad , weet ik nu dat het gewoon is ik accepteer het maar dat ik de komende 30 jaar nog heel wat bedrijven van binnen ga zien het stemt me nu nog rot , maar denk dat het me op den duur je zo murw maakt dat ik echt alleen maar denkt zolang ik mijn lasten maar kan betalen.
En stiekem hoop ik dat werkgevers gewoon weer wakker worden en mensen voor langere tijd willen die berokken zijn meedenken en ambitieus zijn.
Wegwerp maatschappij zelfs in banenland.
zondag 29 november 2015 10:28
quote:Lilith75 schreef op 29 november 2015 @ 08:57:
Oh ja de jobhopper , zo ben ik ook weleens genoemd , dat ik bij elke baan kon onderbouwen waarom ik weg ben gegaan hetzij een aflopend contract hetzij een projectbasis contract.
Ook zo een , contract op basis van een project is in feite nog beroerder dan een half jaar erbij.
Als de opdrachtgever het project stopt/intrekt ben jij ook je baan per direct kwijt.
Daar werken ook veel bedrijven mee , waar je eerst vogelvrij was verklaard bij een uitzendburo ben je dat nu ook bij een gewoon bedrijf.
En daar waar ik eerst dacht dat grotere bedrijven zelfs multinationals een stabielere keuze was om te gaan werken is dit ook een wassen neus gebleken.
Daar waar ik eerst nog het idee had dat ik gewoon pech heb gehad , weet ik nu dat het gewoon is ik accepteer het maar dat ik de komende 30 jaar nog heel wat bedrijven van binnen ga zien het stemt me nu nog rot , maar denk dat het me op den duur je zo murw maakt dat ik echt alleen maar denkt zolang ik mijn lasten maar kan betalen.
En stiekem hoop ik dat werkgevers gewoon weer wakker worden en mensen voor langere tijd willen die berokken zijn meedenken en ambitieus zijn.
Wegwerp maatschappij zelfs in banenland.
Ik werk bij de gemeente en datzelfde is al 40 jaar zo, vast contract of niet. Mijn vader en vele collega's zijn tegen hun pensioen verbitterd weggegaan. Altijd hun stinkende best gedaan, maar het leven verschrikkelijk zuur gemaakt door superieuren, omdat die in feite een ander idee hadden van hoe de organisatie geleid moet worden (wat meestal drie keer niks was). De meeste zaten hun tijd gewoon uit en waren er klaar mee.
Maar hoewel ze toen vaste contracten hadden, was het wel zo dat de vrouw in die tijd te weinig bijdroeg om zomaar een andere baan te gaan zoeken. De hypotheek moest toch betaald worden en de kinderen gevoed.
Alleen in het begin van de jaren 60 lagen de banen echt voor het oprapen en kwamen de bedrijven je letterlijk van school weghalen. Toen was een leven lang voor één baas werken ook nog gemeengoed. Toen kon ook echt alles qua bonussen, uitjes en bedrijfsfeestjes.
Ik heb zelf wel een vast contract nog net als een van de laatsten in 2001 en ik heb in de jaren ook de aftakeling meegemaakt van "alles kan voor het personeel" naar nog een schraal uitje van een halve dag, maar aan een maximum bedrag verbonden. Bedrijfsfeesten zijn er ook al lang niet meer. Ook dat is niet echt motiverend voor de medewerkers.
Ik blijf ook gewoon lekker zitten en het zal mijn tijd wel wezen. Mijn werk is kwalitatief altijd goed en ik ga niet met tegenzin naar het werk, maar geen ambitie, ik heb wat ik heb en daar ben ik tevreden mee.
Hopelijk heb je een keer mazzel en krijg je een vaste leuke baan.
Oh ja de jobhopper , zo ben ik ook weleens genoemd , dat ik bij elke baan kon onderbouwen waarom ik weg ben gegaan hetzij een aflopend contract hetzij een projectbasis contract.
Ook zo een , contract op basis van een project is in feite nog beroerder dan een half jaar erbij.
Als de opdrachtgever het project stopt/intrekt ben jij ook je baan per direct kwijt.
Daar werken ook veel bedrijven mee , waar je eerst vogelvrij was verklaard bij een uitzendburo ben je dat nu ook bij een gewoon bedrijf.
En daar waar ik eerst dacht dat grotere bedrijven zelfs multinationals een stabielere keuze was om te gaan werken is dit ook een wassen neus gebleken.
Daar waar ik eerst nog het idee had dat ik gewoon pech heb gehad , weet ik nu dat het gewoon is ik accepteer het maar dat ik de komende 30 jaar nog heel wat bedrijven van binnen ga zien het stemt me nu nog rot , maar denk dat het me op den duur je zo murw maakt dat ik echt alleen maar denkt zolang ik mijn lasten maar kan betalen.
En stiekem hoop ik dat werkgevers gewoon weer wakker worden en mensen voor langere tijd willen die berokken zijn meedenken en ambitieus zijn.
Wegwerp maatschappij zelfs in banenland.
Ik werk bij de gemeente en datzelfde is al 40 jaar zo, vast contract of niet. Mijn vader en vele collega's zijn tegen hun pensioen verbitterd weggegaan. Altijd hun stinkende best gedaan, maar het leven verschrikkelijk zuur gemaakt door superieuren, omdat die in feite een ander idee hadden van hoe de organisatie geleid moet worden (wat meestal drie keer niks was). De meeste zaten hun tijd gewoon uit en waren er klaar mee.
Maar hoewel ze toen vaste contracten hadden, was het wel zo dat de vrouw in die tijd te weinig bijdroeg om zomaar een andere baan te gaan zoeken. De hypotheek moest toch betaald worden en de kinderen gevoed.
Alleen in het begin van de jaren 60 lagen de banen echt voor het oprapen en kwamen de bedrijven je letterlijk van school weghalen. Toen was een leven lang voor één baas werken ook nog gemeengoed. Toen kon ook echt alles qua bonussen, uitjes en bedrijfsfeestjes.
Ik heb zelf wel een vast contract nog net als een van de laatsten in 2001 en ik heb in de jaren ook de aftakeling meegemaakt van "alles kan voor het personeel" naar nog een schraal uitje van een halve dag, maar aan een maximum bedrag verbonden. Bedrijfsfeesten zijn er ook al lang niet meer. Ook dat is niet echt motiverend voor de medewerkers.
Ik blijf ook gewoon lekker zitten en het zal mijn tijd wel wezen. Mijn werk is kwalitatief altijd goed en ik ga niet met tegenzin naar het werk, maar geen ambitie, ik heb wat ik heb en daar ben ik tevreden mee.
Hopelijk heb je een keer mazzel en krijg je een vaste leuke baan.
zondag 29 november 2015 12:04
Waar ik nu zit ben ik onderhand gewend dat als ik iets nieuws aanpak dit al vrij snel gekaapt wordt of dat gevoel krijg omdat men (lees superieuren) met mijn idee aan de haal gaan. Nu volg ik een opleiding tot praktijkbegeleider en begeleidt stagiaires en kan straks een plan uitwerken voor het begeleiden in het algemeen. Nu wil onze nieuwe SMO (pfff) ervaring opdoen in het voeren van voor- en najaarsgesprekken en dat gaat hij uitproberen op mijn stagiaires, om te beginnen. Misschien is het onschuldig, maar ik ben er nog niet over uit. Het voelt ook als controle uitoefening.
zondag 29 november 2015 12:30
quote:Lilith75 schreef op 29 november 2015 @ 06:10:
Oh wat herkenbaar , helaas , maar het geeft wel het gevoel " niet alleen te staan ".
Heb echt een tijdje gedacht dat het aan mij lag , onzin alleen duurde het even voor ik het patroon zag.
Nu valt het meteen op , je wordt aangenomen komt op een nieuwe werkvloer , jij met nog een aantal terwijl in jouw proeftijd eenzelfde aantal mensen die tegen een vast contract aanzitten eruit gegooid worden.
Rare gewaarwording en voor mij als "nieuwe " bepaald niet motiverend , wat ik inmiddels dus ook niet meer ben.
Je wordt door de mensen die al wel langer in dienst zijn met argus ogen bekeken , niet leuk , maar wel begrijpelijk , zij zien immers al jaren de verschuivingen.
Met de flex wet is het helemaal handig , en nog meer voorspelbaar.
7 8 8 en dan lig je er uit.
Eerst 7 maanden incl 1 mnd proeftijd en dan als je " mazzel "hebt krijg je nog 2x 8 maanden verlenging voor je weer kan wieberen.
Dan heb je 23 maanden gewerkt voor een bedrijf dan val je binnen de 24 maanden en kunnen ze je er zonder teveel gedoe uitgooien.
Heb terwijl ik ergens in mijn proeftijd zat 6 mensen zo zien weggaan , leuke gedreven mensen , mensen die dachten dat ze een vast contract zouden krijgen.
Ze deden immers al bijna twee jaar hun werk naar tevredenheid.
De laatste jaren werk ik ook alleen maar op contractbasis , heel frustrerend en demotiverend heb ook geen illusies meer een vast contract te krijgen , geen ambitie meer om meer te doen dan waar ik voor ben aangenomen , ben immers binnen 23 maanden ( als je die al vol kan maken ) weer vervangbaar.
Wat is dat toch? Waarom kiezen bedrijven er tegenwoordig voor om geen vaste contracten meer te geven , maar om telkens nieuwe mensen aan te nemen?
Het zou een programma format kunnen zijn " Jouw baan , mijn baan "
Vol goede moed begin ik per 1 dec weer aan een nieuwe baan , bij een relatief jong bedrijf , als in we zijn allemaal onlangs pas aangenomen en zijn ( nog ) geen onderdeel van het " draaideur systeem "
Als ik mijn proeftijd doorkom ben ik iig van het komende half jaar verzekerd van inkomen , triest maar ik blijf de vacaturesites in de gaten houden , gooi er zelfs al tegen einde contract sollicitaties uit , want ja er moet nou eenmaal inkomen zijn , maar wat verlang ik naar rust in mijn werkzame leven.
Ik begrijp je frustratie heel erg goed, en kan me zo goed voorstellen dat je wat rust wilt. Maar ik zou ook niet alles op de boze werkgevers willen gooien. De wetgever is in deze ook zeker mede-verantwoordelijk.
Met het invoeren van de eerste (vorige) flexwet met maximaal drie tijdelijke contracten, voorspelde iedereen al dat dat helemaal niet zou leiden tot meer vaste contracten, maar juist tot meer heen en weer schuiven van mensen. En dat was inderdaad precies wat er gebeurde, men werd er na drie jaar uitgezet. Niet helemaal onbegrijpelijk, want daarna is het ineens heel veel moeilijker om van mensen af te komen als het niet goed gaat. En ik heb nog genoeg van die 'een leven lang bij dezelfde baas' mensen meegemaakt om te weten dat die vaak (niet meestal, maar toch wel vaker dan je zou willen) gewoon hun tijd aan het uitzitten waren, omdat ontslaan duurder zou zijn.
En wat doet de wetgever om dit probleem met tijdelijke contracten op te lossen: die schaft de flexwet niet af, maar beperkt de duur van mogelijke tijdelijke contracten nog meer . Zodat mensen er nu na twee jaar uitgegooid worden ipv na drie jaar. Want dan zou men vast wel ineens vaste contracten gaan geven. Eh, ok.
Er zullen vast een hoop nare werkgevers bestaan die mensen als wegwerpartikelen gebruiken. Maar ik heb dus ook al meermalen meegemaakt dat een werkgever iemand gewoon had willen houden, voor de komende twee jaar ook geld had daarvoor etc, en dat het dan dus niet kon door die flexwet. Soms was dat dan nog op te lossen met een soort omwegen (drie maanden er uit, kan nu ook niet meer), formeel in dienst van een ander etc. Maar soms ook niet, en dan moest de een een nieuwe baan zoeken, en de ander een nieuwe werknemer, terwijl beiden dat niet wilden. Heel logisch allemaal.
Oh wat herkenbaar , helaas , maar het geeft wel het gevoel " niet alleen te staan ".
Heb echt een tijdje gedacht dat het aan mij lag , onzin alleen duurde het even voor ik het patroon zag.
Nu valt het meteen op , je wordt aangenomen komt op een nieuwe werkvloer , jij met nog een aantal terwijl in jouw proeftijd eenzelfde aantal mensen die tegen een vast contract aanzitten eruit gegooid worden.
Rare gewaarwording en voor mij als "nieuwe " bepaald niet motiverend , wat ik inmiddels dus ook niet meer ben.
Je wordt door de mensen die al wel langer in dienst zijn met argus ogen bekeken , niet leuk , maar wel begrijpelijk , zij zien immers al jaren de verschuivingen.
Met de flex wet is het helemaal handig , en nog meer voorspelbaar.
7 8 8 en dan lig je er uit.
Eerst 7 maanden incl 1 mnd proeftijd en dan als je " mazzel "hebt krijg je nog 2x 8 maanden verlenging voor je weer kan wieberen.
Dan heb je 23 maanden gewerkt voor een bedrijf dan val je binnen de 24 maanden en kunnen ze je er zonder teveel gedoe uitgooien.
Heb terwijl ik ergens in mijn proeftijd zat 6 mensen zo zien weggaan , leuke gedreven mensen , mensen die dachten dat ze een vast contract zouden krijgen.
Ze deden immers al bijna twee jaar hun werk naar tevredenheid.
De laatste jaren werk ik ook alleen maar op contractbasis , heel frustrerend en demotiverend heb ook geen illusies meer een vast contract te krijgen , geen ambitie meer om meer te doen dan waar ik voor ben aangenomen , ben immers binnen 23 maanden ( als je die al vol kan maken ) weer vervangbaar.
Wat is dat toch? Waarom kiezen bedrijven er tegenwoordig voor om geen vaste contracten meer te geven , maar om telkens nieuwe mensen aan te nemen?
Het zou een programma format kunnen zijn " Jouw baan , mijn baan "
Vol goede moed begin ik per 1 dec weer aan een nieuwe baan , bij een relatief jong bedrijf , als in we zijn allemaal onlangs pas aangenomen en zijn ( nog ) geen onderdeel van het " draaideur systeem "
Als ik mijn proeftijd doorkom ben ik iig van het komende half jaar verzekerd van inkomen , triest maar ik blijf de vacaturesites in de gaten houden , gooi er zelfs al tegen einde contract sollicitaties uit , want ja er moet nou eenmaal inkomen zijn , maar wat verlang ik naar rust in mijn werkzame leven.
Ik begrijp je frustratie heel erg goed, en kan me zo goed voorstellen dat je wat rust wilt. Maar ik zou ook niet alles op de boze werkgevers willen gooien. De wetgever is in deze ook zeker mede-verantwoordelijk.
Met het invoeren van de eerste (vorige) flexwet met maximaal drie tijdelijke contracten, voorspelde iedereen al dat dat helemaal niet zou leiden tot meer vaste contracten, maar juist tot meer heen en weer schuiven van mensen. En dat was inderdaad precies wat er gebeurde, men werd er na drie jaar uitgezet. Niet helemaal onbegrijpelijk, want daarna is het ineens heel veel moeilijker om van mensen af te komen als het niet goed gaat. En ik heb nog genoeg van die 'een leven lang bij dezelfde baas' mensen meegemaakt om te weten dat die vaak (niet meestal, maar toch wel vaker dan je zou willen) gewoon hun tijd aan het uitzitten waren, omdat ontslaan duurder zou zijn.
En wat doet de wetgever om dit probleem met tijdelijke contracten op te lossen: die schaft de flexwet niet af, maar beperkt de duur van mogelijke tijdelijke contracten nog meer . Zodat mensen er nu na twee jaar uitgegooid worden ipv na drie jaar. Want dan zou men vast wel ineens vaste contracten gaan geven. Eh, ok.
Er zullen vast een hoop nare werkgevers bestaan die mensen als wegwerpartikelen gebruiken. Maar ik heb dus ook al meermalen meegemaakt dat een werkgever iemand gewoon had willen houden, voor de komende twee jaar ook geld had daarvoor etc, en dat het dan dus niet kon door die flexwet. Soms was dat dan nog op te lossen met een soort omwegen (drie maanden er uit, kan nu ook niet meer), formeel in dienst van een ander etc. Maar soms ook niet, en dan moest de een een nieuwe baan zoeken, en de ander een nieuwe werknemer, terwijl beiden dat niet wilden. Heel logisch allemaal.
zondag 29 november 2015 16:07
quote:Lilith75 schreef op 29 november 2015 @ 06:10:
Wat is dat toch? Waarom kiezen bedrijven er tegenwoordig voor om geen vaste contracten meer te geven , maar om telkens nieuwe mensen aan te nemen?
Omdat mensen met een vast contract zich om het minste of geringste ziek melden, minder flexibel zijn dan tijdelijke krachten, zich langer ziek melden dan tijdelijke krachten, zich vaker overspannen melden, om de haverklap bevallingsverlof, zorgverlof etc. Ik heb het zo vaak gezien toen ik nog een arbeidsjurist was met ontslagzaken: het verschil in werkopvatting tussen tijdelijke en vaste krachten. Dat verschil is ook logisch, want als tijdelijke kracht moet je meer op je tenen lopen dan als vaste kracht, omdat je gemakkelijker weg te sturen bent.
Als ik zelf een bedrijf had met werknemers, zou ik ook nooit iemand in vaste dienst aannemen. De meeste werknemers zijn vervangbaar.
Wat is dat toch? Waarom kiezen bedrijven er tegenwoordig voor om geen vaste contracten meer te geven , maar om telkens nieuwe mensen aan te nemen?
Omdat mensen met een vast contract zich om het minste of geringste ziek melden, minder flexibel zijn dan tijdelijke krachten, zich langer ziek melden dan tijdelijke krachten, zich vaker overspannen melden, om de haverklap bevallingsverlof, zorgverlof etc. Ik heb het zo vaak gezien toen ik nog een arbeidsjurist was met ontslagzaken: het verschil in werkopvatting tussen tijdelijke en vaste krachten. Dat verschil is ook logisch, want als tijdelijke kracht moet je meer op je tenen lopen dan als vaste kracht, omdat je gemakkelijker weg te sturen bent.
Als ik zelf een bedrijf had met werknemers, zou ik ook nooit iemand in vaste dienst aannemen. De meeste werknemers zijn vervangbaar.
zondag 29 november 2015 16:08
Nausicaa daar heb je natuurlijk ook gelijk in , de wet heeft het werkgevers mogelijk gemaakt en er zullen idd werkgevers ook niet blij zijn met deze wet , maar vooralsnog ( bij mijn weten ) zijn er geen veranderingen op komst om het voor alle partijen gunstiger te maken.
Ik wil geen zzper worden ben daar gewoon niet geschikt voor.
Ik wil geen zzper worden ben daar gewoon niet geschikt voor.
zondag 29 november 2015 16:25
@ Milna, jij hebt natuurlijk vooral met die andere kant te maken gehad. Tuurlijk zullen er medewerkers zijn die de kantjes er vanaf lopen maar verder vind ik het een negatieve algemeen gestelde beeldvorming.
Ik denk ook als je terugleest dat er met een werksfeer wel het een en ander mis kan zijn, zo is er bijvoorbeeld iets gezegd over managers en allerlei andere zaken om het werk heen wat demotiverend kan werken. Verder heb je echt wel te voldoen aan bepaalde eisen aan je werk en is het zeker niet vrijblijvend. Ik vraag me trouwens ook af hoe lang medewerkers met een kort contract lang op hun tenen willen en kunnen blijven lopen. Dan lees ik ook terug namelijk dat de motivatie op den duur terugloopt
Ik denk ook als je terugleest dat er met een werksfeer wel het een en ander mis kan zijn, zo is er bijvoorbeeld iets gezegd over managers en allerlei andere zaken om het werk heen wat demotiverend kan werken. Verder heb je echt wel te voldoen aan bepaalde eisen aan je werk en is het zeker niet vrijblijvend. Ik vraag me trouwens ook af hoe lang medewerkers met een kort contract lang op hun tenen willen en kunnen blijven lopen. Dan lees ik ook terug namelijk dat de motivatie op den duur terugloopt
zondag 29 november 2015 16:29
@ milna als arbeidsjurist kom je blijkbaar met de verkeerde groep in aanraking. Mijn huidige collega's, uitzonderingen daargelaten, hebben hart voor de zaak. In de 10 jaar dat ik er werk heb ik mij 1 keer ziekgemeld. Toen ook nog vanuit huis de noodzakelijke dingen gedaan (had buikgriep... dan ben je echt liever thuis) en zo kan ik nog wel 100 collega's opnoemen die er zo in staan. Juist omdat we betrokken zijn en er al jaren werken.
De rotte appels gaan er nu uit, maar die ben ik ook liever kwijt. 17.01 al van de parkeerplaats zijn, altijd commentaar maar niet weg gaan....
De rotte appels gaan er nu uit, maar die ben ik ook liever kwijt. 17.01 al van de parkeerplaats zijn, altijd commentaar maar niet weg gaan....
zondag 29 november 2015 16:41
quote:milna schreef op 29 november 2015 @ 16:07:
[...]
Omdat mensen met een vast contract zich om het minste of geringste ziek melden, minder flexibel zijn dan tijdelijke krachten, zich langer ziek melden dan tijdelijke krachten, zich vaker overspannen melden, om de haverklap bevallingsverlof, zorgverlof etc. Ik heb het zo vaak gezien toen ik nog een arbeidsjurist was met ontslagzaken: het verschil in werkopvatting tussen tijdelijke en vaste krachten. Dat verschil is ook logisch, want als tijdelijke kracht moet je meer op je tenen lopen dan als vaste kracht, omdat je gemakkelijker weg te sturen bent.
Als ik zelf een bedrijf had met werknemers, zou ik ook nooit iemand in vaste dienst aannemen. De meeste werknemers zijn vervangbaar.
Hm tja, voor deze onzin heb ik twee vaste contracten gehad voor in totaal 12 jaar. In die tijd heb ik 2, misschien 3 keer ziekgemeld voor een dag.
Okay ook twee keer zwangerschapsverlof gehad, maar dat vind ik een kulreden om over te vallen. De maatschappij heeft nou eenmaal nieuwe aanwas nodig, dus dat is in ieders belang. Bovendien krijgt een bedrijf voor de vervanging geld.
Als je trouwens suggereert dat mensen met tijdelijke contracten vaker doorwerken bij ziekte en een kinderwens uitstellen omdat ze de worst van een vast contract wordt voorgehouden en bang zijn die niet te krijgen als ze het lef hebben zwanger te worden, dan vind ik dat een kwalijke zaak.
Vooral omdat je er negen van de tien keer toch gewoon uit moet.
Ik vind niet dat iedereen weer 40 jaar bij dezelfde baas vast moet roesten, maar die flexwet is gewoon een aanfluiting, want het beperkt mensen meer dan dat het ze helpt.
[...]
Omdat mensen met een vast contract zich om het minste of geringste ziek melden, minder flexibel zijn dan tijdelijke krachten, zich langer ziek melden dan tijdelijke krachten, zich vaker overspannen melden, om de haverklap bevallingsverlof, zorgverlof etc. Ik heb het zo vaak gezien toen ik nog een arbeidsjurist was met ontslagzaken: het verschil in werkopvatting tussen tijdelijke en vaste krachten. Dat verschil is ook logisch, want als tijdelijke kracht moet je meer op je tenen lopen dan als vaste kracht, omdat je gemakkelijker weg te sturen bent.
Als ik zelf een bedrijf had met werknemers, zou ik ook nooit iemand in vaste dienst aannemen. De meeste werknemers zijn vervangbaar.
Hm tja, voor deze onzin heb ik twee vaste contracten gehad voor in totaal 12 jaar. In die tijd heb ik 2, misschien 3 keer ziekgemeld voor een dag.
Okay ook twee keer zwangerschapsverlof gehad, maar dat vind ik een kulreden om over te vallen. De maatschappij heeft nou eenmaal nieuwe aanwas nodig, dus dat is in ieders belang. Bovendien krijgt een bedrijf voor de vervanging geld.
Als je trouwens suggereert dat mensen met tijdelijke contracten vaker doorwerken bij ziekte en een kinderwens uitstellen omdat ze de worst van een vast contract wordt voorgehouden en bang zijn die niet te krijgen als ze het lef hebben zwanger te worden, dan vind ik dat een kwalijke zaak.
Vooral omdat je er negen van de tien keer toch gewoon uit moet.
Ik vind niet dat iedereen weer 40 jaar bij dezelfde baas vast moet roesten, maar die flexwet is gewoon een aanfluiting, want het beperkt mensen meer dan dat het ze helpt.
