Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

18-08-2015 20:10 3040 berichten
Alle reacties Link kopieren
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~9000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste drie delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV



Eind 2014 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.



Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Super Zela, dat het zo lekker ging en je het met een tevreden gevoel hebt afgesloten!



Suzy: Mooi dat iemand, die je na staat, je in vertrouwen neemt. Jou 'kennende' zal het diegene zeker geholpen hebben, sowieso is een luisterend en begrijpend oor al heel fijn.



Storm: Fijn dat je zo'n leuke vakantie hebt gehad en je zelfvertrouwen in wat je kan een boost heeft gekregen!



Gister een dagje spa geboekt voor als mijn dochter straks hier is, daar had zij ook wel zin in. Heerlijk een dagje kwaliteit-tijd samen, en gelijkertijd lief zijn voor ons zelf
Alle reacties Link kopieren
Veel plezier vanmiddag, Amy en fijn dat je dochter komt!

Heerlijk hoor!

Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Hallo allemaal,



Zou ik met jullie mee mogen schrijven?



Ik lees af en toe mee in dit (en de vorige) topic(s), maar ik voel nu heel sterk de behoefte om zelf ook mee te schrijven.



Ik ben niet alleen alleen, want ik heb wel een relatie, maar die hangt op dit moment aan een zijden draadje en dat komt voort door mijn gebrek aan eigenliefde. Ik ben daarvoor sinds een paar maanden in therapie. De diagnose die ik heb gekregen is dat ik extreme verlatingsangst/angst voor afwijzing heb, en een extreem laag zelfbeeld. Deze dingen komen o.a. voort uit perfectionisme en controledrang (het is nooit, maar dan ook nooit genoeg voor mijzelf en ik kan dingen gewoon niet loslaten). Tegenover de buitenwereld kan ik heel goed toneelspelen, daarom denkt iedereen dat ik heel zelfverzekerd ben. Dat dacht mijn vriend ook. Door een aantal gebeurtenissen weet hij nu wel hoe de vork echt in de steel zit. We hebben elkaar allebei enorm gekwetst en ik weet niet of het nog goed komt.



Maar los van de vraag of het goed komt, weet ik dat ik heel hard moet bouwen aan de relatie met mezelf. Die is al zo'n lange tijd zo ontzettend slecht, dat het voor mij echt een onmogelijke opgave lijkt om gelukkig met mezelf te worden. Maar ik geloof er wel in en ben bereid er heel hard voor te vechten.



Dit is een beetje een summier verhaal, maar als jullie meer willen weten, dan weid ik graag uit.
Welkom Haligh, uiteraard mag je meeschrijven.

Heftig wat je schrijft, en deels ook herkenbaar.

Goed dat je aan jezelf werkt, als je een fijne relatie wil is het een noodzaak dat je het allereerst goed kan vinden met jezelf.

Woon je trouwens samen? (Dat lijkt me namelijk niet erg handig als je niet goed in je vel zit, dan heb je vooral veel ruimte nodig voor jezelf)
Bedankt voor je reactie, Zelatrice (leuke nick)



Ja, dat begin ik ook steeds meer in te zien, dat je eerst een goede relatie met jezelf moet hebben. Toen ik mijn vriend leerde kennen (1,5 jaar geleden), dacht ik: deze keer ga ik het anders doen. En dat heb ik ook gedaan, maar wat ik precies anders heb gedaan, dat was dat ik mezelf groothield terwijl ik eigenlijk nog steeds met dezelfde issues rondliep. Op een gegeven moment houd je dat gewoon niet meer vol. Hij voelt zich nu alleen voorgelogen omdat ik me 'anders voor heb gedaan dan ik ben'.



We wonen niet samen, en daar ben ik op dit moment heel blij mee, ja.
Alle reacties Link kopieren
Welkom ook Haligh, deze keer ga ik het anders doen is makkelijker gedacht/gezegd dan het in werkelijkheid ook anders kunnen doen. Dan moet er ook echt wat in je innerste veranderd zijn, anders hou je dat 'toneelspel' niet vol.

Maar zelfinzicht is het begin van verandering en voor mij helpt het wel om te schrijven en ook veel lezen hier. Dat zet je aan het denken en lukt het misschien de foute gedachtes te vervangen naar goede gedachtes.
Alle reacties Link kopieren
...
Hoi Amy,



Dankjewel. Ik hoop inderdaad de foute gedachtes om te kunnen zetten naar goede gedachtes. De therapie is heel fijn, maar ik merk dat ik toch wel een sterke behoefte heb aan contact met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik heb een aantal vriendinnen die geduldig luisteren, maar dat is toch wel anders.

Het contact met m'n vriend staat nu even op een laag pitje omdat hij aangaf ruimte nodig te hebben. Ik merk dat ik dat echt heel moeilijk vind, omdat ik het gevoel heb dat ik de controle verlies. Achterlijk natuurlijk, want ik had sowieso geen controle over hem, maar het is een soort schijncontrole. Nu moet ik die opgeven, en dat is misschien wel een goed ding.



Leuk dat je zo'n fijne dag hebt gehad, Amy. Maar lastig zo'n situatie, als het het net niet is. Goed dat jullie uitgesproken hebben dat de vonk er is tussen jullie, dan hoef je daar in elk geval niet over te twijfelen.
Alle reacties Link kopieren
Ja, die quote weggehaald, Amy!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Lastig dat met ruimte nodig hebben. Dat speelt hier ook, zelf zeg ik dat ook, en wil ook zeker niet samenwonen op dit moment, maar aan de andere kant vind ik het ook jammer. Misschien ook wel omdat ik het gevoel heb er geen controle op te hebben zo. Inderdaad stom omdat je nooit controle hebt over een ander. Het is een hele andere insteek aan een relatie beginnen waar je er vanuit gaat dat je samen blijft, of dat je wel ziet hoe het gaat lopen in de toekomst. Ruimte staat voor mij gelijk aan onzekerheid, maar het verleden heeft me ook geleerd dat (langdurige) zekerheid niet bestaat.



Maar die ruimte is waarschijnlijk ook goed om met jezelf aan de slag te gaan/blijven. Dat 'gelukkig zijn met jezelf' de basis is, ook voor een goede relatie met een ander. En dat verander je niet met 1 avond er over denken, maar veel lezen, praten en denken zodat de meer reëele gedachtes de plaats gaan innemen van de foute gedachtes.

Ik denk dat veel mensen die perfectionistisch zijn ook bang zijn voor afwijzing, controle willen hebben en goed zijn in toneel spelen (dat alles zo goed gaat, niets aan de buitenwereld laten merken) Er is natuurlijk wel een verband te leggen. Als je afgewezen wordt is er iets niet perfect (aan je) blijkbaar, uit controle hebben haal je zekerheid, en in het 'toneelspel' doe je alsof alles perfect is (maar maakt je nog meer bewust eigenlijk dat het allemaal helemaal niet zo perfect is) Sleutelwoord is dus 'loslaten', maar dat is niet zo eenvoudig. Maar ook niet onmogelijk, en elk klein stukje wat je los kunt laten is er weer 1, en daar de focus op houden is beter dan alleen denken wat er niet goed (aan jezelf) is.



Ik kan het allemaal niet zo mooi beschrijven als sommige anderen hier dat kunnen, dus het is echt de moeite waard om dit draadje op je gemak terug te lezen, ik doe het regelmatig en sommige stukken meerdere keren. En niet omdat ik denk dat wat geschreven is de enige waarheid is, maar het plant in ieder geval zaadjes waar je zelf verder mee kan.
Alle reacties Link kopieren
Die ander is ook niet perfect, he.

Je verbindt je in het menselijke, niet door perfect willen zijn..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Ja, die ruimte voelt dan inderdaad heel erg als onzekerheid, terwijl die zogenaamde zekerheid op andere momenten ook eigenlijk een schijnzekerheid zijn. Precies wat jij zegt, langdurend zekerheid bestaat niet. Ik heb echt zo'n perfect picture in m'n hoofd, van hoe een perfecte relatie in elkaar steekt, maar de realiteit kan daar natuurlijk nooit aan tippen. En dus word ik keer op keer teleurgesteld.



Ja, het is inderdaad logisch dat al die dingen zo met elkaar samenhangen. Ze vloeien uit elkaar voort. Loslaten is inderdaad heel erg belangrijk, en daar ben ik nog niet goed in. Ik ben op het moment ook heel erg paniekerig, voel het in heel m'n lichaam. Ik kan me niet neerleggen bij die ruimte die hij wil nemen, terwijl ik het wel met man en macht probeer. Kom ik weer in een vicieuze cirkel terecht, want ik 'doe het weer niet goed', voldoe weer niet aan m'n eigen maatstaven, dus onzekerheid wordt versterkt.



Wat voor mij ook heel pijnlijk is op dit moment: mijn psycholoog heeft al vanaf het begin af aan tegen me gezegd dat ik mijn onzekerheden beter kan delen met mijn vriend, omdat het zo eenzaam is om met een masker op te moeten leven. Vorige week hadden we een ruzie, waarbij ik een deel van mijn onzekerheden op tafel heb gegooid. Daarna een gesprek met de psycholoog gehad, die zei dat dit goed was, dat we nu alle kaarten op tafel konden leggen en dat we dan van elkaar kunnen gaan houden inclusief imperfecties. Nu is de bom van het weekend opnieuw gebarsten, maar nog veel erger, en nu neemt hij dus afstand. Het ergste vond ik dat hij zei: 'Ik wil geen jaloerse vriendin.' Eén van de dingen die ik tot nu toe succesvol voor hem verborgen heb kunnen houden is het feit dat ik eigenlijk heel jaloers ben. En dan niet jaloers in de zin van dat ik denk dat hij vreemdgaat, maar ik ben heel erg bang dat hij interesse heeft in andere vrouwen, als ik hem naar ze zie kijken, etc. Ik weet dat dat compleet voortvloeit uit mijn onzekerheden en dat dat niks met hem te maken heeft, daarom wilde ik het eerder ook niet delen. Maar ik dacht: nu ben ik open. Maar dat hij dat zei was een ontzettende steek in mijn hart. Ik weet dat het niet leuk is om een jaloerse vriendin te hebben, maar ik werk eraan. Dat weet hij ook. Maar nu heb ik het gevoel dat hij me meteen bij het oud vuil wil wil zetten omdat ik toch niet zo perfect ben als hij dacht. En het ergste is nog dat ik het gevoel heb dat het mijn eigen schuld is. (Gaan we weer: ik doe het niet goed...)



Ik vind wel dat je het heel goed beschrijft, Amy. Ik ga zeker nog meer teruglezen. Dankjewel!
Suzy, daar heb je helemaal gelijk in, maar wij zijn op verkeerde voet begonnen, eigenlijk. Ik heb daar met behulp van mijn psycholoog ook meer inzicht in gekregen. Omdat ik me zo perfect voordeed, heeft mijn vriend ook sterk het gevoel gehad daar aan te moeten tippen. Resultaat was dat we allebei continu op eieren liepen. Dat houdt natuurlijk geen mens voor eeuwig vol, vandaar dat de boel nu ook op springen staat.
Alle reacties Link kopieren
Amy: missen kun je ook zien als verlangen.

Elke dag iets hebben om naar uit te kunnen kijken.

Misschien zou je iets fijns wel elke dag willen, maar aan de andere kant is het nog steeds iets fijns als het eens per week oid is!

Als je, zoals nu, weet dat de gevoelens wederzijds zijn, is dat het belangrijkste.

Zeker als je dit nooit zo gekend hebt en het zó goed klikt en broeit



Ik heb eigenlijk obv wat jij schreef geen moment getwijfeld daaraan, zag het al op kilometers afstand, dus jij mag er nu gelukkig ook meer vertrouwen in gaan krijgen

Ben zo blij dat jullie idd gewoon hebben afgesproken, ik wist wel dat dat het enige was wat nodig was in jullie geval en eenmaal samen op de bank beland, het wel goed zou komen.

Je ziet dat het vaak echt wel loont als je oprecht kunt zijn tegen elkaar en er zoveel signalen zijn dat het weleens wederzijds kan zijn!



Nu vertrouwen in jezelf houden dat jij ook in staat bent om geduld te houden en door de tijd eea mag kunnen groeien en alleen maar sterker zal worden.

Daarvoor hoef je elkaar niet elke dag te zien en samen te leven!

Ga svp zoveel mogelijk ook "gewoon" door met al je andere voornemens voor je eigen leven, zodat je niet afhankelijk wordt van hem voor je fijne gevoel maar blijf dat uit meer mensen en dingen halen!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Haligh: natuurlijk ben je van harte welkom hier om mee te schrijven!

Het is op zich goed dat jullie kennis hebben gemaakt van elkaars andere kant, alleen jammer dat je dat in een ruzie (pas) kon laten zien. Dat is eigenlijk geen goed moment om je kwetsbaarheid te tonen, he?

Omdat je op een ander moment in een andere sfeer uit vertrouwelijkheid eea had kunnen vertellen waar je je onzeker over voelt en wellicht wél een empathischer reactie van hem had kunnen krijgen op dezelfde issues.



Jaloezie is een apart verhaal, omdat dat iets is van jou, maar je dat projecteert op hém.

Daarmee is jouw openheid een direct iets waar hij last van heeft, terwijl daar geen aanleiding of reden voor is, behalve jouw onzekerheid en behoefte aan zekerheid.

Dat vergt dus iets van hém (jou daarin (blijvend, keer op keer) geruststellen, bevestigen) zolang jij dat onzekere voelt tov hem en je relatie.

Jaloezie hangt imo ogen samen met een visie op de perfecte relatie zoals jij dat voor je ziet en dat is je partner zien als "bezit".

Als "van jou".



En heel veel mensen zien dat zo, hoor, je bent geen uitzondering, en het geeft misschien ook een veilig gevoel, ik ken dat wel van toen ik nog volop gelukkig was met (en "zeker" was van) ex: "mijn man".

Omdat hij duidelijk ook dol op mij was kwam ik niet eens op het idee dat hij naar andere vrouwen zou kijken (en ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat ie dat ook jaren niet gedaan heeft, zolang het allemaal tussen ons lekker liep).



Pas na jaren werd eea "uitgetest" door allerlei tegenslagen van buitenaf en hoe we daarmee (verschillend) omgingen.

Ik heb het toen ook zo ervaren, dat ik niet langer "perfect" was en daarom niet meer van me gehouden werd (dat is oa uit eerdere ervaringen mijn conclusie geweest: dat je liefde idd dus moest "verdienen" door de ideale vrouw voor hem te zijn en dat ik daarin gefaald had. Ik was toen ziek en tot er een diagnose was, geloofde hij er niks van, het kwam hem ook niet uit, en hoewel ik ervoor zorgde dat hij en het gezin er zo min mogelijk last van had (door iig mijn taken nog zo normaal mogelijk te doen) voldeed ik niet (langer) aan de verwachtingen die hij van een partner had, noch aan waar hij behoefte aan had.



Mijn kijk op liefde (moeten verdienen) werd daardoor bevestigd: zolang ik leek op zijn ideale vrouw (het plaatje dat hij daarvan had), en min of meer meeging in zíjn behoeften, was de liefde intact. En toen ik dat niet (langer) deed, was de liefde opeens snel "over", iig zijn begrip en geduld. Andersom vond ik dat ik er wél was geweest voor hem toen híj eerder was "ingestort" en onzeker was over zichzelf, over zijn kunnen, ik zag hem niet anders, omdat hij toen even niet aan mijn verwachtingen beantwoordde, want ik hield van hem zoals hij was. Ik vond dat ik hem gesteund had, en hij zich niet om mij bekommerde op zijn beurt.



Later bleek eea veel genuanceerder te liggen natuurlijk, maar wat ik wil zeggen is dat we allebei niet helemaal eerlijk waren naar elkaar toe in wat onze ambities en behoeften waren, dus in wezen niet aan elkaar durfden te laten zien of te vragen wat werkelijk nodig was geweest en we allebei bezig waren geweest om de ander niet te willen teleurstellen in de rollen die we hadden aangenomen, en dat dat goed ging, zolang alles zijn gangetje ging en we niet uit onze rol vielen.



Laat ik zo zeggen: hij werd onzeker over zijn rol, toen die zwaar beproefd werd en heeft zich daar eenzaam in gevoeld, oa omdat hij dat zelf (te lang) voor zich had gehouden, en mij geruststelde dat het weer goed zou komen (zodat ik vertrouwen in hem bleef houden en hij binnenin daar heel (wisselend) heel anders over dacht en zijn zorgen en wat boven zijn hoofd dreigde niet met mij deelde).

Van binnen was hij echter boos dat hij onder die omstandigheden toch de "sterke" man moest zien te blijven, wat hij eigenlijk zichzelf oplegde en dacht dat ik van hem verwachtte.



En het lukte hem ook om zich bij elkaar te pakken, aktie te nemen, zijn vechtlust te tonen en de boel te redden.

Daarvoor moest hij zich wel "vermannen" (lees: verharden), zijn gevoelens de baas blijven, "spelen" (ook naar buiten toe, naar klanten en personeel oa) dat hij de sterke man was die eea wel ff zou fixen. En dat (gespeelde) zelfvertrouwen naar buiten toe had zijn uitwerking op eea: het lukte hem ook nog.

Intussen dacht hij dat ik alles maar vanzelfsprekend vond (terwijl ik dacht hem te steunen in zijn zelfvertrouwen, geen moment aan hem te twijfelen).

Dat berustte op aannames, zolang hij niet praatte over wat er werkelijk in hem omging.

Hij nam het zelf op zich, die taak, die hij zag als zijn verantwoordelijkheid om goed voor mij en voor zijn gezin te zorgen.



Maar ja, zelfvertrouwen kun je niet (her)krijgen van buitenaf, he.

Hij werd daarna arroganter, wat die angsten, zorgen en onzekerheden moest bedwingen, opnieuw een "masker" aannam, om mij van binnen soort van kwalijk te gaan nemen, dat ik op hem bleef leunen, ipv hem echt te verlichten in die taak, door daar een stuk van over te nemen. Maar hardop dus de boodschap gaf: vertrouw op mij, komt allemaal goed.

(wat ie eigenlijk zichzelf voorhield om zichzelf gerust te stellen).

Maar ipv door vertrouwen werd hij vanaf daar geleid door angst, om van zijn (eigen? mijn?) voetstuk te vallen.



Affijn, dat gaf wel vechtlust en ik had daar bewondering voor en het kwam ook goed.

In dat opzicht iig.

HIj maakte zich meer druk over het perfecte plaatje (over zichzelf) en zijn status in stand te kunnen houden, en zijn angst om te zullen/kunnen "vallen" dan gesteund te willen worden in dat onzekere en dat hij er dan nog steeds "mocht zijn zoals ie was/is" als hij van dat perfecte plaatje zou vallen.

Ik gaf toen al niet om geld en status, terwijl dat zijn motivatie juist was om te "overleven" en koste wat het kost te voorkomen dat hij zou vallen (en zijn gezin in die val mee te sleuren).

En voelde hij zich dus alleen staan daarin.



Affijn, terwijl hij opgekrabbeld was, en kon ontspannen, de les voor hem was: meer genieten van het leven (in goede tijden meer aan jezelf & gezin denken, het beter regelen, weer leuke dingen doen) viel ik op mijn beurt van mijn "voetstuk", bleek ook ik mijn imperfecties te hebben natuurlijk, kon ik met moeite mijn rol/taken nog vervullen en voelde me ook alleen staan daarin.

Hoewel ik ervoor zorgde dat niemand "last" had van mij, en hem aanmoedigde zelf dan iig zijn gangetje te gaan, te genieten en plezier te maken, (want dat had hij wel verdiend vond ook ik), kon ik niet meedoen aan dat genieten en plezier maken.



En daar, terwijl we op het oog dus allebei eoa beeld/rol (van wat we dachten dat de ander verwachtte omdat dat al jaren naar tevredenheid had "gewerkt") voor elkaar probeerden in stand te houden, barstte de bom.

Opgekropte ergernissen kwamen eruit en in werkelijkheid bleek het dus helemaal niet naar tevredenheid te zijn.



In die zin is dat perfecte plaatje hooghouden dus nooit de goede keuze geweest, al hebben we dat heel lang kunnen volhouden naar elkaar toe en naar buiten toe (waren/leken we ook het "perfecte" stel).

Anyway, status bleef zíjn drijfveer en dat hij intussen iemand anders getroffen had die op mij leek, maar die dat wél (volop) aanmoedigde en in andere behoeften (aan genieten) wél leek te voldoen, zorgde ervoor dat hij zich wél gewaardeerd (en geliefd) voelde "om wie hij was" (dwz het plaatje van succesvolle, ambitieuze man en levensgenieter).

En werd ik alsnog de "lastpost" die in de weg stond: hij wilde weer vrijgezel zijn en ik was in zijn ogen de remmende factor die uit de weg moest.



Ik wil maar zeggen: zoals jouw psych ook zegt: nu jullie van dat perfecte beeld zijn gevallen en elkaars imperfecties kennen, is het de grote uitdaging om op veel eerlijker en oprechter basis een relatie te bouwen.

Het zou jammer zijn als jullie je nu "bekocht" voelen, of gekwetst, nu eea boven water komt en blijkt dat jullie zijn gaan houden van het beeld dat je gevormd hebt van elkaar, ipv wie jullie zijn daaronder, het "ware zelf".



Het is ook heel jammer dat jouw onzekerheden leiden tot het hardnekkige idee bij jou dat jij zoals jij werkelijk bent, (met een laag zelfbeeld wat je kunstmatig hoog hield), niet "goed genoeg" bent voor hem en hem gemakkelijk zou kunnen "verliezen" aan een andere vrouw, die wel écht zelfverzekerd is ipv zich alleen maar zo voor te doen.

Daar komt die hele jaloezie vandaan: uit angst dat jij niet goed genoeg bent en nu lijkt het nog werkelijkheid te worden ook:

hij wil geen jaloerse vriendin/vrouw.



Wat je niet ziet, is dat niet eens dat jaloerse op zich, maar het "anders voordoen" voor hem het werkelijke probleem nu is.

Jaloezie is niet een eigenschap, het komt ergens anders vandaan, het naar buiten richten van jouw innerlijke onzekerheid is die op hem projecteren, wat dus eigenlijk soort wanhopig vastklampen betekent.

En hem onvrij maakt: het is voor hem dan niet langer: graag of niet, (vrijwillig gegeven liefde), maar hem verantwoordelijk maken/ voelen om van jou te "moeten" houden, zodat jij gerustgesteld en bevestigd wordt dat er van jou gehouden wordt, jij je geliefd en begeerd voelt, en dat er maar 1 persoon is die die (veel te zware) taak kan vervullen: HIJ!



En ook al houdt hij vrijwillig en vrijgevig, dit is geen fijn gevoel, dat hij van jou moét blijven houden, en een relatie met jou moét hebben en houden, wil jij je van waarde, geliefd en van betekenis voelen.

Dat is nogal wat, wat je van iemand vraagt, hem zó belangrijk maakt, centraal stelt zelfs in jouw leven, als je eea ook zélf uit meer mensen, interesses en eigen "succesjes" (als succesvol mens) kunt halen.



Het voelt als een molensteen als jij dat zelfvertrouwen en jouw betekenis in jouw leven grotendeels uit hém moet putten.

En daarbij hém niet vertrouwt dat hij uit zichzelf genoeg van jou houdt, als jij hem niet aan de ketting zou leggen of je aan hem vastklampt, zodat jij er op die manier zelf wel voor zorgt dat ie dan niet meer om zich heen kan kijken en dus niet in de verleiding kán komen om andere (leukere?) vrouwen te zien (leuker dan jij?).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Maar wat is zo'n liefde "hébben" dan eigenlijk inhoudelijk waard?

Ik heb daar iig nooit in geloofd, dat dat een fijn soort liefde is, als dat uit angst voortkomt en angst de drijvende kracht is die voor (blijvende) liefde moet zorgen.

Het gaat dan niet zozeer om jou van blijvende liefde te voorzien, maar dat de angst ervoor zorgt dat hij bij jou blijft.

Hoe hij zich daarbij voelt doet er dan niet toe, als hij maar bij jou blijft en je niet verlaat.

Dat doet niet alleen hém tekort (hem niet vertrouwen dat hij werkelijk genoeg van jou houdt om het totaalplaatje met óók jouw "minpunten" en onzekerheden) maar ook jezelf zwaar tekort mee (ik ben niet goed genoeg zoals ik ben).



Het vervelende van deze situatie is dat je zelf eoa verheven beeld hebt neergezet waar je niet aan kunt voldoen en zijn liefde voor díe persoon is ontstaan en gegroeid.

Terwijl in jouw ogen die persoon niet bestaat en nu dat naar boven is gekomen, er idd een kans bestaat dat hij niet houdt van jouw ware zelf, maar van die voorstelling die je ervan gemaakt hebt.



En nu valt hij ook van zijn sokkel (ik weet niet in welke opzichten, wat zijn imperfecties dan zijn?), iig dat hij niet de supportive person is die jij verwachtte op jouw oprechter bijgestelde beeld, je "ware" gezicht hebt laten zien.

Het is een soort selffulfilling prophecy (en je bent daar absoluut de enige niet in!) dat veel mensen verliefd worden op elkaar en elkaar het mooiste en hun "beste zelf" laten zien en dan maar hopen dat daar op een gegeven moment genoeg liefde van de ander is gegroeid dat je langzaamaan kunt laten zien wie je werkelijk bént.

En dat je bij hem/haar genoeg credits hebt opgebouwd om ook te houden van wie hij/zij blijkt te zijn, inclusief de mindere kanten.



En bij veel mensen komen die verborgen "mindere kanten" pas echt duidelijk omhoog als dat wordt "uitgetest" door tegenslag en hoe je daarop reageert. En niet zolang alles goed gaat, want dan kun je die gemakkelijker onderdrukken en verbergen dan bij tegenslag, als je "verslapt".



Nogmaals: ik weet niet welke "imperfecties" over hem nu aan het licht zijn gekomen, maar het kán ervoor zorgen dat ook jij een gezonder beeld van hem krijgt en je juist daardoor minder hoéft vast te klampen aan hem!

Je bent gelukkig zelf al heel bewust hiervan en ermee aan de slag mbv een professional om aan je zelfvertrouwen te "werken", zodat je meer durft en kúnt gaan vertrouwen op dat je goed genoeg bent om iemands vrijwillige liefde voor jou te "verdienen".

Of eigenlijk je eigen liefde voor jezelf te "verdienen".

(ik haat het "verdienmodel" als het om liefde en eigenliefde gaat, want liefde kun je niet meten aan waar je dat wel/niet aan "verdient").



Maar een diepgeworteld gevoel dat je liefde moet "verdienen" zit er bij (teveel) mensen m/v nogal ingebakken.

Dat je dat (pas) verdient als je je "beste zelf" bent, je geperfectionaliseerde versie, oa omdat dat nogal eens verwacht wordt in allerlei facetten in het (westerse danwel Nederlandse) levensmodel en levenswijze (van wat "sterk" en "stoer" is en zorgt voor zelfvertrouwen).



Wat werkelijk zelfvertrouwen geeft is niet die baan en bezigheden, maar imo of in hoeverre je in overeenstemming leeft met je "ware zelf" dus, ipv succesvol te zijn in allerlei beelden waar dat "van buitenaf" aan afgemeten wordt.



Zelf leef ik al jaren veel meer in harmonie met wie ik "van binnen" ben, en een paar jaar geleden zelfs meer dan nu, en het is dát wat er in mijn ogen ontbreekt om "relatiemateriaal" te zijn. Ik ben momenteel niet "klaar" voor de liefde van een ander omdat ik niet aan mijn éigen ideeen over mijzelf "voldoe" en dan gaat het niet om werk of eoa perfecte ideale vrouw te moeten zijn (uiterlijk, of allerlei status, en dat ik zo druk ben met van allerlei interessante dingen of een agenda vol veelzijdige bezigheden) maar omdat ik eea te verwerken had en heb en daar (eerst) zélf mee moet dealen.

Het gaat dan om mijn verwerkings/reactiemechanismen bij tegenslag (vallen en weer opstaan) en mijn vertrouwen dáárin (en niet de omstandigheden dus, of angstvallig proberen te zorgen dát ik niet val, zodat ik ook niet hoef (te leren) dat ik gewoon zelf op kan staan).



De ware "valkuil" of "valstrik" is namelijk de angst voor het vallen itself en eoa idee dat je dan niet alleen op de bodem belandt, maar daar ook blijft zitten. (ook al heb ik mezelf reeds "bewezen" dat dat niet zo is, dat je terugveert, veerkracht hebt, dan nog bestaat dat zelfvertrouwen erin dat je dat niet alleen wéét van de vorige keren, maar dat je dat dus óók/opnieuw zult kunnen in wat het nu en de toekomst in petto heeft aan valkuilen en valstrikken).



Veerkracht is imo niet iets wat je "hebt" of "niet hebt" en waar je -ook als je dat bewezen wel had- oneindig uit kunt putten.

Je moet veerkracht op peil zien te houden (oa door mentaal en fysiek jezelf "in conditie" moet blíjven houden.

En ik wist dat heel goed, maar heb toch "verzaakt" door eea te laten oplopen en die veerkracht te laten ondermijnen.

Ergens onderweg ben ik weer vergeten te vertrouwen op dat ook voor mij "overvloed" mogelijk was en die ervaar ik nu ook op allerlei vlakken, maar mijn eigen vermogen om daarvan écht te genieten wordt beperkt. Door mezelf.



En dat tast niet zozeer mijn vermogen om anderen lief te hebben aan, maar knaagt wél aan het vermogen om mezélf lief te hebben en lief te láten hebben. Terwijl ik mezelf ook nog steeds "goed genoeg" vind om van mezelf te houden, maar het kan nog veel beter (weet ik, been there en daar nog niet, op dat niveau waar ik wíl zijn).



Als mensen dan zeggen: jij verdient iemand die (wél) in staat is om jou dat te geven klopt dat niet: dat kun je alleen jezelf geven!

Er bestaat niemand ter wereld die dat van je over kan nemen of "goed genoeg" is om te compenseren waarin je zelf heel goed weet dat je naar je "ware" zelf "tekortschiet" en wat jou zelf te doen staat om je leven daarmee in overeenstemming te brengen.



En ik ken het verschil, dus daar kan niemand mij van buitenaf in geruststellen of in voorzien.

Hooguit geeft het een zetje als anderen dat allang in mij zien, ook als ze mijn diepste onzekerheden of angsten kennen, en dan nog steeds van me houden en mij (daardoor?) bemoedigen en aanmoedigen om toch vooral mezelf te (mogen/blijven) zijn, incl die "imperfecties" dus..

Maar wel begrijpen dat streven naar en nóg meer leven naar dat ware zelf voor mij belangrijk is als ik zélf geen genoegen neem met beperkingen in bepaalde vermogens en zij daarin mee zouden gaan onder het mom van "jij bent okay zoals je bent/ we je kennen" en ik daardoor me niet geroepen meer zou voelen om te blíjven streven naar vergróten van die vermogens (als die mogelijkheden er "gewoon" zijn).



Degenen die ik écht dichtbij laat hóóp ik van dat ze mij die zetjes geven om op allerlei vlakken zoveel mogelijk (opnieuw) "in eigen kracht" te zijn en te blijven.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
En nu ik dat zo schrijf realiseer ik me dat ik in sommige opzichten geen steek verder ben gekomen, afgelopen jaar.

In andere opzichten dan misschien wel, er gebeurt genoeg, er is eea aan verwerking (nodig) geweest en eea aan vernieuwing gezocht, oa op het gebied van sociale leven en inzichten.



Duidelijk nodig geweest om de weg vrij te maken voor ruimdenkender (en ruimvoelender) te worden en hier en daar een zetje of "schop" te krijgen die ik daarvoor nodig had

Dan nog blijkt alles op mijzelf toepassen nog steeds niet eens zo gemakkelijk in mijn eentje en dat is toch wel dé grote uitdaging (met mezelf)..



Je eigen veerkracht blijft hét antwoord op angst om te vallen (in oude en nieuwe valkuilen, oude en nieuwe conditioneringen) en niet "zorgen dat de val uitblijft".
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
...
Ook ik voel me beter en opgelucht, ik heb op een of andere manier

een knop omgezet sinds donderdag wat betreft .

(hij blijft moeilijk doen, ik ga niet meer nadenken over het waarom

en ik ben klaar met moeite doen)

Dat werd overigens wel een keer tijd haha...



Wil overigens niet zeggen dat mn gevoelens voor hem in 1 klap

weg zijn, maar goed zolang ik dat niet veroordeel/overna denk

kan ik dat wel handelen haha...
Alle reacties Link kopieren
quote:Amy_123 schreef op 30 november 2015 @ 12:00:

Ik voel me kilo's lichter En het geeft zeker zelfvertrouwen, maar zoals jij ook zegt ga ik dat zelfvertrouwen niet alleen richten op de relatie tot hem. Maar het geeft energie om ook aan de andere voornemens te werken.

Ik sta er nu een stuk meer ontspannen in ieder geval, niet onzeker hoeven zijn bij elk bericht of geen bericht, maar kunnen genieten van het contact.

De kinderen die in december komen, verschillende uitjes die op het programma staan, vrij tussen kerst en oud en nieuw, er komt een leuke tijd aan



Nu aan het werk, fijne dag allemaal!Mooi!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
quote:Zelatrice schreef op 30 november 2015 @ 12:13:

Ook ik voel me beter en opgelucht, ik heb op een of andere manier

een knop omgezet sinds donderdag wat betreft .

(hij blijft moeilijk doen, ik ga niet meer nadenken over het waarom

en ik ben klaar met moeite doen)

Dat werd overigens wel een keer tijd haha...



Wil overigens niet zeggen dat mn gevoelens voor hem in 1 klap

weg zijn, maar goed zolang ik dat niet veroordeel/overna denk

kan ik dat wel handelen haha...Ook goed bezig, jij!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Toch wel fijn dat ex er is als dat nodig is

Wat dat betreft begrijpen we elkaar veel beter dan vroeger, Haligh!

Je psychologe heeft gelijk: op realistischer basis (ook je eigen "mindere" kanten kennen en van elkaar kennen) is er vaak nog genoeg om van te houden en aan genegenheid voor elkaar.



Als jullie relatie dit overleeft, wordt de relatie veel sterker en "echter" van!



Laat eea maar bezinken bij hem en bij jou.

Hij trekt nog wel bij misschien, je deed dit niet met opzet, he, maar uit (toch) angst om niet goed genoeg te zijn.

Dat is niet "slecht" en met de beste bedoelingen geweest, ook richting hem.

Ik hoop dat je dat nog kan duidelijk maken en dat dat hem milder stemt: niemand is perfect!

En dat hoeft ook niet.

Ook jij mag daar wat credits voor, het is niet altijd "liegen" of je bewust anders voordoen: jij geloofde zelf ook in dat perfecte plaatje, niet dat je dat wás misschien, maar wel dat je diegene wilde zijn.

Je beste zelf oid.

Terwijl het houden van gaat om het "ware" plaatje: je ware zelf.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
quote:Suzy65 schreef op 30 november 2015 @ 13:26:

[...]





Ook goed bezig, jij!



Om eerlijk te zijn snap ik mezelf niet helemaal, ik weet niet helemaal wat er gebeurde

maar nadat ik face to face zei dat we praten moesten en hij (ik had een sterk gevoel

dat hij erg onzeker was, hij leek wel een bang hondje wat in de hoek wegkroop,

mjah ik kan daar niks mee...) om wat voor rede dan ook moeilijk bleef doen

baalde ik in eerste instantie flink want ik had dat niet helemaal verwacht.

En ineens was ik er helemaal klaar mee, en later kreeg ik ook nog goede inzichten

en realiseerde ik mij dat wat ik wilde/verwachte/hoopte/fantaseerde niet erg

realistisch was en dat ik dat hele gezeik gewoon echt ff zat ben.



Gedsie wat een k*kweer... ik sport normaal op maandag, ik heb geen auto,

de bus vind ik niet handig dus ik heb besloten dat ik lekker ga spijbelen

vanavond .

Ben net thuis, jogging aan, verwarming hoog

en warme choco.. , ik vind het allemaal wel best met dat prutweer...
@Suzy, ik weet dat je het vaak te horen krijgt op het forum, maar wat heb jij toch altijd een goede inzichten, heb er een hoop aan!



Zulke momenten zijn inderdaad niet de juiste om je kwetsbaarheden aan elkaar te tonen. Je hebt dan al snel de neiging de ander te kwetsen uit woede.



Jaloezie is een vreselijk iets. En het frustrerende voor mij is dat ik de inzichten vaak wel heb, met mijn ratio, maar mijn gevoel strookt niet. Dat is ook wat mijn psycholoog telkens zegt; dat ik het nog niet kan voelen. Ik weet dat jaloezie funest is voor je relatie en dat het de ander juist wegjaagt, precies om de redenen die jij noemt. Daarom heb ik mijn gevoelens ook voor hem verborgen gehouden. Maar nu kom ik op het punt dat ik ze niet wil wegstoppen, maar juist wel bevechten, om ze te overwinnen. Onderdeel daarvan was toch ook om het hem te laten zien, merk ik nu.

Maar het mooie is dat ik nu pas, nu de bom is gebarsten en ik geen controle meer heb (want hij wil ruimte, hij wil nadenken), ik het pas écht kan voelen: ik heb hem niet nodig om gelukkig te zijn, ik heb mezelf nodig om gelukkig te zijn. Dat drong gisteravond tot me door, toen het verdriet en de wanhoop iets naar de achtergrond raakten, en ik in deel 1 van dit lijntje aan het lezen was (ook veel van jouw mooie inzichten). Ik wist het allang, dat dat was waar ik naartoe moest, maar nu begin ik het echt te voelen! En ik ben er nog lang niet hoor, het is niet dat ik nu opeens helemaal in het reine met mezelf ben. Maar ik heb het ervaren: hij heeft mij ‘afgewezen’ maar ik leef nog. De wereld is niet heel erg veranderd en ik kan nog functioneren. Ik kan nog met vrienden afspreken en lachen, ik kan mijn werk nog uitvoeren. Natuurlijk heb ik verdriet, maar dat mag ook. (Dat is trouwens ook nieuw voor mij, dat ik verdriet mag hebben.)

Hoe ik me op dit moment voel is: als hij met mij verder wil, dan wil ik dat heel graag, want zoals jij later ook schreef, als we dit overwinnen hebben we pas écht een basis. Maar als hij niet verder wil, dan ga ik hem niet dwingen of smeken. Nee. Want ik wil alleen dat hij bij mij is als hij bij mij wil zijn. En als hij dat niet wil, dan is dat heel jammer, maar ik ga hoe dan ook heel hard werken aan mezelf, of hij er nou bij is of niet. En ik heb er vertrouwen in dat ik uiteindelijk gelukkig ga worden; of hij er nou bij is of niet. En dat gevoel heb ik werkelijk nog nooit in m’n leven gehad. Ik heb altijd zo aan anderen gehangen, dus je kunt wel begrijpen dat dit heel waardevol is voor mij. Ik hoop dat ik het vast kan houden!



Bedankt voor het delen van je verhaal over jou en ex, Suzy. Wat een naar verloop, maar wat moet het ook ergens een opluchting zijn geweest toen de maskers naar beneden gingen. Wat ik ook heel erg lees in je verhaal is het invullen voor een ander. Dat is herkenbaar; ik ben er nu achter dat vriend en ik dat allebei ook heel erg doen. Je anticipeert dan op iets waarvan jij denkt dat de ander het denkt, en zo ontstaan er allerlei misverstanden en denkfouten.

Hoe lang zijn jullie uiteindelijk samen geweest? Ik kan me voorstellen dat als het lang speelde, dat het dan moeilijk is die ander opeens te gaan zoals hij/zij echt is, of in elk geval, moeilijk te accepteren. Wat moet het pijnlijk geweest zijn voor jou dat hij voor een ander heeft gekozen. Aan de andere kant las ik in een van de andere topics wel dat de scheiding voor jou de ommekeer heeft veroorzaakt, dus als je het van die kant bekijkt, heeft het je waarschijnlijk ook heel veel opgeleverd.



Omdat vriend en ik nog maar 1,5 jaar samen zijn, heb ik wel het gevoel dat we hier sterker uit zouden kunnen komen. Bij mij is die wil er wel, maar hij moet dat natuurlijk ook willen (en z’n best ervoor willen doen!)



Je hebt helemaal gelijk dat zo’n liefde niets waard is, een liefde gebaseerd op angst. Dat begin ik nu dus eindelijk in te zien. Als ik mezelf leuk en lief vind, dan hangt mijn eigenwaarde niet af van hoe een ander mij ziet. Dat is tot nu toe wel altijd het geval geweest. Ik was net weer bij de psycholoog, en vertelde daar dat er bij mij sinds m’n 13e nooit géén man in mijn leven is geweest. Sinds m’n 13e! Ik haal dus al de helft van mijn leven al mijn bevestiging bij een liefdespartner (of dat nou iets serieus of bij een scharrel was), en voor die tijd haalde ik het uit mijn ouders. Maar dat werkt niet, want die bevestiging heb ik nooit echt gevoeld. Je hebt geen controle over de mind van een ander, dus ik weet nooit echt zéker of hij me wel zo leuk/mooi/fantastisch vindt als hij zegt. Die twijfel blijft dus altijd, vandaar ook de jaloezie. Maar nu die bom zo gebarsten is, voel ik dat ik de afgelopen twee maanden, sinds ik het hulptraject ben ingegaan, eigenlijk al hele grote stappen heb gezet. Want nu het verdriet wat is weggeëbd, kan ik mezelf beter opvangen dan voorheen. Vooruitgang!



Over zijn imperfecties: hoewel ik mijn jaloezie/onzekerheid nooit openlijk aan hem heb laten blijken, denk ik dat hij ze onbewust wel heeft aangevoeld, want hij heeft zich voorgedaan als wat hij dacht dat ik het perfecte vriendje zou vinden (dat heeft hij ook letterlijk zo gezegd). Dat hield voor mij dus in: ontzettend trouw. En dan niet alleen niet vreemdgaan (want dat doet hij niet, daar ben ik van overtuigd), maar ook dat er in zijn hoofd geen plaats was voor andere vrouwen. Ik heb hem bijvoorbeeld weleens gevraagd of hij porno kijkt (dat vroeg ik trouwens op een heel relaxte manier, niet ondervragend), en daar heeft hij niet alleen over gelogen door ‘nee’ te zeggen, maar hij heeft er ook nog een heel verhaal omheen verzonnen (hij vindt het nep, heeft aan mij genoeg, etc.). Daar ben ik dus onlangs achtergekomen, dat dat gelogen was, al had ik dat vermoeden wel al langer hoor. Ik vind het porno kijken an sich niet erg, maar wel het gelieg erover, en zo heeft hij over nog wat dingen gelogen, alleen maar om confrontatie te voorkomen.



De term self-fulfilling prophecy is de afgelopen weken meerdere keren op mijn pad gekomen, grappig, want toen ik vanaf het begin van deze relatie besloot om mijn onzekerheden niet te laten zien, was dat ook omdat ik bang was dat het een self-fulfilling prophecy zou zijn. Blijkbaar kan het verbergen van die gevoelens het niet voorkomen. Je zend als mens toch onbedoeld zoveel non-verbale signalen uit, want de ander dan wellicht onbewust weer opvangt…



Ha, dat vind ik mooi wat je zegt, dat jij niet moet leren om te voorkomen dat je valt, maar dat je je juist kunt laten vallen, en moet leren om weer op te staan. Ik denk dat die voor veel mensen opgaat. En vallen kan dan op zoveel verschillende manieren, he. Weet je wat ik zo’n mooie quote vind? ‘I’ve learned so much from my mistakes, I’m thinking about making a few more.’



En inderdaad, het is niet zo dat iemand anders jou gelukkig moet maken, jij bent zelf degene die dat moet doen!

Nu ik volwassen ben (ik ben 25), begin ook steeds meer in te zien welke normen en waarden ik als juk meedraag vanuit mijn opvoeding. Ik kom uit een christelijk nest. Mijn vader is op mijn leeftijd bekeerd, en beleeft het geloof heel erg vanuit zijn hart, hij houdt niet vast aan regeltjes. Mijn moeder daarentegen komt echt uit een calvinistisch nest, en is ontzettend van het zichzelf wegcijferen. Eigenliefde is haar (nog steeds) vreemd, als is ze door mijn vader wel veel losser gekomen van de haar opgelegde normen en waarden.

Een heel belangrijke boodschap in het christendom is ‘Heb een ander lief als jezelf.’ Toen ik ouders werd begon ik in te zien dat er een andere boodschap in die spreuk verborgen ligt, namelijk dat je jezelf lief kunt hebben. Sterker nog, je móét jezelf lief hebben. Want je moet je naaste lief hebben, en als je die lief moet hebben zoals je jezelf lief hebt, dan kun je jezelf maar beter heel erg lief hebben! ;) Toen ik dit aan mijn moeder probeerde uit te leggen, keek ze alsof ze vuur zag branden. Dat wil er bij haar niet in. (Al moet ik zeggen dat haar houding tegenover zichzelf de laatste jaren ook wat zachter wordt.) Maar als je dus opgevoed bent met het idee dat jij de ander voor jezelf moet plaatsen, dan wacht je op iemand die jou ook voor zichzelf plaatst. En dat is geen gezonde verwachting om een liefdesrelatie mee te beginnen, zie ik nu.



Ik vind het mooi om te lezen dat jij - ondanks al je zelfinzicht - nog steeds aan jezelf werkt. Ik heb dit laatst ook tegen mijn vriend gezegd: je zelfontwikkeling is nooit afgelopen. En zo zie ik dat ook. Maar je moet het niet zien als een vervelende opgave, integendeel. Als je bezig bent met meer ‘jezelf’ te worden, ben je in jezelf aan het investeren. Daar heb je je leven lang profijt van!
Zelatrice, goed dat je voor jezelf gekozen hebt, nu. Misschien dat zijn onzekere gedrag daarin ook een rol heeft gespeeld?



En inderdaad, wat een afschuwelijk weer zeg, er lijkt maar geen eind te komen aan die regen! Lekker relaxen, geniet ervan!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven