ben je uit relatie gestapt toen je man geen kids wilde?

27-11-2015 13:00 188 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik praat mee in een topic over een vrouw die een relatie heeft met een man die al twee kinderen uit een vorige relatie heeft maar met haar geen kinderen meer wil. man wil niet haar kan op komen dus moet vrouw maar haar kinderwens laten varen of de relatie verbreken.



als ik naar mijzelf kijk vermoed ik dat TO heel veel spijt gaat krijgen, de kans is er daarnaast natuurlijk ook nog dat de relatie na een aantal jaar over is of dat de man bv overlijdt en zij heel veel verdriet gaat krijgen.



in het topic is ook iemand die post en vertelde dat zij in eenzelfde situatie haar kinderwens heeft opgezegd en zichzelf nu een supertante van de kinderen van haar zus vindt. dat zou voor haar hetzelfde voelen. ik betwijfel dit ten zeerste maar goed.



maar de vraag is dus: zijn hier vrouwen die in eenzelfde situatie zaten en nu geen kinderen meer kunnen krijgen maar wel bij deze man zijn gebleven? of ken je vrouwen die dit hebben meegemaakt? hoe voelen zij zich nu? harstikke happy nog steeds na al die jaren met die man en zijn kinderen en kleinkinderen? of veel verdriet/spijt/verwijten?
quote:lisaviva schreef op 28 november 2015 @ 19:36:

Lux: ontzettend mooi verwoord! Ook heel erg eens met Dubbs en Matroesjka.



Ik vind het zelf vaak de omgekeerde wereld lijken, als ik bijvoorbeeld kijk naar het gebroken gezin waaruit mijn man komt, dan zie ik de loyaliteit die kinderen richting hun ouders hebben.

De ouders hebben het flink verprutst, maar van de kinderen wordt verwacht dat ze zich aanpassen en de 'nieuwe vrouw van' accepteren.

En de ouders? Die zijn voornamelijk met zichzelf bezig, ze kunnen niet in de spiegel kijken.

Nu blijkt dat zowel mijn man als schoonzus geen hechte band hebben met elkaar en met hun ouders. Ze komen opdraven uit loyaliteit, er is nooit ergens over gepraat.

Als je er als ouders niets instopt dan krijg je weinig terug, want er is niks. Wat je niet zaait kun je ook niet oogsten, om er maar eens een tegeltjeswijsheid tegenaan te gooien.



Ja erg herkenbaar. En toch blijf ik het proberen, want het is mijn moeder, en ze bedoelde het niet slecht. Maar het gaat niet vanzelf, en de kleinste opmerkingen doen al pijn. Het gaat er niet eens om dat ze zo vreselijk slechte keuzes voor ons heeft gemaakt, maar dat ze nooit geluisterd heeft naar het feit dat wij er niet mee konden dealen. Dat het ons niet lukte om een nieuw gezin te worden en dat we ons dan ook nog eens lullig voelden dat ons dat niet lukte, alsof WIJ faalden. Dat we ons niet thuis voelden en dat we ons schuldig voelden omdat dat vanzelf wel zou komen (maar het kwam niet dus dat zal wel aan mij liggen, dacht ik). Dat we niet durfden te zeggen dat we liever bij papa waren want er was bij mama zoveel ruzie, omdat mama al veel ruzie had.



Dat ik denk: maar als ze had geluisterd, écht geluisterd naar ons, dat had al zoveel verschil gemaakt. Maar ja mijn broertje was een huilbaby met ernstige allergieën, met veel ziekenhuisopnames die regelmatig kantjeboord waren, dus ja, levensbedreigend trumps emotionele problemen.

Maar ik was 12, je kan moeilijk je puberteit in de koelkast zetten omdat je broertje ziek is. Mijn moeder heeft het allemaal niet zo gewild en daarom ben ik ook niet boos. Maar je hebt niet alles in de hand. Een deel ook wel, en het lullige is dat ze daar óók nog heeft gefaald, maar een deel lag ook buiten haar. Maar het zijn uiteindelijk allemaal gevolgen geweest van het feit dat haar gezin nog niet compleet was en dat ze dat niet kon verkroppen. Dat soort dingen kunnen gewoon verstrekkende gevolgen hebben.



Daarom zal ik er nooit aan beginnen, ik heb gezien hoe het onbedoeld heel erg fout kan gaan. Ik ga geen risico nemen. Ik vertrouw mezelf er niet genoeg voor, gezien het nest waar ik zelf uit kom. Ik vertrouw er eigenlijk niemand genoeg voor, gezien het nest waar ik zelf uit kom. Want het allermeest vertrouwde ik dat mijn moeder zoiets kon, vroeger, dus het vertrouwen dat het ook goed kan gaan is gewoon weg bij mij.
En nogmaals, ik zeg niet dat het altijd zo gaat en dat mensen niet aan een tweede leg moeten beginnen. Ik hoop denk ik vooral dat mensen zich realiseren dat het ook heel erg fout kan gaan als je het goed bedoelt. Zodat hopelijk ALS het fout gaat (wat ik natuurlijk niet hoop) om wat voor reden dan ook, dat ze dan wél wat veranderen.
Nee, jouw ouders en de ouders van mijn man zullen het niet slecht bedoeld hebben, dat moet er nog bijkomen, maar waar het naar mijn mening mee staat of valt is de openlijke erkenning van ouders naar hun kinderen toe dat er veel verkeerd is gegaan en daarbij de hand in eigen boezem durven steken.

Dus niet zoals mijn schoonmoeder slachtofferig zeggen dat ze zo geprobeerd heeft er wat van te maken, weer automatisch rekenen op die eindeloze loyaliteit van de kinderen, het ergert me.

Ik hoop echt dat ik later naar mijn zoon toe mijn eigen tekortkomingen naar hem toe onder ogen durf te zien en uit te spreken en niet zoals mijn schoonmoeder zeggen dat ex zo'n onmogelijke man was en dat daardoor alle problemen ontstonden.
En inderdaad: de kinderen opzadelen met een schuldgevoel.
quote:lisaviva schreef op 28 november 2015 @ 20:31:

Nee, jouw ouders en de ouders van mijn man zullen het niet slecht bedoeld hebben, dat moet er nog bijkomen, maar waar het naar mijn mening mee staat of valt is de openlijke erkenning van ouders naar hun kinderen toe dat er veel verkeerd is gegaan en daarbij de hand in eigen boezem durven steken.

Dus niet zoals mijn schoonmoeder slachtofferig zeggen dat ze zo geprobeerd heeft er wat van te maken, weer automatisch rekenen op die eindeloze loyaliteit van de kinderen, het ergert me.

Ik hoop echt dat ik later naar mijn zoon toe mijn eigen tekortkomingen naar hem toe onder ogen durf te zien en uit te spreken en niet zoals mijn schoonmoeder zeggen dat ex zo'n onmogelijke man was en dat daardoor alle problemen ontstonden.



Ik kan er steeds beter over praten met mijn moeder, al lukt het ene gesprek beter dan het andere. Ze wordt wat minder 'slachtofferig'. Maar inderdaad, mijn moeder reageert met: oh misschien heb ik dat wel verkeerd aangepakt dan, maar zo bedoelde ik het niet hoor, dat snap je toch wel? Ipv: goh, het spijt me dat ik dat gedaan heb, dat heb ik verkeerd aangepakt. Die zinnen lijken niet zo anders, maar ze zijn het wél. Want op die eerste zeg je als antwoord: geeft niet hoor, ik snap het ook wel. En op die tweede zeg je: dankje, ik waardeer het dat je je excuses aanbiedt, het zij je vergeven (of niet, ligt aan de 'ernst').



Het is heel lastig om iemand te vertellen hoe je je voelt als diegene meteen in de verdediging schiet. Dat heb ik ook van haar geleerd trouwens, en is best moeilijk om af te leren, maar ik word er beter in. Het is zo belangrijk om kritiek te kunnen ontvangen van je loved ones, het is zo belangrijk om je te realiseren dat ze wel weten dat je het niet zo bedoelde, maar dat dat geen reden is om het er niet over te hebben en dat je nog steeds je excuses moet maken als je iets onhandig hebt aangepakt. Mijn moeder vindt dat heel moeilijk, maar soms lukt het en dat is dan fijn. Soms lukt het ook totaal niet en dan loopt iets totaal uit de hand wat ik helemaal niet rot heb bedoeld en dan voel IK me dus uiteindelijk toch weer schuldig. Heel ingewikkeld is dat.



Maar goed, nu ga ik wel heel erg off topic.
Off-topic, maar wel een mooie wending

Kan me je gevoel heel goed voorstellen.
Alle reacties Link kopieren
ik zeg nergens sugarmiss dat een ouderkind band per definitie goed moet zijn. maar een eigen kind is wel je eigen kind. en ja een eigen neefje is ook een eigen neefje. en ja die band kan heel sterk zijn. en ja er zijn gevallen waarin mensen meer contact hebben met hun neefjes en nichtjes of een grotere klik dan met hun eigen kinderen. maar er is hier iemand op het forum die beweert dat t hetzelfde is.
Alle reacties Link kopieren
lux, er is een co ouderschap en niet te vergelijken met een overleden ouder. dit meisje heeft gewoon een biologische moeder die er weliswaar vandoor is gegaan toen ze drie weken was, maar nooit uit beeld is verdwenen hoor! ze heeft ook echt wel contact met die moeder maar die moeder woont een eind verderop en heeft zelf nog meer kinderen gekregen (ook complicerende factoren)



totaal niet te vergelijken met een overleden ouder.



toch zou ik niet weten waarom in deze situatie dat halfbroertje er beter niet had kunnen zijn. ik zie dat het voor haar juist superleuk is dat er nog een kind is gekomen.
quote:lux. schreef op 28 november 2015 @ 19:57:

En nogmaals, ik zeg niet dat het altijd zo gaat en dat mensen niet aan een tweede leg moeten beginnen. Ik hoop denk ik vooral dat mensen zich realiseren dat het ook heel erg fout kan gaan als je het goed bedoelt. Zodat hopelijk ALS het fout gaat (wat ik natuurlijk niet hoop) om wat voor reden dan ook, dat ze dan wél wat veranderen.



Lux, je legt het allemaal heel goed uit, vind ik. Hoewel ik zelf niet in jouw situatie heb gezeten, kan ik me levendig voorstellen hoe vreselijk het is om die 'kern' kwijt te raken. Voor mij - en dat geldt zowel voor het gezin dat ik nu vorm met mijn man en kinderen, als voor het gezin waarvan ik vroeger deel uitmaakte met mijn broer, zus en ouders - is die kern altijd de essentie van alles geweest; het belangrijkste in mijn leven. Het is zelfs de reden geweest waarom ik zélf graag kinderen wilde: ik verlangde naar zo'n hechte, veilige cocon, waarin natuurlijk ook ruzie werd gemaakt en dingen fout gingen, maar dat waren dan wel ónze ruzies en ónze fouten, en daar draaide het uiteindelijk om: dat er een ONS was, wij met z'n vijven. Er was een buitenwereld en een binnenwereld, en wij met ons gezin vormden die binnenwereld, of die kern, zoals jij het noemt.



Later, toen wij al twintigers waren, zijn mijn ouders alsnog gescheiden en kwam mijn vader met een nieuwe vriendin op de proppen. Het grote verschil tussen jouw situatie en die van ons was dat wij tegen mijn vader konden zeggen, en ook zeiden: "Nee, wij willen niet met jouw vriendin op vakantie, want wij kennen die vrouw niet." Wij waren oud genoeg om dat zelf te bepalen.



Later zijn we alsnog een keer met haar op vakantie gegaan, maar het gevoel dat zij een buitenstaander was, overheerste. Zij kende onze familiegeschiedenis niet, ze snapte onze inside jokes niet, ze had een heel ander gevoel voor humor, ze hoorde er, kortom, totaal niet bij. Want wij waren altijd een heel hecht en op elkaar gericht gezin geweest (zoals de meeste gezinnen, denk ik). Gesteld dat zij bij ons in huis was komen wonen, dan was dat een drama geweest. Gelukkig was zij al te oud om nog kinderen te krijgen, want daar moet ik al helemaal niet aan denken.
quote:huidprobleem schreef op 29 november 2015 @ 03:54:

ik zeg nergens sugarmiss dat een ouderkind band per definitie goed moet zijn. maar een eigen kind is wel je eigen kind. en ja een eigen neefje is ook een eigen neefje. en ja die band kan heel sterk zijn. en ja er zijn gevallen waarin mensen meer contact hebben met hun neefjes en nichtjes of een grotere klik dan met hun eigen kinderen. maar er is hier iemand op het forum die beweert dat t hetzelfde is.Nee hoor, jij kunt gewoon niet lezen.
Alle reacties Link kopieren
Iedereen die de moeite nam om te vertellen over stiefouderervaringen...bedankt! Ik vind jullie input erg waardevol.
--
Alle reacties Link kopieren
Ik ben uit de relatie gestapt toen vrouwlief ineens kinderen (kids....) wilde. Telt dat ook?
Life is fun. Live it.
quote:huidprobleem schreef op 29 november 2015 @ 03:56:

lux, er is een co ouderschap en niet te vergelijken met een overleden ouder. dit meisje heeft gewoon een biologische moeder die er weliswaar vandoor is gegaan toen ze drie weken was, maar nooit uit beeld is verdwenen hoor! ze heeft ook echt wel contact met die moeder maar die moeder woont een eind verderop en heeft zelf nog meer kinderen gekregen (ook complicerende factoren)



totaal niet te vergelijken met een overleden ouder.



toch zou ik niet weten waarom in deze situatie dat halfbroertje er beter niet had kunnen zijn. ik zie dat het voor haar juist superleuk is dat er nog een kind is gekomen.



Ik zeg toch ook dat een co-ouderschap het sowieso veel moeilijker maakt dan een overleden ouder/een ouder die niet in beeld is?



En ik zou ook absoluut niet willen dat mijn broertje er niet was en vond en vind het geweldig dat hij er is! Het ligt dan ook niet zozeer aan het extra kind, maar aan de verscheuring van het gezin. Als je kunt zorgen dat dat er niet is (en hoe jonger het kind is en hoe minder het kind heen en weer hoeft tussen de ouders, hoe makkelijker dat gaat), heb ik OPZICH geen bezwaar, behalve dan dat het nog altijd zo is dat het ene kind met zijn 2 ouders woont en het andere kind met maar 1 ouder. Ik zou dat niet willen voor mijn kinderen. Andere mensen wel en da's ook prima, maar vooral in de puberteit kan dat problemen opleveren (JIJ BENT TOCH MIJN VADER/MOEDER NIET!!!). Dat moet je je realiseren, dat dat er ook bij hoort.
Alle reacties Link kopieren
Tja, hier ben ik juist degene die geen kinderen wil. Manlief had altijd zoiets van "later wel". Ik heb in het begin van onze relatie aangegeven dat als hij ooit echt klapperende zaadballen krijgt, hij vrij is om te gaan om die wens in vervulling te laten gaan. Meer dan 8 jaar verder zijn we nog steeds samen, en van hem hoeft het eigenlijk helemaal niet, een kind.
Ik ben niet gek, ik ben een Rorschach vlek!
quote:samarinde schreef op 29 november 2015 @ 16:25:

[...]





Lux, je legt het allemaal heel goed uit, vind ik. Hoewel ik zelf niet in jouw situatie heb gezeten, kan ik me levendig voorstellen hoe vreselijk het is om die 'kern' kwijt te raken. Voor mij - en dat geldt zowel voor het gezin dat ik nu vorm met mijn man en kinderen, als voor het gezin waarvan ik vroeger deel uitmaakte met mijn broer, zus en ouders - is die kern altijd de essentie van alles geweest; het belangrijkste in mijn leven. Het is zelfs de reden geweest waarom ik zélf graag kinderen wilde: ik verlangde naar zo'n hechte, veilige cocon, waarin natuurlijk ook ruzie werd gemaakt en dingen fout gingen, maar dat waren dan wel ónze ruzies en ónze fouten, en daar draaide het uiteindelijk om: dat er een ONS was, wij met z'n vijven. Er was een buitenwereld en een binnenwereld, en wij met ons gezin vormden die binnenwereld, of die kern, zoals jij het noemt.



Later, toen wij al twintigers waren, zijn mijn ouders alsnog gescheiden en kwam mijn vader met een nieuwe vriendin op de proppen. Het grote verschil tussen jouw situatie en die van ons was dat wij tegen mijn vader konden zeggen, en ook zeiden: "Nee, wij willen niet met jouw vriendin op vakantie, want wij kennen die vrouw niet." Wij waren oud genoeg om dat zelf te bepalen.



Later zijn we alsnog een keer met haar op vakantie gegaan, maar het gevoel dat zij een buitenstaander was, overheerste. Zij kende onze familiegeschiedenis niet, ze snapte onze inside jokes niet, ze had een heel ander gevoel voor humor, ze hoorde er, kortom, totaal niet bij. Want wij waren altijd een heel hecht en op elkaar gericht gezin geweest (zoals de meeste gezinnen, denk ik). Gesteld dat zij bij ons in huis was komen wonen, dan was dat een drama geweest. Gelukkig was zij al te oud om nog kinderen te krijgen, want daar moet ik al helemaal niet aan denken.Thanks, zo heb ik het inderdaad ervaren. Dan zit je op vakantie op de lip van iemand die niet 'bij je hoort'. Inderdaad, niet met je 'ons' zijn, dat maakt dat je toch ook niet jezelf bent. En dat is gewoon heel vermoeiend, zeker als het jaren en jaren duurt, omdat je ouders 'ook een leven hebben'. Als je die 'ons' wel kunt vormen, heb je denk ik het grootste deel al gewonnen, maar denk dat de combinatie van een nieuwe 'ons' vormen erg lastig is met co-ouderschap.
Alle reacties Link kopieren
maar waar zit hem dat dan in die wel of niet kern? een kind dat ook uit de buik van je moeder komt voelt toch ook als kern? waaraan voel je dan dat die zaadcel niet de zaadcel van jouw eigen vader is? als je moeder negen maanden in je omgeving zwanger is, je woont daarbij, je krijgt een broertje of zusje wat voelt daarbij dan aan als indringer of koude kant? dat snap ik niet.
Alsjeblieft Huidprobleem, lees de post van Lux nog eens door. Daar staat het echt heel goed en duidelijk omschreven uitgelegd.
Alle reacties Link kopieren
bij missie gaat het erom dat haar vriend al kinderen heeft en zij nog geen kinderen. als er nog een kindje komt zal dat dus een halfbroertje of zusje worden. dat is wel wat anders dan dat je moeder een vriend krijgt met al kinderen. totaal niet te vergelijken
Volgens mij is het exact hetzelfde. Of is er volgens jou dan onderscheid tussen man en vrouw?
Alle reacties Link kopieren
Ik was puber toen mijn ouders beiden nieuwe partners kregen. Sommigen daarvan hadden ook kinderen, en die kwamen dan plots met z'n allen bij ons inwonen. Voor mij was dit echt verschrikkelijk, ook al heb ik dit nooit laten uitschijnen naar mijn ouders. Maar ik ben er vrij zeker van dat ik het nog erger had gevonden als mijn ouders ook echt een nieuw eigen kind hadden gekregen met deze partners, want dat had willen zeggen dat ze nooit meer uit mijn leven zouden verdwijnen.
Alle reacties Link kopieren
natuurlijk is dat niet hetzelfde. het is wel wat anders of je vader/moeder op een gegeven moment een partner krijgt die al kinderen heeft en dat je dan verplicht met die kinderen moet dealen terwijl ze niet als eigen voelen.



of je vader of moeder krijgt nog een kindje met een partner die zelf nog geen kinderen heeft. dat kindje is niet een vreemde eend in de bijt die ineens in je leven wordt gegooid. dat kindje maak je helemaal mee, de zwangerschap, kraamweek, opgroeien, dat zou echt wel als eigen kunnen voelen lijkt me



ik zie het echt als twee verschillede dingen
Alle reacties Link kopieren
ja maar waarom voelt dat kindje dat je ouders dan evt met een nieuwe parter zouden krijgen ook als een indringer? die maak je toch van begin afaan mee? en
Alle reacties Link kopieren
quote:huidprobleem schreef op 29 november 2015 @ 18:07:

ja maar waarom voelt dat kindje dat je ouders dan evt met een nieuwe parter zouden krijgen ook als een indringer? die maak je toch van begin afaan mee? en



Omdat dat kind jouw leefwereld, die na een scheiding meestal al volledig op zijn kop staat, nog verder ontwricht.

Omdat nieuwe kind+jouw ouder+nieuwe partner op die manier 1 gezin vormen, waar jij nooit volledig deel van zal uitmaken. Omdat nieuw kind (als de relatie blijft duren) altijd zijn beide ouders bij zich heeft, en jij niet, en je je daar continu bewust van zal zijn als je met zijn vieren samen bent.



Ik snap niet dat jij je daar ook niet maar iets kan bij voorstellen.
Ik denk/hoop dat we wat anders bedoelen. Ik dacht dat je dit zei:



Als vrouw een vriend krijgt die zelf al kinderen heeft en er komt een kindje bij van hen samen, dan is dat voor de reeds bestaande kinderen niet erg.



Maar als man een nieuwe vriendin krijgt die zelf al kinderen heeft en er komt een kindje van hen samen is dat voor de reeds bestaande kinderen wel erg.



Maar ik denk nu dat je dit bedoelt:



Als man met kinderen een vrouw ontmoet met kinderen is dat erg eant dan voelt niks eigen.



Ik snap je niet meer geloof ik...
Alle reacties Link kopieren
quote:huidprobleem schreef op 29 november 2015 @ 18:06:

natuurlijk is dat niet hetzelfde. het is wel wat anders of je vader/moeder op een gegeven moment een partner krijgt die al kinderen heeft en dat je dan verplicht met die kinderen moet dealen terwijl ze niet als eigen voelen.



of je vader of moeder krijgt nog een kindje met een partner die zelf nog geen kinderen heeft. dat kindje is niet een vreemde eend in de bijt die ineens in je leven wordt gegooid. dat kindje maak je helemaal mee, de zwangerschap, kraamweek, opgroeien, dat zou echt wel als eigen kunnen voelen lijkt me



ik zie het echt als twee verschillede dingen



Sorry hoor, maar je WIL het dus gewoon niet snappen. Zal wel vast zitten in je eigen referentiekader ofzo.

Anyhoe, het laatste wat je beschrijft over het helemaal mee maken, dat is in lang niet alle gevallen zo he? Je woont deels bij je moeder, deels bij vader. Vader krijgt een nieuwe vriendin, je mag ineens niet vaak meer komen, vriendin raakt zwanger, pa en vriendin verhuizen, en ineens heb je er een broertje of zusje bij.

En dit is nog maar 1 voorbeeld die ik uit mijn omgeving ken.
Ik ben niet gek, ik ben een Rorschach vlek!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven