Relaties
alle pijlers
partner heeft bipolaire stoornis, hoe omgaan?
maandag 30 november 2015 11:31
Ik twijfelde om dit verhaal tussen relaties of psyche te plaatsen, dus ik heb er maar voor gekozen om het tussen relatie te plaatsen.
Sedert oktober verleden jaar heb ik een relatie met een vrouw van 23. Ikzelf ben er 32. We leerden elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriend en na een eindje gewoon als vrienden tegen elkaar gepraat te hebben zijn we begonnen daten. De klik was er en zijn we een relatie begonnen. In het begin een paar gesprekken gehad over wat we al meegemaakt hebben in ons leven en vorige relaties.
In 1 van die gesprekken vertelde me ze dat ze geen gemakkelijk persoon is om een relatie mee te hebben. Dat er bipolaire stoornis vastgesteld is bij haar toen ze 17 was. Een heel moeilijke periode gehad heeft tussen haar 16de en 21ste. De ene keer depressies, zelfmoordpoging, (gedwongen) opnames. En de bij de momenten dat ze manies had seksuele spanning opzoeken, denken dat ze wereld aankon, haarzelf de belangrijkste persoon vinden, stoppen met school, werken, dan toch weer naar school gaan..
En heeft ze nog eens een slecht ex-vriendje gehad die haar mishandelde.. Ik kan nog een hele lijst verder typen met wat ze allemaal meegemaakt heeft, maw, ze heeft moeilijke jaren achter de rug.
Ikzelf ben meer een rustiger type, heb een relatie gehad van 6 jaar. Niet echt aan scharrels gedaan om het zo te zeggen en de laatste jaren aan mijn carrière gewerkt. Maw, op professioneel vlak loopt alles vlot. Mooie job, eigen huis, financieel alles op zijn plooi, dat terzijde...
Eigenlijk is er nooit echt een vuiltje aan de lucht geweest in onze relatie. Af en toe wel eens een discussie, soms had ze eens een depressief moment, maar al bij al was ze stabiel. Zelfs haar ouders en zussen hebben tegen me gezegd sinds ze me kent dat ze veel stabieler is. Ik kom dan ook heel goed overeen met haar familie, en zij met de mijne.
Maar nu komen we bij het probleem terecht. De laatste 2 maanden heeft ze veel wisselende stemmingen. De ene keer euforisch en wil op reis met me, of droomt ze van kinderen, ziet ze een mooie toekomst met me. Het andere moment komt ze zeggen dat ze het niet ziet meer ziet zitten, dat ze haar leventje met de spanning van vroeger mist. Ik zeg haar dan dat ze me moet loslaten als het dat is wat ze wil, maar dan komt ze de dag erna af, zegt ze dat ze spijt heeft dat ze dat gezegd heeft, dat ze gelukkig is met me. Dat ze niet kan geloven dat ze iemand als mij getroffen heeft.
De laatste tijd draait alles rond haar, maar dan wanneer ze zich slecht voelt. Ik laat haar de vrijheid om dingen alleen te doen, maar echt veel goede vriendinnen heeft ze niet, met haar collega's gaat ze soms weg, maar als ik vraag om eens iets samen te doen, dan heeft ze geen tijd of zin. Soms krijgt ze nog eens een bericht van een onenightstand of ex vriendje van vroeger of ze zin had om nog eens af te spreken. Ze antwoordt dan kort dat ze in een relatie zit en er geen behoefte aan heeft. Ik vertrouw haar, maar ik vrees doordat ze nu in een moeilijke periode zit dat ze opeens niet aan de verleiding zal kunnen weerstaan, en voor mij zou dit het einde van de relatie betekenen.
Ik weet dat ze me doodgraag ziet, en ik zie haar nog doodgraag. Ik wist waar ik aan begon, ik kon in het begin van de relatie na haar verhaal gehoord te hebben al gezegd hebben van ik zie toch niet zitten, maar ik heb het niet gedaan en zelfs nu in deze mindere periode kan ik het niet. Ik heb even gedacht dat ze liefde van haar kant over was, heb haar dat ook gevraagd, waar ze negatief op antwoordde. Ze neemt nog altijd haar medicatie, gaat af en toe naar de psycholoog. Maar ik zit de laatste tijd met de leegte over, en als ik erover begin, dan ligt het probleem bij mij volgens haar.
De reden waarom ik mijn verhaal typ is dat ik er eigenlijk bijna nergens mee terecht kan, ik de meningen van andere mensen graag zou horen die ook zo'n partner hebben of gehad hebben. Ik weet dat er reacties zullen komen van loop weg, denk aan je eigen geluk. Maar ik denk nog genoeg aan mezelf, kan genieten van met vrienden iets van sport te doen of kijken. En qua persoon is ze volledig wat ik zoek, ik neem de slechte momenten er wel bij, Maar het is niet gemakkelijk.
Sedert oktober verleden jaar heb ik een relatie met een vrouw van 23. Ikzelf ben er 32. We leerden elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriend en na een eindje gewoon als vrienden tegen elkaar gepraat te hebben zijn we begonnen daten. De klik was er en zijn we een relatie begonnen. In het begin een paar gesprekken gehad over wat we al meegemaakt hebben in ons leven en vorige relaties.
In 1 van die gesprekken vertelde me ze dat ze geen gemakkelijk persoon is om een relatie mee te hebben. Dat er bipolaire stoornis vastgesteld is bij haar toen ze 17 was. Een heel moeilijke periode gehad heeft tussen haar 16de en 21ste. De ene keer depressies, zelfmoordpoging, (gedwongen) opnames. En de bij de momenten dat ze manies had seksuele spanning opzoeken, denken dat ze wereld aankon, haarzelf de belangrijkste persoon vinden, stoppen met school, werken, dan toch weer naar school gaan..
En heeft ze nog eens een slecht ex-vriendje gehad die haar mishandelde.. Ik kan nog een hele lijst verder typen met wat ze allemaal meegemaakt heeft, maw, ze heeft moeilijke jaren achter de rug.
Ikzelf ben meer een rustiger type, heb een relatie gehad van 6 jaar. Niet echt aan scharrels gedaan om het zo te zeggen en de laatste jaren aan mijn carrière gewerkt. Maw, op professioneel vlak loopt alles vlot. Mooie job, eigen huis, financieel alles op zijn plooi, dat terzijde...
Eigenlijk is er nooit echt een vuiltje aan de lucht geweest in onze relatie. Af en toe wel eens een discussie, soms had ze eens een depressief moment, maar al bij al was ze stabiel. Zelfs haar ouders en zussen hebben tegen me gezegd sinds ze me kent dat ze veel stabieler is. Ik kom dan ook heel goed overeen met haar familie, en zij met de mijne.
Maar nu komen we bij het probleem terecht. De laatste 2 maanden heeft ze veel wisselende stemmingen. De ene keer euforisch en wil op reis met me, of droomt ze van kinderen, ziet ze een mooie toekomst met me. Het andere moment komt ze zeggen dat ze het niet ziet meer ziet zitten, dat ze haar leventje met de spanning van vroeger mist. Ik zeg haar dan dat ze me moet loslaten als het dat is wat ze wil, maar dan komt ze de dag erna af, zegt ze dat ze spijt heeft dat ze dat gezegd heeft, dat ze gelukkig is met me. Dat ze niet kan geloven dat ze iemand als mij getroffen heeft.
De laatste tijd draait alles rond haar, maar dan wanneer ze zich slecht voelt. Ik laat haar de vrijheid om dingen alleen te doen, maar echt veel goede vriendinnen heeft ze niet, met haar collega's gaat ze soms weg, maar als ik vraag om eens iets samen te doen, dan heeft ze geen tijd of zin. Soms krijgt ze nog eens een bericht van een onenightstand of ex vriendje van vroeger of ze zin had om nog eens af te spreken. Ze antwoordt dan kort dat ze in een relatie zit en er geen behoefte aan heeft. Ik vertrouw haar, maar ik vrees doordat ze nu in een moeilijke periode zit dat ze opeens niet aan de verleiding zal kunnen weerstaan, en voor mij zou dit het einde van de relatie betekenen.
Ik weet dat ze me doodgraag ziet, en ik zie haar nog doodgraag. Ik wist waar ik aan begon, ik kon in het begin van de relatie na haar verhaal gehoord te hebben al gezegd hebben van ik zie toch niet zitten, maar ik heb het niet gedaan en zelfs nu in deze mindere periode kan ik het niet. Ik heb even gedacht dat ze liefde van haar kant over was, heb haar dat ook gevraagd, waar ze negatief op antwoordde. Ze neemt nog altijd haar medicatie, gaat af en toe naar de psycholoog. Maar ik zit de laatste tijd met de leegte over, en als ik erover begin, dan ligt het probleem bij mij volgens haar.
De reden waarom ik mijn verhaal typ is dat ik er eigenlijk bijna nergens mee terecht kan, ik de meningen van andere mensen graag zou horen die ook zo'n partner hebben of gehad hebben. Ik weet dat er reacties zullen komen van loop weg, denk aan je eigen geluk. Maar ik denk nog genoeg aan mezelf, kan genieten van met vrienden iets van sport te doen of kijken. En qua persoon is ze volledig wat ik zoek, ik neem de slechte momenten er wel bij, Maar het is niet gemakkelijk.
maandag 30 november 2015 16:01
maandag 30 november 2015 16:03
quote:Moiren_ schreef op 30 november 2015 @ 15:56:
[...]
Ziet ze nog regelmatig iemand? Weet diegene van de ontregeling? Wordt haar medicatie bijgesteld?Het was even geleden dat ze nog met iemand gesproken had, maar op mijn aanraden heeft ze binnenkort een afspraak. Naar wat ik weet is haar medicatie nog niet bijgesteld geweest.
[...]
Ziet ze nog regelmatig iemand? Weet diegene van de ontregeling? Wordt haar medicatie bijgesteld?Het was even geleden dat ze nog met iemand gesproken had, maar op mijn aanraden heeft ze binnenkort een afspraak. Naar wat ik weet is haar medicatie nog niet bijgesteld geweest.
maandag 30 november 2015 16:09
quote:Hunniebunnie schreef op 30 november 2015 @ 13:00:
Mijn man heeft ook net die diagnose gehad en is net met medicatie gestart. We hebben 20 heerlijke jaren en nu ruim 3 niet-leuke jaren achter de rug. Maar ook in die 3 jaar zjn er gelukkig ook veel mooie momenten geweest en hopelijk worden dat er weer steeds meer. Maar wat ik zeg: we waren al 20 jaar samen. Jullie kennen elkaar nog maar kort, dus dat is wel een ander verhaal. Als jij je leeg en onzeker voelt, moet je je serieus afvragen of je zo'n leven ziet zitten. En dan heel eerlijk tegen jezelf zijn. Kun en durf je dat?
Is dan redelijk laat vastgesteld geweest bij uw partner als ik eerlijk mag zijn? Wat is je opgevallen eraan dat hij veranderde?
Durf ik het aan, jazeker. Kan ik het aan, ik denk het. Maar is nu nog maar het begin van een periode en ik weet niet echt wat er me te wachten kan staan of ik kan doen. Daarmee dat ik even mijn verhaal postte en hoopte op andere verhalen.
Mijn man heeft ook net die diagnose gehad en is net met medicatie gestart. We hebben 20 heerlijke jaren en nu ruim 3 niet-leuke jaren achter de rug. Maar ook in die 3 jaar zjn er gelukkig ook veel mooie momenten geweest en hopelijk worden dat er weer steeds meer. Maar wat ik zeg: we waren al 20 jaar samen. Jullie kennen elkaar nog maar kort, dus dat is wel een ander verhaal. Als jij je leeg en onzeker voelt, moet je je serieus afvragen of je zo'n leven ziet zitten. En dan heel eerlijk tegen jezelf zijn. Kun en durf je dat?
Is dan redelijk laat vastgesteld geweest bij uw partner als ik eerlijk mag zijn? Wat is je opgevallen eraan dat hij veranderde?
Durf ik het aan, jazeker. Kan ik het aan, ik denk het. Maar is nu nog maar het begin van een periode en ik weet niet echt wat er me te wachten kan staan of ik kan doen. Daarmee dat ik even mijn verhaal postte en hoopte op andere verhalen.
maandag 30 november 2015 18:32
Mijn vriend is bipolair en we zijn al 23 jaar samen. Achteraf gezien had hij al symptomen vanaf zijn puberteit, ik ken hem vanaf zijn 14e maar pas na zijn 30e begonnen die toe te nemen in ernst. Hij krijgt nu nieuwe medicatie omdat hij weer de mist in is gegaan, vorig jaar. Met vervelende nasleep. Toch hou ik heel erg veel van hem en zou absoluut niet zonder hem kunnen. Zelfinzicht is lastig voor hem, hij schaamt zich heel erg en wil het liever onder het tapijt schuiven dat hij 'iets' heeft. Maar dat wordt gelukkiger steeds beter.
De ene bipolair is de andere niet. Er worden twee types onderschieden tegenwoordig, mijn vriend is waarschijnlijk type 2 maar hij heeft nu een nieuwe gespecialiseerde arts. En gaat naar een spv'er. Ik zou graag zien dat hij ook in gesprekstherapie gaat maar eerst maar weer eens helemaal stabiel worden. Dat is ie nu nog niet helemaal. Maar gelukkig gaat het steeds beter en beter en ik ben erg trots op hem. Acceptatie van een diagnose is vet k*t, als je het wilt weten. Ik heb er 4 dus ik kan het weten, ik heb oa cptss. Dus we begrijpen elkaar misschien wat beter omdat we allebei onze problemen hebben.
Wat ik altijd roep, om hem en mezelf te motiveren is: terug naar normaal. Er kunnen gekke dingen gebeuren maar we gaan de volgende dag weer de draad oppakken. Mijn vriend heeft wel veel gedaan waar je van verbaasd staat, maar geen dingen waar je stijl van achterover slaat. Om het zo maar te omschrijven. Het ergste vind ik de momenten dat hij er niet meer wil zijn, maar dat heb ik nu nog maar 3 keer meegemaakt en hij blijft wel bereikbaar. En toen hij heel erg overspannen was en heel erg boos (terecht trouwens hoor) op zijn baas. Hij fantaseerde erover om hem van de trap te kukelen. Hij is goddank nooit echt geweldadig. Maar ik heb hem voor de zekerheid elk half uur maar opgebeld om hem te kalmeren. Dat was echt een vreselijke tijd.
Nu is hij afgekeurd en sindsdien een stuk rustiger. Al kan hij nog steeds blijven hangen in zijn projectjes. Hij heeft nu een klein bootje gekocht om op te knappen, vind ik geweldig. Doe maar wat nuttigs met die overtollige energie. En we hebben onze honden om mee te wandelen. Hij raakt wel eens verdwaald maar hij weet de weg altijd terug te vinden. En hij houdt veel van mij, dat houdt hem wel tegen. Zijn escapade voor de vorige is 4 jaar geleden.
Stress zorgt voor instabiliteit dus wat voor iemand met een bipolaire stoornis erg fijn is, is iemand die stabiel is. Ik ben al jaren stabiel, al heb ik nog steeds vermijdingsgedrag, wat bij cptss hoort, ik heb geen angst enn/of paniekaanvallen meer. En ik heb mijn sh*t iets beter onder controle. Ik ben een vrouw he, ik ging uit mezelf op mijn 16e naar een therapeut en praten is voor mij appeltje eitje. Zie me maar eens de mond te snoeren. Maar hij vindt dat moeilijker. Ik merk dat hij veel heeft aan nonverbale steun, een knuffel, bij hem kruipen en hem vasthouden, sex, masseren, etc. Soms moet ik hem tegemoet komen omdat hij emotioneel op een andere planeet zit. Maar het lukt. Nog steeds.
De ene bipolair is de andere niet. Er worden twee types onderschieden tegenwoordig, mijn vriend is waarschijnlijk type 2 maar hij heeft nu een nieuwe gespecialiseerde arts. En gaat naar een spv'er. Ik zou graag zien dat hij ook in gesprekstherapie gaat maar eerst maar weer eens helemaal stabiel worden. Dat is ie nu nog niet helemaal. Maar gelukkig gaat het steeds beter en beter en ik ben erg trots op hem. Acceptatie van een diagnose is vet k*t, als je het wilt weten. Ik heb er 4 dus ik kan het weten, ik heb oa cptss. Dus we begrijpen elkaar misschien wat beter omdat we allebei onze problemen hebben.
Wat ik altijd roep, om hem en mezelf te motiveren is: terug naar normaal. Er kunnen gekke dingen gebeuren maar we gaan de volgende dag weer de draad oppakken. Mijn vriend heeft wel veel gedaan waar je van verbaasd staat, maar geen dingen waar je stijl van achterover slaat. Om het zo maar te omschrijven. Het ergste vind ik de momenten dat hij er niet meer wil zijn, maar dat heb ik nu nog maar 3 keer meegemaakt en hij blijft wel bereikbaar. En toen hij heel erg overspannen was en heel erg boos (terecht trouwens hoor) op zijn baas. Hij fantaseerde erover om hem van de trap te kukelen. Hij is goddank nooit echt geweldadig. Maar ik heb hem voor de zekerheid elk half uur maar opgebeld om hem te kalmeren. Dat was echt een vreselijke tijd.
Nu is hij afgekeurd en sindsdien een stuk rustiger. Al kan hij nog steeds blijven hangen in zijn projectjes. Hij heeft nu een klein bootje gekocht om op te knappen, vind ik geweldig. Doe maar wat nuttigs met die overtollige energie. En we hebben onze honden om mee te wandelen. Hij raakt wel eens verdwaald maar hij weet de weg altijd terug te vinden. En hij houdt veel van mij, dat houdt hem wel tegen. Zijn escapade voor de vorige is 4 jaar geleden.
Stress zorgt voor instabiliteit dus wat voor iemand met een bipolaire stoornis erg fijn is, is iemand die stabiel is. Ik ben al jaren stabiel, al heb ik nog steeds vermijdingsgedrag, wat bij cptss hoort, ik heb geen angst enn/of paniekaanvallen meer. En ik heb mijn sh*t iets beter onder controle. Ik ben een vrouw he, ik ging uit mezelf op mijn 16e naar een therapeut en praten is voor mij appeltje eitje. Zie me maar eens de mond te snoeren. Maar hij vindt dat moeilijker. Ik merk dat hij veel heeft aan nonverbale steun, een knuffel, bij hem kruipen en hem vasthouden, sex, masseren, etc. Soms moet ik hem tegemoet komen omdat hij emotioneel op een andere planeet zit. Maar het lukt. Nog steeds.
maandag 30 november 2015 18:44
O trouwens, ik merk dat hij manisch aan het worden is, of is, als hij nauwelijks meer op de bank kan zitten. Hij gaat dan praten, uuuuren achter elkaar zonder stoppen, over van alles en nog wat (behalve de dingen waar hij echt mee zit, zucht). Hij praat dan niet snel maar hij blijft maar praten tot ik er kriegel van word. Hij wil dan dat het leven een soort kermisritje is ipv een rustige wandeling. Dus zijn gedrag wordt ietwat puberaal. We krijgen dan ruzie, wat normaal nooit of nauwelijks gebeurt. Hij kan dan ook uit de hoogte doen ineens, terwijl dat niet zijn karakter is.
Er zijn meer dingen waar ik het aan merk maar deze komen nu bij me op. Hij is nu al veel minder manisch namelijk. Hij kan ook liegen als hij echt manisch is. Dat heeft wel pijnlijke momenten opgeleverd maar ik ben wel wat gewend. En ik hang mijn levensgeluk niet alleen op aan hem, ik ben vrij zelfstandig. Bovendien kan ik zelf soms ook gedrag vertonen wat niet bepaald normaal is. Bv ik eet en slaap vaak erg slecht en daar helpt hij mij weer mee. En hij sleept me mee als ik bang ben om ergens heen te gaan.
Als hij depressief wordt, gaat hij dus echt niet in bed liggen ofzo. Hij wil dan over controle over, het begint met de temperatuur in de kamer, de gordijnen open of dicht, kleine dingen gaat hij zich dan aan ergeren. Hij wordt stil, trekt zich terug en wordt sneller boos. En hij wil dan vooral veel slapen. Hij blijft nooit heel lang depressief gelukkig en is nooit opgenomen. Komt ook omdat we voor elkaar kunnen zorgen omdat we beiden afgekeurd zijn. Ik ben iig heel gelukkig met hem, ondanks de escapades. 'Normale' mensen maken ook fouten en doen elkaar ook pijn dus ik vind het niet echt heel bijzonder, maar anderen wel. Ik vind, volg je hart maar laat je hersenen niet achter.
Er zijn meer dingen waar ik het aan merk maar deze komen nu bij me op. Hij is nu al veel minder manisch namelijk. Hij kan ook liegen als hij echt manisch is. Dat heeft wel pijnlijke momenten opgeleverd maar ik ben wel wat gewend. En ik hang mijn levensgeluk niet alleen op aan hem, ik ben vrij zelfstandig. Bovendien kan ik zelf soms ook gedrag vertonen wat niet bepaald normaal is. Bv ik eet en slaap vaak erg slecht en daar helpt hij mij weer mee. En hij sleept me mee als ik bang ben om ergens heen te gaan.
Als hij depressief wordt, gaat hij dus echt niet in bed liggen ofzo. Hij wil dan over controle over, het begint met de temperatuur in de kamer, de gordijnen open of dicht, kleine dingen gaat hij zich dan aan ergeren. Hij wordt stil, trekt zich terug en wordt sneller boos. En hij wil dan vooral veel slapen. Hij blijft nooit heel lang depressief gelukkig en is nooit opgenomen. Komt ook omdat we voor elkaar kunnen zorgen omdat we beiden afgekeurd zijn. Ik ben iig heel gelukkig met hem, ondanks de escapades. 'Normale' mensen maken ook fouten en doen elkaar ook pijn dus ik vind het niet echt heel bijzonder, maar anderen wel. Ik vind, volg je hart maar laat je hersenen niet achter.
maandag 30 november 2015 21:58
Heel lullig maar een kennis van mij heeft tien jaar lang een relatie gehad met een vrouw met borderline en hij zou zeggen: Vlucht,en snel! Niet aardig wel begrijpelijk..
Daarnaast begreep ik dat er voor mensen met deze stoornis tegenwoordig een hele goede, wel langdurige en intensieve, therapie is..
Daarnaast begreep ik dat er voor mensen met deze stoornis tegenwoordig een hele goede, wel langdurige en intensieve, therapie is..
maandag 30 november 2015 22:02
quote:Vivaviaviva schreef op 30 november 2015 @ 21:58:
Heel lullig maar een kennis van mij heeft tien jaar lang een relatie gehad met een vrouw met borderline en hij zou zeggen: Vlucht,en snel! Niet aardig wel begrijpelijk..
Daarnaast begreep ik dat er voor mensen met deze stoornis tegenwoordig een hele goede, wel langdurige en intensieve, therapie is..Dat is wat anders dan een bipolaire stoornis.
Heel lullig maar een kennis van mij heeft tien jaar lang een relatie gehad met een vrouw met borderline en hij zou zeggen: Vlucht,en snel! Niet aardig wel begrijpelijk..
Daarnaast begreep ik dat er voor mensen met deze stoornis tegenwoordig een hele goede, wel langdurige en intensieve, therapie is..Dat is wat anders dan een bipolaire stoornis.
dinsdag 1 december 2015 00:16
quote:Hetisookaltijdwat schreef op 30 november 2015 @ 13:25:
Ik ben getrouwd met een vrouw met een bipolaire stoornis. De stoornis kwam pas later in het huwelijk naar boven. Toen ik haar leerde kennen was ze wel vrij remmingsloos en extreem in haar emoties, maar dat vond ik juist leuk, het paste bij haar en maakte het leven levendig.
Is heel herkenbaar, is ook een van de redenen waarvoor ik voor haar gevallen ben.
quote:Tien jaar later pas begon het mis te gaan, we hadden inmiddels twee kinderen, een huis en een gesetteld leven. Ze kreeg een manische episode en moest gedwongen worden opgenomen. Episode klinkt lekker kort, maar al met al duurt het uitglijden, de manie, de opname en het herstel meer dan een jaar. En tijdens zo'n manie gaat iemand he-le-maal los:
Veelvuldig vreemdgaan, geld uitgeven als water, niet meer slapen, aan een stuk door ratelen over onderwerpen die steeds idioter worden en de hele wereld aankunnen. En ik was de gebeten hond. Als ik iets zei wat haar niet beviel belde ze onmiddelijk de politie. Ik werd beschuldigd van verkrachtingen, mishandelingen van haar en de kinderen en vreemdgaan tegen iedereen die het maar wilde horen. Ze maakte knallende ruzie met mijn ouders en haar ouders, met de buren en op haar werk. Een week of wat later slaagden we erin haar te laten opnemen.
Dan is het nog niet voorbij natuurlijk. Er volgt een eindeloos geteut: weigeren van medicijnen, moeilijke gesprekken met psychiaters, psychologen, maatschappelijk werkers, heen en weer reizen naar de kliniek, je eigen leven en dat van de kinderen op de rit proberen te houden. Dan komt ze drie maanden later weer thuis, te normaal om opgesloten te houden maar te gestoord om samen mee te kunnen leven. Op je tanden bijten, glimlachen en wachten tot ze zichzelf weer heeft terug gevonden.
En dat was nog maar de eerste episode.
Tja, je moet je eigen afweging maken natuurlijk. Iemand met een bipolaire stoornis die braaf z'n medicijnen neemt en probeert een rustig leven te leven te leiden zonder te veel spanningen kan op zich redelijk functioneren in een relatie. Maar manische episodes zijn wel wat meer dan "slechte momenten", ze zijn slopend... voor jou, je relatie, je sociale omgeving, maar vooral ook voor degene die de episodes heeft.Delen hieruit zijn herkenbaar wat ze me verteld heeft, ben je ondertussen nog getrouwd met je vrouw en hoe ging je ermee om? Is wel een stevige episode. Ik hoop dit niet tegen te komen, dat haar medicatie helpt...
Ik ben getrouwd met een vrouw met een bipolaire stoornis. De stoornis kwam pas later in het huwelijk naar boven. Toen ik haar leerde kennen was ze wel vrij remmingsloos en extreem in haar emoties, maar dat vond ik juist leuk, het paste bij haar en maakte het leven levendig.
Is heel herkenbaar, is ook een van de redenen waarvoor ik voor haar gevallen ben.
quote:Tien jaar later pas begon het mis te gaan, we hadden inmiddels twee kinderen, een huis en een gesetteld leven. Ze kreeg een manische episode en moest gedwongen worden opgenomen. Episode klinkt lekker kort, maar al met al duurt het uitglijden, de manie, de opname en het herstel meer dan een jaar. En tijdens zo'n manie gaat iemand he-le-maal los:
Veelvuldig vreemdgaan, geld uitgeven als water, niet meer slapen, aan een stuk door ratelen over onderwerpen die steeds idioter worden en de hele wereld aankunnen. En ik was de gebeten hond. Als ik iets zei wat haar niet beviel belde ze onmiddelijk de politie. Ik werd beschuldigd van verkrachtingen, mishandelingen van haar en de kinderen en vreemdgaan tegen iedereen die het maar wilde horen. Ze maakte knallende ruzie met mijn ouders en haar ouders, met de buren en op haar werk. Een week of wat later slaagden we erin haar te laten opnemen.
Dan is het nog niet voorbij natuurlijk. Er volgt een eindeloos geteut: weigeren van medicijnen, moeilijke gesprekken met psychiaters, psychologen, maatschappelijk werkers, heen en weer reizen naar de kliniek, je eigen leven en dat van de kinderen op de rit proberen te houden. Dan komt ze drie maanden later weer thuis, te normaal om opgesloten te houden maar te gestoord om samen mee te kunnen leven. Op je tanden bijten, glimlachen en wachten tot ze zichzelf weer heeft terug gevonden.
En dat was nog maar de eerste episode.
Tja, je moet je eigen afweging maken natuurlijk. Iemand met een bipolaire stoornis die braaf z'n medicijnen neemt en probeert een rustig leven te leven te leiden zonder te veel spanningen kan op zich redelijk functioneren in een relatie. Maar manische episodes zijn wel wat meer dan "slechte momenten", ze zijn slopend... voor jou, je relatie, je sociale omgeving, maar vooral ook voor degene die de episodes heeft.Delen hieruit zijn herkenbaar wat ze me verteld heeft, ben je ondertussen nog getrouwd met je vrouw en hoe ging je ermee om? Is wel een stevige episode. Ik hoop dit niet tegen te komen, dat haar medicatie helpt...
dinsdag 1 december 2015 00:31
quote:Vivaviaviva schreef op 30 november 2015 @ 21:58:
Heel lullig maar een kennis van mij heeft tien jaar lang een relatie gehad met een vrouw met borderline en hij zou zeggen: Vlucht,en snel! Niet aardig wel begrijpelijk..
Daarnaast begreep ik dat er voor mensen met deze stoornis tegenwoordig een hele goede, wel langdurige en intensieve, therapie is..Ik kan me zo ergeren aan het feit dat zoveel mensen zo weinig weten over psychische aandoeningen. Borderline vergelijken met een bipolaire stoornis is als nijlpaarden met parkieten vergelijken, echt. Als je zo generaliseert, kun je net zo goed iedereen weer gewoon gek noemen ipv dat iedereen een specifieke diagnose krijgt. Scheelt vast geld. Hop, stempel op je voorhoofd: gek. Da's toch gewoon dom? Excusez le mot maar dat vind ik echt. Je gaat toch ook niet zeggen, als je een relatie hebt gehad met iemand met diabetes: noooooit beginnen aan iemand met astma. Zo lastig zijn die mensen, zoveel werk en moeite. Diepe, diepe zucht.
Heel lullig maar een kennis van mij heeft tien jaar lang een relatie gehad met een vrouw met borderline en hij zou zeggen: Vlucht,en snel! Niet aardig wel begrijpelijk..
Daarnaast begreep ik dat er voor mensen met deze stoornis tegenwoordig een hele goede, wel langdurige en intensieve, therapie is..Ik kan me zo ergeren aan het feit dat zoveel mensen zo weinig weten over psychische aandoeningen. Borderline vergelijken met een bipolaire stoornis is als nijlpaarden met parkieten vergelijken, echt. Als je zo generaliseert, kun je net zo goed iedereen weer gewoon gek noemen ipv dat iedereen een specifieke diagnose krijgt. Scheelt vast geld. Hop, stempel op je voorhoofd: gek. Da's toch gewoon dom? Excusez le mot maar dat vind ik echt. Je gaat toch ook niet zeggen, als je een relatie hebt gehad met iemand met diabetes: noooooit beginnen aan iemand met astma. Zo lastig zijn die mensen, zoveel werk en moeite. Diepe, diepe zucht.
dinsdag 1 december 2015 00:54
Trouwens, ik ken genoeg mensen zonder dsm die welwat zouden kunnen hebben aan therapie. Eigenlijk hebben alle mensen wel hun rariteiten. Wat het anders maakt, is dat een stoornis je dagelijkse leven beinvloed. Maar ja, dat doen zoveel zaken. Je hebt ook mensen met een vrrreeeeeeselijke familie. Zit je dan wel aan vast, als het je partner is met the Adams family. Het draait erom dat je het leuk hebt samen, risico's heb je altijd in het leven. Iemand bij voorbaat afwijzen om een psychische aandoening, ik vind het zonde. Zo kun je echt niet 'de ware' filteren hoor. Om een diagnose te krijgen, moet je er namelijk wel eerst om vragen.
Het schijnt zo te zijn dat 5-10% van alle managers een persoonlijkheidsstoornis heeft. Echt waar. Maar die mensen functioneren vaak prima, bv omdat het ze geen barst doet om een hele afdeling te ontslaan, als het moet. Daar liggen ze niet wakker van en dat kan handig zijn. Inlevingsvermogen is niet in elk beroep vereist, soms is het zelfs niet handig om er veel van te hebben. Maar die mensen hebben dus eigenlijk ook gewoon een dsm, alleen dat weten ze zelf niet.
Ongediagnosticeerde mensen lopen overal rond, niemand weet dat ze ietsmankeren, en zelf hebben ze ook vaak geen idee, tot ze op problemen stuiten. Maar dat gebeurt niet altijd. Dus ja, wie weet, To, heb jij ook wel een stoornis maar is die nooit opgemerkt en gediagnosticeerd. Dat is niet onmogelijk iig. Er zijn zat mensen die pas op latere leeftijd hun diagnose krijgen. Ik heb bv cptss en dat brak pas echt op na mijn 25e. Daarvoor had ik alle energie van de wereld en als ik niet sliep en niet at, kon ik evengoed werken.
Er zijn veel spectaculaire verhalen over wat mensen doen als ze manisch zijn maar het verschilt enorm van patient tot patient. Je karakter speelt ook een rol en je levensgeschiedenis ed ook. Mijn vriend is heel intelligent en sociaal en ik denk dat hij om die reden niet met iedereen ruzie gaat maken. Hij vindt het erg belangrijk om beheerst te zijn en netjes enzo, en dat maakt wel uit. Ook al gaan een deel van de normen en waarden de deur uit bij manie, zeker niet alle. Helemaal losgaan vind ik dan ook een overdreven beschijving, voor mijn vriend is dat iig niet zo. Er zijn gewoon gradaties. En het maakt veel uit hoeveel zelfinzicht iemand heeft, vind ik. Alleen dat is wel lastiger als de symptomen niet zo heftig zijn dat iemand opgenomen hoeft te worden. Mijn vriend neemt iig altijd zijn medicatie in en heeft dat nog nooit geweigerd. Hij is zelf verpleegkundige geweest, misschien dat dat ook meetelt.
En wat ook wel belangrijk is, ik zeg het meteen tegen hem als ik signalen zie van manie. Dat vindt hij dan wel niet zo prettig, je kunt nooit helemaal objectief zijn over jezelf. Maar dat moet je wel durven/kunnen/willen. Als je je mond houdt terwijl je partner een zooitje van het leven maakt, dan gaat het natuurlijk mis.
Het schijnt zo te zijn dat 5-10% van alle managers een persoonlijkheidsstoornis heeft. Echt waar. Maar die mensen functioneren vaak prima, bv omdat het ze geen barst doet om een hele afdeling te ontslaan, als het moet. Daar liggen ze niet wakker van en dat kan handig zijn. Inlevingsvermogen is niet in elk beroep vereist, soms is het zelfs niet handig om er veel van te hebben. Maar die mensen hebben dus eigenlijk ook gewoon een dsm, alleen dat weten ze zelf niet.
Ongediagnosticeerde mensen lopen overal rond, niemand weet dat ze ietsmankeren, en zelf hebben ze ook vaak geen idee, tot ze op problemen stuiten. Maar dat gebeurt niet altijd. Dus ja, wie weet, To, heb jij ook wel een stoornis maar is die nooit opgemerkt en gediagnosticeerd. Dat is niet onmogelijk iig. Er zijn zat mensen die pas op latere leeftijd hun diagnose krijgen. Ik heb bv cptss en dat brak pas echt op na mijn 25e. Daarvoor had ik alle energie van de wereld en als ik niet sliep en niet at, kon ik evengoed werken.
Er zijn veel spectaculaire verhalen over wat mensen doen als ze manisch zijn maar het verschilt enorm van patient tot patient. Je karakter speelt ook een rol en je levensgeschiedenis ed ook. Mijn vriend is heel intelligent en sociaal en ik denk dat hij om die reden niet met iedereen ruzie gaat maken. Hij vindt het erg belangrijk om beheerst te zijn en netjes enzo, en dat maakt wel uit. Ook al gaan een deel van de normen en waarden de deur uit bij manie, zeker niet alle. Helemaal losgaan vind ik dan ook een overdreven beschijving, voor mijn vriend is dat iig niet zo. Er zijn gewoon gradaties. En het maakt veel uit hoeveel zelfinzicht iemand heeft, vind ik. Alleen dat is wel lastiger als de symptomen niet zo heftig zijn dat iemand opgenomen hoeft te worden. Mijn vriend neemt iig altijd zijn medicatie in en heeft dat nog nooit geweigerd. Hij is zelf verpleegkundige geweest, misschien dat dat ook meetelt.
En wat ook wel belangrijk is, ik zeg het meteen tegen hem als ik signalen zie van manie. Dat vindt hij dan wel niet zo prettig, je kunt nooit helemaal objectief zijn over jezelf. Maar dat moet je wel durven/kunnen/willen. Als je je mond houdt terwijl je partner een zooitje van het leven maakt, dan gaat het natuurlijk mis.
dinsdag 1 december 2015 01:29
Bedankt voor je reacties, ik heb ze met veel aandacht gelezen.quote:Chiefseattle schreef op 01 december 2015 @ 00:54:
Trouwens, ik ken genoeg mensen zonder dsm die welwat zouden kunnen hebben aan therapie. Eigenlijk hebben alle mensen wel hun rariteiten. Wat het anders maakt, is dat een stoornis je dagelijkse leven beinvloed. Maar ja, dat doen zoveel zaken. Je hebt ook mensen met een vrrreeeeeeselijke familie. Zit je dan wel aan vast, als het je partner is met the Adams family. Het draait erom dat je het leuk hebt samen, risico's heb je altijd in het leven. Iemand bij voorbaat afwijzen om een psychische aandoening, ik vind het zonde. Zo kun je echt niet 'de ware' filteren hoor. Om een diagnose te krijgen, moet je er namelijk wel eerst om vragen.
Het schijnt zo te zijn dat 5-10% van alle managers een persoonlijkheidsstoornis heeft. Echt waar. Maar die mensen functioneren vaak prima, bv omdat het ze geen barst doet om een hele afdeling te ontslaan, als het moet. Daar liggen ze niet wakker van en dat kan handig zijn. Inlevingsvermogen is niet in elk beroep vereist, soms is het zelfs niet handig om er veel van te hebben. Maar die mensen hebben dus eigenlijk ook gewoon een dsm, alleen dat weten ze zelf niet.
Ongediagnosticeerde mensen lopen overal rond, niemand weet dat ze ietsmankeren, en zelf hebben ze ook vaak geen idee, tot ze op problemen stuiten. Maar dat gebeurt niet altijd. Dus ja, wie weet, To, heb jij ook wel een stoornis maar is die nooit opgemerkt en gediagnosticeerd. Dat is niet onmogelijk iig. Er zijn zat mensen die pas op latere leeftijd hun diagnose krijgen. Ik heb bv cptss en dat brak pas echt op na mijn 25e. Daarvoor had ik alle energie van de wereld en als ik niet sliep en niet at, kon ik evengoed werken.
Daar heb je helemaal gelijk in. Misschien heb ik ook wel een stoornis. Ik heb vroeger rond mijn pubertijd lange tijd naar de psycholoog moeten gaan, omdat ik me anders gedroeg. Maar was dan omdat ik als kind moeilijk had met de scheiding van mijn ouders, eigenlijk sta ik daar nooit meer bij stil, ik heb dat een plaats gegeven en heb nu met beide ouders een goede band. Rond mijn 24ste heb ik ook eens bijna in een depressie terecht gekomen, omdat ik overvallen geweest ben en een mes op mijn keel gehad heb. Even anti-depressiva moeten nemen. Ik heb het er lang moeilijk mee gehad, maar sterker uitgekomen, mede ook dankzij vrienden en een begrijpende baas. Eigenlijk is dit daarom dat het met mijn vriendin zo goed klikt omdat ik ergens haar wel begrijp en haar accepteer hoe ze is, maar alles heeft zijn grenzen.
quote:Er zijn veel spectaculaire verhalen over wat mensen doen als ze manisch zijn maar het verschilt enorm van patient tot patient. Je karakter speelt ook een rol en je levensgeschiedenis ed ook. Mijn vriend is heel intelligent en sociaal en ik denk dat hij om die reden niet met iedereen ruzie gaat maken. Hij vindt het erg belangrijk om beheerst te zijn en netjes enzo, en dat maakt wel uit. Ook al gaan een deel van de normen en waarden de deur uit bij manie, zeker niet alle. Helemaal losgaan vind ik dan ook een overdreven beschijving, voor mijn vriend is dat iig niet zo. Er zijn gewoon gradaties. En het maakt veel uit hoeveel zelfinzicht iemand heeft, vind ik. Alleen dat is wel lastiger als de symptomen niet zo heftig zijn dat iemand opgenomen hoeft te worden. Mijn vriend neemt iig altijd zijn medicatie in en heeft dat nog nooit geweigerd. Hij is zelf verpleegkundige geweest, misschien dat dat ook meetelt.
En wat ook wel belangrijk is, ik zeg het meteen tegen hem als ik signalen zie van manie. Dat vindt hij dan wel niet zo prettig, je kunt nooit helemaal objectief zijn over jezelf. Maar dat moet je wel durven/kunnen/willen. Als je je mond houdt terwijl je partner een zooitje van het leven maakt, dan gaat het natuurlijk mis.Ik denk persoonlijk dat mijn vriendin richting een manie aan het gaan is. Ik heb haar dit ook al gezegd, de symptomen zijn er als ik het lijstje op ups and downs mag geloven. Het is een mooie vrouw, krijgt veel aandacht als ze weggaat met collega's en (voorlopig) kan ze de verleiding weerstaan, en ze begrijpt me als ik dan mijn bezorgdheid uit, alhoewel ze dan in verdediging schiet en zegt dat ze wel genoeg aandacht aan mij geeft.
Trouwens, ik ken genoeg mensen zonder dsm die welwat zouden kunnen hebben aan therapie. Eigenlijk hebben alle mensen wel hun rariteiten. Wat het anders maakt, is dat een stoornis je dagelijkse leven beinvloed. Maar ja, dat doen zoveel zaken. Je hebt ook mensen met een vrrreeeeeeselijke familie. Zit je dan wel aan vast, als het je partner is met the Adams family. Het draait erom dat je het leuk hebt samen, risico's heb je altijd in het leven. Iemand bij voorbaat afwijzen om een psychische aandoening, ik vind het zonde. Zo kun je echt niet 'de ware' filteren hoor. Om een diagnose te krijgen, moet je er namelijk wel eerst om vragen.
Het schijnt zo te zijn dat 5-10% van alle managers een persoonlijkheidsstoornis heeft. Echt waar. Maar die mensen functioneren vaak prima, bv omdat het ze geen barst doet om een hele afdeling te ontslaan, als het moet. Daar liggen ze niet wakker van en dat kan handig zijn. Inlevingsvermogen is niet in elk beroep vereist, soms is het zelfs niet handig om er veel van te hebben. Maar die mensen hebben dus eigenlijk ook gewoon een dsm, alleen dat weten ze zelf niet.
Ongediagnosticeerde mensen lopen overal rond, niemand weet dat ze ietsmankeren, en zelf hebben ze ook vaak geen idee, tot ze op problemen stuiten. Maar dat gebeurt niet altijd. Dus ja, wie weet, To, heb jij ook wel een stoornis maar is die nooit opgemerkt en gediagnosticeerd. Dat is niet onmogelijk iig. Er zijn zat mensen die pas op latere leeftijd hun diagnose krijgen. Ik heb bv cptss en dat brak pas echt op na mijn 25e. Daarvoor had ik alle energie van de wereld en als ik niet sliep en niet at, kon ik evengoed werken.
Daar heb je helemaal gelijk in. Misschien heb ik ook wel een stoornis. Ik heb vroeger rond mijn pubertijd lange tijd naar de psycholoog moeten gaan, omdat ik me anders gedroeg. Maar was dan omdat ik als kind moeilijk had met de scheiding van mijn ouders, eigenlijk sta ik daar nooit meer bij stil, ik heb dat een plaats gegeven en heb nu met beide ouders een goede band. Rond mijn 24ste heb ik ook eens bijna in een depressie terecht gekomen, omdat ik overvallen geweest ben en een mes op mijn keel gehad heb. Even anti-depressiva moeten nemen. Ik heb het er lang moeilijk mee gehad, maar sterker uitgekomen, mede ook dankzij vrienden en een begrijpende baas. Eigenlijk is dit daarom dat het met mijn vriendin zo goed klikt omdat ik ergens haar wel begrijp en haar accepteer hoe ze is, maar alles heeft zijn grenzen.
quote:Er zijn veel spectaculaire verhalen over wat mensen doen als ze manisch zijn maar het verschilt enorm van patient tot patient. Je karakter speelt ook een rol en je levensgeschiedenis ed ook. Mijn vriend is heel intelligent en sociaal en ik denk dat hij om die reden niet met iedereen ruzie gaat maken. Hij vindt het erg belangrijk om beheerst te zijn en netjes enzo, en dat maakt wel uit. Ook al gaan een deel van de normen en waarden de deur uit bij manie, zeker niet alle. Helemaal losgaan vind ik dan ook een overdreven beschijving, voor mijn vriend is dat iig niet zo. Er zijn gewoon gradaties. En het maakt veel uit hoeveel zelfinzicht iemand heeft, vind ik. Alleen dat is wel lastiger als de symptomen niet zo heftig zijn dat iemand opgenomen hoeft te worden. Mijn vriend neemt iig altijd zijn medicatie in en heeft dat nog nooit geweigerd. Hij is zelf verpleegkundige geweest, misschien dat dat ook meetelt.
En wat ook wel belangrijk is, ik zeg het meteen tegen hem als ik signalen zie van manie. Dat vindt hij dan wel niet zo prettig, je kunt nooit helemaal objectief zijn over jezelf. Maar dat moet je wel durven/kunnen/willen. Als je je mond houdt terwijl je partner een zooitje van het leven maakt, dan gaat het natuurlijk mis.Ik denk persoonlijk dat mijn vriendin richting een manie aan het gaan is. Ik heb haar dit ook al gezegd, de symptomen zijn er als ik het lijstje op ups and downs mag geloven. Het is een mooie vrouw, krijgt veel aandacht als ze weggaat met collega's en (voorlopig) kan ze de verleiding weerstaan, en ze begrijpt me als ik dan mijn bezorgdheid uit, alhoewel ze dan in verdediging schiet en zegt dat ze wel genoeg aandacht aan mij geeft.
dinsdag 1 december 2015 02:01
Da's lastig he. Want bij manie hoort ook prikkelbaarheid dus commentaar wordt niet erg gewaardeerd. Ik vind dat mijn vriend steeds onredelijker wordt bij manie. Maar zelf vindt ie vaak van niet. En ja, hoe overtuig je iemand ervan dat ze onredelijk zijn?
Laatst vroeg ik aan hem, weet je nog waarom je bent doorverwezen naar die arts? Nou daar moest ie even over nadenken. En hij heeft het zelfs gevraagd aan zijn arts. Dat is gewoon die overtuiging dat het allemaal best goed gaat. Dat is wel frustrerend, hoe manischer hij is, hoe lastiger hij te overtuigen is dat hij manisch is. Voorkomen is dus beter dan genezen, maar ja, helemaal voorkomen, kan ook niet. En genezen ook niet natuurlijk.
Een rustig leeftempo, structuur, goed slapen, goed eten, etc, is erg belangrijk. En dan is het eigenlijk zo, dat is voor veel chronische aandoeningen het beste recept. Soms vraag ik hem om geen beslissingen te nemen zonder overleg met mij, als ik aanvoel dat hij onrust heeft. Maar ja, hij is ook gewoon een volwassen man die zelf mag beslissen natuurlijk, hij hoeft niet alles te overleggen. Ik ben voordat ik afgekeurd ben zelf begeleider geweest en dat is wel handig. Alleen wil ik wel gewoon zijn vriendin zijn en niet zijn hulpverlener, daarom gaat hij ook naar een arts en een spv-er. Het enige wat ik altijd doe, is hem zijn medicatie geven. We hebben allebei medicatie nodig dus dat is wel handig want dat doen we tegelijk.
Maar goed, we zijn wel een apart stel natuurlijk, want ik heb ook een gebruiksaanwijzing. Ik schrik sowieso niet zo snel van menselijke gedragingen en ik heb als begeleider ook genoeg mensen met een stoornis meegemaakt natuurlijk.
Wat je zou kunnen doen, is erop aandringen dat ze bv telefonisch bereikbaar blijft, of vragen of ze je belt op een vast tijdstip. En haar vragen om naar haar arts/behandelaar te gaan om te kijken of aanpassing van haar medicatie nodig is. Heb je al eens een manische periode met haar meegemaakt? En gebruikt ze dan drugs/meer alcohol? Dat maakt het namelijk erger dus ik vind dat je iemand daar zeker op aan mag spreken. Maar wat ook kan helpen, neem haar mee uit en/of maak er thuis een feestje van. Dat kan ervoor zorgen dat ze lol met jou wil maken ipv met anderen. En dan kun je zorgen dat de lol die ze maakt, wel veilig en gezond is.
Wat dat betreft, heeft mijn vriend mijn leven ook verrijkt. Ik heb door hem geleerd meer lol te maken in het leven. We hebben op sexueel gebied samen heel wat geexperimenteerd bv. En hij is echt een bourgondier, ik ben wat truttiger. Een ding is zeker, saai is hij nooit. Soms gaat ie ineens het hele huis opruimen en schoonmaken, heerlijk toch? Of zoals laatst, heeft ie ineens een bootje op de kop getikt. Was ook echt een koopje. Dus nu ga ik leren bootje varen. Dat is wel een voordeel, vind ik, de energie die hij dan heeft, sleept mij uit de depressie en angst.
Laatst vroeg ik aan hem, weet je nog waarom je bent doorverwezen naar die arts? Nou daar moest ie even over nadenken. En hij heeft het zelfs gevraagd aan zijn arts. Dat is gewoon die overtuiging dat het allemaal best goed gaat. Dat is wel frustrerend, hoe manischer hij is, hoe lastiger hij te overtuigen is dat hij manisch is. Voorkomen is dus beter dan genezen, maar ja, helemaal voorkomen, kan ook niet. En genezen ook niet natuurlijk.
Een rustig leeftempo, structuur, goed slapen, goed eten, etc, is erg belangrijk. En dan is het eigenlijk zo, dat is voor veel chronische aandoeningen het beste recept. Soms vraag ik hem om geen beslissingen te nemen zonder overleg met mij, als ik aanvoel dat hij onrust heeft. Maar ja, hij is ook gewoon een volwassen man die zelf mag beslissen natuurlijk, hij hoeft niet alles te overleggen. Ik ben voordat ik afgekeurd ben zelf begeleider geweest en dat is wel handig. Alleen wil ik wel gewoon zijn vriendin zijn en niet zijn hulpverlener, daarom gaat hij ook naar een arts en een spv-er. Het enige wat ik altijd doe, is hem zijn medicatie geven. We hebben allebei medicatie nodig dus dat is wel handig want dat doen we tegelijk.
Maar goed, we zijn wel een apart stel natuurlijk, want ik heb ook een gebruiksaanwijzing. Ik schrik sowieso niet zo snel van menselijke gedragingen en ik heb als begeleider ook genoeg mensen met een stoornis meegemaakt natuurlijk.
Wat je zou kunnen doen, is erop aandringen dat ze bv telefonisch bereikbaar blijft, of vragen of ze je belt op een vast tijdstip. En haar vragen om naar haar arts/behandelaar te gaan om te kijken of aanpassing van haar medicatie nodig is. Heb je al eens een manische periode met haar meegemaakt? En gebruikt ze dan drugs/meer alcohol? Dat maakt het namelijk erger dus ik vind dat je iemand daar zeker op aan mag spreken. Maar wat ook kan helpen, neem haar mee uit en/of maak er thuis een feestje van. Dat kan ervoor zorgen dat ze lol met jou wil maken ipv met anderen. En dan kun je zorgen dat de lol die ze maakt, wel veilig en gezond is.
Wat dat betreft, heeft mijn vriend mijn leven ook verrijkt. Ik heb door hem geleerd meer lol te maken in het leven. We hebben op sexueel gebied samen heel wat geexperimenteerd bv. En hij is echt een bourgondier, ik ben wat truttiger. Een ding is zeker, saai is hij nooit. Soms gaat ie ineens het hele huis opruimen en schoonmaken, heerlijk toch? Of zoals laatst, heeft ie ineens een bootje op de kop getikt. Was ook echt een koopje. Dus nu ga ik leren bootje varen. Dat is wel een voordeel, vind ik, de energie die hij dan heeft, sleept mij uit de depressie en angst.
dinsdag 1 december 2015 09:23
quote:Kadder2772 schreef op 01 december 2015 @ 00:16:
Delen hieruit zijn herkenbaar wat ze me verteld heeft, ben je ondertussen nog getrouwd met je vrouw en hoe ging je ermee om? Is wel een stevige episode. Ik hoop dit niet tegen te komen, dat haar medicatie helpt...
Ik ben nog steeds met haar getrouwd. We zijn 10 jaar, twee opnames en een stuk of vier "bijna-uitglijders" verder. Ze slikt geen medicijnen.
Voor mij is de relatie nooit meer echt leuk geworden. Ten eerste omdat ik een hoop heb moeten "vergeven" van hetgene wat ze tijdens haar manies heeft uitgespookt, ze was immers niet verantwoordelijk voor haar gedrag. Ten tweede omdat je niet meer jezelf kan zijn in een relatie als deze, je bent er voortdurend op gespitst dat de stemmingen van je partner niet teveel uit de hand lopen. Is ze niet te vrolijk, te neerslachtig, slaapt ze wel goed, wordt het niet teveel, moet ik iets overnemen. Je let op je woorden, je matigt je gedrag.
Sommige mensen schijnen het fijn te vinden om de zorgverlenende kant in de relatie te zijn, ik vind het niet zo geweldig. Maar goed, we modderen voort.
Delen hieruit zijn herkenbaar wat ze me verteld heeft, ben je ondertussen nog getrouwd met je vrouw en hoe ging je ermee om? Is wel een stevige episode. Ik hoop dit niet tegen te komen, dat haar medicatie helpt...
Ik ben nog steeds met haar getrouwd. We zijn 10 jaar, twee opnames en een stuk of vier "bijna-uitglijders" verder. Ze slikt geen medicijnen.
Voor mij is de relatie nooit meer echt leuk geworden. Ten eerste omdat ik een hoop heb moeten "vergeven" van hetgene wat ze tijdens haar manies heeft uitgespookt, ze was immers niet verantwoordelijk voor haar gedrag. Ten tweede omdat je niet meer jezelf kan zijn in een relatie als deze, je bent er voortdurend op gespitst dat de stemmingen van je partner niet teveel uit de hand lopen. Is ze niet te vrolijk, te neerslachtig, slaapt ze wel goed, wordt het niet teveel, moet ik iets overnemen. Je let op je woorden, je matigt je gedrag.
Sommige mensen schijnen het fijn te vinden om de zorgverlenende kant in de relatie te zijn, ik vind het niet zo geweldig. Maar goed, we modderen voort.
dinsdag 1 december 2015 09:54
quote:Hetisookaltijdwat schreef op 01 december 2015 @ 09:23:
[...]
Ik ben nog steeds met haar getrouwd. We zijn 10 jaar, twee opnames en een stuk of vier "bijna-uitglijders" verder. Ze slikt geen medicijnen.
Voor mij is de relatie nooit meer echt leuk geworden. Ten eerste omdat ik een hoop heb moeten "vergeven" van hetgene wat ze tijdens haar manies heeft uitgespookt, ze was immers niet verantwoordelijk voor haar gedrag. Ten tweede omdat je niet meer jezelf kan zijn in een relatie als deze, je bent er voortdurend op gespitst dat de stemmingen van je partner niet teveel uit de hand lopen. Is ze niet te vrolijk, te neerslachtig, slaapt ze wel goed, wordt het niet teveel, moet ik iets overnemen. Je let op je woorden, je matigt je gedrag.
Sommige mensen schijnen het fijn te vinden om de zorgverlenende kant in de relatie te zijn, ik vind het niet zo geweldig. Maar goed, we modderen voort.
Als ik eerlijk ben, denk ik dat je hier zorgzaamheid/zorgverlenen verwart met jezelf opofferen / je eigen grenzen verschuiven. Ik bedoel het echt niet lullig hoor, want het lijkt me een hele moeilijke situatie. Het siert je ook, dat je zoveel voor je vrouw wilt doen. Maar als ik je zo lees, is dit voor jou niet haalbaar op de lange termijn en dat lijkt me niet gek, maar wel zorgelijk. Juist in het verhaal van bv. Chiefseatlle lees ik dat ze samen een balans hebben gevonden waar ze allebei mee kunnen leven. Waar ruimte is voor het gevoel van beide partners. Dat zij ziek is betekent niet dat jij er ineens niet meer toe doet.
Je kunt niet van je vrouw verwachten dat haar stemmingen altijd stabiel zullen zijn. Dat heeft ze helaas zelf ook niet in de hand. Wat je wel mag verwachten - vind ik - is dat ze actief aan haar herstel/stabilititeit werkt. Bijvoorbeeld door medicijnen te slikken en professionele hulp te accepteren. Zodat ze ook een partner voor jou kan zijn. En een moeder voor jullie kinderen. Het is goed om rekening te houden met haar stoornis, maar je hoeft jezelf er niet voor weg te cijferen, dan is dit geen goede balans voor jullie allebei.
Besef ook dat jij je kinderen leert hoe je met deze ziekte omgaat. Als jij je steeds weer opoffert voor je vrouw, jouw gevoel wegschuift voor haar, leer je je kinderen dat ook te doen. Dan leer je ze dat de ziekte van haar moeder haar gevoel belangrijker maakt dan dat van hen. Dat is niet wat je wilt denk ik. Als ik jou was zou ik me afvragen wat voor jou de ziekte van je vrouw dragelijker zou maken. Bespreek dat met haar op een moment dat ze goed in haar vel zit en maak duidelijke afspraken, evt. samen met een behandelaar. Daar mag je ook best consequenties aan verbinden, want nogmaals, dat zij ziek is betekent niet dat jouw behoeften/gevoelens niet belangrijk zijn. Ze zijn juist belangrijk, om de relatie in evenwicht te houden.
En nogmaals, ik bedoel het niet als kritiek of om jou de schuld in de schoenen te schuiven. Maar wel om je misschien een opening te geven je eigen gevoel wat serieuzer te nemen. Ik heb zelf een soortgelijke stoornis en ik zou nooit willen dat iemand voor mij zo op zijn/haar tenen moest lopen. Dat gun ik jou ook niet.
[...]
Ik ben nog steeds met haar getrouwd. We zijn 10 jaar, twee opnames en een stuk of vier "bijna-uitglijders" verder. Ze slikt geen medicijnen.
Voor mij is de relatie nooit meer echt leuk geworden. Ten eerste omdat ik een hoop heb moeten "vergeven" van hetgene wat ze tijdens haar manies heeft uitgespookt, ze was immers niet verantwoordelijk voor haar gedrag. Ten tweede omdat je niet meer jezelf kan zijn in een relatie als deze, je bent er voortdurend op gespitst dat de stemmingen van je partner niet teveel uit de hand lopen. Is ze niet te vrolijk, te neerslachtig, slaapt ze wel goed, wordt het niet teveel, moet ik iets overnemen. Je let op je woorden, je matigt je gedrag.
Sommige mensen schijnen het fijn te vinden om de zorgverlenende kant in de relatie te zijn, ik vind het niet zo geweldig. Maar goed, we modderen voort.
Als ik eerlijk ben, denk ik dat je hier zorgzaamheid/zorgverlenen verwart met jezelf opofferen / je eigen grenzen verschuiven. Ik bedoel het echt niet lullig hoor, want het lijkt me een hele moeilijke situatie. Het siert je ook, dat je zoveel voor je vrouw wilt doen. Maar als ik je zo lees, is dit voor jou niet haalbaar op de lange termijn en dat lijkt me niet gek, maar wel zorgelijk. Juist in het verhaal van bv. Chiefseatlle lees ik dat ze samen een balans hebben gevonden waar ze allebei mee kunnen leven. Waar ruimte is voor het gevoel van beide partners. Dat zij ziek is betekent niet dat jij er ineens niet meer toe doet.
Je kunt niet van je vrouw verwachten dat haar stemmingen altijd stabiel zullen zijn. Dat heeft ze helaas zelf ook niet in de hand. Wat je wel mag verwachten - vind ik - is dat ze actief aan haar herstel/stabilititeit werkt. Bijvoorbeeld door medicijnen te slikken en professionele hulp te accepteren. Zodat ze ook een partner voor jou kan zijn. En een moeder voor jullie kinderen. Het is goed om rekening te houden met haar stoornis, maar je hoeft jezelf er niet voor weg te cijferen, dan is dit geen goede balans voor jullie allebei.
Besef ook dat jij je kinderen leert hoe je met deze ziekte omgaat. Als jij je steeds weer opoffert voor je vrouw, jouw gevoel wegschuift voor haar, leer je je kinderen dat ook te doen. Dan leer je ze dat de ziekte van haar moeder haar gevoel belangrijker maakt dan dat van hen. Dat is niet wat je wilt denk ik. Als ik jou was zou ik me afvragen wat voor jou de ziekte van je vrouw dragelijker zou maken. Bespreek dat met haar op een moment dat ze goed in haar vel zit en maak duidelijke afspraken, evt. samen met een behandelaar. Daar mag je ook best consequenties aan verbinden, want nogmaals, dat zij ziek is betekent niet dat jouw behoeften/gevoelens niet belangrijk zijn. Ze zijn juist belangrijk, om de relatie in evenwicht te houden.
En nogmaals, ik bedoel het niet als kritiek of om jou de schuld in de schoenen te schuiven. Maar wel om je misschien een opening te geven je eigen gevoel wat serieuzer te nemen. Ik heb zelf een soortgelijke stoornis en ik zou nooit willen dat iemand voor mij zo op zijn/haar tenen moest lopen. Dat gun ik jou ook niet.
dinsdag 1 december 2015 12:42
quote:Chiefseattle schreef op 01 december 2015 @ 02:01:
Da's lastig he. Want bij manie hoort ook prikkelbaarheid dus commentaar wordt niet erg gewaardeerd. Ik vind dat mijn vriend steeds onredelijker wordt bij manie. Maar zelf vindt ie vaak van niet. En ja, hoe overtuig je iemand ervan dat ze onredelijk zijn?
Laatst vroeg ik aan hem, weet je nog waarom je bent doorverwezen naar die arts? Nou daar moest ie even over nadenken. En hij heeft het zelfs gevraagd aan zijn arts. Dat is gewoon die overtuiging dat het allemaal best goed gaat. Dat is wel frustrerend, hoe manischer hij is, hoe lastiger hij te overtuigen is dat hij manisch is. Voorkomen is dus beter dan genezen, maar ja, helemaal voorkomen, kan ook niet. En genezen ook niet natuurlijk.
Volledig gelijk hierin. Ik zal haar die vraag ook eens stellen wanneer en hoe ze de vorige keer doorverwezen geweest is.
quote:Een rustig leeftempo, structuur, goed slapen, goed eten, etc, is erg belangrijk. En dan is het eigenlijk zo, dat is voor veel chronische aandoeningen het beste recept. Soms vraag ik hem om geen beslissingen te nemen zonder overleg met mij, als ik aanvoel dat hij onrust heeft. Maar ja, hij is ook gewoon een volwassen man die zelf mag beslissen natuurlijk, hij hoeft niet alles te overleggen. Ik ben voordat ik afgekeurd ben zelf begeleider geweest en dat is wel handig. Alleen wil ik wel gewoon zijn vriendin zijn en niet zijn hulpverlener, daarom gaat hij ook naar een arts en een spv-er. Het enige wat ik altijd doe, is hem zijn medicatie geven. We hebben allebei medicatie nodig dus dat is wel handig want dat doen we tegelijk.
Maar goed, we zijn wel een apart stel natuurlijk, want ik heb ook een gebruiksaanwijzing. Ik schrik sowieso niet zo snel van menselijke gedragingen en ik heb als begeleider ook genoeg mensen met een stoornis meegemaakt natuurlijk.
Wat je zou kunnen doen, is erop aandringen dat ze bv telefonisch bereikbaar blijft, of vragen of ze je belt op een vast tijdstip. En haar vragen om naar haar arts/behandelaar te gaan om te kijken of aanpassing van haar medicatie nodig is. Heb je al eens een manische periode met haar meegemaakt? En gebruikt ze dan drugs/meer alcohol? Dat maakt het namelijk erger dus ik vind dat je iemand daar zeker op aan mag spreken. Maar wat ook kan helpen, neem haar mee uit en/of maak er thuis een feestje van. Dat kan ervoor zorgen dat ze lol met jou wil maken ipv met anderen. En dan kun je zorgen dat de lol die ze maakt, wel veilig en gezond is.
Wat dat betreft, heeft mijn vriend mijn leven ook verrijkt. Ik heb door hem geleerd meer lol te maken in het leven. We hebben op sexueel gebied samen heel wat geexperimenteerd bv. En hij is echt een bourgondier, ik ben wat truttiger. Een ding is zeker, saai is hij nooit. Soms gaat ie ineens het hele huis opruimen en schoonmaken, heerlijk toch? Of zoals laatst, heeft ie ineens een bootje op de kop getikt. Was ook echt een koopje. Dus nu ga ik leren bootje varen. Dat is wel een voordeel, vind ik, de energie die hij dan heeft, sleept mij uit de depressie en angst.
Nee, dit is de eerste keer dat ik een (begin) van een manische periode meemaak. In haar vorige manische periodes zocht ze altijd de spanning van seks en in mindere mate alcohol. Aan drugs heeft ze gelukkig nooit begonnen. Daar ben ik al heel blij voor. Aan alcohol kan ze ook relatief goed weerstaan, behalve als ze uitgaat, dan zou ze haar grens eens overschrijden, zoals de laatste keren ze weggeweest is, maar ze vroeg dan zelf in het begin van de avond of ik haar wilde komen ophalen. Moest het niet gelukt zijn om haar op te halen zou ze waarschijnlijk niet drinken.
Het is voor mij ook een feit dat ze mijn leven verrijkt heeft, zowel op seksueel vlak als op bourgondisch vlak. Ik heb met haar al meer restaurants gedaan in 1 jaar dan in de 31 jaar ervoor :p
Da's lastig he. Want bij manie hoort ook prikkelbaarheid dus commentaar wordt niet erg gewaardeerd. Ik vind dat mijn vriend steeds onredelijker wordt bij manie. Maar zelf vindt ie vaak van niet. En ja, hoe overtuig je iemand ervan dat ze onredelijk zijn?
Laatst vroeg ik aan hem, weet je nog waarom je bent doorverwezen naar die arts? Nou daar moest ie even over nadenken. En hij heeft het zelfs gevraagd aan zijn arts. Dat is gewoon die overtuiging dat het allemaal best goed gaat. Dat is wel frustrerend, hoe manischer hij is, hoe lastiger hij te overtuigen is dat hij manisch is. Voorkomen is dus beter dan genezen, maar ja, helemaal voorkomen, kan ook niet. En genezen ook niet natuurlijk.
Volledig gelijk hierin. Ik zal haar die vraag ook eens stellen wanneer en hoe ze de vorige keer doorverwezen geweest is.
quote:Een rustig leeftempo, structuur, goed slapen, goed eten, etc, is erg belangrijk. En dan is het eigenlijk zo, dat is voor veel chronische aandoeningen het beste recept. Soms vraag ik hem om geen beslissingen te nemen zonder overleg met mij, als ik aanvoel dat hij onrust heeft. Maar ja, hij is ook gewoon een volwassen man die zelf mag beslissen natuurlijk, hij hoeft niet alles te overleggen. Ik ben voordat ik afgekeurd ben zelf begeleider geweest en dat is wel handig. Alleen wil ik wel gewoon zijn vriendin zijn en niet zijn hulpverlener, daarom gaat hij ook naar een arts en een spv-er. Het enige wat ik altijd doe, is hem zijn medicatie geven. We hebben allebei medicatie nodig dus dat is wel handig want dat doen we tegelijk.
Maar goed, we zijn wel een apart stel natuurlijk, want ik heb ook een gebruiksaanwijzing. Ik schrik sowieso niet zo snel van menselijke gedragingen en ik heb als begeleider ook genoeg mensen met een stoornis meegemaakt natuurlijk.
Wat je zou kunnen doen, is erop aandringen dat ze bv telefonisch bereikbaar blijft, of vragen of ze je belt op een vast tijdstip. En haar vragen om naar haar arts/behandelaar te gaan om te kijken of aanpassing van haar medicatie nodig is. Heb je al eens een manische periode met haar meegemaakt? En gebruikt ze dan drugs/meer alcohol? Dat maakt het namelijk erger dus ik vind dat je iemand daar zeker op aan mag spreken. Maar wat ook kan helpen, neem haar mee uit en/of maak er thuis een feestje van. Dat kan ervoor zorgen dat ze lol met jou wil maken ipv met anderen. En dan kun je zorgen dat de lol die ze maakt, wel veilig en gezond is.
Wat dat betreft, heeft mijn vriend mijn leven ook verrijkt. Ik heb door hem geleerd meer lol te maken in het leven. We hebben op sexueel gebied samen heel wat geexperimenteerd bv. En hij is echt een bourgondier, ik ben wat truttiger. Een ding is zeker, saai is hij nooit. Soms gaat ie ineens het hele huis opruimen en schoonmaken, heerlijk toch? Of zoals laatst, heeft ie ineens een bootje op de kop getikt. Was ook echt een koopje. Dus nu ga ik leren bootje varen. Dat is wel een voordeel, vind ik, de energie die hij dan heeft, sleept mij uit de depressie en angst.
Nee, dit is de eerste keer dat ik een (begin) van een manische periode meemaak. In haar vorige manische periodes zocht ze altijd de spanning van seks en in mindere mate alcohol. Aan drugs heeft ze gelukkig nooit begonnen. Daar ben ik al heel blij voor. Aan alcohol kan ze ook relatief goed weerstaan, behalve als ze uitgaat, dan zou ze haar grens eens overschrijden, zoals de laatste keren ze weggeweest is, maar ze vroeg dan zelf in het begin van de avond of ik haar wilde komen ophalen. Moest het niet gelukt zijn om haar op te halen zou ze waarschijnlijk niet drinken.
Het is voor mij ook een feit dat ze mijn leven verrijkt heeft, zowel op seksueel vlak als op bourgondisch vlak. Ik heb met haar al meer restaurants gedaan in 1 jaar dan in de 31 jaar ervoor :p
dinsdag 1 december 2015 12:53
quote:Hetisookaltijdwat schreef op 01 december 2015 @ 09:23:
[...]
Ik ben nog steeds met haar getrouwd. We zijn 10 jaar, twee opnames en een stuk of vier "bijna-uitglijders" verder. Ze slikt geen medicijnen.
Voor mij is de relatie nooit meer echt leuk geworden. Ten eerste omdat ik een hoop heb moeten "vergeven" van hetgene wat ze tijdens haar manies heeft uitgespookt, ze was immers niet verantwoordelijk voor haar gedrag. Ten tweede omdat je niet meer jezelf kan zijn in een relatie als deze, je bent er voortdurend op gespitst dat de stemmingen van je partner niet teveel uit de hand lopen. Is ze niet te vrolijk, te neerslachtig, slaapt ze wel goed, wordt het niet teveel, moet ik iets overnemen. Je let op je woorden, je matigt je gedrag.
Sommige mensen schijnen het fijn te vinden om de zorgverlenende kant in de relatie te zijn, ik vind het niet zo geweldig. Maar goed, we modderen voort.Ok, ik sta met mijn mond vol tanden... Wat sterk dat je dan toch nog bij je partner bent ondanks alle moeilijkheden. Ik zou het ook niet geweldig vinden om de zorgverlenende partner te zijn, ik wil er zijn, maar alles heeft zijn grenzen natuurlijk...
[...]
Ik ben nog steeds met haar getrouwd. We zijn 10 jaar, twee opnames en een stuk of vier "bijna-uitglijders" verder. Ze slikt geen medicijnen.
Voor mij is de relatie nooit meer echt leuk geworden. Ten eerste omdat ik een hoop heb moeten "vergeven" van hetgene wat ze tijdens haar manies heeft uitgespookt, ze was immers niet verantwoordelijk voor haar gedrag. Ten tweede omdat je niet meer jezelf kan zijn in een relatie als deze, je bent er voortdurend op gespitst dat de stemmingen van je partner niet teveel uit de hand lopen. Is ze niet te vrolijk, te neerslachtig, slaapt ze wel goed, wordt het niet teveel, moet ik iets overnemen. Je let op je woorden, je matigt je gedrag.
Sommige mensen schijnen het fijn te vinden om de zorgverlenende kant in de relatie te zijn, ik vind het niet zo geweldig. Maar goed, we modderen voort.Ok, ik sta met mijn mond vol tanden... Wat sterk dat je dan toch nog bij je partner bent ondanks alle moeilijkheden. Ik zou het ook niet geweldig vinden om de zorgverlenende partner te zijn, ik wil er zijn, maar alles heeft zijn grenzen natuurlijk...
dinsdag 1 december 2015 13:13
quote:Kadder2772 schreef op 30 november 2015 @ 16:09:
[...]
Is dan redelijk laat vastgesteld geweest bij uw partner als ik eerlijk mag zijn? Wat is je opgevallen eraan dat hij veranderde?
Durf ik het aan, jazeker. Kan ik het aan, ik denk het. Maar is nu nog maar het begin van een periode en ik weet niet echt wat er me te wachten kan staan of ik kan doen. Daarmee dat ik even mijn verhaal postte en hoopte op andere verhalen.
Klopt! Ik had al veel eerder het vermoeden, maar helaas is mijn man eerst bij een psycholoog terechtgekomen die alleen maar slap meelulde (sorry) en daarna bij een psychiater die ook niet doorpakte. Dus we hebben voor mijn gevoel bijna 2 jaar verloren en dat vind ik nogal wat.
De veranderingen..... Waar zal ik beginnen.... Mijn man is (was) altijd een ontzettend attente man, met wie ik vaf de 1e date urenlang achter elkaar kon kletsen. Op een gegeven moment is er op zijn werk een heel heftig arbeidsconflict ontstaan, waaraan óók een collega van mijn man schuld heeft. Het is zelfs tot een rechtszaak gekomen. Mijn man vroeg me op een gegeven moment of ik een aantal mails wilde printen voor zijn advocaat. Terwijl ik dat deed, zag ik ook wat van de teksten in die mails. Ik schrok me rot. De taal die mijn man daarin gebruikte....echt te zot voor woorden! Inhoudelijk had hij wel gelijk en dat was ook de uitspraak van de rechter. Maar ik was behoorlijk van slag door wat ik had gelezen. Mijn man zat inmiddels thuis en was behoorlijk aangeslagen door alles. En dat uitte hij steeds vreemder: zuur, wraakzuchtig zelfs. Hij sliep steeds slechter (normaal gesproken slaapt hij als een os), dronk heel veel, begon steeds vreemder uit zijn ogen te kijken. Soms trof ik hem 's nachts beneden aan tafel aan, met een kaarsje aan lezend in Latijnse boeken, de bijbel, van alles. Dan onderstreepte hij teksten, of schreef teksten over en plakte die op de keukenkastjes. Voelde zich superieur, dacht dat hij alle wereldproblemen doorgrondde. Hij wetd steeds meer een wandelend ego, heel dominant en gewoon eng. Nachtenlang de hort op, dan pas tegen 5-6 uur terug en een gat in de dag slapen. Ik moest proberen het gewone leven (ik naar mijn werk, de kinderen naar school) voort te zetten.
Ik kan nog uren doorgaan. Hij heeft met een bijl op straat staan zwaaien, ons 'verkleed' als landloper soort-van ontvoerd.... Er is niet genoeg ruimte hier om echt goed uit te leggen hoe het allemaal verliep.
Maar op een nacht maakte hij me wakker en zei letterlijk: "help me, het gaat niet goed met me!" Vreselijk, maar ik was tegelijkertijd zó opgelucht! Toen kwam dus die psycholoog, later die psychiater. Dat schoot allemaal niet op. Pas deze zomer kwam hij bij een echt goede psychiater. Die pakte het heel goed en zorgvuldig aan. Dat kostte ook tijd, maar nu werd er tenminste heel gericht doorgepakt. Vijf dagen geleden is mijn man met lithium beginnen, een stemmingsregulator. Hij voelt zich, sinds die nacht dat hij me wakkermaakte, vaak down. Niet de hele tijd, maar het komt steeds terug en echt blij is hij nauwelijks. Toch hebben we alweer heel veel leuke momenten meegemaakt. Hij zit ook niet thuis op de bank, maar werkt (tijdelijk contract), dwingt zichzelf op te staan, aan de slag te gaan. Is ontzettend lief en geduldig met de kinderen. Het is in dat opzicht mijn man weer, maar dan wel met een donderwolk(je) boven zijn hoofd. Hij is heel optimistisch over de medicijnen, solliciteert hard en blijft hoopvol. Het feit dat hij zelf zo hard meewerkt aan genezing en het feit dat we elkaar al zó lang kennen en het zó lang fijn hebben gehad, maakt dat we nog samen zijn. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet nog eens zo'n lange manische periode wil en kan doormaken. Dan kies ik voor rust voor de kinderen en mezelf. Maar ik hoop vooral dat het zo ver niet meer komt, want uit elkaar gaan is ook echt het laatste wat ik wil. Maar er kan een punt komen waarop ik dat als de beste oplossing zie, met name voor de kinderen.
En daarom ben ik zo benieuwd hoe jij, als je nog maar net met iemand bent, aan een dergelijk leven wil beginnen, TO?
[...]
Is dan redelijk laat vastgesteld geweest bij uw partner als ik eerlijk mag zijn? Wat is je opgevallen eraan dat hij veranderde?
Durf ik het aan, jazeker. Kan ik het aan, ik denk het. Maar is nu nog maar het begin van een periode en ik weet niet echt wat er me te wachten kan staan of ik kan doen. Daarmee dat ik even mijn verhaal postte en hoopte op andere verhalen.
Klopt! Ik had al veel eerder het vermoeden, maar helaas is mijn man eerst bij een psycholoog terechtgekomen die alleen maar slap meelulde (sorry) en daarna bij een psychiater die ook niet doorpakte. Dus we hebben voor mijn gevoel bijna 2 jaar verloren en dat vind ik nogal wat.
De veranderingen..... Waar zal ik beginnen.... Mijn man is (was) altijd een ontzettend attente man, met wie ik vaf de 1e date urenlang achter elkaar kon kletsen. Op een gegeven moment is er op zijn werk een heel heftig arbeidsconflict ontstaan, waaraan óók een collega van mijn man schuld heeft. Het is zelfs tot een rechtszaak gekomen. Mijn man vroeg me op een gegeven moment of ik een aantal mails wilde printen voor zijn advocaat. Terwijl ik dat deed, zag ik ook wat van de teksten in die mails. Ik schrok me rot. De taal die mijn man daarin gebruikte....echt te zot voor woorden! Inhoudelijk had hij wel gelijk en dat was ook de uitspraak van de rechter. Maar ik was behoorlijk van slag door wat ik had gelezen. Mijn man zat inmiddels thuis en was behoorlijk aangeslagen door alles. En dat uitte hij steeds vreemder: zuur, wraakzuchtig zelfs. Hij sliep steeds slechter (normaal gesproken slaapt hij als een os), dronk heel veel, begon steeds vreemder uit zijn ogen te kijken. Soms trof ik hem 's nachts beneden aan tafel aan, met een kaarsje aan lezend in Latijnse boeken, de bijbel, van alles. Dan onderstreepte hij teksten, of schreef teksten over en plakte die op de keukenkastjes. Voelde zich superieur, dacht dat hij alle wereldproblemen doorgrondde. Hij wetd steeds meer een wandelend ego, heel dominant en gewoon eng. Nachtenlang de hort op, dan pas tegen 5-6 uur terug en een gat in de dag slapen. Ik moest proberen het gewone leven (ik naar mijn werk, de kinderen naar school) voort te zetten.
Ik kan nog uren doorgaan. Hij heeft met een bijl op straat staan zwaaien, ons 'verkleed' als landloper soort-van ontvoerd.... Er is niet genoeg ruimte hier om echt goed uit te leggen hoe het allemaal verliep.
Maar op een nacht maakte hij me wakker en zei letterlijk: "help me, het gaat niet goed met me!" Vreselijk, maar ik was tegelijkertijd zó opgelucht! Toen kwam dus die psycholoog, later die psychiater. Dat schoot allemaal niet op. Pas deze zomer kwam hij bij een echt goede psychiater. Die pakte het heel goed en zorgvuldig aan. Dat kostte ook tijd, maar nu werd er tenminste heel gericht doorgepakt. Vijf dagen geleden is mijn man met lithium beginnen, een stemmingsregulator. Hij voelt zich, sinds die nacht dat hij me wakkermaakte, vaak down. Niet de hele tijd, maar het komt steeds terug en echt blij is hij nauwelijks. Toch hebben we alweer heel veel leuke momenten meegemaakt. Hij zit ook niet thuis op de bank, maar werkt (tijdelijk contract), dwingt zichzelf op te staan, aan de slag te gaan. Is ontzettend lief en geduldig met de kinderen. Het is in dat opzicht mijn man weer, maar dan wel met een donderwolk(je) boven zijn hoofd. Hij is heel optimistisch over de medicijnen, solliciteert hard en blijft hoopvol. Het feit dat hij zelf zo hard meewerkt aan genezing en het feit dat we elkaar al zó lang kennen en het zó lang fijn hebben gehad, maakt dat we nog samen zijn. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet nog eens zo'n lange manische periode wil en kan doormaken. Dan kies ik voor rust voor de kinderen en mezelf. Maar ik hoop vooral dat het zo ver niet meer komt, want uit elkaar gaan is ook echt het laatste wat ik wil. Maar er kan een punt komen waarop ik dat als de beste oplossing zie, met name voor de kinderen.
En daarom ben ik zo benieuwd hoe jij, als je nog maar net met iemand bent, aan een dergelijk leven wil beginnen, TO?
dinsdag 1 december 2015 16:09
Ik ben verliefd geworden op haar door haar manier van praten en denken, haar karakter, haar zin voor initiatief. Dat ze rechtuit is wanneer haar iets niet bevalt (soms een beetje te grof, maar tot nu toe nog nooit op een leugen kunnen betrappen). De eerste maanden waren fantastisch, nog nooit meegemaakt. Ze kan soms over vanalles en nog wat spreken. Ik ben een meer stiller type, maar ik vind het zalig dat er bijna geen stil moment is als we samen zijn.
Eigenlijk is ze niet echt een romantisch type, ik heb zo van mijn momenten. Maar wanneer ik haar eens met iets kleins verras en de tranen van geluk in haar ogen zie, dan maakt mij dat ook gelukkig. En soms kan ze dan ook eens met iets kleins uit de hoek komen.
De fonkelingen in onze ogen als we elkaar zien, tot enkele weken geleden, maar zelfs nu soms nog.
Dat is ook de reden dat ik nog van haar hou. Ik hoop dat die mooie momenten nog terug keren, en wil er nog veel mooie maken.
Ergens heb ik ook de veerkracht gezien wanneer ze haar ontslag gekregen had, maar niet bij de pakken is blijven zitten maar volop gesolliciteerd had en de week erna al een nieuwe job gevonden had.
Eigenlijk komt ze soms heel zelfzeker over, maar aan de andere kant heeft ze ook zo'n klein hartje.
Dus eigenlijk heb ik al wat reserve om een moeilijke periode te overbruggen.
Eigenlijk is ze niet echt een romantisch type, ik heb zo van mijn momenten. Maar wanneer ik haar eens met iets kleins verras en de tranen van geluk in haar ogen zie, dan maakt mij dat ook gelukkig. En soms kan ze dan ook eens met iets kleins uit de hoek komen.
De fonkelingen in onze ogen als we elkaar zien, tot enkele weken geleden, maar zelfs nu soms nog.
Dat is ook de reden dat ik nog van haar hou. Ik hoop dat die mooie momenten nog terug keren, en wil er nog veel mooie maken.
Ergens heb ik ook de veerkracht gezien wanneer ze haar ontslag gekregen had, maar niet bij de pakken is blijven zitten maar volop gesolliciteerd had en de week erna al een nieuwe job gevonden had.
Eigenlijk komt ze soms heel zelfzeker over, maar aan de andere kant heeft ze ook zo'n klein hartje.
Dus eigenlijk heb ik al wat reserve om een moeilijke periode te overbruggen.
dinsdag 1 december 2015 16:46
dinsdag 1 december 2015 17:05
quote:niemandisperfect schreef op 01 december 2015 @ 16:46:
[...]
Volgens mij is het meer. Je past je gedrag aan aan haar. Pas dan wel op om jezelf uiteindelijk niet te verliezen want dat is wel een valkuil.Klopt. Dat is voor mij ook de reden waarom ik niet nog eens zo'n lange manische periode mee wil/ga maken. Dat is mijn grens.
[...]
Volgens mij is het meer. Je past je gedrag aan aan haar. Pas dan wel op om jezelf uiteindelijk niet te verliezen want dat is wel een valkuil.Klopt. Dat is voor mij ook de reden waarom ik niet nog eens zo'n lange manische periode mee wil/ga maken. Dat is mijn grens.
vrijdag 4 december 2015 00:21
Enkele dagen geleden schreef ik dat ik genoeg reserve heb om een moeilijke periode te overbruggen, maar begin mezelf erop te betrappen dat ik het mezelf persoonlijk begin te nemen. Het contact vermindert, de spontane intimiteit staat op laag pitje, ze begint me bij mijn voornaam te noemen, terwijl ze anders altijd een koosnaam gebruikt, ze gaat nu opeens sporten, terwijl ze dat al maanden niet gedaan heeft, is constant met haar gsm en pc bezig en kan dan niet slapen... Vergeet bepaalde zaken.
Het is alsof ik op een paar weken tijd niets meer beteken. En als ik dat aankaart, dan heb ik een probleem? Kan ik haar voor een keuze zetten? Ik probeer mezelf te blijven, ik probeer gewoon te doen, als ze belt, dan is het meestal omdat ze een probleem heeft, dan doe ik mijn best om te luisteren en heeft ze geen probleem, dan is ze kort...
Ik denk erover om eens een paar dagen niets van me te laten horen, maar dat is ook geen optie denk ik?
Het is alsof ik op een paar weken tijd niets meer beteken. En als ik dat aankaart, dan heb ik een probleem? Kan ik haar voor een keuze zetten? Ik probeer mezelf te blijven, ik probeer gewoon te doen, als ze belt, dan is het meestal omdat ze een probleem heeft, dan doe ik mijn best om te luisteren en heeft ze geen probleem, dan is ze kort...
Ik denk erover om eens een paar dagen niets van me te laten horen, maar dat is ook geen optie denk ik?
