Relaties
alle pijlers
Lotgenoten om samen het liefdesverdriet te overwinnen
dinsdag 1 december 2015 11:23
Zo voelt het inderdaad. Ik wil antwoorden. Hoewel hij het gevoel heeft niet goed genoeg voor mij te zijn, heb ik het gevoel dat ik niet goed genoeg voor hem ben. Alles heb ik voor hem gedaan. Ik heb hem alle liefde gegeven die ik had, ik steunde hem in zijn werk, zijn fitness en nog zoveel andere dingen. Hij durft nooit risico's te nemen dus ik ga hem altijd een duwtje in de rug. Als hij financieel wat minder was, kocht ik wat dingetjes voor hem. Ik stond altijd klaar voor hem. Terwijl dat bij hem iets minder was. Vaak had ik het gevoel dat hij zijn fitness en eetschema's op de eerste plaats zette. Ik heb het vaak genoeg daarover gehad maar ik kreeg steeds het verwijt dat ik hem die 2 uurtjes moest gunnen. Maar het waren er eerder 4. Daarnaast konden we nooit gezellig gaan uiteten omdat hij zich moest houden aan zijn eetschema. We konden nooit een weekendje weg omdat hij dan zijn trainingen zou moeten overslaan. Ik heb dit in al die tijd gewoon gedaan voor hem. Ik deed dat graag en met liefde. En ik steunde hem daar zo in. En als hij na 9 jaar nog steeds niet ziet hoeveel ik van hem hou en na 9 jaar nog steeds niet weet of ik wel diegene ben voor hem, dan word ik echt verdrietig. Sommige vrienden zeggen: dit komt nog wel goed. Hij heeft gewoon wat cold feet omdat het toch wat realistischer is aan het worden, het hele samenwonen, risico's nemen enz. Andere vrienden, die ook zijn verhaal hebben gehoord, zeggen eerder: jullie zijn toch te verschillend, dit gaat nooit meer goed komen, dat het überhaupt 9 jaar heeft geduurd vinden ze dan vreemd. Dat doet pijn om te horen
dinsdag 1 december 2015 11:28
quote:hodgepodge schreef op 01 december 2015 @ 11:23:
Zo voelt het inderdaad. Ik wil antwoorden. Hoewel hij het gevoel heeft niet goed genoeg voor mij te zijn, heb ik het gevoel dat ik niet goed genoeg voor hem ben. Alles heb ik voor hem gedaan. Ik heb hem alle liefde gegeven die ik had, ik steunde hem in zijn werk, zijn fitness en nog zoveel andere dingen. Hij durft nooit risico's te nemen dus ik ga hem altijd een duwtje in de rug. Als hij financieel wat minder was, kocht ik wat dingetjes voor hem. Ik stond altijd klaar voor hem. Terwijl dat bij hem iets minder was. Vaak had ik het gevoel dat hij zijn fitness en eetschema's op de eerste plaats zette. Ik heb het vaak genoeg daarover gehad maar ik kreeg steeds het verwijt dat ik hem die 2 uurtjes moest gunnen. Maar het waren er eerder 4. Daarnaast konden we nooit gezellig gaan uiteten omdat hij zich moest houden aan zijn eetschema. We konden nooit een weekendje weg omdat hij dan zijn trainingen zou moeten overslaan. Ik heb dit in al die tijd gewoon gedaan voor hem. Ik deed dat graag en met liefde. En ik steunde hem daar zo in. En als hij na 9 jaar nog steeds niet ziet hoeveel ik van hem hou en na 9 jaar nog steeds niet weet of ik wel diegene ben voor hem, dan word ik echt verdrietig. Sommige vrienden zeggen: dit komt nog wel goed. Hij heeft gewoon wat cold feet omdat het toch wat realistischer is aan het worden, het hele samenwonen, risico's nemen enz. Andere vrienden, die ook zijn verhaal hebben gehoord, zeggen eerder: jullie zijn toch te verschillend, dit gaat nooit meer goed komen, dat het überhaupt 9 jaar heeft geduurd vinden ze dan vreemd. Dat doet pijn om te horenGa niet wachten op een kerel die niet 100% voor jou gaat. Zoals ik het lees heb jij je best gedaan in je relatie, je hebt het geprobeerd leuk te maken. Maar waarschijnlijk paste jullie niet bij elkaar in jullie levensstijlen. Als hij zijn fitness en zijn eetschema's zo enorm serieus nam dat de relatie eronder leed, dan mag achter je oren gaan krabben of hij wel de ware was. Het is en blijft heel rot dat na 9 jaar het gestrand is, maar ik betwijfel of je wel oprecht gelukkig zou zijn geworden in deze relatie. Als je al het gevoel had dat je niet op zijn eerste plaats stond en hij doet daar niks mee, dan tsja...
Zo voelt het inderdaad. Ik wil antwoorden. Hoewel hij het gevoel heeft niet goed genoeg voor mij te zijn, heb ik het gevoel dat ik niet goed genoeg voor hem ben. Alles heb ik voor hem gedaan. Ik heb hem alle liefde gegeven die ik had, ik steunde hem in zijn werk, zijn fitness en nog zoveel andere dingen. Hij durft nooit risico's te nemen dus ik ga hem altijd een duwtje in de rug. Als hij financieel wat minder was, kocht ik wat dingetjes voor hem. Ik stond altijd klaar voor hem. Terwijl dat bij hem iets minder was. Vaak had ik het gevoel dat hij zijn fitness en eetschema's op de eerste plaats zette. Ik heb het vaak genoeg daarover gehad maar ik kreeg steeds het verwijt dat ik hem die 2 uurtjes moest gunnen. Maar het waren er eerder 4. Daarnaast konden we nooit gezellig gaan uiteten omdat hij zich moest houden aan zijn eetschema. We konden nooit een weekendje weg omdat hij dan zijn trainingen zou moeten overslaan. Ik heb dit in al die tijd gewoon gedaan voor hem. Ik deed dat graag en met liefde. En ik steunde hem daar zo in. En als hij na 9 jaar nog steeds niet ziet hoeveel ik van hem hou en na 9 jaar nog steeds niet weet of ik wel diegene ben voor hem, dan word ik echt verdrietig. Sommige vrienden zeggen: dit komt nog wel goed. Hij heeft gewoon wat cold feet omdat het toch wat realistischer is aan het worden, het hele samenwonen, risico's nemen enz. Andere vrienden, die ook zijn verhaal hebben gehoord, zeggen eerder: jullie zijn toch te verschillend, dit gaat nooit meer goed komen, dat het überhaupt 9 jaar heeft geduurd vinden ze dan vreemd. Dat doet pijn om te horenGa niet wachten op een kerel die niet 100% voor jou gaat. Zoals ik het lees heb jij je best gedaan in je relatie, je hebt het geprobeerd leuk te maken. Maar waarschijnlijk paste jullie niet bij elkaar in jullie levensstijlen. Als hij zijn fitness en zijn eetschema's zo enorm serieus nam dat de relatie eronder leed, dan mag achter je oren gaan krabben of hij wel de ware was. Het is en blijft heel rot dat na 9 jaar het gestrand is, maar ik betwijfel of je wel oprecht gelukkig zou zijn geworden in deze relatie. Als je al het gevoel had dat je niet op zijn eerste plaats stond en hij doet daar niks mee, dan tsja...
A smooth sea never made a skilled sailor.
dinsdag 1 december 2015 11:34
Misschien pasten we niet zo bij elkaar. Maar ik vond het absoluut niet erg van zijn eetschema's en trainingen. Ik had het gevoel niet dat de relatie hieronder leed. Op een of andere manier kon ik er altijd heel mooi rondplannen. Ik heb namelijk een heel druk beroep. En als hij klaar was met trainen, was ik ook klaar met werken. Maar wat me wel stoorde was dat ik het gevoel had dat als er echt iets met mij gebeurd, dat ik dan te horen kreeg: euhm ik moet nog even trainen en dan kom ik u wel helpen. Maar in zo een situatie zijn we nooit terecht gekomen. Dus ik weet eigenlijk niet hoe hij gereageerd zou hebben. Ondertussen probeer ik zoveel dingen te zoeken waarom de relatie gestrand is. Want ik was tot die dag zeer gelukkig en tevreden met mijn relatie.
dinsdag 1 december 2015 15:39
quote:Pier95 schreef op 01 december 2015 @ 11:01:
[...]
Zulke momenten zijn gewoon erg pijnlijk... Het zit nog een beetje in je systeem dat je dat direct met hem associeert...
Ik ben ook een bang dat ik niemand meer ga tegenkomen. Ik ben altijd een beetje een buitenbeentje met alles geweest. Dingen waar de meeste studenten van houden, staan mij totaal niet aan. Of zulke dingen zoals muzieksmaak of hobby's. Daarnaast ben ik een regelrechte ramp in daten. Met mijn ex heb ik ook nooit echt gedate. We kenden elkaar via vrienden, we ondernamen wat samen met die vrienden. Spraken elkaar via Facebook, spraken bij hem thuis af om eens een filmpje te kijken. Van het één kwam het ander, we kenden elkaar nog maar 1,5 maand toen we iets kregen. Veel te kort als ik zo terugkijk. Maar we gingen er beide in op een manier van: 'yolo, we zien wel wat dit wordt.' Maar het is toch bizar hoe snel iets serieus kan worden... Het hele daten is gewoon niks voor mij, het voelt gewoon te geforceerd heb ik het idee... Hetgeen wat ik wel fijn vond is dat ik een maatje had om dingen mee te ondernemen. Dagje dolfinarium, dagje Londen, zomervakantie. Gewoon die dagjes weg...
Ook dat is herkenbaar. Je vraagt je af of je nog wel iemand gaat ontmoeten waar je dat bij voelt, iemand waar je het net zo fijn mee gaat hebben (alleen denkend aan de fijne momenten dan).
Weer in het openbaar komen is moeilijk ja. Dat gaat bij mij nu wel goed. Maar die eerste weken vond ik het al vreselijk als ik een supermarkt in moest. Vooral niemand aankijken en zo snel mogelijk weer naar buiten.
[...]
Zulke momenten zijn gewoon erg pijnlijk... Het zit nog een beetje in je systeem dat je dat direct met hem associeert...
Ik ben ook een bang dat ik niemand meer ga tegenkomen. Ik ben altijd een beetje een buitenbeentje met alles geweest. Dingen waar de meeste studenten van houden, staan mij totaal niet aan. Of zulke dingen zoals muzieksmaak of hobby's. Daarnaast ben ik een regelrechte ramp in daten. Met mijn ex heb ik ook nooit echt gedate. We kenden elkaar via vrienden, we ondernamen wat samen met die vrienden. Spraken elkaar via Facebook, spraken bij hem thuis af om eens een filmpje te kijken. Van het één kwam het ander, we kenden elkaar nog maar 1,5 maand toen we iets kregen. Veel te kort als ik zo terugkijk. Maar we gingen er beide in op een manier van: 'yolo, we zien wel wat dit wordt.' Maar het is toch bizar hoe snel iets serieus kan worden... Het hele daten is gewoon niks voor mij, het voelt gewoon te geforceerd heb ik het idee... Hetgeen wat ik wel fijn vond is dat ik een maatje had om dingen mee te ondernemen. Dagje dolfinarium, dagje Londen, zomervakantie. Gewoon die dagjes weg...
Ook dat is herkenbaar. Je vraagt je af of je nog wel iemand gaat ontmoeten waar je dat bij voelt, iemand waar je het net zo fijn mee gaat hebben (alleen denkend aan de fijne momenten dan).
Weer in het openbaar komen is moeilijk ja. Dat gaat bij mij nu wel goed. Maar die eerste weken vond ik het al vreselijk als ik een supermarkt in moest. Vooral niemand aankijken en zo snel mogelijk weer naar buiten.
dinsdag 1 december 2015 15:49
quote:hodgepodge schreef op 01 december 2015 @ 11:34:
Misschien pasten we niet zo bij elkaar. Maar ik vond het absoluut niet erg van zijn eetschema's en trainingen. Ik had het gevoel niet dat de relatie hieronder leed. Op een of andere manier kon ik er altijd heel mooi rondplannen. Ik heb namelijk een heel druk beroep. En als hij klaar was met trainen, was ik ook klaar met werken. Maar wat me wel stoorde was dat ik het gevoel had dat als er echt iets met mij gebeurd, dat ik dan te horen kreeg: euhm ik moet nog even trainen en dan kom ik u wel helpen. Maar in zo een situatie zijn we nooit terecht gekomen. Dus ik weet eigenlijk niet hoe hij gereageerd zou hebben. Ondertussen probeer ik zoveel dingen te zoeken waarom de relatie gestrand is. Want ik was tot die dag zeer gelukkig en tevreden met mijn relatie.
Ook ik was gelukkig in mijn relatie, maar als ik dan ga denken waren er toch wel dingen die niet goed zaten. Heel tegenstrijdig eigenlijk. Als mijn partner ergens mee zat, mocht ze daar dagen, zelfs weken over huilen en klagen en had ik daar alle geduld mee. Ik heb haar zelfs maanden gesteund over een en hetzelfde issue dat haar moeder en haar tante ruzie hadden. Als ik ergens mee zat, mocht ik daar een kwartiertje over klagen en dan moest het klaar zijn.
Zij viel elke keer weer in een put en ik trok haar eruit. Met alle liefde. Maar toen ik het moeilijk had met die cursus die zij ging doen en de intimiteit daarin, leek ze me te steunen (wel 2 hele weken) en zette ze ineens plotseling een punt achter de relatie.
Dus tja, ondanks dat ik gelukkig was, was niet alles goed in de relatie. Maar ik had geen ervaring met lange relaties, dus ik wist niet hoe het 'hoorde' te zijn. Of het normaal was zoals het tussen ons was of dat het ook anders kon.
Misschien pasten we niet zo bij elkaar. Maar ik vond het absoluut niet erg van zijn eetschema's en trainingen. Ik had het gevoel niet dat de relatie hieronder leed. Op een of andere manier kon ik er altijd heel mooi rondplannen. Ik heb namelijk een heel druk beroep. En als hij klaar was met trainen, was ik ook klaar met werken. Maar wat me wel stoorde was dat ik het gevoel had dat als er echt iets met mij gebeurd, dat ik dan te horen kreeg: euhm ik moet nog even trainen en dan kom ik u wel helpen. Maar in zo een situatie zijn we nooit terecht gekomen. Dus ik weet eigenlijk niet hoe hij gereageerd zou hebben. Ondertussen probeer ik zoveel dingen te zoeken waarom de relatie gestrand is. Want ik was tot die dag zeer gelukkig en tevreden met mijn relatie.
Ook ik was gelukkig in mijn relatie, maar als ik dan ga denken waren er toch wel dingen die niet goed zaten. Heel tegenstrijdig eigenlijk. Als mijn partner ergens mee zat, mocht ze daar dagen, zelfs weken over huilen en klagen en had ik daar alle geduld mee. Ik heb haar zelfs maanden gesteund over een en hetzelfde issue dat haar moeder en haar tante ruzie hadden. Als ik ergens mee zat, mocht ik daar een kwartiertje over klagen en dan moest het klaar zijn.
Zij viel elke keer weer in een put en ik trok haar eruit. Met alle liefde. Maar toen ik het moeilijk had met die cursus die zij ging doen en de intimiteit daarin, leek ze me te steunen (wel 2 hele weken) en zette ze ineens plotseling een punt achter de relatie.
Dus tja, ondanks dat ik gelukkig was, was niet alles goed in de relatie. Maar ik had geen ervaring met lange relaties, dus ik wist niet hoe het 'hoorde' te zijn. Of het normaal was zoals het tussen ons was of dat het ook anders kon.
dinsdag 1 december 2015 17:21
quote:Ruby5224 schreef op 01 december 2015 @ 15:39:
[...]
Ook dat is herkenbaar. Je vraagt je af of je nog wel iemand gaat ontmoeten waar je dat bij voelt, iemand waar je het net zo fijn mee gaat hebben (alleen denkend aan de fijne momenten dan).
Weer in het openbaar komen is moeilijk ja. Dat gaat bij mij nu wel goed. Maar die eerste weken vond ik het al vreselijk als ik een supermarkt in moest. Vooral niemand aankijken en zo snel mogelijk weer naar buiten.
Enerzijds is het zo fijn dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, maar anderzijds vind ik het ook rot dat jullie zich ook zo voelen.
Het vervelende/goede is dat ik een bijbaantje heb in de supermarkt. Ik moet wel oogcontact hebben met mensen. Deze week hoef ik pas zaterdag te werken voor 6 uurtjes. Het is even een kwestie van een masker opzetten, meestal voel ik mij daarna wel redelijk oké. Een kwestie van: fake it until you make it. Ik vind het namelijk echt niet kunnen om in een supermarkt te werken en dan chagrijnig te zijn. Ik vind dat ook vervelend als medewerkers chagrijnig zijn, en niet vrolijk en beleefd.
Ik wil eigenlijk best graag terug naar school, maar ik ben bang dat emoties mij soms overspoelen waardoor ik midden tijdens een college instort... Ik moet sowieso nog even contact opnemen met de decaan, als mijn studie hieronder gaat lijden dan is er tenminste weet van op school.
[...]
Ook dat is herkenbaar. Je vraagt je af of je nog wel iemand gaat ontmoeten waar je dat bij voelt, iemand waar je het net zo fijn mee gaat hebben (alleen denkend aan de fijne momenten dan).
Weer in het openbaar komen is moeilijk ja. Dat gaat bij mij nu wel goed. Maar die eerste weken vond ik het al vreselijk als ik een supermarkt in moest. Vooral niemand aankijken en zo snel mogelijk weer naar buiten.
Enerzijds is het zo fijn dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, maar anderzijds vind ik het ook rot dat jullie zich ook zo voelen.
Het vervelende/goede is dat ik een bijbaantje heb in de supermarkt. Ik moet wel oogcontact hebben met mensen. Deze week hoef ik pas zaterdag te werken voor 6 uurtjes. Het is even een kwestie van een masker opzetten, meestal voel ik mij daarna wel redelijk oké. Een kwestie van: fake it until you make it. Ik vind het namelijk echt niet kunnen om in een supermarkt te werken en dan chagrijnig te zijn. Ik vind dat ook vervelend als medewerkers chagrijnig zijn, en niet vrolijk en beleefd.
Ik wil eigenlijk best graag terug naar school, maar ik ben bang dat emoties mij soms overspoelen waardoor ik midden tijdens een college instort... Ik moet sowieso nog even contact opnemen met de decaan, als mijn studie hieronder gaat lijden dan is er tenminste weet van op school.
A smooth sea never made a skilled sailor.
dinsdag 1 december 2015 17:48
quote:Pier95 schreef op 01 december 2015 @ 17:21:
[...]
Enerzijds is het zo fijn dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, maar anderzijds vind ik het ook rot dat jullie zich ook zo voelen.
Het vervelende/goede is dat ik een bijbaantje heb in de supermarkt. Ik moet wel oogcontact hebben met mensen. Deze week hoef ik pas zaterdag te werken voor 6 uurtjes. Het is even een kwestie van een masker opzetten, meestal voel ik mij daarna wel redelijk oké. Een kwestie van: fake it until you make it. Ik vind het namelijk echt niet kunnen om in een supermarkt te werken en dan chagrijnig te zijn. Ik vind dat ook vervelend als medewerkers chagrijnig zijn, en niet vrolijk en beleefd.
Ik wil eigenlijk best graag terug naar school, maar ik ben bang dat emoties mij soms overspoelen waardoor ik midden tijdens een college instort... Ik moet sowieso nog even contact opnemen met de decaan, als mijn studie hieronder gaat lijden dan is er tenminste weet van op school.
Lieve pier95 probeer, hoe moeilijk het ook is, wel de dingen die je houvast geven (studie/werk) door te laten gaan , dat is ontzettend belangrijk voor jezelf en voor je toekomst!
Toen het net voorbij was bij mij toen had ik juist ontzettend veel aan mijn werk, namelijk afleiding en het gevoel van 'dit gaat tenminste wel goed' . Als ik thuis ga zitten ga ik me alleen maar meer en meer ellendig voelen.
Ik heb vandaag wel iets stoms gedaan, hem gesmst dat ik aan hem dacht... En hij heeft er niet op gereageerd.. pfff.. had ik het maar niet gedaan, maar het was verstuurd voordat ik er erg in had.
[...]
Enerzijds is het zo fijn dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, maar anderzijds vind ik het ook rot dat jullie zich ook zo voelen.
Het vervelende/goede is dat ik een bijbaantje heb in de supermarkt. Ik moet wel oogcontact hebben met mensen. Deze week hoef ik pas zaterdag te werken voor 6 uurtjes. Het is even een kwestie van een masker opzetten, meestal voel ik mij daarna wel redelijk oké. Een kwestie van: fake it until you make it. Ik vind het namelijk echt niet kunnen om in een supermarkt te werken en dan chagrijnig te zijn. Ik vind dat ook vervelend als medewerkers chagrijnig zijn, en niet vrolijk en beleefd.
Ik wil eigenlijk best graag terug naar school, maar ik ben bang dat emoties mij soms overspoelen waardoor ik midden tijdens een college instort... Ik moet sowieso nog even contact opnemen met de decaan, als mijn studie hieronder gaat lijden dan is er tenminste weet van op school.
Lieve pier95 probeer, hoe moeilijk het ook is, wel de dingen die je houvast geven (studie/werk) door te laten gaan , dat is ontzettend belangrijk voor jezelf en voor je toekomst!
Toen het net voorbij was bij mij toen had ik juist ontzettend veel aan mijn werk, namelijk afleiding en het gevoel van 'dit gaat tenminste wel goed' . Als ik thuis ga zitten ga ik me alleen maar meer en meer ellendig voelen.
Ik heb vandaag wel iets stoms gedaan, hem gesmst dat ik aan hem dacht... En hij heeft er niet op gereageerd.. pfff.. had ik het maar niet gedaan, maar het was verstuurd voordat ik er erg in had.
♡
dinsdag 1 december 2015 20:51
quote:diamantje123 schreef op 01 december 2015 @ 17:48:
[...]
Lieve pier95 probeer, hoe moeilijk het ook is, wel de dingen die je houvast geven (studie/werk) door te laten gaan , dat is ontzettend belangrijk voor jezelf en voor je toekomst!
Toen het net voorbij was bij mij toen had ik juist ontzettend veel aan mijn werk, namelijk afleiding en het gevoel van 'dit gaat tenminste wel goed' . Als ik thuis ga zitten ga ik me alleen maar meer en meer ellendig voelen.
Ik heb vandaag wel iets stoms gedaan, hem gesmst dat ik aan hem dacht... En hij heeft er niet op gereageerd.. pfff.. had ik het maar niet gedaan, maar het was verstuurd voordat ik er erg in had.
Ik weet het dat zulke dingen juist heel belangrijk zijn, maar de break-up is nog zo vers dat ik mijzelf eerst even rust wil geven / heb gegeven om even alles op een rijtje te zetten. Er hoefde gelukkig geen praktische dingen bij ons geregeld, het was ieder zijn eigen spullen teruggeven en klaar... Ik wil de structuur wel vasthouden maar voor komende week nog even op een lager pitje...
Wat vervelend van dat sms'je. Waarom heb je zijn nummer nog in je telefoon staan als ik vragen mag? Is het omdat het iets praktisch is of omdat je het nog niet uit je mobiel hebt durven te verwijderen?
[...]
Lieve pier95 probeer, hoe moeilijk het ook is, wel de dingen die je houvast geven (studie/werk) door te laten gaan , dat is ontzettend belangrijk voor jezelf en voor je toekomst!
Toen het net voorbij was bij mij toen had ik juist ontzettend veel aan mijn werk, namelijk afleiding en het gevoel van 'dit gaat tenminste wel goed' . Als ik thuis ga zitten ga ik me alleen maar meer en meer ellendig voelen.
Ik heb vandaag wel iets stoms gedaan, hem gesmst dat ik aan hem dacht... En hij heeft er niet op gereageerd.. pfff.. had ik het maar niet gedaan, maar het was verstuurd voordat ik er erg in had.
Ik weet het dat zulke dingen juist heel belangrijk zijn, maar de break-up is nog zo vers dat ik mijzelf eerst even rust wil geven / heb gegeven om even alles op een rijtje te zetten. Er hoefde gelukkig geen praktische dingen bij ons geregeld, het was ieder zijn eigen spullen teruggeven en klaar... Ik wil de structuur wel vasthouden maar voor komende week nog even op een lager pitje...
Wat vervelend van dat sms'je. Waarom heb je zijn nummer nog in je telefoon staan als ik vragen mag? Is het omdat het iets praktisch is of omdat je het nog niet uit je mobiel hebt durven te verwijderen?
A smooth sea never made a skilled sailor.
dinsdag 1 december 2015 22:09
quote:apestaartje30 schreef op 01 december 2015 @ 15:45:
Hoi Ruby. Ik heb zo met je te doen. Je verdriet spat van het scherm. Dank je Apestaartje. Dat is andersom ook zo. Ik heb jouw topic gelezen. Nogmaals veel sterkte! Het is fijn om hier te lezen dat je niet de enige bent die door zo'n verdriet gaat. Ook al klinkt dat misschien wel hard, want dit gun je niemand.
Hoi Ruby. Ik heb zo met je te doen. Je verdriet spat van het scherm. Dank je Apestaartje. Dat is andersom ook zo. Ik heb jouw topic gelezen. Nogmaals veel sterkte! Het is fijn om hier te lezen dat je niet de enige bent die door zo'n verdriet gaat. Ook al klinkt dat misschien wel hard, want dit gun je niemand.
dinsdag 1 december 2015 22:12
quote:Pier95 schreef op 01 december 2015 @ 17:21:
[...]
Enerzijds is het zo fijn dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, maar anderzijds vind ik het ook rot dat jullie zich ook zo voelen.
Het vervelende/goede is dat ik een bijbaantje heb in de supermarkt. Ik moet wel oogcontact hebben met mensen. Deze week hoef ik pas zaterdag te werken voor 6 uurtjes. Het is even een kwestie van een masker opzetten, meestal voel ik mij daarna wel redelijk oké. Een kwestie van: fake it until you make it. Ik vind het namelijk echt niet kunnen om in een supermarkt te werken en dan chagrijnig te zijn. Ik vind dat ook vervelend als medewerkers chagrijnig zijn, en niet vrolijk en beleefd.
Ik wil eigenlijk best graag terug naar school, maar ik ben bang dat emoties mij soms overspoelen waardoor ik midden tijdens een college instort... Ik moet sowieso nog even contact opnemen met de decaan, als mijn studie hieronder gaat lijden dan is er tenminste weet van op school.
Oh dat had jij ook al net gezegd, dat het inderdaad rot is dat anderen dit ook voelen, maar toch fijn om te lezen dat je niet de enige bent.
Ik kan me voorstellen dat je daar bang voor bent om midden in een college te gaan huilen. Ik heb dat op mijn werk ook meerdere keren gehad dat ik spontaan in huilen uitbarstte. Maar gelukkig wel hele lieve collega's die mij opvangen en steunen (enkele uitzonderingen daar gelaten).
Inderdaad even bespreken op school, zodat ze ervan weten. En misschien afspreken dat als je voelt dat je emotioneel gaat worden, dat je gewoon de collegezaal uit kunt lopen ofzo. Dan even op de wc huilen.
[...]
Enerzijds is het zo fijn dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, maar anderzijds vind ik het ook rot dat jullie zich ook zo voelen.
Het vervelende/goede is dat ik een bijbaantje heb in de supermarkt. Ik moet wel oogcontact hebben met mensen. Deze week hoef ik pas zaterdag te werken voor 6 uurtjes. Het is even een kwestie van een masker opzetten, meestal voel ik mij daarna wel redelijk oké. Een kwestie van: fake it until you make it. Ik vind het namelijk echt niet kunnen om in een supermarkt te werken en dan chagrijnig te zijn. Ik vind dat ook vervelend als medewerkers chagrijnig zijn, en niet vrolijk en beleefd.
Ik wil eigenlijk best graag terug naar school, maar ik ben bang dat emoties mij soms overspoelen waardoor ik midden tijdens een college instort... Ik moet sowieso nog even contact opnemen met de decaan, als mijn studie hieronder gaat lijden dan is er tenminste weet van op school.
Oh dat had jij ook al net gezegd, dat het inderdaad rot is dat anderen dit ook voelen, maar toch fijn om te lezen dat je niet de enige bent.
Ik kan me voorstellen dat je daar bang voor bent om midden in een college te gaan huilen. Ik heb dat op mijn werk ook meerdere keren gehad dat ik spontaan in huilen uitbarstte. Maar gelukkig wel hele lieve collega's die mij opvangen en steunen (enkele uitzonderingen daar gelaten).
Inderdaad even bespreken op school, zodat ze ervan weten. En misschien afspreken dat als je voelt dat je emotioneel gaat worden, dat je gewoon de collegezaal uit kunt lopen ofzo. Dan even op de wc huilen.
woensdag 2 december 2015 13:33
quote:mamske schreef op 02 december 2015 @ 06:32:
Ik zit in een cirkel ......
Kom er niet meer uit en voel me in een depressie sluipen....
Het waarom kan ik geen plek geven en heeft de overhand nu.
Een leven zonder hem kan ik me gewoon niet voorstellen en ik raak ervan in paniek.
Ik weet niet meer hoe verder.....
![😥]()
Lieve mamske,
Ik herken je pijn, angst en verdriet. Ik zou willen dat ik je kon vertellen hoe hiermee te dealen, hoe hiermee te leven. Maar dat weet ik momenteel zelf ook niet.
Het enige wat je kunt proberen is naar je eigen gevoel te gaan, hier in het nu, en niet terug te kijken naar wat was, wat had kunnen zijn of naar de toekomst. Van dag tot dag leven.
Maar ook ik kan dat nog niet.
Erg dat jij datzelfde ook moet voelen. Ik wens je heel veel steun en kracht toe.
Ik zit in een cirkel ......
Kom er niet meer uit en voel me in een depressie sluipen....
Het waarom kan ik geen plek geven en heeft de overhand nu.
Een leven zonder hem kan ik me gewoon niet voorstellen en ik raak ervan in paniek.
Ik weet niet meer hoe verder.....
Lieve mamske,
Ik herken je pijn, angst en verdriet. Ik zou willen dat ik je kon vertellen hoe hiermee te dealen, hoe hiermee te leven. Maar dat weet ik momenteel zelf ook niet.
Het enige wat je kunt proberen is naar je eigen gevoel te gaan, hier in het nu, en niet terug te kijken naar wat was, wat had kunnen zijn of naar de toekomst. Van dag tot dag leven.
Maar ook ik kan dat nog niet.
Erg dat jij datzelfde ook moet voelen. Ik wens je heel veel steun en kracht toe.
woensdag 2 december 2015 14:48
Ik begrijp heel goed dat je er gek van word, mamske. Het feit dat hij zich kan richten op zijn toekomst en gewoon door kan gaan, is dat hij misschien zich al eerder voorbereid had op de breuk en dus al half uit de relatie was. Ook kan het een façade zijn die hij ophoudt. Maar ik begrijp je frustratie heel goed. Ik voel wat jij voelt. Praten helpt altijd heel goed.
woensdag 2 december 2015 14:57
Mamske; ik heb precies precies hetzelfde. Ik wil niet zonder hen. Ik ga kapot. De lol is weg. Ik wil weet de vrolijke positieve zijn die ik altijd was maar dat zit er niet meer in. Ik huil de hele dag. Ben kapot in de nacht maar slapen Ho maar.
Ook ik loop bij een psycholoog. Ze zegt: je moet erdoor heen maar ik ben op. Zie alles zwart.
Ook ik loop bij een psycholoog. Ze zegt: je moet erdoor heen maar ik ben op. Zie alles zwart.
woensdag 2 december 2015 18:31
Met mij gaat het niet goed. Een terugval ofzo? Dacht dat het beter ging, maar ik ben weer de hele tijd aan het huilen. Ik ben zo veel verloren en zou zo graag naar huis willen. Maar dat kan niet want dat is mijn thuis niet meer. Ik wil niet verder zonder haar. Heb ook gesprekken bij een psycholoog. Maar dat heeft weken geduurd voordat ik eindelijk terecht kon en ben nu 4x geweest en is nog altijd intake. Nog steeds geen handvaten of advies gekregen. Mijn ex heeft haar moeder nu ook nog verboden contact met mij te hebben. Terwijl ik het altijd super goed met haar kon vinden en zij mij in alles beter begreep dan mijn eigen moeder. En nee, ik heb niet mijn verdriet bij haar moeder uitgestort. Zeker niet. We spraken over andere dingen. Mijn ex heeft mij zo hard uit haar leven gebannen en mij alles afgenomen. Ik kan die pijn niet verdragen.
woensdag 2 december 2015 18:36
Mamske, ik ga even streng zijn;
Je kunt een leven zonder hem aan. Juist doordat je er door in paniek raakt kun je ergens ook blij zijn dat je los komt van hem. Nu kun je je zelf terug vinden. Dat je een leven zonder hem niet wil, dat is een ander verhaal.
Maar kom op, pak je zelf ff bij elkaar en zet je schouders er onder! Kijk in de spiegel en zeg met dikke rood betraande ogen: ik kan dit!
Desnoods ga je ff naar de huisarts voor wat ondersteuning maar vergeet niet dat jij dit kunt! Je hebt t voor hij in je leven kwam al gedaan. Misschien spelen er andere thema's die nu genadeloos omhoog komen? Maar dat los van je ex, t is slechts een trigger!
Kom op vrouw! Ik snap wat je voelt en ik zat destijds compleet verloren bij de huisarts t snot uit mijn neus te huilen. Ze zei bovenstaande en vanaf dat moment stond ik dagelijks voor de spiegel mezelf moed in te praten. Fake it 'till you make it! Maar leg je niet neer bij t neerwaartse spiraal waar je nu in dreigt te verliezen!
Heel veel sterkte voor jou (en jullie)
Je kunt een leven zonder hem aan. Juist doordat je er door in paniek raakt kun je ergens ook blij zijn dat je los komt van hem. Nu kun je je zelf terug vinden. Dat je een leven zonder hem niet wil, dat is een ander verhaal.
Maar kom op, pak je zelf ff bij elkaar en zet je schouders er onder! Kijk in de spiegel en zeg met dikke rood betraande ogen: ik kan dit!
Desnoods ga je ff naar de huisarts voor wat ondersteuning maar vergeet niet dat jij dit kunt! Je hebt t voor hij in je leven kwam al gedaan. Misschien spelen er andere thema's die nu genadeloos omhoog komen? Maar dat los van je ex, t is slechts een trigger!
Kom op vrouw! Ik snap wat je voelt en ik zat destijds compleet verloren bij de huisarts t snot uit mijn neus te huilen. Ze zei bovenstaande en vanaf dat moment stond ik dagelijks voor de spiegel mezelf moed in te praten. Fake it 'till you make it! Maar leg je niet neer bij t neerwaartse spiraal waar je nu in dreigt te verliezen!
Heel veel sterkte voor jou (en jullie)
donderdag 3 december 2015 02:13
Jeetje meiden wat een heftige verhalen.
Ik heb helaas niet alles goed kunnen lezen en zit ook niet meer op dit forum maar wil jullie toch even welkom heten en een hart onder de riem steken.
Ik heb meegeschreven en ik zit al in een verdere stadium (5 maanden is het nu uit) maar het gaat op weer wat dipdagen na goed met me. Besef dat je verdriet mag hebben maar zoek ook afleiding. Ga iets doen wat je nog nooit heb gedaan, bouw nieuwe contacten op en verwen jezelf met winkelen of een nieuw kapsel. Een leuke cursus zoeken
Lifdesverdriet is lastig maar neem het van mij aan, jullie gaan je beter voelen. Sommige van jullie willen antwoorden maar besef dat die antwoorden ook veel pijn kunnen geven. Wat schiet het op? Mijn ex zoekt regelmatig contact en dat is heel verwarrend omdat ik hem zo niet kan loslaten. We willen allemaal het gevoel krijgen dat we gemist worden maar geloof me dat is ook niet leuk om te horen omdat het verwarring schept.
Weet je wat het is, vaak mis je je ex niet eens. Je mist gewoon de liefde van iemand, de aandacht, je mist een maatje, iemand met wie je alles deed en dus niet perse je ex Dat moet nu plaatsmaken voor leegte. Het is een soort afkicken maar geef het de tijd. It will get better in time.
De beste (echt!) Manier om er over heen te komen is geen contact. Jullie zijn verantwoordelijk voor jullie eigen geluk, verspil geen energie aan exen die het niet waard zijn of waarvan je weet dat je er niks meer mee wilt.
Gevoel en verstand gaan je tegenspreken. Volg je verstand en focus er op om gelukkig worden. Doe wat goed voor jullie voelt en is je ex een klootzk geweest, ga dan niet terug bij diegene. Ik heb ervaren dat ze niet veranderen, kies voor jezelf.
Schrijf hier vooral van jullie af, ik weet dat het helpt. Wie weet ontstaan er leuke vriendschappen uit.
Sterkte en knuf voor jullie allemaal
P.s. sonjas hoe is het nu met je?!?!
Ik heb helaas niet alles goed kunnen lezen en zit ook niet meer op dit forum maar wil jullie toch even welkom heten en een hart onder de riem steken.
Ik heb meegeschreven en ik zit al in een verdere stadium (5 maanden is het nu uit) maar het gaat op weer wat dipdagen na goed met me. Besef dat je verdriet mag hebben maar zoek ook afleiding. Ga iets doen wat je nog nooit heb gedaan, bouw nieuwe contacten op en verwen jezelf met winkelen of een nieuw kapsel. Een leuke cursus zoeken
Lifdesverdriet is lastig maar neem het van mij aan, jullie gaan je beter voelen. Sommige van jullie willen antwoorden maar besef dat die antwoorden ook veel pijn kunnen geven. Wat schiet het op? Mijn ex zoekt regelmatig contact en dat is heel verwarrend omdat ik hem zo niet kan loslaten. We willen allemaal het gevoel krijgen dat we gemist worden maar geloof me dat is ook niet leuk om te horen omdat het verwarring schept.
Weet je wat het is, vaak mis je je ex niet eens. Je mist gewoon de liefde van iemand, de aandacht, je mist een maatje, iemand met wie je alles deed en dus niet perse je ex Dat moet nu plaatsmaken voor leegte. Het is een soort afkicken maar geef het de tijd. It will get better in time.
De beste (echt!) Manier om er over heen te komen is geen contact. Jullie zijn verantwoordelijk voor jullie eigen geluk, verspil geen energie aan exen die het niet waard zijn of waarvan je weet dat je er niks meer mee wilt.
Gevoel en verstand gaan je tegenspreken. Volg je verstand en focus er op om gelukkig worden. Doe wat goed voor jullie voelt en is je ex een klootzk geweest, ga dan niet terug bij diegene. Ik heb ervaren dat ze niet veranderen, kies voor jezelf.
Schrijf hier vooral van jullie af, ik weet dat het helpt. Wie weet ontstaan er leuke vriendschappen uit.
Sterkte en knuf voor jullie allemaal
P.s. sonjas hoe is het nu met je?!?!
donderdag 3 december 2015 02:24
Nog even een kleine tip... schrijf een brief gericht aan je ex. Zet er in wat jij wilt, de pijn die je voelt, dat je boos of verdrietig bent. Stuur de brief natuurlijk niet naar je ex maar bewaar deze brief voor jezelf. Aan het einde van dit jaar lees je deze brief voor jezelf nog is door en verbrand of verscheur deze met als symbool dat jullie in het nieuwe jaar jezelf beloven om je positiever te gaan voelen en een nieuwe start te gaan maken.
donderdag 3 december 2015 10:34
quote:mamske schreef op 03 december 2015 @ 06:47:
Wat een lieve berichten allemaal.
Ik weet het ook dat ik verder moet , gevoel en verstand ligt alleen dagelijks overhoop.
Want als ik diep in mijn hart kijk , is hij de man niet voor mij en blijft hij zich gedragen zoals hij altijd was en blijft. En is dat de partner waar ik dan oud mee wil worden . De partner die ik verdien ? Eerlijk ?? Nee , dan is hem dit niet .
Dus wat je zegt Felicia ......het is afkicken , leegte , leven opnieuw inrichten .
Dat is waar ik ontzettend veel moeite mee heb.
En dat hij misschien wel de goede partner is voor iemand anders ( ook al zo n spinsel in mijn hoofd)...
We gaan de dag maar weer doorwurgen zo....
Sterkte iedereen vandaag .....
XBeseffen dat hij niet de ware voor je is is al een goed teken. Daadwerkelijk loslaten is het lastigste. Zoek desnoods hulp als je het niet alleen kan. Maar je bent sterker dan je denkt. Het is mij ook gelukt! Zonde als je je energie verspilt aan analyseren dat er misschien wel iemand anders bij hem past, dat heeft geen nut. Hij veranderd zijn gedrag niet anders had hij dat al lang gedaan. Afleiding en zoeken en hier meeschrijven hielp mij ontzettend veel. Sterkte en je kan het! Knuf
Wat een lieve berichten allemaal.
Ik weet het ook dat ik verder moet , gevoel en verstand ligt alleen dagelijks overhoop.
Want als ik diep in mijn hart kijk , is hij de man niet voor mij en blijft hij zich gedragen zoals hij altijd was en blijft. En is dat de partner waar ik dan oud mee wil worden . De partner die ik verdien ? Eerlijk ?? Nee , dan is hem dit niet .
Dus wat je zegt Felicia ......het is afkicken , leegte , leven opnieuw inrichten .
Dat is waar ik ontzettend veel moeite mee heb.
En dat hij misschien wel de goede partner is voor iemand anders ( ook al zo n spinsel in mijn hoofd)...
We gaan de dag maar weer doorwurgen zo....
Sterkte iedereen vandaag .....
XBeseffen dat hij niet de ware voor je is is al een goed teken. Daadwerkelijk loslaten is het lastigste. Zoek desnoods hulp als je het niet alleen kan. Maar je bent sterker dan je denkt. Het is mij ook gelukt! Zonde als je je energie verspilt aan analyseren dat er misschien wel iemand anders bij hem past, dat heeft geen nut. Hij veranderd zijn gedrag niet anders had hij dat al lang gedaan. Afleiding en zoeken en hier meeschrijven hielp mij ontzettend veel. Sterkte en je kan het! Knuf
donderdag 3 december 2015 21:29
Sinds gisteren zit ik weer in het normale leven. Gisteren op school nog even een instort momentje gehad toen iemand (die ik niet heel vaak spreek) vroeg hoe het met mij ging. Ik barstte gewoon even uit in het huilen op dat moment. Vandaag ging eigenlijk heel goed tot nu. Ik voel de eenzaamheid langzaam terug kruipen. Soms is het besef er nog niet helemaal dat het nu echt over is, we spraken elkaar wel eens vaker een tijdje niet (halve dag en dan wanneer we elkaar spraken was dat weinig) of zagen elkaar een 3 of 4 dagen niet. Het voelt gewoon rot om helemaal alleen in mijn appartement te zitten...
A smooth sea never made a skilled sailor.
