Relaties
alle pijlers
Zeer vroeg gaan samenwonen, nu wil ik niet meer
zondag 31 januari 2016 15:20
Ik zit met een probleem. Ik wordt in mei 25. Toen ik 19 was kreeg ik mijn eerste vriend. Toen ik 21/22 was zijn we gaan samenwonen in een kleine dorp waar we weinig mensen kennen. Wij waren echt super verliefd, heel close en ondanks dat mijn familie onze relatie niet accepteerde door cultuurverschillen hebben we wel altijd gekozen voor elkaar (nu accepteren ze hem wel)
Ik houd erg veel van mijn vriend echt waar, maar ik ben niet meer tevreden met het samenwonen. Hij is een schatje en ik wil hem helemaal niet kwijt, maar ik voel me echt een oude huisvrouw geworden. Alsof mijn leven alleen draait om werken en het huishouden doen.
Ik ben zo jong maar nog niet lang meer en er zijn veel dingen die ik nog wil doen. Ik wil heel graag in het buitenland werken en wonen na mijn studie. Hij wilt natuurlijk niet mee en als je een vriend hebt en je woont samen omdat je werkt aan een toekomst samen dan lijken die dromen erg ver weg. Als we samen blijven ben ik bang dat de rest van mijn leven hetzelfde zal zijn: na werk of school samen chillen op de bank, hij blowt en gamet en ik zit erbij of ik ga muziek luisteren.
Ik wil ook niet meer in dit saaie dorpje blijven, ik ken hier wel leuke mensen maar voor de rest heb ik niets meer. Mijn werk is in Utrecht, mijn school is straks ook in een andere stad (ik ga aan een nieuwe opleiding beginnen want heb geen diploma) en mijn familie woont ook ergens anders. Ik heb alleen mijn vriend hier.
Hij heeft hier wel zijn werk, echt een goede baan, maar verder ook niets (ja mij alleen). Maar hij zegt altijd, ik werk hier omdat ik wil werken aan onze toekomst, anders zou ik deze baan niet eens meer doen en zou ik gewoon in uitkering zitten.
Ik weet het even niet meer. Het is ook niet dat als ik opeens weg ga of het uitmaak dat ik dan wel meteen de dingen kan doen die ik wil doen. Ik moet toch eerst mijn diploma halen voor ik naar het buitenland kan om te werken (of ik moet stage lopen). Maar het is ook niet dat alleen, ik heb gewoon het gevoel dat ik te jong het huisje boompje beestje leven ben gaan leiden, maar opeens besef ik me dat ik nog hele andere dromen heb en de relatie of samenwonen voelt verstikkend ofzo. k weet niet eens of ik het wil uitmaken of gewoon mijn eigen plekje wil (dat klinkt zo egoistisch) en ik ben ook bang dat ik spijt zal krijgen als ik de gene met wie ik 5 jaar samen was en met wie ik lief en leed heb gedeeld laat gaan. En ik denk dat 'samen leuke dingen doen om de relatie weer pit te geven' ook niet zal werken, want het hele punt is dat ik gewoon iets anders wil dan dit.
Het voelt zo kut om dit te denken, want ik houd van mijn vriend, er is geen andere jongen in zicht, hij heeft niet iets gedaan waardoor ik ben gaan twijfelen. Maar mijn gevoelens zijn gewoon veranderd.
Wat moet ik hiermee? Ik wil sowieso nog praten met mijn vriend, maar ik snap mijn gevoelens zelf niet eens meer. Ik moet alles eerst even op een rijtje zetten.
Heeft iemand dit meegemaakt? Heb je toen de juiste keuze gemaakt of heb je spijt?
Ik houd erg veel van mijn vriend echt waar, maar ik ben niet meer tevreden met het samenwonen. Hij is een schatje en ik wil hem helemaal niet kwijt, maar ik voel me echt een oude huisvrouw geworden. Alsof mijn leven alleen draait om werken en het huishouden doen.
Ik ben zo jong maar nog niet lang meer en er zijn veel dingen die ik nog wil doen. Ik wil heel graag in het buitenland werken en wonen na mijn studie. Hij wilt natuurlijk niet mee en als je een vriend hebt en je woont samen omdat je werkt aan een toekomst samen dan lijken die dromen erg ver weg. Als we samen blijven ben ik bang dat de rest van mijn leven hetzelfde zal zijn: na werk of school samen chillen op de bank, hij blowt en gamet en ik zit erbij of ik ga muziek luisteren.
Ik wil ook niet meer in dit saaie dorpje blijven, ik ken hier wel leuke mensen maar voor de rest heb ik niets meer. Mijn werk is in Utrecht, mijn school is straks ook in een andere stad (ik ga aan een nieuwe opleiding beginnen want heb geen diploma) en mijn familie woont ook ergens anders. Ik heb alleen mijn vriend hier.
Hij heeft hier wel zijn werk, echt een goede baan, maar verder ook niets (ja mij alleen). Maar hij zegt altijd, ik werk hier omdat ik wil werken aan onze toekomst, anders zou ik deze baan niet eens meer doen en zou ik gewoon in uitkering zitten.
Ik weet het even niet meer. Het is ook niet dat als ik opeens weg ga of het uitmaak dat ik dan wel meteen de dingen kan doen die ik wil doen. Ik moet toch eerst mijn diploma halen voor ik naar het buitenland kan om te werken (of ik moet stage lopen). Maar het is ook niet dat alleen, ik heb gewoon het gevoel dat ik te jong het huisje boompje beestje leven ben gaan leiden, maar opeens besef ik me dat ik nog hele andere dromen heb en de relatie of samenwonen voelt verstikkend ofzo. k weet niet eens of ik het wil uitmaken of gewoon mijn eigen plekje wil (dat klinkt zo egoistisch) en ik ben ook bang dat ik spijt zal krijgen als ik de gene met wie ik 5 jaar samen was en met wie ik lief en leed heb gedeeld laat gaan. En ik denk dat 'samen leuke dingen doen om de relatie weer pit te geven' ook niet zal werken, want het hele punt is dat ik gewoon iets anders wil dan dit.
Het voelt zo kut om dit te denken, want ik houd van mijn vriend, er is geen andere jongen in zicht, hij heeft niet iets gedaan waardoor ik ben gaan twijfelen. Maar mijn gevoelens zijn gewoon veranderd.
Wat moet ik hiermee? Ik wil sowieso nog praten met mijn vriend, maar ik snap mijn gevoelens zelf niet eens meer. Ik moet alles eerst even op een rijtje zetten.
Heeft iemand dit meegemaakt? Heb je toen de juiste keuze gemaakt of heb je spijt?
zondag 31 januari 2016 15:28
Je vriend zegt dus dat hij daar werkt omdat hij aan jullie toekomst werkt en anders een uitkering zou hebben. Dat klinkt niet echt ambitieus. Jij hebt overduidelijk het gevoel vast te zitten. Zitten jullie verder wel op een lijn? Kan jij bijvoorbeeld in het buitenland wonen en werken terwijl hij hier blijft? Is het een optie om in het midden tussen Utrecht en zijn werk te gaan wonen? Je zegt ook dat de relatie meer pit geven niet werkt maar stel je voor dat jullie gaan verhuizen, ben je dan nog steeds wel blij met je vriend?
Alles wijst erop dat je er net achter bent gekomen dat je vriend en jij anders over de toekomst denken. De vraag is nog of jullie elkaar in het midden kunnen vinden. Want als jij niet gelukkig bent waar je woont en hij niet wil verhuizen dan zie ik het somber in.
Alles wijst erop dat je er net achter bent gekomen dat je vriend en jij anders over de toekomst denken. De vraag is nog of jullie elkaar in het midden kunnen vinden. Want als jij niet gelukkig bent waar je woont en hij niet wil verhuizen dan zie ik het somber in.
zondag 31 januari 2016 15:28
Ik heb het meegemaakt met m'n eerste vriendje. We waren vanaf onze 16de bij elkaar. We gingen uit elkaar toen ik 22 was.
Ik had precies hetzelfde gevoel; er is meer, ik wil meer.
Hij wilde huisje boompje beestje, ik kreeg het er spaansbenauwd van. En wij woonden niet eens samen!
Er is meer en dat betekent niet dat je al die dingen niet kunt doen naast je relatie. Een relatie betekent niet, thuis zitten, werken en op de bank hangen als jij dat niet wilt.
Maar goed, de andere partij moet wel openstaan voor jouw nieuwe ideeën.
Misschien moet je daar eerst mee beginnen; je ideeën bespreken. Eat jij wilt gaan doen en hoe hij daar in past en wil passen
Ik had precies hetzelfde gevoel; er is meer, ik wil meer.
Hij wilde huisje boompje beestje, ik kreeg het er spaansbenauwd van. En wij woonden niet eens samen!
Er is meer en dat betekent niet dat je al die dingen niet kunt doen naast je relatie. Een relatie betekent niet, thuis zitten, werken en op de bank hangen als jij dat niet wilt.
Maar goed, de andere partij moet wel openstaan voor jouw nieuwe ideeën.
Misschien moet je daar eerst mee beginnen; je ideeën bespreken. Eat jij wilt gaan doen en hoe hij daar in past en wil passen
zondag 31 januari 2016 15:33
Eerst met hem praten! Misschien staat hij ook wel open voor bijvoorbeeld verhuizen naar een grotere stad?
Verder heb ik gelukkig nog nooit spijt gehad van beëindigen relatie.
En als het financieel kan zou ik niet weten waarom je niet in het buitenland kan stagelopen. Als hij van je houdt en weet hoe belangrijk dit voor je is dan zal hij achter je staan en anders...
Verder heb ik gelukkig nog nooit spijt gehad van beëindigen relatie.
En als het financieel kan zou ik niet weten waarom je niet in het buitenland kan stagelopen. Als hij van je houdt en weet hoe belangrijk dit voor je is dan zal hij achter je staan en anders...
zondag 31 januari 2016 15:36
Heel normaal op jullie leeftijd dat je op gegeven moment uit elkaar groeit. Zeker als de een bijvoorbeeld een opleiding gaat doen. Is het niet mogelijk om lekker een plekje voor jezelf te gaan huren in Utrecht te gaan huren tijdens je opleiding? Wellicht zorgt de ruimte die je dan krijgt ervoor dat de relatie ook weer leuker wordt, of... jullie groeien verder uit elkaar. En dan houdt het op. Zo gaat dat soms. Wees blij als je zonder ruzie en gedoe uit elkaar kan omdat het gewoon op is.
Je vriend klinkt met zijn blowen, gamen en eigenlijk ook wel tevreden zijn met uitkering ook niet echt als erg ambitieus, misschien was dat afzetten van hem toen je 19 was erg aantrekkelijk, maar past het nu niet meer zo goed?
Je vriend klinkt met zijn blowen, gamen en eigenlijk ook wel tevreden zijn met uitkering ook niet echt als erg ambitieus, misschien was dat afzetten van hem toen je 19 was erg aantrekkelijk, maar past het nu niet meer zo goed?
zondag 31 januari 2016 15:41
Ook ik ben te vroeg samen gaan wonen met mijn ex en ook ik voelde
op een gegeven moment echt wel dat ik niet blij meer was.
Op een gegeven moment had ex een time out nodig (hij wilde
toch wel graag kinderen/huisje boompje beestje, ik gruwel bij dat idee).
Ik merkte al snel hoe blij ik was met de ruimte die ik ineens na 10 jaar weer had
en ik heb op een gegeven moment de knoop doorgehakt.
Mannen zijn leuk tot je er mee gaat samen wonen .
Wat ik je mee wil geven, ik kan je hier wel gaan vertellen doe dit of doe dat,
maar alleen jij kan jezelf gelukkig maken en alleen jij kan bepalen welke knopen je daarvoor
door moet hakken.
Het vervelende is echter, alleen jij kan dat doen, die keuzes maken. Dat zal helaas niemand voor je doen.
Ik denk trouwens echt wel dat jij zelf heel goed weet wat voor leven je eigenlijk wil.
En als je dat even niet weet: heel erg gaan piekeren erover heeft geen zin, ruimte voor jezelf
nemen wel. Dan komen de antwoorden vanzelf wel boven is mijn ervaring.
(dan zou idd. die reis een goed idee zijn, in je eentje weliswaar)
Oww trouwens, dat je dat voelt en denkt, dat is helemaal niet fout maar gewoon menselijk hoor..
Je hebt nou eenmaal gevoelens en gedachten en emoties, daar is niks raars aan.
Het is trouwens niet wettelijk verplicht hoor, dat je je ergens moet gaan settelen en vastleggen
vanaf midden 20.
Je krijgt voor zover ik weet geen boetes van het leven willen lijden waar jij gelukkig van wordt.
(bovendien ben ik er heilig van overtuigd dat je een ander niet gelukkig kunt maken als je zelf
niet lekker in je vel zit)
Zeg nooit nooit, maar na 10 jaar samenwonen heb ik besloten dat ik de komende 40 jaar
niet meer samen ga wonen. (is 40 min, ff denken... min 1,5 jaar, is dus nog 38,5 jaar lang
kunnen doen en laten wat ik wil ipv rekening houden met een ander... )
Nee inderdaad, alleen zijn is soms niet zo leuk, maar heel vaak ook wel, bovendien krijg je er ook heel veel
inzichten van en leer je jezelf heel erg goed kennen. (en daar krijg je meer zelfvertrouwen van dan van samenwonen...)
op een gegeven moment echt wel dat ik niet blij meer was.
Op een gegeven moment had ex een time out nodig (hij wilde
toch wel graag kinderen/huisje boompje beestje, ik gruwel bij dat idee).
Ik merkte al snel hoe blij ik was met de ruimte die ik ineens na 10 jaar weer had
en ik heb op een gegeven moment de knoop doorgehakt.
Mannen zijn leuk tot je er mee gaat samen wonen .
Wat ik je mee wil geven, ik kan je hier wel gaan vertellen doe dit of doe dat,
maar alleen jij kan jezelf gelukkig maken en alleen jij kan bepalen welke knopen je daarvoor
door moet hakken.
Het vervelende is echter, alleen jij kan dat doen, die keuzes maken. Dat zal helaas niemand voor je doen.
Ik denk trouwens echt wel dat jij zelf heel goed weet wat voor leven je eigenlijk wil.
En als je dat even niet weet: heel erg gaan piekeren erover heeft geen zin, ruimte voor jezelf
nemen wel. Dan komen de antwoorden vanzelf wel boven is mijn ervaring.
(dan zou idd. die reis een goed idee zijn, in je eentje weliswaar)
Oww trouwens, dat je dat voelt en denkt, dat is helemaal niet fout maar gewoon menselijk hoor..
Je hebt nou eenmaal gevoelens en gedachten en emoties, daar is niks raars aan.
Het is trouwens niet wettelijk verplicht hoor, dat je je ergens moet gaan settelen en vastleggen
vanaf midden 20.
Je krijgt voor zover ik weet geen boetes van het leven willen lijden waar jij gelukkig van wordt.
(bovendien ben ik er heilig van overtuigd dat je een ander niet gelukkig kunt maken als je zelf
niet lekker in je vel zit)
Zeg nooit nooit, maar na 10 jaar samenwonen heb ik besloten dat ik de komende 40 jaar
niet meer samen ga wonen. (is 40 min, ff denken... min 1,5 jaar, is dus nog 38,5 jaar lang
kunnen doen en laten wat ik wil ipv rekening houden met een ander... )
Nee inderdaad, alleen zijn is soms niet zo leuk, maar heel vaak ook wel, bovendien krijg je er ook heel veel
inzichten van en leer je jezelf heel erg goed kennen. (en daar krijg je meer zelfvertrouwen van dan van samenwonen...)
zondag 31 januari 2016 15:50
Lekker uit elkaar gaan. Anders gebeurt dat over een paar jaar alsnog, heb je alleen maar spijt dat je je jonge jaren vergooid hebt aan te jong huisjeboompjebeestje.
Nb: wat is voor jou een 'hele goede baan'?
Wat een kut-instelling trouwens dat hij liever een uitkering zou genieten. Pfff. Alleen dat zou ik al reden vinden om op te stappen.
Nb: wat is voor jou een 'hele goede baan'?
Wat een kut-instelling trouwens dat hij liever een uitkering zou genieten. Pfff. Alleen dat zou ik al reden vinden om op te stappen.
zondag 31 januari 2016 15:50
Wow bedankt voor alle reacties. Dat gaat erg snel.
@Blije-bij
Hij is ook niet erg ambitieus, voor ik met hem was zat hij ook aan de drugs bijvoorbeeld en nam hij het leven niet serieus. Sinds hij met mij is ben ik zijn doel in het leven geworden, hij is gestopt met alle drugs, hij heeft zijn school niet gehaald maar hij heeft wel een goed betaalde baan gevonden en hij ziet echt een toekomst samen met mij. Maar verder geen ambities behalve blowen elke dag (enige drugs die hij nog aanraakt) en gamen. Nu doe ik ook niet veel andere dingen dan muziek luisteren en beetje tekenen omdat ik elke dag werk (hij ook) maar ik heb wel dromen en doelen.
Over op een lijn zitten...Nee. Hij wilt niet weg uit dit dorp omdat hij anders veel moet reizen met de trein. Maar dat is ook wat ik nu doe...elke dag met trein naar werk en straks naar school. Het is voor hem geen optie dat ik op mezelf ga wonen vlakbij school omdat ik met de trein ga (ik hoef niet perse dichtbij werk te wonen maar wel mijn opleiding), en hij wilt zelf echt niet weg want hij is tevreden met dit dorpje. Maar nu ik erover nadenk...het verhuizen zal niets oplossen. Ik ben gewoon relatie moe denk ik. Ik wil eigenlijk werken aan MIJN toekomst niet aan ONZE toekomst. Ik ben dus echt egoïstisch want mijn vriend denkt wel altijd in termen als 'ons'. Daarom denk ik dat verhuizen niet zal helpen.
@Roosje Ja ik moet dit echt eerst bespreken want idd een relatie of samenwonen hoeft je niet tegen te houden. Mijn vriend zal vast begrip tonen. Hij zou misschien willen verhuizen maar hij wilt niet apart wonen omdat hij vindt dat je dan een stap achteruit gaat (hij is ook al ouder 28) en aan de andere kant als we verhuizen dan denk ik dat de drang om niet vast te zitten aan iemand niet weggaat. Ik ben ook bang dat het eerder is dat ik het uit wil maken maar dat ik het niet durf. Ik heb ook geen duidelijke reden om het uit te maken, behalveel egoïstische redenen.
Boekenlegger: ja en nee, wel gesprekken gevoerd over dat ik naar het buitenland wil gaan en ik weet dat hij absoluut geen stap terug wil doen en apart wil wonen maar ik heb hem nog niet verteld over mijn twijfels...Dus nee nog niet gepraat. Ik zou niet weten wat ik moet zeggen. Ik heb het gevoel dat mijn redenen zo stom zijn, dat ik hem onnodig ga kwetsen ofzo?
@Blije-bij
Hij is ook niet erg ambitieus, voor ik met hem was zat hij ook aan de drugs bijvoorbeeld en nam hij het leven niet serieus. Sinds hij met mij is ben ik zijn doel in het leven geworden, hij is gestopt met alle drugs, hij heeft zijn school niet gehaald maar hij heeft wel een goed betaalde baan gevonden en hij ziet echt een toekomst samen met mij. Maar verder geen ambities behalve blowen elke dag (enige drugs die hij nog aanraakt) en gamen. Nu doe ik ook niet veel andere dingen dan muziek luisteren en beetje tekenen omdat ik elke dag werk (hij ook) maar ik heb wel dromen en doelen.
Over op een lijn zitten...Nee. Hij wilt niet weg uit dit dorp omdat hij anders veel moet reizen met de trein. Maar dat is ook wat ik nu doe...elke dag met trein naar werk en straks naar school. Het is voor hem geen optie dat ik op mezelf ga wonen vlakbij school omdat ik met de trein ga (ik hoef niet perse dichtbij werk te wonen maar wel mijn opleiding), en hij wilt zelf echt niet weg want hij is tevreden met dit dorpje. Maar nu ik erover nadenk...het verhuizen zal niets oplossen. Ik ben gewoon relatie moe denk ik. Ik wil eigenlijk werken aan MIJN toekomst niet aan ONZE toekomst. Ik ben dus echt egoïstisch want mijn vriend denkt wel altijd in termen als 'ons'. Daarom denk ik dat verhuizen niet zal helpen.
@Roosje Ja ik moet dit echt eerst bespreken want idd een relatie of samenwonen hoeft je niet tegen te houden. Mijn vriend zal vast begrip tonen. Hij zou misschien willen verhuizen maar hij wilt niet apart wonen omdat hij vindt dat je dan een stap achteruit gaat (hij is ook al ouder 28) en aan de andere kant als we verhuizen dan denk ik dat de drang om niet vast te zitten aan iemand niet weggaat. Ik ben ook bang dat het eerder is dat ik het uit wil maken maar dat ik het niet durf. Ik heb ook geen duidelijke reden om het uit te maken, behalveel egoïstische redenen.
Boekenlegger: ja en nee, wel gesprekken gevoerd over dat ik naar het buitenland wil gaan en ik weet dat hij absoluut geen stap terug wil doen en apart wil wonen maar ik heb hem nog niet verteld over mijn twijfels...Dus nee nog niet gepraat. Ik zou niet weten wat ik moet zeggen. Ik heb het gevoel dat mijn redenen zo stom zijn, dat ik hem onnodig ga kwetsen ofzo?
zondag 31 januari 2016 15:54
Ga echt met hem praten. Maak duidelijk hoe belangrijk het voor je is.
Ik woonde samen en had nog nooit op mezelf gewoond. Ik ben toen alsnog op kamers gegaan. Partner was er toen niet blij mee. We zijn allebei veranderd en nu jaren later wonen we weer samen en zijn meer naar elkaar toegegroeid dan toen.
Ik woonde samen en had nog nooit op mezelf gewoond. Ik ben toen alsnog op kamers gegaan. Partner was er toen niet blij mee. We zijn allebei veranderd en nu jaren later wonen we weer samen en zijn meer naar elkaar toegegroeid dan toen.
zondag 31 januari 2016 15:56
doe...elke dag met trein naar werk en straks naar school. Het is voor hem geen optie dat ik op mezelf ga wonen vlakbij school omdat ik met de trein ga (ik hoef niet perse dichtbij werk te wonen maar wel mijn opleiding), en hij wilt zelf echt niet weg want hij is tevreden met dit dorpje. Maar nu ik erover nadenk...het verhuizen zal niets oplossen. Ik ben gewoon relatie moe denk ik. Ik wil eigenlijk werken aan MIJN toekomst niet aan ONZE toekomst. Ik ben dus echt egoïstisch want mijn vriend denkt wel altijd in termen als 'ons'. Daarom denk ik dat verhuizen niet zal helpen.
Ik denk dat jij een beetje blind bent voor het egoïsme van je vriend. Hij denkt via een omweg aan zichzelf. Hij noemt het 'ons' maar het gaat hem om zijn comfortabel leventje waarin blowen, gamen en in hetzelfde gezapige dorpje blijven wonen, boven jouw welzijn wel te verstaan. Dus wil je een uitweg uit deze situatie, begin je gezond gevoel van eigenbelang serieus te nemen en bekijk of je werkelijk egoïstisch bent of dat je dat als excuus gebruikt om gevangen te blijven zitten in deze situatie.
Nogmaals; je vriend denkt aan "jullie" omdat het hem goed uitkomt. Als zijn wensen veranderen waarin "jullie" een obstakel zou vormen, dan is het bliksemsnel "ikke". In een gezonde relatie kunnen beide partners ademen, groeien, vleugels uitslaan, dromen volgen en gewoon hunzelf zijn. Jouw belang is groeien en dat van hem is gamen en blowen. Mooie combi maar niet heus.
Ik denk dat jij een beetje blind bent voor het egoïsme van je vriend. Hij denkt via een omweg aan zichzelf. Hij noemt het 'ons' maar het gaat hem om zijn comfortabel leventje waarin blowen, gamen en in hetzelfde gezapige dorpje blijven wonen, boven jouw welzijn wel te verstaan. Dus wil je een uitweg uit deze situatie, begin je gezond gevoel van eigenbelang serieus te nemen en bekijk of je werkelijk egoïstisch bent of dat je dat als excuus gebruikt om gevangen te blijven zitten in deze situatie.
Nogmaals; je vriend denkt aan "jullie" omdat het hem goed uitkomt. Als zijn wensen veranderen waarin "jullie" een obstakel zou vormen, dan is het bliksemsnel "ikke". In een gezonde relatie kunnen beide partners ademen, groeien, vleugels uitslaan, dromen volgen en gewoon hunzelf zijn. Jouw belang is groeien en dat van hem is gamen en blowen. Mooie combi maar niet heus.
zondag 31 januari 2016 16:00
@woby
Yep ik moet echt gaan praten met hem. Het is ook eerlijker tegenover hem en ik kan dan horen hoe hij het ziet allemaal.
@Karzou en Zelatrice
In jullie reacties kon ik me echt goed vinden. Echt heel erg bedankt. Ik houd mijn reactie even kort, maar als ik dit lees dan denk ik er precies hetzelfde over de situatie. Ik heb ook het gevoel dat ik hiera nooit meer wilt gaan samenwonen, niet omdat het hel is maar gewoon omdat ik gewoon rekening wil houden met wat ik wil.
@Dubbs de baan houd ik liever geheim want het is iets heel specifieks (wil niet herkend worden). Maar idd op deze manier zal ik spijt hebben als ik over 5 jaar zeg het is klaar,dit gevoel wordt alleen maar groter namelijk. .
Yep ik moet echt gaan praten met hem. Het is ook eerlijker tegenover hem en ik kan dan horen hoe hij het ziet allemaal.
@Karzou en Zelatrice
In jullie reacties kon ik me echt goed vinden. Echt heel erg bedankt. Ik houd mijn reactie even kort, maar als ik dit lees dan denk ik er precies hetzelfde over de situatie. Ik heb ook het gevoel dat ik hiera nooit meer wilt gaan samenwonen, niet omdat het hel is maar gewoon omdat ik gewoon rekening wil houden met wat ik wil.
@Dubbs de baan houd ik liever geheim want het is iets heel specifieks (wil niet herkend worden). Maar idd op deze manier zal ik spijt hebben als ik over 5 jaar zeg het is klaar,dit gevoel wordt alleen maar groter namelijk. .
zondag 31 januari 2016 16:05
Dank je Sensy12 en karzou. Jullie reacties betekenen veel voor me want het helpt mij om mijn eigen gevoelens beter te begrijpen. Ik moet er wel bij zeggen, ik kan geen slecht woord over mijn vriend zeggen want hij is een schat maar idd het blowen en gamen zie ik gewoon niet meer zitten, ik wil groeien en ongebonden zijn.
zondag 31 januari 2016 16:08
Als je aan JOUW toekomst en niet aan JULLIE toekomst wil werken dan weet je volgens mij prima wat je wilt. Jullie passen niet meer bij elkaar en nou moet je kiezen voor zijn of jouw geluk. Je zit de rest van je leven nog met jezelf opgescheept en dit is een goed moment om eens voor jezelf te kiezen.
zondag 31 januari 2016 16:20
zondag 31 januari 2016 16:20
Het klinkt allemaal niet erg stabiel. Of een ex-verslaafde en nu blowende en gamende vriend die van zichzelf de keuze heeft tussen dat werk en een uitkering en zelf geen opleiding op je 25e het het hoogst haalbare uit jouw leven is, is iets wat alleen jij kunt beslissen. Sommige beslissingen kun je alleen zelf nemen.
Ik ben jong gaan werken en jong getrouwd, kreeg jong kinderen en werkte daarnaast in ons toen nog jonge bedrijf. Spijt of het gevoel dat ik iets miste heb ik nooit langdurig gehad. Ja soms dacht ik weleens in de jaren dat de kinderen klein waren en nachten achtereen kotsten en grieperig waren. Ik wou dat ik net als mijn studerende en werkende vrijgezelle vriendinnen uit mijn werk of studie op mijn kamer kwam en dat er dan helemaal niemand was die iets van me wilde. Op mijn 25e zat ik volop in de kleine kinderen en had ik al een paar jaar alle benodigde papieren die nodig waren voor de bedrijfsvoering.
Nu vind ik het wel lekker dat mijn leven zo gelopen is. Mijn kinderen gingen naar de middelbare school toen mijn vriendinnen aan baby's begonnen te denken en nu zitten die vriendinnen alleen maar te klagen over de beperking die een gezin ze oplegt, dat hun kinderen niet presteren op het niveau dat ze wensen. Terwijl ik daar vanwege mijn leeftijd vermoedelijk gemakkelijker instond.
Ik ben jong gaan werken en jong getrouwd, kreeg jong kinderen en werkte daarnaast in ons toen nog jonge bedrijf. Spijt of het gevoel dat ik iets miste heb ik nooit langdurig gehad. Ja soms dacht ik weleens in de jaren dat de kinderen klein waren en nachten achtereen kotsten en grieperig waren. Ik wou dat ik net als mijn studerende en werkende vrijgezelle vriendinnen uit mijn werk of studie op mijn kamer kwam en dat er dan helemaal niemand was die iets van me wilde. Op mijn 25e zat ik volop in de kleine kinderen en had ik al een paar jaar alle benodigde papieren die nodig waren voor de bedrijfsvoering.
Nu vind ik het wel lekker dat mijn leven zo gelopen is. Mijn kinderen gingen naar de middelbare school toen mijn vriendinnen aan baby's begonnen te denken en nu zitten die vriendinnen alleen maar te klagen over de beperking die een gezin ze oplegt, dat hun kinderen niet presteren op het niveau dat ze wensen. Terwijl ik daar vanwege mijn leeftijd vermoedelijk gemakkelijker instond.
