Ben ik nou zo gevoelig?

Hallo,



Ik kom even een schop onder mijn kont halen denk ik, of even relativeren. Ik voel me zo rot dat ik even een frisse blik nodig heb.



Ik ben een volwassen vrouw, bijna 41 jaar en heb mijn leven toch wel leuk op de rit vind ik. Leuke vent. leuk kind, fijn huis, goede baan etc.

Het gezin waarin ik ben opgegroeid telt een vader, moeder en twee broers. Ouders nog steeds bij elkaar.

Dit om een beetje een beeld te schetsen van hoe mijn leven er uitziet



Nu is er laatst een soort van "misverstand" geweest binnen de familie. Mijn ouders zeiden nee op samen kerst vieren en bedoelden kennelijk ja, we hebben dit 4x nagevraagd omdat we de reactie nogal vaag vonden maar meer dan een "nee geen zin'" hebben we alle drie nooit gekregen. Ook niet toen ik aangaf het ongezellig te vinden en het niet te begrijpen.



Wij kinderen hebben dit alle 3 hetzelfde geïnterpreteerd en dus alle drie dezelfde reactie gegeven, we hebben kerst met onze eigen kids gevierd en zijn dus niet naar hen gegaan.



Achteraf hebben mijn ouders een heel saaie kerst gehad en belden ze twee dagen na kerst woest op dat ze nog nooit zo'n afschuwelijke kerst hadden gehad en dat het allemaal de schuld van de kinderen is en dat we wél hadden moeten komen want ze zaten heel de 1e kerstdag te wachten met allemaal lekkers etc.



Nou is dit tussen mijn ouder en mij heel hoog opgelopen want volgens hun zeggen heb ik ze keihard gekwetst. Ik voel me hier heel lullig bij want ik deed juist precies wat ze vroegen. Ik was me ook absoluut van geen kwaad bewust en heb ze ook heel vaak gevraagd waarom ze dan zo boos op alle kids zijn. Het antwoord is dat we ze keihard hebben laten zien dat we geen bal om hen geven.

Op mijn vraag waarom ze dan gezegd hebben dat ze de kerst niet wilde vieren kreeg ik geen antwoord, dat was een miscommunicatie ( vier keer bij drie verschillende kinderen en op verschillende dagen)



Ouders boos, ik boos, heeft even geduurd en na een week of 2 ben ik het gesprek weer met ze aan gegaan. We hebben het bijgelegd en vervolgens kom ik er achter dat zowel ik als broer1 echt de wind van voren hebben gekregen en broer2 bleek van niks te weten.

Ik heb daarop contact opgenomen met mijn ouders want dat vond ik wel vreemd. en wat denk je?? Mijn broer heeft er geen commentaar op gehad want "van hem waren ze zulk gedrag wel gewend....".

Ik ontplof zowat van boosheid. Ik kom áltijd terwijl mijn leven echt zo onwijs veel drukker is dan de zijne, ik wring mijzelf in allerhande bochten om op elke verjaardag, pasen , pinkster en kerst etc te komen en nu dit?? ( ik ben veel aan de andere kant van het land, met regelmaat in het buitenland etc)

Ik word weggezet als slechte dochter en broer is weer eens het lieverdje.



Dit gaat al jaren zo trouwens, broer kan nooit iets fout doen. En nu, nu ben ik bijna 41 en ik ben zo vreselijk gefrustreerd dat dit kennelijk nóg aan me knaagt. Mijn hele leven al speel ik 3e viool ( ik heb twee broers, broer twee ervaart zichzelf als tweede viool)

Als ik mijn eigen verhaal terug lees spat de jaloezie er vanaf, ik voel me wederom afgewezen door mijn ouders maar ik vind het nog veel erger dat ik mij hier op mijn 40 druk om maak!! Ik heb een super leven, een schat van een kerel, heerlijke puberzoon, goed contact met broer 1 en een leuke job. Ik heb álles wat ik mij wensen kan!

Hoe kán het dat ik hier slecht van slaap

waarom ben ik zo vreselijk om mijn ziel getrapt?

Hoe is het mogelijk dat ik die stomme aai over mijn bol van mijn ouders nu nog nodig heb?

Kortom ik snap geen bal van mijn eigen gevoel.



groet saartje01

Oke het wegblijven van je moeder op de verjaardagen van de kinderen was dus niet bedoeld om je kinderen te passeren ( want wel een kado)

Blijft natuurlijk evengoed een rotstreek want ze passeert jou daar natuurlijk evengoed op een heel belangrijke dag.

Knap dat je het zo stap voor stap kan blijven bekijken. Ik ben meet zo iemand die meteen al naar volgend jaar kerst kijkt en het nú al een shitkerst vind