Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~9000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste drie delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV



Eind 2014 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.



Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

quote:aiksje schreef op 04 februari 2016 @ 22:31:

Ik heb vandaag al niks laten horen. Niet gebeld niets gestuurd. Ben vrolijk bij vriendin gaan eten. Zojuist thuis gekomen.



Ik doe echt heel erg me best. Hem met rust laten. Het niet meer willen. Tegen mezelf zeggen dat dit het beste is.



Mn hart blijft alleen zoveel pijn doen. Ben zo verdrietig als ik dan thuis kom. Een arm om me heen zou even goed doen.

voel me alleen in mn gevoel..



Niemand zegt dat hem met rust laten ook betekent dat je het niet meer mag willen, dat zijn 2 verschillende dingen: rustig aan doen bedoel ik ermee, hij stond toch open om te kijken hoe het zou lopen?

Niet dat je het maar helemaal moet vergeten, alleen met rust laten ff qua contact.



Je mag van hem houden zoveel als je wilt en ook zoveel missen en verdrietig zijn als jíj wilt en nodig hebt!

Gewoon een tijdje wat afstand houden, allebei voelen wat je voelt.

Ff geen verwachtingen, maar niemand zegt hier dat je het dan maar helemaaaaal moet opgeven.

Het is soms niet alles of niks.

NIet verwachten dat het weer meteen goed moet zijn, wellicht is daar nog iets aan te werken/proberen, als je nu even allebei eea laat bezinken.

Niet óf alle vertrouwen in en zekerheid hebben, maar ook niet "laat dan maar" en vergeet het maar, het is het beste zo (als jij dat niet zo voelt).



Het is een onzekere situatie, laat het ff open, trek geen overhaaste conclusies, dat is wat ik bedoel.

Geef het wat tijd en geduld.



Truste zo!

Dat is jouw eigen gebrek aan vertrouwen, Aiksje.

Dan geloof je er zelf niet in, dat gevoelens niet meteen over zijn, als je elkaar ff niet ziet of spreekt.



Als jouw relatie niet wat rust en stilte aan kan, zonder dat jij daar van alles van denkt + dat hij jou dan direct vergeten is, dan geloof je niet in wezenlijke liefde, of kun je iig niet geloven dat hij dat voor jóu voelt.

Jij bent hem toch ook niet na nu 1 dag geen contact alweer vergeten??!

Jij denkt dat die 2 jaar voor hem dan ook maar meteen niks voorgesteld hebben oid?



Dan onderschat jij hém misschien wel zeer.

En iig onderschat je je eigenwaarde.

Wat zegt het over jou dat jij denkt dat je zo snel vergeten bent, als je ff geen aandacht krijgt?

verwar je aandacht niet met liefde?

Geen aandacht is DUS geen liefde voor jou voelen?

quote:aiksje schreef op 05 februari 2016 @ 06:41:

Het maakt niet uit meer wat ik denk, voel of wil. Feit blijft dat hij niet terug komt suzy.



Hij is duidelijk dat zijn leven lekker verder gaat. Hij genoeg afleiding heeft dat vond hij fijn. Het is toch gewoon allemaal duidelijk.



Ik geloof er niet meer in. Hij komt niet terug en ik ben verslagen. Het is verpest.

het enige wat ik nog moet doen is een manier zien te vinden om geen hoop meer te hebben. En proberen al mn gevoelens voor hem zo snel mogelijk te laten verdwijnen.



Het is kapot en blijft kapot. Ik geloof inderdaad niet meer in ons. Mijn beeld van ons was sterker en beter dan wat er nu gebeurd. Het is over en uit en daar mag ik mee proberen te dealen



Oooh, dus omdat hij afleiding zoekt ipv doelloos en stuk op de bank te zitten, en dat hij zegt dat het wel gaat, ipv huilend in jouw armen te vallen dat ie jou zo verschrikkelijk mist en niet zonder jou kan, daarmee is het voor jou allemaal duidelijk.



Nou, okay.

Jouw beeld van jullie sterke relatie valt in duigen, als ik het goed begrijp. En dit realistischer beeld van hoe het nu is wil jij niet als nieuw vertrekpunt of uitgangspunt, maar is voor jou het eindpunt.

Dat is prima, dat mag, maar dit is (obv wat jij schrijft tot nu toe) niet wat ik lees dat hij dat als eindpunt zag/ziet, maar jij dus.

In diezelfde situatie (het punt waar jullie beland zijn sinds die grote ruzie met kerst) verlang jij naar dat hij er wél vol in gelooft en voor gaat en het volle vertrouwen in heeft, terwijl voor hem het beeld ook veranderd is van jullie relatie.



Intusssen zeg jij tegen hem wél dat ijj er alle vertrouwen in hebt, dus eigenlijk had jij datzelfde willen horen, terwijl hij daar momenteel ook niet zo van overtuigd is?

En dan was alles koek en ei geweest voor jou?



Ik weet niet wat er precies gebeurd is maar ik denk dat het voor jullie béiden een ontnuchterendend effect heeft gehad en dat vertrouwen in een fijne, constructieve relatie heeft aangetast.

ALs het voor jou een onoverkomelijke hobbel is, heb je groot gelijk dat je een grens trekt voor jezelf.

Jullie hebben in die 2 jaar beurtelings aan de ander moeten trekken om te overtuigen dat het wél kon werken.

Misschien is dit de druppel voor jou, als je voor ogen houdt wat jij onder een fijne, gezonde relatie verstaat en daar mag je zeker hoe het gaat en wat jij verwacht tegenaan blijven houden.



Het ís ook relaxter als eea als vanzelf gaat, natuurlijker dan aan elkaar trekken om bij de les te houden.

Dan moet je concluderen dat het (iig voor jóu) zo niet werkt.

Dan past het niet.

Een manier om geen hoop meer te vinden is door zelf definitief een punt erachter te zetten en dat aan hem te vertellen.

Dan zorg je dus zélf voor die duidelijkheid: het is voorbij, ieder eigen wonden likken, veel succes en geluk nog in je verdere leven.

Niet wachten of hij nog belt of appt, of het uitmaakt, of met carnaval een andere leukerd opduikt, maar zelf de stekker eruit trekken dus.



Pas wel op voor het soort gedachten als "het is verpest, ik ben verslagen, ik moet hem vergeten" en "ik ga me nooooooit meer zo kwetsbaar maken in liefde, dan heb ik die pijn ook niet, want die wil ik nooit meer".

Bij liefde hoort onlosmakelijk pijn (van afwijzing, zelfafwijzing, verlies, kwetsbaarheid, gekwetst kunnen worden, enz).

ALs je dat risico niet meer wil lopen, je je hart dichttimmert, jezelf afsluit uit angst, maak je het jezelf onnodig moeilijk voor de toekomst en toekomstige evt liefde.

Dat het blijkbaar niet past tussen jullie en spaak loopt op de relatie en verschillende ideeen daarover (en over "ervoor gaan"), wel of niet nog proberen en hoe dan, zegt niet dat liefde alleen maar naar pijn zal leiden in de toekomst met iemand met misschien een heel andere wisselwerking.



Omarm die liefde in jezelf ipv zsm vergeten, voel de pijn en gemis vooral wél, volop, en zoek niet naar de troost van zelfmedelijden maar naar zelfcompassie, en sta dan tzt weer op, hopelijk weer een stuk optimistischer en met open hart.



Wees lief ipv streng tegen jezelf: koop de boeken "Verslaafd aan liefde" en (daarna?) Bevrijd door Liefde van Jan Geurtz.

(in die eerste ben ik nu aan het lezen, die had ik al liggen, het verduidelijkt een hoop voor jezelf, in div lagen van diepte van jezelf, van imago tot identiteit, tot conditioneringen, zelfafwijzing ("ik ben niet goed genoeg") tot aan je diepste kern van liefde, en hoe je daar contact mee maakt.



Grijp svp dit grote verdriet (wat je sowieso in contact brengt met je eigen diepere lagen en angsten enz) aan als gelegenheid voor jezelf om nog een stapje dieper te komen bij jouw eigen kern van liefde.

Juist groot (liefdes)verdriet is een relatief gemakkelijke toegangspoort naar binnen!

De meeste mensen maken (pas) zo'n omslag mee juíst in en na gebeurtenissen die er diep in hakken (oa werkloos raken, ziek, uitgaan van de relatie, enz).



Daarom zeg ik met klem: ga niet streven naar dat (hart) dichtgooien terwijl die wond nog vers is, en zsm vergeten en weer doorgaan (letterlijk met pijn in je hart weer gaan doen alsof het je niet raakt, alsof er niks gebeurd is, en een wond met je mee te dragen waar je niet naar om wenst te kijken en hoopt dat de tijd het vanzelf wel zal helen, want dat gebeurt namelijk niet. En zolang je er niet naar omkijkt, kun je de liefde daaronder in die kern, ook niet voelen, omdat je dan net blijft hangen in die laag daar net boven, waar oa je angsten en (zelf)afwijzingen enz zitten. Die duisternis waar je zo bang voor bent om te voelen, daaronder ligt dat "ware zelf" maar dan moet je dus ook die donkere laag betreden en doordringen.



Ik denk dat "Verslaafd aan liefde" dat beter kan uitleggen dan ik, en dat je heel veel herkenbaars tegenkomt, wat je jezelf nu vertelt en van overtuigd bent, en 1 van jouw manieren is om de pijn van "ik ben niet goed genoeg" (die donkere laag van zelfafwijzing) te omzeilen of te bedekken.

Terwijl dit ook een grote kans is om jezelf in de diepte beter te leren kennen!

En zo is eea iig niet voor niks geweest: het vormt dan levenservaring.

Elke relatie kan iets van jezelf blootleggen, en dat kan iets heel pijnlijks zijn, maar zeer verhelderend om jezelf te begrijpen.

(en daardoor anderen ook meer te begrijpen).



De neiging om hem te gaan analyseren en waarom hij is zoals hij is en doet zoals hij deed, is heel verleidelijk en kan ook je eigen aandeel aan het licht brengen.

Maar je kunt ook dat stuk overslaan en direct naar jezelf, nu al die gevoelens nog zo vers zijn.

Je bent dan heel toegankelijk voor al die lagen.

Het is veel moeilijker om dat later (als dat verder weg lijkt en alweer bedekt door allerlei gedachten en gevoelens en mechanismen) op te roepen (daarom zijn therapieen na jaren zo lastig, als het al zo ver weg is om het écht voor de geest te krijgen en te voelen).



Liefdesverdriet is bij uitstek een kans om jezelf beter te leren kennen, je eigen reacties daarop, en overtuigingen die het bij jou losmaakt.



Ik dacht ook dat afstand nemen en loslaten betekende: streven om niet meer aan te denken, moeten vergeten, je eigen liefdesgevoelens terug de koelkast in.

Toch zou dat zonde zijn, want dan ben je bezig met onderdrukken van wat je (nu) gewoon voelt en daarmee gaat het nog niet weg!

Je doet jezelf tekort als je dat hele vermogen onderdrukt en verhindert om zelf vanuit (zelf)vertrouwen en liefde (die veel ruimer, groter en veelomvattender is dan de liefde voor hem) de wereld in te (blijven) kijken.

Je mag best met liefde aan hem blijven denken dus, ga jezelf dat niet verbieden.

Dat je daar verder niks mee hoeft te doen, behalve verdrietig om zijn, en gelukkig zijn dát hij iemand is die dat vermogen in jou heeft kunnen wekken, zodat jij hebt gemerkt dat jij in staat bent om liefde en eigenliefde te voelen, dat jij dat dus volop hebt binnenin, een eigen bron, moet er niet toe leiden dat je die bron maar zsm vergeet, als je die ook kunt inzetten voor jezelf en vele anderen.



Dat bedoel ik hier vaak met "koesteren": na het grote verdriet in staat zijn het goede van deze man en deze ervaring in je hart te bewaren en -ooit- met een glimlach op terug te kunnen kijken.



Zo heb ik liefde kunnen bewaren voor ex (en maar goed ook) in de vorm van genegenheid bijv.

Zo heeft de liefde vele verschijningsvormen, van vertedering om een konijntje of huisdier, tot aan zorgzame diepe affectie en liefde voor je ouders, kinderen, vrienden, familie, collega's, enz. In allerlei gradaties.

Liefde omvat veel meer dan partnerliefde, het is ook liefde voor de wereld,de natuur, je eigen bestaan daarin, de verbindingen die je legt met anderen, enz.



De moeite waard om dat alles niet te onderdrukken vanwege de pijn om 1 persoon!

quote:jadaiswa schreef op 05 februari 2016 @ 10:29:

Jeetje zo'n ambulance is altijd schrikken suzy!

Verjaardag vier ik de dag zelf met familie en taart + borrel samen met mijn zus.

Samen met vriend vier ik in de zomer gewoon een midsummerfeestje. Ontstaan na mijn housewarming in de zomer een aantal jaar geleden. Dat past tenminste, al die mensen binnen is nl toch best krapjes



Ja, dat heb ik ook jaren geroepen: in de zomer doe ik wel een borrel/ bbq (en dan komt er niks van, mensen op vakantie enz).

(we hebben hier ook wel wat leuke feestjes gehad, hoor.

Ik merkte wel dat het animo voor feestjes terugloopt, en ik had ook veel mensen die van verder weg moesten komen, die elkaar niet kenden enzo danwel drukke agenda's, bijna ondoenlijk dat iedereen ook kón, je ziet dat al aan een meet organiseren en een datum vinden dat iedereen kan, zelfs maanden vooruit en dan lastminute iets anders hebben).



Leuk dat jij dat wel doet!



Als gezin vieren wij zo mogelijk idd op de dag zelf, vaak gaan we dan uit eten of bij ex of mij thuis koken, taart enz.

Familie is hier nogal uit elkaar gevallen en het groepje wat close is woont nogal uit elkaar.

Vroeger met moeder, tantes, broers en zussen, wat vrienden, buren enzo thuis een borrel met eten/hapjes.

Volop gedaan, dus ik mis dat nu niet meer, ik koester die tijden, maar vind het wel goed zo.



Ik merk ook om me heen dat als mensen het al vieren, dat dat vaker buiten de deur is, zonder die rompslomp in huis ervan.

Het kost dan ff wat, huren een (gedeelte van) een kroeg af of zo, daar vind ik het niet belangrijk genoeg voor, misschien idd als je eoa mijlpaal wil vieren (40e, 50e).



Op de camping vd zomer wel een feestje bij iemand gehad, en dan komt ook iedereen die uitgenodigd is, met lekker eten erbij, dat is toch wel erg gastvrij en leuk!



Ik ontkom denk ik iig niet aan wat taarten bakken voor een groepje bekenden hier, misschien dat ik dit jaar ex en de kinderen daar ook bij vraag, borrelen in stamkroeg en misschien nog een paar vriendinnen en zus met haar vriend, zo weten zij over en weer ook wie wie is en met wie je (nu los van elkaar) omgaat.

Het is iig leuk om het niet helemaal stilletjes voorbij te laten gaan.

(ik heb een paar keer gehad dat precies die cyste dan aktief was en dan heb je echt geen zin daarin!).

quote:Stormkraft schreef op 05 februari 2016 @ 19:20:

Ps. Dit zijn vrij 'afstandelijke' voorbeelden met mensen die ik niet ken en het ombuigen gebeurt ná de confrontatie.

Ik hoop uiteindelijk mezelf zo te kunnen trainen dat dit me ook lukt met bekenden nog terwijl ik in de situatie zit. Maar dit gaat stapje voor stapje en is een beginnetje.



Mooi, dit is in 2e instantie, dat is al heel wat.

Je eerste primitieve reactie gaat vaak automatisch en snel, niet overdacht dus.

Die ombuigen is een stuk moeilijker (is je vecht-vlucht-respons van het primitieve brein).

In zekere zin is assertief reageren deels wel aan te leren (als je normaal met stomheid geslagen bent bijv als 1e reactie, of liever conflicten uit de weg vlucht).



Laatst op een feest stond er een lange rij vrouwen (mannen konden zo doorlopen, die hadden naast een gesloten wc ook 2 pisbakken) en de dames gingen ook bij het herentoilet als die vrij was.

Loopt een vrouw doodleuk langs de rij vrouwen, al roepend: "ik ga bij de mannen, hoor!" (maw ik dring niet voor).

Die heb ik teruggefloten "hallo, wij ook hoor! Achteraansluiten dus!"

(niet dat het hielp, want ze liep gewoon door en die mannenwc kwam net vrij dus zij dook in 1 beweging gewoon daarin).



Vroeger had ik niks gezegd op zo'n moment, hooguit tegen de anderen in de rij, hoe asociaal van die ander!

Nu zeg ik iig er iets van.

Soms luchtig met een grapje, dat komt ook aan, je hoeft niet altijd op hoge/verwijtende toon ergens voor op te komen, uit irritatie bijv.

Vaak kan het met enig begrip voor de situatie ook wel aankomen.

En er zijn altijd wel aso's die daar alsnog maling aan hebben, het zij zo, dan ben ik het iig kwijt



Ik erger me iha niet snel, als ze zoveel haast hebben moet het dan maar idd.

Brutalen hebben de halve wereld, nietbrutalen de andere helft, haha!



Nu ff eten maken, ben beetje laat, taarten gebracht, bloemen gehaald, laarzen naar de schoenmaker gebracht, kleren naar de kleermaker, en lekker sliptongetjes op de markt gehaald, is zo klaar iig

Straks ff een doen.



Fijn weekend iedereen!

Amy: erger dan dat iets niet lukt, is dat je jezelf daar ook nog mee om de oren gaat slaan.

Boos worden, jezelf verbieden dat je niet "depressief" mag zijn omdat er genoeg is om de moeite waard te zijn, rationaliseren dat je dus geen reden mag hebben tot zelfmedelijden en moete met eea, goede voorbeeld voor je kinderen moeten zijn, dus hup niet zeuren?!



Je veroordeelt zelf zo ongeveer ál je gevoelens!!

Alsof je jezelf wil dwingen om positief te moeten zijn, terwijl je je zo helemaaaal niet voelt.

Ik moet dit, ik moet dat, ik wil mezelf niet toestaan, ik moet vechtlust zien te krijgen, ik mag niet boos zijn, als ik dat in de praktijk niet kan, dan raak ik gefrustreerd en ook dat mag ik niet van mezelf zijn..

oeioeioei, wat ben jij jezelf chronisch aan het veroordelen.



De bedoeling ís niet om geforceerd opgewekt, optimistisch en positief te moeten doén van jezelf, hoor!

Je ontkent daarbij wat je werkelijk voelt en dat is dus 1 grote zelfafwijzing.

Ik mag niet tot last zijn, ik moet het goede voorbeeld geven, ik mag vooral niet voelen wat er te voelen is.



Begin svp met wát je voelt aan teleurstelling, boosheid en frustraties maar even de vrije ruimte te geven.

Positiviteit verdringt geen negativiteit: die laatste moet er eerst (ge)uit!

Het blijft je juist veel langer lastigvallen als je dat gaat lopen ontkennen, verbieden en onderdrukken!



Erken dat het leven nu even zwaar kut en donker voelt.

Al die positieve dingen die je nu nog te hoog gegrepen zijn zijn ook alleen maar streven naar iets wat je je nu ff niet kunt voorstellen.

Ga toelaten wat je werkelijk voelt.

Voel maar, hoe zwaar het is.

Hoe teleurgesteld je bent in eea.

Hoe eenzaam het soms is, als je er alleen voor staat.

Hoe frustrerend als iets niet lukt.

Hoe k*t het is dat degene die jou nog niet zo lang geleden deed stralen, alweer aan het daten is.. en niet met jou.

Hoe lang die donkere koude winter duurt zonder echt praktische (laat staan luxe) voorzieningen

Hoe je je kinderen om je heen soms kunt missen

Hoe lastig het soms is om afgelegen te wonen en iets af te spreken of te bezoeken



En wie weet nog meer.

Geef ruimte aan "lastige" gevoelens, dat lucht juist op!

Klaag er maar eens lekker op los hier!



En ga svp met iemand praten, ipv dat het allemaal op eigen houtje moet van jezelf.

Waarom moet jij een alleskunner zijn van jezelf?

In je eentje maar gewoon happy zien te zijn, ondanks je ei nergens kwijt kunnen?

In je holletje terugtrekken kan ook, maar dan duurt het allemaal veel langer, he.

Wordt het geen tijd om -nu je de tijd aan jezelf hebt- eens wat dingen uit het verleden en heden weg te werken, zodat de weg vrij komt om weer écht fijne mensen en ervaringen mee te maken?



Ja, de lente komt eraan en dat kan best een verschilletje maken in energie en puf/zin in het leven.

Maar neem jezelf svp serieus, ook in "negatieve" gevoelens en stemmingen.



Dat positieve komt geen ruimte voor door weg proberen te drukken van dingen die toch echt binnenin jou spelen: er komt echt pas ruimte voor als het negatieve er voor een groot deel uit is, dat lucht op, en maakt automatisch plaats voor het positieve.



Ontkennen en onderdrukken werkt gewoon niet, al lees je 100 zelfhulpboeken.

En ik kan het weten, want ik heb er zoveel gelezen zonder dat ze destijds ook "binnenkwamen".

ALs er een hoop uit moet, van binnen naar buiten, gaat er maar weinig van buiten naar binnen in!

In een overlopende emmer kan ook niks bijgegooid worden.

En als je eea opkropt, krijg je vroeg of laat het effect van een "dichtgeknepen tuinslang": de druk zal alleen maar toenemen.

(voorbeeldje van Geurtz).



Laat je maar gaan en laat de emmer maar ff overstromen dan.

Haal de druk van de ketel voordat je echt depressief wordt of burnout raakt, dan ben je verder van huis.



Ga ipv boos maar eens heel heel lief voor jezelf worden!

quote:Amy_123 schreef op 06 februari 2016 @ 00:39:

Dat komt wel even goed binnen Suzy, ik reageer later weer. Bedankt in ieder geval voor je woorden



Dat was de bedoeling ook, Amy.

Niet om jou je vervelend te laten voelen, dat weet je hopelijk wel, maar om alles wat daar dwarszit in jou.

Ik raak de pijnpunten in jou aan, meer niet.

Expres.



Want ik weet dat je veel meer in je mars hebt.

Wat jij nu ff niet ziet, zie ik allang: jouw veerkracht.

Ik weet dat jij dat kunt hebben, dat jij zoveel kracht bezit en ik even de trigger ben..



Ooit deed mijn eigen trainer hetzelfde en dat maakte zoveel indruk: voel dat maar.

Dat vergeet ik nooit meer!



Ik hoop dat je tóch lekker slaapt!

Zela: klinkt alsof hij wat autistische trekjes heeft, asperger-achtig.

Maar wel meer mannen hebben weinig op met emoties (en vinden dat ook vaak niet interessant).



Misschien moet je helemaal niet reageren op wat hij vindt of gewoon zeggen:"dat maak ik zelf wel uit".

Het gaat over jouw spullen, toch?

Jij woont al jaren buiten de deur, dus ik denk dat als hij jou teveel als kind blijft beschouwen en behandelen, jij daar zelf uit moet stappen (uit die kind-rol).

Niet bozig verwijtend, maar stellig en beslist blijven volhouden dat je nu volwassen bent en zelf je keuzes prima kan maken, zelf bepaalt, en zelfs je eigen eventuele stommiteiten begaat.



Dus ipv een gesprek aangaan wat eigenlijk verwijten aan zijn adres zijn wat híj fout doet volgens jou, het meer houden bij jezelf: bedankt voor het bemoeien meedenken, ik kan het prima zelf af.

Als je eigenlijk allang vermoedt dat er een reden is waardoor hij niet bepaald empathisch is, heeft het zo weinig zin om hem nog te willen opvoeden.

Eigen grenzen stellen werkt beter dan hem op zijn manco's wijzen

Want dat is eigenlijk wat hij zelf ook doet, en zoals je zelf merkt gaan daar alleen maar je stekels van overeind staan (en luister je vaak niet of juíst niet naar de boodschap/inhoud).



Je ook niks van aantrekken: hij zijn leven en jij het jouwe, allebei volwassen en eigen keuzes, hij maakt keuzes (waaronder zijn vrouw) die jij nooit gemaakt zou hebben en jij doet weer dingen die hij anders zou doen.

En dat is prima, omdat je als volwassenen daar niks mee te maken hebt: leven en laten leven!

Amy, heb jij nog een beetje kunnen slapen?

Hoe gaat het nu met je?



En Aiksje?