Kinderen
alle pijlers
Ad(h)d
zaterdag 6 februari 2016 09:21
Goedemorgen,
Ons kind is bijna 8 en zit in groep 4.
Op kdv werden wij voor het eerst erop gewezen dat ze tekenen van ADHD vertoonde. Ik heb dig toen naast me neer gelegd, ze was nog zo jong. Op het cb en bij de schoolarts in groep 2 is benoemd dat ze haar erg slecht geconcentreerd vonden. Thuis uitte zich dat vooral in niet zelf kunnen spelen. Dit kan ze nog steeds niet. Alleen knutselen kan ze langer. Verder alles een minuut of 5 en dat is t wel. ADHD zit in de familie aan mijn kant.
Op school ging het altijd goed. Ze is wel "lui" en makkelijk en praat veel, maar haalde prima cijfers. Maar nu km groep 4 merk ik dat t allemaal moeilijker wordt. Ze vergeet soms te beginnen met werken, liegt over werk wat ze af zou hebben (wat dus niet af is), zegt het op school niet leuk te vinden (maar protesteerd niet met naar school gaan) en plast weer in bed. Thuis is ze vaak boos (maar dat kan ook leeftijd zijn, sowieso een pittig meisje) andere kinderen hebben last van haar omdat ze veel praat en zich bemoeit met álles wat er in de klas gebeurd. Van de week gesprekje met de juf gehad. Ze ziet een enorme onrust in onze dochter. Begrijpt onze zorgen. Tegelijk heeft ze een prima rapport gekregen vorige week. In de hele linie is ze iets afgezakt (geen a's meer, maar B's op d'r Cito) maar nog steeds een heel goed rapport. Volgende week hebben we een gesprek met de ib'er, om te kijken of onderzoek nodig zal zijn. En ik zit nu al dagen te twijfelen of we wel onderzoek moeten laten doen. Want stel, ze heeft ad(h)d, veranderd dat dan iets concreet voor haar en ons? Medicatie lijkt me nu niet nodig. En ook, stel ze heeft geen ad(h)d, wat voor signaal geef je haar dan? lijkt me slecht voor gaar zelfvertrouwen. En misschien ligt t wel aan mij. Let ik teveel op haar. Zie ik dingen te groot.... Ik voel me zo onzeker in wat te doen nu.
Ons kind is bijna 8 en zit in groep 4.
Op kdv werden wij voor het eerst erop gewezen dat ze tekenen van ADHD vertoonde. Ik heb dig toen naast me neer gelegd, ze was nog zo jong. Op het cb en bij de schoolarts in groep 2 is benoemd dat ze haar erg slecht geconcentreerd vonden. Thuis uitte zich dat vooral in niet zelf kunnen spelen. Dit kan ze nog steeds niet. Alleen knutselen kan ze langer. Verder alles een minuut of 5 en dat is t wel. ADHD zit in de familie aan mijn kant.
Op school ging het altijd goed. Ze is wel "lui" en makkelijk en praat veel, maar haalde prima cijfers. Maar nu km groep 4 merk ik dat t allemaal moeilijker wordt. Ze vergeet soms te beginnen met werken, liegt over werk wat ze af zou hebben (wat dus niet af is), zegt het op school niet leuk te vinden (maar protesteerd niet met naar school gaan) en plast weer in bed. Thuis is ze vaak boos (maar dat kan ook leeftijd zijn, sowieso een pittig meisje) andere kinderen hebben last van haar omdat ze veel praat en zich bemoeit met álles wat er in de klas gebeurd. Van de week gesprekje met de juf gehad. Ze ziet een enorme onrust in onze dochter. Begrijpt onze zorgen. Tegelijk heeft ze een prima rapport gekregen vorige week. In de hele linie is ze iets afgezakt (geen a's meer, maar B's op d'r Cito) maar nog steeds een heel goed rapport. Volgende week hebben we een gesprek met de ib'er, om te kijken of onderzoek nodig zal zijn. En ik zit nu al dagen te twijfelen of we wel onderzoek moeten laten doen. Want stel, ze heeft ad(h)d, veranderd dat dan iets concreet voor haar en ons? Medicatie lijkt me nu niet nodig. En ook, stel ze heeft geen ad(h)d, wat voor signaal geef je haar dan? lijkt me slecht voor gaar zelfvertrouwen. En misschien ligt t wel aan mij. Let ik teveel op haar. Zie ik dingen te groot.... Ik voel me zo onzeker in wat te doen nu.
zaterdag 6 februari 2016 09:30
Het gedrag wat je ziet is niet hèt probleem van de ADHD'er.
Het gedrag is een symptoom van de aandoening waarbij er van alles in het hoofd gebeurt waar een kind niet, een beetje of enorme last kan hebben.
Diagnostiek en behandeling is er om een kind zich beter te laten voelen; en daaruit vloeit dan hopelijk ook beter hanteerbaar gedrag.
Heel vaak denken mensen alleen maar aan het gedrag, aan het druk zijn, aan het presteren op school en denken dat bijvoorbeeld medicatie er is puur en alleen zodat anderen minder last zullen hebben van het gedrag.
Maar dat is dus een veel te simplistische gedachtengang.
Kijk naar je kind. Als je denkt dat een kind niet lekker in haar kop zit en je hebt vermoedens van een aandoening, waarom zou je daar dan niet verder naar laten kijken? Zoals je dat bij een vermoeden van een lichamelijke aandoenkng waarschijnlijk ook zou doen?
Het gedrag is een symptoom van de aandoening waarbij er van alles in het hoofd gebeurt waar een kind niet, een beetje of enorme last kan hebben.
Diagnostiek en behandeling is er om een kind zich beter te laten voelen; en daaruit vloeit dan hopelijk ook beter hanteerbaar gedrag.
Heel vaak denken mensen alleen maar aan het gedrag, aan het druk zijn, aan het presteren op school en denken dat bijvoorbeeld medicatie er is puur en alleen zodat anderen minder last zullen hebben van het gedrag.
Maar dat is dus een veel te simplistische gedachtengang.
Kijk naar je kind. Als je denkt dat een kind niet lekker in haar kop zit en je hebt vermoedens van een aandoening, waarom zou je daar dan niet verder naar laten kijken? Zoals je dat bij een vermoeden van een lichamelijke aandoenkng waarschijnlijk ook zou doen?
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 6 februari 2016 09:31
Weer bedplassen en veel boze buien thuis. Ik denk niet dat je je kind kwaad doet om er iets mee te doen, omdat je je zorgen maakt. Kinderen vinden het vervelend dat ze zich met alles bemoeit. Dat zullen kinderen haar ook duidelijk maken en wat doet dàt met haar zelfvertrouwen?
Ik zou laten testen en na de test kijken wat er verder kan gebeuren. Een etiketje kan deuren openen naar verschillende vormen van hulp zodat je dochter zelf ook minder last heeft van haar eigen gedrag.
Ik zou laten testen en na de test kijken wat er verder kan gebeuren. Een etiketje kan deuren openen naar verschillende vormen van hulp zodat je dochter zelf ook minder last heeft van haar eigen gedrag.
zaterdag 6 februari 2016 09:35
Om te beginnen kan de juf haar in de klas aan de rand/achter/vooraan zetten zodat ze minder tot last is voor de andere kinderen (bij mijn dochter in haar klas zitten twee ADHD kinderen achter een study buddy en met hoofdtelefoon. Voor henzelf beter om zich te concentreren en tegelijkertijd storen ze de rest niet).
Wat doet juf aan haar onrust nu? Heeft ze al iets geprobeerd?
Wat betreft onderzoek. Een label is niet fijn maar het geeft je/jullie/school wel handvatten hoe met haar om te gaan/sturen.
Het onderzoek an sich maak je wat mij betreft te groot daar krijgt je dochter geen last van.
Wat doet juf aan haar onrust nu? Heeft ze al iets geprobeerd?
Wat betreft onderzoek. Een label is niet fijn maar het geeft je/jullie/school wel handvatten hoe met haar om te gaan/sturen.
Het onderzoek an sich maak je wat mij betreft te groot daar krijgt je dochter geen last van.
zaterdag 6 februari 2016 09:40
Bedankt voor jullie reacties.
Ik weet t niet.... Het heeft altijd in m'n achterhoofd gezeten en nu het zo op tafel ligt voelt t ineens "overdreven" ofzo. Voor hetzelfde geld ligt t aan mij, doe ik de opvoeding nieu goed of zie ik problemen die er niet zijn.... Dat kan natuurlijk.
Tegelijk, ja.... Was ik bang voor een lichamelijke aandoening hadden we allang bij de ha gezeten.
Op school zit ze nu juist vooraan, omdat ze achteraan helemaal niks meer deed. De juf moet haar echt bij de les houden. Anders is ze vooral aan het dromen of praten als ze moeten werken. Of op d'r stoel staan, kennelijk, vertelde ze van d'r week![😳]()
Ik weet t niet.... Het heeft altijd in m'n achterhoofd gezeten en nu het zo op tafel ligt voelt t ineens "overdreven" ofzo. Voor hetzelfde geld ligt t aan mij, doe ik de opvoeding nieu goed of zie ik problemen die er niet zijn.... Dat kan natuurlijk.
Tegelijk, ja.... Was ik bang voor een lichamelijke aandoening hadden we allang bij de ha gezeten.
Op school zit ze nu juist vooraan, omdat ze achteraan helemaal niks meer deed. De juf moet haar echt bij de les houden. Anders is ze vooral aan het dromen of praten als ze moeten werken. Of op d'r stoel staan, kennelijk, vertelde ze van d'r week
zaterdag 6 februari 2016 09:41
Ik ben 33 en heb net een diagnose. Laat haar onderzoeken. Niet omdat ze misschien een probleem of een ziekte heeft, maar omdat haar hersens mogelijk op een andere manier werken. Daardoor krijgt ze allerlei negatieve stempels opgeplakt (lui, bemoeial, leugenaar) die haar zelfbeeld geen goed doen. Ze doet niet zo omdat ze dat wil, maar omdat ze zonder de juiste sturing niet anders kan. Naast medicatie bestaan er allerlei andere manieren om haar te helpen. Doen!
zaterdag 6 februari 2016 09:46
quote:aardappeltortilla schreef op 06 februari 2016 @ 09:40:
Bedankt voor jullie reacties.
Ik weet t niet.... Het heeft altijd in m'n achterhoofd gezeten en nu het zo op tafel ligt voelt t ineens "overdreven" ofzo. Voor hetzelfde geld ligt t aan mij, doe ik de opvoeding nieu goed of zie ik problemen die er niet zijn.... Dat kan natuurlijk.
Heel herkenbaar. Hebben wij ook gehad.
Maar nu zie je het als een verlies-verlies situatie. Òf je dochter krijgt een stempel òf jij hebt problemen gemaakt om niets.
Ik ben het als een win-win situatie gaan zien: òf mijn zoon kreeg een verklaring waarom dingen zo moeilijk waren en toegang tot hulp, òf mijn zoon had gelukkig gewoon geen aandoening.
Maar hij had het wel.
En wat zijn wij blij dat we dat nu weten en dat we hem kunnen bieden wat hij nodig heeft.
Hij zit nu zo veel beter in zijn vel.
(Maar hij had ook wel heel heftige sytomen op het eind, dus ik wil daarmee niets zeggen over jullie situatie)
Bedankt voor jullie reacties.
Ik weet t niet.... Het heeft altijd in m'n achterhoofd gezeten en nu het zo op tafel ligt voelt t ineens "overdreven" ofzo. Voor hetzelfde geld ligt t aan mij, doe ik de opvoeding nieu goed of zie ik problemen die er niet zijn.... Dat kan natuurlijk.
Heel herkenbaar. Hebben wij ook gehad.
Maar nu zie je het als een verlies-verlies situatie. Òf je dochter krijgt een stempel òf jij hebt problemen gemaakt om niets.
Ik ben het als een win-win situatie gaan zien: òf mijn zoon kreeg een verklaring waarom dingen zo moeilijk waren en toegang tot hulp, òf mijn zoon had gelukkig gewoon geen aandoening.
Maar hij had het wel.
En wat zijn wij blij dat we dat nu weten en dat we hem kunnen bieden wat hij nodig heeft.
Hij zit nu zo veel beter in zijn vel.
(Maar hij had ook wel heel heftige sytomen op het eind, dus ik wil daarmee niets zeggen over jullie situatie)
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 6 februari 2016 09:47
Hier ervaring met twee kinderen. ja het weten of ze ADHD heeft kan veel verabderen. Wat ik lees is dat de kinderen last van haar hebben , de punten achteruit gaan, ze heel vaak boos is, in bed plast. Niet echt een teken dat het goed gaat lijkt me.
Een etiketje kan begrip kweken, school helpen haar te helpen, maar ook je dochter helpen. Wat als ze het heel graag goed wil doen maar het vanwege haar ADHD niet lukt. Slecht voor haar zelfvertrouwen. Het kan haar helpen te begrijpen waarom soms dingen moeilijker gaan.
Medicijnen zouden haar kunnen helpen haar dag wat beter door te komen.
Als al langer een vermoeden is, je dochter er zelf last van heeft zou ik er zeker iets mee doen. Een test zegt niet dat jullie medicijnen moeten geven maar het kan wel heel veel duidelijkheid geven.
Een etiketje kan begrip kweken, school helpen haar te helpen, maar ook je dochter helpen. Wat als ze het heel graag goed wil doen maar het vanwege haar ADHD niet lukt. Slecht voor haar zelfvertrouwen. Het kan haar helpen te begrijpen waarom soms dingen moeilijker gaan.
Medicijnen zouden haar kunnen helpen haar dag wat beter door te komen.
Als al langer een vermoeden is, je dochter er zelf last van heeft zou ik er zeker iets mee doen. Een test zegt niet dat jullie medicijnen moeten geven maar het kan wel heel veel duidelijkheid geven.
zaterdag 6 februari 2016 10:11
Hier een kind dat altijd anders was dan andere kinderen. Ik zag het maar kon niet goed benoemen wat het dan was. Op school geen problemen, geen kuddes vrienden maar genoeg om lekker de basisschool te doorlopen. Het was zo'n lekker kind en ook zo pienter werd steeds gezegd, fijn om te horen maar toch....
Nu zit kind op voortgezet onderwijs, blijkt enorme achterstand op Nederlandse spelling te hebben, Engels en Frans zijn een drama. Concentratie van niks dus mist allerlei informatie en het huiswerk is een grote chaos, wat enorme spanningen met zich meebrengt. En wat ik het erge vind, door het onbegrip van school en mij wordt kind onzeker.
Na weken wachttijd zal kind dan eindelijk onderzocht gaan worden op ADD of misschien is het wel iets anders.
Het is goed om te onderzoeken, voor jouw kind maar ook voor de omgeving. Het kan maar duidelijk zijn dan jouw kind niet standaard is en zich daardoor soms anders gedraagt.
Wat wij hier nu meemaken gun ik niemand. Had ik maar meer naar mijn eigen gevoel geluisterd in plaats van naar de experts op school. (Dan blijft wel de vraag of ik doorverwezen was met mijn ogenschijnlijk leuke kind met een bezorgde moeder)
Nu zit kind op voortgezet onderwijs, blijkt enorme achterstand op Nederlandse spelling te hebben, Engels en Frans zijn een drama. Concentratie van niks dus mist allerlei informatie en het huiswerk is een grote chaos, wat enorme spanningen met zich meebrengt. En wat ik het erge vind, door het onbegrip van school en mij wordt kind onzeker.
Na weken wachttijd zal kind dan eindelijk onderzocht gaan worden op ADD of misschien is het wel iets anders.
Het is goed om te onderzoeken, voor jouw kind maar ook voor de omgeving. Het kan maar duidelijk zijn dan jouw kind niet standaard is en zich daardoor soms anders gedraagt.
Wat wij hier nu meemaken gun ik niemand. Had ik maar meer naar mijn eigen gevoel geluisterd in plaats van naar de experts op school. (Dan blijft wel de vraag of ik doorverwezen was met mijn ogenschijnlijk leuke kind met een bezorgde moeder)
Ik doe mijn best
zaterdag 6 februari 2016 10:41
Echt gaan laten onderzoeken en laat het los dat je geen goede opvoeder bent. Dat is wat de anti adhd club vaak aan voert. Maar nergens op slaat.
Onze zoon, 8 jaar en ook groep 4, liep in de kleuterklas al vast en niks lukte. In groep 2 ingegrepen en uitgebreid laten onderzoeken en testen gehad. Zoon heeft adhd, gecombineerde type. En met medicatie gaat het goed en z'n intelligentie heeft hij ook mee. Zonder medicatie kwam er helemaal niks uit hem.
Een diagnose van zoveel verbetering en begrip beteken. En ook deuren openen.
Onze zoon, 8 jaar en ook groep 4, liep in de kleuterklas al vast en niks lukte. In groep 2 ingegrepen en uitgebreid laten onderzoeken en testen gehad. Zoon heeft adhd, gecombineerde type. En met medicatie gaat het goed en z'n intelligentie heeft hij ook mee. Zonder medicatie kwam er helemaal niks uit hem.
Een diagnose van zoveel verbetering en begrip beteken. En ook deuren openen.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd...
zaterdag 6 februari 2016 10:44
zaterdag 6 februari 2016 11:08
Laat haar testen en laat je goed voorlichten over medicatie.
Nadat mijn dochter op vijftienjarige leeftijd ADD bleek te hebben, heb ik mezelf ook laten testen, waarna ik ook de diagnose ADD kreeg. Ik ben medicatie gaan gebruiken, en er is een wereld voor me opengegaan.
Ik heb altijd last gehad van concentratieproblemen, opstartproblemen, moeite om keuzes te maken en beslissingen te nemen, en (mede hierdoor) onzekerheid. Sinds ik medicatie gebruik, kan ik gewoon aan iets beginnen en het dan ook netjes afmaken. Ik ben minder chaotisch. Ik ben kordater geworden, kan beter beslissingen nemen, zonder achteraf voortdurend te twijfelen over wat ik heb besloten. Op mijn werk ben ik niet meer met twintig dingen tegelijk bezig. Andersom hindert het mij minder als ik gestoord word in mijn werkzaamheden. Ik hol niet meer achter feiten aan, maar ik bereid me voor. Kortom, ik functioneer beter.
Maar belangrijker: ik ben gelukkiger. De chaos in mijn hoofd is minder. De storm van gedachten, die altijd woedde in mijn hoofd, heeft plaatsgemaakt voor een aangenaam briesje.
Voor mijn gevoel ben ik een ander mens geworden: eindelijk mezelf.
Er wordt in de media een hoop onzin beweerd over ADHD en (met name) de rol van de farmaceutische industrie. Ik acht het best mogelijk dat sommige kinderen te snel een etiketje opgeplakt krijgen ("Mogen drukke jongetjes dan niet meer gewoon druk zijn?"), maar daar staan veel meer mensen (kinderen en volwassenen) tegenover die baat hebben bij medicatie. Ik wou dat ik mijn diagnose (en medicatie!) al op de basisschool had gekregen. Dan zou mijn leven zo veel makkelijker zijn geweest.
Focus je niet te veel op de overlast die je kind veroorzaakt bij anderen. Zoals je haar omschrijft (boos, bedplassen) heeft de in de eerste plaats zélf last. Als dit inderdaad wordt veroorzaakt door ADHD, des te beter! Dan is er dus niets ernstigs aan de hand, maar iets waar veel mensen mee te maken hebben, en waar goede begeleiding en (eventueel) medicatie een enorme verbetering in kunnen brengen.
Succes!
Nadat mijn dochter op vijftienjarige leeftijd ADD bleek te hebben, heb ik mezelf ook laten testen, waarna ik ook de diagnose ADD kreeg. Ik ben medicatie gaan gebruiken, en er is een wereld voor me opengegaan.
Ik heb altijd last gehad van concentratieproblemen, opstartproblemen, moeite om keuzes te maken en beslissingen te nemen, en (mede hierdoor) onzekerheid. Sinds ik medicatie gebruik, kan ik gewoon aan iets beginnen en het dan ook netjes afmaken. Ik ben minder chaotisch. Ik ben kordater geworden, kan beter beslissingen nemen, zonder achteraf voortdurend te twijfelen over wat ik heb besloten. Op mijn werk ben ik niet meer met twintig dingen tegelijk bezig. Andersom hindert het mij minder als ik gestoord word in mijn werkzaamheden. Ik hol niet meer achter feiten aan, maar ik bereid me voor. Kortom, ik functioneer beter.
Maar belangrijker: ik ben gelukkiger. De chaos in mijn hoofd is minder. De storm van gedachten, die altijd woedde in mijn hoofd, heeft plaatsgemaakt voor een aangenaam briesje.
Voor mijn gevoel ben ik een ander mens geworden: eindelijk mezelf.
Er wordt in de media een hoop onzin beweerd over ADHD en (met name) de rol van de farmaceutische industrie. Ik acht het best mogelijk dat sommige kinderen te snel een etiketje opgeplakt krijgen ("Mogen drukke jongetjes dan niet meer gewoon druk zijn?"), maar daar staan veel meer mensen (kinderen en volwassenen) tegenover die baat hebben bij medicatie. Ik wou dat ik mijn diagnose (en medicatie!) al op de basisschool had gekregen. Dan zou mijn leven zo veel makkelijker zijn geweest.
Focus je niet te veel op de overlast die je kind veroorzaakt bij anderen. Zoals je haar omschrijft (boos, bedplassen) heeft de in de eerste plaats zélf last. Als dit inderdaad wordt veroorzaakt door ADHD, des te beter! Dan is er dus niets ernstigs aan de hand, maar iets waar veel mensen mee te maken hebben, en waar goede begeleiding en (eventueel) medicatie een enorme verbetering in kunnen brengen.
Succes!
Ik moet helemaal niks!
zaterdag 6 februari 2016 12:14
quote:Nicky_L schreef op 06 februari 2016 @ 11:08:
Maar belangrijker: ik ben gelukkiger. De chaos in mijn hoofd is minder. De storm van gedachten, die altijd woedde in mijn hoofd, heeft plaatsgemaakt voor een aangenaam briesje.
Voor mijn gevoel ben ik een ander mens geworden: eindelijk mezelf.
Wat zeg je dat mooi.
En ik herken het enorm bij mijn zoon.
Sommige buitenstaanders kunnen soms dingen zeggen over medicatie als 'ik zou mijn kind nooit medicatie geven, van mij mag mijn kind gewoon zichzelf zijn'.
Alsof een kind 'zichzelf' is met ADHD.
Maar mijn kind is juist zichzelf dankzij medicatie; dankzij de medicatie neemt de ADHD hem niet volledig over en heeft hij rust en ruimte om eindelijk zichzelf te zijn.
Maar belangrijker: ik ben gelukkiger. De chaos in mijn hoofd is minder. De storm van gedachten, die altijd woedde in mijn hoofd, heeft plaatsgemaakt voor een aangenaam briesje.
Voor mijn gevoel ben ik een ander mens geworden: eindelijk mezelf.
Wat zeg je dat mooi.
En ik herken het enorm bij mijn zoon.
Sommige buitenstaanders kunnen soms dingen zeggen over medicatie als 'ik zou mijn kind nooit medicatie geven, van mij mag mijn kind gewoon zichzelf zijn'.
Alsof een kind 'zichzelf' is met ADHD.
Maar mijn kind is juist zichzelf dankzij medicatie; dankzij de medicatie neemt de ADHD hem niet volledig over en heeft hij rust en ruimte om eindelijk zichzelf te zijn.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 6 februari 2016 17:56
quote:sosofie schreef op 06 februari 2016 @ 16:06:
Zo herkenbaar...
Broedkippetje, ik vraag dan ook of ze, als hun kind geen benen had, geen rolstoel voor hun kind kopen. Lekker zichzelf zijn. Geen brillen, geen beugels, lekker jezelf zijn. Brrr
Goed gezegd !
Ik snap inderdaad ook niet waarom je het niet zou proberen. Sommige kinderen hebben wel vervelende bijwerkingen, maar dan kan je toch nog steeds stoppen? Lijkt me dat je niets te verliezen hebt.
Zo herkenbaar...
Broedkippetje, ik vraag dan ook of ze, als hun kind geen benen had, geen rolstoel voor hun kind kopen. Lekker zichzelf zijn. Geen brillen, geen beugels, lekker jezelf zijn. Brrr
Goed gezegd !
Ik snap inderdaad ook niet waarom je het niet zou proberen. Sommige kinderen hebben wel vervelende bijwerkingen, maar dan kan je toch nog steeds stoppen? Lijkt me dat je niets te verliezen hebt.
zaterdag 6 februari 2016 18:41
quote:sosofie schreef op 06 februari 2016 @ 16:06:
Zo herkenbaar...
Broedkippetje, ik vraag dan ook of ze, als hun kind geen benen had, geen rolstoel voor hun kind kopen. Lekker zichzelf zijn. Geen brillen, geen beugels, lekker jezelf zijn. BrrrGoed gezegd! Ik heb lang gezocht naar zo'n vergelijking, dus als je het niet erg vindt, ga ik hem van je overnemen.
Zo herkenbaar...
Broedkippetje, ik vraag dan ook of ze, als hun kind geen benen had, geen rolstoel voor hun kind kopen. Lekker zichzelf zijn. Geen brillen, geen beugels, lekker jezelf zijn. BrrrGoed gezegd! Ik heb lang gezocht naar zo'n vergelijking, dus als je het niet erg vindt, ga ik hem van je overnemen.
Ik moet helemaal niks!
zaterdag 6 februari 2016 22:33
Fijne reacties van jullie. Bedankt. Donderdag spreek ik de ib'er. Benieuwd wat zij zegt. Ik geloof dat school had aanvankelijk weinig zorgen had, tsja, de cito's zijn goed he....(en dat geklets en gewiebel van dochter vinden ze lastig) Maar alles wat ik aandraag onderschrijven ze wel. We gaan het zien....
woensdag 6 april 2016 17:11
Hoge intelligentie en adhd gaan vaak samen. Onze zoon heeft dat ook. En geen kloof in de diverse gebieden.
Fijn dat alle onderzoeken gaande zijn. Zelf had ik het toch moeilijk op het moment dat het uitgesproken werd. Niet omdat ik het vervelend vond maar meer dat dingen op z'n plek vielen.
Fijn dat alle onderzoeken gaande zijn. Zelf had ik het toch moeilijk op het moment dat het uitgesproken werd. Niet omdat ik het vervelend vond maar meer dat dingen op z'n plek vielen.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd...
woensdag 6 april 2016 23:01
En aan dat gevoel, is de media, ook debet vind ik. De media geeft adhd ook bijna altijd negatief en eenzijdig weer.
Voor een positief blad hierover kijk dan een naar stichting suzan. Ik koop dit blad al vanaf het begin. Tevens zitten er op FB diverse besloten groepen. Sommigen voor ouders alleen en andere groepen met ouders en anderen die te maken hebben met adhd (bv leerkrachten). Hier zul je waarschijnlijk ook wel herkenning vinden. En pb-en mag natuurlijk ook.
Voor een positief blad hierover kijk dan een naar stichting suzan. Ik koop dit blad al vanaf het begin. Tevens zitten er op FB diverse besloten groepen. Sommigen voor ouders alleen en andere groepen met ouders en anderen die te maken hebben met adhd (bv leerkrachten). Hier zul je waarschijnlijk ook wel herkenning vinden. En pb-en mag natuurlijk ook.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd...
