Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~9000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste drie delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV



Eind 2014 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.



Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

quote:Zelatrice schreef op 06 februari 2016 @ 13:01:

Lieve Susy, bedankt voor je goede reactie, daar kan ik echt wat mee.

Waarschijnlijk heeft hij dat ook, Asperger. Dat vermoedt mijn moeder (ze zijn gescheiden) al jaren, echter ze is geen psych dus ik vind dat ze op moet passen met dat hard te roepen. (Al is het vermoedelijk wel zo maar goed hij vindt dat allemaal onzin)



Ik ga aan de slag met je tips, het lastige is trouwens dat ik er toch emoties bij heb. Kijk met zijn vriendin heb ik niks te maken, daar kan ik afstand van nemen maar hij is toch mn vader.

Bovendien heb ik ook genen van hem en idd ook geneigd om mijn stekels op te zetten.

Al word ik me daar wel meer bewust van en realiseer ik me dat ik hem niet kan veranderen maar wel grip heb op mijn eigen doen en laten.

Nogmaals muchas gracias!



Heeft niks met genen te maken hoor: iedereen reageert zo op verwijten en als mensen je op je "fouten" of onvolkomenheden attenderen. Dat vindt niemand leuk.

Dat is ook dus niet de aangewezen manier om eea te veranderen, maar mensen weten vaak geen andere manieren dan het "aan te kaarten" en/of kritiek en commentaar op anderen te leveren.



Het gaat daarbij áltijd om oordelen: goed en slecht.

En dan naar eigen normen, wat dan goed en slecht/fout ís.

De emoties die je daarbij hebt, zijn geen emoties, maar oordelen: je wil dan eigenlijk dat anderen zijn en leven zoals jij vindt dat het goed is.



Volwassenen hebben eigenlijk niks te oordelen over elkaar, ook familie niet!

Hij leidt zijn leven en jij het jouwe en dat dat verschilt en jullie zelf vormgeven zoals je zelf okay en juist/goed acht voor jezelf, dáár gaat het om.

Dus zelf ook niet oordelen over zijn leven, zijn evt stoornissen of waar je hem niet "normaal" in vindt of in vindt communiceren enz.



Mijn moeder had daar vroeger ook zo'n handje van (allebei mijn ouders waren trouwens uitgesproken in hun meningen en commentaar op anderen): wat de buren voor lelijke dakkapel bouwden tot aan trekjes of levenswijzen van eigen kinderen, dat je rok te kort was (dat kon toch niet meer op die leeftijd) enz enz.



Ik ergerde me daar bont en blauw aan!

De grap is dat toen ik stopte met (in gedachten) over háár oordelen en ergeren, maar begon met mijn waardering hardop uit te spreken over wat ze wél goed deed en kon en gedaan had (dus over wat je ook méént dat je goede eigenschappen of gedrag enz vindt van diegene) dat helemaal veranderd is.

Maar ook doordat ik (als het weer eens over buren of een vriendin of kind ging) haar ging wijzen op wat diegene wél goed deed en te waarderen was in diegene, ging zij ook gaandeweg met andere ogen kijken naar anderen.



En naar zichzelf!

Zelfreflectie!

Oa kwam ze tot het inzicht hoe weinig ze haar waardering (vroeger) heeft uitgesproken naar de kinderen (en misschien naar mijn vader enz): de focus op andermans fouten en tekortkomingen is de laatste pakweg 10 jaar behoorlijk veranderd in het goede zien en waarderen in anderen!

Is helemaal niet meer veeleisend, spreekt haar mening nog wel uit over anderen, maar zoveel milder en zegt erbij "ze moeten het zelf weten hoor, zelf invullen, het is mijn verantwoordelijkheid niet".



En natuurlijk hoef je niet alleen maar (hardop) te benoemen wat fijn en lief en goed is aan anderen, maar mensen maken de klassieke fout om gemakkelijker de ander te beoordelen en te letten/wijzen op hun fouten en onvolkomenheden en dat dus wél te uiten, maar nooit (of mondjesmaat) te zeggen wat ze waarderen in de ander, of een welgemeend compliment te geven enz.



Niet alleen in gezinnen, ouders-kind en kind-ouders, maar in allerlei relaties: werkgever-werknemer, opleiding-leerling, burenrelaties, relaties met vriend(inn)en, collega's, enz.

Hoe vaak spreken mensen uit wat ze zo fijn vinden aan je en andersom?

Wat goed gaat is toch normaal, zo hoort het toch, is toch vanzelfsprekend?

Daar ben je familie, vrienden, collega's voor, toch?

Daar word je als werknemer toch voor betaald, logisch dat je je werk goed doet, toch?



Zoals je zelf reageert op kritiek of bemoeienis en verwijten, zo voelt een ander dat ook, als je dat geeft.

Het is helemaal geen prettige manier om iets bij te brengen van wat jij wilt en andersom!

Dat de ene volwassene de ander wil opvoeden of veranderen, iets aan jou of wat jij doet als "fout" aanmerkt, een onvolkomenheid van jou benadrukt, dat vindt niemand leuk.

En dat stimuleert meestal juist niet om te veranderen, integendeel: als jij jezelf of wat je doet prima vindt, reageer je daar verongelijkt op, "waar bemoei jij je mee, mag ik dat zelf weten misschien?"



Het kan ook met wat humor soms, als je een grens wil aangeven aan andermans bemoeienis: "pa, als jij je nou lekker met jouw eigen huis, jouw spullen en leven bemoeit, bemoei ik me met mijn huis, spullen en leven, deal?"



Ook dat verpakken in een "ik-boodschap" is zo'n misvatting:

"ik voel me daar vervelend door, alsof ik het zelf niet af kan, hulpeloos ben, een klein kind, niet serieus genomen voel" is toch eigenlijk hetzelfde zeggen als "jij zorgt ervoor, het is jouw schuld, jij geeft me het gevoel dat ik het zelf niet af kan, hulpeloos ben, een klein kind, niet serieus genomen voel".

Dat heeft dan nog steeds de ander veroorzaakt, of je het nu inkleedt als "ik voel me" of "jij laat me dit en dan voelen".



Dat is allemaal niet nodig als je gewoon zou kunnen zeggen: "besef je dat je het over míjn leven en mijn keuzes zijn en dat ik als volwassene zelf tegenwoordig prima in staat ben om zelf te oordelen, beslissen en te kiezen wat ik doe en laat? Dat mag jij ook zelf en ik ook".

Klaar.

Hoef je niemand om aan te vallen om voor jezelf op te komen.

Je mag iemand best bewust maken van eea, en dat zal nog vaak herhaald moeten worden voordat het doordringt, maar vroeg of laat betaalt zich dat terug.



Allereerst dus zelf niet meer ergeren (is ook oordelen namelijk en wat hij in jouw ogen "verkeerd" of fout doet).

ALs je stopt met oordelen en op anderen letten, moet je eens kijken wat er gebeurt!!

Als je de ander in zijn/haar waarde kunt laten én dat ook uitdraagt en uitspreekt én toch kunt opkomen voor wat jij belangrijk vindt, door daar vol zelf achter te staan, krijg je die "gevoelens" (zoals ergernis en stekels opzetten, verzet, onvrede enz) ook niet!



Zie ook wat Storm hierboven schreef, over voordringers en agressieve weggebruikers.

En echt, dat is een heel andere bril opzetten, eea met andere ogen beschouwen!

En dat krijg je op een gegeven moment overwegend terug van anderen (niet van iedereen! je moet dat dus niet doen om iets terug te verwachten!)



Het maakt je eigen leven met name een stuk makkelijker, door niet of zo min mogelijk te oordelen (blijft een mening, he, obv eigen normaalwaarden of wat zgn algemeen acceptabel of fatsoenlijk is).



Als ik mijn overbuurman met parkinson over straat zie strompelen met zijn boodschappentas uit de jaren '70 richting de supermarkt had ik daar vroeger misschien een (negatief) oordeel over gehad.

Nu vertedert het me eerder, ik zie zijn kwetsbaarheid.

En zo ook over dikkerds, dunnerds, vrouwen in legging, mensen die jouw parkeerplekje die jij als eerste zag inpikken, tekeergaan tegen winkelpersoneel, of whatever je irritaties opwekt.

Wat het makkelijker maakt om niet te snel te oordelen is jezelf voorhouden: ben ik zelf zo'n heilige? ben ik perfect? is mijn smaak de enig mogelijke goede smaak? doe ik het zelf zoveel beter?



Dus doorgaans houd ik me niet zo bezig met anderen, hoe die leven of eruit zien, doen en laten.

"Verbeter de wereld, begin bij jezelf" hang ik eerder aan.

En ik ga relatief nog steeds veel om met mensen die hun snelle oordelen klaar hebben (en werp daar dan vaak een mildere blik op, geef de andere kant mee, of ik werp voor mezelf een mildere blik op degene die dat zonodig moet, dat oordelen en veroordelen van anderen).



Het is heus niet zo dat ik 100% oordeelvrij ben en nergens een mening over heb, maar wel dat ik denk: het zijn mijn zaken niet, er zijn 2 kanten van eenzelfde verhaal, wat zit eronder?

Wat je irriteert in een ander is vaak wat je ook voor jezelf afwijst als "verkeerd/fout/slecht zijnde".

Een ander wijzen op dingen die je (als je heel eerlijk bent) zelf ook doet, is het afwijzen van (datgene in) de ander tegelijkertijd (datgene) afwijzen in jezelf.

Als je de hele persoon erom vervloekt, vervloek je jezelf dus ook mee!



Erkennen dat je iets/gedrag/eigenschap herkent in de ander, zij het misschien in andere mate, kan juist ook helpen om begrip te hebben daarvoor, of iig milder over te zijn.

Mensen beschuldigen anderen vaak van wat ze zelf (volop) doen, het is dan ook altijd grappig en leerzaam om te horen waar anderen zich aan ergeren (er zijn zelfs topics over, haha), dat zegt heel wat over diegene zelf!



Mijn familielid die hier destijds (gratis) inwoonde klaagde over weinig privacy!

Terwijl ik toch dacht ik mijn huis openstelde en mijn eigen privacy daardoor kwijt was!

Als je privacy wil, zoek je toch lekker nog wat harder naar een eigen woning?!

Maar aan de andere kant begreep ik het wel: ik ervaarde dat namelijk zelf ook.

Alleen klaag ik daar niet over, als dat de situatie nu eenmaal is, hooguit paal en perk aan stellen, de duur beperken, en (mee)denken/ helpen in oplossingen, zodat je allebei weer de gezonde privacy nodig hebt.



Ik ergerde me niet aan de behoefte aan privacy, maar aan het klagen: ik wijs voor mezelf klagen en zeuren af.

(dat zegt overigens niet dat ik me nooit bediend heb van die manier om iets voor elkaar te krijgen, he, ik weet alleen uit eigen ervaring dat dat niet werkt, iig niet op de langere termijn).

quote:1985gc schreef op 06 februari 2016 @ 13:05:

Hallo ik wil mn verhaal hier kwijt als het mag

Ben een alleenstaande vr van 30 met drie kinderen in de leeftijd van 10/7/5

Gescheiden vanwege een geweldadige onverandwoordelijke echtgenoot maar daar gaat et nu niet om



: ik heb vorig jaar dec een jongen leren kennen van mijn leeftijd (begripvol luisterend oor, hardwerkend enz) het tegenovergestelde van mn ex man en ook wat ik enorm gemist heb als persoon, maar me nu bij deze jongen aan kon verwarmen, wat voelt dat goed zeg gewaardeert worden en gezien worden als vrouw.......door hem kon ik ook werk krijgen en bezig zijn ( geld verdienen, heel belangrijk omdat ik een bepaald bedrsg in de week heb ivm schulden)

Toen hij bekend werd bij mijn familie kwamen er meer tegen stemmen dan mensen die entbhousiast waren voor mij, mn moeder liet me zelfs kiezen : of je vriend of je fam ( heel beroerd)

Uiteindelijk door dat onderhuidse gedoe en negeren en de nodige negatieve opsommingen over mijn nieuwe vriend naar mij toe van de fam uit was bij mij uiteindelijk de energie letterlijk op....

Mn vriend zei: als ze zien dat het goed gaat dan is et toch goed??

Ik heb hem uiteindrlijk moeten teleurstellen door de relatie te beeindigen (zijn verdriet deed me veel)



Toen het uit was deed mn fam weer 'normaal'

Ik viel en zit in een zwart gat

Ik mis hem zo vreselijk, ik heb hem gevraagd om een tweede kans omdat ik dmv therapie en praten heb ingezien dat het dom is wat ik had gedaan

Maar na 1 of 2 weken had mn vriend alweer een ander gaat verhuizen en samenwonen....

Heb ik het dan niet op tijd gezien?

Heb ik hem in andere armen gejaagd?

Hoe ziet hij mij nu?

Heb ik alleen hulp nodig?

Al deze vragen houden me gedurig bezig

Hopelijk is er een relatie expert in de zaal



Je hebt meer waarde gehecht aan je familie dan naar jezelf te luisteren.

Je bent jezelf dus "ontrouw" geweest, door je loyaliteit bij je familie te leggen.

Niet eens door die loyaliteit niet bij hem te hebben gelegd dus, maar niet bij jezelf, als familie jou laat kiezen tussen hun of hem.

Jij bent niet opgekomen voor je eigenbelang, om zelf uit te maken hoe jij leeft en welke keuzes jij als volwassene over je eigen leven en liefdes te mogen maken.

Je bent niet opgekomen voor jouw eigen recht om je eigen fouten te mogen maken, waar alleen jijzelf evt nadelige consequenties van had ondervonden.

Om zelf te mogen leren van je ervaringen: zelf levenservaring opdoen.

Je bent gezwicht voor familie die denkt jou voor zulke keuzes te mogen stellen.



Aan de andere kant: de man in kwestie had binnen 2 weken een ander gevonden?!

Zo diep ging de liefde dan toch niet blijkbaar.

Ja, als hij voorgoed afscheid had genomen van het geloof/vertrouwen dat het met jou iets kon worden, leidt dat er logischerwijs toe dat hij zijn pijlen op andere mogelijkheden richt.

Als jij het helemaal dichttimmert, heeft hij geen andere keuze.

In die zin kun je iemand van je verwijderen, natuurlijk, en in iemand anders armen jagen.

Binnen 2 weken al iemand op het oog en samenwonen, kan een vlucht zijn, maar is ook wel pijlsnel zijn verlies nemen, verwerken en open staan voor een nieuwe geliefde.



De vraag is dus of dit idd jouw Grote Ware Liefde was/is, blijkbaar niet denk ik dan.



Waarom mocht jouw familie hem niet, en gingen ze zelfs zo ver om jou te chanteren: zij of hij?

Hadden zij daar soms een goede reden voor?

Is die man bad news voor jou?

Hebben zij iets ge/doorzien wat jij niet zag, doordat verliefdheid blind maakt voor bepaalde mogelijk schadelijke dingen, waar zij jou voor wilden behoeden?

Hebben zij misschien een ietsiepietsie gelijk gekregen (over zijn intenties, betrouwbaarheid oid)?



En wat heb je nu aan je familie, nu je je zo leeg en eenzaam voelt en met lege handen staat?

Dat ze weer "normaal" doen?

En hoe fijn is dat normale dan? Zijn ze er voor jou of zeggen ze alleen maar "zie je wel?"



Alleen jij kunt terugkijken op wat je wel en niet met/aan die man had en hoe jullie met elkaar omgingen, welke intenties er waren, hoe serieus het was, en of jij terecht daar een Grote Ware Liefde in zag (of wilde zien?)

In elk geval: hoe aantrekkelijk is hij nog voor jou, wetende hoe snel hij overstapt op de (eerst)volgende gelegenheid die zich voordoet?

Had hij deze nieuwe dame misschien al langer op het oog zonder dat jij dat wist?

quote:aiksje schreef op 06 februari 2016 @ 13:58:

Hey all,



Dont shoot me oke?

Gister heb ik nog 1,5 uur met me ex gebeld. Ja het kwam van mijn kant...maar ik zat er echt doorheen.



We hebben een goed gesprek gehad. Hij heeft zijn "fouten"/dingen die hij anders aan had kunnen pakken ook benoemd en ingezien. Het komt vooral door de manier van communiceren zijn we achter. Hij is serieus bezig om te kijken of we het nog een kans kunnen geven.



Helaas vind hij wel dat we het al zo vaak hebben geprobeerd en twijfelt aan of we bij elkaar passen. Hij is bang dat het binnen de kortste keren weer klapt en we op hetzelfde punt staan. Hij kan nog steeds geen antwoord geven of hij verder wil of niet.





En jullie hadden gelijk...het is niet zo dat als ik niets hoor hij niet aan me denkt of me vergeten is. Hij dacht echt wel aan me en als hij echt klaar met me was had hij wel gezegd dat ik moest stoppen met bellen en had hij niet terug gebeld. Ook woensdaghet gesprek moest ik van zijn kant als positief zien.



Aan het eind van het gesprek zei hij dat hij alweer 20% meer positief ertegenover stond. Ik me geen zorgen moest maken over dit weekend want hij totaal niet bezig is met andere zolang hij niet weet wat hij met mij wilt en dat we beide maar moesten vieren dat we 2 jaar carnaval samen overleefd hebben. De relatie was nog niet over.



Hij was lief aan het einde...kreeg nog wat kusjes en hij maakte eengrap hier en daar.

Vanmorgen liet hij even weten thuis te zijn van de kroeg...en een tosti ala aiksje te eten.



Kortom al met al redelijk positief. En ja ik ben gewoon ongeduldig. Onzeker....en daar handel ik ook naar. Waar een ander in een relatie steeds zekerder word door de tijd heen word ik altijd onzekerder naar mate we langer samen zijn. (Terugkerend patroon merk ik).



Voor nu denk ik maar ruimte en rust...een schop onder me hol van jullie..en lieve woordjes.

Willen jullie me tips geven hoe om te gaan met die onzekerheid?

Waarom dit bij mij juist toeneemt naar mate we langer samen zijn?



Nogmaals spaar me aub een beetje...het is al een rollercoaster



Okay, beheers je nu svp, gooi dat geduld er nu please wél tegenaan, als je dit nog een kans wil geven, want anders jaag je hem alsnog keihard van je af!

Als je hem ruimte geeft, doe dat dan ook in gedrag (rustig aan doen met bellen en appen enzo).



Verder: of jullie bij elkaar passen hangt af van waar jullie in verschillen: zijn dat essentiele dingen waar 1 van de 2 zich moet aanpassen ten koste van zichzelf, om het maar te laten werken?

Of zijn het relatieve onbenulligheden, waar je niet jezelf anders voor hoeft te doen dan je werkelijk bent/ denkt/ vindt?



Gaat het om levensvisies of levenswijzen of andere heel belangrijke dingen waar je niet achter staat, maar in toegeeft om elkaar maar te behouden, dan is dat zelfverloochening en dan zou hij gelijk hebben dat het gewoon niet past.



Ik raad je toch dat boek van Covey aan: daarin kun je lezen hoe je nader tot elkaar komt, wat hij resp jij centraal zetten in het leven (bijv bij hem zijn kinderen/gezin) en andere belangrijke zaken waar jullie verschillend over denken of in zijn.

En hoe zelfs dát niet altijd onoverkomelijk hoeft te zijn, als je een modus kunt vinden waarin jullie die dingen (die niet overeenkomen) dan afgezonderd van elkaar toch kunnen doen.

(zoals bij Nicci wel/niet een bepaalde religie aanhangen).

Dingen die zó onlosmakelijk bij jou of hem horen dat je niet van de ander mag verlangen dat ie dat opgeeft of juist overneemt omwille van de liefde/ relatie.



Dus wéten waarin je verschilt en hoe onoverbrugbaar dat is (of niet, met hier en daar wat aanpassingen en veranderingen).

quote:aiksje schreef op 06 februari 2016 @ 15:36:

Wat me onzeker maakt jadaiswa is het feit dat je eerst op je roze wolk zit. Niet zonder elkaar wil en kan en als alles weer wat "normaal" word ik word ingeruild voor een beter exemplaar.



Dat ik nooit goed genoeg voor iemand zal zijn...ik gezien word als tijdelijk. Onzekerheid...





Letterlijk precies wat het uitgangspunt is van Geurtz in "Verslaafd aan liefde" en "bevrijd door liefde": het negatieve geloof over jezelf "ik ben niet goed genoeg".

Nadat hij niet langer door een roze mist laat misleiden dat het beeld wat ik in de verliefde veroveringsfase toonde wie ik ben, en eenmaal (door)ziet wie ik wérkelijk ben, zal hij mij net zo afwijzen als ik mezelf afwijs.

En een beter, mooier exemplaar zoeken, die Hem wel waard is.



Ik herken dat, Aiksje, en iedereen heeft daar in meer of mindere mate last van: ik ben ook niet het beeld dat deze en gene over mij gevormd heeft obv wat ze van mij kennen of van wat ik naar buiten breng/ laat zien.

Zien jullie mij op momenten dat ik nog met mijn haren overeind en mijn net-wakker-hoofd in badjas met de zoveelste koffie en peuk zit te ?

Of 's avonds met een biertje op/ wijntje erbij?

Of naar de winkel ren om nog wat boodschappen te doen 5 minuten voor sluitingstijd?

Of net te laat ben, en een eind richting stad moet rijden om een zak kattenvoer te halen?

En andere dingen die ik nooit vertel?

Dat ik nu tot vanavond laat moet werken omdat ik eerst moest "wakker worden met forum" en het nu alweer ruim middag is?



Lees dat boek, verdiep je in jezelf, want het is pure zelfafwijzing waar jij mee bezig bent en bang om ontmaskerd te worden en dat hij niet (genoeg) van jou zal houden om wie je werkelijk bent, diep van binnen, omdat je dat zelf niet of nauwelijks kan: van jezelf houden om wie je bent, met al je gebreken en onvolkomenheden?

(die een ander soms zelfs nog vertederend kan vinden).



Die onzekerheid zit toch echt in jezelf, of dat je iig bang bent dat jij hem eigenlijk niet waard bent: je schat hem iig hoger in dan jezelf, jij mag blij zijn met hem en hij zal minder blij met jou zijn en je inruilen zodra hij ontdekt wie jij echt bent?

Jij moet het van de roze wolk hebben, en ja, die is ongeveer 2 jaar houdbaar, klopt precies met jouw angst, dat "zie je wel"-gevoel, dat nu die roze wolk aan het optrekken is, de moeilijkheden beginnen en hij aan jou gaat twijfelen.



Deze gedachten over jezelf hebben namelijk de neiging om werkelijkheid te worden!

Je zendt dat als het ware uit!

"ik ben onwaardig, ik verdien jou niet, ooit zal het doek vallen voor mij als hij niet langer gelooft in mijn mooiere versie, ik moet dat zien vol te houden, hij mag er niet achter komen wie ik echt ben, dan zal ik niet goed genoeg zijn voor hem en zoekt ie een ander".



Heel bekend is dat, hoor.

Maar hopelijk is hij niet gevallen op jouw imago, en hopelijk heb je niet een al te veel afwijkende, mooiere versie voorgespiegeld waar niks van overblijft als zijn roze wolk optrekt.

Liefde moet het niet hebben van bewondering, van ophemelen.

Zowel jezelf niet ophemelen als jij hem ophemelt: dat is een grote valstrik!

Jij hóeft niet voorbeeldig en deugdzaam en perfect te zijn, dat is hij ook niet!



Als je bang bent dat jij jezelf niet kunt zijn bij hem, dat hij dan vertrokken zal zijn en een andere vrouw gaat zoeken, dan is er nog wel wat werk aan de winkel voor jezelf.

Ofwel je gaat je alsnog ontwikkelen richting die "beste, ideale, perfecte versie" van jezelf, óf je steekt heel heel veel moeite in doen alsof je die perfecte versie bent.

Met als angst altijd om de hoek dat je dat misschien niet levenslang volhoudt en hij je zal afwijzen als jij je "ware aard" toont.



Wel een doordenkertje voor mezelf ook, trouwens: als ik een hoge standaard stel aan een potentiele lover, wil ik zelf ook diegene zijn voor de ander, want evenwaardig.

Niet een perfecte versie, maar wel overwegend de krachtigste versie of wat ik van mezelf iig acceptabel vind/ tevreden en blij ben, zelf "goed genoeg" vind.



Want als jij jezelf van zo minder waarde vindt tov wat hij "verdient", dan is het niet gelijkwaardig in de basis.

En daarom moet jij zo hard knokken van jezelf om gezien en gehoord te worden, je geliefd en begeerd te kunnen voelen, en zijn bevestiging daarvoor hard nodig.



Ipv krampachtig op hem (overtuigen) te richten kan ik echt aanraden om je in jezelf te verdiepen en waar jij jezélf (en het mooie, aantrekkelijke) niet kunt zien en niet naar luistert, jezelf niet geliefd en begeerd (genoeg) te voelen om wie jij bént van binnen (en dus niet om wat je doet, presteert, laat zien, alsof doet, niet op vertrouwt van jezelf, ontevreden over jezelf bent, enz).



Dat heeft dus (volgens Geurtz iig) iedereen, die laag van "ik ben niet goed genoeg" en daaronder ligt de kern, liefde en eigenliefde.

Wat daar allemaal aan zooi bovenop gekomen is gedurende je leven, staat je liefdesvermogens in de weg en ook je geloof dat jij al "recht" op liefde hebt, zonder dat eerst te hoeven verdienen met goedgekeurd gedrag (in de ogen van de ander, wat HIJ (en/of anderen) goed- of afkeurt ook nog eens).

Wat eigenlijk vaak ook trouwens door je eigen ogen bezien is, wat jij dénkt dat hij aan jou zal goed- of afkeuren: het is je eigen angst om niet goed genoeg te zijn, voor jezelf al niet, laat staan voor anderen.

En welke strategieen je ontwikkeld hebt om die te bedekken (en altijd bang te blijven dat anderen daar dwars doorheen prikken, zeker je geliefde).



Dat is geeneens altijd een kwestie van hoe eerlijk je bent tegen jezelf en/of anderen, maar wat je gelooft over jezelf, waar jij van overtuigd bent als "perfect of goed" zijnde, of wat "goed genoeg" is, waar jij jezelf wel en niet waardevol om/door vindt.

Iedereen heeft zo zijn manieren om zich van waarde te voelen, niet alleen om de betekenis/eigenwaarde die jij aan jezelf hecht, maar ook tov anderen waard vindt (en afweegt tegen die anderen, mee vergelijkt, en hem/anderen "beter" vindt dan jij jezelf vindt).



Besef dat al die lagen je ego zijn: aangeleerde dingen en strategieen om die (diepgewortelde) angst dat je niet goed genoeg bent mee te bedekken en jezelf waarde toekent (de redenen om die liefde en goedkeuring te "verdienen" dus).



Daaronder ligt dus het ware zelf, de natuurlijke staat die op zich gewoon liefde ís, en waar gaat om de kern, jouw waardevolle essenties die jouw fundering uitmaken, die jou mens maken, en alleen al daarom erbij hoort, geliefd bent, liefde waard bent en kunt voelen, ongeacht die slijtende buitenkant en in hoeverre die stralende binnenkant daardoorheen schijnt (of zwakjes onder dikke modderlagen bedekt met hier en daar een glimp of lichtpuntje wat erdoor komt).



Ik ken die laag wel, maar vergis je niet in dat ik ook al die lagen heb, al kan ik vanuit die onderstroom heel goed verwoorden hoe ik eea zie en ervaar.

Ik bén ook niet alleen maar die onderstroom, de (eigen)wijsheid herself, ik heb talrijke tekortkomingen en uitdagingen nog te gaan!

Goddank héb ik nu geen Grote Ware (ge)Liefde om van te hopen dat ie mijn onvolkomenheden mild kan bezien (als ik ze zelf niet zo mild zie) en mij moet bevestigen dat ik echt echt wel "goed genoeg ben".



Vrijwel niemand is voortdurend in die kern en essenties of leeft daar 100% naar, misschien heiligen of verlichte monniken op hun berg of in hun grot, verstoken van normaalmenselijke relaties en voortdurende uitdagingen van buitenaf die dat verblijf in die natuurlijke liefdevolle staat uitdagen en uittesten.



Als je op redelijke gronden jezelf idd niet goed genoeg vindt (voor hem, of voor welke relatie dan ook), ga dan iets doen (als dat mogelijk is) aan de dingen waar je zelf invloed op hebt.

Als je van jezelf "perfect" en voorbeeldig moet zijn, alvorens liefde verdiend te hebben (van hem of wie dan ook), dan is dat niet redelijk en zelfs onhaalbaar, dan heb je het nooit verdiend en blijf je die bevestiging en goedkeuring van anderen nodig hebben.



Ik balanceer soms ook tussen die binnenste laag om de kern heen en dan weer in de kern/essentie en ik heb dus het geluk gehad dat ik ooit ben doorgedrongen tot die eigen essentie(s) (en nu ook nog regelmatig), dus ik wéét het verschil.

Wil echt niet altijd zeggen dat ik daar dus voortdurend mee in contact sta, maar wel dat die kern uit liefde, goedheid, verbondenheid voelen en vertrouwen bestaat.

En daar kan ik me iig aan vasthouden als ik zelf in dat doolhof wat daar allemaal bovenop ligt eens een verkeerde weg in sla, iets wat doodloopt en weer om moet keren, terug moet zien te keren naar die basis.

quote:jadaiswa schreef op 06 februari 2016 @ 15:56:

[...]





Dus jij bent alleen de moeite waard als iemand met een roze bril op naar je kijkt en niet langer dan dat. Hier kan geen man tegenop boksen. En dat mag je ook niet verwachten.

Wat je wel kan doen is aan jezelf werken, jij vindt jezelf niet goed genoeg, daar zal je mee aan de slag moeten. Niemand redt het met goedkeuring van een partner, ouder, enz alleen omdat je eigen stem 100x harder zal blijven roepen "ik ben niet goed genoeg voor hem/haar"



Dit wetende besef je dan ook dat dit je relatie nu maar ook evt relaties in de toekomst kapot maakt. En dat komt niet door de ander, maar door het stemmetje in jouw hoofd.



Jij zegt hetzelfde maar dan wat bondiger!



Blijft bizar: ik blijf dit soort dingen oneindig interessanter vinden dan het werk wat ik mezelf vandaag heb opgelegd en te doen heb..

Dit raakt mijn missie(s) en wat ik blijkbaar véél waardevoller vind..

Is er iéts belangrijkers wat er meer toe doet dan wijzelf en onze struggles/ heling om onszelf te (kunnen/durven) zijn in de kern?



Ik scheur me los, laters allemaal, fijn weekend!

Oei, belt zoon, die wil gezellig langskomen.

Moet ik morgen eea inhalen..

Leer ik het dan nooit?!



Edit: smsje van zus dat er veel opdrachten binnengehaald zijn ook nog!

Ander werk aan de winkel dus!

Ga nou maar lekker plezier maken, Aiksje!

Dat diepe gedoe komt later wel weer!

BTW: ik las in Geurtz ook weer en het is heel erg iets om stil bij te staan: wat je doet, doe je dat om waardering en/of liefde te oogsten van anderen of je eigen waardering (je eigen manieren om je iets waard te vinden en dus eoa antwoord op dat gevoel van "ik ben niet goed genoeg" (jezelf of anderen bewijzen van wel) of komt het vanuit die natuurlijke staat van zijn?



Dat maakt namelijk nogal verschil.

ALs ik bij mezelf na ga: soms ben ik op forum uit soort vermaak/ afleiding/ forumverslaving (beetje rondzappen), maar meestal vanuit een onderwerp wat een beroep doet op mijn "weten" (oa uit die natuurlijke staat van zijn) en niet om de helper uit te hangen (mijn vroegere "bedekking" om me wel goed genoeg te vinden) of waardering van die TO of andere medeforummers te willen krijgen.

Omdat ik die staat ken, is het voor mij een soort van vanzelfsprekendheid om dat te willen delen, net als andere schrijvers die daar boeken over vol schrijven: je wil dat doorgeven of zo..



Zo, nu ff lekkers halen en maken, het is altijd fijn om voor anderen te koken



Fijne avond iedereen!

Amy, ik reageer later inhoudelijk weer, maar wil je toch even een dikke geven.

Kop op, meissie!

Je hebt hier ook een paar virtuele vriendinnen