Relaties
alle pijlers
Ik kan hem niet vergeven
zaterdag 6 februari 2016 23:12
Ik en mijn man zijn al bijna 10 jaar getrouwd. Toen we elkaar voor het eerst leerden kennen was ik al bezig met mijn rechtenstudie. Ik was niet zo blij met mijn studie, het sprak me totaal niet aan. Ik ben een creatief, kunstzinnig persoon en wou eerder daar mijn carriere van maken. Rechtenstudie was een foute keuze geweest.
Inmiddels getrouwd betaalde ik wel mijn collegegeld maar echt studeren deed ik niet. Stoppen zou betekenen, dat ik al mijn ontvangen studiefinanciering plus ov zou moeten terugbetalen (ongeveer 20000 euro). Toch wou ik dat wel, want hier wou ik niet mijn carriere van maken. Mijn man was er echter flink tegen. Ik moest hoe dan ook dit doorzetten, want gemeenschap van goederen betekent dat hij ook mee zou moeten dokken. Elke keer als ik erover begon, ging hij flink tekeer. Ik wilde niet scheiden, heel dom, en ging maar gewoon door.. Ik moest nog drie jaar doorgaan voor ik dit zou afronden. Al die jaren heb ik keihard gewerkt om het te halen. Inmiddels kregen we ook kinderen. Drie maanden na bevalling van mijn tweede, was ik klaar met mijn opleiding.
Echter ik zat in een vreselijke postnatale depressie. Ik had eindelijk mijn diploma binnen maar ik kon er niets mee doen, omdat ik in een vreselijke depressie zat. Ik had geen oppas en het was zo zwaar om de hele dag met twee kleine kinderen te zijn. Ik deed maanden mijn best om uit mijn depressie te komen en te gaan solliciteren, want ik wilde toch dolgraag iets met mijn diploma doen. Niemand die mij ermee kon helpen.
Ik vroeg mijn man, echt dag en nacht smeken, of hij tijdleijk kon stoppen met werken. Hij had mij gedwongen om deze opleiding te halen, dan moest hij er nu toch voor me zijn. Hij deed helemaal niets om uit mijn depressie te helpen. Hoe zou ik op deze manier dan aan een baan komen. Ik heb mijn diploma op zak, waar ik kei0 en keihard voor heb gewerkt. Hij zei dat ik maar s'aonds moest solliciteren. De hele dag als een zombie de kinderen verzorgen, want ik voelde me doodziek, en vervolgens de hele avond gaan solliciteren. Dat kon ik echt niet aan. Het enige wat ik s'avonds kon doen was plat op mn bed liggen en janken van ellende.
Nu, jaren later, heb ik nog steeds niks met mijn studie kunnen doen. Op een gegeven moment zat ik zo uit de stof, dat ik ook geen zin meer had om er nog wat mee te doen. Nu heb ik een rotbaantje, niet eens mbo niveau, waar ik zo weinig voor verdien. We moeten het nu doen met het inkoen van mijn man, en mijn salaris is meer voor dat we toch wel een beetje kunnen rondkomen. We krijgen geen hypotheek, kunnen geen fatsoenlijke auto kopen etc.
Ik kanniet vergeven dat hij mij dit heeft aangedaan. Hij had me destijds moeten helpen om iets van mijn carriere te maken. Hij had gezien hoe hard werken een rechtenstudie op universitair niveau is. Hij had gezien dat ik hoogzwanger met het openbaar vervoer hele middagen en avonden tentamens zat te maken en hoogzwanger hele nachten aan het studeren was. Hij had tijdelijk verlof kunnen nemen bijvoorbeeld, zodat ik er niet alleen voor stond. Zodat ik snel kon herstellen van mijn PND en iets kon bereiken met mijn diploma. Hij heeft niets gedaan, echt helemaal niets. Waarom moest ik die studie dan afmaken als hij me toch zou laten stikken op het einde? Nu kan hij alleen maar zeggen 'had ik je maar meer geholpen'. Wat heb ik daaraan?? mijn woede wordt steeds groter. Vinden jullie ook dat hij egoistisch is geweest en dat het vooral zijn schuld is dat ik niet verder ben gekomen??
Inmiddels getrouwd betaalde ik wel mijn collegegeld maar echt studeren deed ik niet. Stoppen zou betekenen, dat ik al mijn ontvangen studiefinanciering plus ov zou moeten terugbetalen (ongeveer 20000 euro). Toch wou ik dat wel, want hier wou ik niet mijn carriere van maken. Mijn man was er echter flink tegen. Ik moest hoe dan ook dit doorzetten, want gemeenschap van goederen betekent dat hij ook mee zou moeten dokken. Elke keer als ik erover begon, ging hij flink tekeer. Ik wilde niet scheiden, heel dom, en ging maar gewoon door.. Ik moest nog drie jaar doorgaan voor ik dit zou afronden. Al die jaren heb ik keihard gewerkt om het te halen. Inmiddels kregen we ook kinderen. Drie maanden na bevalling van mijn tweede, was ik klaar met mijn opleiding.
Echter ik zat in een vreselijke postnatale depressie. Ik had eindelijk mijn diploma binnen maar ik kon er niets mee doen, omdat ik in een vreselijke depressie zat. Ik had geen oppas en het was zo zwaar om de hele dag met twee kleine kinderen te zijn. Ik deed maanden mijn best om uit mijn depressie te komen en te gaan solliciteren, want ik wilde toch dolgraag iets met mijn diploma doen. Niemand die mij ermee kon helpen.
Ik vroeg mijn man, echt dag en nacht smeken, of hij tijdleijk kon stoppen met werken. Hij had mij gedwongen om deze opleiding te halen, dan moest hij er nu toch voor me zijn. Hij deed helemaal niets om uit mijn depressie te helpen. Hoe zou ik op deze manier dan aan een baan komen. Ik heb mijn diploma op zak, waar ik kei0 en keihard voor heb gewerkt. Hij zei dat ik maar s'aonds moest solliciteren. De hele dag als een zombie de kinderen verzorgen, want ik voelde me doodziek, en vervolgens de hele avond gaan solliciteren. Dat kon ik echt niet aan. Het enige wat ik s'avonds kon doen was plat op mn bed liggen en janken van ellende.
Nu, jaren later, heb ik nog steeds niks met mijn studie kunnen doen. Op een gegeven moment zat ik zo uit de stof, dat ik ook geen zin meer had om er nog wat mee te doen. Nu heb ik een rotbaantje, niet eens mbo niveau, waar ik zo weinig voor verdien. We moeten het nu doen met het inkoen van mijn man, en mijn salaris is meer voor dat we toch wel een beetje kunnen rondkomen. We krijgen geen hypotheek, kunnen geen fatsoenlijke auto kopen etc.
Ik kanniet vergeven dat hij mij dit heeft aangedaan. Hij had me destijds moeten helpen om iets van mijn carriere te maken. Hij had gezien hoe hard werken een rechtenstudie op universitair niveau is. Hij had gezien dat ik hoogzwanger met het openbaar vervoer hele middagen en avonden tentamens zat te maken en hoogzwanger hele nachten aan het studeren was. Hij had tijdelijk verlof kunnen nemen bijvoorbeeld, zodat ik er niet alleen voor stond. Zodat ik snel kon herstellen van mijn PND en iets kon bereiken met mijn diploma. Hij heeft niets gedaan, echt helemaal niets. Waarom moest ik die studie dan afmaken als hij me toch zou laten stikken op het einde? Nu kan hij alleen maar zeggen 'had ik je maar meer geholpen'. Wat heb ik daaraan?? mijn woede wordt steeds groter. Vinden jullie ook dat hij egoistisch is geweest en dat het vooral zijn schuld is dat ik niet verder ben gekomen??
zondag 7 februari 2016 00:32
TO je zeurt! Ik zit in mijn 3e fulltime jaar rechten, naast een fulltime baan, een peuter en hoogzwanger van de tweede. Oh, en een man, huishouden, sociaal leven, etc.
Mijn situatie is wat belachelijk, ontstaan door bepaalde situatie, dus zo moet je het ook niet willen doen, maar doe niet net alsof een rechtenstudie zo ontzetten zwaar is. Je hebt amper contacturen gehad, je had tijd zat om wat van je leven te maken. Echt, dat gepiep over hoe zwaar het allemaal was, serieus, ik had je ook een enorme schop onder de kont gegeven.
Mijn situatie is wat belachelijk, ontstaan door bepaalde situatie, dus zo moet je het ook niet willen doen, maar doe niet net alsof een rechtenstudie zo ontzetten zwaar is. Je hebt amper contacturen gehad, je had tijd zat om wat van je leven te maken. Echt, dat gepiep over hoe zwaar het allemaal was, serieus, ik had je ook een enorme schop onder de kont gegeven.
zondag 7 februari 2016 00:50
Nee, sorry. Dit heb je voor het grootste gedeelte aan jezelf te danken.
*niemand heeft je verplicht te trouwen, laat staan in gemeenschap van goederen.
*niemand heeft je gedwongen om door te gaan met deze opleiding, je bent een volwassen vrouw en je maakt je eigen keuzes ondanks wat een ander ook zegt, vind, of denkt.
*niemand heeft je verplicht kinderen te baren tijdens deze opleiding. Je had ook kunnen wachten en je kunnen focussen op je carrière, welke dan ook .
Verder kan het zijn dat je man je niet heeft gesteund tijdens jouw PND, het kan ook zijn dat jij dit zo beleefd hebt. Wij waren er niet bij.
Ik raad je aan om psychische hulp te zoeken en je leven weer op de rails te krijgen. Met of zonder hem. Met verwijten kom je namelijk nergens.
*niemand heeft je verplicht te trouwen, laat staan in gemeenschap van goederen.
*niemand heeft je gedwongen om door te gaan met deze opleiding, je bent een volwassen vrouw en je maakt je eigen keuzes ondanks wat een ander ook zegt, vind, of denkt.
*niemand heeft je verplicht kinderen te baren tijdens deze opleiding. Je had ook kunnen wachten en je kunnen focussen op je carrière, welke dan ook .
Verder kan het zijn dat je man je niet heeft gesteund tijdens jouw PND, het kan ook zijn dat jij dit zo beleefd hebt. Wij waren er niet bij.
Ik raad je aan om psychische hulp te zoeken en je leven weer op de rails te krijgen. Met of zonder hem. Met verwijten kom je namelijk nergens.
zondag 7 februari 2016 00:50
Ohh guttt gaan we weer massaal to afkraken???
mijn taalgebruik?? tja dat krijg je als je al jaren op lager dan mbo niveau functioneert. Maar hee kom op, jullie hebben er jullie hobby van gemaakt om altijd je tegenover de TO op te stellen, maar het is echt niet verkeerd hoor om eens naast hem/haar te staan. Wat medeleven tonen met to, hem/haar niet rotter laten voelen dan ze of hij zich al voelt, daar is echt niets mis mee. Jullie worden daar echt niet minder van tjeeeeeeeemineeeeeeeeee
mijn taalgebruik?? tja dat krijg je als je al jaren op lager dan mbo niveau functioneert. Maar hee kom op, jullie hebben er jullie hobby van gemaakt om altijd je tegenover de TO op te stellen, maar het is echt niet verkeerd hoor om eens naast hem/haar te staan. Wat medeleven tonen met to, hem/haar niet rotter laten voelen dan ze of hij zich al voelt, daar is echt niets mis mee. Jullie worden daar echt niet minder van tjeeeeeeeemineeeeeeeeee
zondag 7 februari 2016 00:58
Het spijt me, maar dit schoot me meteen door mijn hoofd toen ik je topic las:
https://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00
https://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00
zondag 7 februari 2016 00:58
quote:konijn82 schreef op 07 februari 2016 @ 00:32:
TO je zeurt! Ik zit in mijn 3e fulltime jaar rechten, naast een fulltime baan, een peuter en hoogzwanger van de tweede. Oh, en een man, huishouden, sociaal leven, etc.
Mijn situatie is wat belachelijk, ontstaan door bepaalde situatie, dus zo moet je het ook niet willen doen, maar doe niet net alsof een rechtenstudie zo ontzetten zwaar is. Je hebt amper contacturen gehad, je had tijd zat om wat van je leven te maken. Echt, dat gepiep over hoe zwaar het allemaal was, serieus, ik had je ook een enorme schop onder de kont gegeven.jij bent dan gelukkig nooit depressief geweest, dat is echt geen pretje hoor. WAt fijn dat jij zoveel dingen tegelijk kan, maar ik kan dat niet. Daarom ben ik niet minder, niet lui en ook geen zeur
TO je zeurt! Ik zit in mijn 3e fulltime jaar rechten, naast een fulltime baan, een peuter en hoogzwanger van de tweede. Oh, en een man, huishouden, sociaal leven, etc.
Mijn situatie is wat belachelijk, ontstaan door bepaalde situatie, dus zo moet je het ook niet willen doen, maar doe niet net alsof een rechtenstudie zo ontzetten zwaar is. Je hebt amper contacturen gehad, je had tijd zat om wat van je leven te maken. Echt, dat gepiep over hoe zwaar het allemaal was, serieus, ik had je ook een enorme schop onder de kont gegeven.jij bent dan gelukkig nooit depressief geweest, dat is echt geen pretje hoor. WAt fijn dat jij zoveel dingen tegelijk kan, maar ik kan dat niet. Daarom ben ik niet minder, niet lui en ook geen zeur
zondag 7 februari 2016 01:15
Er is er maar 1 die het leven zo aangenaam kan maken als je zelf wil TO, dat ben je zelf. Niet gelukkig dan moet je zorgen dat je gelukkig wordt. Inderdaad depressie is zwaar kut, vooral als je denkt dat je er alleen voor staat. Maar aan de andere kant als hij zo agressief is en zoveel problemen heeft (goed voor de kinderen zoveel agressie dagelijks ), waarom ben je dan gebleven?
Waarom heb je niet gegoogled voor een andere opleiding, of oplossingen? Naar het gemeentehuis b.v. of sociaal werk als je zo murw bent? Ik snap dat je boos bent, maar daar schiet je weinig mee op.
Waarom heb je niet gegoogled voor een andere opleiding, of oplossingen? Naar het gemeentehuis b.v. of sociaal werk als je zo murw bent? Ik snap dat je boos bent, maar daar schiet je weinig mee op.
zondag 7 februari 2016 01:15
quote:Pinarcik schreef op 07 februari 2016 @ 01:06:
[...]
haha hier kon ik wel even om lachen :DKijk nu klink je al veel plezieriger. Mensen met een beetje zelfspot vind ik altijd leuk om mee om te gaan. Probeer de humor een beetje vast te houden in je leven. Is fijner voor jezelf en daarmee wordt je ook een fijner mens voor je man en kinderen.
[...]
haha hier kon ik wel even om lachen :DKijk nu klink je al veel plezieriger. Mensen met een beetje zelfspot vind ik altijd leuk om mee om te gaan. Probeer de humor een beetje vast te houden in je leven. Is fijner voor jezelf en daarmee wordt je ook een fijner mens voor je man en kinderen.
zondag 7 februari 2016 01:23
TO luister. Je hebt een rechtenstudie afgerond dus je bent geen domme vrouw. Gedraag je dan ook niet als een domme vrouw.
Kijk nou eens van een afstandje naar je situatie zoals wij dat hier doen. Jullie zijn 10 jaar getrouwd en dat gaat niet goed. Waar 2 mensen problemen hebben zijn er altijd 2 die daar aan bijgedragen hebben. Hij zal zijn fouten gemaakt hebben, en jij ook. De fouten van een ander heb je maar beperkt invloed op. Je eigen denken en gedragen heb je ALLE invloed op. Ga daar eerst mee aan de slag. Je bent een psychisch wrak volgens mij. Doe daar iets aan! Ga mediteren, ga naar de huisarts, pak een nieuwe hobby op, ga serieus op zoek naar een andere baan etc etc etc. Word eerst zelf een leuker mens. Daar heb niet alleen jij voordeel van, maar ook je kinderen en uiteindelijk ook je man. Jullie brengen allebei je eigen energie mee in de relatie en die energie beïnvloedt de ander veel meer dan jij je misschien realiseert. Ook al vind jij hem een vieze klootzak, jij bent zelf zo te lezen ook niet de meest makkelijke echtgenote geweest. Als jij je eigen energie en gedrag kunt veranderen op een positieve manier dan zal dat ook invloed op hem hebben. Als hij zich gewaardeerd voelt zal hij beter zijn best doen. Als hij thuis komt en een vrolijke vrouw aantreft zal hij daar ook vrolijker van worden. Als hij een vrouw heeft die echt eerlijk en open met hem wil praten zonder alleen kritiek op hem te hebben zal hij sneller geneigd zijn te werken aan ZIJN tekortkomingen. Er valt letterlijk voor niemand iets te verliezen als jij met jezelf aan de slag gaat. Je man profiteert ervan (daar wordt hij leuker van) je kinderen profiteren ervan en boven alles profiteer JIJ er van. Je zit al 10 jaar in dit huwelijk. Geef dit huwelijk een ECHTE kans. En als jij jezelf op de rit hebt en na een tijd blijkt het huwelijk toch niet te redden? Dan kun je altijd nog scheiden. Een scheiding gaat jouw problemen met jezelf namelijk niet oplossen. Maar als jij je problemen met jezelf oplost kunnen de problemen in je huwelijk misschien wel opgelost worden.
Kijk nou eens van een afstandje naar je situatie zoals wij dat hier doen. Jullie zijn 10 jaar getrouwd en dat gaat niet goed. Waar 2 mensen problemen hebben zijn er altijd 2 die daar aan bijgedragen hebben. Hij zal zijn fouten gemaakt hebben, en jij ook. De fouten van een ander heb je maar beperkt invloed op. Je eigen denken en gedragen heb je ALLE invloed op. Ga daar eerst mee aan de slag. Je bent een psychisch wrak volgens mij. Doe daar iets aan! Ga mediteren, ga naar de huisarts, pak een nieuwe hobby op, ga serieus op zoek naar een andere baan etc etc etc. Word eerst zelf een leuker mens. Daar heb niet alleen jij voordeel van, maar ook je kinderen en uiteindelijk ook je man. Jullie brengen allebei je eigen energie mee in de relatie en die energie beïnvloedt de ander veel meer dan jij je misschien realiseert. Ook al vind jij hem een vieze klootzak, jij bent zelf zo te lezen ook niet de meest makkelijke echtgenote geweest. Als jij je eigen energie en gedrag kunt veranderen op een positieve manier dan zal dat ook invloed op hem hebben. Als hij zich gewaardeerd voelt zal hij beter zijn best doen. Als hij thuis komt en een vrolijke vrouw aantreft zal hij daar ook vrolijker van worden. Als hij een vrouw heeft die echt eerlijk en open met hem wil praten zonder alleen kritiek op hem te hebben zal hij sneller geneigd zijn te werken aan ZIJN tekortkomingen. Er valt letterlijk voor niemand iets te verliezen als jij met jezelf aan de slag gaat. Je man profiteert ervan (daar wordt hij leuker van) je kinderen profiteren ervan en boven alles profiteer JIJ er van. Je zit al 10 jaar in dit huwelijk. Geef dit huwelijk een ECHTE kans. En als jij jezelf op de rit hebt en na een tijd blijkt het huwelijk toch niet te redden? Dan kun je altijd nog scheiden. Een scheiding gaat jouw problemen met jezelf namelijk niet oplossen. Maar als jij je problemen met jezelf oplost kunnen de problemen in je huwelijk misschien wel opgelost worden.
zondag 7 februari 2016 01:43
Hmmm ok ik ga nu naar bedje toe en zal, voordat ik echt ga slapen, even nadenken over jullie opmerkingen. Als ik mezelf vanaf een afstand bekijk, dan zie ik inderdaad een psychische wrak die haar leven liever anders had gezien. Aan de andere kant, als ik naar mensen in omgeving kijk, die nu alles hebben wat ik in mijn leven mis, dan zijn dat ook altijd ontevreden mensen. Mensen met een mooie baan, maar geen kinderen of te laat begonnen met kinderen. Daar hebben zij dan weer spijt van. Ik wil hier alleen mee zeggen, je bent nooit tevreden met wat je hebt, en je kan niet alles hebben wat je wilt. Ik ben nog maar 30 en kan nog zoveel doen met mijn leven. Het voelt nu even aan alsof alles voorbij is, maar dat hoeft ook weer niet.
zondag 7 februari 2016 01:44
quote:Pinarcik schreef op 07 februari 2016 @ 00:58:
[...]
jij bent dan gelukkig nooit depressief geweest, dat is echt geen pretje hoor. WAt fijn dat jij zoveel dingen tegelijk kan, maar ik kan dat niet. Daarom ben ik niet minder, niet lui en ook geen zeurIk heb een paar keer een depressie gehad en zwaar ook helaas. Uit de slachtofferrol komen en naar je eigen aandeel kijken is zeer belangrijk om uit die depressie te komen. Ik zie dit niet terug in jouw verhaal. Je verwijten zijn totaal niet realistisch. Ben je onder behandeling van een psychiater? Slik je medicatie? Zo niet dan lijkt mij starten met een behandeling de eerste stap voordat je gaat scheiden en het leven van je kinderen op zijn kop zet. Ik heb erg het idee dat je in een vrij labiele, onrealistische toestand verkeerd en een scheiding zal deze toestand eerder verergeren dan verminderen en dat kan je tegenover je kinderen gewoon niet maken.
[...]
jij bent dan gelukkig nooit depressief geweest, dat is echt geen pretje hoor. WAt fijn dat jij zoveel dingen tegelijk kan, maar ik kan dat niet. Daarom ben ik niet minder, niet lui en ook geen zeurIk heb een paar keer een depressie gehad en zwaar ook helaas. Uit de slachtofferrol komen en naar je eigen aandeel kijken is zeer belangrijk om uit die depressie te komen. Ik zie dit niet terug in jouw verhaal. Je verwijten zijn totaal niet realistisch. Ben je onder behandeling van een psychiater? Slik je medicatie? Zo niet dan lijkt mij starten met een behandeling de eerste stap voordat je gaat scheiden en het leven van je kinderen op zijn kop zet. Ik heb erg het idee dat je in een vrij labiele, onrealistische toestand verkeerd en een scheiding zal deze toestand eerder verergeren dan verminderen en dat kan je tegenover je kinderen gewoon niet maken.
zondag 7 februari 2016 01:45
quote:Pinarcik schreef op 07 februari 2016 @ 00:50:
Ohh guttt gaan we weer massaal to afkraken???
mijn taalgebruik?? tja dat krijg je als je al jaren op lager dan mbo niveau functioneert. Maar hee kom op, jullie hebben er jullie hobby van gemaakt om altijd je tegenover de TO op te stellen, maar het is echt niet verkeerd hoor om eens naast hem/haar te staan. Wat medeleven tonen met to, hem/haar niet rotter laten voelen dan ze of hij zich al voelt, daar is echt niets mis mee. Jullie worden daar echt niet minder van tjeeeeeeeemineeeeeeeeeeStel je niet zo aan.
Ohh guttt gaan we weer massaal to afkraken???
mijn taalgebruik?? tja dat krijg je als je al jaren op lager dan mbo niveau functioneert. Maar hee kom op, jullie hebben er jullie hobby van gemaakt om altijd je tegenover de TO op te stellen, maar het is echt niet verkeerd hoor om eens naast hem/haar te staan. Wat medeleven tonen met to, hem/haar niet rotter laten voelen dan ze of hij zich al voelt, daar is echt niets mis mee. Jullie worden daar echt niet minder van tjeeeeeeeemineeeeeeeeeeStel je niet zo aan.
zondag 7 februari 2016 01:48
Wow
En werkelijk TO, je verwijt je man in dit topic o.a.
- dat hij je heeft gedwongen een studie af te maken (??) in plaats van je te steunen toen je het moeilijk had (which is, imho, je motiveren om precies dat te doen...?)
- dat hij niets deed om jou te steunen toen je het zo zwaar had en zijn baan niet opzegde (ehhhh, want voor hem was het toen niet lastig, als enige kostwinner met een zieke vrouw en jonge kids? En dat inkomen ook stopzetten was slim geweest want...?)
- dat het zijn schuld is dat jij niet verder gekomen bent in het leven, én dat jullie weinig geld hebben. WAT HAD JE DAN GEWILD VAN HEM? Zijn baan opzeggen zodat jij, met PND, jonge kinderen en klagend karakter en al, een fantastische carrière kon gaan beginnen? Dan was punt 2 nog erger.
Daarnaast:
- denk je nou echt dat je het in de juridische/zakenwereld gaat redden met zo'n negatieve houding?
- je hebt KINDEREN. Die staan op 1. Daar werkt je man keihard voor, en dat jij ook iets uitvoert lijkt me geen heel onredelijk verzoek van zijn kant.
Als jij een andere baan wil: solliciteer dan. Als jij een leuker leven wil: begin dan eens met je zwarte klaagbril afzetten. Als jij het financieel makkelijker wil hebben: ga dan als een malle werken voor je relatie en gezin, want van een scheiding wordt het pas écht drama. En als jij toch een baan in de juridische wereld wil: stof je boeken af, lees de belangrijke dingen opnieuw, en solliciteer ergens met het verhaal dat je een tijdje je gezin op 1 had en nu een nieuwe start wil maken.
Maar bovenal, zoals iedereen hier zegt: in je eigen OP is je man een redelijke en goede vent, jij een klagende zeur. Hij is NIET verantwoordelijk voor jouw geluk, baan, financiële situatie, of wat dan ook. Maar heeft JUIST WEL heel veel verantwoordelijkheid daarvoor op zich genomen.
Het wordt tijd dat je dat zelf gaat doen nu.
En werkelijk TO, je verwijt je man in dit topic o.a.
- dat hij je heeft gedwongen een studie af te maken (??) in plaats van je te steunen toen je het moeilijk had (which is, imho, je motiveren om precies dat te doen...?)
- dat hij niets deed om jou te steunen toen je het zo zwaar had en zijn baan niet opzegde (ehhhh, want voor hem was het toen niet lastig, als enige kostwinner met een zieke vrouw en jonge kids? En dat inkomen ook stopzetten was slim geweest want...?)
- dat het zijn schuld is dat jij niet verder gekomen bent in het leven, én dat jullie weinig geld hebben. WAT HAD JE DAN GEWILD VAN HEM? Zijn baan opzeggen zodat jij, met PND, jonge kinderen en klagend karakter en al, een fantastische carrière kon gaan beginnen? Dan was punt 2 nog erger.
Daarnaast:
- denk je nou echt dat je het in de juridische/zakenwereld gaat redden met zo'n negatieve houding?
- je hebt KINDEREN. Die staan op 1. Daar werkt je man keihard voor, en dat jij ook iets uitvoert lijkt me geen heel onredelijk verzoek van zijn kant.
Als jij een andere baan wil: solliciteer dan. Als jij een leuker leven wil: begin dan eens met je zwarte klaagbril afzetten. Als jij het financieel makkelijker wil hebben: ga dan als een malle werken voor je relatie en gezin, want van een scheiding wordt het pas écht drama. En als jij toch een baan in de juridische wereld wil: stof je boeken af, lees de belangrijke dingen opnieuw, en solliciteer ergens met het verhaal dat je een tijdje je gezin op 1 had en nu een nieuwe start wil maken.
Maar bovenal, zoals iedereen hier zegt: in je eigen OP is je man een redelijke en goede vent, jij een klagende zeur. Hij is NIET verantwoordelijk voor jouw geluk, baan, financiële situatie, of wat dan ook. Maar heeft JUIST WEL heel veel verantwoordelijkheid daarvoor op zich genomen.
Het wordt tijd dat je dat zelf gaat doen nu.
zondag 7 februari 2016 01:52
quote:Pinarcik schreef op 07 februari 2016 @ 01:43:
Hmmm ok ik ga nu naar bedje toe en zal, voordat ik echt ga slapen, even nadenken over jullie opmerkingen. Als ik mezelf vanaf een afstand bekijk, dan zie ik inderdaad een psychische wrak die haar leven liever anders had gezien. Aan de andere kant, als ik naar mensen in omgeving kijk, die nu alles hebben wat ik in mijn leven mis, dan zijn dat ook altijd ontevreden mensen. Mensen met een mooie baan, maar geen kinderen of te laat begonnen met kinderen. Daar hebben zij dan weer spijt van. Ik wil hier alleen mee zeggen, je bent nooit tevreden met wat je hebt, en je kan niet alles hebben wat je wilt. Ik ben nog maar 30 en kan nog zoveel doen met mijn leven. Het voelt nu even aan alsof alles voorbij is, maar dat hoeft ook weer niet.Ik ben ontzettend tevreden met wat ik heb. De meeste mensen om mij heen zijn ook erg tevreden met hun leven. Dat heet een positieve instelling. Ook als er nare dingen in je leven gebeuren kan het op het moment erg vervelend/verdrietig zijn maar alsnog kan je dit ervaren als een positieve ervaring uiteindelijk omdat ervaringen, goed of slecht, je maken tot de persoon die je bent. Klagen en ontevreden zijn bereik je echt niks mee.
Hmmm ok ik ga nu naar bedje toe en zal, voordat ik echt ga slapen, even nadenken over jullie opmerkingen. Als ik mezelf vanaf een afstand bekijk, dan zie ik inderdaad een psychische wrak die haar leven liever anders had gezien. Aan de andere kant, als ik naar mensen in omgeving kijk, die nu alles hebben wat ik in mijn leven mis, dan zijn dat ook altijd ontevreden mensen. Mensen met een mooie baan, maar geen kinderen of te laat begonnen met kinderen. Daar hebben zij dan weer spijt van. Ik wil hier alleen mee zeggen, je bent nooit tevreden met wat je hebt, en je kan niet alles hebben wat je wilt. Ik ben nog maar 30 en kan nog zoveel doen met mijn leven. Het voelt nu even aan alsof alles voorbij is, maar dat hoeft ook weer niet.Ik ben ontzettend tevreden met wat ik heb. De meeste mensen om mij heen zijn ook erg tevreden met hun leven. Dat heet een positieve instelling. Ook als er nare dingen in je leven gebeuren kan het op het moment erg vervelend/verdrietig zijn maar alsnog kan je dit ervaren als een positieve ervaring uiteindelijk omdat ervaringen, goed of slecht, je maken tot de persoon die je bent. Klagen en ontevreden zijn bereik je echt niks mee.
zondag 7 februari 2016 04:03
Als jij had willen stoppen met je studie dan had je dat moeten doen. En wie belet je om nu datgene te gaan doen wat je wil doen iets creatiefs. Je blijft ontzettend vastzitten in je woede en je schiet er niks mee op in tegendeel je klinkt ontzettend verbitterd. Dus kom uit die slachtoffer rol, ga nadenken wat je kan doen om die woede achter je te laten en wat je kan gaan doen om je leven leuk te maken en houden.
