Eind twintig en voor 't eerst single...

09-02-2016 23:32 11 berichten
Alle reacties Link kopieren
Tja, de topiczin vind ik zelf niet zo om over naar huis te schrijven. Laten we zeggen dat ik niet de beste relatiepatronen heb en nogal een 'hopper' ben geweest, om mezelf maar te kunnen ontwijken. Daarom volg ik sinds enkele maanden een intensieve meerdaagse therapie. Hoe ik het deed (het altijd maar vluchten in nieuwe partners, nieuwe woonplaatsen, nieuw werk, nieuwe opleidingen) is namelijk niet hoe ik mijn leven wil invullen. Ik wil iets opbouwen, vanuit mezelf en wie ik ben en waar ik voor sta.



Hoe dat eruit gaat zien, dat weet ik nog niet zo goed en dat vind ik erg spannend. Ik ben in een gat gevallen nu mijn relatie van ongeveer 3 jaar over is. Na maanden knipperlichtrelatie heeft hij sinds kort definitief de relatie verbroken. Op een lullige manier, niet face-to-face. Hij houdt wel van mij, maar hij kan het niet meer. De klap is gekomen, het is over. En ik heb geen ouders of familie waar ik op kan terugvallen, vanwege ongezonde familiebanden. Ze weten eigenlijk niets van mij en tonen geen interesse in me. Dat is nu eenmaal zo, hoe pijnlijk ook. Mijn sociale kring is klein omdat ik een partner tot het middelpunt van mijn leven maakte. Zo zonde, maar ik weet nog niet goed hoe ik het anders kan doen.



Ik dacht dat hij het was. Begon zelfs na te denken over dingen waar ik voor deze man niet aan moest denken, settelen/trouwen/kinderen op den duur. Niet dat ik dat zomaar impulsief zou doen. Daar wil ik een stabiel leven voor hebben. Maar af en toe kwam de gedachte in me op dat het misschien wel fijn zou zijn op een gegeven moment.



Het doet me ontzettend veel verdriet dat hij blijkbaar 'not that into me' is. De obstakels die we hadden waren serieus, dat ontken ik niet. Afstand was nodig, absoluut. Ik zag onze problemen als leerpunten waar we allebei volwassener van konden worden. Dat wilde ik graag samen met hem doen, omdat ik hem een fantastische man vind (of toch vond na het maandenlange gedoe?). Voor hem waren ze blijkbaar onoverkomelijk.



Dat willen blijven vechten en willen oplossen is ook wel mijn valkuil. De kracht hierin is mijn doorzettingsvermogen, dat wel. Maar ik vind het moeilijk om los te laten. Zo ook nu. Het hele no-contact 'ding' vind ik nu ineens moeilijk. Waar ik vroeger zomaar ineens vertrokken was, blijf ik nu maar aanwezig en beschikbaar. Ik ken mezelf niet meer terug. Hij wil vrienden blijven (is dat een mannending?). Maar ik wil hem gewoon terug. Of eigenlijk, ik wil dat hij voor mij gaat. Dat hij morgen voor mijn deur staat, op z'n knieën valt en helemaal voor mij gaat. Tja, gaat dus niet gebeuren. En dat doet pijn. Bah.



Ik realiseerde me vandaag dat dit totaal nieuw voor me is en dus eigenlijk helemaal niet goed weet hoe ik met mijn situatie om kan en wil gaan. Of nou ja, ik weet wel wat ik wil: op eigen benen staan, een sterke en zelfverzekerde vrouw zijn, alleen leuke dingen durven ondernemen, nieuwe mensen van mijn leeftijd durven ontmoeten, emotioneel volwassen zijn en mezelf durven laten zien (want zelfs iets op social media posten vind ik eng). Maar mijn hemel, hoe doe ik dat?



Dit is nieuw voor me en ik schijt in m'n broek. Ik weet niet eens goed hoe ik deze OP moet schrijven en wat ik eigenlijk wil. Dit is voor het eerst dat ik om hulp vraag aan anderen en ik weet eigenlijk niet eens waar ik precies om vraag. Ik heb geen idee hoe ik een gebroken hart kan verwerken. Heb het gevoel alsof ik van toeten nog blazen weet en pas net in de wereld kom kijken. Waar ben ik mee bezig geweest?



Wat een naar eerste topic, maar het zit me te hoog en ik moest even ergens mijn ding kwijt. Op een andere plek dan op therapie, want nieuwe perspectieven lijken me verfrissend. Kuddo's als je tot hier bent gekomen met lezen en alvast dank als je reageert, ik waardeer je input enorm en het lijkt me fijn om in gesprek te gaan hier. Thanks!
Je klinkt als een 'moeilijk mens'. Niet onaardig bedoeld, ik ken verschillende lieve moeilijke mensen. Ik denk dat stap 1 is om jezelf te gaan waarderen. Probeer eens een paar jaar op jezelf te blijven, geen moeilijk relatiegedoe, en kijken wat er op je pad komt aan nieuwe mensen.
Goed dat je het hier van je af schrijft. En opmerkzaam dat je deze verandering in jezelf ziet en graag nader wilt bestuderen om duurzaam te veranderen als persoon. Kudo's voor jou dus!

Ik wil je graag uitnodigen op het topic 'alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf' onder psyche. Allemaal vrouwen die met soortgelijke issues dealen, elk vanuit hun eigen situatie. Actief topic met heel veel goeie (boeken-/lees-)tips en steun aan elkaar.
Alle reacties Link kopieren
Ik herken het niet.. Maar wil je wel sterkte en succes wensen en goed dat je aan jezelf aan het werken bent!!
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
Alle reacties Link kopieren
Jeetje, snelle reacties. Bedankt!



@MinkeDeWit: mezelf leren waarderen en even ongecompliceerd alleen zijn is ook deel van wat ik wil zoals ik schrijf. Dat is best lastig na als mens een 'moeilijk' leven te hebben geleid. Een volle rugzak zet je niet zomaar even af, hoe graag ik dat ook wil.



@Stormkraft: dankjewel. De eerste stap naar verandering is bewustzijn denk ik. Ik heb het topic gevonden en zal de komende tijd gaan lezen en posten. Bedankt!



@wished-: dankjewel voor je lieve woorden, ondanks dat je het niet herkent.
Vluchten doe je vaak om iets anders te ontvluchten. En dat kan heel fijn in relaties, werk, hobby's, sport, etc. Zodat je niet hoeft na te denken waarom je vlucht .



Ik denk dat het goed voor je is om terug te moeten vallen op jezelf. Met jezelf kunnen leven maar het ook fijn vinden met jezelf. Dat zal niet altijd even makkelijk zijn. Shit natuurlijk dat je relatie over is maar eerlijk gezegd denk ik dat je hier alleen maar beter uit kunt komen nu je de tijd voor jezelf neemt.



Goede tip van Stormkraft!
Alle reacties Link kopieren
Je kunt niet vluchten voor jezelf. Je kunt studies, woonplaatsen en vrienden wisselen, maar jezelf neem je altijd mee. Ben je, naast de verbroken relatie, een beetje happy met jezelf? Ik snap dat het nu allemaal heel ellendig en "troebel" is, maar vind jij jezelf leuk? Niet zozeer leuk naar je ex, maar gewoon, in general? Ik begrijp je overigens heel goed. Het is ook vreselijk eng om voor het eerst "alleen" te zijn.

En misschien besef je nu onbewust dat je niet meer wil vluchten en blijf je daardoor "beschikbaar" en vind je dit nu heel moeilijk. Blijf je wel wonen waar je de afgelopen jaren hebt gewoond? En is het wellicht een idee om de familiebanden, welllicht heel langzaam en maar met een aantal familieleden, op te bouwen? Heb je wel mensen om je heen die je aardig vindt?
Alle reacties Link kopieren
Het is heel naar om in een gat te vallen, als je even geen doel lijkt te hebben. Wat me opvalt is dat je heel goed weet te benoemen wat deze situatie met je doet. Knap! Daarmee ben je al een heel eind. Uit je post blijkt ook dat je weet wat je wilt, maar vergeet niet dat je dat niet allemaal binnen een maand/jaar hoeft te bereiken. Neem eerst de tijd om los te laten. Dan zijn de nieuwe dingen geen 'vlucht' meer, maar nieuwe doelen.



Meeschrijven/-lezen in het topic 'alleen zijn en gelukkig met jezelf' is een goede tip. Ik lees daar mee en het heeft me goede inzichten gegeven.
Alle reacties Link kopieren
@SilverShadow: Dat zijn inderdaad de dingen waar ik jarenlang in gevlucht ben, mezelf in verloren heb. En wat je zegt over het terugvallen op mezelf is precies wat een zacht stemmetje in mij zegt. Inderdaad shit dat de relatie voorbij is, maar dit is denk ik juist een moment waar ik veel van kan leren. En dat zal niet altijd makkelijk zijn, maar wel goed voor me.



@Zebrapad--: Precies! Ik kan wegrennen totdat ik op ben, maar wegrennen van mezelf gaat niet. En dat wil ik ook niet meer. Van de therapie leer ik mezelf beter kennen en langzaam zie ik steeds meer dingen aan mezelf die ik eigenlijk best leuk vind. Op dit moment vind ik het nog moeilijk om dat aan de buitenwereld te laten zien, maar ik vertrouw er maar op dat dat vanzelf gaat komen. Ik blijf wel wonen waar ik woonde. Mijn ex en ik woonden hier samen, maar inmiddels heb ik er wel echt mijn plek van gemaakt waar ik me fijn voel. Geen mancave-achtige praktijken meer, haha. Ik voel wel weer die kriebel om te gaan verhuizen, maar daar doe ik niets meer op uit. Weer zo'n vluchtreactie die me niets oplevert. Die familiebanden aanhalen vind ik spannend en ik ben er nog niet over uit of ik daar behoefte aan heb. Vind het fijn dat je het noemt, iets om de komende tijd te onderzoeken.



@Wampire: Dankjewel, fijn dat het je opvalt. En inderdaad, het hoeft niet allemaal nu (of gisteren, hehe). Je slaat de spijker op zijn kop, ook wat betreft het loslaten. Ik zal zeker meelezen in het topic dat jij en Stormkraft noemden.



Al jullie reacties doen me goed, thanks!
Alle reacties Link kopieren
Heb je al de benodigde stempeltjes gehad van de psychologen? Want het vaak wisselen van relaties, werk, woning, omgeving is een symptoom. Neemt niet weg dat dat minder wordt naarmate je ouder wordt. Het kan zelfs helpen om de juiste man te vinden die dan als anker kan dienen, zolang je maar bewust er voor blijft kiezen hem trouw te blijven, ook al vindt je hem soms saai.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
Alle reacties Link kopieren
Zonder stempeltjes geen therapie, jaw En een man hebben als anker spreekt me niet aan. Ik wil mijn eigen anker zijn en ben daar hard voor aan het werk. Maar wat bedoel je nu precies met wat je schrijft over trouw zijn en saaiheid? Want die snap ik niet helemaal in relatie tot mijn OP

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven