Scheiden als je kinderen hebt: hoe doe je dat???

02-02-2016 21:42 102 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal,

ik ben nieuw op dit forum en heb me aangemeld omdat ik dringend advies nodig heb. Ik ben inmiddels al 11 jaar bij mijn man en ik ben er sinds een half jaar eigenlijk wel uit dat ik wil scheiden. Ik durf alleen niet. Mijn man is in het verleden heel erg dominant en egoïstisch geweest en mijn leven draaide eigenlijk, naast de kinderen, vooral om hem. Dat zou allemaal niet zo erg geweest zijn als alles wat ik deed om hem tevreden te houden gewaardeerd werd, maar dat werd het niet. Toen hij me een half jaar geleden doodleuk vertelde dat ik maar eens naar de sportschool moest gaan omdat hij me seksueel niet meer aantrekkelijk vond, was voor mij de maat eigenlijk wel vol. Maar ja, we hebben twee kinderen van 8 en 5, dus toch maar in relatie therapie gegaan. In therapie hebben we flinke stappen gemaakt en mijn man ziet nu echt wel in hoe zijn gedrag in het verleden is geweest en doet nu heel erg zijn best om te veranderen. Bij mij is echter door alles wat er gebeurd is het gevoel gewoon weg. Op seksueel gebied voel ik niks meer voor hem. Mijn zelfvertrouwen is zodanig gedaald door hem dat ik me volgens mij nooit meer mooi zal voelen bij hem. Ook merk ik dat ik niet meer graag bij hem ben. Ik ben het liefst alleen thuis met de kinderen of op mijn werk. Met andere woorden, het kan niet meer goed komen. Mijn probleem is alleen dat ik bang ben om er een punt achter te zetten. Mijn grootste angst is het verdriet van de kinderen. Maar ook dat ik de kinderen minder zal zien en ik ben erg bang dat mijn man mij door middel van de kinderen zal proberen te raken omdat ik degene ben die wil scheiden. Advies gevraagd dus op dit gebied. Hoe kan ik van hem scheiden? Hoe zorg ik ervoor dat het voor de kinderen zo soepel mogelijk verloopt? Hoe zorg ik ervoor dat hij mij niet gaat proberen te raken met de kinderen? Hoe ga ik om met mijn schuldgevoelens omdat ik het veilige leventje van mijn kinderen ga verstoren? Hoe ga ik mijn kinderen na de scheiding weer gelukkig maken?

Ik ben zo onzeker, maar wil zo niet meer verder.
Ik zeg nu vast iets heel raars, maar denk er toch eens over: zou het niet schelen als vrouwen eens wat meer hun klapperende eierstokken in bedwang konden houden in plaats van met jan en alleman maar koste wat kost kinderen te moeten werpen???



Bijvoorbeeld TO: het klinkt alsof die man altijd al een hork was. Maar toch moet daar dan kinderen mee gemaakt worden. Ik snap dat niet. Houd je in en zoek verder naar wat degelijker vadermateriaal.
Ik ben verbaasd dat zo veel reacties vinden dat TO er alles aan gedaan heeft om haar huwelijk te redden. Iets wat tien jaar scheef is gegroeid, kan je toch niet in een half jaar weer lijmen?? Wat TO is gedaan is zichzelf 10 jaar als deurmat laten gebruiken, toen actie ondernomen en nu verbaasd dat het niet werkt en ervan overtuigd dat het nooit meer goedkomt.



Niemand hoeft van mij koste wat kost bij elkaar te blijven, maar ik zou zelf graag (voor mijn kinderen inderdaad) iets meer moeite doen om een realistische lijmpoging aan mijn huwelijk te geven. Ooit was deze man goed genoeg om een kind en nog een kind mee te krijgen. Daarnaast was deze man 10 jaar lang goed genoeg om niet bij weg te gaan.



Alles er aan gedaan?? Ik vraag het me af.
quote:Liefje10 schreef op 03 februari 2016 @ 14:13:

Als TO wil scheiden van deze man dan mag zij dat toch? Als zij het gevoel heeft dat deze relatie geen zin meer heeft dan heeft zij toch het recht om wel gelukkig te worden? Ik snap de reacties van de meeste hier niet hoor.

Je moet nooit bij iemand blijven vanwege de kinderen. Kinderen komen daar wel overheen. Jij hebt zelf ook nog een leven.

Je leven is toch (met) je kinderen?



quote:Prins_Joe schreef op 03 februari 2016 @ 13:26:

[...]

Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat iedereen bij het minste geringste moet gaan scheiden!



... En nee, dat is even niet leuk voor de kinderen nee. Dat is het nooit als papa en mama gaan scheiden. Maar als je dat op een normale manier kan regelen (daar zijn vaak wel twee partijen voor nodig overigens) zullen de kinderen er uiteindelijk ook baat bij hebben als jij weer beter in je vel zit en wellicht met iemand anders gelukkig wordt.



Voor jezelf kiezen betekent niet dat je je kinderen ondergeschikt maakt! Integendeel zou ik bijna zeggen! Voor jezelf kiezen betekent dat je er voor kiest gelukkig te worden, en daarmee jezelf de kans geeft om ook je kinderen gelukkiger te maken dan wanneer je in een liefdeloos huwelijk blijft hangen!

Even niet leuk is wel wat makkelijk gezegd.

En natuurlijk moet je het op een goede manier regelen, en gelukkig lukt dat ook in sommige gevallen. Maar het lukt ook wel eens niet bij mensen die het wel dachten.



En je zou er ook voor kunnen kiezen om gelukkig te zijn met wat je hebt. Dat is ook een keuze.
Verder heeft het eigenlijk voor TO geen zin om hierover te discussiëren. Je hebt de stap al genomen. Het is toch ook iets wat je volgens mij vooral zelf moet ervaren, elke situatie is anders. Waar zou je concreet advies over willen? Ik wens jullie i.i.g. veel sterkte.
Waarom is lezen blijkbaar zo moeilijk? Niemand zegt hier dat je bij elkaar MOET blijven. Natuurlijk MOET dat niet.



Maar hou op met de drogreden dat het beter voor je kinderen is om te scheiden. Zolang er geen sprake is van ernstige situaties als mishandeling e.d. is het dat namelijk niet. Je doet zoiets voor jezelf, wees daar dan ook eerlijk over.
quote:-MN-99-MN- schreef op 04 februari 2016 @ 17:23:

[...]



Dit vind ik echt onzin. Ja mijn ouders zijn gelukkiger geworden na de scheiding. Mijn zussen en ik? Nu 10+ jaar later misschien maar toen we om het weekend naar de andere ouder gingen, echt niet.



Nee natuurlijk. Je ouders elke dag ruzie zien maken of elkaar negeren dag in dag uit. Als kind merk je echt wel dat de liefde over is. Er hangt altijd spanning in huis, nee dat vind je prettig?



Dus jij had liever gezien dat je ouders ongelukkig bij elkaar bleven voor jullie?
Ik herken het wel een beetje. Mijn man en ik zijn sinds we jong zijn bij elkaar en hebben vrij veel meegemaakt. Zijn frustratie uitte zich in dominantie, mij naar beneden halen en constant kritiek hebben op alles wat ik was en waar ik voor stond. Ik was erg afhankelijk van hem en keek enorm naar hem op, waardoor ik zelf ook altijd dacht dat alles aan mij lag. Op een gegeven moment was ik er klaar mee, mijn gevoel was weg, ik keek alleen maar op hem neer, en alleen zijn aanraking werd ik al eng van en inderdaad het had behoorlijke impact op mijn eigenwaarde gehad. Dat is hier tijdelijk geweest en eigenlijk zijn we weer enorm naar elkaar toe gegroeid. Langzaam maar zeker beginnen we weer de oude te worden en hou ik weer heel veel van hem. Hij behandelt mij met respect, en ik zou mijzelf ook in eerste instantie nooit meer zo laten behandelen. Ik ben achteraf gezien heel blij dat ik bij hem bij hem ben gebleven. Maar goed hier was het achteraf gezien wel echt een vicieuze cirkel waarin we waren beland en samen instand hielden en echt een deel van zijn frustratie. Niet dat ik het goed praat hoor. Ik zou mij niet de rest van mijn leven zo laten behandelen ook voor mijn kind niet, dus zonder verbetering zou ik er ook klaar mee zijn geweest. Maar gevoel dat kan wel terug komen hoor.
Alle reacties Link kopieren
[quote]Sorende schreef op 05 februari 2016 @ 12:07:

[...]



Je leven is toch (met) je kinderen?





[...]





Zeker weten! Maar niet alleen maar je kinderen.

Je hebt zelf ook een leven dat je wil kunnen leven toch? Het is niet omdat je kinderen hebt dat je je eigen leven helemaal op moet geven. Als je kinderen hebt dan ia je leven al wat ingewikkelder vind ik zelf maar als je dan ook alleen maar voor je kinderen gaat leven blijft er niks van jou over.
Alle reacties Link kopieren
[quote]Sorende schreef op 05 februari 2016 @ 12:10:

Verder heeft het eigenlijk voor TO geen zin om hierover te discussiëren. Je hebt de stap al genomen. Het is toch ook iets wat je volgens mij vooral zelf moet ervaren, elke situatie is anders. Waar zou je concreet advies over willen?



Waar ik concreet advies over zou willen is vooral hoe ik het zo makkelijk mogelijk kan laten verlopen voor de kinderen.
Een mediator kan misschien helpen ipv allebei een eigen advocaat. Dan zit je in elk geval met hem om de tafel ipv tegenover hem.



Verder hopen dat hij ook de kinderen op de 1e plaats wil zetten.
quote:Liefje10 schreef op 05 februari 2016 @ 15:38:

[quote]Sorende schreef op 05 februari 2016 @ 12:07:

Zeker weten! Maar niet alleen maar je kinderen.

Je hebt zelf ook een leven dat je wil kunnen leven toch? Het is niet omdat je kinderen hebt dat je je eigen leven helemaal op moet geven. Als je kinderen hebt dan ia je leven al wat ingewikkelder vind ik zelf maar als je dan ook alleen maar voor je kinderen gaat leven blijft er niks van jou over.

Je leeft samen je leven (zo zie ik het) en in dat leven is probeer je er ook het beste uit te halen voor jezelf.

Ik vind wel dat er een grote verantwoordelijkheid is, bijna een plicht, dat je eerst probeert om gelukkig te worden, waarmee je kinderen ook gelukkig zijn.



Eerder had "de koek is op" genoeg reden geweest voor mij om m'n spullen te pakken, maar nu zou ik vinden dat ik eerst zeker moet weten dat ik ervoor heb gevochten, want ik heb nu niet langer alleen mezelf ermee.

En ik zou ook willen uitzoeken/weten waarom ik niet tevreden ben zonder "koek" en wat dat precies betekent voor mij.



Betekent overigens niet dat ik vind dat je altijd maar bij elkaar moet blijven voor de kinderen. Daarover zijn we het met elkaar eens. En het is niet aan mij om dat te bepalen voor iemand anders. Maar ik vind dus wel dat er iets verandert w.b. uit elkaar gaan op het moment dat je samen kinderen hebt, jij niet?
quote:19mama83 schreef op 05 februari 2016 @ 16:51:

[quote]Sorende schreef op 05 februari 2016 @ 12:10:

Verder heeft het eigenlijk voor TO geen zin om hierover te discussiëren. Je hebt de stap al genomen. Het is toch ook iets wat je volgens mij vooral zelf moet ervaren, elke situatie is anders. Waar zou je concreet advies over willen?



Waar ik concreet advies over zou willen is vooral hoe ik het zo makkelijk mogelijk kan laten verlopen voor de kinderen.



Realiseer je ten eerste dat al jouw zorgen en angsten in je OP reëel zijn. Dat zijn zaken waar je straks dus mee te dealen krijgt en niet voor even maar voor langere tijd.

Hoe oud zijn je kinderen? En is je man al op de hoogte dat je wilt scheiden?
quote:Liefje10 schreef op 05 februari 2016 @ 15:38:

[quote]Sorende schreef op 05 februari 2016 @ 12:07:

[...]



Je leven is toch (met) je kinderen?



[...]



Zeker weten! Maar niet alleen maar je kinderen.

Je hebt zelf ook een leven dat je wil kunnen leven toch? Het is niet omdat je kinderen hebt dat je je eigen leven helemaal op moet geven. Als je kinderen hebt dan ia je leven al wat ingewikkelder vind ik zelf maar als je dan ook alleen maar voor je kinderen gaat leven blijft er niks van jou over.Eerlijk gezegd vind ik dat er ook erg weinig van mij over mag blijven als ik mijn kinderen daar gelukkig mee kan houden. Ik ben erg gehecht aan mijn eigen tijd, blij als mijn man en kinderen eens een nachtje weg zijn en ik dus even alleen thuis. Werk vier dagen per week en soms meer. En toch, toch gaan mijn kinderen als het er echt op aankomt, voor op mij. Ik moet wel heel lang, heel ongelukkig zijn en in een situatie waarin ik er echt helemaal niks meer aan kan veranderen, voor ik zou besluiten mijn kinderen dan ook maar in een ongelukkige situatie te brengen.
Oftewel; elk voorbeeld is anders. Ieders perspectief is anders. En laten we in godsnaam geen onderzoekers erbij halen want die beweren elk jaar weer iets anders. Ga uit van jouw eigen gevoel. Als er jarenlang spanning is, je bent niet meer gelukkig is t misschien beter om te gaan. De toekomst kun je niet voorspellen, dus begin daar maar niet aan. Ga uit van wat je nu (en al jarenlang) voelt en ervaart.



Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
quote:JollyJ schreef op 03 februari 2016 @ 12:37:

[...]



Persoonlijk maakt het me geen drol uit. Ik vind alleen wel dat het wat minder hypocriet is als je gewoon toegeeft dat het belang van de kinderen niet voorop staat. Mensen die zichzelf wijs maken dat het voor kinderen beter is om te scheiden, dan ongelukkig maar beschaafd bij elkaar te blijven, liegen zichzelf voor en ontkennen gewoon alle statistieken. Mag, maar dat hypocriete gelul over dat de kinderen op de eerste plaats komen, stoort mij persoonlijk wel.Hadden mijn ouders maar gekozen voor een scheiding. waren ze maar niet zo egoïstisch geweest om te blijven. dat was mijn gedachten vroeger, ik wou dat ze gingen scheiden. wij, zaten constant in de ruzie's, werd letterlijk aan ons getrokken. me moeder die constant huilde. of in huilen uitbarstte. dingen die ik tegen elkaar hoorde zeggen. dingen waar ik als kind achter kwam wat me moeder deed, en wat me vader deed. Dus hadden ze zich maar wijs gemaakt, dat het beter voor de kinderen was..
Inderdaad Deniisee. Ik ken teveel mensen, vrienden, familie, die hadden gewenst dat hun ouders eerder uit elkaar waren gegaan. De jarenlange ruzie's en spanningen heeft ze behoorlijk beschadigd. En toen de scheiding dan eindelijk daar was, was er weer rust. En ruimte om te ademen. Eindelijk....
Alle reacties Link kopieren
To, neem je kinderen serieus in hun gevoel. Erken wat ze niet leuk aan de situatie vinden, wees open en zorg dat alles bespreekbaar is.

Blijf positief over papa, ook al moet je voor je eigen gevoel liegen, het is hun papa.

Laat ze praten over mensen waar zij wel komen en jij geen contact meer mee hebt. Blijf over hen ook positief, het is onderdeel van de wereld van je kinderen.

Val hun niet met al je verdriet lastig. Zorg dat je daar volwassenen voor hebt. Af en toe verdrietig over iets wat voor hen ook begrijpelijk is, is niet erg. Dan laat je zien dat verdriet er ook mag zijn.



Ga met jezelf aan de slag. Voor jezelf, maar ook voor je kinderen. Word trots op jezelf, laat je kinderen dit zien en dat je verantwoordelijkheid neemt voor je leven, jezelf en je kinderen.

En kom met zn allen weer tot rust voordat er weer iets veranderd.
Alle reacties Link kopieren
Ben zelf 3 jaar terug gescheiden. Een paar dagen voor kerst, verteld mijn ex niets meer voor mij te voelen. Kwam zeer onverwacht, maar goed, zag wel meteen onder ogen dat ik dit niet om kon draaien. Maar het eerste jaar is wel een hel geweest. Huis verkopen, nieuw huis vinden, werken en zorgen voor kids. Dochter was 16, zoon 19. Mijn ex is na een paar weken ingetrokken bij een vriend. Was voor mij ook beter om 'af te kunnen kicken' van hem. Maar geloof me, het is een zwaar traject geweest.



Denk alleen al aan het verdriet van de kids. Mijn dochter die huilend haar vriendinnen opbelde, 'mijn ouders gaan scheiden'. Ik vergeet het nooit meer... Lag ze 's nachts huilend in bed. 'Mam, waarom doen jullie geen relatietherapie?'. Vragen waarop ik geen antwoord had, omdat haar vader het initiatief had genomen, en niet wij mijn gezamenlijk.



Ik heb nu alles op de rit, een fulltime baan, een leuk huisje, samen met mijn dochter, en daarnaast nieuwe vrienden. Zelf ben ik er sterker door geworden, dat klopt en hoor je wel vaker. Heb nu meer zelfvertrouwen gewoon vanwege het feit dat ik zelf alles moet regelen. Heb hier geen maatje meer voor. Maar om nu te zeggen dat ik dit er allemaal voor over heb? En zou ik het zelf overdoen? Dan zeg ik nee. Mijn zoon woont nu bij zijn vader en nieuwe vriendin en hem zie ik 1x per maand. Hij woont maar een paar straten verderop, dat scheelt dan wel weer. Mijn dochter woont bij mij. Zij studeert.



Het is een blijft een wond, een trauma die je oploopt, die hele scheiding. Wat mij heel veel pijn heeft gedaan en waar ik nog steeds heel gevoelig voor ben, is het feit dat mijn ex dit besluit in alle stilte heeft genomen. En daardoor werd ik gedwongen mijn hele hebben en houden op te geven, werd mijn wereld op zijn kop gezet. Onmacht is het goede woord. Het verdriet van de kinderen, eigen verdriet, stress (5 kg kwijt, het enige positieve er aan...). Ik heb hier totaal geen aandeel in gekregen en dat blijft nog steeds een heel gevoelige snaar bij mij. Waarom heeft hij er niet iets aan proberen te veranderen?



En dat is wat ik vooral belangrijk vind! Geef de ander ook de kans om iets aan de situatie te veranderen. Ga de relatietherapie in, gezamenlijk, dan heb je beiden het gevoel dat je er iets aan hebt gedaan, er voor hebt gevochten. Mocht dat tot niets leiden, dan kun je alsnog samen het besluit nemen tot scheiding. Maar dan wordt niet 1 van de 2 op een dood spoor gezet.



En onderschat echt het verdriet van de kids niet. Jij wil verder met je leven, gaat op zoek naar nieuwe contacten, daten etc. , maar jouw kids hebben die overlevingsdrang terecht niet. Zij blijven hopen dat pa en ma weer bij elkaar komen, heel lang! Willen niet dat er iets nieuws gebeurt, een nieuwe man in jouw leven komt, ma weinig tijd heeft omdat zij nu fulltime aan de bak moet. Zo flexibel zijn ze niet, tenminste nog niet.



En het stond ook in de Psychologie Magazine. Vroeger gingen we scheiden omdat we ongelukkig waren, nu gaan we scheiden omdat we nog gelukkiger willen zijn! Daar zit wel wat in.
Alle reacties Link kopieren
quote:Cathelyne schreef op 04 februari 2016 @ 16:31:

Dat vind ik nou altijd zo'n slap excuus. .. de kinderen.

Nee die worden er beter van als ze hun moeder ongelukkig zien dag in dag uit?



Zijn koffer pakken en hem eruit zetten vanavond nog. Morgen naar de advocaat de scheiding aanvragen en alles wat erbij komt.



Veel sterkte en kies voor jezelf want als jij gelukkig bent zijn je kinderen het ook.

Oneens.



Moeders kunnen ook werk met zichzelf verzetten en zichzelf tot doel stellen dat zij vergeven en ondanks de opgelopen schade een een reële poging wagen om de relatie herstellen. Werken aan jezelf dus. Zet de focus op het nu, jezelf en ga als de donder aan de slag met wat is geweest.



Jij voelt je onzeker en jij voelt je ongelukkig.

Jazeker, ik heb het goed gelezen want je schrijft dat dit door toedoen van een partner is die jou dus schade heeft berokkend. Maar ook dat de man nu inziet, beseft en weet. Aan jou nu de taak (ten opzichte van jezelf maar ook jouw kinderen) om er alles aan te doen voordat je besluit zonder de vader van jouw kinderen verder te gaan. Ik adviseer je dan ook echt om begeleiding voor jezelf te gaan zoeken. Zodat mocht je ooit toch besluiten zonder jouw partner verder te gaan, jij jouw kinderen in rust en tevredenheid kan uitleggen dat jij als een sterk en gelukkig mens de scheiding (alsnog) hebt aangevraagd. Dat jij op dat toekomstige punt in vol besef acceptatie en vriendschap van jouw kant gekozen hebt om het zo te gaan doen.



Dat is een geheel ander uitgangspunt dan vanuit ongeluk en ontevredenheid met jezelf (want dat is het nu geworden) jouw partner (die er inmiddels duidelijk anders in is gaan staan) verantwoordelijk houdt voor jouw ongeluk. Ga voor jezelf, voor jouw ontwikkeling en geef aan jouw partner aan dat hij met je mee mag groeien omdat je hem nu die kans biedt. Zie het dus als grijs gebied en zorg ervoor dat jij eerst alles gedaan hebt om achter die keuze te kunnen staan. Je zou nog wel eens voor verrassingen kunnen komen te staan van jezelf en van jouw partner. Zo niet dan zijn zaken ook duidelijk.



Ik heb echt niet de indruk dat dit nu zo bij jou is en dat, beste TO, ben je inderdaad jezelf maar ook jouw kinderen verplicht.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
quote:tennisfreak schreef op 06 februari 2016 @ 11:52:





En het stond ook in de Psychologie Magazine. Vroeger gingen we scheiden omdat we ongelukkig waren, nu gaan we scheiden omdat we nog gelukkiger willen zijn! Daar zit wel wat in.



Als dat er letterlijk zo stond is dat geschreven door iemand die duidelijk niet weet waar hij over lult en alles over één kam scheert. Mag hopen dat het er minder generaliserend en wat genuanceerder stond.



Ik ben gescheiden na therapie voor mij, relatietherapie, systeemtherapie, en dan nog was ik de enige die iets probeerde. Ex ging mee, zat op en gaf pootjes. Trok de deur van de praktijkruimte dicht en ging gewoon verder als vanouds.

Ex vond en vindt nog steeds dat het niet aan hem lag. Hij kon er tenslotte niks aan doen dat hij op tilt sloeg bij ieder nachtelijk roepen of huilen van ons kind, waardoor de spullen door de slaapkamer vlogen of de deur werd ingetrapt. Hij kon er niks aan doen dat hij er vandoor ging als het hem te moeilijk werd (waardoor ik 24/7 in zorg was en nul steun had aan hem, alleen maar onzekerheid en spanningen). Hij kon er niks aan doen dat hij een neukertje zocht op het beruchte tinder. Niet zijn schuld, dat kwam door het kind. De persoonlijkheidsstoornis die hij ontwikkeld had, nee, die bestond ook niet. Niet zijn schuld, dus hoefde hij er niks mee.



De stekker eruit trekken moest. Anders was ik er aan onderdoor gegaan.

Andere relatie? Helemaal niet relevant. Je moet eerst de boel op de rit krijgen, rust vinden en als er dan iets op je pad komt, prima. Je moet niet bij de een weggaan om het bij een ander beter te hebben. Je moet bij de een weggaan om het beter te hebben, en beter te kunnen doen voor je kind.
quote:LittleRedRidingHood schreef op 10 februari 2016 @ 06:28:

[...]





Als dat er letterlijk zo stond is dat geschreven door iemand die duidelijk niet weet waar hij over lult en alles over één kam scheert. Mag hopen dat het er minder generaliserend en wat genuanceerder stond.



Ik ben gescheiden na therapie voor mij, relatietherapie, systeemtherapie, en dan nog was ik de enige die iets probeerde. Ex ging mee, zat op en gaf pootjes. Trok de deur van de praktijkruimte dicht en ging gewoon verder als vanouds.

Ex vond en vindt nog steeds dat het niet aan hem lag. Hij kon er tenslotte niks aan doen dat hij op tilt sloeg bij ieder nachtelijk roepen of huilen van ons kind, waardoor de spullen door de slaapkamer vlogen of de deur werd ingetrapt. Hij kon er niks aan doen dat hij er vandoor ging als het hem te moeilijk werd (waardoor ik 24/7 in zorg was en nul steun had aan hem, alleen maar onzekerheid en spanningen). Hij kon er niks aan doen dat hij een neukertje zocht op het beruchte tinder. Niet zijn schuld, dat kwam door het kind. De persoonlijkheidsstoornis die hij ontwikkeld had, nee, die bestond ook niet. Niet zijn schuld, dus hoefde hij er niks mee.



De stekker eruit trekken moest. Anders was ik er aan onderdoor gegaan.

Andere relatie? Helemaal niet relevant. Je moet eerst de boel op de rit krijgen, rust vinden en als er dan iets op je pad komt, prima. Je moet niet bij de een weggaan om het bij een ander beter te hebben. Je moet bij de een weggaan om het beter te hebben, en beter te kunnen doen voor je kind.
Wat een zwakke reden om je gezin uit elkaar te trekken.
Alle reacties Link kopieren
quote:Prins_Joe schreef op 03 februari 2016 @ 06:29:

Poeh, steeds als er een topic komt over mensen die willen scheiden zijn er bergen reacties van mensen die vinden dat je ondanks dat er geen liefde meer is van tenminste één kant, je voor de kinderen bij elkaar moet blijven.



Dat blijf ik een aparte stelling vinden.



Als het over is, is het over. Als je ongelukkig bent in het huwelijk, en/of er geen liefde meer is, is scheiden het juiste. TO geeft aan therapie gehad te hebben, en heeft er dus van alles aan gedaan.



Jammer dat er vandaag de dag nog steeds zoveel mensen zijn die koste wat het kost bij elkaar willen blijven omdat er kinderen in het spel zijn. Alsof je kinderen gelukkig worden als je zelf ongelukkig in een huwelijk blijft zitten. Goed voorbeeld geef je je kinderen dan mee.Helemaal mee eens!
Alle reacties Link kopieren
Ik kan me enigszins in je verhaal verplaatsen. Ik zit momenteel in een echtscheiding met mn aanstaande ex. Hij deed zich anders voor dan dat hij werkelijk was. Is vreemdgegaan, aan de drugs, naar de hoeren geweest en hij maakte naaktfoto's van mij terwijl ik sliep om die vervolgens op te sturen naar zn vriend.. Ik heb hem heel lang het voordeel van de twijfel gegeven. Hij ontkende altijd alles, loog over alles! Verzon complete verhalen om maar wat te vertellen te hebben.

Wij zijn in relatietherapie geweest. Daar speelde hij toneel. Het was een spelletje voor hem. Vanaf het begin af aan. Hij kan alles zeggen wat iemand wil horen. Maar ondertussen.... De relatietherapeut werd op de terugweg in de auto al belachelijk gemaakt Door hem.

Ik vind het verschrikkelijk jammer voor de kinderen dat ik er pas zo laat achter ben gekomen dat hij zo in elkaar zit. Ik had ze zoo graag een stabiel en veilig gezinsleven gegund met én een vader én een moeder.



Tuurlijk willen je kinderen een Gelukkige vader/moeder, maar vraag jezelf ook af of dit écht is wat je wilt.
Alle reacties Link kopieren
ach...

het is de moeilijkste beslissing geweest tot nu toe in mijn leven. scheiden van mijn ex man. zeker een jaar tegen aan gehikt.

alles aan gedaan. therapie. praten. alle kanten bekijken. en steeds opnieuw realiseren dat je niet zo verder kunt. op een gegeven moment ook niet meer wilt.

pas toen er afstand was van mijn gezin, was ik sterk genoeg om die beslissing te nemen.

met angst in mijn hart voor de kinderen.

we zijn 4 maanden verder. ik ben al bijna 3 maanden weg en sinds 2 maanden co ouderen we. en de kids doen het fantastisch. zelfs op school zeggen ze dat ze er eigenlijk niets van merken.

ik en mijn ex man zetten bij alles allebei de kinderen bovenaan en proberen alles in goede banen te leiden. wat meespeelt is dat we geen ruzie hebben en elkaar een fijn thuis gunnen. en dat kost energie, er komt ook zoveel op je af. maar dit was ZEKER de beste beslissing. ik voel mij zoveel rustiger, en voel me steeds weer beter mijzelf worden. ik geniet enorm van de kinderen en doe dingen met ze waar ik vroeger van gruwelde en nu van geniet, omdat het vroeger alleen maar onrust gaf en ik er niet veel bij kon hebben.



onze therapeut zei tegen ons, dat de kinderen de scheiding ervaren zoals wij zelf de scheiding ervaren.

en als jij je erin berust en een nieuwe norm bepaalt, daar geen heisa van maakt, dan ervaren zij dat ook zo.

en het klopt echt!

papa en mama zijn niet meer verliefd en zijn gewoon vrienden. gewone vrienden willen niet altijd bij elkaar in huis wonen.

dus zijn er nu 2 huizen. 2 thuizen. ze wennen snel. en we praten er regelmatig over met ze.



het kan dus wel. goed scheiden.

so far, so good.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven