Relaties
alle pijlers
Ongezonde relatie met mijn moeder: Breken?
dinsdag 9 februari 2016 17:03
Hoi!
Dit is mijn eerste topic, ik heb een beetje rond gesnuffeld opzoek naar soortgelijke situaties maar wil toch erg graag wat meningen van buitenaf.
De relatie met mijn moeder is twee weken geleden tot een enorme clinch gekomen.
Ik zal (kort) vertellen over onze historie samen.
Ik ben zelf 19, mijn moeder is 46.
Mijn moeder is een politieke vluchteling die in 1999 is gevlucht op 27 jarige leeftijd, ik was toentertijd 3.
Hierbij heeft ze alle herinneringen/familie en mijn vader achtergelaten.
Wat ik tot nu toe heb begrepen is dat mijn ouders niet van elkaar hielden en slecht met elkaar omgingen.
Afijn, eenmaal hier hebben we een aantal jaar in een asielzoekerscentrum gezeten.
Aanvraag van Nederlandse nationaliteit etc. Ging allemaal redelijk vlot en toen ik groep 3 inging hadden we een flatje en was mijn moeder begonnen met studeren hier.
Hier had ze het erg zwaar mee, omdat ze de Nederlandse taal moest leren, werk moest zoeken, voor mij moest zorgen en een studie in de zorg begon.
Dit verliep haar redelijk goed wat ik knap vond, in de tussentijd heeft ze twee partners gehad waarvan ik met 1 erg goed ging en met de ander niet zo goed.
Hij was niet aardig tegen mij en mijn moeder was financieel deels afhankelijk van hem. Toen was ik nog erg jong.
Ik heb door deze situatie al vanaf hele jonge leeftijd (6/7 jaar) altijd voor haar moeten "zorgen" i.p.v andersom
Ze hield zich nooit bezig met mijn interesses, gevoelens of mij in het algemeen.
Dingen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn voor een ouder zoals je kind af en toe wegbrengen met de auto, naar schoolvoorstellingen komen, koken e.d waren voor haar altijd teveel.
Hierin is ze dan ook erg nalatig geweest en als ik erom vroeg gaf ze mij het gevoel tot last te zijn.
Ook heb ik het idee dat mijn moeder kantelt met enorme onzekerheden, dit uit zich in een soort "eetprobleem" waarbij ze zichzelf altijd te dik heeft gevonden (ze is gewoon normaal gebouwd, absoluut niet dik) altijd aan het diëten is en zelfs op mijn verjaardag geen taart wilt eten.
Ze sport ook extreem veel, in al haar vrije tijd.
Ook mij heeft ze vaak verteld dat ik op moest passen, dat ik dik begon te worden.
Hierdoor ben ik ook erg onzeker geworden.
Op mijn 10e begon ik met automutileren, hier ben ik na 4 mee "gestopt".
Het gebeurde (tot op vandaag) enkel sporadisch.
We zijn wel naar een aantal hulpverleners geweest de voorgaande jaren maar het had geen baat, vooral op jongere leeftijd niet.
Omdat mijn moeder het probleem bij mij neerlegde, ik deed mezelf dit immers aan en ik was/ben depressief.
Maar ondertussen veranderde er natuurlijk niets thuis en doordat ze behoorlijk manipulatief kon zijn had ik ook echt het gevoel dat alles mijn schuld was. Maar ik snapte totaal niet waarom ik me zo ongelukkig voelde terwijl al mijn leeftijdsgenoten aan het spelen waren e.d.
Mijn moeder zei daarop altijd "je bent gewoon anders, dat kan".
Toen heb ik nog gekampt met eetproblemen, en sporadisch automutileren tot ik op mijn 16e een zelfmoordpoging heb begaan.
Hier reageerde mijn moeder enigszins geschokt en verdrietig op maar ze gaf de pubertijd de schuld (???).
Zodra ik uit het ziekenhuis was ontslagen was er eigenlijk niets meer aan de hand.
Ze heeft nooit naar haarzelf en haar rol in MIJN leven gekeken.
En dat doet ze nog steeds niet
Toen ik 16 was ben ik gestopt met school en in therapie gegaan omdat ik me zo minderwaardig en rot voelde.
Daar ben ik op mijn 18e mee gestopt en op kamers gegaan.
Dit ging redelijk goed en de band tussen mij en mijn moeder was redelijk "hersteld".
Ik heb een geweldige vriend die er altijd voor me is en dit heeft daar ook wel baat in gehad, omdat ik nu op mezelf ben en liefde heb kunnen ervaren i.p.v alleen maar geven trek ik me minder aan van haar.
Twee weken geleden moest ik mijn huis uit om onduidelijke redenen. Dit kan ik ook niet verhelderen maar de huurbaas had simpelweg besloten de huur op te zeggen en uit land te gaan.
Dit heb ik wel geprobeerd aan te vechten maar het leek hopeloos.
Ook heb ik op werk mijn vinger eraf gesneden (echt helemaal
)
Waardoor ik na de operatie zenuwpijn had en een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven.
Ze woont op 1 uur rijden van mij vandaan en werkt part time maar was te druk om langs te komen.
Het is niet super makkelijk geweest de afgelopen jaren en aan een huis/kamer komen met mijn inkomen is ook lastig (Amsterdam).
Nu woon ik tijdelijk bij mijn vriend en heb ik gelukkig door veel tijd erin te steken iets kunnen vinden vanaf maart in Haarlem.
Maar toen ik mijn moeder vroeg om hulp, ivm vinger/huisloos zijn vertelde ze mij dat ik wel tijdelijk kon komen "logeren" onder 10393783 voorwaarden.
En dan het liefst niet de hele week, want mijn vriend heeft ook een kamer waar ik wel kan overnachten.
Want moeders heeft haar privacy nodig omdat ze het zo zwaar heeft..
Oprecht. Ik heb er alles aan gedaan om met haar overweg te kunnen/haar persoonlijkheid maar te accepteren, maar ze klaagt zoveel en is er nooit voor me.
Ze doet scheinheilig naar mensen om ons heen maar als het erop aankomt lijkt het alsof ze totaal niet om mij geeft.
Het is ook niet dat ze het erg zwaar heeft, ze heeft een mooi appartement, normaal inkomen en werkt maar part-time. Daarnaast is ze kern gezond.
Excuus voor het lange verhaal.. Bedankt voor het lezen.
Mijn vraag aan jullie: heeft iemand hier ervaringen mee, hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Gaat de deur dicht draaien mij uiteindelijk rust geven? Want op het moment voel ik mij vooral schuldig. (Voor de duidelijkheid; ik heb haar enkel gezegd dat ik er niet hoef te "logeren" en mij wel red. Hieruit heeft ze zelf opgemaakt dat ik geen contact met haar wil en mij niks meer gestuurd)
Dit is mijn eerste topic, ik heb een beetje rond gesnuffeld opzoek naar soortgelijke situaties maar wil toch erg graag wat meningen van buitenaf.
De relatie met mijn moeder is twee weken geleden tot een enorme clinch gekomen.
Ik zal (kort) vertellen over onze historie samen.
Ik ben zelf 19, mijn moeder is 46.
Mijn moeder is een politieke vluchteling die in 1999 is gevlucht op 27 jarige leeftijd, ik was toentertijd 3.
Hierbij heeft ze alle herinneringen/familie en mijn vader achtergelaten.
Wat ik tot nu toe heb begrepen is dat mijn ouders niet van elkaar hielden en slecht met elkaar omgingen.
Afijn, eenmaal hier hebben we een aantal jaar in een asielzoekerscentrum gezeten.
Aanvraag van Nederlandse nationaliteit etc. Ging allemaal redelijk vlot en toen ik groep 3 inging hadden we een flatje en was mijn moeder begonnen met studeren hier.
Hier had ze het erg zwaar mee, omdat ze de Nederlandse taal moest leren, werk moest zoeken, voor mij moest zorgen en een studie in de zorg begon.
Dit verliep haar redelijk goed wat ik knap vond, in de tussentijd heeft ze twee partners gehad waarvan ik met 1 erg goed ging en met de ander niet zo goed.
Hij was niet aardig tegen mij en mijn moeder was financieel deels afhankelijk van hem. Toen was ik nog erg jong.
Ik heb door deze situatie al vanaf hele jonge leeftijd (6/7 jaar) altijd voor haar moeten "zorgen" i.p.v andersom
Ze hield zich nooit bezig met mijn interesses, gevoelens of mij in het algemeen.
Dingen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn voor een ouder zoals je kind af en toe wegbrengen met de auto, naar schoolvoorstellingen komen, koken e.d waren voor haar altijd teveel.
Hierin is ze dan ook erg nalatig geweest en als ik erom vroeg gaf ze mij het gevoel tot last te zijn.
Ook heb ik het idee dat mijn moeder kantelt met enorme onzekerheden, dit uit zich in een soort "eetprobleem" waarbij ze zichzelf altijd te dik heeft gevonden (ze is gewoon normaal gebouwd, absoluut niet dik) altijd aan het diëten is en zelfs op mijn verjaardag geen taart wilt eten.
Ze sport ook extreem veel, in al haar vrije tijd.
Ook mij heeft ze vaak verteld dat ik op moest passen, dat ik dik begon te worden.
Hierdoor ben ik ook erg onzeker geworden.
Op mijn 10e begon ik met automutileren, hier ben ik na 4 mee "gestopt".
Het gebeurde (tot op vandaag) enkel sporadisch.
We zijn wel naar een aantal hulpverleners geweest de voorgaande jaren maar het had geen baat, vooral op jongere leeftijd niet.
Omdat mijn moeder het probleem bij mij neerlegde, ik deed mezelf dit immers aan en ik was/ben depressief.
Maar ondertussen veranderde er natuurlijk niets thuis en doordat ze behoorlijk manipulatief kon zijn had ik ook echt het gevoel dat alles mijn schuld was. Maar ik snapte totaal niet waarom ik me zo ongelukkig voelde terwijl al mijn leeftijdsgenoten aan het spelen waren e.d.
Mijn moeder zei daarop altijd "je bent gewoon anders, dat kan".
Toen heb ik nog gekampt met eetproblemen, en sporadisch automutileren tot ik op mijn 16e een zelfmoordpoging heb begaan.
Hier reageerde mijn moeder enigszins geschokt en verdrietig op maar ze gaf de pubertijd de schuld (???).
Zodra ik uit het ziekenhuis was ontslagen was er eigenlijk niets meer aan de hand.
Ze heeft nooit naar haarzelf en haar rol in MIJN leven gekeken.
En dat doet ze nog steeds niet
Toen ik 16 was ben ik gestopt met school en in therapie gegaan omdat ik me zo minderwaardig en rot voelde.
Daar ben ik op mijn 18e mee gestopt en op kamers gegaan.
Dit ging redelijk goed en de band tussen mij en mijn moeder was redelijk "hersteld".
Ik heb een geweldige vriend die er altijd voor me is en dit heeft daar ook wel baat in gehad, omdat ik nu op mezelf ben en liefde heb kunnen ervaren i.p.v alleen maar geven trek ik me minder aan van haar.
Twee weken geleden moest ik mijn huis uit om onduidelijke redenen. Dit kan ik ook niet verhelderen maar de huurbaas had simpelweg besloten de huur op te zeggen en uit land te gaan.
Dit heb ik wel geprobeerd aan te vechten maar het leek hopeloos.
Ook heb ik op werk mijn vinger eraf gesneden (echt helemaal
)Waardoor ik na de operatie zenuwpijn had en een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven.
Ze woont op 1 uur rijden van mij vandaan en werkt part time maar was te druk om langs te komen.
Het is niet super makkelijk geweest de afgelopen jaren en aan een huis/kamer komen met mijn inkomen is ook lastig (Amsterdam).
Nu woon ik tijdelijk bij mijn vriend en heb ik gelukkig door veel tijd erin te steken iets kunnen vinden vanaf maart in Haarlem.
Maar toen ik mijn moeder vroeg om hulp, ivm vinger/huisloos zijn vertelde ze mij dat ik wel tijdelijk kon komen "logeren" onder 10393783 voorwaarden.
En dan het liefst niet de hele week, want mijn vriend heeft ook een kamer waar ik wel kan overnachten.
Want moeders heeft haar privacy nodig omdat ze het zo zwaar heeft..
Oprecht. Ik heb er alles aan gedaan om met haar overweg te kunnen/haar persoonlijkheid maar te accepteren, maar ze klaagt zoveel en is er nooit voor me.
Ze doet scheinheilig naar mensen om ons heen maar als het erop aankomt lijkt het alsof ze totaal niet om mij geeft.
Het is ook niet dat ze het erg zwaar heeft, ze heeft een mooi appartement, normaal inkomen en werkt maar part-time. Daarnaast is ze kern gezond.
Excuus voor het lange verhaal.. Bedankt voor het lezen.
Mijn vraag aan jullie: heeft iemand hier ervaringen mee, hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Gaat de deur dicht draaien mij uiteindelijk rust geven? Want op het moment voel ik mij vooral schuldig. (Voor de duidelijkheid; ik heb haar enkel gezegd dat ik er niet hoef te "logeren" en mij wel red. Hieruit heeft ze zelf opgemaakt dat ik geen contact met haar wil en mij niks meer gestuurd)
dinsdag 9 februari 2016 19:41
Een persoonlijke vraag die niet beantwoord hoeft te worden, het is wel heel persoonlijk en dit is een forum..
maar, als ik jou hoor dan denk ik, zou zij niet willen weten wie haar familie verder is, zouden die wellicht ook jou graag willen leren kennen...Mensen blijven niet eeuwig leven, ik vroeg me af of je dit ooit wel eens al had gedaan, het contact opzoeken en aangaan, voordat het te laat is en mensen er niet meer zijn..Ik hoop zo voor jou dat je meer familie ergens hebt die warm en liefdevol zijn met open hart voor jou, je vriend en je eventuele kinderen.
maar, als ik jou hoor dan denk ik, zou zij niet willen weten wie haar familie verder is, zouden die wellicht ook jou graag willen leren kennen...Mensen blijven niet eeuwig leven, ik vroeg me af of je dit ooit wel eens al had gedaan, het contact opzoeken en aangaan, voordat het te laat is en mensen er niet meer zijn..Ik hoop zo voor jou dat je meer familie ergens hebt die warm en liefdevol zijn met open hart voor jou, je vriend en je eventuele kinderen.
dinsdag 9 februari 2016 19:51
quote:swifty schreef op 09 februari 2016 @ 19:41:
Een persoonlijke vraag die niet beantwoord hoeft te worden, het is wel heel persoonlijk en dit is een forum..
maar, als ik jou hoor dan denk ik, zou zij niet willen weten wie haar familie verder is, zouden die wellicht ook jou graag willen leren kennen...Mensen blijven niet eeuwig leven, ik vroeg me af of je dit ooit wel eens al had gedaan, het contact opzoeken en aangaan, voordat het te laat is en mensen er niet meer zijn..Ik hoop zo voor jou dat je meer familie ergens hebt die warm en liefdevol zijn met open hart voor jou, je vriend en je eventuele kinderen.
Ik ben dus nog vrij jong (19), tuurlijk, ik denk er elke dag meer aan. Vooral mijn vader wil ik wel graag opzoeken. Ze wonen heel ver van Nederland, wel een hele andere cultuur. Ik heb alleen de verhalen van mijn moeder meegekregen en haar kant gehoord. Daarom dat ik nu des te meer me afvraag wat de andere partij te zeggen heeft. Voor nu is het nog te vroeg voor mij om die kant op te gaan maar met de tijd zal ik ze zeker gaan opzoeken.
Wat mij tegenhoud e.d is dat ze nooit contact met mij hebben gezocht (vader ook niet).
Maarja daar zullen ze hun redenen voor hebben en ik houd geen wrok naar hun toe, ook niet naar mijn moeder.
Dat is niet de reden voor de "breuk" waar ik aan denk.
De reden is vooral dat het me fysiek en mentaal veel pijn doet dat ze geen moeite steekt in onze relatie. Dus dan is het ook niet echt een relatie meer.
Een persoonlijke vraag die niet beantwoord hoeft te worden, het is wel heel persoonlijk en dit is een forum..
maar, als ik jou hoor dan denk ik, zou zij niet willen weten wie haar familie verder is, zouden die wellicht ook jou graag willen leren kennen...Mensen blijven niet eeuwig leven, ik vroeg me af of je dit ooit wel eens al had gedaan, het contact opzoeken en aangaan, voordat het te laat is en mensen er niet meer zijn..Ik hoop zo voor jou dat je meer familie ergens hebt die warm en liefdevol zijn met open hart voor jou, je vriend en je eventuele kinderen.
Ik ben dus nog vrij jong (19), tuurlijk, ik denk er elke dag meer aan. Vooral mijn vader wil ik wel graag opzoeken. Ze wonen heel ver van Nederland, wel een hele andere cultuur. Ik heb alleen de verhalen van mijn moeder meegekregen en haar kant gehoord. Daarom dat ik nu des te meer me afvraag wat de andere partij te zeggen heeft. Voor nu is het nog te vroeg voor mij om die kant op te gaan maar met de tijd zal ik ze zeker gaan opzoeken.
Wat mij tegenhoud e.d is dat ze nooit contact met mij hebben gezocht (vader ook niet).
Maarja daar zullen ze hun redenen voor hebben en ik houd geen wrok naar hun toe, ook niet naar mijn moeder.
Dat is niet de reden voor de "breuk" waar ik aan denk.
De reden is vooral dat het me fysiek en mentaal veel pijn doet dat ze geen moeite steekt in onze relatie. Dus dan is het ook niet echt een relatie meer.
dinsdag 9 februari 2016 20:33
dinsdag 9 februari 2016 21:37
quote:Zandvogel schreef op 09 februari 2016 @ 20:33:
"'Wat mij tegenhoud e.d is dat ze nooit contact met mij hebben gezocht (vader ook niet).""
hoe weet je dat zeker?
ik denk dat je dat nooit echt zeker kunt weten, of ze nooit geprobeerd hebben contact met jou te zoeken..
Daar zit wat in! Dat kan evt via mijn moeder zijn gegaan o.i.d. Wat ik wel weet is dat ik mijn vader een bericht heb gestuurd op Facebook waarna hij me heeft geblokkeerd.
Dus... Ik weet ook niet meer zo goed wat ervan te denken.
"'Wat mij tegenhoud e.d is dat ze nooit contact met mij hebben gezocht (vader ook niet).""
hoe weet je dat zeker?
ik denk dat je dat nooit echt zeker kunt weten, of ze nooit geprobeerd hebben contact met jou te zoeken..
Daar zit wat in! Dat kan evt via mijn moeder zijn gegaan o.i.d. Wat ik wel weet is dat ik mijn vader een bericht heb gestuurd op Facebook waarna hij me heeft geblokkeerd.
Dus... Ik weet ook niet meer zo goed wat ervan te denken.
dinsdag 9 februari 2016 22:02
Ik heb het idee dat je moeder uit het Oostblok komt, klopt dat? Deze mensen zijn over het algemeen heel hard voor zichzelf, zijn ook hard opgevoed en hebben weinig ruimte gekregen voor emoties, wat ze vervolgens weer doorgeven aan de volgende generatie.
Je moeder heeft heel hard gewerkt om haar leven voor zichzelf op te bouwen. Daarbij is ze jou vergeten. Maar datgene wat ze zelf niet kent (harde opvoeding schat ik zo in) kan ze ook niet aan jou geven. Daar heeft ze geen emotie voor over. Ik denk dat je niets van haar moet verwachten. Probeer of je dit bij anderen kunt vinden. Het is spijtig, maar het is niet anders.
Je moeder heeft heel hard gewerkt om haar leven voor zichzelf op te bouwen. Daarbij is ze jou vergeten. Maar datgene wat ze zelf niet kent (harde opvoeding schat ik zo in) kan ze ook niet aan jou geven. Daar heeft ze geen emotie voor over. Ik denk dat je niets van haar moet verwachten. Probeer of je dit bij anderen kunt vinden. Het is spijtig, maar het is niet anders.
woensdag 10 februari 2016 11:09
Ik heb indertijd met mijn vader ook wel op een zekere manier in dubio gezeten. Na veel drankmisbruik en een scheiding is het langzaam bergafwaars gegaan. Ik had genoeg reden om helemaal te breken. Maar toch is dat een erg drastische stap. Ik had ook de goede herinneringen. Het contact werd heel minimaal. Soms een keer belden we. Maar het gebeurde ook dat hij belde en na een paar minuten al met onredelijke redenaties kwam waarin mijn moeder van alles werd verweten en alles aan anderen lag. Dan verbrak ik het telefoongesprek en mocht ie terugbellen als ie zich "rustig" hield.
Uiteindelijk heeft de tijd de beslissing genomen, toen hij is overleden.
Ondanks alles had ik hem toch nog wel een opa willen laten zijn voor mijn kinderen. Maar zo ver kwam het dus niet meer. Verder kan ik mij voorstellen dat je moeder simpelweg een andere zienswijze heeft dan jou over een kind-ouder relatie en daar moet je mee zien te leren leven.
Uiteindelijk heeft de tijd de beslissing genomen, toen hij is overleden.
Ondanks alles had ik hem toch nog wel een opa willen laten zijn voor mijn kinderen. Maar zo ver kwam het dus niet meer. Verder kan ik mij voorstellen dat je moeder simpelweg een andere zienswijze heeft dan jou over een kind-ouder relatie en daar moet je mee zien te leren leven.
