Emotioneel verwaarloosd

Mehhh sensy voel me al zo kut vandaag en dan lees ik je reactie en gaan de sluizen weer open. Maar wat je schrijft klopt wel zo ongeveer. Het is net alsof ik nu zout in een open wond gestrooid heb gekregen. Alles ligt open, doet pijn en ik heb zelf geen mogelijkheden om het te stoppen...

De persoon die ik vertrouwde heeft me gewoon verraden. Die gedachte doet echt pijn. En als ik wist waarom zou ik er misschien meer vrede mee hebben. Weet inmiddels wel dat negeren echt veel pijn doet. Intens veel pijn.



Heb vannacht al duizend keer m'n telefoon in handen gehad om vriend te bellen/appen. Bijna 3 weken niks gehoord, het ging goed, tot gisteravond. Ik mis hem zo. En ik weet echt even niet wat ik moet. Kan alleen maar janken, slaat nergens op.

Als je het zo bekijkt is het idd egoïstisch. Maar er word ook gezegd dat voelen mag toch? Alleen een ander er mee belasten hoeft dus niet. Dan draait het dus om de balans tussen het ventileren en het bij jezelf houden.

quote:Ikbennietblond schreef op 09 februari 2016 @ 20:54:

Lovestar, het gaat idd om mijn eigen gevoelens. De eerste bij wie ik hierin compleet mezelf kon zijn was mijn vriend. De vriend die me zij me niet in de steek te laten, de vriend die meer dan een jaar op me heeft gewacht om af te spreken omdat ik hem niet durfde toe te laten. De vriend die me nu wel laat stikken. Die vriend. Hij was de eerste bij wie ik openlijk gehuild heb en heb verteld wat ik voel en denk en heb meegemaakt...in jaren. En nu krijg ik weer de ervaring dat het er niet toe doet hoe ik me voel, er word niet naar om gekeken. Een les misschien, maar wel een hele harde. Daarom is het beter om geen emoties en gevoel te tonen. Het doet pijn. En pijn wil ik niet.



Een essentiele vraag imo is "zit een ander op mijn diepste emoties te wachten, wíl een ander mijn issues eigenlijk wel weten, als ik daar zelf mijn hele leven al mee rondloop, geeneens raad mee weet en zelf al zo mee worstel en niet begrijp?"

Waarom denken mensen iha dat ze daar een "recht" op hebben en dat dat vriendschap en betrokkenheid is?

Mág je van anderen verwachten dat ze jouw binnenwereld willen kennen, als daar zoveel onverwerkte rotzooi huist dat je er zelf niet mee kunt omgaan, daardoor misschien een "zwaar" persoon zou zijn voor een ander, die ook met eigen emoties en uitdagingen te kampen heeft?



Waarom denken dat een ander dat prima kan handellen in eigen leven én dat van jou erbij kan en wil hebben?

Daar zin in heeft, de energie voor heeft, zich niet aantrekt, niet door laat beinvloeden?



Ongemerkt heb je invloed over en weer op en van de mensen met wie je omgaat, hoe closer hoe meer: emoties zijn "besmettelijk" en bijv dagelijks leven met een depressief iemand ontkom je er niet aan dat dat ook invloed heeft op je eigen reacties daarop, je eigen denken en emoties daarbij, tenzij je een muur om je heen hebt en verhard bent.



Iemand die het voor de wind gaat en weinig ellende binnenin bewaart zal misschien meer kúnnen hebben aan "negatieve" ervaringen en zware ellende die een ander met zich meedraagt, dan iemand die zelf volop worstelt om optimistisch en "positief" te blijven.



In zwaardere periodes ken ik zelf ook de behoefte om luchtige en fijne ervaringen van anderen mee te krijgen, plezier en humor te delen en mensen om je heen te hebben die volop enthousiast en met veel (positieve) energie in hun leven staan (of geloven).

Natuurlijk hoef je niet altijd en alleen maar vrolijk en opgewekt en optimistisch te zijn, en mag je ook de mindere kanten van het bestaan delen in goede vriendschappen/ familie.



Maar het kan doorslaan naar té zwaar op de hand zijn, waar de ander niéts mee kan, onmachtig is, een luisterend oor en hulp/bijstand ook op den duur niet helpt, het niet beter op maakt, de situatie niet verandert, alsmaar nodig blíjft.

Als je er zélf al geen invloed op hebt of denkt te hebben, zelf dat binnenste houdt zoals het is (bijv niet in therapie willen), kun je niet verwachten (vind ik) dat anderen wél zo met jou bezig zijn, klaarstaan en blijven staan, klankbord zijn, zo enorm/wanhopig nódig zijn om het voor jou draaglijk te houden.



Zeker niet als dat maar een beperkte kring is.



Emoties delen kán verbinden, elkaars kwetsbaarheden kennen en over en weer elkaar steunen en aanmoedigen in het leven kán heel fijn zijn.

Maar niet als het grootste deel aan emoties oude negatieve of zelfs zéér traumatische dingen zijn, die bepalend zijn in het nu wie jij bent en hoe je reageert en in het leven staat.



Niet het hébben van teveel (zware) gevoelens is denk ik egoistisch, maar pas als je van anderen vergt/ verwacht dat zij daar voorzichtig omheen lopen, rekening met jou houden, voor je klaarstaan als je er zelf niet uitkomt of overstroomt, burnout raakt, of als jij de sfeer, diepte, omgang (negatief of als "zwaar") domineert.

Als vriendschap voornamelijk is dat de ander er voor jou moet zijn, en wat jij nodig hebt en je er misschien niet eens bij stil staat of de ander dat wel wil (weten/horen/helpen/steunen) of zin of energie voor (over) heeft.



Niet iedereen is daar even goed tegen bestand ook, en waarom zou je -of je zelf wel of niet lekker in je vel en leven zit- de zware bagage van een ander geacht wordt te wíllen meedragen, als je dat zelf niet hebt (of genoeg hebt aan je eigen issues)?

Waarom zou een ander zijn/haar leven zwaarder maken dan nodig is aan eigen ervaringen, verleden, heden?



Ik blijf erbij dat (in hun jeugd en/of daarna) beschadigde mensen zelf vaak juist een groot empathisch vermogen ontwikkelen, omdat ze (weliswaar) harde lessen voor hun kiezen hebben gekregen en als kind al heel bewust nadenken over emoties en wat mensen bezielt.

Dus vaak anderen kunnen begrijpen in tegenslagen, worstelingen en zich misschien meer dan anderen zich aangetrokken voelen tot anderen die ook hunkeren naar onvoorwaardelijke liefde/aandacht en steun.

Om zelf zo iemand te willen zijn voor diegene(n) of juist zelf op zoek zijn naar die onvoorwaardelijkheid voor zichzelf ván anderen.



In beide gevallen zie je dan denk ik over het hoofd dat mensen die zelf goed in balans zijn, misschien ook "gezondere" vriendschappen hebben en niet om elkaars tekorten (of tekortkomingen) op te vullen, te helpen of te steunen.

En die zijn er ook voor de teleurstellingen en tegenslagen, in goede en slechte tijden (mag je hopen), maar mag je meer dan dat vergen van anderen, als het gaat om dingen uit je verleden die daar altijd nog bovenop komen en je eigen belastbaarheid aangetast hebben?



Zodat je misschien veel méér van vriendschappen en familie vergt dan iemand zonder zo'n zwaar emotioneel verleden?

En er ook zelf wellicht altijd bereid bent geweest veel méér (en dieper) te zijn voor de ander in vriendschappen, zonder dat je dat als ongezond beschouwt en eigenlijk van de ander "terugverwacht" als je dat zelf nodig hebt?



Ik blijf erbij dat dingen die voor jezelf al van traumatische omvang zijn en je zelf niet uitkomt, dat geen dingen zijn die je van vrienden of familie kunt vragen, dat zij daar wél mee om (willen) kunnen gaan, ook al is het niet eens hun eigen binnenste/ oude en/ of recente zooi.

In het geval van de nieuwe (geluks?)gevoelens van de goede vriend die een nieuwe relatie heeft gevonden, is het best begrijpelijk dat die dat ten volle zelf wil beleven, zeker als diegene zelf ook niet altijd even positief en blij was (zelf borderliner toch, dus ook de nodige eigen emotionele worstelingen en issues).



Natuurlijk hoeft het niet altíjd positief en gezellig te zijn in relatie tot anderen en heeft iedereen de behoefte om "zichzelf te mogen zijn" ook als je rondloopt met ellendige emoties.

Daartegenover verkiest iedereen gelukkige en plezierige gevoelens en ervaringen dan ongelukkige, zware en verdrietige/ boze, wrok en haat enzo.



Dat kun je mensen kwalijk nemen, maar geldt het niet ook voor jezelf, dat je van anderen liever plezierige ervaringen meekrijgt dan "negatieve"? Of minstens in de mate dat het plezierige overheerst, ipv dat diegene zwaar leunt of aanvoelt?



Mensen hebben dat denk ik allemáál nodig: bemoediging, voorbeelden en ervaringen die moed géven, je eigen optimisme triggeren of vergroten. Je vraagt wél wat van iemand om -als je dat zelf mist in jezelf door wat je meedraagt- die zichzelf positief moet zien te houden als hij/zij direct of indirect (in hoe je bijv reageert op diegene, de omgang) geconfronteerd wordt en blijft met beschadigingen die hij/zij niet veroorzaakt heeft én niet kan compenseren/ wegnemen voor jou.



Ik stond daar vroeger zelf niet eens bij stil, ik vertelde gewoon zolang de ander dat niet begrensde.

Omdat ik zelf ook soort van onbegrensd open stond voor problemen en ellende van anderen?

En ze daarmee wou helpen en steunen, ze altijd aan konden kloppen, voor verzachting, troost, hulp, een luisterend oor, advies, bemoediging, ontlasten?

Dat ik gewoon aannam dat anderen die mij lief waren dat andersom ook hadden, die neiging en bereidheid (en energie/ zin daarin)?



(en nog kan ik daar te ver in gaan, niet iedereen wíl jouw dieptes kennen en de pijnlijke emoties die daar huizen. En zelfs als iemand dat tot op zekere hoogte wel wil kan het teveel worden, ongemerkt diens grenzen te boven gaan, en behoefte krijgen aan afstand daarvan te willen nemen. Of dat het zover komt dat er helemaal afstand van jou genomen wordt.

Die ander heeft dat recht gewoon óók, als eigenbelang, zelfbescherming, zelfbehoud of andere behoeften dat nodig maken).

Dat kun je iemand kwalijk nemen: eerst wel er volop voor je zijn of over en weer, maar iemand houdt altijd het recht om dat niet (langer) te willen of bereid toe te zijn of te kunnen of zin in te hebben.



Het "recht" of juist de vrijheid van de een houdt op waar die van de ander begint en andersom.

En dat mag best pijnlijk zijn, zolang je de ander en diens redenen respecteert en mild beziet.

Je kunt imo gewoon niet van anderen vergen dat zij precies zijn en reageren en doen wat jij nodig vindt/hebt of in de (voor jou) perfecte/ideale vriend(in) zoekt.

Je moet je imo blijven afvragen of jij andersom ook aan de verwachtingen en behoeften (van diens ideeen over vriendschap en de diepte daarvan) van de ander beantwoordt.

quote:Ikbennietblond schreef op 10 februari 2016 @ 11:37:

Als je het zo bekijkt is het idd egoïstisch. Maar er word ook gezegd dat voelen mag toch? Alleen een ander er mee belasten hoeft dus niet. Dan draait het dus om de balans tussen het ventileren en het bij jezelf houden.Haha, jij zegt het iig kort en bondig, maar dat dus!

Suzy je hebt gelijk hoor, maar weet je wat het is? Wij hebben hetzelfde meegemaakt, misbruik, verlating, dat schept een band, logisch. Hij heeft van het begin af aan mij gezegd er altijd voor me te zijn, niet te laten vallen blabla juist omdat hij hetzelfde meegemaakt heeft. Hij is verder in het proces dan ik ben, hij heeft aangedrongen om weer in therapie te gaan (ik was een tijd gestopt) hij wilde me hierin steunen. Ik leunde daarop, mijn fout, dat zie ik nu wel in. Hij wilde voor me zorgen denk ik, hetzelfde wat ik doe eigenlijk in relaties. (Hij was voor mij de -ik weet dat je je kut voelt maar het word beter en ik geef je nu een knuffel- persoon) Hij heeft nu iemand die voor hém zorgt en ik ben er niet meer voor hem. Even heel zwart wit gezien dan.

Ik weet ook dat ik niemand kan verplichten tot iets, daarom zoek ik geen contact nu. Maar de vraag of alles wel gemeend was komt wel vaak omhoog en dan schiet ik weer in de 'ik ben waardeloos en verdien niet iemand die eerlijk tegen me is' modus.

Sensy, ik snap j,e het is niet de persoon in kwestie, het is de situatie. Normaliter lukt me dat redelijk te onderscheiden, alleen met vriend niet. Misschien voelde ik toch wel meer voor hem dan vriendschap. Waarschijnlijk wel. En blijf ik er daarom in hangen. Want als ik mezelf de vraag stel of ik hem in mijn toekomst zou willen als relatie zou ik ja zeggen. Terwijl ik dondersgoed weet dat het niks zou worden.



Ik kan ook heel verdrietig worden als iemand afbelt voor een afspraak. Had het laatst bij de psych nog. Was ziek. Geloofde het dus niet en was ervan overtuigd dat ze niet meer wilde dat ik kwam...

Pfff word ik net mooi gebeld dat m'n psych ziek is. Alsof de duvel ermee speelt. En bij m'n oude psych heb ik alles al afgesloten. Gadver daar baal ik dus echt van. Schiet wel weer op zo. En voel me al zo heerlijk in m'n velletje vandaag.

Sensy: ik heb dat ook meegemaakt, intens, vrijwel zonder muren, het achterste van je tong laten zien, iemand echt heel diep een inkijkje in die binnenwereld gegeven.

En ook gekregen in diens binnenwereld.

Dat maakt superkwetsbaar idd.



En pijnlijk ook, dat is de keerzijde en het risico dat je loopt, dat je dus over en weer ook idd elkaar kunt raken.

Dit soort confrontaties in de diepte zijn tegelijkertijd vaak aanleiding tot je grootste persoonlijke groei.

Omdat er een soort open ader naar binnen blootligt kun je juist op die momenten vrij toegang krijgen tot dat "binnenwerk" en dat kan op dat diepe niveau tot een omslag leiden, als je niet heel snel die opening weer dichtgooit tenminste.

Als je dat aangrijpt als een kans om daar voor eens en altijd te wroeten en de butsen, kuilen en opstapelingen zo mogelijk te effenen.



Heftig kan imo ook beschouwd als of omgezet worden naar "indrukwekkend": zowel wat je daar tegen komt in jezelf als wat je meeneemt van die ander.

Of je bent er bang voor (eigen diepte te zien) en keert je ervan af of je gaat het vroeg of laat aan (als uitdaging, zelfoverwinning).



Hoe dan ook kun je denk ik niet meer terug, als je die toegangspoort eenmaal open hebt en alvast zelf een kijkje in genomen hebt.



Zoals jij zegt: blijkbaar komen er vroeg of laat precies dié mensen die nodig zijn en je confronteren met je eigen diepgang, met zowel je essenties, essentiele "opgaven" in jouw leven, jouw specifieke thema's en wat daar nog meer te zien heeft.

Maar OOK de kans op de mooiste kern in jezelf te bereiken onder al die lagen, als iemand die trigger was die jou die toegangspoort liet vinden.



Het zijn al die mensen die ooit in je leven negatief danwel positief zijn doorgedrongen tot die dieptes, die hoe dan ook je bewust hebben gemaakt ván die diepere lagen, waar zowel toegang tot die schades als heling daarvan te vinden zijn.

En daaronder een glimp of zelfs contact met de liefdevolle kern (de natuurlijke liefdevolle staat van "zijn") die daaronder (intact) ligt.

Ik vind dat bijv Geurtz dat goed uitlegt met die lagen, mechanismen en strategieen die je ontwikkeld hebt daaromheen.



En heb je niemand in je leven die je zo dichtbij laat om het risico van zo diep raken te lopen, dan mag je hopen dat een goede therapeut dat lukt, dat (in vertrouwen) "open breken" en een opening triggert tot eigen diepten.

En als daar idd (nog) veel shit zit uit een leven lang "wegstoppen", dan hopelijk met beleid, zodat je dat stukje bij beetje kunt loslaten.



Ik denk dat zolang je je daar onbewust van bent en maar blijft ophopen, de kans veel groter is dat dat dan vroeg of laat door iéts of iemand in dagelijks leven of relaties daarin wordt getriggerd en juist als een onbeheersbare vloedgolf je overspoelt.



Ik had zoiets al eerder (gelukkig) en veel ouwe zooi opgeruimd.

Toch ook weer recente pijnen opgestapeld, maar dat was behapbaar omdat ik mijn verleden dus al eerder had "opgeschoond".

Met wat nu vrijkwam was en is te dealen, omdat ik door die eerdere opschoning niet langer bang ben voor dat soort emotionele pijnen.



Laat ik zo zeggen: als het een explosieve opblaasbal of vloedgolf is dan heb je geen keuze meer, niet over de omvang, noch over de impact en tijdstippen dat het je overvalt/ over je heen komt.

Maar als er al veel van "weggewerkt" is, heb je wel keuze over die omvang, impact en tijdstippen waarop je dat toelaat of bewust ff niet, of je jezelf ervan afleidt, verzacht, vlucht, dat is dan meer een bewuste keuze en timing/ tempo.



Dat is het fijne als je veel ouwe zooi hebt opgeruimd: je hebt dan iig weer invloed op eigen emoties en de ladingen ervan (en of je die laat oplopen): een keuze wat je ermee doet, ipv dat er zoveel zit vanuit vroeger tijden dat het je overkwam (omdat je afhankelijk kind was).

Als volwassene overkomen je ook ervaringen, fijne en nare, maar heb je wel meer invloed om die (tijdig) te stoppen of te veranderen en te beinvloeden, of iig de manier waarop je erop reageert en verwerkt als het niet in eigen macht ligt (zoals ziekte en ouder worden en dierbaren verliezen of je werk en dergelijke).

Blond; ik kan me in jouw geval best voorstellen dat het je bezig blijft houden. In jouw geval zou ik boos zijn, boos dat hij beloftes deed die hij never nooit niet had kunnen waarmaken maar ook boos op mezelf dat ik die beloftes heb aangehangen. En ik bedoel niet dat het dan jouw schuld is en ook niet dat je boosheid naar hem moet uiten maar wel dat er denk ik nog een stukje bewustwording ontbreekt. En dan blijft het maar malen.

Door je gevoel toe te laten kun je je bewust worden welke pijn het raakt, waarschijnlijk het gemis aan steun van een ouder (ik vul even in hoor). Ik heb triggers leren zien als de kleine goudklompjes die me de weg wijzen naar de echte pijn. En mensen zouden niet moeten beloven dat ze je altijd zullen steunen, misschien ligt dit aan mij maar ik houd daar niet van. Binnenin mij zegt iets dat dat gewoonweg niet kan, ik denk dan direct, lieg niet. Draai me geen rad voor ogen. Maar goed dit kan ook iets van mij zijn.

Lovestar; Ja het liefst zou ik ook onder een dekentje op de bank liggen, af en toe willen wandelen en gewoon de rust hebben om al die gevoelens een plek te geven. Nu wordt dat steeds overhoop gehaald, de emotionele buien duren nog te lang om normaal te kunnen functioneren. Dus ja het hindert mijn herstel, zeggen mijn behandelaren ook. Er is inmiddels een afspraak met bedrijfsarts gepland. Ergens heb ik er geen vertrouwen meer in, ik durf niet meer te hopen op tijd en ruimte. Ik zou er nu alles voor over hebben om een simpele baan te hebben, gewoon een baan waarin je zombie mag zijn, waarin je op een automatisme mag werken.

Die twee uur per week lijkt me voor mezelf weinig, ik denk dat goed is als je je verder wel staande kunt houden. Ik snap dat als je leven gewoon doorloopt dat meer niet wenselijk is en misschien onnodig dingen overhoop haalt. Bij mij ligt alles toch al overhoop, ben wat dat betreft de schaamte, angst en weerstand wel voorbij. Ik heb alles al losgelaten, wat blijft hangen blijft en alles wat wegdrijft drijft weg. Vind het allang allemaal prima. Mijn leven zal er over twee jaar echt zo anders uitzien...

Dat met de liefde en jezelf blootgeven heb ik ook ondervonden en stond naast een andere gebeurtenis aan het begin van mijn gekraakte schild. Ik weet nog dat ik met pijn in mijn hart eindelijk durfde te zeggen hoeveel hij voor mij betekende. Ik weet ook nog hoe eng dat was, alsof je op heel dun ijs loopt en elke stap het ijs voelt kraken. En toch wilde ik dat ijs over, ik moest en zou mezelf blootgeven. Nadat hij mijn pijn had gezien, nam hij afstand. Na twee weken maakte hij het uit. Ik was echt geknakt en vermorzeld, wat een pijn...niet te doen. Ik moest op dat moment wel liefde voor mezelf gaan opbrengen om zijn onverschilligheid te compenseren. Uiteindelijk heb ik er veel zelf compassie mee gewonnen, dat wat het daglicht nooit mocht zien en ik altijd had weggestopt was aan het licht gebracht. Door zijn hardheid bleef mij niets over dan mezelf koesteren, mijn wonden likken en leren dat ik best voor eigen pijn kon zorgen. En ik vind het nog steeds een eikel hoor, hoef hem ook niet meer te zien, dat terzijde. Maar dat hoeft hij verder allemaal niet te weten .

quote:Ikbennietblond schreef op 10 februari 2016 @ 12:01:

Suzy je hebt gelijk hoor, maar weet je wat het is? Wij hebben hetzelfde meegemaakt, misbruik, verlating, dat schept een band, logisch. Hij heeft van het begin af aan mij gezegd er altijd voor me te zijn, niet te laten vallen blabla juist omdat hij hetzelfde meegemaakt heeft. Hij is verder in het proces dan ik ben, hij heeft aangedrongen om weer in therapie te gaan (ik was een tijd gestopt) hij wilde me hierin steunen. Ik leunde daarop, mijn fout, dat zie ik nu wel in. Hij wilde voor me zorgen denk ik, hetzelfde wat ik doe eigenlijk in relaties. Hij heeft nu iemand die voor hém zorgt en ik ben er niet meer voor hem. Even heel zwart wit gezien dan.

Ik weet ook dat ik niemand kan verplichten tot iets, daarom zoek ik geen contact nu. Maar de vraag of alles wel gemeend was komt wel vaak omhoog en dan schiet ik weer in de 'ik ben waardeloos en verdien niet iemand die eerlijk tegen me is' modus.



Iemand meent het ook op dat moment.

Neemt niet weg dat mensen veranderlijk zijn, ook al zeggen ze: ik zal er altijd zijn voor jou.

Hun omstandigheden maar ook hun eigen behoeften veranderen, dat zie ik niet als oneerlijk zijn.

Mijn eigen behoeften zijn ook veranderd, ik wou er ook zijn voor bijv zusje en haar kind, had dat op me genomen, beloofd haar bij te staan, haar kind te verwelkomen als ware het een eigen kind, maar niemand is onvoorwaardelijk of kan dat op zich nemen, no matter what.



Het is het laten gaan van het idee dat er zoiets als "onvoorwaardelijke liefde" bestaat voor en van anderen.

Dat onvoorwaardelijke is hooguit in jezelf te vinden, jij moet sowieso onvoorwaardelijk levenslang met jezelf door het leven.

Ook ouders tov hun kinderen en kinderen tov hun ouders kunnen ver gaan in onvoorwaardelijke liefde en die liefde gaat ook misschien nooit voorbij, ook niet als je om welke reden dan ook geen contact of omgang met elkaar (meer) hebt.



De onvoorwaardelijke liefde ligt daar misschien wel in, maar verwarren we dan met dat dat betekent onvoorwaardelijk een liefdevolle relatie met die personen te onderhouden, levenslang.

Dat zijn imo 2 verschillende dingen!

ALs de omgang ophoudt, is die liefde nog niet over.

En andersom, als je wel levenslang omgang houdt, betekent dat nog niet dat er ook liefde is, laat staan onvoorwaardelijk.

Kan ook uit gewoonte, plichtsgevoel, nodig zijn, behoefte, pleasen, behulpzaamheid,waardering of erkenning of bevestiging enz zijn.



Wat vriend uit genegenheid en wat ie ook voelde voor jou heeft gezegd, en dat dat altijd zo zou blijven, kán iemand niet beloven, ik zie het eerder als intentie, of wat op dat moment eerlijk en gemeend was.

ALs je stopt met geloven wat je nu kent en wie je nu kent altijd zo blijft, onveranderlijk levenslang, dan raak je ook niet zo teleurgesteld of dat je zoiets als liegen/oneerlijkheid of niet gemeend aanmerkt, als iemand dat niet kan waarmaken.



Zelfs trouwbeloften voor altijd gelden niet meer levenslang!

Ik was in shock ja, dat mijn liefde en zorgzaamheid niet meer nodig bleek, nu hij die van een ander kreeg.

Mij niet meer nodig had, ik niet langer liefde en zorgzaamheid enz mocht géven en ook geacht werd niet meer te mogen voelen, omdat die was veranderd in "ongewenst".

Als niet alleen niet langer nodig, maar ook negatief, een (bal)last, een blok aan iemands been, beperking, in de weg staand, negatief iets.



En dat doet afwijzing met de liefde die jij te bieden hebt, dus aanbiedt, en niet eens meer als iets moois en fijns wordt gezien, maar als negatief en ongewenst: de liefde die jij aanbiedt is niet alleen voor geen waarde meer, dus "waardeloos" voor diegene, niet nodig, maar ook nog eens ongewenst, last voor diegene, als jij daarmee doorgaat.

En dan hebben we het niet eens over wat jij (van hem) nodig had en nu mist.



Zolang jij denkt dat jouw aandacht, contact, genegenheid en behulpzaamheid onnodig, ongewenst en waardeloos zijn geworden omdat hij dat alles afwijst, en vervolgens intern daarvan maakt: ik bén ongewenst, onnodig, waardeloos enz, dus vereenzelvigt met die afwijzing, ga je over tot zelfafwijzing.



Het is al erg genoeg dat de dingen die jij (aan) te bieden had/hébt afgewezen worden (en jij die tov hem als ongewenst enz moet zien te verwerken), maar nog erger is dat jij een stap verder gaat en daaraan, aan die ene persoon dus, ophangt dat JIJ met al die mooie eigenschappen en wat jij aan liefde, genegenheid, steun en begrip enz allemaal in je vermogens hebt, JEZELF waardeloos gaat voelen, onnodig, ongewenst, niet goed genoeg, waardeloos zelfs!



Dát is wat er niet aan klopt en niet hoéft! Dat is het stuk wat jij er zelf van maakt en jou in jouw diepere laag van "ik ben niet goed genoeg" (dat negatieve geloof over jezelf) brengt.

Dat betekent dat je als je je zo voelt en dat gelooft over jezelf, nav iemand anders die eea afwijst van jou, hij de trigger is die jou (terug) in die laag geduwd heeft.

Die trigger die "zie je wel, ik ben gewoon waardeloos, het niet waard, hem niet waard, niemand waard, geen liefde waard enz) gelooft. En daar misschien het zoveelste bewijs in ziet voor dat ouwe vertrouwde gevoel van "ik ben niet goed genoeg, ik voldoe niet aan de voorwaarden om liefde en zorgzaamheid te verdienen of zelfs maar te mogen géven".



Het kan zelfs als je wél ahv wie jij (nu) bent en biedt en doet, de nodige eigenwaarde voelt, is het pijnlijk als iemand die jij graag mag en je wederzijds bij elkaar betrokken voelde, die verbinding niet meer wil en verbreekt. Ook als hij die eigenwaarde van jou wel/ook kent en weet, kan hij de waarde die dat voor hém/haar heeft veranderen of niet meer nodig achten.

Wat de reden daarvoor ook is (omdat ie het bijv van die nieuwe vriendin al genoeg krijgt en geeft, deelt) het blijft pijnlijk, als jij dat wel had willen voortzetten en voor jou wel degelijk waardevolle verbinding was en de moeite waard om te behouden.



Maar je hoeft dat niet stom oid van jezelf te vinden, dat jij dat nog wel op prijs stelde en hij niet langer!



En stel nu eens dat niet híj, maar jíj een potentiele Grote Geliefde had gevonden.

Had jij de vriendschap met hem dan nog evenveel waardevol gevonden en in stand gehouden?

Ook als die nieuwe geliefde jou alles brengt wat je met hem had én nog veel meer?



Misschien wel hoor, gelukkig laten de meeste mensen hun vrienden niet vallen vanwege dat ze een relatie hebben en die vriendschappen niet meer "nodig" vinden of hebben.

Ik ken ze wel hoor, die daar anders over denken.

En tóch veel van je houden, je heel erg waarderen, missen zelfs, en niet kunnen behouden, geen tijd of aandacht meer vinden voor die vriendschappen (onderhouden).

Die maar voor 1 of een handvol mensen tijd/aandacht hebben, hoe wederkerig "nodig" je ook voor elkaar was voorheen.

(1 vd redenen waarom ik geen claimende relatie zou willen of kunnen, voor zover dat andere waardevolle (vriendschaps- of familie)verbindingen en betrokkenheid zou verhinderen of zwaar verminderen.



Wat ik ook weet is dat sommige mensen die extra zwaar op mijn leunden of mij claimden, mij ook verhinderden om met andere waardevolle vrienden en familieleden genoeg tijd/aandacht te kunnen onderhouden, en zelfs misschien wel voor mij reden waren dat ik weinig tot geen ruimte had voor een "echte" relatie, geeneens een parttime relatie of latten oid.

En als je het claimende niet kunt afschudden, niet "gezonde omgang" kunt verwezenlijken, begrenzen, dan zit er soms niks anders op dan die vriendschap of het hele contact af te schudden.





En dan ben je niet in de kern, die daaronder ligt, geen toegang tot je eigenliefde, die wel beter weet dan dat.

Blond, Dikke voor jou. Vergeet niet na regen komt zonneschijn.

Ik heb heel lang geen hulp gehad maar nu haal ik het dubbel en dwars in.

Blijf vooral meeschrijven hier en meelezen, want deze topic zorgt voor elke dag een stapje vooruit

quote:VivaFleur schreef op 10 februari 2016 @ 13:12:

Dat met de liefde en jezelf blootgeven heb ik ook ondervonden en stond naast een andere gebeurtenis aan het begin van mijn gekraakte schild. Ik weet nog dat ik met pijn in mijn hart eindelijk durfde te zeggen hoeveel hij voor mij betekende. Ik weet ook nog hoe eng dat was, alsof je op heel dun ijs loopt en elke stap het ijs voelt kraken. En toch wilde ik dat ijs over, ik moest en zou mezelf blootgeven. Nadat hij mijn pijn had gezien, nam hij afstand. Na twee weken maakte hij het uit. Ik was echt geknakt en vermorzeld, wat een pijn...niet te doen. Ik moest op dat moment wel liefde voor mezelf gaan opbrengen om zijn onverschilligheid te compenseren. Uiteindelijk heb ik er veel zelf compassie mee gewonnen, dat wat het daglicht nooit mocht zien en ik altijd had weggestopt was aan het licht gebracht. Door zijn hardheid bleef mij niets over dan mezelf koesteren, mijn wonden likken en leren dat ik best voor eigen pijn kon zorgen. En ik vind het nog steeds een eikel hoor, hoef hem ook niet meer te zien, dat terzijde. Maar dat hoeft hij verder allemaal niet te weten .



De klassikale fout die afwijzing door iemand die veel voor je betekent bij veel mensen teweegbrengt is als het leidt tot zelfafwijzing en wel van jezelf als hele persoon, als je jezelf gaat beoordelen door de ogen van iemand die jou afwijst, jezelf ook zo gaat zien.



Het kan ook idd leiden tot je eigenliefde opzoeken, zelfcompassie erop loslaten.

En niet te geloven in wat een ander van jou vindt, maar te kunnen zeggen: "jammer dat jij dat niet ziet, wat ik in mezelf zie, of niet langer op prijs stelt, graag of niet" en daar dus niet van laat afhangen wat jij van jezelf vindt en voelt.

Die liefdesvermogens niet gaat opbergen als niet langer nodig, en al zeker niet denkt dat die stukgemaakt zijn oid, maar snapt dat die al nodig, nuttig en zelfs noodzakelijk zijn alleen al voor jezelf.

Dat je daar zelf ook gewoon een beroep op mag doen, ook al doet niemand anders dat, vrienden niet, familie niet, dat het dan nog steeds niet betekent dat dat vermogen geen waarde meer zou hebben of ongebruikt, nutteloos, ongewenst zelfs door jezelf ergens wordt verstopt.



Als je het zelf nog volop gebruikt én voor anderen inzet, al is het "maar" genegenheid en geen grootse meeslepende Liefde, dan heeft het al genoeg nut en waarde!

*

Als er iets is wat ik niet wil horen is dat het woord beloven. Mijn vader beloofde me van alles en kwam het nooit na. Niemand belooft mij wat. Nooit. Ik wil het niet. Teveel teleurstellingen zijn daar mee gemoeid. Ben daar echt heel fel op ook.



Even terugkomend op wat ik doe in een vriendschap als er een evt partner in het spel is. Geen idee, is namelijk heel lang geleden. Ik weet wel dat toen ik moeder ben geworden de vriendschappen niet veranderd zijn, ik heb me daar heel erg voor in gezet. Juist omdat ik vriendschap heel belangrijk vind.



Het ene moment wil ik graag denken dat het het verlies is van de ander dat er geen contact meer is. Maar dat weet/voel/zie ik niet. Dan betrek ik het weer op mezelf. En is de cirkel weer rond. Ik voel me kut. Ik had eindelijk een vertrouwensband met iemand en die is weg. Die arm om me heen is weg.



En wat sensy zegt; mensen kunnen wél altijd bij mij terecht. Ik ben dag en nacht beschikbaar voor mensen als ze me nodig hebben. Omdat ik weet hoe fijn dat kan zijn. Ik was er ook voor hem, toen hij het nodig had.



Lief nonaaa ❤ Wil zo graag die zonnestraaltjes even voelen nu!

Philana, Gaat ook goed met jou zo te lezen. Fijn om te horen dat de groepstherapie zo goed gaat. Dat jezelf in bescherming kunt nemen. Mensen kan mijden die niet goed voor je zijn. Ik blijf ze nog steeds aantrekken die mensen, ik moet er nog een weg in vinden.

Hard trainen en oefenen, hoe is het jou gelukt?



Fleur, Mijn ouders hebben ook niet zoveel met gevoelens uiten. Ze zijn meer het type van rug recht houden en laat jezelf niet kennen.

Terwijl ik daar in tegen ben van gevoelens uiten en je kwetsbaarheid tonen. Zo ben ik nou eenmaal als persoon, nadeel is wel dat je keihard kan vallen. Maar zo ben ik nou eenmaal. Ik vind het mooi dat je ervoor kiest om je eigen keuze te maken. Stel je zou alle opties hebben, wat voor werk zou jij graag het liefst willen doen?



Swift, Herkenbaar weer. Ik voel me ook sociaal beperkt. Maar je hebt mij al laten weten welke vooruitgang je hebt geboekt met het mensen. Ik denk dat jezelf niet moet onderschatten. Net als Sensy doe jij het hartstikke goed bij de andere topics op deze forum en word je gewaardeerd. Ik denk dat je alleen maar trots op jezelf mag zijn.

Blond, ik kan geen zonnestraaltjes vinden bij de smilies. Alleen een donderwolk

Heel veel lijkt mij een goed alternatief

Ik vind dat we allemaal trots op elkaar mogen zijn hier... Heb enorm veel steun en begrip gevonden hier en dat is zo ontzettend fijn ❤

Dat denk ik ook Sensy; ken je het boek Het drama van het begaafde kind? Gaat over de al heel vroege aanpassing aan het emotionele schild van ouders. Ouders die zelf niet kunnen omgaan met eigen pijn en verdriet zullen zoveel mogelijk emoties weren en als ongewenst beschouwen, ook dat van hun kinderen.



Nonaaa; het liefst de meest domme baan op aarde (no offense) data invoeren of iets dergelijks . Ik ben nogal een structo dus dat zou nu heel erg in mijn straatje passen.



Ikbennietblond; na regen komt zonneschijn, ook voor jou, er komt een moment dat je opgelucht kunt ademhalen en kunt denken die pijn heeft me verder gebracht. Maar nu is het gewoon k*t