Psyche
alle pijlers
Het onvermijdelijke komt toch hard aan.
donderdag 10 december 2015 18:11
Al ruim twee jaar leven we tussen hoop en vrees aangaande mijn moeder. Hier op het forum heb ik al enkele keren mijn hart mogen luchten over haar lange strijd om wat langer te mogen leven met de borstkanker die dus twee jaar geleden uitzaaide naar de longen.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
En, blegh, de tranen schieten me al in de ogen als ik er aan denk, maar we komen nu heel dichtbij het laatste stadium. Een paar weken geleden was ze weer in het ziekenhuis voor een ontsteking. Daarop volgde een hernia waardoor ze nog amper kon lopen en tot drie keer toe een val maakte. Ze vroeg gisteren om een bed bij de chemotherapie en daar dacht ik al: ze zullen haar daar houden. En inderdaad, want ze bleek nog een longontsteking opgelopen te hebben. Waar ik vanavond bij haar op bezoek wilde, werd ik gebeld door mijn vader of ik langs wilde komen buiten het bezoekuur om. En tja, toen wist ik dat het echt mis was en dat is het ook: uitzaaiingen naar de hersenen.
Ze gaat bestraald worden, maar mag in de tussentijd geen chemo volgen en ze vrezen voor haar lever, die de chemo hard nodig heeft. Maar ze mag niet beiden ondergaan tegelijk. Dus, de klok tikt. Er is al gepraat over thuis sterven of naar een hospice gaan. Ook sprak ik mam even alleen en hebben we al gepraat over doodgaan, of ze bang is. Gelukkig niet, ze wil alleen niemand achterlaten en al zeker mijn vader niet.
Nu zit ik hier wat lamgeslagen thuis, een dochter waar voor gezorgd moet worden en zwanger van de tweede. Ik weet het even niet meer zo goed. Zelfs het idee om te gaan koken staat me enorm tegen, al weet ik dat mijn man dat dadelijk met liefde wil doen. Maar goed, het onvermijdelijke dus, we weten al lang dat het op het programma staat, maar nu het toch ineens maar weken of een enkele maanden wordt, is het verschrikkelijk eng.
Het nut van het topic... dat is er eerlijk gezegd niet. Even een luisterend oor, I guess.
maandag 8 februari 2016 08:45
Vandaag is het één maand geleden dat mama overleed. Kaarsje brandt bij haar foto en vandaag ga ik nieuwe bloemen in huis halen. Dat verdient ze. Het voelt zo dubbel, het lijkt nog maar zo kort geleden, aan de andere kant is de maand voor mijn gevoel aan me voorbij getrokken.
Dames, veel sterkte vandaag.
Dames, veel sterkte vandaag.
maandag 8 februari 2016 08:49
Lieve Fleet, alweer een maand…jeetje, dat gaat snel. Veel sterkte vandaag. Hoe voel je je verder? Iets beter dan gisteren hoop ik?
En Cenar en Ruteli?
Met mij gaat het niet goed. Ik ben zo moe, op, en ik weet niet hoe ik het weer voor elkaar moet krijgen om weer op te krabbelen. Het zal wel weer gaan lukken hoor, dat doet het altijd, maar nu zie ik even niet hoe. Mama is zo verdrietig, onzeker en bang. De pruik heeft een enorme impact op haar. En dus ook op mij.
Lieve meiden, jullie zitten in mijn gedachten!
En Cenar en Ruteli?
Met mij gaat het niet goed. Ik ben zo moe, op, en ik weet niet hoe ik het weer voor elkaar moet krijgen om weer op te krabbelen. Het zal wel weer gaan lukken hoor, dat doet het altijd, maar nu zie ik even niet hoe. Mama is zo verdrietig, onzeker en bang. De pruik heeft een enorme impact op haar. En dus ook op mij.
Lieve meiden, jullie zitten in mijn gedachten!
dinsdag 9 februari 2016 14:47
Ach Momo, vervelend om te horen dat het jou en je mams nu ook niet goed gaat. Dat opkrabbelen heeft altijd weer tijd nodig en dat is net altijd te lang, vind ik. Begrijpelijk dat je mama's angst zo'n impact op je heeft. Je altijd sterke moeder die er onvoorwaardelijk voor iedereen is en zich groot houdt, nu bang voor wat komen gaat...
Cenar, Ruteli, hoe gaat het bij jullie? Ik ben erg benieuwd. Voornamelijk jou Ruteli, met je dierbare moeder in het hospice. Weet dat we aan je denken.
Hier gaat het langzaam wat beter, vandaag alleen thuis en eigenlijk niet meer gedaan dan TV gekeken en gelegen en wat geslapen. Afgelopen nacht heel licht geslapen door de storm en het dronkenlap gepraat midden in de nacht (leuk, carnaval in eigen dorp...), dus ik heb constant gedroomd. Over verschillende dingen, maar ook over mama. Dat was vreemd genoeg fijn, ik herinner me nog van de droom dat ik zei dat ik zoveel van haar hield en dat ze zei dat ze ook van mij hield. Het voelde vertrouwd, al wenste ik vanochtend dat ik haar nog eens vast zou kunnen houden en haar tegen me zou kunnen voelen. Maar goed, dat is rouw, dat is gemis, dat gevoel zal altijd blijven.
Wel blijft de baby iets naar uit te kijken, nog maar bijna 3,5 week. Overmorgen komt de timmerman een wandje zetten en dan is de slaapkamer ook bijna klaar. Bij kleine baby's krijg ik wel een warm gevoel nu en kijk ik er enorm naar uit om mijn eigen meisje vast te mogen houden. Zo onverwacht gekomen, maar zo gewenst. Zelfs pap zegt nu steeds dat hij het spannend begint te vinden en uitkijkt naar zijn tweede kleindochter. Dat vind ik erg fijn, dat geeft aan hoe ontzettend goed hij met het verdriet van mama's dood omgaat, dat hij toch weer iets heeft om voor te gaan.
Cenar, Ruteli, hoe gaat het bij jullie? Ik ben erg benieuwd. Voornamelijk jou Ruteli, met je dierbare moeder in het hospice. Weet dat we aan je denken.
Hier gaat het langzaam wat beter, vandaag alleen thuis en eigenlijk niet meer gedaan dan TV gekeken en gelegen en wat geslapen. Afgelopen nacht heel licht geslapen door de storm en het dronkenlap gepraat midden in de nacht (leuk, carnaval in eigen dorp...), dus ik heb constant gedroomd. Over verschillende dingen, maar ook over mama. Dat was vreemd genoeg fijn, ik herinner me nog van de droom dat ik zei dat ik zoveel van haar hield en dat ze zei dat ze ook van mij hield. Het voelde vertrouwd, al wenste ik vanochtend dat ik haar nog eens vast zou kunnen houden en haar tegen me zou kunnen voelen. Maar goed, dat is rouw, dat is gemis, dat gevoel zal altijd blijven.
Wel blijft de baby iets naar uit te kijken, nog maar bijna 3,5 week. Overmorgen komt de timmerman een wandje zetten en dan is de slaapkamer ook bijna klaar. Bij kleine baby's krijg ik wel een warm gevoel nu en kijk ik er enorm naar uit om mijn eigen meisje vast te mogen houden. Zo onverwacht gekomen, maar zo gewenst. Zelfs pap zegt nu steeds dat hij het spannend begint te vinden en uitkijkt naar zijn tweede kleindochter. Dat vind ik erg fijn, dat geeft aan hoe ontzettend goed hij met het verdriet van mama's dood omgaat, dat hij toch weer iets heeft om voor te gaan.
dinsdag 9 februari 2016 19:19
Ik blijf nu gewoon meelezen, hoe confronterend ook.. Fleetfox, wat een mooie droom! Ik droom al een aantal maanden over mijn moeder, soms is ze erbij, soms droom ik over mijn ouderlijk huis wat nu verkocht is.. en soms praat ik met haar
Dan belt ze en hebben we het over van alles, net als vroeger. Maar dan zeg ik dat ik zo blij ben dat ze belt en dat ik haar zo mis. En dan word ik helaas altijd wakker. Maar ik koester deze dromen. Alsof ze nog heel dichtbij is. Hoop dat je nog vaak over je moeder mag dromen!!
Dan belt ze en hebben we het over van alles, net als vroeger. Maar dan zeg ik dat ik zo blij ben dat ze belt en dat ik haar zo mis. En dan word ik helaas altijd wakker. Maar ik koester deze dromen. Alsof ze nog heel dichtbij is. Hoop dat je nog vaak over je moeder mag dromen!!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
dinsdag 9 februari 2016 22:05
hai meiden, eerst even een dikke knuffel voor jullie allemaal
fleetfox: moeilijke dag gister, een maand alweer wat gaat het snel he. Wat fijn dat je weer een mooie droom hebt gehad! En nog maar 3,5 week voordat de kleine komt, wow dat gaat snel nu. Ben je helemaal op orde?
felice 71: fijn he die dromen, heel af en toe word ik nog verrast door een droom over mijn vader. Ik heb het eerder met roodborstjes. Op de een of andere manier heb ik altijd een roodborstje om me heen. Mijn vader was er gek op en soms geloof ik soms dat hij het stuurt ofzo.
Cenar, hoe is het? hoe is het met het slapen en je buikje?
momo, nog eens een dikke knuf. Wat is het moeilijk allemaal he.... Je doet het goed hoor!
Hier is het heel zwaar. Mama had het dit weekend heel erg zwaar en heel benauwd. Ze raakt daar erg van in paniek. Ze holde achteruit en de morfine werd al snel opgehoogd. Omdat er niet altijd iemand in huis is die mag prikken geeft haar dat volledige paniek. Wanneer is er wel iemand en wat als ik benauwd word en er is niemand. Gelukkig heeft ze sinds vandaag een morfine pomp maar aan de andere kant is dat wel weer een stap. Ik word in de hospice goed begeleid. Ze zijn zo lief en wijzen me ook echt op dingen. Maar dat is goed, ik moet ook denken aan wat gaat komen. Fleetfox ik heb wel wat vragen aan je mag ik die prive stellen?
Verder is het echt loodzwaar. Mijn huis is een zooi, de was stapelt flink op en mijn kleine meisje huilt heel veel. Ik voel me op alle fronten schuldig en regelmatig huil ik hard mee. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit loodzwaar is, al is het niets vergeleken wat mijn mamsie moet doormaken
fleetfox: moeilijke dag gister, een maand alweer wat gaat het snel he. Wat fijn dat je weer een mooie droom hebt gehad! En nog maar 3,5 week voordat de kleine komt, wow dat gaat snel nu. Ben je helemaal op orde?
felice 71: fijn he die dromen, heel af en toe word ik nog verrast door een droom over mijn vader. Ik heb het eerder met roodborstjes. Op de een of andere manier heb ik altijd een roodborstje om me heen. Mijn vader was er gek op en soms geloof ik soms dat hij het stuurt ofzo.
Cenar, hoe is het? hoe is het met het slapen en je buikje?
momo, nog eens een dikke knuf. Wat is het moeilijk allemaal he.... Je doet het goed hoor!
Hier is het heel zwaar. Mama had het dit weekend heel erg zwaar en heel benauwd. Ze raakt daar erg van in paniek. Ze holde achteruit en de morfine werd al snel opgehoogd. Omdat er niet altijd iemand in huis is die mag prikken geeft haar dat volledige paniek. Wanneer is er wel iemand en wat als ik benauwd word en er is niemand. Gelukkig heeft ze sinds vandaag een morfine pomp maar aan de andere kant is dat wel weer een stap. Ik word in de hospice goed begeleid. Ze zijn zo lief en wijzen me ook echt op dingen. Maar dat is goed, ik moet ook denken aan wat gaat komen. Fleetfox ik heb wel wat vragen aan je mag ik die prive stellen?
Verder is het echt loodzwaar. Mijn huis is een zooi, de was stapelt flink op en mijn kleine meisje huilt heel veel. Ik voel me op alle fronten schuldig en regelmatig huil ik hard mee. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit loodzwaar is, al is het niets vergeleken wat mijn mamsie moet doormaken
dinsdag 9 februari 2016 23:40
Ach Ruteli, als ik jou zo lees moet ik misschien wel dankbaar zijn dat mijn moeder alles ontkende en er van uit ging dat alles weer goed kwam. Ze is opeens overleden, niet direct aan de kanker maar aan een hersenvliesontsteking. Ik heb het pas twee dagen ervoor over haar angst kunnen hebben met haar. Je schrijft dat je dochtertje heel verdrietig is om wat komen gaat, hartverscheurend om dat te zien
Tegelijkertijd zei mijn moeder nog twee weken voordat ze stierf tegen mijn toen nog 4jarige dat ze snel weer bij oma kon logeren als ze beter was. En toen was ze al helemaal kapot, gesloopt door de kanker en chemo in het zorghotel. Mijn kind was ontroostbaar toen oma doodging want ze had wat anders beloofd. Het blijft moeilijk, hoe dan ook en ik weet dat het zonder kind nog moeilijker zou zijn geweest.
Mooi van die roodborstjes!!
Ik had vanavond een rare ervaring: mijn dochtertje lijkt precies op mijn moeder toen ze jong was..en ze maakte een opmerking die mijn moeder ooit heeft gemaakt tijdens een anekdote toen zij klein was en wat ze me verteld heeft.
Ik weet zeker dat er meer is en dat troost.
Ik noemde mijn moeder ook mamsie of mamsje.. zo raar dat ik dat nooit meer kan zeggen
Tegelijkertijd zei mijn moeder nog twee weken voordat ze stierf tegen mijn toen nog 4jarige dat ze snel weer bij oma kon logeren als ze beter was. En toen was ze al helemaal kapot, gesloopt door de kanker en chemo in het zorghotel. Mijn kind was ontroostbaar toen oma doodging want ze had wat anders beloofd. Het blijft moeilijk, hoe dan ook en ik weet dat het zonder kind nog moeilijker zou zijn geweest.
Mooi van die roodborstjes!!
Ik had vanavond een rare ervaring: mijn dochtertje lijkt precies op mijn moeder toen ze jong was..en ze maakte een opmerking die mijn moeder ooit heeft gemaakt tijdens een anekdote toen zij klein was en wat ze me verteld heeft.
Ik weet zeker dat er meer is en dat troost.
Ik noemde mijn moeder ook mamsie of mamsje.. zo raar dat ik dat nooit meer kan zeggen
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
woensdag 10 februari 2016 19:22
Hee kanjers,
Eindelijk weer even een berichtje van mij. Erg hectisch hier en ik heb een aantal hele moeilijke dagen gehad, waarin ik best behoorlijk ben ingestort. En niet alleen ik, maar ook mijn vriend heeft het even erg moeilijk op het moment. Hij heeft zich sinds het moment van de diagnose compleet weggecijferd om er voor mij te kunnen zijn. Zijn verdriet heeft hij al die tijd opgekropt, totdat het er afgelopen weekend echt helemaal uit kwam. Gesloopt, in een sleur, moe, verdrietig, verdoofd.. Poeh, ik vond het moeilijk om hem zo te zien. We leven door alle sores soms een beetje langs elkaar door en moeten echt onze dingetjes samen plannen. We zijn beiden niet zo in de stemming om lekker vrolijk te doen. Mijn vriend heeft altijd een beetje moeite gehad met het uiten van emoties, altijd wil hij maar sterk zijn. Ik snap dat heel goed, we hebben er heel fijn over kunnen praten. Hij zit niet lekker in z'n vel, iets wat zijn manager laatst ook al opmerkte. De schone schijn ophouden, ja, daar is hij best goed in... als hij zelf niet aan de bel trekt, ben ik degene die dat maar moet doen. Ik heb gisteren dus met zijn manager gebeld -zijn manager had al eens gedacht om mij op te bellen, omdat het haar allemaal niet zo lekker zat (we hebben privé ook regelmatig contact). Gelukkig begrijpt mijn vriend de keuze om aan de bel te trekken, maar hij maakt zich wel een beetje zorgen om het gesprek. Dat hoeft absoluut niet en dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt, want hij functioneert prima, men is tevreden over zijn werk en ga zo maar door... echter is het ook belangrijk om aan zichzelf te denken en zijn manager denkt daar héél goed in mee. Die gaat nu dus even de rem in trappen en dat is fijn...
Vandaag ben ik zelf op het hoofdkantoor geweest bij de baas van het bedrijf waar ik werk en hebben we uitgebreid gepraat over mijn moeder. De emoties liepen even heel hoog bij me op... Ik was verdrietig. Echt verdrietig, maar ook ik krijg gelukkig heel veel begrip...
We zullen hier samen uit moeten komen en gelukkig hebben we ook dingen om samen naar uit te kijken. Zo hebben we vrijdag weer een afspraak bij de verloskundige en krijg ik weer een echo. Mijn vriend beseft het allemaal nog steeds niet zo goed. Misschien dat we vrijdag iets meer zien op de echo. Wel spannend hoor... Hij gaf ook aan dat hij de eerste afspraak bij de verloskundige dubbel vond. Ja, dat was het ook... Ook ik voelde geen ultieme blijdschap. Mijn vriend zei: "en dan zie je op de echo een mooi kloppend hartje... maar wetende dat het hart van je moeder ermee zal stoppen binnen afzienbare tijd..." - Leven en dood, het ligt allemaal zo dicht bij elkaar. Ja, dat is ook confronterend. Moeilijk. Ik heb daar ook moeite mee.
Er zijn dagen bij dat ik niet weet hoe ik ze door moet komen. Ik kom héél moeilijk uit mijn bed. Er zijn dagen dat ik me wil verstoppen onder m'n dekbed, dat ik de realiteit gewoon niet onder ogen wil zien.
Mama is gisteren begonnen met een nieuwe chemo. Ze is oersterk. Ik heb zoveel bewondering voor haar. Als ik vraag hoe het met haar gaat is het antwoord standaard: "goed". Dan denk ik: vrouw, hoe kun je toch zo sterk zijn, wetende dat je dood gaat... Ik denk er héél veel over na en vraag me af hoe ik straks verder moet. Als ik daaraan denk raak ik de weg even helemaal kwijt. Ik heb af en toe sterke momenten, maar de momenten dat ik kapot ga van verdriet hebben op dit moment de overhand. Een leven zonder mama kan ik me niet eens voorstellen. De glimlach die ik op haar gezicht zie als we het over haar toekomstige kleinkind hebben, ze geniet er zo van. Binnenkort gaan we samen winkelen, als ze eraan toe is. Ik geniet zo van die momenten dat we samen kunnen genieten van deze dingen, maar tegelijkertijd is het zo moeilijk.
Anyway, ik voel me gewoon een beetje rot. Zelf ben ik ook een beetje aan het vluchten door mijn agenda propvol te plannen, waardoor rustmomenten erbij in schieten. 's Avonds ben ik kapot moe als ik een dag geknald heb. Sporten heb ik dan ook alweer bijna een week niet meer gedaan. Vorige week ben ik maar twee keer geweest... Dan voel ik me al zo ontzettend schuldig en 'out of shape'. Aan de andere kant weet ik ook dat ik maar beter niet kan gaan, want zo futloos zou het toch niks worden.
Ik brei er even een eind aan... ik lees al jullie berichtjes terug, maar neem me niet kwalijk als ik even niet persoonlijk op iedereen reageer. Ben trots op jullie, allemaal... hoe moeilijk het ook allemaal is, jullie vechten door.
Eindelijk weer even een berichtje van mij. Erg hectisch hier en ik heb een aantal hele moeilijke dagen gehad, waarin ik best behoorlijk ben ingestort. En niet alleen ik, maar ook mijn vriend heeft het even erg moeilijk op het moment. Hij heeft zich sinds het moment van de diagnose compleet weggecijferd om er voor mij te kunnen zijn. Zijn verdriet heeft hij al die tijd opgekropt, totdat het er afgelopen weekend echt helemaal uit kwam. Gesloopt, in een sleur, moe, verdrietig, verdoofd.. Poeh, ik vond het moeilijk om hem zo te zien. We leven door alle sores soms een beetje langs elkaar door en moeten echt onze dingetjes samen plannen. We zijn beiden niet zo in de stemming om lekker vrolijk te doen. Mijn vriend heeft altijd een beetje moeite gehad met het uiten van emoties, altijd wil hij maar sterk zijn. Ik snap dat heel goed, we hebben er heel fijn over kunnen praten. Hij zit niet lekker in z'n vel, iets wat zijn manager laatst ook al opmerkte. De schone schijn ophouden, ja, daar is hij best goed in... als hij zelf niet aan de bel trekt, ben ik degene die dat maar moet doen. Ik heb gisteren dus met zijn manager gebeld -zijn manager had al eens gedacht om mij op te bellen, omdat het haar allemaal niet zo lekker zat (we hebben privé ook regelmatig contact). Gelukkig begrijpt mijn vriend de keuze om aan de bel te trekken, maar hij maakt zich wel een beetje zorgen om het gesprek. Dat hoeft absoluut niet en dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt, want hij functioneert prima, men is tevreden over zijn werk en ga zo maar door... echter is het ook belangrijk om aan zichzelf te denken en zijn manager denkt daar héél goed in mee. Die gaat nu dus even de rem in trappen en dat is fijn...
Vandaag ben ik zelf op het hoofdkantoor geweest bij de baas van het bedrijf waar ik werk en hebben we uitgebreid gepraat over mijn moeder. De emoties liepen even heel hoog bij me op... Ik was verdrietig. Echt verdrietig, maar ook ik krijg gelukkig heel veel begrip...
We zullen hier samen uit moeten komen en gelukkig hebben we ook dingen om samen naar uit te kijken. Zo hebben we vrijdag weer een afspraak bij de verloskundige en krijg ik weer een echo. Mijn vriend beseft het allemaal nog steeds niet zo goed. Misschien dat we vrijdag iets meer zien op de echo. Wel spannend hoor... Hij gaf ook aan dat hij de eerste afspraak bij de verloskundige dubbel vond. Ja, dat was het ook... Ook ik voelde geen ultieme blijdschap. Mijn vriend zei: "en dan zie je op de echo een mooi kloppend hartje... maar wetende dat het hart van je moeder ermee zal stoppen binnen afzienbare tijd..." - Leven en dood, het ligt allemaal zo dicht bij elkaar. Ja, dat is ook confronterend. Moeilijk. Ik heb daar ook moeite mee.
Er zijn dagen bij dat ik niet weet hoe ik ze door moet komen. Ik kom héél moeilijk uit mijn bed. Er zijn dagen dat ik me wil verstoppen onder m'n dekbed, dat ik de realiteit gewoon niet onder ogen wil zien.
Mama is gisteren begonnen met een nieuwe chemo. Ze is oersterk. Ik heb zoveel bewondering voor haar. Als ik vraag hoe het met haar gaat is het antwoord standaard: "goed". Dan denk ik: vrouw, hoe kun je toch zo sterk zijn, wetende dat je dood gaat... Ik denk er héél veel over na en vraag me af hoe ik straks verder moet. Als ik daaraan denk raak ik de weg even helemaal kwijt. Ik heb af en toe sterke momenten, maar de momenten dat ik kapot ga van verdriet hebben op dit moment de overhand. Een leven zonder mama kan ik me niet eens voorstellen. De glimlach die ik op haar gezicht zie als we het over haar toekomstige kleinkind hebben, ze geniet er zo van. Binnenkort gaan we samen winkelen, als ze eraan toe is. Ik geniet zo van die momenten dat we samen kunnen genieten van deze dingen, maar tegelijkertijd is het zo moeilijk.
Anyway, ik voel me gewoon een beetje rot. Zelf ben ik ook een beetje aan het vluchten door mijn agenda propvol te plannen, waardoor rustmomenten erbij in schieten. 's Avonds ben ik kapot moe als ik een dag geknald heb. Sporten heb ik dan ook alweer bijna een week niet meer gedaan. Vorige week ben ik maar twee keer geweest... Dan voel ik me al zo ontzettend schuldig en 'out of shape'. Aan de andere kant weet ik ook dat ik maar beter niet kan gaan, want zo futloos zou het toch niks worden.
Ik brei er even een eind aan... ik lees al jullie berichtjes terug, maar neem me niet kwalijk als ik even niet persoonlijk op iedereen reageer. Ben trots op jullie, allemaal... hoe moeilijk het ook allemaal is, jullie vechten door.
Don't let your dreams be dreams
woensdag 10 februari 2016 19:47
Felice, wat klinken je dromen mooi. Wat een fijne gedachte dat dat is he, dat ze in je dromen en in je hart voortleeft. Wat mooi om te lezen ook over je dochter, dat zal zo hartverwarmend zijn geweest.
Ruteli, stuur me gerust al je vragen, ik beantwoord ze graag voor je en ik ben ook graag een luisterend oor. Wat angstig voor je moeder, dat ze zo in paniek is. Wel fijn dat je goed begeleid wordt, dat zal enige rust geven. Al herken ik je gevoelens zo goed, dat het loodzwaar is. De combinatie met een gezin is dan nog een extra belasting. Helaas ken ik het gevoel jegens je dochter. Je wilt er zo graag voor haar zijn, maar ook voor je mam. Je wordt echt doormidden getrokken van verdriet.
Mijn dochter heeft er ook best een 'klap' van opgelopen, zij is nu ruim anderhalf maar onbewust heeft ze veel meegekregen. Mijn man heeft haar de week rondom het overlijden en de begrafenis van mam veel voor haar gezorgd. Daardoor heeft ze nu zo'n verlatingsangst naar mijn man toe. Dochter laat zich ook niet meer goed door mij troosten (heel pijnlijk!) en ze huilt al als hij naar het toilet gaat. Dat doet wel wat met je.
Cenar, meid toch. Wat kan zo'n zwangerschap in deze tijd een gegeven zijn, maar ook zo zwaar op je wegen he. Ik merk dat ik ook moeite heb met het leven en de dood zo haaks op elkaar. Het wisselt elkaar te snel af en dat is heftig. Wat naar voor je vriend nu ook, en jij hebt die zorgen er dan ook weer bij. Mocht je een keer behoefte hebben aan een real - life gesprek, laat het me weten he. Misschien dat het je even goed kan doen je hart te luchten.
Ik denk dat we met zijn allen een zware week hebben. Gisteren kon dochter de slaap niet vatten, ze had ergens pijn. Ze liet zich niet door mij troosten en begon te huilen als ze me zag. Ai, men, wat deed dát zeer. Vervolgens trok mijn man het niet en werd het ruzie. In het heetst van de strijd beet hij me toe dat ik 'maar hulp moest zoeken'. Uiteindelijk had hij er spijt van, maar wat was me dat pijnlijk zeg. Afwijzing van zowel mijn dochter als mijn man, terwijl ik er voor hun beiden probeer te zijn, naast mijn eigen verdriet en de zwangerschap die zó dubbel verloopt voor mij. Dochter was vandaag haar vrolijke zelf, man loopt rond met flinke spijtgevoelens en ik loop al de hele dag maar afleiding te zoeken en probeer te vergeten wat er gebeurt is gisteren. Ik kon gewoon niet geloven dat ik dat ook nog op mijn dak kreeg, naast alles wat al speelt.
Het is alsof ik geen break krijg en ik moet door, voor mijn dochters, voor mijzelf. Ik zit al de hele dag met een paniekerig gevoel in mijn lijf, gisteren was duidelijk te veel op mijn bord. Nu hoop ik dat er de komende drie weken zich niets meer voor doet wat me zó van het padje brengt, anders komt die postnatale depressie alsnog.
Nou dames, een dikke voor ons allemaal dan maar. Houd jullie sterk, hoe moeilijk ook.
Ruteli, stuur me gerust al je vragen, ik beantwoord ze graag voor je en ik ben ook graag een luisterend oor. Wat angstig voor je moeder, dat ze zo in paniek is. Wel fijn dat je goed begeleid wordt, dat zal enige rust geven. Al herken ik je gevoelens zo goed, dat het loodzwaar is. De combinatie met een gezin is dan nog een extra belasting. Helaas ken ik het gevoel jegens je dochter. Je wilt er zo graag voor haar zijn, maar ook voor je mam. Je wordt echt doormidden getrokken van verdriet.
Mijn dochter heeft er ook best een 'klap' van opgelopen, zij is nu ruim anderhalf maar onbewust heeft ze veel meegekregen. Mijn man heeft haar de week rondom het overlijden en de begrafenis van mam veel voor haar gezorgd. Daardoor heeft ze nu zo'n verlatingsangst naar mijn man toe. Dochter laat zich ook niet meer goed door mij troosten (heel pijnlijk!) en ze huilt al als hij naar het toilet gaat. Dat doet wel wat met je.
Cenar, meid toch. Wat kan zo'n zwangerschap in deze tijd een gegeven zijn, maar ook zo zwaar op je wegen he. Ik merk dat ik ook moeite heb met het leven en de dood zo haaks op elkaar. Het wisselt elkaar te snel af en dat is heftig. Wat naar voor je vriend nu ook, en jij hebt die zorgen er dan ook weer bij. Mocht je een keer behoefte hebben aan een real - life gesprek, laat het me weten he. Misschien dat het je even goed kan doen je hart te luchten.
Ik denk dat we met zijn allen een zware week hebben. Gisteren kon dochter de slaap niet vatten, ze had ergens pijn. Ze liet zich niet door mij troosten en begon te huilen als ze me zag. Ai, men, wat deed dát zeer. Vervolgens trok mijn man het niet en werd het ruzie. In het heetst van de strijd beet hij me toe dat ik 'maar hulp moest zoeken'. Uiteindelijk had hij er spijt van, maar wat was me dat pijnlijk zeg. Afwijzing van zowel mijn dochter als mijn man, terwijl ik er voor hun beiden probeer te zijn, naast mijn eigen verdriet en de zwangerschap die zó dubbel verloopt voor mij. Dochter was vandaag haar vrolijke zelf, man loopt rond met flinke spijtgevoelens en ik loop al de hele dag maar afleiding te zoeken en probeer te vergeten wat er gebeurt is gisteren. Ik kon gewoon niet geloven dat ik dat ook nog op mijn dak kreeg, naast alles wat al speelt.
Het is alsof ik geen break krijg en ik moet door, voor mijn dochters, voor mijzelf. Ik zit al de hele dag met een paniekerig gevoel in mijn lijf, gisteren was duidelijk te veel op mijn bord. Nu hoop ik dat er de komende drie weken zich niets meer voor doet wat me zó van het padje brengt, anders komt die postnatale depressie alsnog.
Nou dames, een dikke voor ons allemaal dan maar. Houd jullie sterk, hoe moeilijk ook.
donderdag 11 februari 2016 10:42
Van hetzelfde Momo, hoe gaat het met je vandaag?
Hier gaat het wat beter. Ik heb vannacht ruim twee uur wakker gelegen, maar wel met enkel fijne gedachten. Morgen gaan mijn broers en ik tickets scoren voor Bruce Springsteen ( ) en daar kijk ik nu enorm naar uit - ik hoop dat het ons lukt.
Ik kwam ook met het idee om mijn oudste broer te vragen om voor ons een 'maternity' shoot te doen en hij was er heel enthousiast over vanochtend. Ik ben bijna 37 weken en het weer blijft slecht en we krijgen op deze manier maar geen datum met de fotograaf die ook de shoot bij mijn eerste zwangerschap heeft gedaan. Ik wil niet afwachten en dan uiteindelijk geen foto's hebben. Dat zou ik zo jammer vinden voor de jongste. Haar oudere zus wel foto's van mijn buik, zij niet.
We gaan het trouwens bij mijn vader op het erf doen en we hadden direct het idee om dochter en haar opa dan ook op de foto te zetten. Ik merk dat ik het een leuker idee vind dan wat we van origine van plan waren, mam zou het ook mooi hebben gevonden.
En de timmerman is momenteel aan het werk, ook weer een opluchting. Alles komt een beetje op zijn pootjes terecht. Man en ik hadden overigens nog goed gepraat gisteren, dat gaat nu ook weer goed, gelukkig. Nu hopende op een stijgende lijn de komende drie weken.
Veel sterkte vandaag dames, ik denk aan jullie.
Hier gaat het wat beter. Ik heb vannacht ruim twee uur wakker gelegen, maar wel met enkel fijne gedachten. Morgen gaan mijn broers en ik tickets scoren voor Bruce Springsteen ( ) en daar kijk ik nu enorm naar uit - ik hoop dat het ons lukt.
Ik kwam ook met het idee om mijn oudste broer te vragen om voor ons een 'maternity' shoot te doen en hij was er heel enthousiast over vanochtend. Ik ben bijna 37 weken en het weer blijft slecht en we krijgen op deze manier maar geen datum met de fotograaf die ook de shoot bij mijn eerste zwangerschap heeft gedaan. Ik wil niet afwachten en dan uiteindelijk geen foto's hebben. Dat zou ik zo jammer vinden voor de jongste. Haar oudere zus wel foto's van mijn buik, zij niet.
We gaan het trouwens bij mijn vader op het erf doen en we hadden direct het idee om dochter en haar opa dan ook op de foto te zetten. Ik merk dat ik het een leuker idee vind dan wat we van origine van plan waren, mam zou het ook mooi hebben gevonden.
En de timmerman is momenteel aan het werk, ook weer een opluchting. Alles komt een beetje op zijn pootjes terecht. Man en ik hadden overigens nog goed gepraat gisteren, dat gaat nu ook weer goed, gelukkig. Nu hopende op een stijgende lijn de komende drie weken.
Veel sterkte vandaag dames, ik denk aan jullie.
vrijdag 12 februari 2016 18:40
Fijn te horen dat het wat beter met je gaat, Fleetfox! Heb je kaartjes kunnen scoren voor Bruce? En schiet het met de werkzaamheden van de timmerman al op?
Hoe gaat het met de andere dames? Momo? Ruteli?
Mijn vriend en ik hebben vandaag even een opkikker gehad en daar waren we hard aan toe. Samen zijn we naar de verloskundige geweest en hebben we een prachtige echo gehad. Een kloppend hartje dat we vandaag ook hebben mogen horen. Voor de eerste keer... Echt bijzonder. Nu hebben we beiden pas echt het besef dat er nieuw leven in mij groeit. Alles zit er verder goed uit.
Mama was er niet bij vandaag. Zij heeft de hele week chemo en voelde zich niet zo fit vandaag. Morgen de laatste dag en dan zit deze kuur er weer op. Hopelijk krijgen we over enkele weken weer positief nieuws en mag ik haar nog een hele lange tijd bij me hebben.
Ik heb mama wel de echofoto en een filmpje waarop de hartslag is te horen doorgestuurd. Dit vond ze erg mooi. Mijn vader is inmiddels ook op de hoogte. Hij was dinsdag jarig en toen hebben we het aan hem verteld. Al vaker vertelde ik hier hoe onvoorspelbaar hij is, maar de reactie van hem was echt onbetaalbaar. Zo trots. Mijn hart maakte op dat moment wel even een sprongetje.
De komende dagen ga ik niet naar mama toe. Ik ben flink aan het snotteren en dat kan mama op dit moment echt niet gebruiken.
Jullie nog plannen voor het weekend?
Hoe gaat het met de andere dames? Momo? Ruteli?
Mijn vriend en ik hebben vandaag even een opkikker gehad en daar waren we hard aan toe. Samen zijn we naar de verloskundige geweest en hebben we een prachtige echo gehad. Een kloppend hartje dat we vandaag ook hebben mogen horen. Voor de eerste keer... Echt bijzonder. Nu hebben we beiden pas echt het besef dat er nieuw leven in mij groeit. Alles zit er verder goed uit.
Mama was er niet bij vandaag. Zij heeft de hele week chemo en voelde zich niet zo fit vandaag. Morgen de laatste dag en dan zit deze kuur er weer op. Hopelijk krijgen we over enkele weken weer positief nieuws en mag ik haar nog een hele lange tijd bij me hebben.
Ik heb mama wel de echofoto en een filmpje waarop de hartslag is te horen doorgestuurd. Dit vond ze erg mooi. Mijn vader is inmiddels ook op de hoogte. Hij was dinsdag jarig en toen hebben we het aan hem verteld. Al vaker vertelde ik hier hoe onvoorspelbaar hij is, maar de reactie van hem was echt onbetaalbaar. Zo trots. Mijn hart maakte op dat moment wel even een sprongetje.
De komende dagen ga ik niet naar mama toe. Ik ben flink aan het snotteren en dat kan mama op dit moment echt niet gebruiken.
Jullie nog plannen voor het weekend?
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 12 februari 2016 18:45
Oja... Komende maandag ben ik al 9 weken en op 19/09 is de uitgerekende datum.
Wat ook bijzonder was: vandaag precies tien jaar geleden is mijn oma (moeder van m'n moeder) overleden. Met haar had ik een hele sterke band had en regelmatig laat ze nog haar aanwezigheid blijken. Echt, ik kreeg een rilling over me heen toen ik het hartje van het nieuwe leven in mij hoorde kloppen. Dat precies vandaag de dag is dat ik het voor het eerst mocht horen, echt zo mooi.... Oma is heel dicht bij mij...
Wat ook bijzonder was: vandaag precies tien jaar geleden is mijn oma (moeder van m'n moeder) overleden. Met haar had ik een hele sterke band had en regelmatig laat ze nog haar aanwezigheid blijken. Echt, ik kreeg een rilling over me heen toen ik het hartje van het nieuwe leven in mij hoorde kloppen. Dat precies vandaag de dag is dat ik het voor het eerst mocht horen, echt zo mooi.... Oma is heel dicht bij mij...
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 12 februari 2016 19:20
Fleet ik heb zoveel bewondering voor je, je klinkt zo positief en sterk! Jij bent echt een soort voorbeeld voor me en daardoor heb ik een stuk minder angst gekregen voor de periode na het overlijden van mama (wat hopelijk nog lang duurt).
Cenar wat heerlijk en bijzonder op die datum een mooie echo. Wat fijn dat dat goed gaat en dat je vader zo reageerde! Hopelijk knapt je moeder snel op na de kuur.
Ik lig in bed met holte-ontsteking. Mama heeft gister de kinderen uit school gehaald en was daar eigenlijk, achteraf gezien, veel te moe voor. Ze vertelde me vandaag pas dat het eigenlijk te veel voor haar was. Daar voelde ik me wel schuldig over. Gelukkig is het nu weekend. Mijn man gaat morgenochtend zwemmen met de kinderen en dan ben ik even alleen. Morgenavond gaan we met 2 stellen vrienden en alle kids uit eten, dus ik koet nog snel even opknappen!
Liefs voor iedereen!
Cenar wat heerlijk en bijzonder op die datum een mooie echo. Wat fijn dat dat goed gaat en dat je vader zo reageerde! Hopelijk knapt je moeder snel op na de kuur.
Ik lig in bed met holte-ontsteking. Mama heeft gister de kinderen uit school gehaald en was daar eigenlijk, achteraf gezien, veel te moe voor. Ze vertelde me vandaag pas dat het eigenlijk te veel voor haar was. Daar voelde ik me wel schuldig over. Gelukkig is het nu weekend. Mijn man gaat morgenochtend zwemmen met de kinderen en dan ben ik even alleen. Morgenavond gaan we met 2 stellen vrienden en alle kids uit eten, dus ik koet nog snel even opknappen!
Liefs voor iedereen!
vrijdag 12 februari 2016 19:44
Wat mooi Cenar, van je oma! Wat moet dat bijzonder zijn geweest. En wat ontzettend fijn dat jullie je zo op hebben kunnen halen aan de echo. Gelukkig heeft je mams het fragment wel kunnen horen, dat zal ze ongetwijfeld ook heel mooi hebben gevonden.
En wat positief van je vader! Ik kan me heel goed voorstellen dat je er heel blij mee bent. Houd dat gevoel vast van vandaag! Verder wens ik je beterschap voor zowel jou als je mam, hopelijk knapt ze weer snel op van de kuur en draagt het weer bij aan meer tijd. Geniet evengoed van het weekend.
Momo, wat vervelend dat je zo ziek bent. Ik kan me voorstellen dat je je schuldig hebt gevoeld, maar je mam had dat ook niet zien aankomen van tevoren natuurlijk. En ze zal haar kleinkinderen ongetwijfeld graag zien, dus ze zal ondanks de vermoeidheid er wel plezier aan hebben gehad. Nu weten jullie het beiden toch voor de volgende keer?
Hopelijk knap je snel op, lijkt me wel dat je een gezellige avond wel even kan gebruiken. Ik denk aan je.
Ruteli, ik ben heel benieuwd hoe het met je mama gaat. En met jou. Hopelijk laat je nog wat van je weten.
En ja hoor, we hebben tickets voor Bruce. Mijn broer knalde zo de wachtrij door! Het is fijn iets te hebben waar ik me enorm op kan verheugen naast het hebben van twee kinderen. Muziek is mijn grote liefhebberij (van mijn mama mogen erven ) en het is eigenlijk té lang geleden dat ik naar een groot concert ben geweest. De laatste keer was ruim voor de geboorte van mijn oudste.
Bij Bruce is het gebruikelijk dat je nummers kunt aanvragen tijdens het concert, mag je een bordje maken en als je dicht genoeg vooraan staat, dan is de kans er dat Bruce het nummer gaat spelen. Mam hield erg veel van zijn nummer 'Hungry Heart', ben er aan het denken dat te doen. Een soort van dank voor haar liefde voor muziek die wij alle drie thuis hebben mogen krijgen.
En Momo, wat ontzettend lief dat je dat zegt. Al komt die kracht en positiviteit er echt uit dat het zo vredig is verlopen voor mama. Dat ze geen pijn heeft gehad, dat ze heel bewust achter die keuze stond om afscheid te nemen. En dat ze zo'n liefdevolle, warme vrouw was die veel betekenis gaf aan het leven van mijn vader en aan ons. Ik mis haar, natuurlijk, maar ik ben ook alles zo gaan waarderen waar ze zo van hield. Het houdt voor mij de herinneringen sterk en warm en het vergroot mijn liefde alleen maar voor haar. Het enige wat ik zo graag zou willen is haar stem weer even horen, haar kunnen aanraken en zien. Al lijkt me dat normaal en dat gemis gaat ook niet meer weg.
Ik hoop dat het voor jouw mama ook zo mag gaan. En dat je er later ook met zo'n gevoelens op terug kan kijken. Cenar en Ruteli ook, overigens.
Ik wens jullie een fijne avond dames.
En wat positief van je vader! Ik kan me heel goed voorstellen dat je er heel blij mee bent. Houd dat gevoel vast van vandaag! Verder wens ik je beterschap voor zowel jou als je mam, hopelijk knapt ze weer snel op van de kuur en draagt het weer bij aan meer tijd. Geniet evengoed van het weekend.
Momo, wat vervelend dat je zo ziek bent. Ik kan me voorstellen dat je je schuldig hebt gevoeld, maar je mam had dat ook niet zien aankomen van tevoren natuurlijk. En ze zal haar kleinkinderen ongetwijfeld graag zien, dus ze zal ondanks de vermoeidheid er wel plezier aan hebben gehad. Nu weten jullie het beiden toch voor de volgende keer?
Hopelijk knap je snel op, lijkt me wel dat je een gezellige avond wel even kan gebruiken. Ik denk aan je.
Ruteli, ik ben heel benieuwd hoe het met je mama gaat. En met jou. Hopelijk laat je nog wat van je weten.
En ja hoor, we hebben tickets voor Bruce. Mijn broer knalde zo de wachtrij door! Het is fijn iets te hebben waar ik me enorm op kan verheugen naast het hebben van twee kinderen. Muziek is mijn grote liefhebberij (van mijn mama mogen erven ) en het is eigenlijk té lang geleden dat ik naar een groot concert ben geweest. De laatste keer was ruim voor de geboorte van mijn oudste.
Bij Bruce is het gebruikelijk dat je nummers kunt aanvragen tijdens het concert, mag je een bordje maken en als je dicht genoeg vooraan staat, dan is de kans er dat Bruce het nummer gaat spelen. Mam hield erg veel van zijn nummer 'Hungry Heart', ben er aan het denken dat te doen. Een soort van dank voor haar liefde voor muziek die wij alle drie thuis hebben mogen krijgen.
En Momo, wat ontzettend lief dat je dat zegt. Al komt die kracht en positiviteit er echt uit dat het zo vredig is verlopen voor mama. Dat ze geen pijn heeft gehad, dat ze heel bewust achter die keuze stond om afscheid te nemen. En dat ze zo'n liefdevolle, warme vrouw was die veel betekenis gaf aan het leven van mijn vader en aan ons. Ik mis haar, natuurlijk, maar ik ben ook alles zo gaan waarderen waar ze zo van hield. Het houdt voor mij de herinneringen sterk en warm en het vergroot mijn liefde alleen maar voor haar. Het enige wat ik zo graag zou willen is haar stem weer even horen, haar kunnen aanraken en zien. Al lijkt me dat normaal en dat gemis gaat ook niet meer weg.
Ik hoop dat het voor jouw mama ook zo mag gaan. En dat je er later ook met zo'n gevoelens op terug kan kijken. Cenar en Ruteli ook, overigens.
Ik wens jullie een fijne avond dames.
zaterdag 13 februari 2016 11:24
Tof dat jullie tickets hebben gescoord, Fleetfox! Iets moois om naar uit te kijken dus. Echt top!
Was jullie gisteren nog iets vergeten te vertellen... Bij de eerste echo, bijna 3 weken geleden, waren er twee vruchtzakjes te zien (hetzij een een beetje wazig) en dacht de verloskundige dus aan een tweeling. Ze gaf toen al aan dat de kleinste, wazige, het hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan redden omdat deze niet mee groeide. Gisteren hebben we het definitieve uitsluitsel gekregen dat er maar één baby'tje in m'n buik groeit. Volgens de verloskundige doet-ie 't hartstikke goed... Voelt in ieder geval fijn om van die onzekerheid af te zijn, want ik ben er in de afgelopen weken toch regelmatig mee bezig geweest. Logisch...
Verder heb ik het gisteren met de verloskundige gehad over de gezondheidssituatie van mijn moeder. Tijdens het eerste gesprek heb ik het daar bewust niet over gehad. Mijn moeder was daarbij en ik vind dat ze óók eens mag genieten zonder continu met haar ziekte bezig te zijn... Dus gisteren heb ik wel aangegeven wat er aan de hand was en waarom het voor mij zo belangrijk was dat mama bij de eerste keer aanwezig was. De verloskundige reageerde echt begripvol, heel fijn. Ze heeft een aantekening in het dossier gemaakt dat ik áltijd mag bellen als m'n moeder plots achteruit gaat en toch nog graag eens haar kleinkind wil zien. Dan mogen we tussendoor komen voor een extra echo... Uiteraard hoop ik dat mama bij de volgende echo's nog aanwezig kan zijn, maar het geeft een fijn gevoel dat ik maar hoef te bellen en het geregeld wordt.
Zelf ben ik even geveld door denk ik de griep. Sinds gisteravond lig ik op bed/bank. Hartstikke slap, koortsig, moe, snotteren, keelpijn, hele kop dicht zitten. Ik had eigenlijk een zeer druk weekend voor de boeg. Vandaag zou ik met m'n vriend naar de Gezondheidsbeurs in Utrecht gaan, maar die laat ik toch maar aan me voorbij gaan. Morgen zou ik voor m'n werk op pad moeten, maar de werkgever is inmiddels op zoek naar een vervanger voor me. Mocht die er niet komen, dan vrees ik dat ik er toch aan moet geloven. Vandaag kom ik in ieder geval niet meer van de bank af.
Zolang ik me niet goed voel ga ik ook niet naar mama toe. Zij kan nu echt gaan bacteriën in haar omgeving gebruiken. Op dit moment is ze in het ziekenhuis voor de laatste dag van deze chemo. Ze heeft zich er weer heel sterk doorheen gevochten. Vanmiddag krijgt ze de Neulasta injectie al van de thuiszorg. Hopelijk ervaart ze volgende week niet al te veel hinder en bijwerkingen van de chemo en de Neulasta...
Nou, ik ga even dutten...
Was jullie gisteren nog iets vergeten te vertellen... Bij de eerste echo, bijna 3 weken geleden, waren er twee vruchtzakjes te zien (hetzij een een beetje wazig) en dacht de verloskundige dus aan een tweeling. Ze gaf toen al aan dat de kleinste, wazige, het hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan redden omdat deze niet mee groeide. Gisteren hebben we het definitieve uitsluitsel gekregen dat er maar één baby'tje in m'n buik groeit. Volgens de verloskundige doet-ie 't hartstikke goed... Voelt in ieder geval fijn om van die onzekerheid af te zijn, want ik ben er in de afgelopen weken toch regelmatig mee bezig geweest. Logisch...
Verder heb ik het gisteren met de verloskundige gehad over de gezondheidssituatie van mijn moeder. Tijdens het eerste gesprek heb ik het daar bewust niet over gehad. Mijn moeder was daarbij en ik vind dat ze óók eens mag genieten zonder continu met haar ziekte bezig te zijn... Dus gisteren heb ik wel aangegeven wat er aan de hand was en waarom het voor mij zo belangrijk was dat mama bij de eerste keer aanwezig was. De verloskundige reageerde echt begripvol, heel fijn. Ze heeft een aantekening in het dossier gemaakt dat ik áltijd mag bellen als m'n moeder plots achteruit gaat en toch nog graag eens haar kleinkind wil zien. Dan mogen we tussendoor komen voor een extra echo... Uiteraard hoop ik dat mama bij de volgende echo's nog aanwezig kan zijn, maar het geeft een fijn gevoel dat ik maar hoef te bellen en het geregeld wordt.
Zelf ben ik even geveld door denk ik de griep. Sinds gisteravond lig ik op bed/bank. Hartstikke slap, koortsig, moe, snotteren, keelpijn, hele kop dicht zitten. Ik had eigenlijk een zeer druk weekend voor de boeg. Vandaag zou ik met m'n vriend naar de Gezondheidsbeurs in Utrecht gaan, maar die laat ik toch maar aan me voorbij gaan. Morgen zou ik voor m'n werk op pad moeten, maar de werkgever is inmiddels op zoek naar een vervanger voor me. Mocht die er niet komen, dan vrees ik dat ik er toch aan moet geloven. Vandaag kom ik in ieder geval niet meer van de bank af.
Zolang ik me niet goed voel ga ik ook niet naar mama toe. Zij kan nu echt gaan bacteriën in haar omgeving gebruiken. Op dit moment is ze in het ziekenhuis voor de laatste dag van deze chemo. Ze heeft zich er weer heel sterk doorheen gevochten. Vanmiddag krijgt ze de Neulasta injectie al van de thuiszorg. Hopelijk ervaart ze volgende week niet al te veel hinder en bijwerkingen van de chemo en de Neulasta...
Nou, ik ga even dutten...
Don't let your dreams be dreams
zondag 14 februari 2016 13:25
Ach Cenar, beterschap, dat ten eerste! En dat je je zo'n zorgen hebt gemaakt. Dat hopelijk alles goed mag blijven gaan met jullie kleintje. Zo te horen heb je een lieve VK die er voor je gaat zijn als je haar nodig hebt. Ik heb ook veel aan de mijne gehad, ze blijft ook informeren naar mijn gevoel iedere afspraak, dat is wel erg fijn.
Veel sterkte voor je mam vandaag, hopelijk heeft ze niet te veel last van de injectie.
Hier is het vele thuis zijn me een beetje veel geworden. Ik heb echt mijn tijd voor mezelf nodig, nu zeker, want ik merk dat ik met man en dochter om me heen vaak mijn gevoelens maar voor mezelf houd, wat niet altijd goed is. Man kan soms een beetje onvoorspelbaar reageren en dat weerhoud me er van om het in zijn bijzijn te doen. Met de timmerman op bezoek erbij deze week, heb ik me behoorlijk opgesloten gevoeld. Dus, morgen er even uit. Man is dan thuis en ik laat hem daar met dochter. Hij heeft de afgelopen twee dagen ruim een uur kunnen sporten en ik heb me alleen kunnen douchen als afzondering, dus nu heb ik een beetje een 'bekijk het je maar' gevoel. Oneerlijk misschien, maar het zit me gewoon wat hoog. Misschien ook omdat ik ook wel weer zin heb om te sporten en te bewegen, moet wel eerlijk bekennen jaloers op hem te zijn.
Vandaag is het ook een maand geleden dat mama's crematie is geweest, dus ook dat weegt wat op mijn schouders. Ook hebben we bericht gekregen dat de urn opgehaald mag worden. Vanochtend heb ik pap gesproken en we kwamen met het mooie idee om het met Pasen uit te strooien. En ook broers en zussen van mijn ouders uit te nodigen voor een brunch. Mam hield daar altijd enorm van. Dat is dan wel drie weken na de geboorte van dochter, dus ik hoop dat ik dan wel genoeg op de been ben voor zo'n lange dag. Maar het uitstrooien kijk ik wel uit. Ook een fijn idee dat ons tweede meisje er dan bij kan zijn.
Momo, hoe gaat het met jou? Al een beetje opgeknapt? En Ruteli, hoe is het nog in het hospice?
Veel sterkte voor je mam vandaag, hopelijk heeft ze niet te veel last van de injectie.
Hier is het vele thuis zijn me een beetje veel geworden. Ik heb echt mijn tijd voor mezelf nodig, nu zeker, want ik merk dat ik met man en dochter om me heen vaak mijn gevoelens maar voor mezelf houd, wat niet altijd goed is. Man kan soms een beetje onvoorspelbaar reageren en dat weerhoud me er van om het in zijn bijzijn te doen. Met de timmerman op bezoek erbij deze week, heb ik me behoorlijk opgesloten gevoeld. Dus, morgen er even uit. Man is dan thuis en ik laat hem daar met dochter. Hij heeft de afgelopen twee dagen ruim een uur kunnen sporten en ik heb me alleen kunnen douchen als afzondering, dus nu heb ik een beetje een 'bekijk het je maar' gevoel. Oneerlijk misschien, maar het zit me gewoon wat hoog. Misschien ook omdat ik ook wel weer zin heb om te sporten en te bewegen, moet wel eerlijk bekennen jaloers op hem te zijn.
Vandaag is het ook een maand geleden dat mama's crematie is geweest, dus ook dat weegt wat op mijn schouders. Ook hebben we bericht gekregen dat de urn opgehaald mag worden. Vanochtend heb ik pap gesproken en we kwamen met het mooie idee om het met Pasen uit te strooien. En ook broers en zussen van mijn ouders uit te nodigen voor een brunch. Mam hield daar altijd enorm van. Dat is dan wel drie weken na de geboorte van dochter, dus ik hoop dat ik dan wel genoeg op de been ben voor zo'n lange dag. Maar het uitstrooien kijk ik wel uit. Ook een fijn idee dat ons tweede meisje er dan bij kan zijn.
Momo, hoe gaat het met jou? Al een beetje opgeknapt? En Ruteli, hoe is het nog in het hospice?
maandag 15 februari 2016 09:55
Goed dat je even tijd voor jezelf neemt, Fleetfox! Wat staat er op het programma? Wat voor leuks ga je ondernemen?
Ik lig nog steeds op bed/de bank. Heb de griep goed te pakken. Daarbij komt ook nog eens dat ik sinds zaterdagavond niets binnen kan houden. Echt ellendig. Voor vandaag dus m'n werk maar weer afgezegd. Voel me hartstikke schuldig. Misschien dat ik straks alleen even snel m'n mails weg werk en m'n afspraken af zeg. Verder veeeeel proberen te slapen.
Mama had vanochtend ook keelpijn dus hoop niet dat het bij haar door gaat zetten. Echt iedereen loopt te snotteren en is niet lekker. Denk dat ze het van m'n vader heeft, die snottert al een paar dagen. Ik ben er zelf sinds vrijdag niet meer geweest.
Momo en Ruteli, gaat het een beetje met jullie?
Ik lig nog steeds op bed/de bank. Heb de griep goed te pakken. Daarbij komt ook nog eens dat ik sinds zaterdagavond niets binnen kan houden. Echt ellendig. Voor vandaag dus m'n werk maar weer afgezegd. Voel me hartstikke schuldig. Misschien dat ik straks alleen even snel m'n mails weg werk en m'n afspraken af zeg. Verder veeeeel proberen te slapen.
Mama had vanochtend ook keelpijn dus hoop niet dat het bij haar door gaat zetten. Echt iedereen loopt te snotteren en is niet lekker. Denk dat ze het van m'n vader heeft, die snottert al een paar dagen. Ik ben er zelf sinds vrijdag niet meer geweest.
Momo en Ruteli, gaat het een beetje met jullie?
Don't let your dreams be dreams
maandag 15 februari 2016 10:05
Cenar wat balen dat je ziek bent! Maar wat een ontzettend fijne verloskundige heb je! En fijn dat je nu duidelijkheid hebt.
Fleet ik kan me voorstellen dat je ook even weg wilt zijn. Wat ga je doen vandaag? Wat naar dat je man soms onvoorspelbaar kan reageren. Juist bij hem zou je alles moeten kunnen uiten, toch? Ik hoop dat je even afleiding kunt vinden en een fijne dag hebt vandaag. En wat een mooi plan met pasen!
Ik ben nog ziek, holte-ontsteking. Heb de laatste dagen voornamelijk in bed doorgebracht. Met mijn moeder gaat het goed, deze kuur is minder belastend dan de vorige, gelukkig maar!
Fleet ik kan me voorstellen dat je ook even weg wilt zijn. Wat ga je doen vandaag? Wat naar dat je man soms onvoorspelbaar kan reageren. Juist bij hem zou je alles moeten kunnen uiten, toch? Ik hoop dat je even afleiding kunt vinden en een fijne dag hebt vandaag. En wat een mooi plan met pasen!
Ik ben nog ziek, holte-ontsteking. Heb de laatste dagen voornamelijk in bed doorgebracht. Met mijn moeder gaat het goed, deze kuur is minder belastend dan de vorige, gelukkig maar!
maandag 15 februari 2016 10:41
Meiden, ik heb het met jullie te doen. Deze tijd van het jaar is al om depri van te worden, wordt je ook nog goed ziek...
Vervelend dat je mam alsnog aangestoken is Cenar. Helaas niet te verhelpen bij kankerpatiënten vanwege hun lage weerstand. Hopelijk blijft het bij keelpijn voor je lieve mams en gaat het niet over naar dezelfde griep die jij nu hebt. Dat ook nog naast je zwangerschap...
Momo, wel fijn om te lezen dat het je mam beter af gaat dit keer! Dat het maar zo mag blijven! Maar, ook dat jij snel weer opknapt, ik heb nooit een holte ontsteking gehad, maar het schijnt dat je er flink beroerd van kan zijn (ongetwijfeld hoe jij je zult voelen nu ).
Ik ga niet zo heel veel bijzonders doen vandaag, ik merk dat ik moeite heb met ver van huis te gaan nu. Het wordt nu namelijk wat spannend, dochter kan zich ieder moment aandienen. Dus wil ik niet nog een halfuur naar huis moeten rijden. Ik ga wat gezonde boodschappen halen in mijn eentje en trek me dan terug op de slaapkamer. We hebben verder geen plek om dat te doen (op de fitnessruimte van man na dan, maar goed, daar heb ik zo weinig te zoeken nu ). Maar met een muziekje aan is het prima vertoeven daar.
Man is nu even gaan sporten, dochter slaapt nu. Hij is verder een heel zachte, lieve man hoor Momo. Alleen kan hij zich machteloos voelen als ik verdriet heb. Ik heb hem al vaker aangegeven dat ik dan behoefte heb aan alleen een knuffel en dat ik even kan uithuilen, maar soms kan hij er weinig mee en kan hij boos worden en verliest hij een beetje de controle (niet dat hij gaat schelden of slaan, maar zegt dan dingen die hij niet meent). Zijn enige minpuntje eigenlijk. Ik heb er eigenlijk wel mee leren leven, ik weet dat ik ook niet de gemakkelijkste ben soms en dat ik best een crybaby kan zijn. Maar ik zou het wel kwalijk vinden als hij later zijn dochters zo benaderd. Hij wil er over een tijd hulp voor gaan zoeken, dus dat is wel goed.
Vervelend dat je mam alsnog aangestoken is Cenar. Helaas niet te verhelpen bij kankerpatiënten vanwege hun lage weerstand. Hopelijk blijft het bij keelpijn voor je lieve mams en gaat het niet over naar dezelfde griep die jij nu hebt. Dat ook nog naast je zwangerschap...
Momo, wel fijn om te lezen dat het je mam beter af gaat dit keer! Dat het maar zo mag blijven! Maar, ook dat jij snel weer opknapt, ik heb nooit een holte ontsteking gehad, maar het schijnt dat je er flink beroerd van kan zijn (ongetwijfeld hoe jij je zult voelen nu ).
Ik ga niet zo heel veel bijzonders doen vandaag, ik merk dat ik moeite heb met ver van huis te gaan nu. Het wordt nu namelijk wat spannend, dochter kan zich ieder moment aandienen. Dus wil ik niet nog een halfuur naar huis moeten rijden. Ik ga wat gezonde boodschappen halen in mijn eentje en trek me dan terug op de slaapkamer. We hebben verder geen plek om dat te doen (op de fitnessruimte van man na dan, maar goed, daar heb ik zo weinig te zoeken nu ). Maar met een muziekje aan is het prima vertoeven daar.
Man is nu even gaan sporten, dochter slaapt nu. Hij is verder een heel zachte, lieve man hoor Momo. Alleen kan hij zich machteloos voelen als ik verdriet heb. Ik heb hem al vaker aangegeven dat ik dan behoefte heb aan alleen een knuffel en dat ik even kan uithuilen, maar soms kan hij er weinig mee en kan hij boos worden en verliest hij een beetje de controle (niet dat hij gaat schelden of slaan, maar zegt dan dingen die hij niet meent). Zijn enige minpuntje eigenlijk. Ik heb er eigenlijk wel mee leren leven, ik weet dat ik ook niet de gemakkelijkste ben soms en dat ik best een crybaby kan zijn. Maar ik zou het wel kwalijk vinden als hij later zijn dochters zo benaderd. Hij wil er over een tijd hulp voor gaan zoeken, dus dat is wel goed.
maandag 15 februari 2016 10:56
Ook lekker Fleet, lekker even cocoonen. Heb je een leuk boek of tijdschrift? Holte-ontsteking is idd flink pijnlijk. En vanwege een operatie die ik ooit heb gehad mag ik niks zwaarders dan aspirientjes en die doen helaas niet zoveel...
Ik snap het hoor, mijn man is ook heel lief en zorgzaam maar als ik echt verdrietig ben en moet huilen, dan kan hij er ook weinig mee. Ik wil dan gewoon een arm om me heen, maar hij kan dan ook geïrriteerd overkomen en met allerlei praktisch advies aankomen. Dat wil ik dan juist helemaal niet! Maar goed van je man dat hij er wel hulp voor wil zoeken, fijn voor jullie allebei en voor jullie meiden in de toekomst. Ik denk ook wel dat het man-eigen is om onmachtig te zijn bij verdriet. Ze willen toch graag beschermen en op zo'n moment lukt dat dus niet.
Hopelijk heb je een fijne dag!
Ik snap het hoor, mijn man is ook heel lief en zorgzaam maar als ik echt verdrietig ben en moet huilen, dan kan hij er ook weinig mee. Ik wil dan gewoon een arm om me heen, maar hij kan dan ook geïrriteerd overkomen en met allerlei praktisch advies aankomen. Dat wil ik dan juist helemaal niet! Maar goed van je man dat hij er wel hulp voor wil zoeken, fijn voor jullie allebei en voor jullie meiden in de toekomst. Ik denk ook wel dat het man-eigen is om onmachtig te zijn bij verdriet. Ze willen toch graag beschermen en op zo'n moment lukt dat dus niet.
Hopelijk heb je een fijne dag!
dinsdag 16 februari 2016 20:13
Hoe was je cocoon-dagje, lieve Fleetfox? Heb je je lekker even kunnen afzonderen en kunnen genieten van wat 'alone-time'?
En Momo, gaat het weer wat beter met je of nog ziek? Fijn om te horen dat het goed gaat met je moeder.
Hier gaat het niet al te best... Ik lig nog steeds plat. Jeetje, wat kan een mens zich beroerd voelen zeg. Slap, moe, snotteren, hoesten, koortsig, gewoon echt lamlendig. Totaal geen energie. Ben al blij als ik van de wc af kom en weer kan gaan liggen. Daarnaast ben ik de héle dag door misselijk en moet ik regelmatig overgeven. Ik heb al geen trek, maar soms word ik misselijk van de honger. Dan eet ik iets, maar komt het er vlak daarna toch weer uit. Of ik loop te kokhalzen. Ik ben al een paar kilo afgevallen in de afgelopen dagen. Echt, ben het spuugzat. Ben thuis van het werk en voel me zo schuldig. Heb zoveel te doen, het is zo druk en nu laat ik het wéér afweten. Ik heb er zwaar de pest in.
Met mama gaat het redelijk. Keelpijn, hees en vanochtend veel groen slijm op moeten hoesten vertelde ze. Koorts heeft ze niet, dat houdt ze goed in de gaten. Gisteren heeft de verpleegkundig specialist haar nog opgebeld. Dat doet hij altijd als mama de chemo achter de rug heeft. Gelukkig heeft ze verteld dat ze niet zo fit is. Wel goed van haar, want normaal gesproken zegt ze altijd maar dat het goed gaat. Ik kan haar nu niet echt beoordelen omdat ik er niet naartoe kan gaan, dus heb ik een tante gevraagd om vandaag eens naar haar toe te gaan om te kijken hoe het écht met mama gaat. Of ze er ook goed uit ziet enzo. M'n tante is nu daar, dus ik zal straks wel een app krijgen.
Ik kruip weer lekker onder de wol.
En Momo, gaat het weer wat beter met je of nog ziek? Fijn om te horen dat het goed gaat met je moeder.
Hier gaat het niet al te best... Ik lig nog steeds plat. Jeetje, wat kan een mens zich beroerd voelen zeg. Slap, moe, snotteren, hoesten, koortsig, gewoon echt lamlendig. Totaal geen energie. Ben al blij als ik van de wc af kom en weer kan gaan liggen. Daarnaast ben ik de héle dag door misselijk en moet ik regelmatig overgeven. Ik heb al geen trek, maar soms word ik misselijk van de honger. Dan eet ik iets, maar komt het er vlak daarna toch weer uit. Of ik loop te kokhalzen. Ik ben al een paar kilo afgevallen in de afgelopen dagen. Echt, ben het spuugzat. Ben thuis van het werk en voel me zo schuldig. Heb zoveel te doen, het is zo druk en nu laat ik het wéér afweten. Ik heb er zwaar de pest in.
Met mama gaat het redelijk. Keelpijn, hees en vanochtend veel groen slijm op moeten hoesten vertelde ze. Koorts heeft ze niet, dat houdt ze goed in de gaten. Gisteren heeft de verpleegkundig specialist haar nog opgebeld. Dat doet hij altijd als mama de chemo achter de rug heeft. Gelukkig heeft ze verteld dat ze niet zo fit is. Wel goed van haar, want normaal gesproken zegt ze altijd maar dat het goed gaat. Ik kan haar nu niet echt beoordelen omdat ik er niet naartoe kan gaan, dus heb ik een tante gevraagd om vandaag eens naar haar toe te gaan om te kijken hoe het écht met mama gaat. Of ze er ook goed uit ziet enzo. M'n tante is nu daar, dus ik zal straks wel een app krijgen.
Ik kruip weer lekker onder de wol.
Don't let your dreams be dreams
woensdag 17 februari 2016 20:00
Hé Momo, fijn om wat herkenning te lezen. Zo is het hier precies ook. Hoe is het nu met je holte ontsteking en je mam?
Ruteli, hoe gaat het met jullie?
En Cenar, nog wat gehoord van je tante? Wel ontzettend balen dat je zó ziek bent. Ik kan me helemaal voorstellen dat je het beu bent. Ik vond ziek zijn in de zwangerschap twee keer zo zwaar. Op het werk zijn ze wel begripvol, toch? Dat scheelt wel weer wat zorgen, al blijft het niet leuk natuurlijk.
Cocoonen was fijn, dinsdag ook nog een dag voor mijzelf gehad en toen heb ik ook niet veel gedaan. Was heerlijk. Alleen laad ik nu niet meer op van de rustmomenten, lichamelijk dan. Mentaal laad ik er wel van op gelukkig. Maar vervelend is het wel, voor dochter voornamelijk. Ik kan met haar niet veel meer ondernemen. Even de boodschappen doen en ik heb geen energie meer voor een ander uitje die dag. Dus ik moet wat beter plannen én wat minder van mezelf verwachten de komende weken.
Pap stond straks nog onverwacht op de stoep. Het doet wel pijn hem te zien vertrekken, of bij hem weg te gaan. Gelukkig kan hij zich wel opladen door mijn dochter, het maakt hem zo gelukkig, hij heeft er veel aan. Eens kijken of we dit weekend weer langs kunnen gaan. Pap had nog mooie details bedacht voor Pasen, dus kunnen we daar vast nog over doorpraten.
Ik denk aan jullie en aan jullie lieve mama's.
Ruteli, hoe gaat het met jullie?
En Cenar, nog wat gehoord van je tante? Wel ontzettend balen dat je zó ziek bent. Ik kan me helemaal voorstellen dat je het beu bent. Ik vond ziek zijn in de zwangerschap twee keer zo zwaar. Op het werk zijn ze wel begripvol, toch? Dat scheelt wel weer wat zorgen, al blijft het niet leuk natuurlijk.
Cocoonen was fijn, dinsdag ook nog een dag voor mijzelf gehad en toen heb ik ook niet veel gedaan. Was heerlijk. Alleen laad ik nu niet meer op van de rustmomenten, lichamelijk dan. Mentaal laad ik er wel van op gelukkig. Maar vervelend is het wel, voor dochter voornamelijk. Ik kan met haar niet veel meer ondernemen. Even de boodschappen doen en ik heb geen energie meer voor een ander uitje die dag. Dus ik moet wat beter plannen én wat minder van mezelf verwachten de komende weken.
Pap stond straks nog onverwacht op de stoep. Het doet wel pijn hem te zien vertrekken, of bij hem weg te gaan. Gelukkig kan hij zich wel opladen door mijn dochter, het maakt hem zo gelukkig, hij heeft er veel aan. Eens kijken of we dit weekend weer langs kunnen gaan. Pap had nog mooie details bedacht voor Pasen, dus kunnen we daar vast nog over doorpraten.
Ik denk aan jullie en aan jullie lieve mama's.
woensdag 17 februari 2016 22:17
Ohhh, goedzo Fleetfox dat je lekker even de tijd voor jezelf hebt genomen. Lichamelijk zal het inderdaad steeds zwaarder worden. Goh, ik heb natuurlijk (nog) geen ervaring, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Hoe reageert je dochter nu op je? En ik denk dat je zelf de spijker op z'n kop slaat: niet zoveel van jezelf verwachten... Hoe gaat het nu eigenlijk met papa en trotse opa? Vindt hij zijn draai een beetje? Fijn dat hij zo meedenkt over jullie 'activiteit' met Pasen, iets om samen naartoe te leven.
Ik heb er flink de pest in vandaag. Voor het eerst sinds zaterdag even buiten geweest maar was blij dat ik daarna weer op de bank kon ploffen. Ben nog verre van fit. Het gaat iets beter dan gisteren, maar ik kan echt niet zeggen dat ik me oké voel. Toch ben ik mezelf gek aan het maken dat ik maar gewoon moet gaan werken 'omdat ik me ietsjes beter voel', maar nee, ik ben nog helemaal niet beter. Bij lange na niet. M'n vriend zegt dat ik gek ben. Verder zit ik héél erg met schuldgevoelens t.o.v. het werk op dit moment. Ik ben nu ziek, ja da's overmacht. Morgen zou ik een belangrijke presentatie hebben en vrijdag zou ik ergens ver weg in het land een presentatie moeten geven. Dat is écht te veel gevraagd op dit moment dus dat heb ik geannuleerd / verplaatst. Andere afspraken hebben mijn collega's overgenomen. Maar.... ik heb in de afgelopen tijd al eens wat uren gemist door de gezondheidssituatie van mijn moeder en dat zal in de komende periode nog wel meer gaan gebeuren. En dan ben ik nu ook nog eens ziek. Én moet ik binnenkort gaan vertellen dat ik zwanger ben. Vorige week heb ik nog met de baas gesproken en ik krijg echt veel begrip, met zo'n werkgever mag ik in m'n handjes knijpen. Mijn vriend zegt ook dat ik dat schuldgevoel eens van me af moet zetten. Nee, ik heb nog geen vast contract maar het werk heeft wel veel vertrouwen in me, gezien de gesprekken die ik voer en het feit dat ik binnenkort een lease-auto krijg. Ik heb daar echt stress van en kan dit maar moeilijk van mij af zetten.
Wat betreft mijn tante: zij is gisteren bij m'n moeder op bezoek geweest en helaas is dat in een dieptepunt geëindigd. Mijn vader is heel hard naar m'n tante uitgevlogen. Zo, uit het niets... Echt verschrikkelijk. M'n tante boos en verdrietig en schijnbaar was pa van zichzelf geschrokken. Ik heb hem niet meer gesproken, maar mijn tante vandaag wel nog via whatsapp. Ze was echt aangedaan. Om deze dingen kan ik zó boos worden op m'n vader. Die tante staat áltijd voor ons klaar, 24 uur per dag, ze is mama's beste vriendin. En dan krijgt ze dit rauw op haar dak van mijn vader? Hij zou eens moeten nadenken voordat hij zijn woorden uitspuwt, maar schijnbaar is dat te veel gevraagd. Die man gaat nooit meer veranderen. Ik vind het erg voor mijn tante, maar ook erg voor mijn moeder dat m'n vader zo zijn uitspattingen heeft. Mama en m'n broer hebben tegen mij gezegd dat ik er maar niet meer over moet beginnen, maar ik ben zó gevoelig en mijn gezicht is zo'n open boek, dat ik daar wel moeite mee heb. Ik houd voorlopig maar weer even afstand, dat lijkt me beter.
Verder heeft mijn vriend vandaag weer een ingreep gehad aan zijn darmen dus hij is ook niet helemaal fit. Je ziet me hier wat zitten/liggen op de bank, haha. Over 6 weken moet hij nog een keer en hopelijk is hij er dan helemaal vanaf. Gelukkig is hij heel lief voor me en eigenlijk doet het me wel goed om een paar dagen alleen met hem te zijn hier thuis...
Ruteli, al even niks meer van je gelezen... weet dat ik aan je denk.
Momo, al aan de betere hand of nog steeds aanmodderen?
Dikke knuffel
Ik heb er flink de pest in vandaag. Voor het eerst sinds zaterdag even buiten geweest maar was blij dat ik daarna weer op de bank kon ploffen. Ben nog verre van fit. Het gaat iets beter dan gisteren, maar ik kan echt niet zeggen dat ik me oké voel. Toch ben ik mezelf gek aan het maken dat ik maar gewoon moet gaan werken 'omdat ik me ietsjes beter voel', maar nee, ik ben nog helemaal niet beter. Bij lange na niet. M'n vriend zegt dat ik gek ben. Verder zit ik héél erg met schuldgevoelens t.o.v. het werk op dit moment. Ik ben nu ziek, ja da's overmacht. Morgen zou ik een belangrijke presentatie hebben en vrijdag zou ik ergens ver weg in het land een presentatie moeten geven. Dat is écht te veel gevraagd op dit moment dus dat heb ik geannuleerd / verplaatst. Andere afspraken hebben mijn collega's overgenomen. Maar.... ik heb in de afgelopen tijd al eens wat uren gemist door de gezondheidssituatie van mijn moeder en dat zal in de komende periode nog wel meer gaan gebeuren. En dan ben ik nu ook nog eens ziek. Én moet ik binnenkort gaan vertellen dat ik zwanger ben. Vorige week heb ik nog met de baas gesproken en ik krijg echt veel begrip, met zo'n werkgever mag ik in m'n handjes knijpen. Mijn vriend zegt ook dat ik dat schuldgevoel eens van me af moet zetten. Nee, ik heb nog geen vast contract maar het werk heeft wel veel vertrouwen in me, gezien de gesprekken die ik voer en het feit dat ik binnenkort een lease-auto krijg. Ik heb daar echt stress van en kan dit maar moeilijk van mij af zetten.
Wat betreft mijn tante: zij is gisteren bij m'n moeder op bezoek geweest en helaas is dat in een dieptepunt geëindigd. Mijn vader is heel hard naar m'n tante uitgevlogen. Zo, uit het niets... Echt verschrikkelijk. M'n tante boos en verdrietig en schijnbaar was pa van zichzelf geschrokken. Ik heb hem niet meer gesproken, maar mijn tante vandaag wel nog via whatsapp. Ze was echt aangedaan. Om deze dingen kan ik zó boos worden op m'n vader. Die tante staat áltijd voor ons klaar, 24 uur per dag, ze is mama's beste vriendin. En dan krijgt ze dit rauw op haar dak van mijn vader? Hij zou eens moeten nadenken voordat hij zijn woorden uitspuwt, maar schijnbaar is dat te veel gevraagd. Die man gaat nooit meer veranderen. Ik vind het erg voor mijn tante, maar ook erg voor mijn moeder dat m'n vader zo zijn uitspattingen heeft. Mama en m'n broer hebben tegen mij gezegd dat ik er maar niet meer over moet beginnen, maar ik ben zó gevoelig en mijn gezicht is zo'n open boek, dat ik daar wel moeite mee heb. Ik houd voorlopig maar weer even afstand, dat lijkt me beter.
Verder heeft mijn vriend vandaag weer een ingreep gehad aan zijn darmen dus hij is ook niet helemaal fit. Je ziet me hier wat zitten/liggen op de bank, haha. Over 6 weken moet hij nog een keer en hopelijk is hij er dan helemaal vanaf. Gelukkig is hij heel lief voor me en eigenlijk doet het me wel goed om een paar dagen alleen met hem te zijn hier thuis...
Ruteli, al even niks meer van je gelezen... weet dat ik aan je denk.
Momo, al aan de betere hand of nog steeds aanmodderen?
Dikke knuffel
Don't let your dreams be dreams
vrijdag 19 februari 2016 06:28
Ruteli, wat vreselijk... de radiostilte voorspelde al niets goeds... Neem de tijd voor jezelf, denk ook aan jezelf en laat je vooral helpen zoveel als het kan. Mijn ervaring is dat een uitvaartonderneming al veel voor je kan doen. Ik wens je heel veel sterkte en kracht voor de komende dagen. En dat je lieve mam rust mag hebben. Als ik nog iets voor je kan betekenen, je mag me altijd een PB sturen.
