Geld & Recht
alle pijlers
Scheiden en hoe nu verder?
zaterdag 30 april 2016 15:30
Ik ben er weer eventjes
We zijn terug van een klein weekje vakantie, ik met de kids. En het was echt super leuk en gezellig. Ook met momenten eenzaam, vooral als er veel mensen waren. Maar al met al wel leuk en gezellig!!
Alleen de thuiskomst viel tegen.
Ik heb nog zo veel moeite om mijn ex los te laten, ik doe wel veel dingen, ik ga er uit, ik heb nieuwe mensen/collega's ontmoet waar ik mee uit ga, ik spreek af en ik doe dingen.
Maar ik heb het zo moeilijk met het feit dat hij iemand heeft, ik kan het niet eens uitspreken gewoon.
Hij wil haar nu voorstellen aan de kinderen, voor de vakantie. Als reden gaf hij aan omdat hij haar anders 3 weken niet kan zien, als de kinderen 3 weken bij hem zijn. Ik vind dat de reden zou moeten zijn dat het serieus wordt. Maar dat terzijde.
Er gaat zoveel door mijn hoofd....ik zit er echt heel erg mee.
Ik typ nu gewoon wat in mijn hoofd zit......reëel of niet...ik weet dat het soms niet eerlijk is van mij, maar ik moet het gewoon even kwijt....
Ik voel me aan de kant gezet, dat ik vervangen ga worden. Ik ben bang dat de kinderen haar leuker vinden, ik ben bang dat ik niet meer alles mee krijg (loslaten kan ik echt niet), ik ben bang dat ze samen gezellig dingen ga doen en dat ik er niet meer bij mag zijn, maar stel dat ik er wel bij mag zijn dat ik aan de zijkant sta, dat de kinderen dan meer naar haar trekken.
Ik voel me nutteloos, waardeloos, niets waard.
Mijn ex zei ook dat hij er ook niet voor gekozen heeft dat ik ziek geworden ben. Ik ben gewoon zo bang.....bang dat ik niemand meer ga vinden, bang dat diegene (als ik wel iemand vind) mij ook in de steek laat als ik (weer) ziek wordt, bang dat ik helemaal alleen overblijf.
Echt heel bang dat ik mijn kinderen kwijt raak!
Bang dat ik gewoon niet leuk ben.
Ik probeer mezelf bij elkaar te raken, ik ben gisteren dus teruggekomen van vakantie en de kinderen zijn dit weekend bij mijn ex. Ik heb vanmorgen gewoon gewerkt, maar ik vind het zo klote nu.
Ik kan er ook niet over praten. Mijn ouders gaan mee met mij en, vooral mijn moeder, zal ook reageren dat het stom is en vragen 'waarom?' en ik heb daar niets aan.
Sorry voor dit warrige bericht, ik typ gewoon even alles wat nu random bij me opkomt. Het is chaos in mijn hoofd, heb ook amper geslapen.
Echt zo klote voel ik me.
We zijn terug van een klein weekje vakantie, ik met de kids. En het was echt super leuk en gezellig. Ook met momenten eenzaam, vooral als er veel mensen waren. Maar al met al wel leuk en gezellig!!
Alleen de thuiskomst viel tegen.
Ik heb nog zo veel moeite om mijn ex los te laten, ik doe wel veel dingen, ik ga er uit, ik heb nieuwe mensen/collega's ontmoet waar ik mee uit ga, ik spreek af en ik doe dingen.
Maar ik heb het zo moeilijk met het feit dat hij iemand heeft, ik kan het niet eens uitspreken gewoon.
Hij wil haar nu voorstellen aan de kinderen, voor de vakantie. Als reden gaf hij aan omdat hij haar anders 3 weken niet kan zien, als de kinderen 3 weken bij hem zijn. Ik vind dat de reden zou moeten zijn dat het serieus wordt. Maar dat terzijde.
Er gaat zoveel door mijn hoofd....ik zit er echt heel erg mee.
Ik typ nu gewoon wat in mijn hoofd zit......reëel of niet...ik weet dat het soms niet eerlijk is van mij, maar ik moet het gewoon even kwijt....
Ik voel me aan de kant gezet, dat ik vervangen ga worden. Ik ben bang dat de kinderen haar leuker vinden, ik ben bang dat ik niet meer alles mee krijg (loslaten kan ik echt niet), ik ben bang dat ze samen gezellig dingen ga doen en dat ik er niet meer bij mag zijn, maar stel dat ik er wel bij mag zijn dat ik aan de zijkant sta, dat de kinderen dan meer naar haar trekken.
Ik voel me nutteloos, waardeloos, niets waard.
Mijn ex zei ook dat hij er ook niet voor gekozen heeft dat ik ziek geworden ben. Ik ben gewoon zo bang.....bang dat ik niemand meer ga vinden, bang dat diegene (als ik wel iemand vind) mij ook in de steek laat als ik (weer) ziek wordt, bang dat ik helemaal alleen overblijf.
Echt heel bang dat ik mijn kinderen kwijt raak!
Bang dat ik gewoon niet leuk ben.
Ik probeer mezelf bij elkaar te raken, ik ben gisteren dus teruggekomen van vakantie en de kinderen zijn dit weekend bij mijn ex. Ik heb vanmorgen gewoon gewerkt, maar ik vind het zo klote nu.
Ik kan er ook niet over praten. Mijn ouders gaan mee met mij en, vooral mijn moeder, zal ook reageren dat het stom is en vragen 'waarom?' en ik heb daar niets aan.
Sorry voor dit warrige bericht, ik typ gewoon even alles wat nu random bij me opkomt. Het is chaos in mijn hoofd, heb ook amper geslapen.
Echt zo klote voel ik me.
zaterdag 30 april 2016 15:49
Ach lieve Bloem
Wat fijn dat je een heerlijke vakantie hebt gehad! Probeer daar aan terug te denken, hoe leuk je het hebt gehad met elkaar, en hoe goed het is dat je dat gewoon doet!
Je kinderen hebben maar 1 moeder, en dat zal nooit veranderen. Niemand neemt jouw plaats in bij hen. Echt niemand. Daar hoef je helemaal niet bang voor te zijn.
Je kinderen krijgen steeds meer een zelfstandig leven, je zult nooit alles van ze weten en overal bij zijn, je krijgt steeds minder van ze mee. Dat hoort bij het opgroeien en dat is ook niet erg. Jouw ouders weten toch ook niet alles van jou? Dat begint al op jonge leeftijd. Natuurlijk vind je dat jammer, maar dat hoort gewoon bij het opvoeden, loslaten. Ik hoop dat je gewoon blij kunt zijn voor je kinderen dat ze leuke dingen doen, ook al ben je er niet bij. Het is toch fijn dat je kinderen het naar hun zin hebben dan? En als ze thuiskomen kunnen ze niet wachten om het jou te vertellen, want jij bent hun mama.
Wat fijn dat je een heerlijke vakantie hebt gehad! Probeer daar aan terug te denken, hoe leuk je het hebt gehad met elkaar, en hoe goed het is dat je dat gewoon doet!
Je kinderen hebben maar 1 moeder, en dat zal nooit veranderen. Niemand neemt jouw plaats in bij hen. Echt niemand. Daar hoef je helemaal niet bang voor te zijn.
Je kinderen krijgen steeds meer een zelfstandig leven, je zult nooit alles van ze weten en overal bij zijn, je krijgt steeds minder van ze mee. Dat hoort bij het opgroeien en dat is ook niet erg. Jouw ouders weten toch ook niet alles van jou? Dat begint al op jonge leeftijd. Natuurlijk vind je dat jammer, maar dat hoort gewoon bij het opvoeden, loslaten. Ik hoop dat je gewoon blij kunt zijn voor je kinderen dat ze leuke dingen doen, ook al ben je er niet bij. Het is toch fijn dat je kinderen het naar hun zin hebben dan? En als ze thuiskomen kunnen ze niet wachten om het jou te vertellen, want jij bent hun mama.
zaterdag 30 april 2016 16:08
Ik wil ook heel graag dat ze het naar hun zin hebben. Alleen is het niet zo dat ze alles vertellen. Juist niets eigenlijk. Als ze thuis komen van een weekendje bij mijn ex is het eerste wat ze vragen 'mogen we op de wii?' en als ik dan nee zeg is het meteen gezeur .
Zo zijn kinderen, dat weet ik ook. Maar dat maakt het vaak wel lastig omdat als ze bij mijn zijn het vaak structuur en regelmaat is en bij mijn ex is het weekend en leuk en gezellig.
En dadelijk als zij er vaker is (ik weet niet hoe dat gaat hoor) dan is het wel leuk en gezellig. En ik werk zelf ook op zaterdag dus als ze bij mij zijn moet er veel, we moeten naar school en sporten en op zaterdag werk ik ook nog.
Ik ben gewoon ook boos dat hij nu al iemand heeft, dat hij een huis gekocht heeft, dit op gaat knappen en dit allemaal kan betalen. Dat ik niets kan betalen, ik het huis van zijn ouders ga huren (waar ik echt heel blij mee ben, begrijp me niet verkeerd, anders stond ik op straat) maar voor mijn gevoel blijf ik met niets achter....en dit alles omdat ik ziek geworden ben.
Ik voel me nu even compleet mislukt en gewoon niet leuk.
Zo zijn kinderen, dat weet ik ook. Maar dat maakt het vaak wel lastig omdat als ze bij mijn zijn het vaak structuur en regelmaat is en bij mijn ex is het weekend en leuk en gezellig.
En dadelijk als zij er vaker is (ik weet niet hoe dat gaat hoor) dan is het wel leuk en gezellig. En ik werk zelf ook op zaterdag dus als ze bij mij zijn moet er veel, we moeten naar school en sporten en op zaterdag werk ik ook nog.
Ik ben gewoon ook boos dat hij nu al iemand heeft, dat hij een huis gekocht heeft, dit op gaat knappen en dit allemaal kan betalen. Dat ik niets kan betalen, ik het huis van zijn ouders ga huren (waar ik echt heel blij mee ben, begrijp me niet verkeerd, anders stond ik op straat) maar voor mijn gevoel blijf ik met niets achter....en dit alles omdat ik ziek geworden ben.
Ik voel me nu even compleet mislukt en gewoon niet leuk.
zaterdag 30 april 2016 16:58
zaterdag 30 april 2016 20:38
Hé Bloem, inderdaad fijn dat jullie een leuke vakantie hebben gehad!
Ik weet niet precies hoe dat 'werkt' tussen gescheiden ouders.
Maar jullie zijn allebei de ouders van deze kinderen. Dus wat hij doet met ze moet hij doen en wat jij doet met hen doe jij.
Dus je hebt in mijn beleving helaas weinig te zeggen over of ze wel of niet zijn vriendin mogen ontmoeten.
Als hij vindt dat dat kan dan kan het blijkbaar.
Als jij het er niet mee eens bent is het enige dat je kunt doen het bij jou thuis anders laten verlopen.
Neemt denk ik niet weg dat je best tegen je ex kunt zeggen hoe jij erover denkt. Vraag is alleen wat je er mee bereikt (behalve gedoe waarschijnlijk).
Ik zou wel willen weten wie er bij mijn kinderen is (tenminste als het iemand is die vaak bij mijn kinderen is, zoals de vriendin van je ex dan waarschijnlijk zal zijn). Dus ik zou haar zeker eerst willen ontmoeten.
En ja dat is moeilijk, maar dan zie je meteen dat jij voor je kinderen niet vervangbaar bent.
En ja life sucks. Het is ook oneerlijk allemaal. Maar het is wel wat het is.
Het is jouw keuze hoe je omgaat met de dingen die op je pad komen.
Is het glas half leeg of halfvol?
Sterkte meid, je bent echt goed bezig!
Oh en als je kinderen bij hun vader vandaan komen kun je ze best even aan tafel zetten en wat gerichte vragen stellen. (dan mogen ze daarna misschien wel even op de Wii)
Dus niet 'hoe was het?', maar wat hebben jullie gedaan? Wat vond je het leukste afgelopen weekend? Wat hebben jullie gegeten?Dat soort dingen. En zorg dan dat je alleen maar positief reageert. Ook al vertellen ze je dat ze 3x patat hebben gegeten, poffertjes als lunch hebben gehad en net nog een dikke sorbet hebben gehad...
Ik weet niet precies hoe dat 'werkt' tussen gescheiden ouders.
Maar jullie zijn allebei de ouders van deze kinderen. Dus wat hij doet met ze moet hij doen en wat jij doet met hen doe jij.
Dus je hebt in mijn beleving helaas weinig te zeggen over of ze wel of niet zijn vriendin mogen ontmoeten.
Als hij vindt dat dat kan dan kan het blijkbaar.
Als jij het er niet mee eens bent is het enige dat je kunt doen het bij jou thuis anders laten verlopen.
Neemt denk ik niet weg dat je best tegen je ex kunt zeggen hoe jij erover denkt. Vraag is alleen wat je er mee bereikt (behalve gedoe waarschijnlijk).
Ik zou wel willen weten wie er bij mijn kinderen is (tenminste als het iemand is die vaak bij mijn kinderen is, zoals de vriendin van je ex dan waarschijnlijk zal zijn). Dus ik zou haar zeker eerst willen ontmoeten.
En ja dat is moeilijk, maar dan zie je meteen dat jij voor je kinderen niet vervangbaar bent.
En ja life sucks. Het is ook oneerlijk allemaal. Maar het is wel wat het is.
Het is jouw keuze hoe je omgaat met de dingen die op je pad komen.
Is het glas half leeg of halfvol?
Sterkte meid, je bent echt goed bezig!
Oh en als je kinderen bij hun vader vandaan komen kun je ze best even aan tafel zetten en wat gerichte vragen stellen. (dan mogen ze daarna misschien wel even op de Wii)
Dus niet 'hoe was het?', maar wat hebben jullie gedaan? Wat vond je het leukste afgelopen weekend? Wat hebben jullie gegeten?Dat soort dingen. En zorg dan dat je alleen maar positief reageert. Ook al vertellen ze je dat ze 3x patat hebben gegeten, poffertjes als lunch hebben gehad en net nog een dikke sorbet hebben gehad...
zaterdag 30 april 2016 20:45
Dat probeer ik altijd te doen......dat ze eerst even komen vertellen of knuffelen....ik ga ze geen kruisverhoor afnemen maar wel even wat tijd voor elkaar.
En ik heb wel tegen mijn ex gezegd hoe ik het zie. Ik vind nl dat het te veel is voor hun. De kinderen en ik gaan verhuizen in mijn laatste vakantieweek. Dan zitten ze zelf 1 week in een soort van rotzooi / verhuizing. Wat voor hun ook nieuw is....afscheid nemen van hun huis, een nieuw huis. Na die week gaan ze 3 weken naar hun vader, die dan ook in een nieuw huis woont, dat ze niet kennen en waar ze voor de 1e keer slapen en dan ook meteen die nieuwe vriendin.
Ik vind dat gewoon te veel voor hun en ik hoop echt dat hij dat ook ziet.
Ik weet dat ik niets meer te zeggen heb. Maar voor nu zie ik het glas even niet halfvol.....
En ik heb wel tegen mijn ex gezegd hoe ik het zie. Ik vind nl dat het te veel is voor hun. De kinderen en ik gaan verhuizen in mijn laatste vakantieweek. Dan zitten ze zelf 1 week in een soort van rotzooi / verhuizing. Wat voor hun ook nieuw is....afscheid nemen van hun huis, een nieuw huis. Na die week gaan ze 3 weken naar hun vader, die dan ook in een nieuw huis woont, dat ze niet kennen en waar ze voor de 1e keer slapen en dan ook meteen die nieuwe vriendin.
Ik vind dat gewoon te veel voor hun en ik hoop echt dat hij dat ook ziet.
Ik weet dat ik niets meer te zeggen heb. Maar voor nu zie ik het glas even niet halfvol.....
zaterdag 30 april 2016 21:13
zaterdag 30 april 2016 21:23
quote:1981Bloem schreef op 30 april 2016 @ 21:13:
Nou ja....gezellig. Mijn ex zei dat we, wat hem betreft, best sinterklaas samen kunnen vieren. Maar ik heb daar geen zin in om bij hem en zijn vriendin te zitten. Maar aan de andere kant wil je ook niets missen en wil ik wel overal bij zijn....is heel dubbel.
Nou ja....gezellig. Mijn ex zei dat we, wat hem betreft, best sinterklaas samen kunnen vieren. Maar ik heb daar geen zin in om bij hem en zijn vriendin te zitten. Maar aan de andere kant wil je ook niets missen en wil ik wel overal bij zijn....is heel dubbel.
zondag 1 mei 2016 01:15
Er valt niks los te laten want je hebt het niet vast. Je ex heeft al een tijd een ander en dit is serieus blijkbaar. jij hebt daar niks meer over te zeggen. Je kinderen zijn niet jouw eigendom. Je mag ze mede opvoeden maar bent geen eigenaar van hun beleving en ervaringen. Zij zullen leuke momenten meemaken waar jij geen deel van bent. Dat is normaal. ook voor niet gescheiden ouders. Ga in therapie je hebt nog heel veel te doen met jezelf en het klinkt alsof je in cirkels draait. en bang zijn mag, dat zijn we allemaal.
zondag 1 mei 2016 03:17
En jouw ziekte is niet de oorzaak van de scheiding. Daarmee legt hij de verantwoordelijkheid bij jou en jij hem bij je ziekte. Je doet daarmee je zelf ernstig tekort als je dat gelooft. de scheiding komt door zijn wegloopgedrag, zijn nieuwe vlam, zijn ongeduld over jouw ziekte etc. de oorzaak ligt vooral bij hem. Hij wilde niet meer en hij wilde er niet eens voor knokken. Het is een ruggengraatloos weekdier. een kwal dus. Jij treurt om een kwal en je verdient heus beter dan deze onapetijtelijke drilpudding
zondag 1 mei 2016 10:04
quote:konijn82 schreef op 01 mei 2016 @ 00:56:
Bloempje, je weet dat dit nogal obsessief gedrag is he...
Ik zou er graag bij willen zijn omdat ik graag elk moment van de kinderen mee wil maken. Natuurlijk weet ik dat dit niet gaat, ook niet als we niet gescheiden waren. Maar als iemand de opening geeft om erbij te zijn dan ga ik daar over twijfelen. Maar van binnen, vanuit mezelf wil ik natuurlijk niet bij mijn ex en zijn vriendin en de kinderen zijn.
Misschien dat het over een paar jaren wel gaat hoor. Dat we echt leuk met zijn allen samen kunnen, misschien heb ik dan ook een nieuwe relatie en ik denk dat dat ook goed zal zijn voor de kinderen.
Bloempje, je weet dat dit nogal obsessief gedrag is he...
Ik zou er graag bij willen zijn omdat ik graag elk moment van de kinderen mee wil maken. Natuurlijk weet ik dat dit niet gaat, ook niet als we niet gescheiden waren. Maar als iemand de opening geeft om erbij te zijn dan ga ik daar over twijfelen. Maar van binnen, vanuit mezelf wil ik natuurlijk niet bij mijn ex en zijn vriendin en de kinderen zijn.
Misschien dat het over een paar jaren wel gaat hoor. Dat we echt leuk met zijn allen samen kunnen, misschien heb ik dan ook een nieuwe relatie en ik denk dat dat ook goed zal zijn voor de kinderen.
zondag 1 mei 2016 10:10
quote:sabbaticalmeds schreef op 01 mei 2016 @ 01:15:
Er valt niks los te laten want je hebt het niet vast. Je ex heeft al een tijd een ander en dit is serieus blijkbaar. jij hebt daar niks meer over te zeggen. Je kinderen zijn niet jouw eigendom. Je mag ze mede opvoeden maar bent geen eigenaar van hun beleving en ervaringen. Zij zullen leuke momenten meemaken waar jij geen deel van bent. Dat is normaal. ook voor niet gescheiden ouders. Ga in therapie je hebt nog heel veel te doen met jezelf en het klinkt alsof je in cirkels draait. en bang zijn mag, dat zijn we allemaal.
Dat weet ik ook, dat je niet dag en nacht bij je kinderen kan zijn. En wat dat betreft ben ik daar heel makkelijk in, qua loslaten. Met bv buiten spelen of dat ze ergens afspreken of gaan logeren of weet ik het. Maar dit vind ik toch een ander soort loslaten.
Misschien ben ik daar wat moeilijker in de anderen, ik vind dat wel heel erg moeilijk ja. Zeker omdat het niet mijn keuze was en er word nu zoveel besloten wat ik niet wil.
Therapie weet ik niet. Ik heb al best wat therapie gehad, ook voor mijn ziekte. Dat ging ook niet alleen over het eten. En na de scheiding heb ik ook hulp gezocht. Maar ik kom er niet verder mee.
Voor mij werkt het niet om te kijken naar wat ik leuk vind en dingen te doen die ik leuk vind. Dat helpt wel maar dat soort therapie bedoel ik....werkt niet voor mij.
Misschien heb ik een ander soort therapie nodig, maar ik weet niet wat. Dus als jullie tips hebben voor iets wat echt werkt, wat echt bij de kern komt...dan hoor ik dat ook graag.
Praten met een psycholoog helpt mij niet verder.
Er valt niks los te laten want je hebt het niet vast. Je ex heeft al een tijd een ander en dit is serieus blijkbaar. jij hebt daar niks meer over te zeggen. Je kinderen zijn niet jouw eigendom. Je mag ze mede opvoeden maar bent geen eigenaar van hun beleving en ervaringen. Zij zullen leuke momenten meemaken waar jij geen deel van bent. Dat is normaal. ook voor niet gescheiden ouders. Ga in therapie je hebt nog heel veel te doen met jezelf en het klinkt alsof je in cirkels draait. en bang zijn mag, dat zijn we allemaal.
Dat weet ik ook, dat je niet dag en nacht bij je kinderen kan zijn. En wat dat betreft ben ik daar heel makkelijk in, qua loslaten. Met bv buiten spelen of dat ze ergens afspreken of gaan logeren of weet ik het. Maar dit vind ik toch een ander soort loslaten.
Misschien ben ik daar wat moeilijker in de anderen, ik vind dat wel heel erg moeilijk ja. Zeker omdat het niet mijn keuze was en er word nu zoveel besloten wat ik niet wil.
Therapie weet ik niet. Ik heb al best wat therapie gehad, ook voor mijn ziekte. Dat ging ook niet alleen over het eten. En na de scheiding heb ik ook hulp gezocht. Maar ik kom er niet verder mee.
Voor mij werkt het niet om te kijken naar wat ik leuk vind en dingen te doen die ik leuk vind. Dat helpt wel maar dat soort therapie bedoel ik....werkt niet voor mij.
Misschien heb ik een ander soort therapie nodig, maar ik weet niet wat. Dus als jullie tips hebben voor iets wat echt werkt, wat echt bij de kern komt...dan hoor ik dat ook graag.
Praten met een psycholoog helpt mij niet verder.
zondag 1 mei 2016 10:14
quote:sabbaticalmeds schreef op 01 mei 2016 @ 03:17:
En jouw ziekte is niet de oorzaak van de scheiding. Daarmee legt hij de verantwoordelijkheid bij jou en jij hem bij je ziekte. Je doet daarmee je zelf ernstig tekort als je dat gelooft. de scheiding komt door zijn wegloopgedrag, zijn nieuwe vlam, zijn ongeduld over jouw ziekte etc. de oorzaak ligt vooral bij hem. Hij wilde niet meer en hij wilde er niet eens voor knokken. Het is een ruggengraatloos weekdier. een kwal dus. Jij treurt om een kwal en je verdient heus beter dan deze onapetijtelijke drilpudding
Ik vind zelf ook dat de ziekte niet de reden is van de scheiding. Daar leg ik ook niet de schuld bij neer. Ik vind het jammer dat hij niet heeft willen vechten, dat hij niet in therapie wilde. Daarvan zeg ik dat hij niet alles geprobeerd heeft.
En dat stuk moet ik loslaten...dat ik nu zo boos en verdrietig ben dat hij bij iemand is en dat hij dan heel anders doet. Als hij me belt hoor ik meteen als zij erbij is, dan praat hij veel anders, enz.
Het feit dat hij de op de kinderen 'past' als ik moet werken en dat vervolgens mensen daarop gaan reageren dat ze dat zo knap vinden maakt mij woedend.
Waarom is het knap dat een vader op de kinderen let als ik ga werken......en is het heel normaal dat ik 7 dagen in de week voor ze zorg?
Dat irriteert me echt zo ontzettend. Als ik op zaterdag moet werken in mijn weekend en mijn ex let dan op zeg dat vind iedereen dat zo knap.
Ik ben uiteraard blij dat we het zo kunnen regelen en aan de andere kant help ik hem ook daarbij. Als hij iets heeft in zijn weekend let ik ook op de kinderen als het mijn weekend niet is. Alleen heeft hij dan vaker een afspraakje met haar en ik moet werken als ik hem vraag....vind ik ook een verschil.
Maar goed.....loslaten dus
En jouw ziekte is niet de oorzaak van de scheiding. Daarmee legt hij de verantwoordelijkheid bij jou en jij hem bij je ziekte. Je doet daarmee je zelf ernstig tekort als je dat gelooft. de scheiding komt door zijn wegloopgedrag, zijn nieuwe vlam, zijn ongeduld over jouw ziekte etc. de oorzaak ligt vooral bij hem. Hij wilde niet meer en hij wilde er niet eens voor knokken. Het is een ruggengraatloos weekdier. een kwal dus. Jij treurt om een kwal en je verdient heus beter dan deze onapetijtelijke drilpudding
Ik vind zelf ook dat de ziekte niet de reden is van de scheiding. Daar leg ik ook niet de schuld bij neer. Ik vind het jammer dat hij niet heeft willen vechten, dat hij niet in therapie wilde. Daarvan zeg ik dat hij niet alles geprobeerd heeft.
En dat stuk moet ik loslaten...dat ik nu zo boos en verdrietig ben dat hij bij iemand is en dat hij dan heel anders doet. Als hij me belt hoor ik meteen als zij erbij is, dan praat hij veel anders, enz.
Het feit dat hij de op de kinderen 'past' als ik moet werken en dat vervolgens mensen daarop gaan reageren dat ze dat zo knap vinden maakt mij woedend.
Waarom is het knap dat een vader op de kinderen let als ik ga werken......en is het heel normaal dat ik 7 dagen in de week voor ze zorg?
Dat irriteert me echt zo ontzettend. Als ik op zaterdag moet werken in mijn weekend en mijn ex let dan op zeg dat vind iedereen dat zo knap.
Ik ben uiteraard blij dat we het zo kunnen regelen en aan de andere kant help ik hem ook daarbij. Als hij iets heeft in zijn weekend let ik ook op de kinderen als het mijn weekend niet is. Alleen heeft hij dan vaker een afspraakje met haar en ik moet werken als ik hem vraag....vind ik ook een verschil.
Maar goed.....loslaten dus
zondag 1 mei 2016 10:21
ik zou die verdeling van dagen en weekenden toch nog maar eens onder de loep nemen als ik jou was. Want dat blijft je maar dwars zitten.
En anders moet je eens proberen om het niet jouw weekend te noemen, maar jouw vrije en kinderloze zondag.
En anders moet je eens proberen om het niet jouw weekend te noemen, maar jouw vrije en kinderloze zondag.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 1 mei 2016 10:22
Wat wordt er besloten dat jij niet wil? Is dat wel t feit dat hij zijn nieuwe vlam wil voorstellen? Of is het de vlam zelf? Of het feit dat hij al wel een nieuwe leven leidt? Want de laatste twee dingen heb jij niet niet te willen. Snap je?
Je gaat het niet leuk vinden wat ik ga schrijven meid.
Bloem, therapie bestaat niet alleen uit praten he. Ook uit dingen doen, uitschrijven, huiswerk, oefenen, etc. En daar zul je zelf het grootste stuk in moeten doen. De gesprekken an sich zijn niet de oplossing. Ik vraag me dan ook af of je wel genoeg gemotiveerd was destijds. En of je dat nu bent. Ergens lijk je het ook wel fijn te vinden om in je boosheid en verdriet te hangen. Alsof je dat nodig hebt om te voelen. Je drive om vooruit te willen en hier korte metten mee te maken vind ik niet zo sterk aanwezig. Ik denk daarom dat je eerst de keuze moet maken (en ja, dat is een keuze) dat je wil dat je verder gaat met je leven en dat je je ex loslaat en je kinderen ook een leven bij je ex gunt.
Je gaat het niet leuk vinden wat ik ga schrijven meid.
Bloem, therapie bestaat niet alleen uit praten he. Ook uit dingen doen, uitschrijven, huiswerk, oefenen, etc. En daar zul je zelf het grootste stuk in moeten doen. De gesprekken an sich zijn niet de oplossing. Ik vraag me dan ook af of je wel genoeg gemotiveerd was destijds. En of je dat nu bent. Ergens lijk je het ook wel fijn te vinden om in je boosheid en verdriet te hangen. Alsof je dat nodig hebt om te voelen. Je drive om vooruit te willen en hier korte metten mee te maken vind ik niet zo sterk aanwezig. Ik denk daarom dat je eerst de keuze moet maken (en ja, dat is een keuze) dat je wil dat je verder gaat met je leven en dat je je ex loslaat en je kinderen ook een leven bij je ex gunt.
zondag 1 mei 2016 10:25
zondag 1 mei 2016 10:27
Maar snap je niet ook een klein beetje dat het voor hem misschien een keer klaar was? Je verwijt hem dat hij niet samen met jou in therapie wilde. Maar je hebt zelf een aantal keren therapie gehad en dat heeft niet geholpen. En je zoekt niet echt actief naar een vorm van therapie die je wel kan helpen
Er speelden dus niet alleen issues met de relatie, maar ook met jouzelf.
Ik begrijp dat jij er niet per se zelf wat aan kunt doen, maar ik snap ook dat een partner moe(deloos) kan worden van die eeuwige onzekerheden, het getwijfel, dat blijven hangen in dingen.
Ik raad je echt aan serieus een therapie te zoeken die wel kan helpen. Ik zie jou eerlijk gezegd niet er zelf uit komen, nu ik dit topic al vanaf het begin heb gevolgd en jouw gedachtengang zo lees.
Er speelden dus niet alleen issues met de relatie, maar ook met jouzelf.
Ik begrijp dat jij er niet per se zelf wat aan kunt doen, maar ik snap ook dat een partner moe(deloos) kan worden van die eeuwige onzekerheden, het getwijfel, dat blijven hangen in dingen.
Ik raad je echt aan serieus een therapie te zoeken die wel kan helpen. Ik zie jou eerlijk gezegd niet er zelf uit komen, nu ik dit topic al vanaf het begin heb gevolgd en jouw gedachtengang zo lees.
zondag 1 mei 2016 10:35
quote:blijfgewoonbianca schreef op 01 mei 2016 @ 10:21:
ik zou die verdeling van dagen en weekenden toch nog maar eens onder de loep nemen als ik jou was. Want dat blijft je maar dwars zitten.
En anders moet je eens proberen om het niet jouw weekend te noemen, maar jouw vrije en kinderloze zondag.
Dit. Wat denk je dat het meest helpt: de regeling zo laten en je ieder weekend opvreten (om je goed te voelen, omdat jij het toch maar allemaal opvangt?) of met ex een nieuwe, gelijkwaardigere verdeling maken?
Konijn zegt het al: je lijkt te zwelgen in zelfopoffering. De enige die je daar al de credits voor geeft die je hiermee lijkt te willen krijgen, dat ben jij zelf.
Je wilt onmisbaar zijn. Ben je dat niet, laten anderen niet genoeg blijken dat je dat bent, dan ben je boos en wrokkig en teleurgesteld. De enige die je daarmee hebt is jouzelf..
Oplossing ligt ook bij jouzelf.
ik zou die verdeling van dagen en weekenden toch nog maar eens onder de loep nemen als ik jou was. Want dat blijft je maar dwars zitten.
En anders moet je eens proberen om het niet jouw weekend te noemen, maar jouw vrije en kinderloze zondag.
Dit. Wat denk je dat het meest helpt: de regeling zo laten en je ieder weekend opvreten (om je goed te voelen, omdat jij het toch maar allemaal opvangt?) of met ex een nieuwe, gelijkwaardigere verdeling maken?
Konijn zegt het al: je lijkt te zwelgen in zelfopoffering. De enige die je daar al de credits voor geeft die je hiermee lijkt te willen krijgen, dat ben jij zelf.
Je wilt onmisbaar zijn. Ben je dat niet, laten anderen niet genoeg blijken dat je dat bent, dan ben je boos en wrokkig en teleurgesteld. De enige die je daarmee hebt is jouzelf..
Oplossing ligt ook bij jouzelf.
zondag 1 mei 2016 10:51
Dat is ook zo. Zo zie ik het ook wel. Maar qua oppas en de weekenden en hoe we het nu geregeld hebben vind ik echt wel prima en heb ik vrede mee.
Want ik heb ook zijn hulp nodig als ik moet werken op zaterdag terwijl ik eigenlijk de kinderen heb.
Hij heeft ook laatst de kinderen gehad omdat ik een feest van werk had. Dus dat hebben we onderling wel goed opgelost zo.
Ik blijf er inderdaad in hangen en dat wil ik niet. Maar hoe kan ik daar uit komen? En dat loslaten?
Ik verwijt hem trouwens wel dat hij niet samen therapie wilde, ik heb therapie gehad voor anorexia en dat heeft wel degelijk geholpen! Ik verwijt hem dat hij daar niet mee naar toe wilde. Omdat die mogelijkheid daar was om te praten over hoe het voor hem is en om onze relatie te helpen. Dat wilde hij niet.
Niet een therapie om onze relatie te redden, daar heb ik het niet over.
Ik denk echt als hij toen mee gegaan was hij meer inzicht had gekregen.
Maar dat is ook geweest en kan ik niets meer aan doen.
Het grootste ding (denk ik) vind ik nu dat ik boos of jaloers ben en ik het verdomde moeilijk en oneerlijk vindt dat ik echt zo veel moet doen en alles hem aan lijkt te komen waaien.
Maar ik geloof ook wel echt dat het steeds beter gaat, het gaat misschien langzaam. Maar ik doe mijn best.
Want ik heb ook zijn hulp nodig als ik moet werken op zaterdag terwijl ik eigenlijk de kinderen heb.
Hij heeft ook laatst de kinderen gehad omdat ik een feest van werk had. Dus dat hebben we onderling wel goed opgelost zo.
Ik blijf er inderdaad in hangen en dat wil ik niet. Maar hoe kan ik daar uit komen? En dat loslaten?
Ik verwijt hem trouwens wel dat hij niet samen therapie wilde, ik heb therapie gehad voor anorexia en dat heeft wel degelijk geholpen! Ik verwijt hem dat hij daar niet mee naar toe wilde. Omdat die mogelijkheid daar was om te praten over hoe het voor hem is en om onze relatie te helpen. Dat wilde hij niet.
Niet een therapie om onze relatie te redden, daar heb ik het niet over.
Ik denk echt als hij toen mee gegaan was hij meer inzicht had gekregen.
Maar dat is ook geweest en kan ik niets meer aan doen.
Het grootste ding (denk ik) vind ik nu dat ik boos of jaloers ben en ik het verdomde moeilijk en oneerlijk vindt dat ik echt zo veel moet doen en alles hem aan lijkt te komen waaien.
Maar ik geloof ook wel echt dat het steeds beter gaat, het gaat misschien langzaam. Maar ik doe mijn best.
zondag 1 mei 2016 11:00
Als je die weekenden zo prima vindt zou je het niet elke keer weer benoemen.
Jullie hebben geeeeeeeeen om en om weekend verdeling, want jij moet op zaterdag werken. Dus niks niet dat is jouw weekend. Het is jouw halve weekend. Benoem het dan ook eens zo.
Jullie hebben geeeeeeeeen om en om weekend verdeling, want jij moet op zaterdag werken. Dus niks niet dat is jouw weekend. Het is jouw halve weekend. Benoem het dan ook eens zo.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 1 mei 2016 11:05
Alles schreeuwt " ik ben de afgewezen vrouw, ik ben de in de steek gelaten moeder, ik ben iemand met een heel zwaar leven " . Ik denk dat het al enorm zou helpen als je zo af toe eens een leuke flirt zou hebben, dat je jezelf weer eens als Bloem zou zien ipv mama- van en verlaten -echtgenote.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
