Eenzaam, geen verbinding en doelloos

Hoe gaat het nu met je, Eva?

Er zijn toch wel veel mensen die zich eenzaam voelen, veel meer jonge mensen.

Vroeger dacht je dan aan ouderen, maar ik denk dat het oa zit in dat de maatschappij voor iedereen individualistischer is geworden en minder sociaal iha: iedereen lijkt dan maar druk druk druk met eigen hachie en minder oog te hebben voor elkaar.



Maar ze bestaan nog: er zijn veel meer mensen op zoek naar verbondenheid en in dat soort processen zitten, het is dus "alleen maar" of vooral de clou om die te vinden.

Ik denk dat het belang van de perfecte relatie met een partner in deze maatschappij enorm overschat wordt.

Maar zo te horen ben je goed bezig TO met je toekomstige vrijw werk met kinderen.

Ik denk als je verbinding zoekt , moet je verbinding zijn voor anderen

Je komt steeds terug op dat je je schaamt dat je niet gelukkig/dankbaar/et cetera bent. Misschien heb je iets aan de Tedtalk van Brené Brown over schaamte. https://www.ted.com/talks/brene_brown_l ... anguage=nl



Je derde alinea over dat voorwaarden aan jezelf stellen, is overigens zeer herkenbaar. Ik moet mezelf af en toe ook even terugroepen. Anders ga ik maar door. Mijn belangrijkste doel in het leven is nooit meer depressief te worden, dus af en toe op de pauzeknop drukken is gewoon nodig.

even een korte tvp omdat ik vanavond thuis de videos wil kijken ...

ben sinds kort ook even de weg kwijt - ik ben 46 en single moeder

nu mijn dochter groter wordt en steeds meer haar eigen weg begint te zoeken, merk ik dat ik de laatste jaren té weinig aan mezelf heb gedaan - ik heb eigenlijk maar 1 groot doel en dat is mijn dochter goed op weg in het leven te helpen - maar daar hoort ook bij: goed voor jezelf zorgen en dat ook voorleven

en daar schiet ik schromelijk tekort - ik zorg ontzettend slecht voor mezelf als ze niet bij me is en ik zit op die dagen maar wat nutteloze spelletjes te spelen of als een zombie tv te kijken

ik merk dat ik daardoor steeds meer aan het afstompen ben en dus ook steeds minder zin/energie heb om nieuwe paden te gaan bewandelen



uit mijn carriere haalde ik vroeger veel voldoening, maar dat waren telkens tijdelijke effecten

na mijn huwelijk heb ik me niet meer kunnen verbinden met een partner - ik mis wel een maatje, maar kan er op een of andere manier niet voor gaan om me weer open te stellen - de handrem zit er teveel op - daarom denk ik ook steeds vaker dat ik waarschijnlijk alleen oud ga worden (en die gedachte triggert een hoop angsten)



straks maar eens even beginnen met die videos dus ... hoop dat ik er wat aan heb

quote:belgali schreef op 03 mei 2016 @ 11:30:

even een korte tvp omdat ik vanavond thuis de videos wil kijken ...

ben sinds kort ook even de weg kwijt - ik ben 46 en single moeder

nu mijn dochter groter wordt en steeds meer haar eigen weg begint te zoeken, merk ik dat ik de laatste jaren té weinig aan mezelf heb gedaan - ik heb eigenlijk maar 1 groot doel en dat is mijn dochter goed op weg in het leven te helpen - maar daar hoort ook bij: goed voor jezelf zorgen en dat ook voorleven

en daar schiet ik schromelijk tekort - ik zorg ontzettend slecht voor mezelf als ze niet bij me is en ik zit op die dagen maar wat nutteloze spelletjes te spelen of als een zombie tv te kijken

ik merk dat ik daardoor steeds meer aan het afstompen ben en dus ook steeds minder zin/energie heb om nieuwe paden te gaan bewandelen



uit mijn carriere haalde ik vroeger veel voldoening, maar dat waren telkens tijdelijke effecten

na mijn huwelijk heb ik me niet meer kunnen verbinden met een partner - ik mis wel een maatje, maar kan er op een of andere manier niet voor gaan om me weer open te stellen - de handrem zit er teveel op - daarom denk ik ook steeds vaker dat ik waarschijnlijk alleen oud ga worden (en die gedachte triggert een hoop angsten)



straks maar eens even beginnen met die videos dus ... hoop dat ik er wat aan heb[x

Hoi Eva,



Ik heb inderdaad een hele diepe goede band met mijn dochter en daar ben ik zeker dankbaar voor. Alleen waak ik er erg voor om haar niet te belasten met mijn volwassenen verdriet.



Tot enkele weken geleden ervoer ik mijn alleen zijn in de weekends dat ze er niet is nog als iets positiefs : een kans om tot rust te komen.



Maar - ik kan er niet de vinger opleggen wanneer en hoe precies - nu ben ik in eenzaamheid vervallen. Ik heb wel vrienden en kennissen , maar dat blijft veelal oppervlakkig. Als het met mij niet zo goed gaat, is er niemand die voor me zorgt. Ik moet het altijd alleen rooien. En dat maakt me verdrietig omdat ik niet altijd sterk kan/wil zijn.



Omdat ik me niet echt open stel naar andere mensen, laat ik tegelijk niemand toe om die zorgende rol op zich te nemen. Het is een vicieuze cirkel: ik verlang naar iemand om op te vertrouwen, maar ik vertrouw niemand. Ik zit vast als het ware.



Ik herken dus ook jouw gevoel van patstelling.



Mijn depressie/leegheid/eenzaamheid/niet verbondenheid is zeker een gevolg van hoe ik in mekaar zit (mijn karakter en verleden) en ik geloof eigenlijk niet dat ik dit nog in grote mate kan veranderen. Ik heb helemaal geen zin in therapie of positoviteitsgoeroes. Eigenlijk heb ik momenteel in heel erg weinig dingen zin.



Klinkt niet zo geweldig als ik het teruglees. Ik heb dus geen antwoorden voor je - ben zelf ook nog volop aan het zoeken naar hoe het nu verder moet.



Dikke knuffel. Misschien troost het je wel te weten dat je niet alleen bent met deze gevoelens.

Ik herken mezelf ook wel wat in jullie verhaal. En ik heb al 24 jaar een relatie. Een relatie, gaat niet helpen. Dat weet ik wel. Wat wel helpt, heeeeel erg doorzetten en volhouden, tot de zon weer gaat schijnen. Voor mij duurt dat nu wat erg lang, ik heb er ook niet veel zin meer in. En dat terwijl ik net weer contact heb met wat familieleden die ik nooit heb leren kennen. Ik heb geen kinderen omdat ik al jong wist dat ik daar niet goed voor zou kunnen zorgen. En ik ben afgekeurd, al jaren.



Dus ik ben de afgelopen jaren bezig geweest een doel te vinden, voor mij zijn dat nu mijn dieren. Die houden me op de been omdat ik mezelf afmaak als ik ze verwaarloos. Dus die krijgen erg goeie zorg. Als ik depressief ben, heb ik wel mijn vriend die het even over kan nemen, maar niet al te lang. Bij ziekte, moet ik het weer zelf doen. Ik vind zelf, mijn honden houden me nog het meest op aarde, en met mijn voeten op de grond. Op sommige dagen, zou ik eigenlijk liever een hondje zijn.



Hou vol, dames, tot de zon weer schijnt. Iets anders kan ik er ook even niet van maken.

Hi Sapsorrow, dat klopt. Relatie of niet maakt niets uit. Daarop is mijn huwelijk (o.a.) ook gestrand : van de ander verwachten dat hij je wel kan fixen. Dat lukt niet. Daarom heb ik nu ook besloten dat ik gewoon geen relatiemateriaal ben. Maar dat wil dus zeggen alleen verder gaan en dat vliegt me ook aan. Fijn dat jij zoveel haalt uit je dieren. Ik heb dat met mijn dochter. Voor haar ga ik door. Misschien later ook maar overstappen op beestjes als ze het huis uitgaat

En Eva: wel stoer dat je alleen de wereld ingaat. Ik bewonder je daar echt voor. Zelf blijf ik misschien teveel in mijn coconnetje zitten. We doen wat we kunnen.

Verdiep je eens in de Sedona methode. Dat is eenvoudige, maar sterk werkende methode om zaken los te laten. Ik lees bij alles dat je veel te graag wilt, en juist als je iets heel graag wilt, krijg je het juist niet.

Mijn vriend is bipolair en heeft periodes waarin ik hem heel weinig zie. Dan is ie continue ergens mee bezig. Nogal geobsedeerd. Dus ja, ik ben vaker alleen met mijn dieren. En nu is hij meer derpressief en dan keert hij in zichzelf. Ik heb ook al een tijdje geen knuffel gehad. Dat gaat weer over maar de afgelopen 2 jaar is hij wel zieker geworden.



Ik wil dus ook dat hij een behandeling krijgt. Maar we hebben vette pech gehad daarmee, hij was in behandeling bij iemand die een beunhaas blijkt te zijn. Heeft nogal wat ellende veroorzaakt daarmee, die man. Dus nu moeten we weer een nieuwe behandelaar zoeken, terwijl mijn vriend nu (weer) roept dat er niks met hem aan de hand is. Zucht. Kenmerkend voor bipolairen, denkt ie dat eigenlijk altijd maar dat klopt niet helemaal. Ik heb lange tijd dingen voor hem gedaan die een hulpverlener zou moeten doen en dat is gewoon niet goed voor ons beiden.



Maar eenzaam, dat hoeft niet. Ik heb altijd wel iemand om mee te praten, online dan. Ik ben nogal een einzelganger, ik word niet gelukkig van veel mensen in mijn netwerk. Ik voel me dan namelijk continue verplicht om van alles voor mensen te doen. En op tijd de mail te beantwoorden enzo. Ik moet me op mezelf gaan richten maar ben begeleider geweest en ik denk altijd eerst aan anderen. Maar ja, ik ben nu nogal oververmoeid, nog steeds, en verzwakt daardoor. En ik moet nu de kar trekken want mijn vriend is al een half jaar extreem instabiel.



Eten lukt vooral niet, ik ben erg afgevallen. Eigenlijk moet ik naar de huisarts om mijn bloed te laten checken. Maar als ik dat ga doen, gaat daar alle energie weer heen, me druk maken om de uitslag. Eerst maar eens wat aan proberen te komen. Ik krijg een gebitsprothese, maar die moet ik nog laten maken enzo. Daarom lukt eten ook niet goed. Als ik weer een normaal gebit heb, kan ik alles weer eten, nu eet ik half vloeibaar en vloeibaar. Dus dat ga ik eerst maar regelen, nieuwe happers.



Maar mijn dieren, zorgen er wel voor dat ik altijd gezelschap heb. Ik praat ook tegen ze als ik alleen ben. Vandaar ook de naam Sapsorrow, die als ze alleen was, de dieren van het bos als haar gezelschap had. Ze zorgen ook voor een dagritme. En dat ik altijd een verantwoordelijkheid heb waardoor ik niet weg kan, zeg maar. Mijn vriend is nu niet in staat om voor mijn dieren te zorgen en dat geeft me een voet achter de deur. Maar meeeeen ik ben nog nooit zo bereid geweest om de handdoek in de ring te gooien. Mijn vriend lijkt wel te dementeren, en ik moet alle zeilen bijzetten om de huisarts en anderen te overtuigen dat het he-lemaal niet goed met hem gaat want hij lijkt nog zo goed. Maar ik weet wel beter, helaas.



In december, ging het helemaal mis, mijn vriend raakte in de war, echt helemaal de weg kwijt. De crisisdienst wilde niet komen, zijn arts gaf geen antwoord (en bleek later boos, echt waar, boos, dat ik gebeld had, in nood) hap hielp me niet, eigen huisarts hielp me niet. Ik moest de politie maar bellen. Voor mijn verwarde vriend die wartaal uitsloeg. Toen heb ik besloten om hem met zijn eigen medicatie te sederen, en dat is maar goed ook, anders had hij zelfmoord gepleegd. Maar zijn arts was het daar niet mee eens, en denkt nu dat ik een gifmengster ben.



Hij nam het vrijwillig in maar dacht dat het snoepjes waren. Ja, de man was de weg helemaal kwijt! Dus echt de hulpverlening, van de wal in de sloot. Ik bid en hoop dat de volgende set hulpverleners, wel weten wat ze aan het doen zijn. Zijn arts schreef hem namelijk wellbutrin voor, en dat is hetzelfde als een manische patient speed geven. Daar is hij psycotisch van geworden. En die arts, spoort gewoon niet, mijn nicht is arts en kent hem toevallig. Zij gaf mij dit advies over die arts: run, Forrest, run! Een basisarts met pretenties, die dus mijn psychiatrische vriend, bijna over het randje hielp. Het laatste woord is hier zeker nog niet over gezegd want ik ben razend. Hij heeft hem bijna het leven gekost. En mijn vriend, zit nog steeds op de maan, terwijl ik hem moet begeleiden als hij weer in de war raakt, wat steeds blijft gebeuren.



Dus ja, ik moet nu zoveel voor mijn vriend doen, dat ik erg uitgeput van ben geraakt en depressief. Wat na maanden nu ook wel eens voor een woedebui zorgt. Is ook wel eens lekker, weet je dat? Ik heb al mijn ellende eruit geschreeuwd. Die zat al maanden in een pot met een grote deksel met tien slotten erop, maar die is lekker ontploft. Daar schrok mijn vriend een beetje van. Maar voor mij is er ook een eind aan mijn geduld, ik ben gvd zijn vriendin, niet zijn behandelaar maar als de echte het af laten weten, wat voor keuze heb je dan?



Zijn familie, wil hem niet zien. Teveel moeite. Zijn ook hele vervelende mensen dus we missen er niks aan. Zelfs zijn zus, wil niks te maken hebben met zijn bipolaire problematiek. Die hoef ik dus nooit meer te zien. In de slechte tijden, leer je de mensen wel goed kennen. Iedereen die me nu afvalt, prima, kan je missen als kiespijn. Mensen vinden het teveel moeite, teveel risico, ofzo, en laten mij zitten met een malende idioot. Prima, maar als de storm is gaan liggen, hoef ik die niet meer in mijn leven. Gelukkig heb ik nog 1 trouwe vriendin over, daar ben ik erg dankbaar voor, die heeft me er doorheen gesleept de afgelopen maanden, zonder te oordelen en stond altijd aan mijn kant. ( Gipsy)



Als er problemen zijn, zet ik mezelf heel snel aan de kant. Dat moet gewoon anders. Maar goed, wel een lesje geleerd ervan, ik vond al jaren dat hij in behandeling moest gaan, nu ziet hij zelf dat het broodnodig is. En ik nu ook want ik heb het gevoel dat ik al maanden aan het werk ben, en ik ben al jaren afgekeurd! Logisch dus ook dat ik nu voor pampus lig want ik kan niet meer werken, ik heb ptss en word hyperalert en kan dat maanden blijven. Depressie volgt alleen altijd en hoe langer hyperalert, hoe dieper de depressie.



Ik heb mezelf wel door hoor, nu mijn vriend nog, zucht. Bij hem weggaan, we zijn een joint-at-the-hip stel, en ik wil ook niet weg. Hij heeft mijn hulp nu nodig, ook al ben ik uitgeput, hij kan er ook niks aan doen dat ie zo ziek is. Het inzicht, komt voor veel bipolairen pas na meerdere misstappen. En het wordt helemaal leuk, als mensen dingen tegen hem gaan zeggen als (beunhaas arts) dat hij niet bipolair kan zijn en dat hij nooit psychotisch kan zijn geweest, omdat hij geen strafblad heeft. Ik moet erom lachen maar dat heeft mijn vriend dus nog meer verward. Hij denkt daardoor nu dat het allemaal wel meevalt met hem. Hij weet niet dat ik hem op film heb gezet. Dat laat ik ook alleen zien als hij bij de nieuwe behandelaar blijft ontkennen dat hij de weg helemaal kwijt was. Ik moet wel, want hij snapt er helemaal niks meer van.



Eenzaam, nee, maar ik moet wel iedereen verzorgen nu terwijl ik zelf voor pampus lig. Megakut, dat wel. Ik ben aan vakantie toe, zeg maar, mijn wallen raken nog net de grond niet.

Eva, kun je je pb aanzetten?

Eva, ben je al terug?

Als je weer in Nederland bent, kan ik je het boek van Geurtz aanraden (Verslaafd aan liefde).

Het geeft eigenlijk heel goed weer, in welke "laag" van jezelf je aan het worstelen bent.

En met die voorwaarden waaraan jij van jezelf eerst aan moet voldoen, al dat "moeten", om je wél (enigszins) de moeite waard te voelen.



Dat is allemaal op het vlak van eigenwaarde: positieve dingen voor jezelf zoeken (je strategieen) die jij als voorwaarde zet tegenover jouw negatieve geloof over jezelf.

Soort optelsom van de plus- en minpunten over jezelf en afhankelijk van wat overheerst, geeft jou dan een positief of negatief gevoel over jezelf.

Dat negatieve, ook wel innerlijke criticus genoemd, is allemaal zelfafkeuring, zelfafwijzing, jezelf afkammen en daarna nog eens dáárover boos op jezelf worden, dat je die alsmaar aan het woord laat, en zelfs wat wél goed aan jou & je eigenschappen is en wat je ervaart (al jouw fijne omstandigheden) niet op waarde weet te schatten, niet dankbaar om bent, dus extra de zweep erover, is precies wat jou vasthoudt in die "laag".



En ik ken het hoor, en eigenlijk ook heel vermoeiend, zeker als je perfectionistisch bent aangelegd, dan zul je nooit tevreden zijn over jezelf: er is altijd wel iets te verbeteren, nietwaar?

ALtijd wel iéts waar je ontevreden over bent van jezelf, wat beter kan en beter moet.

Dit zijn allemaal dingen (goed- en afkeuren van jezelf) die bij het ego horen, een ego-laag dus, en als je daarmee bezig bent, of zelfs geweldig goed voor elkaar zou hebben, maar zonder verbinding met wie je bént daaronder, los van wat jou identiteit vormt (en betekenis aan hecht), de persoon, je geest of "ziel" (als je daarin gelooft) die je bent in de kern, dan zal al dat moois nooit helemaal "binnenkomen" (dwz dat kunnen voelen, van jezelf hóuden ipv goed- of afkeuren).



Dat zijn echt 2 verschillende dingen.

Ik kan mijn betekenis wel "weten" en toch soms die niet voélen, (onder dezelfde omstandigheden en gedrag en wat ik allemaal (mee) "heb" in mijn leven) en dat betekent dan voor mij dat ik te weinig met (voor mij) essentiele dingen bezig ben of iig niet met mijn diepere lagen in verbinding ben, en weer eens op oppervlakkiger niveau zit (van goed- en afkeuring, van buitenaf danwel van jezelf).



Dat boek maakt dat goed duidelijk, vond ik, en er zijn allerlei manieren om in contact te komen met wie jij bent zonder je (positieve danwel negatieve) gedachten en gevoelens.

Dat is nog niet zo eenvoudig.

Je zegt dat je in therapie bent geweest, al vaker, meen ik?

Dan is het ook eigenlijk de bedoeling dat je daarmee in verbinding komt, die lagen onder gedrag en gedachten/gevoelens.

Dat is 1 manier (als dat lukt, want anders blijft het bij gedrag "begrijpen" met je verstand, maar daar voel je je nog niet anders door).

Je mag hopen dat een therapeut dat "raakt" in jou, zoals een verliefdheid dat bijv ook kan raken of iemand anders van buitenaf (die belangrijk voor je is, familielid, oid).



Het voert te ver (niet voor niks hele boeken die eraan gewijd worden), maar om te beginnen (zie ergens mijn posten van vorige maand) is het zaak om je niet te vereenzelvigen met gedachten en gevoelens: die héb je, je bént ze niet!



Alles wat gedachten en gevoelens "stil" kan zetten, helpt aan die verbinding met jezelf te leggen: meditatie (ook als het niet lukt om aan "niks" te denken), concentreren op lijf, je spieren, ademhaling, je huid enz voelen, warmte, kou, wind, van alles wat je aandacht naar jezelf kan brengen, naar zintuiglijke waarneming, wat je hoort, voelt met je lijf, tast, proeft, hoort, ademt, ruikt, ziet, enz.

Warm bad, massage, meer aandacht aan fysiek voelen (ipv gevoelens dénken in je hoofd), wat je huid voelt, een bal in je buik voelt, hoe je lijf van binnen en buiten aanvoelt, gewoon door ergens rustig te gaan zitten en te voelen "hoe je erbij zit", om toeschouwer te zijn van jezelf, te kijken naar die gedachten die komen en gaan.



Ook sensualiteit en seksualiteit is een sterke verbinding tussen lichaam en geest: die moeten immers samenwerken daarin, voor kunnen stellen, wat zijn jouw fantasieen daarin? Dat zijn ook positieve dingen die je kunt voelen, als je daar tijd en aandacht voor neemt.

Maar eigenlijk vanalles als je de tijd en bewust focus geeft, oa wát jij door jouw ogen "inneemt" (wat je leest bijv), is ook waar je voor kiest om je aandacht naar uit te laten gaan en hoeveel ruimte je dat geeft.

Als je die innerlijke criticus totaal niet tegenspreekt en dus gelooft, serieus neemt de hele tijd, en volop jouw tijd en aandacht in beslag láát nemen, krijgt die steeds meer "macht" over jouw gedachten.



En jouw gedachten zijn behoorlijk bepalend voor hoe je je voelt over jezelf: het brein maakt daar bijpassende stoffen bij (stressstoffen bijv of juist gelukshormonen, dopamines die een positieve boost kunnen geven, endorfines die eea verzachten/verdoven), je kunt zelf dmv div manieren stress en angst bijv (leren) verminderen in je lijf, door (ontspannings)technieken, en juist andere (prettiger) stoffen bewust opzoeken en meer van aan te maken.



Oa is inmiddels bewezen dat meditatie je in andere hersengolven brengt, en een positief effect op je lichaam heeft (hartslag enz), en ik mediteer zelf eigenlijk ook niet, maar neem wel als het ff kan een uurtje de tijd voor mezelf waarin ik "bewust niks doe", in bad of op bed, dus niet in eoa houding/manier waarop iemand dat ooit heeft verzonnen dat dat hoort (kleermakerszit met de handpalmen naar boven oid).

Ook wandelend kan zoiets, ook op bed liggen en van binnenuit je lichaam proberen te "voelen", of hoe je hartslag klopt in je voeten en dan omhoog naar kuiten, knieeen, bovenbenen, benen, langs je ruggegraat omhoog, enz (bodycheck heet dat geloof ik).

Maar ook positieve visualisaties (die kun je downloaden als je door anderen geleide visualisatie/meditatie zou willen).



Je hoeft niet de hele dag mindful te zijn, als je die momenten maar (voldoende?) inbouwt: even bewust niet je gedachten (en gevoelens) de voorrang te geven, maar heel bewust je eigen lijf of omgeving, ogen dicht en luisteren naar geluiden, een vliegtuig hoog boven je, kinderen die gillend plezier maken verderop, ritselen van bladeren in de wind, vogels die zingen.

Je eigen "stilte" opzoeken, ff geen muziek of andere afleidingen en kijken wat er in je opkomt (daarnaar kijken zonder te veroordelen), misschien wel eoa ontroering of wat dan ook, laten komen en gaan.

(degene die ernaar kan kijken, die eigen gedachten kan toeschouwen/beschouwen, dat is "jezelf".

Zodra jij die innerlijke criticus ziet verschijnen, kun je die onmogelijk zíjn, he.



Die hoef je niet uit te schakelen, luister naar wat ie te vertellen heeft, zonder dat blind aan te nemen: kijk wat erin zit, of dat wel klópt, of dat wel het goede ís, bekijk dat kritisch, weeg dat zelf af, wiens ideeen zijn dat? Wie heeft die (ooit) erin gepompt, waar heb je ze opgedaan, waar meet je jezelf aan af, ooit in de media gelezen, maatschappelijke verwachtingen over hoe jij moet zijn en wat perfect is? Je ouders, vriendinnen, exen, wiens overtuigingen zitten in die innerlijke criticus?

En waarom vind je dat je die innerlijke criticus zijn ideeen (over jou) en verwachtingen moet invullen of tevreden moet stellen?

Zodat die zijn/haar kop houdt?



En is het die criticus of intuitie die zich opdringt?

Zijn het werkelijk dingen die ingefluisterd worden, waar jij beter van zou worden?

Een beter mens? Gelukkiger? Relaxter? Meer eigenliefde uit zult halen of voelen als je diens goed- en afkeuring volgt?

En als je dat altijd gedaan hebt, ben je er dan gelukkiger en gezonder van geworden in welzijn en kwaliteit van leven?



Die innerlijke criticus vertegenwoordigt eigenlijk de normen en waarden van de buitenwereld, de aangeleerde, wat van je "verwacht" wordt (ouders, omgeving, status, maatschappij, andere vrouwen, mannen, toekomstige partners enz).

Willen voldoen aan die normen, die van buitenaf in jou een dik bestaansrecht met veel invloed hebben gekregen, dat jij je daar voortdurend aan meet (en negatief vanaf komt)?

En jezelf meer of minder geslaagd voelt, afhankelijk van in hoeverre je daarin slaagt om die versie te zijn?



In feite kijk je dmv die (verinnerlijkte) innerlijke criticus van buitenaf naar jezelf: hoe je overkomt (en meedoet) als het gaat om wat anderen vinden dat jij hoort te zijn (en niet aan beantwoordt, jezelf niet geslaagd kunt vinden als je met die bril naar jezelf kijkt en vergelijkt met anderen die beter of wél lijken te voldoen daaraan).



Dat is iets anders dan wanneer je brein of lichaam je probeert te vertellen dat je ergens niet goed mee bezig bent (mentaal of fysiek ongezond is, beschadigend enzo) en dat zijn de dingen waar die criticus een goede taak vervult: jou bewust maken van die dingen, zij het niet op een fijne manier aanmoedigend, maar negatief veroordelend en met schaamte en schuldgevoel probeert jou te overtuigen dat je daarin zou moeten veranderen.



Vanuit eigenliefde zou dat aanmoedigend zijn, vanuit zelfcompassie en kracht jezelf het "juiste" of "goede" toewensen, gunnen, fijne gedachten over jezelf en je lijf dat goed functioneert en samenwerkt met dat brein, en uit is op een natuurlijke staat van lekker in je vel zitten, op liefde(vol), jezelf zien staan en ertoe doen, in staat zijn om al het mooie van de wereld, van anderen en van jezelf ook écht te zien, te waarderen en te kunnen voelen, binnen te laten komen, veel ruimte voor te hebben.



Een door negatieve gedachten vertroebelde blik laat dat niet toe namelijk!

Die vindt dat je dat eerst ergens aan "verdiend" moet hebben.

En dat ligt niet aan jou, dat ligt aan het opgroeien in een cultuur die dat vindt, promoot als waarheid, dat alles "maakbaar" is en dus eerst "gemaakt" moet worden voordat je daar van mag genieten.

Ook gelukkig voelen moet gecreeerd worden, door allerlei omstandigheden en wensen/dromen en aktie daarop, en dan héb je iets om gelukkig over te (kunnen) zijn?



Als je niet gelooft dat die vermogens gewoon in jezelf óók zitten, terwijl je die buiten jezelf zoekt (in omstandigheden en anderen/ ervaringen) of niet weet waar/hoe, dan kun je contact daarmee zoeken, door iig de stilte in jezelf op te zoeken als je even niet in beslag genomen wordt door het denken of door de stemming waarin je bent (stemming wordt nog weleens aangezien voor emoties/gevoelens, maar is iets anders: stemming is eigenlijk welke laag van jezelf je je bevindt en dat beinvloedt je gedachten en gevoelens die daaruit voortvloeien).



Stel jij ontmoet daar ineens een geweldig persoon op wie je halsoverkop verliefd wordt: dan slaat die stemming helemaal om, in euforie zelfs misschien, als dat beantwoord wordt en je volop ruimte blijkt te hebben voor héél andere blik op jezelf, die ander en de hele wereld 180 graden anders ervaart.

Zoiets brengt je in een andere laag van jezelf, uit het negatieve, into die vermogens om te kunnen liefhebben, en jezelf opeens waard vindt, het leven de moeite waard vindt, opeens diep ontroerd naar dezelfde warme zonsondergang ervaart die gisteren nog niet jouw ontroering raakte, je niks bijzonders bij voelde enz.



En dan word je je heel bewust van je lichaam, lichamelijke reacties, vlinders, opwinding, allemaal omdat een ander dat/jou aanraakt, jou in die laag van jezelf brengt, waar je fysiek en mentaal een boost krijgt, je fijn voelt, levendig, optimaal levend voelt, sprankelend, van belang, je bewust van allerlei gewenste effecten op body & mind.

Dat is gemakkelijk, want gebeurt spontaan, als je door iemand geraakt wordt, die die laag aanboort in jou, een beroep op doet als het ware, waardoor je daar als vanzelf in terecht komt.



Dat zelf aktiveren zonder dat een ander dat voor jou "opent", is lastiger, omdat je daar dan zelf een beroep op moet doen, en hoe je dat doet is een hele (eigen) zoektocht, maar er zijn "ingangen" daarheen, bekende verbindingswegen.

Voor jou misschien onbekend, maar te proberen, als anderen zeggen dat dat ook voor jou ingangen kunnen zijn, als je daar tijd en aandacht voor maakt.

Zoals de tijd en aandacht die je door een ander daar wel aan zou geven.

(mijmeren, fantaseren, contact onderhouden, lieve en/of spannende dingen uitwisselen, dromerig zijn, gedachten die afdwalen in gewenste richtingen, je voorstellingsvermogen wat aktief wordt, ineens een rooskleurige toekomst voor je kunnen zien, fantaseren, hoopvolle verwachtingen kunnen voorstellen, enz.



Dat soort dingen kun je ook in je eentje doen, al doe je dat vaak niet, omdat je je moeilijk kunt voorstellen dat jij/ jouw leven, toekomst of toekomstige omstandigheden en gesteldheid anders kan zijn dan je nu kent of voelt en meemaakt.

Je kunt niet alleen bewust proberen andere lagen in jezelf aan te boren (en essenties, de liefdesgevoelens voor jezelf en anderen, de natuur enz), gewoon op dit bewuste moment, maar ook toekomstige, door je wenselijke gedachten en fantasie in te zetten (in een fijne en welkome richting).

Dus als je "me-time" neemt en die gebruikt door positief te sturen door bewust fijne fantasie en voorstellingen te bedenken, is dat ook een beleving (voor je brein alvast), op die manier kun je ook al fijne ervaringen "meemaken", al is het in fantasie en in gedachten.

Je lijf kan daar (net als wanneer het in het echt is) zelfs bijpassende stoffen bij aanmaken.



Je kent dat waarschijnlijk wel als je bijv seksuele fantasieen de vrije loop laat: daar reageert je lichaam ook op (als het goed is) en dat is alleen al een sterke connectie dus tussen mind & body, die je bewezen al kent.



Dus zo gek is het idee nog niet, dat je dat op die manier zelf kunt beinvloeden door waar jij jouw gedachten heen leidt en wat voor gevoelens en stoffen dat teweeg brengt in jezelf: kan ook stress zijn incl stresshormonen, hogere hartslag enz als je voortdurend in angst of dreiging zit, jezelf dat eindeloos herhaalt en jezelf niet kunt geruststellen en tot kalmte kunt krijgen, niet kunt ontspannen enzo).



Dus wat jij denkt heeft invloed op je lijf en andersom kun je je lijf ontspannen, wat weer signalen naar je brein geeft dat het sein op "veilig" staat.

Of spannend. Of ontroerend. Of wat dan ook: inspanning en ontspanning kunnen dat brein sturen en andersom kan wat je denkt (aan tegengedachten) positieve (of negatieve) invloed hebben op hoe je je voelt in dat lijf.



In elk geval weet je dat luisteren naar die innerlijke criticus je daar niet heeft kunnen brengen, en dat die volgen of dat proberen, de weg niet is, die jou gelukkiger gaat maken: kijk maar waar je nu bent, onder die mooie omstandigheden waar jij niet echt van kunt genieten en niet echt "binnen kan laten komen", niet kunt voelen, omdat het afketst op eoa muur van de laag waarin je je bevindt en waar het jou niet werkelijk kan beroeren/raken.



Het is te oefenen, en ik doe dat ook niet genoeg, en geef die innerlijke criticus ook teveel ruimte soms.

Dat is de "verkeerde cirkel" waarin je dan blijft ronddralen.

En dan je strategieen in gaat zetten die jou je beter (over jezelf) moet laten voelen, al dan niet met succes.

Dat is nog steeds heen en weer in eigenwaarde, in jezelf wel of niet iets waard voelen, die optelsom van wel of niet goed genoeg alles bij elkaar genomen.

Dat is niet de manier om bij eigenliefde te komen, die onderstroom die altijd aanwezig is onder die strijd die je aan het voeren bent om je goed (genoeg) te voelen en wat dat verhindert/onderuit haalt elke keer.

Dan blijft het bij wat je gelooft over jezelf (afhankelijk van dus die ene keer wél van waarde voelt en de volgende keer niet, oa door gedrag en wat je doet om een goed of slecht gevoel "verdiend" te hebben).



Daar vind je "liefde en dus eigenliefde" dus niet, die leiden je daar juist van af, van weg..

Het is een afstemmen op een heel ander stuk van jezelf, als een andere zender op de radio, terwijl die andere zenders ook uitzenden allemaal tegelijkertijd, en je jouw radio maar op 1 tegelijk kunt afstellen.

Die andere zijn er dan nog steeds, en zenden ook uit, daar zitten ook radiomakers, daar is andere muziek op te horen, maar die hoor jij niet als jij dit radiostation beluistert.



Misschien is het geeneens meer dan op andere hersengolffrequenties afstemmen, wat (inmiddels dus bewezen mbv gevoelige apparatuur) bewezen je zelf kunt beinvloeden door dus meditatie of concentratie, daarmee kun je je ook naar andere hersengebieden sturen, op laten lichten, alleen al door daar in gedachten heen te gaan.

Bepaalde hersendelen lichten op alleen al door de gedachte (bijv scans die dat aantonen als de proefpersoon een foto van zijn/haar geliefde bekijkt). Dat gebeurt dus alleen al door bepaalde gedachten.

Het is dus te beinvloeden, als je maar weet hoé.

quote:eva333 schreef op 22 mei 2016 @ 10:17:

@ hoerig dit: bedankt voor je reactie! Ik heb nog nooit van de sedona methode gehoord maar hetklinkt. Echt superinteressant! Eerlijk gezegd klinkt het eigenlijk te mooi om waar/ echtte zijn.

Ik durf er bijnaniet meer op te hopen (na zoveel therapie e.d.) maar het klinkt alsof het me heel erg zou kunnenhelpen.

Heb jij het zelf ervaren?

Dien ik hiervoor eencursus of workshop te volgen of is er online ook ietsbeschikbaar?



Ik heet niet hoerig hoor, maar ik neem aan dat je mij bedoelt.

Ik heb het boek gekocht en ben er zelf mee aan de slag gegaan. Je kan hier en daar ook trainingen volgen, die zijn meestal een dag, maar ik heb het niet gedaan.



Het is een uiterst simpele methode, waarvan ik mij vaak afvroeg: kan het echt zo simpel zijn en werkt het ook nog? Ja, is mijn ervaring. Ik gebruik het door de jaren heen nog regelmatig. Soms zit mijn hoofd zo vol, ben ik zo gefrustreerd over iets, en dat helpt het mij met loslaten. Direct al. Ik beweer niet dat het een oplossing voor alle problemen is, maar het geeft wel lucht.



Het boek is gratis te leen in de bieb.

Ik denk dat je wat meer los moet laten en wat minder het gevoel hebben van alles te "moeten". Je schrijft dat er dingen zijn waar je blij/gelukkig van wordt: geniet dan ook van zulke momenten. Als je meer in het nu leeft en wat minder bezig bent met alleen achterblijven en dergelijke, denk ik dat het allemaal wat minder zwaar zal voelen. Zelf heb ik ook moeite met passie hebben voor mijn baan, maar ik denk dat niet iedereen dit heeft. Werken is namelijk ook gewoon een manier om te kunnen leven. Maar je vrije tijd kun je wel vullen met dingen waar je een passie voor hebt of dingen waar je blij van wordt. Misschien kun je ook een hobby of vrijwilligerswerk zoeken waar je je op kunt richten. Dan heb je alsnog een doel in je leven, alleen verdien je er misschien geen geld mee.